Zeg nou zelf, dit is toch om de muren op te lopen!

Ik heb het over het weer.
In België steeds een dankbaar onderwerp wanneer je even niet meer weet wat vertellen.
Maar nu wordt het mij toch echt te gortig.

Midden augustus, hoog zomer, en ik zit te rillen van de kou.
Zelfs mijn kat kijkt me wat meewarig en ongelovig aan.
Hij lijkt wel te vragen of ik er aub wat wil aan doen, want dit vind hij maar niks.
Zijn favoriete kussen ligt te zieltogen in de hoek van de kamer, het kussen waar hij zo graag ligt op te zonnen in de tuinstoel op het terrasje.
Lange tijd ligt hij in de kamer te kijken naar buiten.
Vraagt zich af wanneer de bui nu eindelijk gaat over zijn.
Maar de ene bui volgt de andere op, de eens al heviger dan de andere.
En het einde is nog lang niet in zicht als we de weersvrouw/man mogen geloven.

Vaak hebben ze het verkeerd voor, die weersvoorspellers.
Maar dit schijnt enkel op te gaan wanneer ze mooi weer voorspellen, met slecht weer schijnen ze het steeds bij het rechte eind te hebben.
Met een brede smile op het gezicht kondigen ze aan dat het te koud is voor de tijd van het jaar.
Ja peuh, dat kon ik zelf ook al wel vaststellen.
Ik blijf tegen beter weten in ramen en deuren opengooien, maar moet mij steeds weer gewonnen geven.

Ik sta voor de kleerkast en kijk naar al die zomerse topjes die ik zo gretig heb gekocht in soldenperiode.
Waar waren toch mijn gedachten, vraag ik mij nu af.
Ik schuif al die vrolijke kleuren maar weer naar de achterste plank, en kies voor een wollen truitje met mouwen.
Weliswaar in een zomerse groene tint, maar……;
Een jeansbroek hoort er ook bij, een bermudamodel, want ik wil kost wat kost toch dat zomerse gevoel opwekken.

Maar het helpt allemaal niets.
Ondanks mijn vrolijke kleuren word ik niet vrolijker wanneer ik overdag het licht moet aansteken in de kamer.
s’Avonds zit ik te rillen van de kou aan mijn peeceeke.
En na lang overwegen geef ik mij ook daar gewonnen en zet de verwarming op.
Denk daarbij vluchtig aan de afrekening van mijn energiefactuur van volgend jaar.
Die zal weeral een stukje hoger komen te liggen.

Kou lijden in de maand augustus.
Hoog zomer.
Het is om de muren op te lopen!

Toen ik jong was had ik steeds een gevat antwoord of repliek klaar.
Men zei daarom over me “die laat zich de kaas niet van het brood eten”.
Wanneer ik nu zo mijn leven overschouw, dan moet ik helaas erkennen dat ‘men’ vreselijk ongelijk had.
Want ik ben nog het meest een voetveeg geweest.
Ondanks mijn grote mond, speelde mijn kleine hartje me parten.
Dat was zo tijdens mijn loopbaan, en dat was ook zo in de vriendschap.
Ik geef jullie enkele voorbeelden.

Mijn schoonmoeder zei me hoe, en wat ik moest koken voor haar zoon.
Ik durfde haar niet tegenspreken.
Op een dag maakte ik prei klaar met een recept uit een magazine.
Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik op mijn twintigste bijlange na niet zo goed kon koken als zij.
Toevallig kwam ze binnenvallen, keek in de pot, haalde haar neus op, en kieperde de rotzooi zoals ze het noemde in de vuilnisbak.
Doodleuk zei ze daarna tegen haar zoon “Vanavond zullen het nog maar eens boterhammen worden jongen, want je vrouw kan niet koken”.
En ik deed er het zwijgen toe.

Op de fabriek had men al vlug in de gaten dat ik een vlugge werker was.
Het was bandwerk, en ik was een zenuwpees, dus werkte ik aan een hoog tempo waarbij ik tijd over had, en diegene die de band moesten laden niet konden volgen.
Er werd mij dan door hen ook vaak gevraagd om bij hun taak wat te helpen, wat ik met graagte ook deed.
Maar de baas kreeg dit al gauw in de gaten.
Resultaat, ik bediende twee loopbanden alleen, terwijl anderen met twee, en soms met drie aan dezelfde soort machine stonden.
Mijn loon was hetzelfde als van de andere vrouwen, maar ik werkte met gemak voor twee.
En wederom zei ik niets.

Zo ook toen ik mijn werk als dienster in de horeca begon.
Bij moesten toog en buffet glanzen.
Dat hadden mijn colega’s al vlug in de smiezen.
Dus liepen zij er de kantjes af, goed wetend dat ik aan de slag zou gaan zogauw mijn dienst begon.
Nog maar eens deed ik hun werk erbij, en wederom zei ik niets.

Maar in de prive verging het mij al niet beter!
Toen ik mijn eigen zaak begon, nam ik op een moment een serveerster in dienst.
Al van bij het begin van haar dienst slaakte ze diepe zuchten, en vertelde dat ze hondsmoe was, om die en die reden.
Dus wat deze deze ‘bazin’?
Ik liet de dienster zitten en deed zelf het werk waarvoor ik haar had aangenomen.
Want het arme kind was zo moe!
Bediende in haar plaats op het terras, en gaf het drinkgeld braafjes aan haar.
En als ze niet uit zichzelf ontslag had genomen, had ik nooit wat gezegd.

