Deel 1 - Tussen de ahzaab van toen en nu xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />

De nasleep van Uhud

Laten we ons even focussen op een periode in de tijd van de Profeet [SallAllahu ´alayhi wa selam] die in zekere zin vergelijkbaar is met die van ons. Een periode waarin de Moslims met veel obstakels, tegenslagen en teleurstellingen te kampen hadden. Een periode van verraad, en waarin de vijanden zich verzamelde en samen spanden tegen de Moslims. Zoals de naties zich nu verzamelen en tegen ons samenspannen, verzamelde en spanden de stammen zich destijds tegen de Moslims. Het was een periode van zwakte en onzekerheden, ondanks het enigszins groter geworden aantal Moslims. En wanneer we de Seerah bestuderen is het noodzakelijk om er praktische lessen uit te halen die wij zelf ook kunnen en dienen te gebruiken. Dit is wat we hier ook zullen proberen.

Ali ibn Hussayn, Rahimahu Allah, zei: “Wij waren gewend de veldslagen van de Profeet te onderwijzen evenveel als we de hoofdstukken van de Quran onderwezen.” En Imam Az-Zuhri, Rahimahu Allah, zei: “In het bestuderen van de veldslagen (van de Profeet) ligt kennis van deze wereld zowel als van het hiernamaals.” We zullen hier namelijk de veldslag van Al-Ahzaab eens nader gaan bekijken, en enkele gebeurtenissen hier rond omheen. Dit was zo een cruciale veldslag dat er een hoofdstuk in de Quran over is te vinden, Surah Al-Ahzaab. Het begon allemaal na de tweede veldslag; de slag van Uhud. Deze tweede slag hadden de Moslims verloren, na hun overwinning in de eerste slag bij Badr.

Hierover werd geopenbaard: “En (gedenk) toen een ramp jullie trof (bij Uhud), hoewel jullie (uw vijand) met een dubbele ramp getroffen hebben (bij Badr) – zeggen jullie: “Vanwaar komt dit?” Zeg: “Het Komt van jullie zelf (zij verlieten hun posities).” Voorwaar, Allah is Machtig over alle Zaken. En wat jullie trof op de dag dat de twee legers elkaar ontmoetten (Uhud), was met de toestemming van Allah, zodat Hij de gelovigen toetst. En zodat Hij degene die huichelen herkend deed worden, en er werd tegen hun gezegd: “Kom en vecht op het Pad van Allah, of verdedig (jullie zelf ten minste).” Zei zeiden: “Zouden wij geweten hebben dat er een gevecht zou plaats vinden (bij Uhud), dan zouden wij jullie zeker gevolgd hebben.” Zij waren die dag dichter bij ongeloof dan bij geloof. Zij zeiden met hun lippen wat niet in hun hart aanwezig was. En Allah weet goed wat zij verbergen. (En zij zijn) degenen die tegen hun broeders zeiden, terwijl zij zelf waren achterbleven: “Hadden zij maar naar ons geluisterd (en waren zij ook maar thuis gebleven), dan waren zij niet gedood.” Zeg: “Weerhoudt de dood dan van jullie af, indien jullie waarachtig zijn.” [Surah Ali-Imraan, aya 165 t/m 168]

Laten we als eerst eens even kijken naar hoe de Moslims dit verlies van Uhud verwerkten, wat zij deden nadat ze gedwongen werden terug te trekken naar Medina. Was het jammeren? Elkaar de schuld geven voor de fouten die tot dit verlies leidde? De hoop opgeven en terneergeslagen rondlopen? Elkaar demotiveren? Of uitrusten? Integendeel, de volgende dag al maakte zij zich klaar voor een nieuwe veldslag met Quraiysh! De slag bij Hamraa Al-Asad. De Moslims vestigden hier enkele dagen hun kamp, maar de uitgeputte Quraiysh daagden niet op. Het waren de Moslims die de dag daarvoor de slag van Uhud hadden verloren, maar de ongelovigen waren degene die de volgende dag van zich af liet weten! En dit uitstel gaf de Moslims een strategisch voordeel, ze wonnen hiermee tijd om voor te bereiden op de volgende grote veldslag tegen Quraiysh; de tweede Badr die vier jaar na de eerste slag bij Badr zou plaats vinden, zoals afgesproken. Kijk dus wat de vruchten zijn wanneer je na het vallen gelijk weer opstaat, en je zwakte niet laat zien tegenover de vijand noch deze de overhand laat nemen. Want zij begrepen dat jammeren en weeklagen hun situatie niet zou verbeteren. We zouden hier een voorbeeld aan moeten nemen. Het is nu al 45 jaar geleden sinds de zesdaagse oorlog tegen de illegale staat Israël, maar wij hebben dit verlies nog steeds niet weten te verwerken. De Moslims destijds confronteerde hun vijanden de volgende dag nog, terwijl hun wonden zelfs nog niet waren geheeld!

