1. Gesneden groene paprika
2. twee rode pepertjes
3. Een pak zuurkool
4. Een pak bladerdeeg
5. Pitabroodjes
6. Een kliek aardappelen
7. Een krentenbrood

Uit het dagboek van een moeder;
Een str**ntverhaal

Dat kinderen opvoeden geen sinecure is, dat weten alle moeders.
Zoveel kinderen, zoveel karakters.
En een handleiding krijg je bij de geboorte niet bijgeleverd.
Dus is het zoeken en aftasten.
Dat was het zeker voor mij, vermits ik nu niet bepaald een stichtend voorbeeld had gehad.
En dat je dan flaters slaat is vrijwel onoverkomelijk.
Gelukkig hadden mijn flaters geen nare gevolgen, maar een anekdote zijn ze wel waard.

Toen zoonlief nog in de luiers lag, had ik zo de gewoonte om telkens wanneer hij gepoept had, te zeggen “Ah ba, kaka”
Zonder nadenken natuurlijk, en op een liefelijke toon.
Toen kwam de dag dat hij op het potje ging.
Hij zat graag op het potje, en ik had steeds moeite om hem eraf te krijgen.
Zijn potje was zijn troon.
Wat was dan het probleem hoor ik jullie vragen……? Wel…..

Telkens hij van zijn potje kwam, en hij de inhoud bekeek, begon hij steeds onbedaarlijk te huilen als hij zijn poepje zag liggen.
Echte snikken deed hij, en ik had de grootste moeite om hem te kalmeren.
Tussen twee snikken door zei hij dan steeds “Ah ba kaka”, wees naar het potje, en stopte zijn snoetje diep in mijn rokken.
Ik stond voor een kompleet raadsel.
Wat ik ook deed of zei, het was steeds hetzelfde scenario.

Gelukkig krijgen moeders al eens een slimme ingeving, zo ook ik.
Het begon bij mij te dagen dat zoonlief vies was van zijn poepje.
Dat hij het verschrikkelijk vond dat zoiets uit hem kwam.
En als oplossing om hem minder vies te maken, begon ik zijn hoopje steeds op te hemelen.
”Oh, hoe mooi” en nog wat van dat kinderlijks.
Ik legde hem uit, zo goed en zo kwaad als je dat bij een kind van twee kan, dat zijn ‘kaka’ frietjes waren geweest.
Dat het dat lekkere koekje van daarstraks was, en nog zo van die dingen.
En stilaan haalde ik resultaat, al was het van mijn kant pure improvisatie.
Het was zoals ik al zei, aftasten en zoeken.
Een sprong in het ongewisse, een pure gok.
Maar het hielp.
Zoonlief ging op het potje, en het eindigde niet meer met een hysterische huilbui.

Op een dag zat hij weer op zijn potje, en daar profiteerde ik dan steeds van om even in de zetel te gaan zitten met een boek in m’n handen.
Wanneer ik lees ben ik steeds diep verzonken in het verhaal.
Ik had hem dus niet horen opstaan van zijn potje, tot hij voor me stond.
En trots als een pauw zei hij in zijn brabbeltaaltje “mama koekje?”
En petste daarbij midden op de bladzijde van mijn boek, een hoopje str**nt.
Met een glunderend gezichtje, een smile van oor tot oor.

Alles hing vol, mijn boek, zijn handjes, het potje en de vloer.
Probeer als moeder op dat moment je kind maar eens te prijzen!
Een, was en poetsbeurt later, besefte ik dat ik weer bij nul was aanbeland.
Dat ik hem weer diets moest maken dat het “Ah ba kaka was!”
Dat hij er niet met zijn handjes mocht inzitten.

Gelukkig is het bij die éne keer gebleven.
Al was lezen tijdens de “potjesmomenten” er voor deze mama niet meer bij voor enige tijd.
De oplossing was kinderklei.
Daar kon hij dan koekjes mee maken, en het poepje mocht het toilet in.
Er zijn zo van die probleempjes waar je als moeder komt voor te staan, en waar men je niet kan voor waarschuwen.
Gelukkig was dit probleempje vlug opgelost, en het enige dat we er aan overhielden was een vieze vlek in mijn boek, en een leuke anekdote.

