Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Ik ging vandaag wandelen richting het Heuvelland, nl te Dranouter.
Dranouter (uitspraak: Dranoeter, "dranoetre" in het West-Vlaams) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1977 een deelgemeente van de gemeente Heuvelland. Dranouter is gelegen in de Westhoek dicht bij de Franse grens. Dranouter telt een 700-tal inwoners. Door de plaatselijke bevolking wordt van Nouter gesproken. Dranouter is een landbouwdorp. De landbouwoppervlakte wordt voor een derde ingenomen door grasland. Er zijn ook vele nijverheidsgewassen. Dranouter werd voor het eerst vermeld in 1123 als Drawenoltra, waarschijnlijk afgeleid van een persoonsnaam en altaar. Vanaf 1113 was Dranouter een zelfstandige parochie. Het dorp behoorde tot de Kasselrij Belle. In de eerste helft van de 15e eeuw kende het een bloeiperiode door de lichte lakennijverheid. Een dieptepunt was het jaar 1568, toen fanatieke beeldenstormers niet enkel kerken kort en klein sloegen, maar ook drie geestelijken vermoordden. In 1552 werd Petrus Plancius geboren, die in 1585 om zijn geloof naar de noordelijke Nederlanden moest vluchten en een beroemd geograaf werd. Hoewel het dorp tijdens de Eerste Wereldoorlog achter de frontlinie lag en een toevluchtsoord was voor Britse frontsoldaten, werd het uiteindelijk geheel vernield en daarna in ongeveer dezelfde stijl herbouwd. Diverse oorlogsgraven en -kerkhoven getuigen van die periode.
Men wandelt door het prachtige Eeuwenhout en valt van verbazing in verbazing als je door de Douvevallei passeert. Wijngoed Entre-Deux-Monts doemt voor ons op.. Het terras van Entre-Deux-Monts, het grootste Heuvellandse wijnhuis, is een voltreffer. Voor je strekt zich een panorama uit van Hondschoote tot Boezinge. Entre-Deux-Monts betekent letterlijk ‘tussen twee bergen’. Een naam die het domein duidelijk niet gestolen heeft. Deze wijngaard gelegen tussen de Rodeberg en de Zwarteberg in het West-Vlaamse Heuvelland staat garant voor expertise, doorzettingsvermogen, toewijding en vooral een generatielange passie voor wijn. Na zijn studie als bio-ingenieur wordt de jonge Martin Bacquaert door zijn liefde voor wijn naar Frankrijk gedreven. Hier leert hij de fijne kneepjes van de wijnbouw en specialiseert hij zich in oenologie. In 2004 is de tijd rijp voor een volgende stap. Met de aanplanting van de eerste duizend kerner wijnstokken is Entre-Deux-Monts een feit. Op enkele jaren tijd is Entre-Deux-Monts uitgegroeid tot een volwassen wijngaard met wijnen die zich gerust tot de Belgische top mogen rekenen. Hoewel elke wijn aromatisch, fris en zuiver is, hecht Bacquaert veel belang aan de eigenheid van elke wijn afzonderlijk. Bij Entre-Deux-Monts zit het hem in de afwerking. Van etiket tot naamgeving, alles is tot in de puntjes uitgedacht. Al blijft het ware kunstwerk uiteraard de uitmuntende, zomerse smaak! De Douvevallei die net over de grens met Frankrijk ontspringt op de Zwarteberg vormt een fysieke landsgrens en dit op slechts een 100-tal meter van de wijngaard. Het spreekt voor zich dat de meanderende Douve een heel waardevolle ecologische rol speelt in haar stroomgebied, waar het wijndomein ook deel van uitmaakt. We rusten in de Rodeberghoeve en na een kleine passage ook Loker. We gaan verder tot het eind met de mindere afstanden..
De Heuvellandstappers hielden er hun Wijngaardtocht vanuit het OC de Klakeye.
Een mooie en rustige wandeling in het heuvelland en het weer viel best mee.
Berlare is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Berlare is een landbouw- en woongemeente, met 's zomers een grote toeristische activiteit dankzij het Donkmeer. Het is gelegen aan een brede bocht in de Zeeschelde. De gemeente telt ruim 14.500 inwoners, die Berlarenaars worden genoemd. De inwoners van Berlare worden ook wel puitenkloppers genoemd. Berlare heeft geen spoorwegstation, maar de naburige Dendermondse deelgemeente Schoonaarde wel. Het station in Schoonaarde is gelegen aan de verbinding Gent-Wetteren-Dendermonde-Mechelen. De gemeente bestaat uit de deelgemeenten Berlare zelf, Overmere en Uitbergen en het dorp Donk. Het Donkmeer, een groot meer en een regionale toeristische trekpleister, ligt centraal in de gemeente.
De wandelclub, de Boerekrijgstappers , hielden er hun Heidemeerstocht vanuit de festivalhal aan het Donkmeer. Het beloofde een prachtige tocht te zijn. De wandelaar kon kiezen uit een 6tal afstanden, ik koos voor de 20km, die er 21 waren. De centrale rustpost bevond zich in het centrum van Berlare. Na een koffie te hebben gedronken begon ik aan de wandeling. Het eerste gedeelte kreeg de wandelaar heel veel natuur. Veel afwisseling en het weer was ideaal.
Zicht op het meer Op weg door de natuur
Heel veel afwisseling
Mooie vergezichten
Heel mooi om er door te wandelen.
Op weg naar de rustpost. Hier moest ik een mooie lus maken van 7.6km. Door het park
en de vele mooie stukjes natuur.
Heerlijk om te wandelen en rustig. Hier tussen de varens.
Zicht op de Paardeweide(enkel de 25 en 30km gingen door dit gebied)
Op de terugweg naar Berlare.
Nog een stukje natuur vooraleer ik langs de achterzijde van park ging.