Over de slag bij Hamraa Al-Asad werd geopenbaard: “Degenen die (aan de oproep van) Allah en de Boodschapper gehoor gaven nadat zij gewond waren (geraakt bij Uhud); voor degenen onder hen die goed doen en godsvrees hebben is er een geweldige beloning. En (dit zijn) degene tegen wie de mensen zeiden: “Voorwaar, de mensen hebben zich tegen jullie verzameld, vreest hen dus.” Hun geloof werd erdoor versterkt en zij zeiden: “Allah is ons genoeg en Hij is de beste Beschermer.” En zij keerden terug (van de veldslag) met de genietingen van Allah en (Zijn) Gunst; geen kwaad heeft hen aangeraakt, want zij volgden het welbehagen van Allah en Allah is Bezitter van de Geweldige Gunst. Voorwaar, het was slechts Satan die (jullie) bang maakt met zijn volgelingen. Weest daarom niet bang voor hen, maar weest bang voor Mij, indien jullie gelovigen zijn.” [Surah Ali-Imraan, aya 172 t/m 175]

Het Joodse verraad

Maar nadat de andere vijandige stammen over het verlies van de Moslims bij Uhud te horen kregen, gaf hen dit enig moed en zagen zij een moment van zwakte welke ze konden misbruiken. Hierdoor moesten de Moslim verschillende aanvallen zien te verduren, en hebben ze een aantal kleinere veldslagen moeten leveren tegen meerdere vijandige stammen. Hierbij werden honderdvijftig nobele metgezellen gedood in enkele maanden. Dit zijn in totaal meer slachtoffers dan in de slag van Badr en Uhud bij elkaar, waarin totaal minder dan negentig Moslims werden gedood. Dus dit was een relatief groot getal. En in slechts één maand werden er tachtig metgezellen vermoord, in de tragedie bij Ar­-Rajee’ waar tien Suhaba werden gedood, en de bron Ma’una waar zeventig Suhaba werden gedood.

Hierbij kwam ook nog het verraad van de Joodse stam Banu Nadhir kijken die een aanslag op de Profeet wilde beramen. Waarop de Profeet [SalAllahu ‘alayhi wa selam] hen een ultimatum van tien dagen gaf om uit Medina te vertrekken, vanwege het vredesverdrag dat ze hiermee verbroken hadden. Dit was al de tweede Joodse stam dat het vredesverdrag verbrak. De eerste Joodse stam was Banu Qanynuqa’ welke het verdrag al voor de slag van Uhud verbrak, en werd ook uit Medina verbannen na een militaire confrontatie van vijftien dagen. En we zien hoe de geschiedenis zich herhaalt, en de Joden vandaag ook elk verdrag aan hun laars lappen. Israël heeft een waslijst aan VN resoluties geschonden. Men moet inzien dat er geen enkel verdrag met de Joden mogelijk is. Het is niet voor niets dat de Profeet, na vele conflicten later met de Joden, heeft gezegd dat de Joden uit het Arabische schiereiland gedreven moeten worden. Maar helaas heeft de Ummah hier vandaag geen gehoor aan gegeven. Terwijl de ervaringen van onze voorgangers (met de Joden) een bron van lessen voor ons zou moeten zijn. Zij hebben bewezen geen enkel verdrag na te zullen leven met de Moslims.

De hypocrieten bemiddelden de eerste keer ook al voor Banu Qaynuqa’ toen ze werden verdreven, maar dit keer probeerde ze echter roet in het eten te gooien door Banu Nadhir de steun van de vijandige Arabische stam Ghatafaan en Joodse stam Banu Quraydha te beloven als ze in Medina bleven. Dus weigerde de Joden van Banu Nadhir te vertrekken. Ondanks het grote risico op een hevig conflict dat de Moslims hiermee riskeerde, besloten ze hen toch te verdrijven. Dit ging met minimaal geweld en zonder doden gepaard, zoals de eerdere uitdrijving van Banu Qaynuqa’. Dit was vanwege de militaire wijsheid van de Moslims aan de ene kant, en de lafheid van de Joden aan de andere kant. En op de steun die ze werd voorgelogen hoefden ze ook niet te rekenen.

