Dag lieve vrienden allemaal! Jullie zijn één voor één heel erg hard bedankt voor jullie steunende en medelevende reacties hier op dit blog, jullie lieve mailtjes, telefoontjes, get well kaartjes, bezoekjes in het ziekenhuis, de mooie bloemen, de lekkere pralines…etc. Het stak mij allemaal een groot hart onder de riem.

Sorry ook dat ik jullie zo lang liet wachten op een berichtje van mij. Ik moet namelijk mijn geopereerde been gestrekt houden. Met gebogen knie zitten is uit den boze en wordt ook heel snel pijnlijk. En dat been gestrekt houden lukt niet aan de pc wegens plaatsgebrek.

Vandaag ben ik reeds een week ontslagen uit het ziekenhuis en ga ik drie maal per week naar de kinesist. Weliswaar in een rolstoel want grote afstanden kan ik nog niet stappen. Maar in huis dartel ik al vrolijk rond. Soms zonder krukken, soms met een kruk.
De dagen dat ik niet naar de kine ga krijg ik een resem oefeningen mee die ik thuis moet doen. Nou moe, ik voel spieren zitten waarvan ik nooit vermoedde dat ik er spieren had zitten. En hoewel mijn vege lijf met de dag strammer wordt, met mijn knie gaat het reuze goed vooruit en krijg ik tal van complimentjes. De pijnmedicatie is ondertussen ook al met meer dan de helft gereduceerd.
Morgen mogen de nietjes worden verwijderd en dat zal ook al een slok op een borrel schelen, want die beginnen me serieus te enerveren.

Tot zover dit berichtje om jullie op de hoogte te houden. Mijn bezoekjes aan jullie blogs blijft nog even op een laag pitje staan maar ik hoop dat jullie daar begrip voor kunnen opbrengen.
Nogmaals, allemaal heel erg bedankt, hou jullie kloek, en tot de volgende…

Begin vorige week werden de pre-operatieve testen gedaan…fotootje van de longen, cardiogram, bloed aftappen en plasje deponeren. Daarna een ellenlange vragenlijst invullen en praatje met de anesthesist maken. Ook nog even een document ondertekenen dat wanneer ik mocht komen te overlijden tijdens de operatie, ik nadien geen klacht zou indienen. Nou, dat laatste lijkt me niet zo vanzelfsprekend te zijn, toch!
Men liet me weten dat wanneer ik te weinig ijzer in mijn bloed had, ik ‘s anderdaags een verpleger over de vloer zou krijgen om me EPO in te spuiten.
EPO? Zou het de bedoeling zijn dat ik met mijn loeizware hometrainer de kamer kan rondrijden voor de operatie kan plaatsvinden?
Maar er kwam niemand, dus met mijn innerlijke metaalhuishouding zit alles snor. Ik haalde opgelucht adem. De operatie zou doorgaan zoals gepland op 6 maart.

Maar dan…
…dan kwam er deze week toch nog een telefoontje van het UZA waarbij men liet weten dat men een vies beestje had aangetroffen in mijn urinewegen. Men beweerd namelijk dat ik een blaasontsteking heb en dat ik sitopresto naar de huisarts toe  moest om een bepaalde antibiotica te laten voorschrijven en die 2 x daags moet innemen. Zo niet, dan zou de operatie niet kunnen doorgaan.

Ik stel me hier toch enkele vragen bij hoor? Ik heb helemaal geen last van een blaasontsteking! Ik heb geen pijn bij het plassen en ik plas heel normaal zoals ik dit al jaren doe.
Toen ik naar het UZA belde om wat meer uitleg te vragen kon men mij niet zeggen welk beestje dan wel mijn waterreservoir teistert.

Enfin, ik slik dus maar braaf nog wat pilletjes meer per dag dan ik al doe en hoop dat het goed is.
De avond voor de operatie wordt ik om 17h in het ziekenhuis verwacht. Maar ik vraag mij nu toch af hoe zij op één avond gaan weten of dat beestje verdwenen is terwijl men er een ganse week voor nodig had om het te ontdekken?

Ik weet niet waar het vandaan komt maar ik heb helemaal geen goed gevoel bij deze op til staande operatie. Ik heb tijdens mijn levensloop tot nu toe al meer dan 15 zware operaties moeten ondergaan. Je zou dus kunnen zeggen dat het bijna een routinekwestie voor me is. Maar dit keer voelt het anders.
Al nachten lang wordt ik badend in het zweet wakker door nog maar eens een nachtmerrie. Pure horror! Zo zit ik middenin een berg van bloedende lichaamsdelen en zoek naar mijn been. Of nog: ik lig in mijn bed en de kinderen vertellen me dat ik mijn been niet meer heb. Ik ontken dat heftig. Maar dan wijzen ze met hun vinger naar een hoek van de kamer waar mijn bloedende onderdaan staat met zijn voet gestoken in een glitterschoen.