Hier ben ik aan het Kasteel van Berlare die in het park staat. Het Kasteel van Berlare is een kasteel in de Belgische gemeente Berlare. Het huidige bouwwerk dateert uit de 18e eeuw en werd in opdracht van Aloysius vanden Meersche, de toenmalige heer van Berlare, gebouwd. Het kasteel wordt omgeven door een grote tuin in landschappelijke stijl met dreven, een bos en vijverpartijen. Sinds 2012 is het kasteelpark toegankelijk voor wandelaars en fietsers. Het kasteel ligt in het hartje van Berlare, ten zuiden van de Sint-Martinuskerk. Ten zuidoosten van het kasteelpark ligt de gemeentelijke begraafplaats. Het kasteeldomein gaat terug op een site met walgrachten, waarschijnlijk in oorsprong een hoeve, die toebehoord zou hebben aan de adellijke familie van Berlaere. De familie De Castro werd in 1630 eigenaar van het landgoed en liet er later een kasteel oprichten, dat echter in 1675 vernield werd door Franse soldaten. Juan Bernard de Castro, heer van Berlare, en zijn zus Isabelle Françoise de Castro verkochten het domein in 1688 aan Frans Aloïs vanden Meersche, een Gentse lakenfabrikant en raadsheer in de Raad van Vlaanderen. Omstreeks 1722 werd het kasteel heropgebouwd. De parallelle bouwhuizen in rococostijl aan het voorplein kwamen vermoedelijk in de late 18e eeuw tot stand. Leden van de familie Vanden Meersche bleven heren van Berlare en eigenaar van het kasteel tot 1791, toen het domein door huwelijk in het bezit kwam van de familie De Lichtervelde. Zij woonden er tot 1883. Joris Vergauwen, die van 1884 tot 1905 burgemeester van Berlare was, kocht het kasteel in 1883. In 1906 werd het aan Emile Roos verkocht en daarna werd het bezit van de familie Jonas-Roos. Later erfde de familie Nicod het kasteel, dat zij als buitengoed gebruikten. Het gemeentebestuur van Berlare kocht het domein aan in 2008. Op 27 mei 2012, de Dag van het Park, werd het kasteelpark officieel in gebruik genomen als publiek park. Er worden wel nog een aantal beheerswerken uitgevoerd in de tuinen van het kasteel en een werkgroep buigt zich over de renovatiemogelijkheden voor het kasteel zelf. Na de 2°stop terug naar de ingang van het park voor een korte passage Eénmaal het verlaten van het park ging de tocht verder richting de Berlare broeken.
Dit is ook een mooi stukje natuur.
en hier via het Chiroplein op weg naar het Donkmeer.
Zicht op het Donkmeer.
Het Donkmeer (ook bekend als Overmere-Donk) is een meer in de Belgische gemeente Berlare, gelegen tussen de dorpen Overmere, Uitbergen en Berlare-centrum. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk. Er zijn veel drink- en eetgelegenheden rondom het meer. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86 hectare en is daarmee een van de grootste meren in Vlaanderen na enkele Maasplassen, het Rauwse Meer (Kempense Meren) en het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt maximaal 3,20 meter. Een stukje langs het meer
Terug aangekomen op mijn bestemming. Een laatste blik op het meer. Na iets te hebben gedronken ging ik terug naar de auto op de parking.
Deze morgen vroeg uit de veren, ik ging wandelen in de provincie Limburg. Ik reed naar Eksel, waar de Bosdravers er hun Hoksenttocht hielden. Rond 6u45 begon ik aan de wandeling. Tijdens de week zijn het daar altijd lussenwandelingen. Je kan kiezen uit 2 grote verschillende lussen en dan nog eens uit 2 mindere lussen.
Eksel (vroegere spelling: Exel) is een dorp in de Belgische provincie Limburg en een deelgemeente van Hechtel-Eksel in de Kempen. Het was nog wat frisjes toen ik begon aan de wandeling. De eerste lus ging richting Pelt, deze was ongeveer 11.5km lang. De andere lus ging rondom Eksel met de doortocht door de Dommelvallei en was goed voor een 12km. En als laatst deed ik nog een kleinere lus zodat ik een 30tal km op de teller had. In het natuurgebied Dommelvallei in Hechtel-Eksel, Pelt en Peer, vindt je er elzenbroekbossen, hooilanden, weilanden, kleine visvijvers, rietvelden en nog veel meer. De hoger gelegen delen bestaan hoofdzakelijk uit met houtkanten omzoomde akkers en enkele dennenbossen. Die grote verscheidenheid aan landschapstypes zorgt voor veel verschillende dier- en plantensoorten. De Dommelvallei is zonder meer een parel in de Kempen, ideaal voor een afwisselende en ontspannende wandeling. Geniet even mee van de mooie natuur.
Een mooie wandeling, jammer dat er niet zoveel wandelaars waren. Had geluk toen ik net wou vertrekken richting het thuisfront, begon het te regenen, met alles erop en eraan, hagelstenen(kleintjes). Heb regelmatig plensbuien gekregen tot net voor de Antwerpse ring, daarna was alles ok.
Wetteren stond vandaag op mijn planning, dus deze morgen reed ik naar Wetteren voor de 28°Herdenkingstocht A.De Maesschaelck te wandelen. Deze keer ging ik 12km wandelen, omdat ze rond de middag regen voorspelden. De start van deze wandeling was in Sint Gertrudiscollege.
Wetteren is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 26.000 inwoners, die Wetteraars worden genoemd. Wetteren ligt ongeveer tien kilometer ten oosten van de provinciehoofdstad Gent, stroomafwaarts langs de Schelde.
Het traject die ik volgde
De Sint Gertrudiskerk van Wetteren Het stadhuis De Sint-Gertrudiskerk is een kerkgebouw in de Belgische gemeente Wetteren. De kerk is toegewijd aan Gertrudis van Nijvel. De middeleeuwse kerk werd te klein in de 19e eeuw en onder impuls van burgemeester Charles Hippolyte Vilain XIIII (Katholieke Partij) besliste men omstreeks 1850 op dezelfde plaats een grotere kerk te bouwen, onder leiding van architect Louis Minard. Hij koos hiervoor de rondbogenstijl, een combinatie van romaanse, gotische en Byzantijnse elementen (de hoektorens die op minaretten lijken). De bouw werd aangevangen in 1861 en de kerk werd in 1866 plechtig ingewijd door de Gentse bisschop Hendrik Frans Bracq. De kerk is opvallend door haar hoge middenschip. In de St. Gertrudiskerk waren in het hoge priesterkoor twee loggia's, waarin de adel plaats kon nemen voor het volgen van de diensten. Nu zijn ze afgesloten door glasramen. De zijkapellen waren indertijd beschilderd met onder andere wapenschilden van adellijke families . Door het herschilderen in gebroken wit werd veel van de historiek en heraldiek weggewerkt uit de kerk. De toren is 65 meter hoog. Een wit marmeren doopvont staat in de middengang. Witte natuursteen contrasteert met de rode baksteen van de gevels. (bron: wikipedia) kerk was gesloten (bron: wikipedia) kerk was gesloten zicht op enkele boomkwekerijen
Veel afwisseling
Zijn dit nu Alpaca's of lama's?