Hierover werd geopenbaard: “Zie jij degene die huichelen niet? Zij zeggen tegen hun broeders die ongelovig zijn, van onder de lieden van het Boek (de Joden, Banu Nadhir): “Als jullie verdreven worden (uit Medina), dan zullen wij met jullie vertrekken. En wij zullen nooit iemand (tegen jullie) volgen. En als jullie bestreden worden, zullen wij jullie zeker helpen.” Maar Allah getuigd dat zij zeker leugenaars zijn. Als zij worden verdreven, dan zullen zij niet met hen wegtrekken; en als zij worden bestreden, dan zullen zij hen niet helpen. En als zij hen helpen (door te strijden), dan zouden zij op de vlucht slaan, en zullen zij (alsnog) niet geholpen worden. Zij hebben in hun hart zeker meer angst voor jullie (Moslims) dan voor Allah. Dat is omdat zij een volk zijn dat niet begrijpt. Zij (de Joden) bestrijden jullie (zelfs) niet gezamenlijk, behalve in versterkte steden of achter muren. Hun vijandschap onderling is hevig, jullie denken dat zij een eenheid vormen, maar hun harten zijn verdeeld. Dat is omdat zij een volk zijn dat niet begrijpt. Zoals het geval was met degenen die hen kort daarvoor voorafgingen (Banu Qaynuqa’). Zij hebben het kwaad van hun wandaden geproefd (ze werden verdreven). En voor hen is er een pijnlijke bestraffing. (De huichelaars zijn) zoals de duivel, toen hij tot de mens zei: “Wees ongelovig.” Maar wanneer hij ongelovig wordt, dan zegt hij: “Voorwaar, ik ben niet verantwoordelijk voor jullie. Voorwaar, ik vrees de Heer der werelden.” Daarom zal het einde van beiden (de huichelaars en Joden) wezen, dat zij samen eeuwig in het Vuur zullen verblijven; dit is de vergelding voor de onrechtvaardigen.” [Surah Al-Hashr, aya 11 t/m 17]

Het was dus pas nadat de Moslims hun macht vertoonde en hen zes dagen lang omsingelde, dat de Joden van Banu Nadhir Medina besloten te verlaten, zoals dit ook het geval was met hun voorgangers Banu Qaynuqa’. En dit laat het belang van kracht tonen tegenover vijanden zien. Maar ondanks hun verraad en vijandschap, mochten ze al hun bezittingen meenemen, op hun wapens na, zoals hun voorgangers Banu Qaynuqa’. De Moslims bleven rechtvaardig, zelfs tegenover hun vijanden, en zelfs in deze moeilijke zware periode waarbij velen anderen hun beheersing zouden verliezen. Wederom een mooie les voor ons. Desondanks ging hun uittocht niet zonder het geduld van de Moslims voor de zoveelste keer op de proef te stellen. De Joden provoceerde hen door met hun duurste kleding in een parade van festieve muziek en gezang Medina te verlaten. In een groot spektakel dat de aandacht van iedereen opeiste.

Een belangrijk punt om overigens stil bij te staan bij de eerdere uitdrijving van Banu Qaynuqa’ is de oorzaak hiervoor. Namelijk een Moslim vrouw die door hen werd onteerd, door haar kleding omhoog te trekken. Dit was de doorslag gevende reden voor de Moslims om de Joden militair te confronteren. Ondanks het feit dat de leden van deze Joodse stam hevig bewapend waren, gezien de ambacht van wapens hun beroep was. Zoals Israël vandaag overigens ook één van de grootste wapen fabrikanten en exporteurs is in de wereld. Hieruit kunnen we een belangrijke les trekken. Want hoeveel zusters worden er vandaag wel niet onteerd door de vijanden, en wat is onze passieve houding hiertegenover? En vergelijk onze reactie met de reactie van de Moslims destijds, die een heel leger prepareerde en op lieten rukken voor de eer van slechts één Moslim vrouw! Ondanks hun materiele zwakte, en ondanks de materiele kracht van de vijand. Zij begrepen wat de waarde en prijs was van een Moslim, en vooral die van een vrouw. Helaas tolereren wij dit soort onrecht tegenover onze moeders en dochter wel, en deze tolerantie is de grote oorzaak achter onze huidige ondergang.

