Het meervoud van slot is sloten,
maar toch is het meervoud van pot geen poten.
Evenzo zegt men altijd: één vat en twee vaten,
maar zal men zeggen: één kat en twee katen?
Wie gisteren ging vliegen, zegt vandaag: ik vloog,
dus zegt u misschien van wiegen: ik woog.
Nee, pardon, want ik woog is afkomstig van wegen.
Maar... is nu ik voog een vervoeging van vegen?
En dan het woord zoeken vervoegt men: ik zocht
en dus hoort bij vloeken misschien ook: ik vlocht.
Alweer mis, want dat is afkomstig van vlechten,
maar ik hocht is geen juiste vervoeging van hechten.
Bij roepen hoort riep, maar bij snoepen geen sniep.
Bij lopen hoort liep, maar bij kopen geen kiep.
En evenmin hoort bij slopen, ik sliep.
Want dat is afkomstig van het schone woord slapen.
Maar zet nu niet weer: ik riep bij het rapen.
Want dit komt van roepen en u ziet het terstond:
zo draaien we vrolijk in het kringetje rond.
Van raden komt ried, maar van baden geen bied.
Dit komt weer van bieden, ik hoop dat u het ziet.
Ook komt hiervan bood, maar van wieden geen wood.
U ziet de verwarring is akelig groot.
Nog talloos veel voorbeelden kan ik u geven
want gaf hoort bij geven, maar laf niet bij leven.
Men spreekt van: wij drinken, wij hebben gedronken,
maar niet van wij hinken, wij hebben gehonken.
't Is: ik weet en ik wist, zo vervoegt men dat.
Maar schrijft u niet bij vergeten, vergist.
Dat is een vergissing, ja moeilijk, dat is 't.
Het volgende geval, dat is bijna te bont,
bij slaan hoort, ik sloeg, niet ik sling of ik slond.
Bij gaan hoort: ik ging, niet ik gong of ik gond.
En noemt u een mannetjesrat soms een rater?
Dat gaat wel op bij een kat en een kater…

Snap jij het nog?

Ik zie hem nog zo voor me.
Een oude kalende grijsaard.
Wanneer het weer het ook maar enigszins toeliet, zat hij ietwat ineengedoken op een houten stoel naast zijn huisdeur.
Zijn hoofd hield hij steevast naar de grond gericht.
Hij droeg een wit overhemd zonder kraag.
Een beige fluwelen broek die hem veel te wijd was, en waarvan de pijpen hem te kort waren.
”Hij is fel vermagerd” liet zijn vrouw steeds weten, maar dat zei ze al jaren.

Kareltje, zo heette hij.
En Kareltje was voor ons kinderen afwisselend boeman en clown.
Boeman omdat hij steeds gromde wanneer je te dicht in zijn nabijheid kwam.
Wanneer je om boodschappen moest bij de beenhouwer, dan moest je wel langs hem gaan, want hij woonde er vlak naast.
Als je alleen was liep je met een boogje om hem heen, maar als je in groep was durfde je al wat meer.
Dan liepen we express enkele keren langs hem heen, enkel maar om zijn wolfimitatie te kunnen horen.
Want als grommen je geen schrik aanjoeg, dan liet Kareltje een langgerekt wolfsgehuil horen.
En daarvan rezen onze kinderharen geheid ten berge, dan liepen we met een schrille gil, als een pijl uit een boog, de andere kant op.

Maar onze clown was hij ook.
Wanneer je hem een snoepje gaf, dan begon hij vreemd te giechelen.
Stond dan op van zijn stoel, en deed een vreemd dansje.
Later hoorde ik dat hij de Horlepiep deed, een soort Schotse dans, want Kareltje was een Schot.
Tijdens de bevrijding had hij zijn Cornelia ontmoet.
Het was liefde op het eerste gezicht, trouwde met haar, en bleef in België wonen en werken.
Kareltje was aan de dokken gaan werken, werd daar ceelbaas, verdiende goed geld, doch hun enige wens werd niet vervuld.
Het echtpaar bleef kinderloos.

Maar Kareltje was ook een held, een oorlogsheld.
Elk jaar met de bevrijding stopte de Harmonie voor hun deur.
Dan had hij zijn mooie pak aan dat glinsterde van de medailles.
Want als soldaat, had hij niet alleen mee Antwerpen bevrijd, maar ook bij Auswitch had hij gevochten.
Hij had de massagraven gezien, had de ovens gezien, en vooral had hij de uitgemergelde Joden gezien.

En nu was hij oud.
Oud en dement, maar dat snapten wij niet als kinderen.
Voor ons was Kareltje een beetje gek.
Maar hij was ook een deel van ons, want als hij niet buiten zat, dan misten we iets.
Dan durfden we aanbellen om te vragen of hij buiten kwam.
Want in onze ogen was Kareltje net zo’n kind, zoals wij zelf ook waren.
Cornelia antwoordde dan steevast “ja hoor, hij komt, want binnen loopt hij toch maar in de weg.”
En met veel liefde hielp ze hem de gang door, zette ze hem op zijn stoel, en voor ze naar binnen ging streek ze over zijn handen.
En dan gromde Kareltje.