Door een mooi stukje natuur.
De streek van de telers.
Geniet van zijn/haar rust.
ook al een tijdje geleden.
Rustige en mooie tocht rond Wetteren. Geen regen gehad, dat is het voornaamste. Misschien op de terugweg naar huis.
Gisteren gewandeld te Sijsele, vandaag ging ik richting Wakken. De wandelclub de Wattewystappers uit Tielt geven er jaarlijks hun tocht Rondom Wakken. De wandelaar kon kiezen uit verschillende afstanden, ik ging de 25km wandelen. De start was vanuit de zaal Hondius.
Wakken is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Dentergem. Het dorp ligt in het oosten van de provincie, nabij de samenvloeiing van de Leie en de Mandel. Mooie natuurwandeling in de omgeving van de Baliekouter. Maximum aan onverharde paden met veel groene passages.
Wakken is een van de zeven oudste parochies in West-Vlaanderen. In 791 vermeldde een charter voor de eerste keer Wakken: “in villa noncupante UUackinio”. De gemeentenaam veranderde nadien meerdere keren: Wackine (870), Wackinna (1010), Wachines (1183), Wackene (1351), Wacken (1467) en uiteindelijk sinds 1915 Wakken. In de middeleeuwen was het een stad zonder poorten. De heerlijkheid Wakken was lange tijd eigendom van de Heren van Harelbeke. Van 1480 tot 1707 was het hof van Wackene de residentie van een tak van de Bourgondiërs, de familie Bourgondië-Wackene. Een bastaardzoon van Filips de Goede, Antoon l van Bourgondië verbleef in 1480 in Wakken. Zijn zoon, Antoon II van Bourgondië huwde met de dochter van Andries Andriessen, ridder en Heer van Wakken. Hun zoon, Adolf van Bourgondië verwierf de titel van onder meer gouverneur van Zeeland, Viceadmiraal van Vlaanderen en buitengewoon afgezant van koning Filips II. Het kasteel van Wakken was een echt met parken omgeven paleis, waar grootse feesten en ontvangsten plaatsvonden. In 1614 werd de heerlijkheid Wakken tot baronie en in 1626 tot graafschap verheven. Tot 1823 had Wakken een eigen arrondissement. Sindsdien behoort het tot het arrondissement Tielt. Sinds 1977 behoort Wakken tot de fusiegemeente Dentergem.
Parcours van de 25km De startzaal Een paadje die ons direct van drukke weg weg hield. Het Kasteel van Wakken is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Dentergem behorende plaats Wakken, gelegen aan Kasteeldreef 9. Omstreeks 1280 werd het kasteel voor het eerst vermeld, als woning van Jan van Oudenaarde. Omstreeks 1485 kwam het kasteel door een huwelijk in bezit van Antoon II van Bourgondië, die basterdzoon van Filips de Goede was en huwde met Clara Andries, vrouwe van Wakken en Kapelle. Zijn zoon, Adolf van Bourgondië, bekleedde belangrijke functies, zoals viceadmiraal van Vlaanderen en grootbaljuw van Gent. In 1614 werd Wakken verheven tot baronie en in 1626 tot graafschap. In het werk Flandria illustrata (1641-1644) werd het kasteel afgebeeld als een omgracht kasteel met een deels ommuurde binnenplaats, een formele tuinaanleg en een vijver. In 1715 kwam het kasteel door een huwelijk in bezit van de familie Van Maldeghem-Wakken. Omstreeks 1840 werd het kasteel verbouwd tot de huidige vorm. In 1862 verkocht deze familie het aan baron Joseph Bruno Kervyn de Lettenhove. Van 1890-1934 werd het kasteel bewoond door Gustaaf Kervyn de Lettenhove en in 1937 kwam het aan de familie Dewever. Het kasteel werd door hen als vakantieverblijf gebruikt. Na de Tweede Wereldoorlog werd het kasteel gebruikt als opvanghuis voor oorlogsweeskinderen. Vanaf 1964 werd het kasteel opgeknapt en gebruikt als woning en advocatenkantoor. De kerk van Wakken
Het eerste stuk ging richting Markegem via de Baliekouter
Hier aangekomen aan de ingang van het domein.
De Baliekouter is een West-Vlaams provinciedomein in Wakken, deelgemeente van Dentergem. Het domein is gelegen aan de Mandel. De naam baliekouter is afkomstig van een balie (of tol) op de weg tussen Tielt en Waregem. In 1993 werd het voormalige kasteeldomein overgenomen door de provincie, en later in 2004 opengesteld en in 2005 uitgebreid. Het gebied is nu 51 hectare groot waarvan 8 hectare bebost. Heel veel afwisseling
Af en toe een hindernis.
Eenmaal aan de rustpost in Markegem moest ik daar een mooie lus maken.
Hier de buitenkant van de Baliekouter om zo terug te gaan naar de rustpost.
Na de rust ging de tocht dan richting Oeselgem, wederom via enkele mooie paadjes.
