Sommige onder jullie zullen al hebben gemerkt dat wanneer je rechts klikt, er een vervelende boodschap verschijnt.
Dat script heb ik op mijn blogjes geplaatst omdat ik het uiterst vervelend vind dat men teksten en plaatjes van mijn blog haalt.
Ik heb het al eens geschreven, ik haal mijn plaatjes ook van het internet, evenzo met sommige teksten.
Maar ik doe wel de moeite om ze zelf te gaan zoeken.
Ze van een andersman blog halen doe ik nooit.
Tenzij men het duidelijk zo stelt dat het mag.
Wanneer ik iets moois zie, dan zal ik dat prijzen op het bewuste blog
Eventueel zal ik vragen of ik het mag kopieren, of waar ze het gehaald hebben.
Maar het jatten doe ik nooit, dat druist in tegen mijn rechtsvaardigheidsgevoel.
Trouwens, ik vind het leuk om een een persoonlijk blogje te hebben, om het een beetje uniek te maken met de weinige kennis die ik heb.
Kennis die ik opdoe door te leren, te vragen en te lezen.
Ik dacht dat iedereen wel graag een beetje uniek was, maar blijkbaar dus niet.
Daarom dat script.

Nu is het zo dat dit scriptje helemaal niet kan verhinderen dat je toch kopieert, voor diegene die de pc kennis goed onder de knie hebben is er geen scriptje tegen bestand.
Maar dan vraag ik mij af waarom die kenners alsnog de moeite niet nemen om het zelf te doen.
Is het gemakzucht, is het afgunst, of is het pure pesterij?
Is het teveel gevraagd om wat respect te hebben voor andermans blogje?
Tenslotte, als u ergens op visite gaat, en je ziet een mooie vaas of lamp, jat je die dan ook mee?
Zou je het leuk vinden als men dit bij jou deed?
Dat geloof ik niet!

Nu kreeg ik vandaag een email van “sloefke1”.dat verzonden was via dit blog.

Titel: jatten
Bericht:ben ik een dief of wat!!!!!!!!!

Niet meer, niet minder.
En sloefke, dit is mijn antwoord;

Ik heb ondervonden dat wanneer men rechts klikt om een button te plaatsen bij de reactie’s, dit bericht ook tevoorschijn komt.
Sorry daarvoor, dat was natuurlijk niet de bedoeling.
Ik kan het script evenwel niet zo danig instellen dat het enkel op de voorpagina werkt, en niet in de reactie’s.
Om dit misverstand te voorkomen heb ik dan maar een andere maatregel toegepast.
Op dit blog zal men in de reactie’s geen html meer kunnen gebruiken.
Spijtig voor de buttonplaatsers.
Mijn trouwe bezoekers, en blogmaatjes, weet ik wel te vinden zonder button.
Nieuwe bezoekers, die ik toch wel graag wil leren kennen, kunnen naar beneden scrollen en eventueel, indien ze dit wensen, een link naar hun blogje achterlaten bij “interessante link achterlaten”

Geloof mij wanneer ik zeg dat ik dit alles zeer betreur, maar ik wil mijn blogje zoveel als kan persoonlijk houden.
En een klein beetje respect daarvoor is toch niet teveel gevraagd, niet of wel?!
Bedankt voor jullie begrip!

BEDANKT ALLEMAAL

VOOR JULLIE LIEVE WENSEN!

22 juli 1972, een blijde dag voor beide ouders.
Vandaag is hun eerste kind geboren, een dochter, en ze noemen haar Anja.
Maar de blijdschap gaat al vlug over in zorgen en verdriet.
Want Anja wordt geboren zonder galwegen.
Deze afwijking noemt men Galgangatresie.
INFO;
Galgangatresie is een aangeboren afwijking waarbij de  galwegen in de lever of daarbuiten niet of onvoldoende  zijn aangelegd. Het komt voor bij één op de 10.000  pasgeborenen. Het gevolg hiervan is dat er geen afvloed van gal naar de darm kan plaats vinden. Er onstaat ophoping van galkleurstof in het bloed en door stuwing van gal beschadiging van de lever. De beschadiging leidt soms tot een ernstige stoornis van de leverfunctie.  Er moet dan tijdig operatief worden ingegrepen.

