De veronderstelling dat de dood Toeval of Pech is

De dood komt niet toevallig voor. Zoals dit het geval is met alle andere incidenten, gebeurt het door God's besluit. Net zoals de geboortedatum van een mens voorbestemd is, zo ook de datum van zijn overlijden tot op de allerlaatste seconde. De mens haast zich naar dat laatste ogenblik, ieder uur snel achter zich latend, elke minuut die aan hem wordt verleend. De dood van iedereen, de plaats en tijd, evenals de manier waarop iemand sterft, zijn allemaal voorbestemd. Desondanks, veronderstelt de meerderheid van de mensen dat de dood het laatste punt van een logische opeenvolging van gebeurtenissen is, terwijl de daadwerkelijke redenen slechts bij God bekend zijn. Iedere dag verschijnen er rouwberichten in kranten. Na het lezen van deze verhalen, hoort u waarschijnlijk onwetende commentaren zoals: "Hij had gered kunnen worden, als de nodige voorzorgsmaatregelen genomen waren", of "hij zou niet dood gegaan zijn, als zus en zo was gebeurd." Geen minuut langer of minder kan een persoon leven, behalve de tijd die voor hem wordt bepaald. Mensen die ver verwijderd zijn van het bewustzijn dat door geloof wordt verleend, bekijken de dood als een component van een opeenvolging van toevalligheden. In de Qur'an, waarschuwt God gelovigen voor deze vervormde reden, die typerend voor ongelovigen is:xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

O gij die gelooft, weest niet als de ongelovigen die over hun broeders, wanneer zij door het land reizen of ten strijde trekken, zeggen: "Waren zij bij ons gebleven, zij zouden niet zijn gestorven of gedood; opdat God dit tot een oorzaak van wroeging in hun (der ongelovigen) hart moge maken. Allah geeft leven en veroorzaakt de dood; God ziet, wat gij doet (Surah Al ` Imran: 156)

Het veronderstellen dat de dood toeval is, is zuivere onwetendheid en onvoorzichtigheid. Zoals het vers hierboven suggereert, geeft dit grote geestelijke angst en onweerstaanbare problemen aan de mens. Voor ongelovigen of diegenen die er niet in slagen geloof te hebben in de Qur'anische betekenis, is het verliezen van een verwant of geliefde een oorzaak van angst en spijt. Door de dood toe te schrijven aan pech of achteloosheid, denken zij dat er enige speling zou kunnen zijn om de dood te vermijden. Dit is de reden welke in feite hun zorg en spijt vergroot. Deze rouw en spijt is echter niets anders dan de kwelling van ongeloof. Desalniettemin, is de doodsoorzaak noch een ongeval, noch een ziekte noch iets anders, in tegenstelling tot de ontvangen wijsheid. Het is zeker God Die al deze oorzaken creëert. Zodra de tijd die aan ons is gegegeven eindigt, eindigt ons leven vanwege deze duidelijke redenen. Ondertussen, zal geen van de materiële middelen die eraan toegewijd zijn om iemand van de dood te redden leven geven. God onderstreept deze goddelijke wet in het volgende vers:

Geen ziel kan sterven zonder Allah's toestemming, daar de tijd is vastgesteld (Surah Al ` Imran: 145).

De gelovige is zich bewust van de tijdelijke aard van het leven van deze wereld. Hij weet dat onze Heer, Die hem al zijn zegeningen gaf waarvan hij in deze wereld van heeft genoten, zijn ziel neemt wanneer Hij dat wilt en hem roept om rekenschap over zijn daden te geven. Aangezien hij echter zijn volledige leven heeft doorgebracht om het goede genoegen van God te verdienen, maakt hij zich niet ongerust over zijn dood. Onze Profeet Mohammed (vrede zij met hem) verwees ook naar deze goede eigenschap in één van zijn gebeden:

Jabir ibn Abdullah vertelde, "toen de Boodschapper van God (vrede zij met hem) het gebed begon reciteerde hij: God is het Grootst; vervolgens zij hij: Voorwaar mijn gebed, mijn offers, mijn leven en mijn dood zijn voor God, Heer der werelden." (Al-Tirmidhi, 262)