Hier de kerk van Oeselgem. Oeselgem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Dentergem. Het dorp ligt langs de Leie, tegen de grens met Oost-Vlaanderen. n 1259 werd het dorp vermeld als Oulsenghien; uit 1304 vindt men Oecelghem terug. De naam zou volgens sommigen betekenen: "woonplaats waar de Leie kronkelt", waarbij "oeselen" een oud woord voor kronkelen zou zijn. Volgens anderen verwijst het eerste deel van de naam echter naar de eigennaam Oussel, Hutselin of Husselin. In 1452 vond er de Slag bij Oeselgem plaats in het kader van de Gentse Opstand (ook bekend als Zoutoorlog). Om hun positie tegen Bourgondië te versterken, werden de steden rondom Gent door de Gentenaars ingenomen. Als reactie hierop richtten de Bourgondiërs in Oeselgem, gelegen aan de rivier de Leie, een militair kamp op en probeerden aldus de bevoorrading van Gent te blokkeren. De Gentse milities deden een aanval op het Bourgondische kamp. Het hieruit ontstane gevecht staat bekend als de "slag bij Oeselgem".Ook tijdens de Negenjarige Oorlog had Oeselgem veel te lijden. Zo werd in 1694 de kerk geplunderd. In 1914 werd een zusterklooster gebouwd en betrokken. In mei 1940 werd de kerk zwaar beschadigd door oorlogsgeweld. De vlasnijverheid, die in de vallei van de Leie van groot belang was, verdween in de jaren '60 van de 20e eeuw. In de 2e helft van de jaren '70 van de 20e eeuw en de eerste helft van de jaren '80 werd de Leie gekanaliseerd en rechtgetrokken ten behoeve van de scheepvaart. In 1974 geschiedde dit bij Oeselgem. Een deel van de voormalige bedding van de Leie werd daarna gedempt. In 1977 werd Oeselgem een deelgemeente van de fusiegemeente Dentergem, en verloor daarmee haar zelfstandigheid
Na de rust in Oeselgem gin ik terug naar Wakken via de Leiemeersen.
Dit is ook een heel mooi stukje natuur.
Kasteel Te Lake Dit classicistische kasteel uit 1748 ligt binnen een vijfhoekige omwalling. Buiten de omwalling vind je de kapel van het kasteel. Het huidige kasteel werd gebouwd op de site waar al in de 13de eeuw een versterkt kasteel met motte stond, een kunstmatig aangelegde aarden heuvel. De naam te Lake verwijst naar de eerste bewoners, de familie Van Lake. Later werd het kasteel ‘Limnander’ genoemd. De Limnanderdreef verbond het kasteel met het kerkplein van Zulte, maar werd ervan afgesneden bij de aanleg van het afleidingskanaal van de Leie. Aan het kasteel te Lake liggen nog oude fragmenten van hakhoutbos dat rijk is aan voorjaarsbloeiers, zoals gele dovenetel en gevlekte aronskelk. Ten westen van het kasteel ligt de overstromingsvlakte van de oude Leie en de Mandel. ’s Winters verzamelen zich hier grote concentraties eenden en steltlopers. Enkele natte graslanden herbergen de typische plantensoorten van graslanden, zoals pinksterbloem en echte koekoeksbloem. Die bloemen kunnen niet overleven onder intensief landbouwgebruik. Daarom wordt hier een aangepast natuurbeheer toegepast. Centraal in het gebied ligt een zandige verhoging, een donk. Daar wordt nu voornamelijk maïs geteeld, maar er ligt ook een geïsoleerd naaldhoutbosje. ; Na de passage door de Leiemeersen, kregen de wandelaars nog enkele mooie veldwegels Hier langs een kwekerij De laatste wegel alvorens ik de dorpskern van Wakken binnenkwam .
Wederom een leuke en aangename wandeling. Het weer viel best mee.
Sijsele is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Damme. Sijsele is met zijn 5.000 inwoners de hoofdgemeente en grootste kern van de stad Damme. Vooral historische redenen liggen achter het gegeven dat de gemeente naar de stad Damme en niet naar Sijsele vernoemd is.
De start van deze wandeling was in de sporthal van de school. Een 5tal afstanden waren voorzien. Alle afstanden gingen richting Ryckevelde en hadden dezelfde rustpost. De grootste afstand deed daar een grote lus richting St Kruis Brugge.
De Sint Martinuskerk van Sijsele
Zicht op Sijsele
Richting Ryckevelde
Men kon deze tuin bezoeken, heb daar gebruik van gemaakt. Wat infoborden
Bijenstulp
Vogelkastjes
Hier aangekomen in domein Ryckevelde. Ryckevelde (ook: Rijkevelde) is een domein van 180 ha op grondgebied van Assebroek en Sint-Kruis (deelgemeenten van Brugge), Sijsele (Damme) en Oedelem (Beernem). Een deel is militair domein, het kasteel krijgt een nieuwe bestemming en de bossen zijn deels beschermd natuurgebied. "Ryckevelde" gaf ook zijn naam aan de vzw Ryckevelde, beweging voor Europees burgerschap, die van 1956 tot 2014 zijn kantoor had in het kasteel van het domein. Rijckevelde is gesitueerd op de grens tussen zand en zandleem en is bijgevolg nooit een rijke landbouwgrond geweest. Er groeide heide en er graasden schapen. De aanplanting met naaldbomen verzuurde de grond en als klap op de vuurpijl gebruikte het Belgisch leger het bos als schietstand annex noodlandingsbaan zelfs 's nachts. Het domein lag ook op het grondgebied van 3 (4?) gemeenten, zodat niemand zich echt verantwoordelijk voelde. Sinds de aankoop en openstelling van het domein door de Vlaamse overheid in 1979 en de bescherming door Natuurpunt vzw (heidegebied Schobbejakshoogte) en het Agentschap voor Natuur en Bos (Ryckeveldebos) is er plaats natuur op een oppervlakte van 173 hectare. In het Ryckeveldebos wisselen loof- en naaldbomen elkaar af. Talrijke statige beukendreven doorkruisen het gebied. Het bos bestaat deels uit naaldboomaanplantingen: douglasspar, Europese lork, grove den en Corsicaanse den, met in hoofdzaak braam en brede stekelvaren als ondergroei. Door een gericht bosbeheer zullen die homogene bestanden geleidelijk evolueren naar meer gemengde bestanden met meer inheemse soorten zoals zomereik, beuk, berk, lijsterbes. Er ontstond in 2019 burgerprotest tegen de kappingen van het ANB. Als hakhout is er veel tamme kastanje aanwezig. Er wordt aan bosuitbreiding gedaan. In 2017 werd 15 hectare bos- en natuurgebied ingelijfd langs de Holle Weg. Tussen 2019 tot 2026 wordt nabij Engelendale nog eens 23 hectare akker en grasland omgevormd naar een open boslandschap via de aanplant van bomen en struiken. In totaal komt er 75 hectare bos bij. Ryckevelde is bekend als rustplaats voor tientallen ransuilen. Onder meer sperwer, buizerd, boomvalk, zwarte specht, grote bonte specht en groene specht broeden in Ryckeveldebos. In het dichte naaldhout van douglassparren zitten vaak staartmezen en goudhaantjes. Ook eekhoorn, ree en vos komen er voor. Het 'Wit Zand' en het door Natuurpunt vzw beheerde natuurreservaat de Schobbejakshoogte zijn overblijfselen van het grotendeels verdwenen heide- en stuifzandgebied. Het natuurgebied Ryckevelde is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bossen, heiden en valleigebieden van Zandig Vlaanderen (wikipedia) Hier zicht op het kasteel. Oorspronkelijk was dit kasteel een versterkte hoeve, afhankelijk van de heerlijkheid van Male. Een nieuw kasteel in neo-gotische stijl werd opgetrokken in 1913-1929 op korte afstand van de nog bestaande hoeve. In 1956 werd er het Centrum voor Europese en Internationale vorming opgericht. In de nabije toekomst opent er een restaurant/tearoom in het kasteel. Je kan ook het kasteeldomein met heemtuin en educatief pad gratis komen bezoeken. Het zeer rustig gelegen domein is omringd door mooie dreven en uitgestrekte bossen waar je in volle rust kan fietsen of wandelen.