Dus de kleine Anja wordt met spoed geopereerd in het Brugmanziekenhuis te Jette
Er worden kunstmatige galwegen aangelegd, het is een noodoplossing, want men vermoed dat de baby niet oud gaat worden.
Maar tegen alle verwachtingen in, en met de nodige talloze medische zorgen wordt de baby een blije kleuter.
Het blijft stijgen in positieve lijn, en Anja wordt een prachtige jonge vrouw.

Zij doet aan bokssport, kickboksen, power training, competitie zwemmen.
In al wat ze doet blink ze uit, en ze kaapt vaak een eerste prijs weg.
Ze fietst, rijd motor, houd van snelheid en mooie snelle wagens.
Ze doet zelfs mee aan de miss big beauty verkiezing.
Zij is levenslustig, temperamentvol, en ze gaat geen enkele uitdaging uit de weg.
Alles zit haar mee.

Wanneer blijkt dat ze Lesbisch is, heeft ze het even moeilijk, meer omdat haar familie er het nog moeilijker mee heeft.
Maar ook met dat rekent ze af, en op een dag ontmoet ze mijn dochter.
En zo komt Anja ook in mijn leven.
Alles lijkt mooi, twee jonge vrouwen samen in liefde,dwars tegen alle vooroordelen in.
Ze hebben alles mee om gelukkig te zijn, maar helaas.

Op een dag is ze lusteloos, ze heeft koorts en rilt van de kou.
Een griepje denk ik.
Maar haar mooie gezonde gelaatskleur veranderd van zomersbruin naar geel
Ook het wit van haar ogen zien geel.
En Anja weet hoe laat het is.
Ze moet naar het ziekenhuis.
Ze wordt doorverwezen naar het universitair Erasmeziekenhuis te Brussel.
Een lijdensweg van talloze onderzoeken neemt een aanvang gedurende een tweetal jaren
Om te eindigen in een levertransplantatie.

Maar de lijdensweg is nog niet ten einde met deze operatie, integendeel.
Onwaarschijnlijke hoeveellheden pillen per dag moet ze nemen, waaronder Medrol.
En daar zwelt ze van op als een ballon.
Gelukkig krijgt ze toch haar figuur weer wanneer ze mag stoppen met die Cortizone.
Maar de lijdensweg duurt voort.
De galwegen laten het een zoveelste maal afweten, en er wordt een buis gestoken, een soort Stoma, die ze minstens zes maanden moet inhouden.
Ze mag niet douchen en niet zwemmen.
De buis hindert haar bij al wat ze doet.
Ze moet ze verschillende malen per dag doorspoelen, en dat is pijnlijk.

Zes maanden worden een jaar, maar uiteindelijk komt het verlossende woord, die dekselse hinderlijk buis mag eruit.
En ze herleeft.
Ze heeft een ongelofelijke zin voor humor, en even zien we weer de goedlachse energieke Anja opduiken.
Tot enkele weken terug.
Ze krijgt hevige jeuk, een slecht teken.
En ja, men moet weer een buis steken, maar Anja weigert.
”Dit is niet leven voor mij” laat ze haar dokter weten.
En men zoekt naar alternatieven.

Woensdag moest ze wederom naar het ziekenhuis.
Donderdag 19 oktober om acht uur ligt ze weer op de operatietafel.
Men gaat de vernauwingen in de galwegen wegsnijden, en de goede delen aan elkaar zetten.
Op hoop van zegen, zei de dokter.
Daarstraks stuurde ik haar een sms’je, en ik was ontstelt toen ik een soortement testament van haar terug kreeg.
”Wees een dubbele steun voor Vicky’tje, want ze heeft het moeilijk, zeg haar dat ze mijn motor niet onder de 2500€ mag verkopen, en van dat geld haar een ‘Golf’ke’ koopt, dat is mijn wens”!
”Ik heb van de zenuwen de ziekenkamer al opgekuist, en ik denk dat ik seffens aan de gang begin”, laat ze ook nog weten.
Ik zit perplex naar het bericht te kijken.
Ondanks alles, die humor, waar blijft ze de moed vandaan halen!

Wanneer de zinsbouw van dit schrijven niet geheel correct is, wanneer er schrijffouten instaan…..
Dan komt dit doordat ik dit schrijf met tranen in mijn hart.
Maar ook met hoop in mijn hart, hoop op een goede afloop.
want ze verdiend het, onze Anja

Lieve Paz,

Ik heb er een nachtje over geslapen om te reageren op uw reactie op mijn log “Verkiezingen”.
En misschien had ik er meerdere nachtjes moeten over slapen, wie weet.