Het meervoud van slot is sloten,
maar toch is het meervoud van pot geen poten.
Evenzo zegt men altijd: één vat en twee vaten,
maar zal men zeggen: één kat en twee katen?
Wie gisteren ging vliegen, zegt vandaag: ik vloog,
dus zegt u misschien van wiegen: ik woog.
Nee, pardon, want ik woog is afkomstig van wegen.
Maar... is nu ik voog een vervoeging van vegen?
En dan het woord zoeken vervoegt men: ik zocht
en dus hoort bij vloeken misschien ook: ik vlocht.
Alweer mis, want dat is afkomstig van vlechten,
maar ik hocht is geen juiste vervoeging van hechten.
Bij roepen hoort riep, maar bij snoepen geen sniep.
Bij lopen hoort liep, maar bij kopen geen kiep.
En evenmin hoort bij slopen, ik sliep.
Want dat is afkomstig van het schone woord slapen.
Maar zet nu niet weer: ik riep bij het rapen.
Want dit komt van roepen en u ziet het terstond:
zo draaien we vrolijk in het kringetje rond.
Van raden komt ried, maar van baden geen bied.
Dit komt weer van bieden, ik hoop dat u het ziet.
Ook komt hiervan bood, maar van wieden geen wood.
U ziet de verwarring is akelig groot.
Nog talloos veel voorbeelden kan ik u geven
want gaf hoort bij geven, maar laf niet bij leven.
Men spreekt van: wij drinken, wij hebben gedronken,
maar niet van wij hinken, wij hebben gehonken.
't Is: ik weet en ik wist, zo vervoegt men dat.
Maar schrijft u niet bij vergeten, vergist.
Dat is een vergissing, ja moeilijk, dat is 't.
Het volgende geval, dat is bijna te bont,
bij slaan hoort, ik sloeg, niet ik sling of ik slond.
Bij gaan hoort: ik ging, niet ik gong of ik gond.
En noemt u een mannetjesrat soms een rater?
Dat gaat wel op bij een kat en een kater…

Snap jij het nog?

Ik zie hem nog zo voor me.
Een oude kalende grijsaard.
Wanneer het weer het ook maar enigszins toeliet, zat hij ietwat ineengedoken op een houten stoel naast zijn huisdeur.
Zijn hoofd hield hij steevast naar de grond gericht.
Hij droeg een wit overhemd zonder kraag.
Een beige fluwelen broek die hem veel te wijd was, en waarvan de pijpen hem te kort waren.
”Hij is fel vermagerd” liet zijn vrouw steeds weten, maar dat zei ze al jaren.

Kareltje, zo heette hij.
En Kareltje was voor ons kinderen afwisselend boeman en clown.
Boeman omdat hij steeds gromde wanneer je te dicht in zijn nabijheid kwam.
Wanneer je om boodschappen moest bij de beenhouwer, dan moest je wel langs hem gaan, want hij woonde er vlak naast.
Als je alleen was liep je met een boogje om hem heen, maar als je in groep was durfde je al wat meer.
Dan liepen we express enkele keren langs hem heen, enkel maar om zijn wolfimitatie te kunnen horen.
Want als grommen je geen schrik aanjoeg, dan liet Kareltje een langgerekt wolfsgehuil horen.
En daarvan rezen onze kinderharen geheid ten berge, dan liepen we met een schrille gil, als een pijl uit een boog, de andere kant op.

Maar onze clown was hij ook.
Wanneer je hem een snoepje gaf, dan begon hij vreemd te giechelen.
Stond dan op van zijn stoel, en deed een vreemd dansje.
Later hoorde ik dat hij de Horlepiep deed, een soort Schotse dans, want Kareltje was een Schot.
Tijdens de bevrijding had hij zijn Cornelia ontmoet.
Het was liefde op het eerste gezicht, trouwde met haar, en bleef in België wonen en werken.
Kareltje was aan de dokken gaan werken, werd daar ceelbaas, verdiende goed geld, doch hun enige wens werd niet vervuld.
Het echtpaar bleef kinderloos.