Elke dag weer overleg ik met mezelf of ik de operatie niet beter zou afzeggen? Maar mijn verstand zegt dat dit geen optie is.
Gisteren was ik nog in de pijnkliniek en daar werd ik nogmaals met mijn neus op de harde feiten gedrukt. Mijn knie is finaal naar de knoppen. De pijn die ik nu voel bij elke stap die ik zet zal enkel maar toenemen tot stappen niet meer mogelijk is.
En toch… de twijfel blijft door mijn brein gieren.

Sorry voor mijn geweeklaag en bedankt dat ik dit met jullie even mag delen.
Ik weet niet wanneer ik weer op dit blogje kan verschijnen, maar dat merken jullie vanzelf dan wel weer.
Voor nu neem ik even afscheid. Geen vaarwel, maar tot ziens…hoop ik!
Heb allen ondertussen hele fijne dagen!
Bij leven en welzijn…tot de volgende…

De twee macho’s vallen onder de noemer: katten.
Meer bepaald katers.
En hoewel beide reeds jaren geleden gecastreerd werden, ze hebben (in de spreekwoordelijke zin dan) nog serieuze ballen aan hun lijf.

Macho nr1 is de 7-jarige Chin, kat van Dochterlief. Wegens mijn op til staande knieoperatie en de revalidatie nadien werd besloten dat beide hier een tijdje zouden komen logeren. Geen probleem…dachten we!
Maar dat was buiten macho nr2 gerekend. Die is helemaal niet gediend met de indringer op zijn domein. En zodoende is mijn 14-jarige, eens zo snoezige lieve luie bedaarde Snoezepoes, veranderd in een grommende, blazende, spugende en klauwende tijger. (Wisten jullie trouwens dat katten naar elkaar spugen als ze boos zijn? Ik dus niet.) Natuurlijk laat het jongere exemplaar zich niet zomaar in een hoekje drijven en eist zijn plekje op. En dat gaat als volgt…
Snoezepoes: “Ophoepelen vent, ik ben hier al jaren de baas in huis en dat zal ook zo blijven. Gesnopen!”
Chin: “Dat zullen we nog wel eens zien ouwe!”
Snoezepoes: “Blijft uit mijn badkamer haarbal, je hebt er zelf ook een!”
Chin: “Jawel flapdrol, maar die van u is groter en ik ga , lig en sta waar ik wil!”
Snoezepoes: ”Dat zullen we nog es zien jonkie, wie niet horen wil moet voelen."
Chin: “Kom maar op slome…”

En zodoende is er hier ten huize Mus elke dag een boel leven in de brouwerij.
We spelen scheidsrechter en delen in de klappen. We slepen voortdurend kattenbakken, katteneten, kattenpalen en kattenmanden naar die kamer waar wij op dat moment ook aanwezig zijn. Kwestie van ze niet uit het oog te verliezen.
We sluiten ze op in aparte kamers wanneer we weg moeten of slapen gaan. Dit tot groot jolijt van de buren wanneer het protesterende kattenconcert een aanvang neemt.

Pfffft….en dan te weten dat die twee vechtersbazen elk op zich zulke aimabele en aaibare beestjes zijn! We kunnen enkel maar hopen dat ze mettertijd een beetje verdraagzaamheid tonen naar elkaar toe.

Heb een fijn weekend! Tot de volgende…

Of Mie Toets en ik ooit dikke vriendinnen gaan worden valt nu nog niet meteen te bepalen.
Haar babyfase heeft zij zonder al te veel moeite goed doorlopen. Dat was enkel een aangelegenheid van de juiste voeding in de gepaste openingen te stoppen. Eens dat gebeurt was lichte zij op als een zomerzonnetje en spinde als een tevreden kat.

Maar o wee!
Mie Toets zit nu volop in haar puberteit. En jullie weten vast wel wat dat betekent? Heb je ondertussen je haren nog niet uit je hoofd getrokken van ellende, dan kleuren ze geheid grijs.

Zo gaat puber Mie domweg dwars liggen bij elke planning en/of taak die ik haar opdraag voor haar eigen bestwil.
In een handomdraai wisselt zij van stemming zodat het voor mij bijna onmogelijk wordt om een inschatting te maken van haar kennis.
Zij bepaald alles “zelf”, het waar , het hoe, het wanneer!
Bovendien heeft ze geen enkel probleem met de meest ingewikkelde technologie en ziet ze er totaal geen graten in om mij die met een nooit geziene hardnekkigheid op de meest onmogelijke momenten ten toon te spreiden.
Tja, Mie Toets heeft duidelijk een eigen willetje dat zich niet zomaar laat bedwingen.