Op een dag stond de stoel niet meer op straat, en ook de dagen erna niet.
Van onze moeders hoorden we dat Kareltje naar het ziekenhuis was gebracht.
Niet lang daarna is hij gestorven.
Hij werd begraven met militaire eer.
Een groot zwart gordijn aan de voordeur, en een rode loper naar de onder bloemen bedolven lijkwagen.
De harmonie begeleide hem naar zijn laatste rustplaats.

En zo verdween Kareltje uit het straatbeeld, en uit onze kinderogen.
Cornelia volgde hem niet lang daarna.
Het huisje werd verkocht, en er kwam een jong gezin met kinderen wonen.
En wij maakten die kinderen wijs dat het spookte in dat huis.
Dat Kareltje er kwam grommen, en zijn wolvengehuil liet horen ’s nachts.
En ze geloofden het nog ook.
Ze waren er zelfs zo van overtuigt, dat we het zelf ook gingen geloven.

Waarom ik aan Kareltje moest denken vandaag, weet ik niet.
Is het omdat het hier bijna bevrijdingsfeesten zijn?
Is het omdat ik las over een vijftigjarig huwelijksfeest, waarbij lief en leed werden gedeeld?
Of is het omdat de schrik voor dementie toeslaat, omdat ik mij wel feiten herinner uit mijn kindertijd, maar daarbij gisteren wel vergat om brood te halen?!
Maar één ding weet ik wel, je hoeft niet veel te praten om herinnerd te worden.
Een beetje grommen is al genoeg.

Mannen denken vaak dat zij de erothiek hebben uitgevonden, zowel in woord en beeld.
Vrouwen van boven de vijftig die niet meer warm worden van een naakt mannelijk of vrouwelijk intiem attribuut, worden dan ook meteen bestempeld als kwezels.
Wel, om al die ‘verstandigen’ eens op een ander gedacht te brengen, en om te laten zien dat ook ons het schunnige niet vreemd, wil ik hier en nu eens mijn schunnige kant laten zien.
Het is niet eens zo moeilijk om alle Anemone’s en Debbie’s samen te imiteren.
Here we go!!!

GIRLS JUST WONNA HAVE FUN TO.

Enkele maanden geleden leerde ik een vrouw kennen.
Een erg viriele vrouw, en een echt ‘bijdehandje’,  als je snapt wat ik bedoel.
Ook haar tongetje, weliswaar scherp van snee, gebruikte zij niet enkel om aan koude ijsjes te likken.

Al snel deelden we elkaar’s bedgeheimen, en meteen daarna ook elkaar’s bed.
We streelden, knepen en likten elkaar’s naakte lichaam dat het een lieve lust was.
Maar algauw gingen we op zoek naar een nog hoger niveau, een nog hogere extase.
En dus besloten we een bezoek te brengen aan de seksshop.

Zoals kinderen in een snoepwinkel wisten we niet wat kiezen.
Misschien dat de ‘peepshow’ ons een beetje kon afkoelen.
En nadat we ons in dat kleine donkere hokje, schrijlings gezeten op elkaar’s schoot, bevredigd hadden, gingen we ietwat bedaarder onze speeltjes kiezen.

Eerst naar de lingerie afdeling.
Daar kocht ik mij een minuscuul rood slipje, afgeboord met fijne zwarte kant, en met vier openingen.
De bijpassende bh natuurlijk, zonder cups.
Om het geheel af te maken nog een lang voile zwarte negligé met zijsplitten tot onder de oksels, kunstzinnig bij elkaar gehouden door rode zijden linten.
Voor haar kochten we een outfitje in leder, waarbij de bh cups werden vervangen door metalen kettingen, en een reetslip die niet meer was dan een lederen heupbandje en een ketentje.
Toen op naar de attributen.
Twee dildo’s, twee paar tepelklemmen en een fijn lederen zweepje.

Thuisgekomen konden we niet wachten tot de avond om het aangekochte te testen.
Onze zuchten die we slaakten bij het strelen en likken van onze lichamen, gingen over in een diep gegrom bij het plaatsen van de tepelklemmen en het om beurten gebruik maken van het zweepje.
Onze monden afwisselend op mekaars kutje, zachtjes knabbelend, hevig likkend.
Om daarna onze geuren te vermengen in een hevige ongecontroleerde tongzoen.