Want;

1. Ik respecteer ieders mening.
2. Ik wil je hoegenaamd niet tegenspreken, of je mening afdoen als een kwakkel.
3. Ik wil vooral je vriendschap en je respect niet verliezen.
4. Maar het is mijn vaste overtuiging dat vrienden moeten kunnen, en mogen, verschillen van mening, en dat dit meningsverschil geen afbreuk mag doen aan de vriendschapgevoelens.

Denk niet, lieve Paz, dat omdat ik geen zier geef om politiek, ik er volledig wars van ben.
In tegenstelling tot jou heb ik wel jaren een partijkaart gehad.
Heb ik mij jaren kosteloos ingezet voor die partij, in mijn hoedanigheid als dienster.
Ik heb op hun vele feestjes, receptie’s  en partijtjes opgediend in mijn toch al zo schamele vrije tijd.
Heb er alzo doende mijn oren te luisteren gelegd, en mijn ogen de kost gegeven.
Ik heb een kandidaat gemeenteraadslid gesteund met haar campagne.
En dat brengt mij al bij mijn eerste weerzin van de politiek.

Een dergelijk campagne is niet weggelegd voor de idealist die geen geldelijke middelen tot zijn/haar beschikking heeft, of een achterban met de nodige middelen.
Zo’n campagne is vreselijk duur.
Alleen de drukker al kost meer dan mijn maandelijks inkomen, en dat is nog maar net het begin van de ganse campagne.
Daarom zullen de meeste idealisten enkel knechtjes blijven van diegene die wel de nodige middelen bezitten, en daarom ook de macht hebben.

En met die macht loopt het veelal mis.
Het zit in onze natuur om die macht te gebruiken.
Heel af en toe zonder winstbejag, uit puur idealisme.
Maar veeleer zal die macht gebruikt, en erger nog, misbruikt worden voor eigen gewin.
De modale partijknechtjes zullen altijd modale partijknechtjes blijven.
Zij zullen nooit een kast van een villa bezitten, zijn integendeel al heel blij dat ze hun ‘werkmanshuisje’ gedurende vijfentwintig jaar kunnen afbetalen.
Wat een verschil toch met diegene die wel politieke macht bezitten!
Dat kan je volgens mij toch niet ontkennen.

Ik schrijf bewust kosteloos, en niet belangeloos.
Want ik geloof niet in belangeloos.
Soms doet men het omdat men wat aanzien geniet.
Omdat er wat van de belangrijkheid op hen afstraalt.
In mijn geval deed ik het omdat de schepenen waar ik voor ‘diende’ een vinger in de pap had bij de sociale woningmaatschappij, en er mij een appartement beloofd was.
Iets waar ik, gezien mijn toestand, recht op had.
Maar het is niet wat je kent dat belangrijk is, maar wie je kent.
En zodoende heb ik na jaren het beloofde toegewezen gekregen, maar niet kosteloos van mijn kant.
En ook niet belangeloos van mijn kant.

Ook heb ik mij jaren kosteloos ingezet voor minderbedeelden, en heb daarbij opgediend en gekookt in een gaarkeuken voor de armen.
Iedereen zette zich daar voor de volle 200% gratis in.
Behalve diegene die op de hoogste trede zaten.
En wanneer maakte ze hun opwachting?
Juist, tegen verkiezingstijd!
Voor de rest waren ze niet bereikbaar wanneer er problemen waren.
Als je weet dat wij met een ondermaats budget, elke dag tussen de dertig en vijftig mensen een volledig middagmaal moesten voorzetten, en dat de hoge heren datzelfde budget in één keer oplunchten, dan kan je misschien mijn aversie van de politiek een beetje beter begrijpen.