Met vriendinnen lag het al niet veel anders!
Ik had een vriendin die heel graag uitging, en die daarbij, hoewel gehuwd ,de éne na de andere minnaar had.
Haar man mocht dit natuurlijk niet te weten komen.
En zo vertelde ze hem dat ze met mij naar de bioscoop ging, maar in de plaats daarvan ging ze de hort op met haar minnaar.
Ik diende dus als haar alibi.
Maar wij woonden maar enkele huizen van elkaar.
Dus wanneer zij nog maar eens op zwier was, kon ik de deur niet uit.
Haar man zou mij kunnen tegenkomen, en dan zouden haar leugentjes uitkomen.
Die situatie heeft drie jaren geduurd, tot ze ergens anders een huis kochten.
En toen verwaterde meteen ook de vriendschap zienderogen.
Ik heb haar er nooit op aangsproken.

Een zevental jaren terug.
Een toenmalige vriendin koopt haar een hond, en vervolgens een kat.
Maar de beestjes worden al vlug een blok aan het been van het baasje dat graag op zwier gaat.
”Jij wil er wel oppassen he Lulu, want jij bent toch altijd thuis, en ik weet dat ze bij jou goed verzorgt worden.”
Nu, jaren later, leven beide beestjes nog bij me, maar de vriendin zie of hoor ik niet meer.
En wanneer ik haar nog eens heel per toeval zou tegenkomen………
Dan zeg ik er niets van!!!

HEB EEN FIJNE WEEK ALLEMAAL!

Een vrouw blijft maar kampen met chronische hoofdpijn, nadat ze
bijna alles heeft geprobeerd.

Uiteindelijk beslist ze om een nieuw soort alternatieve geneeskunde
toe te passen, en gaat ze naar een bekende "new age" holistische
dokter.

"Dokter, ", zo begint ze, "ik heb intussen al alles geprobeerd, maar
mijn hoofdpijn gaat maar niet over!".
"Wel dan, ", zo antwoordt deze, "dan ben je naar de juiste plek gekomen!”

Dit is wat je moet doen: ga naar huis, ga voor de spiegel staan en wijs
met je wijsvingers naar
je slaap en herhaal deze mantra:
'Ik heb echt geen hoofdpijn!…..Ik heb echt geen hoofdpijn!'
Doe dit zolang het nodig is, maar de hoofdpijn gaat gewoon
verdwijnen..."

Wanneer ze buitengaat, weliswaar vrij sceptisch maar desalniettemin
nieuwsgierig, gaat ze voor de spiegel staan in de lift,
wijst met haar wijsvingers naar haar slaap en begint
ze aan de mantra's.
Ze heeft het nog geen vier keer gezegd wanneer ze
beseft dat de hoofdpijn werkelijk weg is.

Verrast en opgelaten, loopt ze terug naar de dokter, geeft hem drie
kussen en zegt:
"Dokter! Je bent een genie!
Kan ik misschien mijn man even langs sturen?
Hij heeft de laatste tijd wat problemen op een bepaalde plaats ... hoe
moet ik het zeggen...."

"OK", vraagt de dokter, "hoe lang is het geleden sinds jullie voor de
laatste keer seks hebben gehad?"
"Dat moet nu ongeveer 8 jaar geleden zijn.", zegt ze.
"Stuur hem dan maar door!".

Een paar dagen later zit ze te wachten tot haar man terugkomt van de
dokter.
En wanneer hij binnenkomt, loopt hij naar de badkamer,
herhaalt zijn mantra's, loopt terug de huiskamer binnen,
zwiert zijn vrouw op de zetel en begint een hevige stoeipartij.

Wanneer deze erop zit, loopt hij terug naar de badkamer,
komt enige minuten later terug buiten en wederom start een vrijpartij
die nog nauwelijks in de meeste huishoudens voorkomt.

Na wederom een uur met elkaar gesext te hebben, loopt hij terug naar de badkamer,
 en de vrouw begint stilaan nieuwsgierig te worden.
'Hoe heeft deze dokter haar man omgetoverd in de meest onverzadigbare
man die rondloopt op deze wereld?', denkt ze bij zichzelf...

Ze loopt op haar tenen naar de badkamer, kijkt door het sleutelgat,
en ziet haar man, wijsvingers wijzend naar zijn slaap, terwijl hij zijn mantra's is aan het opzeggen:
"Dat is niet mijn vrouw! Dat is niet mijn vrouw."

Merkwaardig, of in feite niet zo merkwaardig, dat bij het lezen van verhalen op andere blogs, bij jezelf lang vergeten herinneringen en ervaringen weer opborrelen.
Zo ook weer bij mij door het lezen van een leuk maar fictief verhaal bij CHIA.
Tja, sorry CHIA, ik kan het niet helpen dat dit verschijnsel meestal door dezelfde blogs komt.
Zal heel waarschijnlijk komen doordat jouw blog  één van mijn ultieme favorietjes is,hahaha.