Nooit is een G-spot zo vaak beroerd als die nacht.
De multiple orgasmen die werden ervaren, waren nooit zo diep, zo intens.
Onze tepels kregen geen kans om te verslappen, fier rechtop bleven ze keer op keer voor intens genot zorgen.
Onze gezwollen clitorissen gaven ons onophoudelijk sidderingen die met geen stroomstoot te vergelijken zijn.
De zwarte satijnen lakens vertoonden ontelbare natte sporen, toen we uiteindelijk vroeg in de morgen in elkaar’s armen, uitgeput in slaap vielen.
Onze naakte bezwete lichamen nog steeds tegen elkaar aandrukkend.

Toen de wekker afliep, was het dagdagelijkse leven weer aan de orde.
Samen onder de douche waar we elkaar met een vluggertje bevingerden.
Toen ik mij daarna aankleedde, en naar de ontbijttafel liep, zag ik op mijn nachtkastje twee ronde metalen balletjes glinsteren.
Op mijn vraag wat dit was, kreeg ik als antwoord, “dat het iets was om mij haar gedurende de dag te herinneren.”
Het balletje voelde licht aan, en was hol.
In die holte zat een kleiner metalen balletje.
”Het zijn Chinese balletje’s” zo liet ze mij weten, “en ze gaan je veel plezier geven doorheen je saaie werkdag”.
Ik moest de balletjes inbrengen in mijn al zo overgevoelige vagina, wat ik dan ook liever liet doen door haar.

Mijn ietwat vragende blik vol ongeloof, begon meteen de stralen bij het zetten van enkele stappen.
Met een zalige glimlach op mijn gezicht liep ik langs de straten, op weg naar mijn werk.
Waarbij mijn tepels wellustig door mijn bloesje priemden.
Bloedgeil kwam ik aan op kantoor.
Mijn eerste stappen leidden mij meteen naar de sanitaire stopplaats.
Alwaar ik mij uit noodzaak bevredigen moest.
Ik stak mijn vinger tussen mijn koortsachtige lippen in mijn mond, om wat speeksel op te vangen.
Maar dit gebaar uit gewoonte was ditmaal geheel overbodig, want het orgasme kwam meteen, en hevig.

Nooit was een werkdag zo plezierig verlopen.
Nooit had een bureaustoel mij zoveel genot verschaft.
Mijn collega’s keken mij dan ook zeer bedenkelijk aan.
Maar ik wist waarom, zij niet.
En ik weet nu ook wat er nodig is om hogerop op hiërarchieke ladder te kruipen.
Mijn baas die steeds begon te kwijlen bij het inkijken van mijn decolleté, heeft die dag zijn zin gekregen.
De goede man was er bijna aan bezweken, en is toen maar in ziekteverlof gegaan, om rust te zoeken bij zijn trouwe huismus.
En ik zit nu op zijn plaats.

De relatie met de vriendin is even snel geëindigd dan ze begonnen was.
Maar de gedachten aan onze hete wilde nachten, laten mij nog steeds zinderen.
De geur van haar seks bekruipt me steeds weer.
Ik voel weer nattigheid opkomen vanuit een diepte in mij.
Ik moet nu…..ik kom…….aaaaah!!

DIT VERHAAL IS GEHEEL FICTIEF
IK KRIJG ER BIJNA SPIJT VAN,HAHAHA!!!

Zeg nou zelf, dit is toch om de muren op te lopen!

Ik heb het over het weer.
In België steeds een dankbaar onderwerp wanneer je even niet meer weet wat vertellen.
Maar nu wordt het mij toch echt te gortig.

Midden augustus, hoog zomer, en ik zit te rillen van de kou.
Zelfs mijn kat kijkt me wat meewarig en ongelovig aan.
Hij lijkt wel te vragen of ik er aub wat wil aan doen, want dit vind hij maar niks.
Zijn favoriete kussen ligt te zieltogen in de hoek van de kamer, het kussen waar hij zo graag ligt op te zonnen in de tuinstoel op het terrasje.
Lange tijd ligt hij in de kamer te kijken naar buiten.
Vraagt zich af wanneer de bui nu eindelijk gaat over zijn.
Maar de ene bui volgt de andere op, de eens al heviger dan de andere.
En het einde is nog lang niet in zicht als we de weersvrouw/man mogen geloven.

Vaak hebben ze het verkeerd voor, die weersvoorspellers.
Maar dit schijnt enkel op te gaan wanneer ze mooi weer voorspellen, met slecht weer schijnen ze het steeds bij het rechte eind te hebben.
Met een brede smile op het gezicht kondigen ze aan dat het te koud is voor de tijd van het jaar.
Ja peuh, dat kon ik zelf ook al wel vaststellen.
Ik blijf tegen beter weten in ramen en deuren opengooien, maar moet mij steeds weer gewonnen geven.

Ik sta voor de kleerkast en kijk naar al die zomerse topjes die ik zo gretig heb gekocht in soldenperiode.
Waar waren toch mijn gedachten, vraag ik mij nu af.
Ik schuif al die vrolijke kleuren maar weer naar de achterste plank, en kies voor een wollen truitje met mouwen.
Weliswaar in een zomerse groene tint, maar……;
Een jeansbroek hoort er ook bij, een bermudamodel, want ik wil kost wat kost toch dat zomerse gevoel opwekken.