Lieve Paz, ik weet wat de functie van jouw papa was, doch heb de man nooit persoonlijk gekend, en dus ga ik mij er niet aan wagen om een oordeel te vellen, of zelfs maar een nuance daarvan.
Maar, net zoals elke goede huisvader, zullen de vruchten die hij plukte, naar zijn gezin zijn gegaan.
En ik denk dat die vruchten bij jullie, iets rijper waren dan bij mij.
Jouw geëngageerdheid is een vervolg op die vruchtenoogst, zo meen ik te begrijpen.
Oh, ik ben er stellig van overtuigd dat er van jullie gezin vele opofferingen zijn gevraagd.
Dat je jouw papa steeds hebt moeten delen met zijn idealen, hem vaak hebt moeten missen.
Maar geef toe, lieve Paz, dat er onwaarschijnlijk ook voordelen aan verbonden waren.
Voordelen die jan modaal nooit heeft mogen genieten.

Ik heb persoonlijk een man gekend, een vriend door de jaren heen.
Hij heeft zich zijn ganse leven voor ‘De partij’ ingezet.
Zelfs toen hij in een rolstoel belande, en al halfdood was, dan nog deed hij klusjes voor die partij.
En op zijn begrafenis was er welgeteld één afgevaardigde.
De kopman moest naar een receptie, en meldde zich afwezig.
Zijn politieke belangen gingen voor op het afscheid van een jarenlange vriend.

En dat alles lieve Paz, bevestigt mijn aversie van politiek.
Doet mij de uitspraak doen van “allemaal één pot nat”.
Niet jan modaal met de pet……..
Niet het knechtje van de partij……
Niet de idealist……
Maar de politieke gezagdragers, diegene met de politieke macht.
Diegene die met hun kladden aan de kassa zitten, en de werkmens er laten voor opdraaien.
Dat zijn diegene die ik laak.
Zij zijn de reden dat ik geen hoge dunk heb van de politiek.
Dat ik niet zou gaan kiezen, moest het geen plicht zijn.
Een kiesplicht die ver van alle democratie is verwijderd.
Dat is voor mij één pot nat.

Ik hoop, lieve Paz, dat je mijn standpunt een ietsje beter begrijpt nu.
Dat je er ook respect kan voor opbrengen, net zoal ik respect opbreng voor de jouwe.
En vooral hoop ik…….
Nog steeds vrienden?

Ik voel mij terug achter mijn toog.
Daar werd ook met de vuist op geslagen bij de zoveelste politieke opinie.
En bij elke pint meer, wisten ze het zeker en zekerder hoe het moest.
En ik tapte in stilte verder, lachte wat minzaam, en dacht bij mezelf, na de verkiezingen zal iedereen wel voor “de goei” hebben gekozen, daar verwed ik mijn hoofd op.
Zo was het toen, en zo is het nu nog.

Met de verkiezingen in de korte nabijheid wil iedereen zijn politiek zegje doen.
Iedereen weet hoe het moet, en zeker hoe het niet moet.
Wat ik mij daarbij afvraag is hoe het dan komt dat er voor de kleine man nog steeds niets veranderd.
Op wie stemt die kleine man dan?
Op wie de begoeden van de maatschappij stemmen hoef je me niet te zeggen, dat weet ik zo wel.

Ik ken geen jota van politiek.
En ware het niet dat ik verplicht was om te gaan kiezen, ik ging niet.
Ik heb wel iets beters te doen met mijn zondag, al was het maar gewoon in mijn bed te blijven liggen tot de noen, en dan verder in mijn kamerjas op de zetel door te brengen.
Daar zit het met de democratie al goed fout.
Wij hebben geen kiesrecht, wij hebben kiesplicht.

En dan nog zo’n kwakkel die je zeker moet te kennen geven.
Niemand stemt op het Vlaams belang!
Want je bent als de dood om als racist geregistreerd door het leven te gaan.
Maar hoe komen ze dan elk jaar aan die stemmen, zo vraag ik mij af!
Waarom is er een dan een cordon sanitaire nodig?
Nee, men stemt niet op VB.
Maar o wee als er “een bruine” met zijn dikke Bmw of Mercedes hun parkeerplaatsje voor hun neus wegkaapt.
Dan zijn ze opeens racist in hart en nieren.
Of als er een hond op hun stoep schijt, dan willen ze wel meer blauw op straat.

Wel, ik krijg hier in Borgerhout veel propaganda van die partij.
En ik durf zeggen dat ik het met veel van hun uitspraken eens ben.
En nee, ik zal ook niet voor hen kiezen, om volgende redenen.
Mijn dochter is Lesbisch, en ik wens voor haar een leven in volle vrijheid van haar sexuele geaardheid.
Ik ben invalide, en ik wens geen kogel te krijgen omdat ik niet meer functioneer in de maatschappij.
Zuiver eigen belang dus.
En daar durf ik gerust voor uitkomen.