Dit keer gaat het bij CHIA over een, fictief maar heel leuk, verhaal.over vliegangst.
Het verhaal mag dan fictief zijn, vliegangst, of ‘Aviofobie’, is dat echter niet.
Eén derde van de mensheid heeft er mee te maken, zo leerde ik uit de info dia achter haar plaatje stak.
En bij dat procent van mensen hoort mijn allerliefste knuffel ook bij.
Zo ondervond ik toen we beide voor de allereerste keer een vliegreis gingen maken.
Er zijn pillen voor, maar ik had ook nog een andere oplossing.
Lees maar wat ik hem lijden deed……

Net voor onze vakantie gaf mijn maatje een homeparty in sex-atrbuten.
Ik geloof dat het zoiets als ‘Upper-Ware’ heette.
Enkel dames waren toegelaten, en na de smekende vraag van “jij komt toch ook he Lu’ke?” kon ik niet nee zeggen.
Eerlijkheidshalve moet ik bekennen dat ik wel wat benieuwd was, en wat sexy lingerie voor tijdens de vakantienachten leek mij wel wat.
Ik hanteerde daarbij de gedachte van “Ze kennen mij daar toch niet, dus je m’en fous de buren”.

Maar hoe verder de party vorderde, des te meer werden mijn visioenen van mezelf in uitdagend zwart negligé, met rode jarretelles en zwarte netkousen de bodem ingeslagen.
Niet dat het niet te koop werd aangeboden, maar ik zou de outfit niet aankrijgen, zelfs niet met een schoenlepel.
Daarvoor mag je niet zoals ik maatje 44 hebben.
Al de andere attributen liet ik ietwat ongeïnteresseerd aan mij voorbijgaan wegens superduur.
Maar “ik moet toch wat kopen” gevoel heb je dan steeds op die homeparty’s.

En de redding kwam voor mij onder de vorm van een piepklein bruin flesje.
”Een afrodisium dat je stoutste dromen overtreft” zo zei de demonstratrice.
”Eén snuifje aan het flesje door je partner, en je beleefd wilde nachten”.
Weer met de gedachte in mijn achterhoofd aan onbekende buren en vreemde oorden, kocht ik dan maar zo’n flesje.
2O€ aub… Dank je wel!
Ik geloof niet in die dingen, en vond het al bij al ook niet echt goedkoop.
Maar ik had ten minste mijn gezicht gered tegenover al die andere dames, en mijn maatje puntjes bezorgt voor een gratis geschenk.

Nu nog een aannemelijke uitvlucht vinden om dat flesje onder de neus van mijn allerliefste te krijgen.
Want onder geen beding wou ik dat hij ging denken dat hij ondermaats presteerde, en dus wat hulp kon gebruiken.
Je weet wel dames, hoe gevoelig mannen op dat vlak zijn, niet?
Maar die 20€ zomaar geheel onrendabel laten was ik ook niet van plan.
De demonstratrice had er stellig bijgezegd dat het enkel werkte bij mannen.
Anders had ik zelf wel een flinke snuif genomen, of wat had je gedacht!
Maar dat was nu dus geen optie, al heb ik het wel geprobeerd hoor.
En inderdaad, buiten dat het volgens mij vreselijk stonk, had het geen enkele uitwerking.
En toen was er de vliegangst van mijn knuffel!

We gingen naar de apotheek om pillen tegen vliegangst op te halen.
Die pillen moest hij enkele uren voor de aanvang van de reis innemen, eveneens nog twee tabletten een halfuur voor vertrek.
Bij het slapengaan, de avond voor onze heenreis, vertelde ik hem dat ik nog wat had gekocht tegen vliegangst, en dat hij eens moest snuiven aan dit flesje.
En ik duwde hem het afrodisium onder zijn neus, en hij nam een flinke snuif.
Tja dames, zijn angst tegen vliegen was al vast niet geveinsd, zo wist ik meteen.
Van slapen kwam niet veel in huis, we moesten al om 03.00h opstaan, maar van ‘presteren’ ook niet!
En daar verdween weer een illusie de lucht in, evenals mijn zure centjes.

Op de luchthaven aangekomen herinner ik mijn allerliefste knuffel eraan dat hij nu zijn pilletjes moet innemen.
Gehoorzaam voldoet hij aan mijn opmerking, en vervolgens neemt hij het kleine flesje uit zijn jaszak en neemt nogmaals enkele flinke snuiven.
Een beetje ontsteld volg ik deze actie, ik had geen flauw idee dat hij dit flesje mee had genomen.
Maar ik durf er niets over zeggen.
Vermits het resultaat nihil was, zou het ook wel niet schaden, zo hoopte ik vurig.

In de vertrekhal zie ik dat het voorhoofd van mijn teerbeminde ietwat bezweet is.
Tevens trillen zijn handen, en voelen klam aan.
Op mijn vraag of de vliegangst nog niet is geminderd, antwoord mijn knuffel een beetje onthutst….
”Mijn vliegangst valt al veel beter mee, maar ik krijg zo’n onweerstaanbare drang om je, hier en nu, eens goed te pakken”!

En toen sloeg de angst ongenadig toe bij mij!
Nee, geen vliegangst!
En niet de vrees dat hij zijn woorden in daden zou omzetten!
Maar angst voor de bagage controle in het land van bestemming.
Stel je voor dat er in het flesje drugs zaten?
Stel je voor dat men ons zou aanzien voor drugsmokkelaars?
Stel je voor dat men ons de gevangenis zwierde.
Turkije staat niet meteen bekend om zijn prachtige gevangenis accommodatie!

Knuffel die mijn angst opmerkt laat me weten dat ik ook beter een ‘snuifje’ zou nemen.
En ik denk bij mezelf, “Tja, waarom niet”
”Als we dan toch de Turkse bajes ingaan, kunnen we het daar maar beter zo aangenaam mogelijk trachten te maken.”
Geniepig zeg ik dat ik nog vlug naar het toilet moet, en kieper daar flesje en inhoud door de wc.
Van paniek gesproken, en weggegooid geld, iets waar ik op dat moment geen zier meer om geef!