Ach, het is een ontwikkelingsfase waar we samen doorheen moeten.
Voor mij is het een kwestie van mijn kalmte te bewaren en haar niet uit het raam te kieperen. Voor haar is het louter een kwestie van tijd om bakzeil te halen en te aanvaarden wie er de baas is in huis. Ondertussen is het ietwat frustrerend verder ploeteren tot onze Mie de deur van volwassenheid heeft bereikt.

Ik wens jullie allen een hele fijne week toe!
Tot de volgende….

Als jullie nu nog geen braakneigingen krijgen van mijn geweeklaag, dan wil ik jullie nog vertellen dat…
…de renovatie… van de renovatie… van de oorspronkelijke renovatie…hier nog steeds lustig verder doorgaat.
…dat het een grote knoeiboel is geworden
…dat ze nu vrijdag een nieuwe centrale verwarmingsketel komen installeren omdat de vijf jaar  "oude" ketel niet goed werkt op ons nieuwe verluchtingssysteem.
… Dat men voor die installatie al twee keer de afgesproken datum heeft veranderd waarbij wij telkens weer geacht worden om zonder morren braaf thuis te zitten wachten.
…dat ik die renovatie ook zo beu ben als koude pap omdat ik voortdurend mijn spullen moet verhuizen van de ene naar de andere kamer en het erop lijkt alsof ik al bijna twee jaar op een bouwwerf woon.
…dat voor wie het zich moest afvragen... nee, mijn terras nog steeds niet klaar is.
…dat ik door al het bovenstaande zo stilaan over mijn toeren begin te geraken en ik nog weinig zin of fut over heb om te bloggen.

Maar…mijn naam zou niet Mus zijn als ik mij zo gemakkelijk onderuit zou laten halen. Dus jullie horen binnenkort nog meer uit mijn dagelijks bestaan en de besognes er omheen.
Voor nu zeg ik graag…
Liefs en tot de volgende….

Nou moe!
Waar de titel opslaat weet ik nu nog altijd niet. Tenzij het verband houdt met het hoofdpersonage die Christian Grey noemt, grijze ogen heeft, een grijs pak met grijze das draagt (waarschijnlijk ook grijze sokken en boxershort maar dat laatste is slechts mijn veronderstelling) en er duistergrijze gedachten op nahoudt.

Het verhaal:
Anastatia Steele is een seksueel onervaren maagd van 22-jaar die door toeval in contact komt met multimiljonair, Christian Grey. Hij is een machtswellustige controlefreak die aan BDSM doet. (BDSM staat voor de combinatie Bondage en Discipline, Dominantie en Onderwerping, Sadisme en Masochisme). Alle soorten kinky dus! Hij laat haar een contract tekenen waarbij zij akkoord moet gaat met alles wat hij haar opdraagt te ondergaan.
Zij valt als een blok voor hem. Van een onschuldig en onwetend braaf meisje verandert zij binnen de kortste keren (dwz na de eerste 2 hoofdstukken waarbij je je afvraagt of je geen goedkoop stationromannetje a la Boeketreeks in handen hebt) naar een op seks beluste geile deerne.

Als er op een pagina eens niet op allerlei plaatsen en/of meubilair in diverse standjes uit de Kamasutra geneukt wordt, dan wordt er gemaild naar elkaar met alles erop en eraan: Dit krijg je telkens opnieuw te lezen:
From: blablabla..
Datum: blablabla..
Tijd:blablabla..
Onderwerp:blablabla..
To:blablabla..
Afsluiting: blablabla..
Handtekening bedrijf:blablabla..
Handtekening mailer:blablabla..
En dit vele en vele pagina’s lang! Een flauw afkooksel van “You’ve got mail” dus.

Mijn conclusie: Ik heb me laten bedotten! Het is eerder een boek voor goedgelovige pukkkelpubers. Een volwassen vrouw wordt daar mijns inziens niet warm of koud van, laat staan opgewonden. Maar als inslapertje doet het wel zijn werk.
Wie toch nog benieuwd is naar het boek doet er beter aan om het te huren in de bib. Tenzij je graag je geld over de balk gooit natuurlijk.

Geef mij maar de Mr. Grey van het plaatje hieronder. Veel aimabeler!

Bij mij was het op kerstavond zelf heel stilletjes. Samen met Dochterlief, die onverwachts kwam binnenvallen, voor tv met een klein hapje en een snoepje. Dan op tijd naar bed want ons kerstfeest zou op kerstdag plaats vinden.