Gisteren een interview met een kleurlinge bij het zangfeest voor verdraagzaamheid.
”Ik hoop dat alle blanken respect gaan opbrengen voor ons kleurlingen.”, zo liet ze weten.
En ik dacht meteen, “het moet weer van onze kant komen.”
Waarom geen wederzijds respect?

Durft er hier nu niemand zeggen wat hij denkt?
Dat wij sterk worden benadeeld tegenover e allochtonen?
Ho nee, diegene in zijn riante villa zal dit niet voelen, zal het niet met me eens zijn.
Nee, veeleer zal het de kleine zelfstandige zijn die ik weet niet hoeveel papieren nodig heeft, en centen om zijn nering te kunnen doen draaien, terwijl de eerste de beste allochtoon die amper een letter Nederlands praat de éne winkel na de andere kan en mag openen.
Getuige de vele telefoon en nachtwinkels.
Het zal veeleer de man zijn die op de straat leeft, omdat hij tussen de mazen van het sociale vangnet valt, terwijl er voor een asielzoeker een huis ter beschikking staat, aangekocht door het OCMW, en hij gelijk een gewaarborgd inkomen erbovenop krijgt.

En wat te denken van de man die voor de zoveelste keer beroofd wordt, en waarvan de dader na een uur vrij op straat loopt.
De criminaliteit gebeurt voor 90% door vreemdelingen, maar kranten mogen het niet meer in zoveel woorden laten weten.
Hou jij ze dom meneer pastoor, wij houden ze arm.
Dat is wat ik meer en meer begin te voelen, bij elk jaar dat ik ouder wordt.

Moest het niet verplicht zijn, ik ging niet stemmen.
Want op wie ik ook stem, veranderen in de goede zin doet het niet meer.
De vette jaren zijn voorbij, en ze komen voor ons kleine man, niet meer weer.
Dus ik lach eens hartelijk met al die roepers over politiek.
Met al diegene die er zo hoogdravend over plegen te doen.
Net of je niet intelligent kan zijn wanneer je niet over politiek wil praten.
Net of hun leven hangt er van af, zo serieus plegen ze erover te doen.
En ik hoor het hen al zeggen “Wat als iedereen er moest over denken als jij?”.
Wel lieverds, laat deze domme persoon u dan zeggen dat het allemaal één pot nat is.
De ganse politiek.
En voor wie u ook stemt, geld gaat het ons kosten, ze gaan in onze zakken zitten.
Wat meer is, ze gaan ons in de zak zetten!

ZO DENK IK OVER DE POLITIEK.
WAT IS UW GEDACHT?

Vandaag was het grote opknapbeurt.
Niet in het huishouden, maar de persoonlijke opknapbeurt.
Vrouwen weten waarom!

Ik ben daar niet zo fanatiek in, zou het liever niet doen, maar nood breekt wet zei de zeerover, en hij hakte erop los.
Zo ik ook dus.
Alle overtollige haartjes moeten eraan geloven.
Met het ouder worden zijn ze wat minder talrijk gaan verschijnen.
Maar ze schijnen ook vreemdere plaatsen op te zoeken.
Dus met die zoektocht ben ik al vlug een halfuurtje zoet.

Dan een lekker oliebadje.
Ik heb ooit in Groningen, toen knuffel daar nog woonde, in een reform winkel een flesje gekocht.
Onbekend merk, zelfs niet meer te verkrijgen, en dat is vreselijk jammer, want het is echt een weldaad voor je lichaam.
En het geurt…..man man man…. wat een heerlijke geur!
Een fraai zicht is het evenwel niet, want het lijkt of het het diepste van vuil uit je poriën trekt, en het badwater krijgt dan ook een vaal grijs kleurtje.
Verbeeld je daarbij het groene smeersel op mijn façade, en je zult begrijpen dat ik dit alles liever doe wanneer mijn allerliefste niet thuis is.

Na de grondige reinigingsbeurt is het tijd voor de opbouwwerken.
Een zachte bodylotion natuurlijk, ééntje die mij een fluwelenzachte huid belooft.
Een dagcrème die binnen de drie weken alle rimpels wegneemt, doch ik schijn rimpels te hebben met een uitgesproken vechtlustig karakter.
Kan ik natuurlijk het potje niet verwijten.