Maar naast al deze conflicten hadden de Moslims nog een afspraak staan voor een veldslag die aan was gebroken. De tweede Badr, ook wel de kleine Badr. Maar Abu Sufyan liet het nogmaals afweten, zoals bij Hamraa Al-Asad. De Moslims vestigden hun kamp acht dagen lang bij Badr zoals afgesproken, maar Abu Sufyan en zijn leger lieten het halverwege afweten, en trokken terug. Onder het excuus dat er een droogte heerste en dit in hun nadeel zou wegen. Dit leger zou het papleger werden genoemd door de Mekkanen, omdat zij slechts uit waren gerukt om pap te gaan eten, en weer terug kwamen.

De bondgenoten

Na de slag van Uhud en al deze confrontaties, besloten verschillende Arabische en Joodse stammen samen te spannen met Quraiysh in één grote veldslag, bekend als Ghazwat Al-Ahzaab, ook wel bekend als Ghazwat Al-Khandak. De Joden die onder anderen verdreven werden naar Khaiybar, met Banu Nadhir aan kop, namen het initiatief om een bondgenootschap met meerdere Arabische stammen te sluiten, en één laatste vernietigende aanval tegen de Moslims van Medina te lanceren. De twee grootste Arabische stammen waren Quraiysh en Ghatafaan. Zoals de naties tegenwoordig ook tegen de Ummah worden verzameld onder het initiatief van de Joodse lobby’s, gebeurde dit destijds ook onder het initiatief van de Joden. De Arabische stammen zouden Medina van voren aanvallen, terwijl Banu Qaraydha; de laatste Joodse stam in Medina, de Moslims in een verrassingsaanval vanuit achteren zouden aanvallen. Dit was al het derde verraad van de Joden. Een lafhartige aanval waarbij ze de vrouwen en kinderen van de Moslims in Medina, die onbeschermd achter zouden blijven, wilden aanvallen. Zoals de Joden tegenwoordig ook lafhartig onschuldige vrouwen en kinderen in Palestina bombarderen. De Joden zijn uitermate laf, zoals we eerder lazen in Surah Al-Hashr “Zij (de Joden) bestrijden jullie (zelfs) niet gezamenlijk, behalve in versterkte steden of achter muren.” Dit doet ons denken aan de Palestijnse muur, een muur van 620 kilometers lang! Zij durven de Moslims alleen aan te vallen vanuit een veilige positie, van hoog boven in een gevechtsvliegtuig of vanuit een dik gepantserde tank. De vraag is; hoe kan het dat zo een ontzettend laf volk ons te sterk is? Wat zegt dit over ons?

De Arabieren beschouwden de Joden destijds als wijze geleerde mannen, vanwege het feit dat ze onderricht waren in de Goddelijke geschriften. Dus toen de Joden naar de ongelovige Arabieren van Mekka gingen om een bondgenootschap te sluiten met hen, en tegen de Moslims wilde samenspannen, vroegen de Arabieren aan hen; “Jullie zijn de eerste lieden van het geschrift, en zijn bekend met de aard van onze conflict met Muhammad. Is onze religie beter of die van hem?” De Joden antwoordden dat hun religie beter was, en dat zij beter geleid waren dan de Moslims. Terwijl de Joden meer in gemeen hebben met de Moslims dan met deze polytheisten. De Moslims geloven in de Profeten van de Torah en zijn monotheïsten, zoals de Joden. Terwijl de ongelovige van Quraiysh afgodsbeelden, zoals Hubal, Laat en Al-‘Uzza aanbaden. De Joden prezen hun afgoden dus boven Allah.

Allah openbaarde hierover: “Heb jij degenen (de Joden) niet gezien die een gedeelte van het Boek gegeven was (de Torah)? Zij geloven in djibt (afgodsbeelden) en de taghut (alles wat naast Allah aanbeden word) en zij zeggen tegen (en over) de ongelovigen: “Dezen zijn beter geleid op het pad dan de gelovigen.” Zij zijn degenen die Allah heeft vervloekt. En wie door Allah vervloekt is: voor hem vindt je nooit een helper.” [Surah An-Nisaa, aya 51, 52]

En Allah openbaarde: “U zult zeker vinden dat de mensen die het meest hardnekkig zijn in hun vijandschap tegenover de gelovigen, de Joden zijn en degene die afgoden aanbidden. En u zult zeker vinden dat degene die het dichts bij vriendschappelijkheid tot de gelovigen, diegenen zijn die zeggen: “Voorwaar wij zijn Christenen.” Dat is omdat er onder hen priesters en monniken zijn en omdat zij niet hoogmoedig zijn.” [Surah Al-Maaidah, aya 82]