We kregen een groot deel van het domein om er door te wandelen.
Op weg naar onze rustpost. Parcoursbeschrijving. Afstandstabel Hier op de lus.
Veel natuur Aangenaam om te wandelen en heel rustig.
Zicht op St Kruis Brugge
terug naar de rustpost.
Jammer dit was allemaal privedomeinen.
Na de 2° rustpost ging ik terug naar Sijsele via enkele mooie stukjes
Heel veel afwisseling
We wandelden hier door het Golf en Country club van Damme.
Een heel groot domein.(18holes)
Laatste dreef alvorens ik terug aan de school kwam. Weinig volk, was een mooie tocht.
Vandaag ging ik wandelen in Vladslo. Dit is een streek waar ik zelden ga wandelen, dus een gelegenheid om de streek wat beter te leren kennen.
Vladslo (volksmond: Vlazjele) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is sinds 1977 een deelgemeente van de stad Diksmuide. Vladslo heeft een oppervlakte van 17,33 km2 en een inwoneraantal van ruim 1200 mensen. Vladslo ligt op de overgang van de kustpolders en Zandig Vlaanderen, op een hoogte van ongeveer 5 meter. De Vallei van de Handzame is de verst van zee gelegen landinwaartse kustpolder in België. Tot de indijking en het reduceren van de getijwerking, was dit een zeer dynamisch gebied. De vallei was dan ook relatief moeilijk toegankelijk. Het is dan ook logisch dat Vladslo zijn parochiestichtingen voornamelijk in noordelijke richting deed en het dorp Esen dat aan de andere kant van de vallei ligt, dit voornamelijk in zuidelijke richting deed. Vandaag wordt de Handzamevallei getypeerd door weilanden die voornamelijk tijdens de winterperiode blank staan bij grote neerslag. Door de verschillende geomorfologische processen, is het gebied niet vlak zoals het op het eerste gezicht lijkt, maar kent het een typisch microreliëf. Zowel de Vallei van de Handzamevaart in het zuiden, als Koekelarebos, Praatbos en kasteeldomein Ter Heyde in het oosten, zijn beschermde historische landschappen (ankerplaatsen).
De start van deze wandeltocht was vanuit het OC De Zwaan, gelegen op het Vladsloplein. Het was nog redelijk goed weer, doch nog een strakke wind die in de voormiddag de temperaturen wat laag hield. Het was een rustige, landelijke wandeling met heel wat veldwegels. Deze keer geen grote afstand, ik koos voor de 13km met een rustpost in Esen.
De kerk van Vladslo
We kregen regelmatig mooie veldwegels
Af en toe een strakke wind
Zicht op Esen.
Hier aangekomen aan de rustpost OC Ingelram. Esen is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Esen is deelgemeente van de stad Diksmuide sinds de fusie in 1965. Het dorp heeft een oppervlakte van 17,53 km² en een bevolking van bijna 1900 mensen en is daarmee na Diksmuide-centrum zelf de deelgemeente met de meeste inwoners. Het dorpscentrum van Esen ligt langs een van de grote toegangswegen naar de stad Diksmuide, namelijk de N35 die de stad verbindt met het binnenland en de snelweg A17/E403 in Lichtervelde. Ook de stadskern van Diksmuide strekt zich voor een stuk uit over het grondgebied van de deelgemeente Esen. De Handzamevaart vormt de noordgrens van de deelgemeente. Het station van Esen (aan spoorlijn 73) werd aan het begin van de Eerste Wereldoorlog vernietigd door Duitse troepen. Het gebouw bestaat tegenwoordig niet meer.
Na de rust , op terugweg naar Vladslo Opnieuw mooie veldwegels
Zicht op Vladslo Mooi tussen de bomen.
Een leuke en rustige wandeltocht en goed wandelweer.
Vandaag eens een wandeling over de taalgrens. Ik ging wandelen in Ollignies, een dorpje net voor Lessines(Lessen).
Ollignies (Nederlands: Woelingen) is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen en een deelgemeente van de Waalse stad Lessen. Tot 1 januari 1977 was het een zelfstandige gemeente. De start was vanuit het dorpszaaltje "Salle Ollignoise".
De wandeling ging richting Ghislenghien, waar er een centrale rustpost was , daar dan een lus maken naar Hellebecq om zo dan terug te keren richting Ollignies.
Het was een hele rustige wandeling met heel veel afwisseling. Er waren heel veel Vlamingen aanwezig.