Maar Kareltje was ook een held, een oorlogsheld.
Elk jaar met de bevrijding stopte de Harmonie voor hun deur.
Dan had hij zijn mooie pak aan dat glinsterde van de medailles.
Want als soldaat, had hij niet alleen mee Antwerpen bevrijd, maar ook bij Auswitch had hij gevochten.
Hij had de massagraven gezien, had de ovens gezien, en vooral had hij de uitgemergelde Joden gezien.

En nu was hij oud.
Oud en dement, maar dat snapten wij niet als kinderen.
Voor ons was Kareltje een beetje gek.
Maar hij was ook een deel van ons, want als hij niet buiten zat, dan misten we iets.
Dan durfden we aanbellen om te vragen of hij buiten kwam.
Want in onze ogen was Kareltje net zo’n kind, zoals wij zelf ook waren.
Cornelia antwoordde dan steevast “ja hoor, hij komt, want binnen loopt hij toch maar in de weg.”
En met veel liefde hielp ze hem de gang door, zette ze hem op zijn stoel, en voor ze naar binnen ging streek ze over zijn handen.
En dan gromde Kareltje.

Op een dag stond de stoel niet meer op straat, en ook de dagen erna niet.
Van onze moeders hoorden we dat Kareltje naar het ziekenhuis was gebracht.
Niet lang daarna is hij gestorven.
Hij werd begraven met militaire eer.
Een groot zwart gordijn aan de voordeur, en een rode loper naar de onder bloemen bedolven lijkwagen.
De harmonie begeleide hem naar zijn laatste rustplaats.

En zo verdween Kareltje uit het straatbeeld, en uit onze kinderogen.
Cornelia volgde hem niet lang daarna.
Het huisje werd verkocht, en er kwam een jong gezin met kinderen wonen.
En wij maakten die kinderen wijs dat het spookte in dat huis.
Dat Kareltje er kwam grommen, en zijn wolvengehuil liet horen ’s nachts.
En ze geloofden het nog ook.
Ze waren er zelfs zo van overtuigt, dat we het zelf ook gingen geloven.

Waarom ik aan Kareltje moest denken vandaag, weet ik niet.
Is het omdat het hier bijna bevrijdingsfeesten zijn?
Is het omdat ik las over een vijftigjarig huwelijksfeest, waarbij lief en leed werden gedeeld?
Of is het omdat de schrik voor dementie toeslaat, omdat ik mij wel feiten herinner uit mijn kindertijd, maar daarbij gisteren wel vergat om brood te halen?!
Maar één ding weet ik wel, je hoeft niet veel te praten om herinnerd te worden.
Een beetje grommen is al genoeg.

Mannen denken vaak dat zij de erothiek hebben uitgevonden, zowel in woord en beeld.
Vrouwen van boven de vijftig die niet meer warm worden van een naakt mannelijk of vrouwelijk intiem attribuut, worden dan ook meteen bestempeld als kwezels.
Wel, om al die ‘verstandigen’ eens op een ander gedacht te brengen, en om te laten zien dat ook ons het schunnige niet vreemd, wil ik hier en nu eens mijn schunnige kant laten zien.
Het is niet eens zo moeilijk om alle Anemone’s en Debbie’s samen te imiteren.
Here we go!!!

GIRLS JUST WONNA HAVE FUN TO.

Enkele maanden geleden leerde ik een vrouw kennen.
Een erg viriele vrouw, en een echt ‘bijdehandje’,  als je snapt wat ik bedoel.
Ook haar tongetje, weliswaar scherp van snee, gebruikte zij niet enkel om aan koude ijsjes te likken.