Zoonlief, schoondochter en kleindochter kwamen  beladen als muilezels kort na de middag aan. Schoondochter had immers beloofd dat zij de feestmaaltijd op zich zou nemen en ze had al wat voorbereidend werk verricht. Vermits zij geen auto hebben (geen auto willen) moest dit allemaal met mankracht van Ekeren via het openbaar vervoer met twee overstappen naar hier thuis worden gebracht.
Mijn taak was het om te zorgen voor: de amuses… (die ik gemakkelksijshalve kant-en-klaar kocht bij de delicatesse winkel in de buurt, idem dito voor de kroketjes)… het dessert… (een ijstaart gekocht bij Delhaize)…. bij dit alles de gepaste drank uiteraard… en het feestelijk dekken van de tafel.
Voor de rest mocht ik toekijken en genieten van al dat lekkers.

Maar moeder heeft nog altijd die horeca drive in zich en kan niet toekijken terwijl anderen staan te zwoegen. Schoondochter had het zichzelf dan ook niet gemakkelijk gemaakt. Een romige Bloemkoolsoep als voorgerecht. De hoofdschotel was een Kalfsgebraad met BosChampions in een Champagnesaus. Daarbij een trio van groenten en kroketjes. Dit allemaal vers, want aan potjes of blikjes doet Schoondochter niet. Bijgevolg liet ik toch maar mijn handjes wapperen waar ik kon.
En het deed me zo een grote deugd om nog eens in mijn keuken te staan en iets tot zijn recht te kunnen brengen zonder dat het ofwel nog half rauw, ofwel aan gebrand is wegens mijn falend zicht.

Toen ik evenwel deze morgen nog half slapend mijn keuken betrad en daar de chaos zag alsof er een bom in was ontploft, voelde ik mij al iets minder happy. Gelukkig is daar Prosper Plons (mijn vaatwasser) om me een handje te helpen. En zodoende staat die nu al voor de derde keer vandaag zijne nikkel af te draaien. Grote potten en pannen maar gedaan op de ouderwetse manier, de oven gereinigd en de keuken gedweild.
En dus heb ik nu even de tijd om met propere handen het relaas van mijn kerstfeest in te  tokkelen.

Zoals al eerder gezegd en geschreven wacht me morgen nog een zware karwei. Maar zoals eveneens al eerder gezegd en geschreven krijgen jullie dat verslag later nog wel te lezen.

Voor nu wens ik jullie allen een rustige aanloop tot van oud naar nieuw.
Tot de volgende…

Druk druk druk ten huize van… Maar dat zal bij jullie wel niet anders zijn. Ik moet dan het kerstdiner wel niet zelf koken, moeder mag wel alle boodschappen in huis halen. En dus spurt ik (dat spurten moet je niet letterlijk nemen) van de ene winkel naar de andere.

En dan is er nog de brief van de deurwaarder die me aanmaant om dringend de achterstallige energie facturen te betalen van wijlen mijn echtgenoot. Dat moet ik dus niet want dat heb ik gelukkig wettelijk geregeld door de erfenis te verwerpen. Maar zo’n man geloofd je niet zomaar op je woord, dus kopiëren en opsturen dat bewijs. Best is dat je dat aangetekend doet om achteraf welles nietes spelletjes te vermijden.
Zo loop ik ook nog eens enkele kilometers ver naar het “dichtstbijzijnde” postpunt.

En dan zijn er nog onze afvalcontainers waar je nu een pasje voor nodig hebt. Dat pasje moest ik ophalen in het districthuis. Dus hopla, Mus springt op de bus. Identiteitskaart, siskaart en bankkaart meebrengen a.u.b. Die laatste om geld op het pasje te zetten want de tijd van gratis gebruik is voorbij.

En dan ligt er volgende week nog een zware karwei op mij te wachten. Maar daar vertel ik jullie later nog wel meer over.
Nu eerst de aanloop naar kerstmis zien te overleven, hahaha….

Heb een heel fijn weekend!
Tot de volgende…

Nu heb ik mij al suf zitten piekeren.
Zo dacht ik al aan Mr Jeeves, Mr Benson, Tuurke of Edgaar.

En plots kreeg ik een lumineus idee! Wat als ik jullie nu eens een naam laat bedenken? Misschien komen jullie met iets veel origineler, of  misschien vinden jullie een van mijn vier bovenstaande keuzes wel leuk?
Dus laat maar komen die suggesties. Ik kijk er al gretig naar uit en ben heel erg benieuwd met welke naam jullie voor de dag zullen komen.

Heb nog een heel fijne dag! Tot de volgende…

Meneer Sjeeraar is er eentje uit een stuk. Maar hij wordt al een dagje ouder en zo langzamerhand geraakt hij op de sukkel. Bovendien is zijn humeur niet meer wat het geweest is. Langsom meer krijgt hij veel noten op zijn zang en gaat dwars liggen. Dan vertikt hij het om datgene te doen wat hij hoort te doen.
Ok, hij oogt nog mooi in zijn zwart pak met zilveren voering. En met zijn gebit zit het ook nog snor, al ontbreekt er sinds kort een tandje. Eveneens krijgt hij last van warmtesensaties waardoor hij plots van kleur verschiet.
Tja, Meneer Sjeeraar krijgt rare en vervelende kuren. En dat is niet goed voor mijn toch al strak gespannen zenuwen. Maar daar lijkt hij zich niks van aan te trekken.