Door een klein parkje
mooie zichten
Hier moesten de wandelaars in de bocht dwars door de velden gaan. Een zicht op Ghislenghien.Ghislenghien(Nederlands Gellingen) is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen en een deelgemeente van Aat. Het telt ongeveer 3000 inwoners. Het dorp is ongeveer 40 kilometer ten zuidwesten van Brussel gelegen, dicht bij de snelweg E429 (A8) Brussel – Rijsel. Naast de stad Ath in het zuidwesten zijn de in de buurt gelegen plaatsen Bassily en Enghien in het oosten, Lessen in het noorden en iets noordelijker Geraardsbergen in de provincie Oost-Vlaanderen. Het plaatsje was een zelfstandige gemeente, die na de gemeentelijke herindeling in 1976 samen met een aantal andere dorpen toegevoegd werd aan de gemeente Ath. Watertoren in Ghislenghien.
Hier dwars door de velden. Nog een mooi zicht op Ghislenghien. Na de rust ging ik beginnen aan de lus richting Hellebecq.
Terug enkele mooie vergezichten.
Dit is de kerk van Hellebecq. Hellebecq (Nederlands: Hellebeek) is een dorp in de Belgische provincie Henegouwen en een deelgemeente van de Waalse gemeente Opzullik. Tot 1 januari 1977 was het een zelfstandige gemeente.
Na de 2°doortocht in Ghislenghien terug naar Ollignies, via enkele mooie doorsteekjes
Moederziel alleen. Een verre blik op de industriezone met een afdeling van de Colruytgroep. Hier nieuwe windturbines
Een oldtimer
Terug aangekomen waar ik vanmorgen begon aan de wandeling. Een hele rustige en leuke wandeling.
Vandaag met mijn buurman reden we naar Sluis, niet om te shoppen of wat anders, maar om deel te nemen aan de wandeling "Rondje Sluis".
Sluis is een gemeente in het westen van Zeeuws-Vlaanderen, in de Nederlandse provincie Zeeland, die na de gemeentelijke herindeling van 1 januari 2003 tot stand kwam als fusie van de gemeenten Oostburg en Sluis-Aardenburg. De gemeente is genoemd naar het vestingstadje Sluis, maar het gemeentehuis staat in Oostburg. De gemeente telt 23.147 inwoners (31 januari 2022, bron: CBS) en heeft een oppervlakte van 307,01 km² (waarvan 26,74 km² water). Toerisme is een belangrijke bron van inkomsten in deze gemeente. De burgemeester is Marga Vermue-Vermue (CDA). Sluis is de meest westelijke gemeente van Europees Nederland. Sluis is ook de naam van een gemeente die bestond tot 1995. Het stadje Sluis werd in 1944 grotendeels verwoest door geallieerde bombardementen. Ook het unieke Belfort is toen volledig verwoest. Het centrum is echter weer opgebouwd en de omwalling is intact gebleven. In het kleinschalige historische centrum van Sluis bevindt zich het enige Nederlandse belfort. In dit gebouw bevindt zich ook een historisch museum.
De start van deze wandeling was vanuit het Sportcomplex van SV Sluis. De wandelclub Voor de Wind hield daar er hun jaarlijkse Rondje Sluis. Er was al aardig wat volk en het weer was super. De wandelaar kon uit verschillende afstanden kiezen, wij kozen voor de 25km. De wandeling ging over onverharde en verharde polderwegen, de wallen van Sluis, over dijken, door natuurgebieden en door historische dorpjes Retranchement. De langste afstanden (25-30) door de duinen langs de Noordzeekust en naar Cadzand.
Hier aan het sportcomplex was de start van deze wandeling.
Regelmatig wat infoborden langs de weg. Hier even op de buitenwallen van dit mooi stadje. Mooie vergezichten. De historische stad Sluis had eertijds een rechtstreekse verbinding met de Noordzee en de Westerschelde via het Zwin. Als overblijfsel van het Zwin kan de Damse Vaart gelden, wat een kanaal is dat geleidelijk de plaats van de natuurlijke waterloop heeft ingenomen, toen deze geleidelijk verzandde. De Damse Vaart loopt dood in Sluis. Vroeger was hier een haven, maar scheepvaart is al lang niet meer mogelijk, doordat de Damse Vaart in 1940 is onderbroken toen de sifons werden verwoest.
heerlijk rustig
Een grenspaal(niet de enige) Zoals bij ons... patatten.
Het monument. Het 'Hickmanmonument' in Retranchement (gemeente Sluis) bestaat uit vier delen: – een gemetselde sokkel met daarop een uit witte natuursteen opgetrokken plaquette met daarop de tekst 'Hickmanbrug'. – een zuiltje van zandsteen met in reliëf tekst en een esdoornblad (de Canadese 'Maple Leaf') – drie bronzen plaquettes met een Engelse-, Franse- en een Nederlandse tekst. – het vierde onderdeel is een deel van een Baileybrug. Aangekomen in het historisch dorpje Retranchement. Retranchement is een plaats in de gemeente Sluis, in de Nederlandse provincie Zeeland. De plaats, in het westen van de regio Zeeuws-Vlaanderen, ligt aan de grens met België tussen het Belgische Knokke-Heist en het Nederlandse Cadzand. Het dorp telt 295 inwoners (1 januari 2021). In deze gemeente hadden we een rustpost en moesten daar 2x komen.
na de rust in Retranchement gingen de langste afstanden richting Cadzand via de duinen en langs de Noordzeekust. Hier een ooievaar gespot.
Zicht op een deel van de kust. Hier wat opletten , we wandelden gedeeltelijk op een fietspad, en ja er zijn heel wat fietsers in Nederland. hier nog een grenspaal.
Was zalig, geen windeke aan de kust. Boot via Breskens richting Zeebrugge of naar Engeland? Een zicht op Heist en wat verder de zeehaven van Zeebrugge. Hier een heel mooi uitzicht. Aangekomen in Cadzand aan het restaurant van Sergio Herman. Ook dit plezierhaventje heeft hij laten bouwen. Op weg naar de rustpost aan het sportcomplex van Cadzand. Cadzand (West-Vlaams: Kezand) is een dorp, gelegen in het uiterste westen van de de Nederlandse provincie Zeeland. In 2021 telde het in de regio Zeeuws-Vlaanderen gelegen dorp 735 inwoners. Sinds 2003 is Cadzand een deel van de gemeente Sluis. Tot Cadzand behoort ook Cadzand-Bad. De zee en het strand zijn belangrijke trekpleisters voor Cadzand, maar de rustige dorpskern van Cadzand-Dorp staat in schril contrast met het toeristische Cadzand-Bad. Na de rust in Cadzand gingen we terug via wat natuur en onverharde paden richting Retranchement voor zo'n 7.3km Zicht op Roompot Cadzand.