Hun toenadering tot de Mushrikeen van Mekka is enigszins vergelijkbaar met de toenadering van de Christenen tot de Joden vandaag de dag. En dit is een recentelijke bondgenootschap, welke gesloten is onder initiatief van de Joden, die voorheen altijd door de Christenen werden vervolgd. De Christenen hebben meer gemeen met de Moslims dan met de Joden. En toch is hun vriendschap met de Joden hechter dan met de Moslims. Sterker nog, ze zijn de Moslims vijandig. De Joden geloven niet in Jezus als Profeet, ze beschuldigen hem van bedrog, en zijn moeder voor ontucht. De Christenen zijn er zelfs van overtuigd dat de Joden Jezus hebben gekruisigd. De Moslims daarentegen geloven in Jezus als Profeet, en spreken slechts goed over hem en zijn moeder, vrede zij met hen. Dit is een belangrijk punt om bij stil te staan. We zien dat de verschillende naties al hun onenigheden onderling opzij leggen wanneer het aankomt op een bondgenootschap tegen de Moslims. Zelfs de eens zo gehate communistische landen worden dan een bondgenoot waarmee samen wordt gewerkt, onder het mom van terrorisme bestrijding. Zelfs de eens zo gehate onderdrukkende dictaturen worden dan een bondgenoot waarmee samengewerkt wordt. En nu zijn het allemaal geprezen bondgenoten.

De Joden benaderden verschillende Arabische stammen, en spoorden hun broeders in Medina aan om de Moslims van achteren aan te vallen, en zo werd er een sterk leger van ruim tienduizend soldaten uitgerust tegen de drieduizend moslims in medina (inclusief vrouwen en kinderen), een ongekend aantal vijanden destijds. Bij de slag van badr waren de vijanden slechts duizend in getal, en bij de slag van Uhud waren dit er drieduizend, en nu meer dan tienduizend! Bij alle drie de veldslagen waren de Moslims overigens in de minderheid, en dit is vrijwel altijd het geval geweest in de geschiedenis. Dit keer waren het ongeveer duizend Mujahideen tegenover tienduizend vijanden!

Het graven van de gracht

Maar de moslims bleven niet stil zitten zoals wij dat doen. Zij bereidde zich hierop voor, bedachten gezamenlijk in overleg een strategie en maakte hier plannen voor, die ze later ten uitvoer brachten door de bekende succesvolle gracht rondom medina te graven. Salman Al-Farisi, Radiya Allahu ‘anhu, kwam met het idee. En zei dat ze dit gewend waren te doen in Perzië. De Profeet [SalAllahu ‘alayhi wa selam] accepteerde dit idee, en dit laat zien dat we tolerant moeten zijn tegenover nieuwe ideeën en technologieën. Het was een grote onderneming waar iedereen een handje in bij droeg, zelfs de Profeet hielp hieraan mee. Hij was de leider, maar hij was niet vies van zwaar werk, hij was niet bang om zijn handen vuil te maken. Er is overlevert dat zijn buik zo vuil zou worden van het zand dat je niet kon uitmaken wat zijn huidskleur was. Vergelijk dit met ons wanneer wij een positie bekleden als leiders, we delen de orders uit en gaan zelf vervolgens languit achterover zitten, zo beelden wij ons het leiderschap in. Maar wanneer een zaak de Moslim gemeenschap destijds aanging zouden zij allen hun handen uit de mouwen steken en hier een steentje in bijdragen. En de mentaliteit van tegenwoordig “ach iemand anders zal het wel doen” bestond niet bij hun. Hier zien wij dus een prachtig voorbeeld in leiderschap, overleg, samenwerking, planning en vooral productiviteit. Wij hebben een te grote liefde voor luiheid en ontspanning, en dit is één van de oorzaken welke ons tot deze huidige ondergang naar beneden heeft geslagen. Kijk eens om je heen, de Ummah van productiviteit en inspanning is nu één van de meest luie gemeenschappen! En minst producerende naties! En het grote getal aan overwicht in onze gemeenschap getuigt sterk over onze luiheid. Gelukkig zijn er nog wel sportieve Moslims die van bewegen houden, maar laten we ze een vraag stellen; wat heb jij aan die spieren die je loopt te kweken als jij deze niet gebruikt voor de gemeenschap, en als jij deze niet inzet omwille van Allah? Wat zijn deze spieren dan waard? Hetzelfde geld overigens ook voor het intellect, wat is dit intellect wat jij aan voeden bent waard als jij dit niet inzet voor de gemeenschap en voor Allah?