Dit is een waar gebeurd verhaal.
Op onze hotelkamer aangekomen was het gevolg van het ‘snuifje’ bij mijn allerliefste uitgewerkt..
Maar ook zonder de sexy lingerie en het afrodisium werd het “Je m’en fous de buren”.
Toen hij bij de terugreis vroeg om het flesje, deed ik of mijn neus bloedde, en zei dat ik het vast verloren had.
Knuffel heeft nooit de ware toedracht geweten, en wanneer hij dit nu leest, hoop ik dat hij erom kan lachen.
Momentheel ben ik nog effe safe, we zitten zo’n 126 km van elkaar verwijderd.
En tegen volgend weekend hoop ik dat hij het vergeten is.
Wim, I love you…… slijm slijm slijm……

Een man die gans zijn leven mensen bedot en bedrogen heeft voor het eigen gewin,  heeft zonet het eindige met het oneindige gewisseld..
Hij klopt aan bij de hemelpoort, maar Sinte Pieter verwijst hem linea-recta naar de hel.
Daar aangekomen wordt hij bij de grote baas Lucifer himself ontboden.

Lucifer zegt, “Man man man, wat heb ik een bewondering voor jou!”
De man denkt; “Eindelijk iemand die mij begrijpt!”
Lucifer; ”Jij hebt volkomen geleefd naar mijn leer, en daarom sta ik jou een grote gunst toe.”
De man denkt; “Ik had ook niet anders verwacht.”
Lucifer nodigt de man uit om hem te volgen.

De man volgt Lucifer door lange donkere gangen.
Op die gangen komen talloze deuren uit.
Vanachter die deuren hoort de man verschrikkelijk angstige kreten komen.
De man denkt bij zichzelf; “Nou, leuk lijkt mij toch anders, en hij begint al een ietsiepietsie berouw te krijgen.
Maar Lucifer die weet wat de man denkt zegt; “Geen nood, jij krijgt de Vip behandeling.”

Samen komen ze aan in een grote zaal waar een ware orgie aan de gang is.
Talloze beeldschone jonge naakte vrouwen laten gewillig alles toe wat de mannen ook maar pleziert.
De man denkt; “Ja, dat is het, dat heb ik verdiend, hier moet ik zijn”!
Lucifer legt aan de man uit dat net het dagelijkse speeluurtje aan de gang is.
Dat dit de beloning is voor een liederlijk leven in navolging van de leer van de duivel.

De man denkt;”En wat dan met de overige 23 uren van het etmaal?”
Wederom leest Lucifer de man zijn gedachten, en legt uit!

“Je ziet dat er drie gouden deuren zijn in de zaal.”
”Achter die deuren zijn de kamers waar je de rest van de dag en nacht zal verblijven.”
”Maar de vip-behandeling houd in dat jij mag kiezen in welke kamer je gaat verblijven.”
En de man kan een smile van oor tot oor niet verbergen en denkt: “Ik ben heel mijn leven gewiekst geweest, ben alle mensen te vlug af geweest, de duivel zal ik ook wel aankunnen”

Lucifer opent de eerste deur, en tot zijn ontsteltenis ziet de man een kamer vol mannen tot aan hun nek in de drek staan.
”Dit lijkt mij maar niets denkt de man” en ze gaan naar de tweede kamer.
Daar ziet de man dat men tot aan het middel in de drek staat en denkt;“Dit lijkt er al meer op”, maar Lucifer troont hem mee naar de derde kamer.

Daar ziet de man dat men maar tot aan de knieën in de drek staat, en hij denkt; “Ja, dat is het!”
”Wat maken mij die vuile voeten uit, ik heb gans mijn leven alles en iedereen betreden met vuile voeten, dus in de hel zal dit niet anders zijn.”
En hij kiest voor de derde kamer, en de duivel vind dit een prima beslissing.
De man kijkt de kamer rond en kiest een plaats dicht bij de deur.
Kwestie van als eerste in de speelzaal te kunnen zijn wanneer de orgie begint.
En Lucifer stemt tevreden in met de keuze van de man.

De orgie is ondertussen afgelopen, en de duivel zend alle mannen terug naar hun eigen kamers.
Lucifer sluit één voor één de deuren af met een zware grendel.
Voor hij echter de derde deur afsluit zegt hij “En jullie hier, nu allemaal op jullie hoofd gaan staan”

Moraal van het verhaal ?!
Met drek gooien naar mensen kan je later zuur opbreken!!!!

Zo tegen het einde van de maand, maak ik de som op van mijn huishoudbudget.
En elke maand kom ik tot dezelfde conclusie’s.
Ik ben een slechte boekhoudster, want het klopt nooit!

Boekhouding is iets waar ik al heel vroeg mee te maken kreeg.
In eerste instantie kreeg ik keiharde lessen van mijn schoonmoeder, en zij gaf die lessen met een ware pitbull mentaliteit.
Wanneer met veel schroom en voorzichtig tegengeprutteld werd van mijn kant, liet ze haar tanden zien.
In tweede instantie begon ik als zelfstandige te werken, en dan is een goede boekhouding een must, wil je niet totaal gepluimd worden door de fiscus.

Vroeger deed ik die boekhouding in een geruit A4 cahier.
De laatste jaren door het verwerven van een pc, doe ik het in Excel.
Veel makkelijker en vlugger en een ietsepietsie overzichtelijker, hoewel dat laatste met mijn A4 cahier methode, ook goed meeviel.
Althans voor mij dan toch.
Mijn boekhouder, die toch een gestudeerde man is, had echter steeds wat feedback nodig, hihihi.
Maar we kwamen uiteindelijk toch altijd tot hetzelfde vergelijk.