Maar het helpt allemaal niets.
Ondanks mijn vrolijke kleuren word ik niet vrolijker wanneer ik overdag het licht moet aansteken in de kamer.
s’Avonds zit ik te rillen van de kou aan mijn peeceeke.
En na lang overwegen geef ik mij ook daar gewonnen en zet de verwarming op.
Denk daarbij vluchtig aan de afrekening van mijn energiefactuur van volgend jaar.
Die zal weeral een stukje hoger komen te liggen.

Kou lijden in de maand augustus.
Hoog zomer.
Het is om de muren op te lopen!

Toen ik jong was had ik steeds een gevat antwoord of repliek klaar.
Men zei daarom over me “die laat zich de kaas niet van het brood eten”.
Wanneer ik nu zo mijn leven overschouw, dan moet ik helaas erkennen dat ‘men’ vreselijk ongelijk had.
Want ik ben nog het meest een voetveeg geweest.
Ondanks mijn grote mond, speelde mijn kleine hartje me parten.
Dat was zo tijdens mijn loopbaan, en dat was ook zo in de vriendschap.
Ik geef jullie enkele voorbeelden.

Mijn schoonmoeder zei me hoe, en wat ik moest koken voor haar zoon.
Ik durfde haar niet tegenspreken.
Op een dag maakte ik prei klaar met een recept uit een magazine.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik op mijn twintigste bijlange na niet zo goed kon koken als zij.
Toevallig kwam ze binnenvallen, keek in de pot, haalde haar neus op, en kieperde de rotzooi zoals ze het noemde in de vuilnisbak.
Doodleuk zei ze daarna tegen haar zoon “Vanavond zullen het nog maar eens boterhammen worden jongen, want je vrouw kan niet koken”.
En ik deed er het zwijgen toe.

Op de fabriek had men al vlug in de gaten dat ik een vlugge werker was.
Het was bandwerk, en ik was een zenuwpees, dus werkte ik aan een hoog tempo waarbij ik tijd over had, en diegene die de band moesten laden niet konden volgen.
Er werd mij dan door hen ook vaak gevraagd om bij hun taak wat te helpen, wat ik met graagte ook deed.
Maar de baas kreeg dit al gauw in de gaten.
Resultaat, ik bediende twee loopbanden alleen, terwijl anderen met twee, en soms met drie aan dezelfde soort machine stonden.
Mijn loon was hetzelfde als van de andere vrouwen, maar ik werkte met gemak voor twee.
En wederom zei ik niets.

Zo ook toen ik mijn werk als dienster in de horeca begon.
Bij moesten toog en buffet glanzen.
Dat hadden mijn colega’s al vlug in de smiezen.
Dus liepen zij er de kantjes af, goed wetend dat ik aan de slag zou gaan zogauw mijn dienst begon.
Nog maar eens deed ik hun werk erbij, en wederom zei ik niets.

Maar in de prive verging het mij al niet beter!
Toen ik mijn eigen zaak begon, nam ik op een moment een serveerster in dienst.
Al van bij het begin van haar dienst slaakte ze diepe zuchten, en vertelde dat ze hondsmoe was, om die en die reden.
Dus wat deze deze ‘bazin’?
Ik liet de dienster zitten en deed zelf het werk waarvoor ik haar had aangenomen.
Want het arme kind was zo moe!
Bediende in haar plaats op het terras, en gaf het drinkgeld braafjes aan haar.
En als ze niet uit zichzelf ontslag had genomen, had ik nooit wat gezegd.

Met vriendinnen lag het al niet veel anders!
Ik had een vriendin die heel graag uitging, en die daarbij, hoewel gehuwd ,de éne na de andere minnaar had.
Haar man mocht dit natuurlijk niet te weten komen.
En zo vertelde ze hem dat ze met mij naar de bioscoop ging, maar in de plaats daarvan ging ze de hort op met haar minnaar.
Ik diende dus als haar alibi.
Maar wij woonden maar enkele huizen van elkaar.
Dus wanneer zij nog maar eens op zwier was, kon ik de deur niet uit.
Haar man zou mij kunnen tegenkomen, en dan zouden haar leugentjes uitkomen.
Die situatie heeft drie jaren geduurd, tot ze ergens anders een huis kochten.
En toen verwaterde meteen ook de vriendschap zienderogen.
Ik heb haar er nooit op aangsproken.

Een zevental jaren terug.
Een toenmalige vriendin koopt haar een hond, en vervolgens een kat.
Maar de beestjes worden al vlug een blok aan het been van het baasje dat graag op zwier gaat.
”Jij wil er wel oppassen he Lulu, want jij bent toch altijd thuis, en ik weet dat ze bij jou goed verzorgt worden.”
Nu, jaren later, leven beide beestjes nog bij me, maar de vriendin zie of hoor ik niet meer.
En wanneer ik haar nog eens heel per toeval zou tegenkomen………
Dan zeg ik er niets van!!!