Naast leiderschap, planning, overleg, samenwerking en productiviteit zien wij hier ook een prachtig voorbeeld in organisatie, efficiëntiebeheer, orde en structuur, en dit valt in principe ook onder leiderschap. De Moslims die deze gracht zouden graven werden in pelotons van 10 man verdeeld, en elke groep kreeg de opdracht om ruim 37 meter te graven. Waarbij een deel van de groep zou graven en een ander deel van de groep het zand uit de gracht zou dragen. Het was duidelijk wat het hoofddoel was, maar om dit te bereiken moet er ook een duidelijke collectieve en individuele cohesieve rolverdeling zijn, welke naast orde en structuur ook efficiëntie biedt. Dit toont het immense belang van (goede centrale) coördinerende leiderschap in onze Ummah aan. Want zonder leiderschap werkt en loopt de massa maar langs en door elkaar heen. En het gebrek aan leiderschap, naast het gebrek aan overleg, samenwerking en productiviteit, is één van de grote oorzaken voor de chaos en wanorde die in onze gemeenschap heerst. Er zijn tegenwoordig zoveel groepjes, die als paddenstoelen uit de grond schieten, en elkaar alleen maar lijken tegen te werken in plaats van de krachten te bundelen en samen te werken aan een gezamenlijk doel, onder één centrale leiderschap.

En we zien in deze samenwerking en productiviteit ook een prachtig voorbeeld in geduld en vastberadenheid. Want toen zij deze lange wijde diepe gracht aan het graven waren hadden zij drie dagen lang niet gegeten! Kun jij het je voorstellen om zo een grote onderneming op een lege maag te verrichten? Een gracht te graven van enkele kilometers lang, enkele meters breedte, en enkele meters diep met simpele sikkels, spaden en soortgelijk gereedschap? Zij klaarden deze klus binnen enkele dagen met hun blote handen, in deze schaarse omstandigheden, terwijl je dit vandaag machinaal misschien niet zo snel voor elkaar zou krijgen vanwege de hardheid van dat grond. Zij werden niet weerhouden door de obstakels, de tegenslagen, en zelfs niet door de verliezen, die wij tegenwoordig als excuus gebruikten. Nee, zij bleven productief. De hongersnood was in deze tijd zo erg dat zij gedwongen waren rottende broodkruimels te eten, en als ze geluk hadden een gerecht dat werd omschreven als een onsmakelijke pap welke gekookt werd in stinkend dierenvet, wat in de keel bleef plakken. De Profeet [SalAllahu ‘alayhi wa selam] bond zelfs stenen om zijn buik om de honger te stillen. En tel hierbij op dat Medina in deze periode ook nog eens getroffen werd door een extreme kou, en de winterse kou hier is niets vergelijken met de extreme winterse kou van de sahara. Maar nogmaals, dit deed hen niet stil doen zitten. Zij waren niet bang om hun allerlaatste koolhydraten te verbruiken, wij daarentegen verbruiken megabytes en zijn zuinig op onze calorieën. De Moslim Ummah is een gemeenschap van productiviteit! Dus laten wij hiernaar leven. De hypocrieten daarentegen voerden geen snars uit en verlieten het werk zonder het fatsoen hier toestemming voor te vragen of op zijn minst dit aan te geven.

Hierover openbaarde Allah: “Voorwaar, de gelovigen zijn slechts degenen die in Allah en Zijn Boodschapper geloven. En wanneer zij met hem zijn in een gemeenschappelijke zaak (dan) gaan zij niet weg voordat zij hem (de Profeet) om toestemming hebben gevraagd. Voorwaar, degenen die jou (Muhammad) om toestemming vragen; zij zijn degenen die in Allah en Zijn Boodschapper geloven. En als zij jou om toestemming vragen voor een bepaalde zaak die hen aangaat; geef dan toestemming aan wie jij wenst onder hen en vraag Allah om hun vergeving. Voorwaar, Allah is Vergevensgezind, Meest Barmhartig.” [Surah An-Noor, aya 62]

Zie verder - vervolg deel 2 - Tussen de ahzaab van toen en nu