Maar…..en nu komt de maar!

Sinds ik niet meer werk, en derhalve ook niet meer te maken krijg met allerlei instantie’s die op mijn zuur verdiende centen uit zijn, ben ik toch steeds mijn boekhouding blijven bijhouden.
Dit uit redenen dat mijn budget vrijwel is gereduceerd tot het uiterste minimuminkomen, (hoewel mijn kinderen dit weglachen wanneer ik wortelpuree op het menu zet) en dat de belastingformulieren elk jaar onoverzichtelijker en ingewikkelder worden.
Zo lijkt mij althans.
Maar zoals ik al zei, ik lijk met de jaren steeds slechter te worden in het laten kloppen van die boekhouding.
Er zijn altijd wel uitgaven die niet meer blijken achterhalen te zijn.

Maar als ik heel eerlijk moet zijn tegen mezelf, dan moet ik toegeven dat ik héél goed weet waarin die uitgaven zitten.
Ze zitten in nutteloze hebbedingetjes!
In door luiheid ingegeven uitgaven!
In “oh wat een mooi kleedje…., bloesje…., rokje…., dat je in feite niet nodig hebt!”
In het leuke paar schoentjes, waar je al na één dag enorme blaren van op je voeten krijgt, en die vervolgens naar de donkerste hoek van de schoenenkast verdwijnen om er nooit meer uit te komen.
Omdat haakje dat ik ontdek in mijn nagel, en tot de conclusie komt dat ik geen nagelvijltje in mijn (weer een andere) handtas heb, dus onderweg maar ééntje kopen…. Het zoveelste!
In dat leuke geschenkje voor zoon-dochter-kleindochterlief, en dat zij ook niet nodig hebben, wegens al genoeg ‘rommel’.

En dan de uitgaven uit luiheid!
Het gaan eten van een snack omdat je nu net een beetje trek hebt.
 Een croque of uitsmijter die tussen de 5-en de 8€ kost, en die ik minstens voor de helft van de prijs even smakelijk zelf kan klaarmaken thuis.
(En ja dames/heren, het uit eten gaan, of het uithalen van eten schrijf ik wel heel contentieus op, zelfs als de oorzaak “ik heb vandaag geen zin in koken” is.)
Het ijsje, waarvan ik 5 liter van in de diepvries heb zitten, en daarbij alle benodigdheden om het lekker en aantrekkelijk te maken.
Ik heb zelfs op een blauwe maandag geld uitgegeven om leuke ijscoupes te kopen!!!

Die, en al die andere uitgaven, dat zijn diegene die mijn boekhouding wankel maken.
Dat zijn de uitgaven die ik liever niet neerschrijf, die ik naast mij neerleg om dan snel te vergeten.
Om dan tot de conclusie te komen dat ik mijn vooropgestelde maandbudget weer schromelijk overschreden heb.
Dat ik mijn goede voornemen zoals “deze maand ga ik het wat zuiniger aandoen, want ik wil sparen” weer niet heb waargemaakt.
”Maar ach” denk ik dan bij mezelf, “binnen enkele dagen komt er weer nieuw geld binnen.”
En geld moet rollen, toch?
Kwestie van de economie op peil te houden!
En we leven maar één keer!
We kunnen het toch niet meenemen in het graf.
En zo kan ik nog wel een tijdje verder doorgaan met mezelf mooi te praten.
En de oplossing heb ik ook al in gedachten......;)

 
Morgen wortelpuree, en vervolgens een ‘kliekjesdag’ inlassen.
Het eerste vind mijn allerliefste lekker, en het tweede vonden mijn kinderen vroeger ook altijd leuk.
En met die deugddoende gedachte sluit ik tevreden Excel af.
Laat ik de boekhouding voor wat ze waard is.
De fiscus aan me hoela!
En ik troost en prijs mezelf.
Al bij al heb ik het er toch nog niet zo slecht bij afgebracht!
Al bij al vind ik mezelf geen slechte boekhoudser…..!!!

MOORD MET VERZACHTENDE OMSTANDIGHEDEN.

Of wat een man lijden kan.

Komt ie.............

Een man staat voor de rechter omdat hij zijn vrouw heeft doodgeslagen.

Rechter: "Dat is een zwaar misdrijf, als u verzachtende omstandigheden kunt aantonen wordt de straf niet zo hoog".
De man: "Ze was dom, ik moest ze gewoon doodslaan".

De Rechter: "Dat is niet echt een verzachtende verklaring van u, als u echt niet levenslang achter tralies wilt zult u met iets beters moeten komen."

Waarop de man verklaart: We woonden in een flat.
Op de 12e verdieping woonde een gezin met 2 kinderen, het was gewoon zielig.
Ze waren heel klein.
De zoon van 12 was maar 90 cm en die van 19 was maar 85 cm.

Op een dag zei ik tegen mijn vrouw: "Dat is toch zielig hè, die kinderen van die mensen".
"Ja", zegt mijn vrouw, "dat zijn Pyreneeën".

Ik zeg: "je bedoeld pygmeeën".
"Nee", zegt ze, "pygmeeën dat is dat wat onder de huid zit waar je sproeten van krijgt".

Ik zeg: "dat is pigment".
"Nee", zegt ze, "pigment dat is waar de oude Romeinen op schreven".