Zodoende heb ik strenge maatregelen moeten treffen en heeft de nieuwe opvolger zich vandaag aangediend. Ik heb deze keer gekozen voor iets totaal anders. Eentje met een nieuw kloppend hart in zijn body. Eentje die weet waar zijn plaats is en daar ook braaf blijft staan. Eentje die het me op het eerste zicht niet gemakkelijk gaat maken. Evenwel zal ik hem vlug leren wie er de baas is in huis. Althans, dat hoop ik.

De nieuwe onderdaan zal echter nog even geduld moeten hebben. Hij mag nog wat toekijken vanuit de hoek van de kamer. Want ik kan het niet over mijn hart krijgen om mijn ouwe trouwe Meneer Sjeeraar zo kort voor de feestdagen aan de deur te zetten. Ik wil even rustig de tijd nemen om degelijk afscheid te kunnen nemen. Om hem nog even zachtjes te strelen en te beroeren met mijn vingertoppen. En vooral om hem uitgebreid te bedanken voor al die jaren van trouwe dienst.

Om alle misverstanden te voorkomen, Meneer Sjeeraar is mijn 5-jarige laptop. Maar dat hadden jullie ondertussen al wel begrepen zeker?!

Heb allen nog een fijne dag! Tot de volgende…

De kerstkaart toont me een mooi wit sneeuwlandschap, een met kerstverlichting versiert huisje dat gezelligheid uitstraalt en twee warm ingeduffelde kinderen die een sneeuwpop maken. Traditioneler kan het niet hé!
Het kaartje komt dan ook nog eens van een jarenlange vriendin aan wie ik de laatste jaren veel te weinig aandacht heb geschonken. Shame on me!

Zij wenst me (nogal wiedes onder vrienden ) een vrolijke kerst en een heel gelukkig Nieuwjaar toe. Goede gezondheid uiteraard incluis.
En ik?
Ik zou het liefst willen janken…of eens hartsgrondig willen vloeken…of mezelf een flinke draai om de oren geven… Want hoe dichter de feestdagen naderen, hoe somberder mijn stemming wordt.
Waarom? Waar komt die somberheid vandaan?
Ik heb geen flauw idee.

Van de week belde mijn schoondochter me op om te zeggen dat zij, samen met Dochterlief, alle honneurs zullen waarnemen voor het kerstfeest. Ik hoef enkel maar mijn keuken, potten en pannen ter beschikking te stellen en aan tafel te schuiven.
Lief toch!
Maar al wat ik kan denken is dat ik geen zin en ook geen fut heb om de kerstballen van zolder te halen en de kerstboom op te tuigen. Dat ik geen zin heb in vrolijk zijn. Al wat ik wil is heel hard van alles en iedereen weglopen.

Er speelt constant een liedje door mijn hoofd en ik zing de woorden stilletjes mee. Steeds opnieuw, als een mantra:

Ik doe heel erg mijn best! Ik hoop dat het me lukt. Het moet lukken!!!

Tot de volgende…

Op vrijdag 7 december zouden wij onze 40-jarige huwelijksdag hebben gevierd. Als het noodlot niet zo hard en genadeloos had toegeslagen.
Het is natuurlijk pure speculatie van mij. Want evengoed zouden we bij leven en welzijn misschien al lang uit elkaar zijn gegroeid. Er was immers het leeftijdsverschil van negen jaar tussen ons beide. Misschien zou er in ons huwelijk een moment gekomen zijn waarop die eens zo grote liefde voor elkaar zou opgehouden hebben met bestaan. Misschien waren we daarna beiden andere paden opgegaan. Elk met al dan niet een nieuwe liefde. Misschien…wie zal het zeggen!

Maar ik weiger om mijn mooie droom te verpesten met zwarte gedachten.
Want liever droom ik dat we nog samen zijn. Dat we ‘s avonds knusjes bij elkaar zitten. Hoe we samen herinneringen ophalen aan vroeger, aan onze eerste ontmoeting bijvoorbeeld. Die eerste blik op elkaar. Jouw blik open en warm, vragend en verlangend, en ik die hem blozend en verlegen, maar evenzo ontvankelijk beantwoorde.
Ik droom over hoe je nu zou zijn? Je haren grijs of wit? Met of zonder baard? Nog steeds slank of toch een buikje wegens het goede leven? Hoe je nog steeds je pijp stopt met die geurige Clan tabak die jij verfoeit maar toch minstens een keer per dag opsteekt, enkel  om mij te plezieren. Ik droom zoveel meer...