HEB EEN FIJNE WEEK ALLEMAAL!

Een vrouw blijft maar kampen met chronische hoofdpijn, nadat ze
bijna alles heeft geprobeerd.

Uiteindelijk beslist ze om een nieuw soort alternatieve geneeskunde
toe te passen, en gaat ze naar een bekende "new age" holistische
dokter.

"Dokter, ", zo begint ze, "ik heb intussen al alles geprobeerd, maar
mijn hoofdpijn gaat maar niet over!".
"Wel dan, ", zo antwoordt deze, "dan ben je naar de juiste plek gekomen!”

Dit is wat je moet doen: ga naar huis, ga voor de spiegel staan en wijs
met je wijsvingers naar
je slaap en herhaal deze mantra:
'Ik heb echt geen hoofdpijn!…..Ik heb echt geen hoofdpijn!'
Doe dit zolang het nodig is, maar de hoofdpijn gaat gewoon
verdwijnen..."

Wanneer ze buitengaat, weliswaar vrij sceptisch maar desalniettemin
nieuwsgierig, gaat ze voor de spiegel staan in de lift,
wijst met haar wijsvingers naar haar slaap en begint
ze aan de mantra's.
Ze heeft het nog geen vier keer gezegd wanneer ze
beseft dat de hoofdpijn werkelijk weg is.

Verrast en opgelaten, loopt ze terug naar de dokter, geeft hem drie
kussen en zegt:
"Dokter! Je bent een genie!
Kan ik misschien mijn man even langs sturen?
Hij heeft de laatste tijd wat problemen op een bepaalde plaats ... hoe
moet ik het zeggen...."

"OK", vraagt de dokter, "hoe lang is het geleden sinds jullie voor de
laatste keer seks hebben gehad?"
"Dat moet nu ongeveer 8 jaar geleden zijn.", zegt ze.
"Stuur hem dan maar door!".

Een paar dagen later zit ze te wachten tot haar man terugkomt van de
dokter.
En wanneer hij binnenkomt, loopt hij naar de badkamer,
herhaalt zijn mantra's, loopt terug de huiskamer binnen,
zwiert zijn vrouw op de zetel en begint een hevige stoeipartij.

Wanneer deze erop zit, loopt hij terug naar de badkamer,
komt enige minuten later terug buiten en wederom start een vrijpartij
die nog nauwelijks in de meeste huishoudens voorkomt.

Na wederom een uur met elkaar gesext te hebben, loopt hij terug naar de badkamer,
 en de vrouw begint stilaan nieuwsgierig te worden.
'Hoe heeft deze dokter haar man omgetoverd in de meest onverzadigbare
man die rondloopt op deze wereld?', denkt ze bij zichzelf...

Ze loopt op haar tenen naar de badkamer, kijkt door het sleutelgat,
en ziet haar man, wijsvingers wijzend naar zijn slaap, terwijl hij zijn mantra's is aan het opzeggen:
"Dat is niet mijn vrouw! Dat is niet mijn vrouw."

Merkwaardig, of in feite niet zo merkwaardig, dat bij het lezen van verhalen op andere blogs, bij jezelf lang vergeten herinneringen en ervaringen weer opborrelen.
Zo ook weer bij mij door het lezen van een leuk maar fictief verhaal bij CHIA.
Tja, sorry CHIA, ik kan het niet helpen dat dit verschijnsel meestal door dezelfde blogs komt.
Zal heel waarschijnlijk komen doordat jouw blog  één van mijn ultieme favorietjes is,hahaha.

Dit keer gaat het bij CHIA over een, fictief maar heel leuk, verhaal.over vliegangst.
Het verhaal mag dan fictief zijn, vliegangst, of ‘Aviofobie’, is dat echter niet.
Eén derde van de mensheid heeft er mee te maken, zo leerde ik uit de info dia achter haar plaatje stak.
En bij dat procent van mensen hoort mijn allerliefste knuffel ook bij.
Zo ondervond ik toen we beide voor de allereerste keer een vliegreis gingen maken.
Er zijn pillen voor, maar ik had ook nog een andere oplossing.
Lees maar wat ik hem lijden deed……

Net voor onze vakantie gaf mijn maatje een homeparty in sex-atrbuten.
Ik geloof dat het zoiets als ‘Upper-Ware’ heette.
Enkel dames waren toegelaten, en na de smekende vraag van “jij komt toch ook he Lu’ke?” kon ik niet nee zeggen.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik wel wat benieuwd was, en wat sexy lingerie voor tijdens de vakantienachten leek mij wel wat.
Ik hanteerde daarbij de gedachte van “Ze kennen mij daar toch niet, dus je m’en fous de buren”.