Ik zeg: "dat is perkament".
"Nee", zegt ze, "perkament is als een dichter iets begint en niet afmaakt".

"Edelachtbare, U kunt zich voorstellen dat ik niet van plan was te zeggen dat het fragment is.  Ik ging dus in mijn stoel zitten en las mijn krantje."

Plotseling komt mijn vrouw met de volgende zin en ik denk: ze is rijp voor het gesticht...

"Schat kijk eens", ze maakt een boek open en laat een stuk tekst zien.
"Het zonnedak van de handtas was de lerares van pooier 15."

Ik neem het boek en zeg: "Maar schat, dat is frans daar staat:
 'La Marquise de Pompadour est la Maitresse de Louis XV.'
Dat betekent: De Marquise van Pompadour was de maîtresse van Louis de 15e".

"Nee" zegt mijn vrouw, "dat moet je letterlijk vertalen:
'La marquise - het zonnedak, Pompadour - de handtas, la maîtresse - de lerares, Louis XV - de pooier. '
 Ik moet dat toch weten ik heb extra voor mijn franse les een legionair in dienst gehad."

Ik zeg: "je bedoelt een lector".
"Nee", zegt ze, "Lector is een Griekse held".

Ik zeg : "dat was Hector en dat was een Trojaan".
"Nee", zegt ze, "Hector is een vlaktemaat".

Ik zeg: "dat is een hektaar".
"Nee", zegt ze, "hektaar is een godendrank".

Ik zeg: "Dat is nectar".
"Nee", zegt ze, "dat is een rivier in Zuid-Duitsland".

Ik zeg : "dat is de Neckar".
Mijn vrouw: "Ken jij dat lied niet "Gauw graas ik aan de Naktar, gauw raas ik aan de Rijn", dat heb ik pas nog met mijn vriendin in duo gezongen".

Ik zeg: "in duet".
"Nee", zegt ze, "duet is als twee mannen met een sabel vechten".

Ik zeg: "dat is een duel".
"Nee", zegt ze, "duel is als een trein uit een donker berggat naar buiten komt".

"Edelachtbare... toen heb ik de hamer genomen en haar doodgeslagen".

Ze zwijgen.......

Dan zegt de rechter: “Vrijspraak!”
Ik had ze bij Hector al doodgeslagen!"

Niettegenstaande (intelligent woord vind ik dat, net zoals desalniettemin) dus niettegenstaande mijn hersenpan de laatste dagen op overkoken stond, werkten mijn gedachten toch nog op volle toeren.
Het is evenwel een mengelmoes geworden, een beetje zoals een geklutst ei als het ware.
Maar hoe hoog te temperaturen ook mogen oplopen, mijn gedachten geven niet op.

Wat ruist er zoal door die geklutste materie?
Wel, ik deel het jullie graag mede!

Zo zat ik te denken aan de poll die ik hiernaast heb geplaatst!
7000 blogs, al is dat volgens mij ietwat overdreven, want als je blogland doorloopt kom je vaak blogs tegen dat enkel het welkomstbericht van de webmaster bevat, en dit al maandenlang.
Anderen hebben een poging tot ondernomen, maar na één klein item, het ook maar gelaten voor wat het was.
Dus van die 7000 mag je voor mijn part gerust enkele tientallen aftrekken, al bij al toch nog een mooi getal dat rest.

Dus van al die blogs zijn er velen misnoegd over het beleid van SenNet.
Dat laten ze dan ook weten op hun eigen manier, op hun eigen blog.
Dus dacht ik zo bij mezelf, wat zou de oplossing zijn om het beleid te veranderen?
Weet je wat, ik maak er een poll van, en dan zien we wel wat eventueel de oplossing zou kunnen zijn.
Maar……,van de al die misnoegden die met veel tamtam en grote woorden, en nog grotere buttons luidkeels lagen te roepen, zijn er welgeteld 10 dappere bloggers die gestemd hebben.
Dus leve de kontlikkers, de hypocrieten, de hardroepers, de grote smoelen met een klein bang hartje.
Van hen moet je alvast niet verwachten ze dat het beleid ooit gaan veranderen.
Zou hier het spreekwoord “Holle vaten klinken het hardst” op gebaseerd zijn?

Denk …denk….denk….!

Weet je wat, ik gooi het over een andere boeg, dacht ik zo bij mezelf.
Er zijn zovele bloggers die vriendschap zo hoog in het vaandel dragen.
Die dit ook te kennen geven met prachtige gedichten, spreekwoorden, leuzen en plaatjes.
Misschien moet ik die maar eens benaderen?!
En toen kwam ik bij mijn blogvriendin hotlips, een mooi gedicht tegen, net of het zo moest zijn.
Met woorden van waarheid over vriendschap en tolerantie.
Dat gedicht sprak mij zo aan, de woorden waren zo confronterend, en dus moet het anderen toch ook aanspreken, zo dacht ik.

Dus weer ging er bij mij een lichtje branden in de duisternis, en kwam ik tot volgend besluit.
Weet je wat, ik vraag aan de bloggers die genegenheid, vriendschap, tolerantie en dies meer zo hard verdedigen en vertegenwoordigen, ik vraag hen om dat mooie gedicht op hun blog te zetten.
Om het te over te nemen als teken van vriendschap.
En wederom constateer ik, dat buiten mezelf, er slechts één is die zulks heeft gedaan.
En dan nog één waarvan ik het niet had verwacht!
Niet omdat ik hem geen vriendschapsgevoelens toedicht, maar omdat hij een zeer nuchter persoon is die zich meestal met zulke ietwat onbenullige zaken niet bezig houd, met name Cyberfox.
Bedankt Cyber, blij dat je mijn visie over vriendschap en tolerantie deelt!!!