Al snel deelden we elkaar’s bedgeheimen, en meteen daarna ook elkaar’s bed.
We streelden, knepen en likten elkaar’s naakte lichaam dat het een lieve lust was.
Maar algauw gingen we op zoek naar een nog hoger niveau, een nog hogere extase.
En dus besloten we een bezoek te brengen aan de seksshop.

Zoals kinderen in een snoepwinkel wisten we niet wat kiezen.
Misschien dat de ‘peepshow’ ons een beetje kon afkoelen.
En nadat we ons in dat kleine donkere hokje, schrijlings gezeten op elkaar’s schoot, bevredigd hadden, gingen we ietwat bedaarder onze speeltjes kiezen.

Eerst naar de lingerie afdeling.
Daar kocht ik mij een minuscuul rood slipje, afgeboord met fijne zwarte kant, en met vier openingen.
De bijpassende bh natuurlijk, zonder cups.
Om het geheel af te maken nog een lang voile zwarte negligé met zijsplitten tot onder de oksels, kunstzinnig bij elkaar gehouden door rode zijden linten.
Voor haar kochten we een outfitje in leder, waarbij de bh cups werden vervangen door metalen kettingen, en een reetslip die niet meer was dan een lederen heupbandje en een ketentje.
Toen op naar de attributen.
Twee dildo’s, twee paar tepelklemmen en een fijn lederen zweepje.

Thuisgekomen konden we niet wachten tot de avond om het aangekochte te testen.
Onze zuchten die we slaakten bij het strelen en likken van onze lichamen, gingen over in een diep gegrom bij het plaatsen van de tepelklemmen en het om beurten gebruik maken van het zweepje.
Onze monden afwisselend op mekaars kutje, zachtjes knabbelend, hevig likkend.
Om daarna onze geuren te vermengen in een hevige ongecontroleerde tongzoen.

Nooit is een G-spot zo vaak beroerd als die nacht.
De multiple orgasmen die werden ervaren, waren nooit zo diep, zo intens.
Onze tepels kregen geen kans om te verslappen, fier rechtop bleven ze keer op keer voor intens genot zorgen.
Onze gezwollen clitorissen gaven ons onophoudelijk sidderingen die met geen stroomstoot te vergelijken zijn.
De zwarte satijnen lakens vertoonden ontelbare natte sporen, toen we uiteindelijk vroeg in de morgen in elkaar’s armen, uitgeput in slaap vielen.
Onze naakte bezwete lichamen nog steeds tegen elkaar aandrukkend.

Toen de wekker afliep, was het dagdagelijkse leven weer aan de orde.
Samen onder de douche waar we elkaar met een vluggertje bevingerden.
Toen ik mij daarna aankleedde, en naar de ontbijttafel liep, zag ik op mijn nachtkastje twee ronde metalen balletjes glinsteren.
Op mijn vraag wat dit was, kreeg ik als antwoord, “dat het iets was om mij haar gedurende de dag te herinneren.”
Het balletje voelde licht aan, en was hol.
In die holte zat een kleiner metalen balletje.
”Het zijn Chinese balletje’s” zo liet ze mij weten, “en ze gaan je veel plezier geven doorheen je saaie werkdag”.
Ik moest de balletjes inbrengen in mijn al zo overgevoelige vagina, wat ik dan ook liever liet doen door haar.

Mijn ietwat vragende blik vol ongeloof, begon meteen de stralen bij het zetten van enkele stappen.
Met een zalige glimlach op mijn gezicht liep ik langs de straten, op weg naar mijn werk.
Waarbij mijn tepels wellustig door mijn bloesje priemden.
Bloedgeil kwam ik aan op kantoor.
Mijn eerste stappen leidden mij meteen naar de sanitaire stopplaats.
Alwaar ik mij uit noodzaak bevredigen moest.
Ik stak mijn vinger tussen mijn koortsachtige lippen in mijn mond, om wat speeksel op te vangen.
Maar dit gebaar uit gewoonte was ditmaal geheel overbodig, want het orgasme kwam meteen, en hevig.