De Mariakerk is een protestants kerkgebouw in Cadzand, gelegen aan Prinsestraat vanaf de 11e eeuw wordt het eiland van Cadzand bewoond door schaapsherders en landarbeiders uit het graafschap Vlaanderen. In 1096 geeft het bisdom Doornik aan het dekenaat Aardenburg de opdracht een parochie met kapel op het eiland Cadzand te stichten. Het patronaatsrecht van de parochie is toegewezen aan de Sint-Baafsabdij te Gent. Deze heeft ook het tiendrecht. De kerk, Mariakerk genaamd, is een tweebeukige hallenkerk, opgebouwd uit gele Vlaamse baksteen. De zuidelijke beuk is vermoedelijk gebouwd tussen 1200 en 1225. De noordelijke beuk dateert van tussen 1325 en 1350. De stijl is in hoofdzaak vroeg-gotisch, beter gezegd de Scheldegotiek. De zware zuilen zijn van romaanse origine. De kerk bezat een hoge, massieve toren, de zogenaamde Sint-Lambertustoren, die samen met de Vlissingse kerktoren de tolgrens van de Westerschelde aangaf. De Mariakerk is de oudste kerk van Zeeuws-Vlaanderen. Windmolen Nooitgedacht aan de ingang van het dorp, uit 1898. Molen van Aalbregtse, een molenromp aan de Badhuisweg, uit 1848. Op het strand kunnen door ontsluiting van oude zandlagen ten gevolge van de stromingsveranderingen door de deltawerken fossiele haaientanden worden gevonden. Daarnaast vindt men er fossiele schelpen van tweekleppigen, zoals de vrijwel alleen hier voorkomende Zwinkokkel Typisch Hollands
De Molen van Cadzand. Molen Nooit Gedacht is een korenmolen uit 1898 aan de Zuidzandseweg in Cadzand. Het is een ronde stenen beltmolen met een vlucht van 23,50 meter. In 1662 was op dezelfde plaats een standerdmolen te vinden. Deze werd in 1721 vervangen door standerdmolen De Kat. De waaide in 1820 om maar werd weer opgebouwd. In 1897 brandde deze echter af en werd in 1898 de molen Nooit Gedacht gebouwd. De molen werd tijdens de bevrijding van 1944 stukgeschoten. In 1947-1948 werd de molen hersteld. Tegenwoordig is de molen regelmatig in gebruik en elke zondag tussen 14:00 en 18:00 te bezoeken. Ook is de molen tussen 15 juni en 1 september op woensdag van 14:00 uur tot 18:00 te bezoeken. In de molen kunnen de volgende EKO-producten met skalkeurmerk no. 1800 worden gekocht. Volkorenmeel, Gebuild meel, Bloem, Griesmeel Zemelen van Zeeuws-Vlaamse biologische tarwe, gemalen op de windmolen van Cadzand. Verder zijn er te koop: receptenboekjes, molengidsen en meelzakjes.
Terug via onverharde verlieten we Cadzand
Deze had niet door dat ik hem kon op de gevoelige plaat vastleggen. De Retranchementse molen is een koren- en pelmolen aan de Molenstraat in Retranchement, in de Nederlandse provincie Zeeland. Deze open standerdmolen uit 1818, gedekt met schaliën, heeft een vlucht van 20,70/20,80 meter. De molen is maalvaardig, en wordt nog gebruikt om op vrijwillige basis graan te malen. Al vanaf 1643 staat op deze plaats een molen. De huidige molen werd in 1818 herbouwd nadat hij was omgewaaid.
Het omwalde dorp Retranchement is een overblijfsel van een veel groter geheel van versterkingen dat bedoeld was om de Staatse oever van het Zwin te beschermen. In 1604 werd er door Prins Maurits een bescheiden versterking aangelegd waar slechts enkele soldaten met hun gezinnen woonden. Dit geheel bestond uit het Retranchement Cadsandria met Fort Oranje in het noorden en Fort Nassau in het zuiden, die op 1 km afstand van elkaar waren gelegen en omstreeks 1621 werden gebouwd. Tussen 1630 en 1640 werd de omwalling met drie bastions aangelegd die het dorp Retranchement ook tegenwoordig nog omsluit en zich tussen beide forten in bevindt. Vroeger waren er aan de landzijde twee poorten: de Zandpoort en de Slijkpoort. Deze zijn volledig verdwenen. In 1643 kwam daar nog de redoute Berchem bij, die op de westelijke punt van de Bewesten Terhofstedepolder werd gebouwd, ongeveer 1 km ten zuiden van het huidige dorp. Deze redoute werd maar enkele tientallen jaren benut, maar in 1784 werd deze weer voor korte tijd in gebruik genomen. Bij de stormvloed van 1682 zakte een deel van het Fort Oranje weg in het Zwin en men heeft daarop een dam aangelegd om de verdedigingswerken tussen beide forten tegen de zee te beschermen. Uit deze Boerendam, de huidige Molenstraat, ontwikkelde zich het huidige dorp. Tot 1970 was Retranchement een zelfstandige gemeente. In dat jaar werd het bij de gemeente Sluis gevoegd. Van 1995-2003 behoorde het bij Sluis-Aardenburg, daarna bij Sluis.
Een laatste zicht op Retranchement
Nu op weg naar Sluis via de Wallenroute.
De laatste lootjes alvorens we terug aan het Sportcomplex waren. Een hele mooi tocht rond Sluis en zijn prachtige omgeving. Dit is zeker een aanrader.
Vandaag heel goed weer, dus tijd voor een wandeling. Deze keer besloot ik een bewegwijzerde wandeling te maken. Ik had gekozen voor de Albijn Vanden Abeele wandelroute te doen. Nog nooit van gehoord, dus het werd tijd om deze eens onder de voeten te nemen.
Wie is Albijn Vanden Abeele?