Onze tijd samen was veel te kort. En sinds jouw heengaan zijn er al zovele jaren voorbij gegaan. Maar soms lijkt het net alsof het gisteren was dat je naast me stond. Dat je mijn hand nam en me zei dat ik niet meer alleen zou staan, dat ik nooit meer bang hoefde te zijn, dat niemand me ooit nog pijn zou doen, zoals me in het verleden zo vaak was overkomen. Dat het geluk ons toelachte.
Hoe konden we weten dat ons geluk zo broos was. Hoe konden we toen weten dat we ons zo zouden vergissen.

Mijn reis in de tijd brengen zoveel emoties in mij tot stand. Spijt en verdriet om wat nooit heeft mogen zijn. Maar ook een diep gevoel van geluk.
Geluk omdat je mij het allermooiste geschenk dat er op aarde bestaat hebt gegeven. Waarvan ik met zekerheid durf te zeggen dat je er elke dag erg trots zou op geweest zijn. Die je met vaderlijke liefde zou hebben omringd. Als je er de kans maar toe gekregen had.
Maar in onze twee prachtige kinderen vind ik zoveel van jou terug. Dat maakt dat jij voor mij onsterfelijk bent.

Voor ik mijn ogen weer open en deze reis beëindig om weer terug te keren naar de realiteit van elke dag, wil ik ons een hele gelukkige huwelijksverjaardag toewensen.
Bedankt voor de mooie jaren! Bedankt voor de mooie herinneringen…

Reeds in de lagere school wanneer we aan het bord ten bewijze van oplettendheid iets moesten voordragen uit de les die we net geleerd hadden, zei de juf steeds tegen me: “hou het kort Mus”. Ik liet nog maar net de leestekens achterwege als je me liet doen

Een blog blijkt dus kort en bondig te moeten zijn, dixit zij die het schijnen te weten. Of zoals men het heden in het nieuw schoon Vlaams uitdrukt, direct to the point.
Helaas voor zij die het schijnen te weten, kan ik dit niet. Driewerf helaas zelfs, want ik wil integendeel alles zeer glashelder en nauwgezet vertellen. Kwestie van niet mis begrepen te worden.
En het kan nog erger!
Het overkomt me zelfs vaak dat ik afwijk van het oorspronkelijke verhaal omdat mijn gedachten plots een zijsprongetje maken, for something completely different (merk op dat mijn nieuw schoon Vlaams er alvast op vooruit gaat!) waarna ik pas vele regels later de draad weer oppik.

Ooit kreeg ik de vraag, naar aanleiding van mijn jeugdverhaal, om een column te schrijven voor een intern krantje. Men liet me weten dat de lengte van de column minimum vijfhonderd woorden moest bevatten en maximum achthonderd. Toen ik dat hoorde was ik ervan overtuigd nooit aan dat laagste getal te komen, laat staan aan de limiet. Maar mensenlief, wat had ik me daarin vergist! Schrappen, schrappen en nog eens schrappen moest ik, tot ik op de lange duur niet meer wist wat en waarover ik nu eigenlijk wilde schrijven.

Ach, ik ben op mijn leeftijd niet veel meer te verbeteren vrees ik. Maar, “voor hen die het blijkbaar zo goed weten” wil ik wel eens een uitzondering maken. Short but to the point: Niemand verplicht jullie om mijn blog te bezoeken en/of mijn schrijfsels te lezen! Laat dit vooral klaar en duidelijk zijn!
Wel pech voor jullie dat je helemaal naar beneden zult moeten scrollen om mijn antwoord te kennen.

Aan zij die graag of niet, veel of weinig lezen, wens ik een heel fijn weekend toe zonder ongelukken of valpartijen, maar met een heleboel sneeuwpret.
Tot de volgende…

Twee weken terug krijg ik een brief waarin staat dat er een controleur zal langskomen. Niet van Ziekenzorg zelf maar van de overheid. Hij komt controleren of het wel werkelijk waar is dat ik  slechtziende ben.
WABLIEF???
En het verslag van mijn oogarts dan? De bevestiging van de controlearts van het FOD? De bevindingen van de maatschappelijke werkster van Ziekenzorg? De bevestiging van het VAPH? (mijn witte stok)  De verslagen van de maatschappelijke werkster van De Markgrave? (toelating dagcentrum) De toezegging van Low-Vision en de Brailleliga? (Ergotherapeut aan huis) Worden die dan allemaal in twijfel getrokken? Zijn dat allemaal leugenaars? Ben ik een leugenaar? Ik kan u verzekeren van niet! Al zeker niet wanneer je weet dat het drie jaar heeft geduurd wegens de vele controles die ik moest ondergaan en waarbij de moed me vele malen in de schoenen is gezonken alvorens de bewijzen op tafel lagen. Men gaat echt niet over een nacht ijs als het om de centen gaat die men je moet uitbetalen.