We zakken stelselmatig naar lagere regionen, en komen aan bij de voeten.
Als een volleerde pedicure ga ik aan de slag met eeltmesje, puimsteentje, nagelknipper etc., om te eindigen met een voetbalsem.
Deze beloofd je een vlinderlichte tred, en een gevoel dat je zwevend door het leven stapt.
En ik moet toegeven dat, wanneer ik mijn voeten neerzet op de tegels van de badkamer, ik met gemak in een spagaathouding kom.
Om weer vederlicht recht te komen evenwel, heb ik nog geen potje

Mijn kat die het allemaal ietwat van op afstand bekijkt, doet uiteindellijk met me mee, en begint zich uitgebreid te wassen.
En ik bedenk me even, terwijl ik mijn teennagels lak, dat hij het zoveel makkelijker heeft.
Dat ik nu op dit moment graag een kat zou zijn.

Ten eerste ben ik jaloers op zijn flexibiliteit.
Hij moet geen pilletje tegen de rugpijn wegens het stramme lijf in onnatuurlijke bochten te hebben gewrongen.
Zonder moeite kan hij tot bij de kleinste plekjes.
Je likt je haren weg, je vreet wat kattengras, je braakt je haarbal uit, het liefst op die zachte tapijt, en klaar is kees.
Geen talloze potjes dure creme!

Ik eindig met een manicure en een handlotion.
Straks de vingernagels nog lakken, maar eerst de rommel opruimen voor knuffel thuiskomt.
Want van sommige dingen heb ik graag de illusie dat ze geheim blijven.

Wanneer ik zo het ganse assortiment verzorgingsproducten bekijk, bedenk ik mij dat ze in de loop der jaren tamelijk uitgebreider zijn geworden.
Van de light youth producten, naar de harde middelen, het is een groot verschil op je plank, om maar niet te spreken over de hap uit je budget.
Ik hoop dan ook dat een vrouwelijke minister mijn probleem gaat ter harte nemen, en het pensioen drastisch gaat verhogen.

Maar voor nu ben ik weeral klaar.
En wanneer knuffel straks thuiskomt, en hij bij de eerste blik op mij niet het verschil ziet…..
dan is hij verdorie nog niet aan de nief patatten…….hij weze gewaarschuwd!

Een vriendendienst?.....Ja ja!
Ik ben er nog steeds niet uit of ik dankbaar moet zijn, voor de vriendendienst die mij, nu zo’n 25 jaar geleden, werd bewezen.

Met een toenmalige vriendin, beide bezig aan onze tweede jeugd, ga ik zo om de paar weken een avondje stappen.
Ik ben noodgedwongen een alleenstaande moeder van twee kinderen, en werk me te pletter om het huishouden draaiende te houden.
Vaag denk ik bij mezelf dat het met een man in huis zo veel makkelijker zou zijn, dat de kinderen misschien een “vader” missen, (iets wat achteraf, zo blijkt, helemaal niet het geval is geweest!.... Gelukkig!).
Dat we zoveel meer zouden kunnen verwezenlijken met z’n tweeën.
Trouwens, ik krijg nood aan affectie en liefde, aan genegenheid, aan troost en steun.
En laat ik nu op één van die uitstapjes een man ontmoeten!

Hij is razend knap, donkere haren, koolzwarte ogen, en wat belangrijk is voor mij, hij heeft mooie onderarmen en handen.
Wat zo nòg belangrijker is, hij is langer dan ik.
Iets dat helemaal niet zo evident is voor de mannen van mijn generatie.
Met mijn 1,75m lengte, (ondertussen 2cm gekrompen, helaas enkel in de lengte) lopend op naaldhakken van minstens 5cm hoog, steek ik ver boven de gemiddelde man uit.
Het maakt dat ik menige uitnodiging om een slow te dansen afsla.
Maar niet met deze man!
Zijn naam is Bruno, hij is architect bij “Bruggen en wegenbouw”, en hij is Fransman.
Dat laatste is een beetje een tegenvaller, want hij spreekt maar een mondjevol nederlands, en ik maar een mondjevol frans.
Evenwel, na du pain, du boursin, du vin… beaucoup du vin!.... verstaan we elkaar prima…..! A-hum A-hum, als u begrijpt wat ik bedoel!