Maar hoe verder de party vorderde, des te meer werden mijn visioenen van mezelf in uitdagend zwart negligé, met rode jarretelles en zwarte netkousen de bodem ingeslagen.
Niet dat het niet te koop werd aangeboden, maar ik zou de outfit niet aankrijgen, zelfs niet met een schoenlepel.
Daarvoor mag je niet zoals ik maatje 44 hebben.
Al de andere attributen liet ik ietwat ongeïnteresseerd aan mij voorbijgaan wegens superduur.
Maar “ik moet toch wat kopen” gevoel heb je dan steeds op die homeparty’s.

En de redding kwam voor mij onder de vorm van een piepklein bruin flesje.
”Een afrodisium dat je stoutste dromen overtreft” zo zei de demonstratrice.
”Eén snuifje aan het flesje door je partner, en je beleefd wilde nachten”.
Weer met de gedachte in mijn achterhoofd aan onbekende buren en vreemde oorden, kocht ik dan maar zo’n flesje.
2O€ aub… Dank je wel!
Ik geloof niet in die dingen, en vond het al bij al ook niet echt goedkoop.
Maar ik had ten minste mijn gezicht gered tegenover al die andere dames, en mijn maatje puntjes bezorgt voor een gratis geschenk.

Nu nog een aannemelijke uitvlucht vinden om dat flesje onder de neus van mijn allerliefste te krijgen.
Want onder geen beding wou ik dat hij ging denken dat hij ondermaats presteerde, en dus wat hulp kon gebruiken.
Je weet wel dames, hoe gevoelig mannen op dat vlak zijn, niet?
Maar die 20€ zomaar geheel onrendabel laten was ik ook niet van plan.
De demonstratrice had er stellig bijgezegd dat het enkel werkte bij mannen.
Anders had ik zelf wel een flinke snuif genomen, of wat had je gedacht!
Maar dat was nu dus geen optie, al heb ik het wel geprobeerd hoor.
En inderdaad, buiten dat het volgens mij vreselijk stonk, had het geen enkele uitwerking.
En toen was er de vliegangst van mijn knuffel!

We gingen naar de apotheek om pillen tegen vliegangst op te halen.
Die pillen moest hij enkele uren voor de aanvang van de reis innemen, eveneens nog twee tabletten een halfuur voor vertrek.
Bij het slapengaan, de avond voor onze heenreis, vertelde ik hem dat ik nog wat had gekocht tegen vliegangst, en dat hij eens moest snuiven aan dit flesje.
En ik duwde hem het afrodisium onder zijn neus, en hij nam een flinke snuif.
Tja dames, zijn angst tegen vliegen was al vast niet geveinsd, zo wist ik meteen.
Van slapen kwam niet veel in huis, we moesten al om 03.00h opstaan, maar van ‘presteren’ ook niet!
En daar verdween weer een illusie de lucht in, evenals mijn zure centjes.

Op de luchthaven aangekomen herinner ik mijn allerliefste knuffel eraan dat hij nu zijn pilletjes moet innemen.
Gehoorzaam voldoet hij aan mijn opmerking, en vervolgens neemt hij het kleine flesje uit zijn jaszak en neemt nogmaals enkele flinke snuiven.
Een beetje ontsteld volg ik deze actie, ik had geen flauw idee dat hij dit flesje mee had genomen.
Maar ik durf er niets over zeggen.
Vermits het resultaat nihil was, zou het ook wel niet schaden, zo hoopte ik vurig.

In de vertrekhal zie ik dat het voorhoofd van mijn teerbeminde ietwat bezweet is.
Tevens trillen zijn handen, en voelen klam aan.
Op mijn vraag of de vliegangst nog niet is geminderd, antwoord mijn knuffel een beetje onthutst….
”Mijn vliegangst valt al veel beter mee, maar ik krijg zo’n onweerstaanbare drang om je, hier en nu, eens goed te pakken”!

En toen sloeg de angst ongenadig toe bij mij!
Nee, geen vliegangst!
En niet de vrees dat hij zijn woorden in daden zou omzetten!
Maar angst voor de bagage controle in het land van bestemming.
Stel je voor dat er in het flesje drugs zaten?
Stel je voor dat men ons zou aanzien voor drugsmokkelaars?
Stel je voor dat men ons de gevangenis zwierde.
Turkije staat niet meteen bekend om zijn prachtige gevangenis accommodatie!

Knuffel die mijn angst opmerkt laat me weten dat ik ook beter een ‘snuifje’ zou nemen.
En ik denk bij mezelf, “Tja, waarom niet”
”Als we dan toch de Turkse bajes ingaan, kunnen we het daar maar beter zo aangenaam mogelijk trachten te maken.”
Geniepig zeg ik dat ik nog vlug naar het toilet moet, en kieper daar flesje en inhoud door de wc.
Van paniek gesproken, en weggegooid geld, iets waar ik op dat moment geen zier meer om geef!