Enfin, de controleur zal op vrijdag 23 november tussen 09h en 16h aan mijn deur staan. Ik word dan ook dringend verzocht die dag thuis te zijn. Wil ik weten of hij in de voormiddag of namiddag komt, dat kan ik telefoneren naar een bepaald nummer.
Ik zucht eens diep want het kengetal is (02). Dat is een telefoonnummer in Brussel, en de ervaring heeft me geleerd dat men daar niet simpel binnen geraakt, als men überhaupt al binnen geraakt. En mijn vermoeden wordt bevestigd. Nee de controleur is niet bereikbaar en nee de dame aan de telefoon kent zijn agenda niet. En dus zit ik van bij het ochtendkrieken te wachten.
Heel zenuwslopend is dat! Je durft niet naar beneden om je brievenbus leeg te maken. Je durft niet eens naar de wc! Want je zult zien dat er net op dat moment gebeld wordt. En met je broek op je enkels een vreemde man ontvangen zou wel eens de verkeerde indruk kunnen wekken, niet?

Pas om15:45h is hij daar. Een kleine hummel (in vergelijking met mijn 1m73 plus 5 cm hak dan toch) aktetas onder de arm, ringbaardje en kalende kruin incluis. Maar zo arrogant als de pest! En aan hautaine mensen heb ik op mijn beurt de pest.
De dwerg stapt resoluut naar binnen. Op dat tijdstip van de dag is het reeds schemerdonker en hij beveelt me om het licht aan te steken. Anders is het voor hem niet mogelijk om zijn papieren in te vullen, laat hij me weten. Omdat ik al 26 jaar op dit appartement woon en er blindelings mijn donkergrijze weg in vind, steek ik niet zo gauw licht aan. Iets dat ik wel vaker durf vergeten (mijn wereld is immers altijd schemerdonker) bij ander en meer gewaardeerd bezoek.

Ik heb alle testen, verslagen en toezeggingen gekopieerd, maar die heeft hij niet van doen laat hij me op een arrogante toon weten. Pffft… uren  moeite en kosten aan papier en inkt voor niks dus.
De man steekt van wal met zijn vragen. Zo in de trend van…kun je nog in je neus peuteren…kun je nog aan je kont krabben…voel je nog waar het pijn doet…? Zo een boel belachelijke vragen die met mijn slecht zicht totaal niets te maken hebben.
Ondertussen al een beetje warm aangelopen  duw ik hem toch maar de papieren onder de neus. Ten bewijze van dat ik een toch niet zo minieme beperking van zelfredzaamheid heb. Maar de man schuift de papieren achteloos van zich af. Ik vraag hem beleefd of hij die verslagen dan al in zijn bezit heeft? Niks mee te maken, zegt de kl_**thommel. Dan vraag ik hem of hij enige medische kennis heeft over mijn oogziekte en de gevolgen daarvan? Hoef ik niet, antwoord hij kortaf.
Ik probeer kalm te blijven maar ik voel dat mijn potje stilaan begint over te koken…

En plots ben ik het zat!
Ik sta op, doe het licht uit en laat hem elke hoek van de kamers zien. Nee wees gerust, ik heb de man niet geslagen. Maar ik ben wel met hem alle kamers van mijn appartement doorgelopen. Heb hem gevraagd of hij in de keuken de microgolf eens op “ontdooien” wou zetten, in de badkamer of hij een dotje tandpasta op de tandenborstel wou leggen en de wasmachine op 60º wilde instellen…enz.
De man bekende nors dat hij dit niet kon in het donker maar dat hij niet gekomen was om spelletjes te spelen. Ik dien hem van repliek door te zeggen dat mijn oogziekte ook geen spelletje is. Dat het me integendeel bittere ernst is. En dat hij nu misschien begrijpt hoe mijn wereld eruitziet, wat ik nog kan maar vooral niet meer kan en ook nooit meer zal kunnen. Dat er voor mij nooit meer verbetering komt, enkel maar meer achteruitgang.

De man is nog enkele centimeters kleiner geworden, of misschien lijkt dat maar zo. Omdat telkens wanneer ik me boos maak ik ook steeds mijn rug recht.
De pennelikker, duidelijk geïrriteerd, neemt zijn paperassen bij elkaar en rept zich naar de deur. Ik vertik het om het licht weer aan te steken en hij vergist zich van deur. Ik veroorloof me een klein binnenpretje. Even heb ik spijt dat het licht van de gemeenschappelijke gang automatisch aanfloept door een sensor.
Net zoals elke man wil hij toch het laatste woord hebben, refereert naar mijn 15 punten invaliditeit en laat me weten dat ik om in aanmerking te komen voor mantelzorg 35 punten moet halen. Zoals elke zichzelf respecterende vrouw gun ik hem uiteraard dat pleziertje niet en zeg hem met een beminnelijke smile dat hij dan misschien beter drie weken na mijn dood was langs gekomen, en sluit zacht de deur.
(Wat die punten betreft: ik weet dat zij een gans andere bbaremaschaal handhaven dan het FOD, maar ik kon het echt niet laten.)