Nooit was een werkdag zo plezierig verlopen.
Nooit had een bureaustoel mij zoveel genot verschaft.
Mijn collega’s keken mij dan ook zeer bedenkelijk aan.
Maar ik wist waarom, zij niet.
En ik weet nu ook wat er nodig is om hogerop op hiërarchieke ladder te kruipen.
Mijn baas die steeds begon te kwijlen bij het inkijken van mijn decolleté, heeft die dag zijn zin gekregen.
De goede man was er bijna aan bezweken, en is toen maar in ziekteverlof gegaan, om rust te zoeken bij zijn trouwe huismus.
En ik zit nu op zijn plaats.

De relatie met de vriendin is even snel geëindigd dan ze begonnen was.
Maar de gedachten aan onze hete wilde nachten, laten mij nog steeds zinderen.
De geur van haar seks bekruipt me steeds weer.
Ik voel weer nattigheid opkomen vanuit een diepte in mij.
Ik moet nu…..ik kom…….aaaaah!!

DIT VERHAAL IS GEHEEL FICTIEF
IK KRIJG ER BIJNA SPIJT VAN,HAHAHA!!!

Zeg nou zelf, dit is toch om de muren op te lopen!

Ik heb het over het weer.
In België steeds een dankbaar onderwerp wanneer je even niet meer weet wat vertellen.
Maar nu wordt het mij toch echt te gortig.

Midden augustus, hoog zomer, en ik zit te rillen van de kou.
Zelfs mijn kat kijkt me wat meewarig en ongelovig aan.
Hij lijkt wel te vragen of ik er aub wat wil aan doen, want dit vind hij maar niks.
Zijn favoriete kussen ligt te zieltogen in de hoek van de kamer, het kussen waar hij zo graag ligt op te zonnen in de tuinstoel op het terrasje.
Lange tijd ligt hij in de kamer te kijken naar buiten.
Vraagt zich af wanneer de bui nu eindelijk gaat over zijn.
Maar de ene bui volgt de andere op, de eens al heviger dan de andere.
En het einde is nog lang niet in zicht als we de weersvrouw/man mogen geloven.

Vaak hebben ze het verkeerd voor, die weersvoorspellers.
Maar dit schijnt enkel op te gaan wanneer ze mooi weer voorspellen, met slecht weer schijnen ze het steeds bij het rechte eind te hebben.
Met een brede smile op het gezicht kondigen ze aan dat het te koud is voor de tijd van het jaar.
Ja peuh, dat kon ik zelf ook al wel vaststellen.
Ik blijf tegen beter weten in ramen en deuren opengooien, maar moet mij steeds weer gewonnen geven.

Ik sta voor de kleerkast en kijk naar al die zomerse topjes die ik zo gretig heb gekocht in soldenperiode.
Waar waren toch mijn gedachten, vraag ik mij nu af.
Ik schuif al die vrolijke kleuren maar weer naar de achterste plank, en kies voor een wollen truitje met mouwen.
Weliswaar in een zomerse groene tint, maar……;
Een jeansbroek hoort er ook bij, een bermudamodel, want ik wil kost wat kost toch dat zomerse gevoel opwekken.

Maar het helpt allemaal niets.
Ondanks mijn vrolijke kleuren word ik niet vrolijker wanneer ik overdag het licht moet aansteken in de kamer.
s’Avonds zit ik te rillen van de kou aan mijn peeceeke.
En na lang overwegen geef ik mij ook daar gewonnen en zet de verwarming op.
Denk daarbij vluchtig aan de afrekening van mijn energiefactuur van volgend jaar.
Die zal weeral een stukje hoger komen te liggen.

Kou lijden in de maand augustus.
Hoog zomer.
Het is om de muren op te lopen!

Toen ik jong was had ik steeds een gevat antwoord of repliek klaar.
Men zei daarom over me “die laat zich de kaas niet van het brood eten”.
Wanneer ik nu zo mijn leven overschouw, dan moet ik helaas erkennen dat ‘men’ vreselijk ongelijk had.
Want ik ben nog het meest een voetveeg geweest.
Ondanks mijn grote mond, speelde mijn kleine hartje me parten.
Dat was zo tijdens mijn loopbaan, en dat was ook zo in de vriendschap.
Ik geef jullie enkele voorbeelden.