Dit is een waar gebeurd verhaal.
Op onze hotelkamer aangekomen was het gevolg van het ‘snuifje’ bij mijn allerliefste uitgewerkt..
Maar ook zonder de sexy lingerie en het afrodisium werd het “Je m’en fous de buren”.
Toen hij bij de terugreis vroeg om het flesje, deed ik of mijn neus bloedde, en zei dat ik het vast verloren had.
Knuffel heeft nooit de ware toedracht geweten, en wanneer hij dit nu leest, hoop ik dat hij erom kan lachen.
Momentheel ben ik nog effe safe, we zitten zo’n 126 km van elkaar verwijderd.
En tegen volgend weekend hoop ik dat hij het vergeten is.
Wim, I love you…… slijm slijm slijm……

Een man die gans zijn leven mensen bedot en bedrogen heeft voor het eigen gewin,  heeft zonet het eindige met het oneindige gewisseld..
Hij klopt aan bij de hemelpoort, maar Sinte Pieter verwijst hem linea-recta naar de hel.
Daar aangekomen wordt hij bij de grote baas Lucifer himself ontboden.

Lucifer zegt, “Man man man, wat heb ik een bewondering voor jou!”
De man denkt; “Eindelijk iemand die mij begrijpt!”
Lucifer; ”Jij hebt volkomen geleefd naar mijn leer, en daarom sta ik jou een grote gunst toe.”
De man denkt; “Ik had ook niet anders verwacht.”
Lucifer nodigt de man uit om hem te volgen.

De man volgt Lucifer door lange donkere gangen.
Op die gangen komen talloze deuren uit.
Vanachter die deuren hoort de man verschrikkelijk angstige kreten komen.
De man denkt bij zichzelf; “Nou, leuk lijkt mij toch anders, en hij begint al een ietsiepietsie berouw te krijgen.
Maar Lucifer die weet wat de man denkt zegt; “Geen nood, jij krijgt de Vip behandeling.”

Samen komen ze aan in een grote zaal waar een ware orgie aan de gang is.
Talloze beeldschone jonge naakte vrouwen laten gewillig alles toe wat de mannen ook maar pleziert.
De man denkt; “Ja, dat is het, dat heb ik verdiend, hier moet ik zijn”!
Lucifer legt aan de man uit dat net het dagelijkse speeluurtje aan de gang is.
Dat dit de beloning is voor een liederlijk leven in navolging van de leer van de duivel.

De man denkt;”En wat dan met de overige 23 uren van het etmaal?”
Wederom leest Lucifer de man zijn gedachten, en legt uit!

“Je ziet dat er drie gouden deuren zijn in de zaal.”
”Achter die deuren zijn de kamers waar je de rest van de dag en nacht zal verblijven.”
”Maar de vip-behandeling houd in dat jij mag kiezen in welke kamer je gaat verblijven.”
En de man kan een smile van oor tot oor niet verbergen en denkt: “Ik ben heel mijn leven gewiekst geweest, ben alle mensen te vlug af geweest, de duivel zal ik ook wel aankunnen”

Lucifer opent de eerste deur, en tot zijn ontsteltenis ziet de man een kamer vol mannen tot aan hun nek in de drek staan.
”Dit lijkt mij maar niets denkt de man” en ze gaan naar de tweede kamer.
Daar ziet de man dat men tot aan het middel in de drek staat en denkt;“Dit lijkt er al meer op”, maar Lucifer troont hem mee naar de derde kamer.

Daar ziet de man dat men maar tot aan de knieën in de drek staat, en hij denkt; “Ja, dat is het!”
”Wat maken mij die vuile voeten uit, ik heb gans mijn leven alles en iedereen betreden met vuile voeten, dus in de hel zal dit niet anders zijn.”
En hij kiest voor de derde kamer, en de duivel vind dit een prima beslissing.
De man kijkt de kamer rond en kiest een plaats dicht bij de deur.
Kwestie van als eerste in de speelzaal te kunnen zijn wanneer de orgie begint.
En Lucifer stemt tevreden in met de keuze van de man.

De orgie is ondertussen afgelopen, en de duivel zend alle mannen terug naar hun eigen kamers.
Lucifer sluit één voor één de deuren af met een zware grendel.
Voor hij echter de derde deur afsluit zegt hij “En jullie hier, nu allemaal op jullie hoofd gaan staan”

Moraal van het verhaal ?!
Met drek gooien naar mensen kan je later zuur opbreken!!!!

Zo tegen het einde van de maand, maak ik de som op van mijn huishoudbudget.
En elke maand kom ik tot dezelfde conclusie’s.
Ik ben een slechte boekhoudster, want het klopt nooit!