Nu is het drie weken wachten op het resultaat van die controle. Ik ben heel erg benieuwd. Maar als ik niet voldoe om die Mantelzorg nog verder te krijgen, dan heb ik me toch niet zonder slag of stoot gewonnen gegeven.

Ik wens jullie een fijne week toe! Tot de volgende…

Mijn lange stilte op dit blog heeft evenwel ook nog een andere oorzaak. Jullie gaan het misschien niet geloven (ik kan het nauwelijks zelf geloven) maar ik zit weer volledig gevangen in de klauwen van het administratiemonster. En vermits ik totaal geen letter meer kan lezen met het blote oog neemt dit heel wat van mijn tijd in beslag. Volg me maar even mee…
…Allereerst de brievenbus leeg maken natuurlijk. Als de lift het doet gaat dat tamelijk snel. Zo niet, dan moet ik 8 trappen af en weer op strompelen. En met pijnlijke knoken gaat dat niet echt vlot. Dan terug boven gekomen allereerst mijn laptop aanzetten, mijn digitale leeslamp instellen en al schuivend van links naar rechts proberen te weten te komen wat men nu weer van me wil. Lukt het niet met de leeslamp omdat er teveel tekst staat en ik door het heen en weer geschuif steeds weer de draad kwijt raak, dan moet ik de brief eerst inscannen om hem vervolgens te laten voorlezen met mijn spraaksoftware. Allemaal heel tijdrovend en vooral heel frustrerend voor uw Mus.

Als ik al gedacht had dat men mij nu wel met rust zou laten daar ik geen invaliditeitsvergoeding meer ontvang en overgeheveld ben naar een overlevingspensioen (dat wonderwel snel in orde is gekomen dank zij de mobiele hulp van twee lieve vrienden) dan had ik verkeerd gedacht.
Nu komen er brieven van de belastingen, de notaris, deurwaarders en de curator in voege met het overlijden van Paul. Allemaal laten zij me beleefd weten op de hoogte te zijn dat ik de erfenis verworpen heb, maar toch vragen ze mij (ook beleefd trouwens) inlichtingen over eventuele andere erfgenamen. “Leven zijn ouders nog.. heeft hij kinderen…heeft hij zussen broers nichten of neven…en zo ja, zou ik hen dan eens willen doorgeven waar die wonen?”
Tureluurs word ik ervan!
Plichtsgetrouw heb ik hen allen per brief geantwoord of uren met hen aan de telefoon gehangen. Maar vanaf nu neem ik het besluit niets van dit alles nog te doen. Ik ben niet van zin om het werk te blijven doen waarvoor zij betaald worden. Nem.

Maar de grootste schok kreeg ik wanneer er een boete van 100€ in mijn bus viel wegens sluikstorten.
SLUIKSTORTEN!!! ??? MOI!!! ???
Ik die verdorie zo nauwgezet alles sorteer en netjes drop in de daarvoor voorziene plastiek zak of containers! Hun zogenaamde bijgevoegde bewijsvoering gaf me oprispingen. Eén (1!) enkel papiertje met mijn naam erop dat naast de papiercontainer ligt. Dus ben ik in een Franse kolere geschoten en heb hen een zo danig lang en boos bezwaarschrift toegezonden met mijn bewijsvoering (foto’s van uitpuilende containers) dat ze er bleek van zullen uitslaan.
ME IEL ANTWAARPE MOAR NIE ME MAAI HE!
Desnoods tot in de rechtbank als het moet, meneer de dienstdoende en vaststellende ambtenaar! ’t Is dan …………………………….(vul vloek naar eigen keuze in) nog ene van het soort volk dat zelf alle huisvuilwetten aan hun laars lapt en de o.a. vieze Pampers in de papiermandjes dropt i.p.v. in hun eigen witte vuilzak.

De klap op de vuurpijl was een brief van Ziekenzorg. Die melde me dat er een controleur zou langskomen om te controleren of ik wel degelijk slechtziende ben.
Maar dat verhaal is voor een volgende keer. ‘k Moet eerst dringend terug wat afkoelen van al het bovenstaande voor ik me opnieuw boos  maak. Want dat ambtenaartje van mijn voeten wist niet met wie hij te maken kreeg.

Ik wens jullie nu al vast een fijn weekend toe en  zonder uitschuivers op de eerste sneeuw.
Tot de volgende…