Mijn hartsvriendin, die weliswaar gelukkig getrouwd is doch de belofte van trouw niet fanatiek in acht neemt, is razend jaloers.
Zij had hem immers eerst gezien, had haar oog al op hem laten vallen, en etaleerde dan ook ten volle haar verleidingskunst.
Helaas voor haar, Bruno houdt niet van opdringerige vrouwen, houdt niet van fuifnummers, en heeft enkel oog voor mij.

Vier maanden duurt onze relatie al, en we maken reeds plannen voor de toekomst.
Bruno heeft een jaarcontract in België, nadien gaat hij weer naar zijn thuisland, om dan opnieuw te worden uitgezonden naar weer een ander land.
”Of ik met hem meewil gaan?”
Ik twijfel, ben gehecht aan mijn stekje, en moet daarbij ook aan de kinderen denken.
De kinderen kennen hem nog niet, ik stel de ontmoeting telkens weer uit, waarom weet ik niet.
En dan komt de cruciale vraag waar ik waarschijnlijk zat op te wachten, “wil je met me trouwen?”
Het zou het achterlaten van de thuishaven veel makkelijker maken, het zou mij en de kinderen zekerheid bieden in de vreemden.

Ik vertel alles aan mijn beste vriendin, want dat doen vriendinnen nou éénmaal.
Even blijft ze stil…..! En dan vraagt ze me of ik zeker ben van zijn trouw?
”Waarom zou ik niet?”, vraag ik haar op mijn beurt, ietwat beduusd door haar vraag.
”Wel”, zegt ze me, “hij is een razend knappe man, verdiend goed geld, en jij bent tenslotte nou niet meteen een filmster he!”
”Komt bij dat je twee kinderen ten laste hebt, en dat je op materialistisch gebied niet veel te bieden hebt.”
”Je bent ‘maar’ een serveuse hè!”
”En ik durf wedden dat wanneer ik het wil, hij met me het bed induikt:”
Uren later zat ik nog steeds perplex te wezen door haar uitspraken.
Maar ik zette het van mij af, ik was gelukkig met Bruno, had geen reden om aan zijn trouw en eerlijkheid te twijfelen.
En stilaan begin ik te wennen aan het idee, om met deze man een nieuwe toekomst te bouwen.
Tot op een dag…..!

Ik krijg telefoon, het is mijn hartsvriendin.
Haar stem klinkt triomfantelijk.
”Ik heb gisteravond met “jou” Bruno een fantastische neukpartij gehad”, zo laat ze me weten.
”Heb het enkel gedaan voor jou, opdat je niet met je ogen open in je ongeluk zou stappen”.
”Beschouw het maar als een vriendendienst, want voor mij betekent hij niets.”
Neen, voor haar betekende een neukpartij met hèm niets, net zomin als met zoveel anderen, haar man incluis, maar voor mij stortte de wereld in.
Bruno ontkende de beschuldiging, maar de twijfel in mijn hart was gezaaid.
Tenslotte had hij alles mee om de wereld en de vrouwen te veroveren, en ik, ik was maar een simpele vrouw, niet eens erg knap.
Mijn zelfvertrouwen stond al op een laag pitje, en nu zat het helemaal aan de grond.
”Wat was ik blij dat mijn kinderen hem nooit hadden ontmoet”, dacht ik tussen twee huilbuien door.

We zagen elkaar steeds minder en minder, en hoewel Bruno me nog enkele keren heeft gevraagd om met hem verder te gaan, heb ik de relatie laten doodbloeden.
Ik heb nooit geweten wie van de twee de waarheid sprak, Bruno die ontkende in alle toonaarden, of mijn vriendin die pochte over haar verleidingskunsten met hem.
En tot op de dag van vandaag twijfel ik nog steeds aan haar motivatie voor deze “vriendendienst”.

Maar diegene die noodgedwongen elke dag de trein moeten nemen om naar hun werk te sporen, denken er wellicht anders over.
Voor hen is het immers elke dag dezelfde doffe ellende.
Overvolle treinen, maar vooral treinen die maar niet op tijd schijnen te kunnen komen.
Wat men deze  mensen ook maar mag  wijsmaken  over de reden van het te laat zijn der treinen.....Het zijn allemaal smoesjes.
Hieronder ziet u de werkelijke reden waarom u steeds op uw trein moet wachten.