Boekhouding is iets waar ik al heel vroeg mee te maken kreeg.
In eerste instantie kreeg ik keiharde lessen van mijn schoonmoeder, en zij gaf die lessen met een ware pitbull mentaliteit.
Wanneer met veel schroom en voorzichtig tegengeprutteld werd van mijn kant, liet ze haar tanden zien.
In tweede instantie begon ik als zelfstandige te werken, en dan is een goede boekhouding een must, wil je niet totaal gepluimd worden door de fiscus.

Vroeger deed ik die boekhouding in een geruit A4 cahier.
De laatste jaren door het verwerven van een pc, doe ik het in Excel.
Veel makkelijker en vlugger en een ietsepietsie overzichtelijker, hoewel dat laatste met mijn A4 cahier methode, ook goed meeviel.
Althans voor mij dan toch.
Mijn boekhouder, die toch een gestudeerde man is, had echter steeds wat feedback nodig, hihihi.
Maar we kwamen uiteindelijk toch altijd tot hetzelfde vergelijk.

Maar…..en nu komt de maar!

Sinds ik niet meer werk, en derhalve ook niet meer te maken krijg met allerlei instantie’s die op mijn zuur verdiende centen uit zijn, ben ik toch steeds mijn boekhouding blijven bijhouden.
Dit uit redenen dat mijn budget vrijwel is gereduceerd tot het uiterste minimuminkomen, (hoewel mijn kinderen dit weglachen wanneer ik wortelpuree op het menu zet) en dat de belastingformulieren elk jaar onoverzichtelijker en ingewikkelder worden.
Zo lijkt mij althans.
Maar zoals ik al zei, ik lijk met de jaren steeds slechter te worden in het laten kloppen van die boekhouding.
Er zijn altijd wel uitgaven die niet meer blijken achterhalen te zijn.

Maar als ik heel eerlijk moet zijn tegen mezelf, dan moet ik toegeven dat ik héél goed weet waarin die uitgaven zitten.
Ze zitten in nutteloze hebbedingetjes!
In door luiheid ingegeven uitgaven!
In “oh wat een mooi kleedje…., bloesje…., rokje…., dat je in feite niet nodig hebt!”
In het leuke paar schoentjes, waar je al na één dag enorme blaren van op je voeten krijgt, en die vervolgens naar de donkerste hoek van de schoenenkast verdwijnen om er nooit meer uit te komen.
Omdat haakje dat ik ontdek in mijn nagel, en tot de conclusie komt dat ik geen nagelvijltje in mijn (weer een andere) handtas heb, dus onderweg maar ééntje kopen…. Het zoveelste!
In dat leuke geschenkje voor zoon-dochter-kleindochterlief, en dat zij ook niet nodig hebben, wegens al genoeg ‘rommel’.

En dan de uitgaven uit luiheid!
Het gaan eten van een snack omdat je nu net een beetje trek hebt.
 Een croque of uitsmijter die tussen de 5-en de 8€ kost, en die ik minstens voor de helft van de prijs even smakelijk zelf kan klaarmaken thuis.
(En ja dames/heren, het uit eten gaan, of het uithalen van eten schrijf ik wel heel contentieus op, zelfs als de oorzaak “ik heb vandaag geen zin in koken” is.)
Het ijsje, waarvan ik 5 liter van in de diepvries heb zitten, en daarbij alle benodigdheden om het lekker en aantrekkelijk te maken.
Ik heb zelfs op een blauwe maandag geld uitgegeven om leuke ijscoupes te kopen!!!

Die, en al die andere uitgaven, dat zijn diegene die mijn boekhouding wankel maken.
Dat zijn de uitgaven die ik liever niet neerschrijf, die ik naast mij neerleg om dan snel te vergeten.
Om dan tot de conclusie te komen dat ik mijn vooropgestelde maandbudget weer schromelijk overschreden heb.
Dat ik mijn goede voornemen zoals “deze maand ga ik het wat zuiniger aandoen, want ik wil sparen” weer niet heb waargemaakt.
”Maar ach” denk ik dan bij mezelf, “binnen enkele dagen komt er weer nieuw geld binnen.”
En geld moet rollen, toch?
Kwestie van de economie op peil te houden!
En we leven maar één keer!
We kunnen het toch niet meenemen in het graf.
En zo kan ik nog wel een tijdje verder doorgaan met mezelf mooi te praten.
En de oplossing heb ik ook al in gedachten......;)

 
Morgen wortelpuree, en vervolgens een ‘kliekjesdag’ inlassen.
Het eerste vind mijn allerliefste lekker, en het tweede vonden mijn kinderen vroeger ook altijd leuk.
En met die deugddoende gedachte sluit ik tevreden Excel af.
Laat ik de boekhouding voor wat ze waard is.
De fiscus aan me hoela!
En ik troost en prijs mezelf.
Al bij al heb ik het er toch nog niet zo slecht bij afgebracht!
Al bij al vind ik mezelf geen slechte boekhoudser…..!!!