En zo blijven mijn gedachten maar doordraaien.
En kan ik enkel tot de volgende conclusie’s komen.
Dat alle plusminus 7000 blogs uiteraard niet mijn blogje bezoeken, dat is nogal evident, en zal ik ook nooit verwachten.
Maar wat met diegene die hier wel komen?
Die mijn blogje zo mooi vinden, volgens hen eigen zeggen?
Die wekelijks een button plaatsen in mijn gastenboek?
Lezen die dan nooit wat er geschreven staat?
Of kunnen die niet lezen….Willen die niet lezen?
Is voor hen vriendschap en tolerantie synoniem voor egoïsme?
Mijn blog! Mijn visie! Mijn teller! Mijn rangschikking! Mijn bezoekersaantal!
En al de rest, aan me hoela, de pot op?
Is dat hen visie op vriendschap en tolerantie?

Wel, als deze gedachten zo door mij heen flitsen, dan zou ik graag het volgende zeggen.
Blijf weg met je buttons, ik wil dat er gelezen wordt op dit blog.
Blijf weg met je uitspraken als vind je mijn blog mooi.
Het is een aanfluiting voor jezelf, en een belediging voor mij.
En als antwoord op al die hypocrisie die hier op de blogs schering en inslag lijken te zijn, en waarvan ik walg…..
Die mij in alle eerlijkheid de strot uitkomen….Verwijder ik mijn gastenboek.

Zo heeft men de keuze, of je schrijft iets zinnigs op mijn schrijfsel, of je verdwijnt zwijgend en in alle stilte.
Want zonder zinnige reactie, of een waar gemeend woord, zal ik elke button verwijderen.
Op dit blog geen reclame voor eigen winkel, kies daarvoor maar een andere aanplakzuil.
En komen er helemaal geen reactie’s meer…..! Ook goed, prima zelfs!
Dat is dan tenminste een eerlijke reactie!
Want rangschikking, bezoekersaantal, en zo voort en zo verder, interesseren mij geen zier.
Enkel uw eerlijke waardering, uw mening is voor mij belangrijk.

Want dat is waar dit blog is voor bedoeld.
Om mijn mening, mijn visie te kennen te geven.
En daarbij eveneens die van jullie te mogen kennen.
Zo leer je van elkaar.
Zo kan ik het positieve leren uit het leven en de mens, iets dat ik al heel mijn leven placht te doen.
Want mijn mening, mijn visie hoeft niet noodzakelijk de uwe te zijn.
Ze hoeft niet eens het juiste te zijn, ook ik kan dwalen.

Maar wie niet dwaalt, wordt nooit verstandig, een waarheid als een koe.
Maar ik zie niet in hoe ik verstandig kan worden, en iets positiefs kan leren uit een ondoordachte en lukraak geplaatste button, al dan niet een mooie.
Want ook dat is een relatief gegeven.
Wat voor de Romeinen mooi en nieuw was, was voor de Grieken lelijk en grof.
Een button kan een pareltje zijn, maar het zegt niet dat de maker die erachter zit even mooi is.
Bewijze de desinteresse van de maker/plaatser op diverse blogs.

Zo, nu komen mijn gedachten weer enigszins tot rust!
En is mijn hersenpan weer een beetje opgefrist.
Lang zal dat niet duren vrees ik, zo zit ik nu éénmaal in elkaar.
Maar voor nu is het goed.
En kan ik jullie in alle eerlijkheid, en met een frisse kop het volgende toewensen......

Onze mening geven, ons ongenoegen uiten….
we doen het allemaal wel eens op tijd en stond.
En natuurlijk zijn we het niet steeds eens met elkaar, en dat hoeft ook niet.
Zolang we maar respect opbrengen voor die andere mening.

Vandaag las ik op het blog van hotlips het onderstaande gedicht.
En het greep mij aan, want de woorden zijn ò zo waar.
We zijn allemaal unieke mensen die geen van allen perfect zijn.
En we hebben allemaal zo onze reden om hier te bloggen.

Ook al zijn we het niet steeds eens met het beleid van Seniorennet, we krijgen toch maar de kans om ons ding te doen.
We hebben zelfs de mogelijkheid om te protesteren wanneer we het met iets niet eens zijn.
We hebben hier met ons allen een open forum.

Als laatste protest zie je her en der een plaatje tegen het beleid van ‘blogabuse’.
Wel ik zou graag dit onderstaande gedicht op elk blog zien verschijnen, als teken van samenhorigheid
Doe je mee?
Kopieer dan het onderstaande gedicht, en zet het op je eigen blog.
Ben benieuwd hoe ver het komt!
Met dank aan hotlips!

 Op Internet zijn verschillende mensen,
ieder op zich met verschillende wensen.
De 1 uit zijn verdriet,
terwijl een ander van gezelschap geniet.
Zo vangen we elkaar allemaal hier op,
met een traan of met een goede mop.
De 1 is erg depressief, maar toch zo lief.
De ander voelt zich eindelijk bevrijd,
na een gevoerde innerlijke strijd.
Weer iemand vindt hier een nieuw begin,
en duikt steeds vaker de prive chat in.
Dat kan iemand weer jaloers maken,
want die wil ook wel eens contact maken.
Het leven schenkt je lieve mooie blije dagen, soms sta ik duidelijk bij het leven in de gunst.