Mijn schoonmoeder zei me hoe, en wat ik moest koken voor haar zoon.
Ik durfde haar niet tegenspreken.
Op een dag maakte ik prei klaar met een recept uit een magazine.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik op mijn twintigste bijlange na niet zo goed kon koken als zij.
Toevallig kwam ze binnenvallen, keek in de pot, haalde haar neus op, en kieperde de rotzooi zoals ze het noemde in de vuilnisbak.
Doodleuk zei ze daarna tegen haar zoon “Vanavond zullen het nog maar eens boterhammen worden jongen, want je vrouw kan niet koken”.
En ik deed er het zwijgen toe.

Op de fabriek had men al vlug in de gaten dat ik een vlugge werker was.
Het was bandwerk, en ik was een zenuwpees, dus werkte ik aan een hoog tempo waarbij ik tijd over had, en diegene die de band moesten laden niet konden volgen.
Er werd mij dan door hen ook vaak gevraagd om bij hun taak wat te helpen, wat ik met graagte ook deed.
Maar de baas kreeg dit al gauw in de gaten.
Resultaat, ik bediende twee loopbanden alleen, terwijl anderen met twee, en soms met drie aan dezelfde soort machine stonden.
Mijn loon was hetzelfde als van de andere vrouwen, maar ik werkte met gemak voor twee.
En wederom zei ik niets.

Zo ook toen ik mijn werk als dienster in de horeca begon.
Bij moesten toog en buffet glanzen.
Dat hadden mijn colega’s al vlug in de smiezen.
Dus liepen zij er de kantjes af, goed wetend dat ik aan de slag zou gaan zogauw mijn dienst begon.
Nog maar eens deed ik hun werk erbij, en wederom zei ik niets.

Maar in de prive verging het mij al niet beter!
Toen ik mijn eigen zaak begon, nam ik op een moment een serveerster in dienst.
Al van bij het begin van haar dienst slaakte ze diepe zuchten, en vertelde dat ze hondsmoe was, om die en die reden.
Dus wat deze deze ‘bazin’?
Ik liet de dienster zitten en deed zelf het werk waarvoor ik haar had aangenomen.
Want het arme kind was zo moe!
Bediende in haar plaats op het terras, en gaf het drinkgeld braafjes aan haar.
En als ze niet uit zichzelf ontslag had genomen, had ik nooit wat gezegd.

Met vriendinnen lag het al niet veel anders!
Ik had een vriendin die heel graag uitging, en die daarbij, hoewel gehuwd ,de éne na de andere minnaar had.
Haar man mocht dit natuurlijk niet te weten komen.
En zo vertelde ze hem dat ze met mij naar de bioscoop ging, maar in de plaats daarvan ging ze de hort op met haar minnaar.
Ik diende dus als haar alibi.
Maar wij woonden maar enkele huizen van elkaar.
Dus wanneer zij nog maar eens op zwier was, kon ik de deur niet uit.
Haar man zou mij kunnen tegenkomen, en dan zouden haar leugentjes uitkomen.
Die situatie heeft drie jaren geduurd, tot ze ergens anders een huis kochten.
En toen verwaterde meteen ook de vriendschap zienderogen.
Ik heb haar er nooit op aangsproken.

Een zevental jaren terug.
Een toenmalige vriendin koopt haar een hond, en vervolgens een kat.
Maar de beestjes worden al vlug een blok aan het been van het baasje dat graag op zwier gaat.
”Jij wil er wel oppassen he Lulu, want jij bent toch altijd thuis, en ik weet dat ze bij jou goed verzorgt worden.”
Nu, jaren later, leven beide beestjes nog bij me, maar de vriendin zie of hoor ik niet meer.
En wanneer ik haar nog eens heel per toeval zou tegenkomen………
Dan zeg ik er niets van!!!

HEB EEN FIJNE WEEK ALLEMAAL!