Als het me goed gaat, hoort niemand me klagen.

Maar met de trieste dagen omgaan,
dat is De kunst
Dan neemt het passen meer tijd in beslag,
dus vul die tijd in de chat op, met een lach.
Bied je schouder aan of deel virtueel bier,
als mens zijn we dan allemaal gelukkig hier.
Als mens zijn we allemaal uniek,
met z'n allen kunnen we hier zorgen voor muziek.
Een ieder verdient op zijn manier respect,
want wees eerlijk……

Niemand is perfect!

• 1) Ik ben hoegenaamd niet tegen een naakte afbeelding van vrouw of man?
• 2) Ik ben wel tegen porno, hard of zacht op een blog.
  Ik vind dit geheel onnodig op een seniorensite.
  Voor diegene die porno willen bekijken zijn er genoeg sites te vinden op internet.
  Porno behoort volgens mij nog steeds tot de intieme sfeer, waarbij de keuze vrij is voor de liefhebber van.
  Maar dat niet in het gezicht moet gaan staan kletsen van diegene die anti porno is.
• 3) Naakt is geen bloot zou men kunnen stellen, en wanneer een naaktportret in functie is van het artikel, zal geen één rechtdenkend mens zich daaraan storen.
  
• De grootmeesters Rubens, Jordaens en Van Dijck om er maar enkele te noemen, allen schilderden zij naaktportretten. En men telt heden ten dage nog graag miljoenen euro’s neer om die portretten te bezitten.

• 1) Wanneer men een blog verband, moet men dit naar de blogger toe zeer goed verduidelijken.
• 2) Wanneer die verbanning is omdat er provocerend naakt op te zien is, en dit ongepast is in de context van de site, dan moet men dit ook duidelijk durven stellen.
• 3) Reglementen moeten er zijn, en moeten worden nageleefd door hen die hier willen bloggen.
• 4) Maar men zou die reglementen duidelijk moeten formuleren, en niet zoals nu in onduidelijke door advocaten opgemaakte disclaimers, waarbij het mogelijk is met twee maten en twee gewichten te meten, al naargelang naar wie toe, en door wie toegepast.

• 1) Ik ben wel pro democratie.
• 2) Ik ben anti dictatuur.
• 3) Ik ben anti willekeurige en onduidelijke verbanning beslissingen.
• 4) Ik ben anti het alleenrecht om die beslissingen te nemen door onbevoegde en ondemocratisch verkozen personen.

• 1) Omdat men nooit kan weten wat de beweegreden is van die persoon.
• 2) Omdat dit gevaarlijk dicht kan aanleunen bij ‘vriendjespolitiek’.
• 3) Omdat dit grote onduidelijkheid schept onder de bloggers, en vooral een hypocrisie zal teweeg brengen.
• 4) Omdat één blogverantwoordelijke te weinig is om de meer dan 7000 blogs met eerlijke genuanceerdheid en vooral met kennis van zaken te beoordelen.

• 1) Eerst en vooral een duidelijk opgesteld reglement, in duidelijke seniorentaal zoals ook het boek van de webmaster is geschreven.
• 2) Een democratisch gekozen blogverantwoordelijke, en dit voor elke categorie één.
• 3) Enkel geregistreerde bloggers mogen zich kandidaat stellen.
• 4) Enkel geregistreerde bloggers mogen aan de verkiezing deelnemen/
• 5) De webmaster creëert daarvoor een tot dit doel gericht blog.
• 6) kiezers moeten verplicht met hun inloggegevens (enkel zichtbaar voor de webmaster) hun stem uitbrengen.
• 7)Men zet zijn voorkeur eveneens op zijn eigen blog, dit om verdenkingen en een gevoelen van manipulatie en dubieusiteit te voorkomen.
  (Laat het vooral duidelijk zijn dat ik mij niet geroepen voel om de taak als blogverantwoordelijke uit te voeren.
  Ik voel mij daarvoor niet bevoegd.)
• Tevens heb ik noch de tijd, noch de zin om zulks naar behoren te kunnen volbrengen, maar diegene die zich wel geroepen voelt mag. 8) Stemmen zal ik wel, want dat aanschouw ik als mijn recht.

• 1) Ik behoor, en wens ook niet te behoren, bij EENDER WELK blogclubje dan ook.
  
• 2) Tenzij bij het clubje van die 50+ bloggers die IEDEREEN in hun EIGEN WAARDE laten.
• 3) Die IEDEREEN met RESPECT EN BELEEFDHEID tegemoet treden.
•  4) Die weliswaar RECHT VOOR DE VUIST DURVEN ZIJN, en dit op een wel zeer genuanceerde manier.
• 5) De reden dat ik ben begonnen met bloggen is een persoonlijke reden, en die wil ik noch laten beïnvloeden, noch laten manipuleren door EENDER WIE.
• 6) Mijn mening, overtuiging, mijmeringen en gedachten, wens ik te kennen te geven vrij en onafhankelijk van EENDER WIE DAN OOK.
• 7) BLOGVRIENDSCHAP heb ik hier op de blogs mogen ondervinden, en die VRIENDSCHAP wil ik koesteren.
• 8) Omdat die BLOGVRIENDEN mij niet WILLEN HINDEREN in mijn opzet, MIJN PERSOONLIJKHEID NIET UITBUITEN.
• 9) Mij vooral RESPECTEREN OM WIE IK BEN, en NIET OM WAT ZIJ ZOUDEN WILLEN DAT IK BEN.