Albijn Van den Abeele, (Sint-Martens-Latem, 27 augustus 1835 – aldaar, 16 november 1918) was een Vlaamse schrijver en kunstschilder uit de Latemse school. Van den Abeele was aanvankelijk schrijver van dorpsromans. Hij begon pas op veertigjarige leeftijd te schilderen. In zijn eerste werken domineren de zwart-bruintonaliteiten. Vanaf 1890 begon hij met zijn serie bosgezichten, waarin nieuwe en verfijnde kleurschakeringen naar voren treden.Hij schilderde met veel nauwgezetheid vooral natuurgezichten en landschappen. Valerius De Saedeleer onderging de invloed van zijn werk. Van den Abeele werd gemeenteraadslid in 1863 en schepen in 1867, alsook burgemeester van 1869 tot 1876 van Sint-Martens-Latem. Nadien werd hij gemeentesecretaris van zowel Latem als van Afsnee. Zowel in Ertvelde als in Sint-Martens-Leerne werden een straat naar hem vernoemd.
Dus ik reed naar Sint Martens Latem.
Sint-Martens-Latem, in de streek vaak afgekort tot Latem, is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente is gelegen aan de Leie en telt ruim 8.000 inwoners, die Latemnaars[1] worden genoemd. De gemeente wordt een 'kunstenaarsgemeente' genoemd (zie ook schildersdorp), omdat vele kunstenaars er hun inspiratie vonden langs de oevers van de Leie. Tegenwoordig is de gemeente echter bekender om zijn weelderige villa's; Sint-Martens-Latem geldt als een van de meest welgestelde gemeenten van België. Sint-Martens-Latem bestaat uit twee deelgemeenten: Sint-Martens-Latem zelf en Deurle. De laatste jaren zijn deze kernen door de aangroei van de residentiële woonwijken steeds meer vergroeid geraakt, al moet hierbij vermeld worden dat deze residentiële woonwijken een lage bevolkingsdichtheid hebben en er dus nog steeds sprake kan zijn van twee duidelijke kernen. In tegenstelling tot de meeste andere fusiegemeenten is de band tussen beide deelgemeenten geen kunstmatige uitvinding uit de jaren 70. Reeds in 1804 stelde Emmanuel Papeleu, die toen burgemeester van zowel Deurle als Latem was, een grenscorrectie tussen Sint-Martens-Leerne en Deurle voor, en indien dit niet haalbaar zou zijn, wilde hij dat Deurle en Sint-Martens-Latem zouden worden samengevoegd. Zowel de grenswijziging met Sint-Martens-Leerne als de samenvoeging van Latem en Deurle gingen toen echter niet door.
Ik parkeerde de wagen nabij de Koutermolen, daar was de eerste aanwijzing.
De Latemse of de Koutermolen.
Regelmatig wat infoborden tijdens de wandeling. De Latemse of de Koutermolen in het Oost-Vlaamse Sint-Martens-Latem is een staakmolen die tot de restauratie in 1977 op een plaats stond waar al in 1373 een korenmolen stond. Deze behoorde tot de bezittingen van de Sint-Baafsabdij. Tijdens godsdiensttwisten in de tweede helft van de zestiende eeuw werd deze banmolen vernield. De huidige molen werd in 1614 gebouwd. De laatste grote restauratie dateert van 1977, waarbij de molen 88 meter werd verplaatst om een betere windvang te verkrijgen. In 2006 werd de molen van zijn voet getakeld omdat de steenbalk te zwak was geworden en de molen zou kunnen omvallen. De molen is sinds 1946 een monument.; Hier in deze straat(Palepelstraat ) kan je lang parkeren en daar staat het eerste bordje met de bewijzering.
Ingang van het kerkhof. Hier voorbij enkele magazijnen(winkels) van de beelden.
Hier achter staat zijn huis en dit is zijn Atelier.
De kerk van St-Martens-Latem.
De Sint Martinuskerk is de parochiekerk van de gemeente Sint-Martens-Latem. De kerk werd al voor het eerst vermeld in 1121, toen nog onder het patronaat van de Sint-Baafsabdij in Gent.
Een oude site
Veel afwisseling tijdens de wandeling, men moet goed opletten want de bewegwijzering is niet altijd optimaal.
Sommige paaltjes staan in de tuin van de bewoners!
Rustig om te wandelen, had nog niemand tegengekomen. Jammer nog geen ooievaar. Hier op weg naar de Latemse meersen
Mooi stukje om er te wandelen. De Latemse meersen is een natuurgebied in een meander van de Leie in Sint-Martens-Latem. Het gebied vormt in het kader van het project Levende Leie een geheel met de Keuzemeersen en de Leernse meersen die zich situeren aan beide zijden van de meander op de andere oever. Van het gehele gebied van 284 hectare is 43 hectare natuurgebied. Het typische meersenlandschap bleef bewaard als overstromingsgebied bij de rechttrekking van de Leie in 1846. Het gebied bevat een slotensysteem uit de vroege middeleeuwen die uitkomen op de Meersbeek. Vanaf 1985 werden de gronden door de gemeente aangekocht om er visvijvers te graven. Dit ging niet door en uiteindelijk werden de gronden in 1992 aan Natuurpunt in beheer gegeven. Het gebied is een typisch gemengd gebied met natte hooilanden en weilanden met broekbossen. Door de meersen loopt een wandelpad waarbij men de grote kring kan inkorten via een doorsteek om een stuk af te snijden.
Hier verliet ik de meersen.
Laatste infobord
Nog een doorsteekje
En terug aangekomen aan het begin punt. Mooie wandeling, maar de bewegwijzering kan beter.
Vandaag ging ik wandelen in Dikkelvenne. Er was een wandeling uitgestippeld van de Florastappers van Gentbrugge.
Dikkelvenne is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Gavere. Dikkelvenne bezat in de 11e eeuw de Sint-Pietersabdij. De graaf Robrecht I de Fries vroeg in 1081 om ze over te plaatsen naar Geraardsbergen waar ze later de naam Sint-Adriaansabdij kreeg. De parochie en kerk zijn genoemd naar de Heilige Petrus. De oude kerk was in 1824 ingestort en daarna afgebrand en stond op de wijk "De Rotse" te Dikkelvenne, niet ver van de Schelde, waar zich nu de kapel en de fontein ter ere van de heilige Christiana bevinden. Een nieuwe Sint-Petruskerk werd in 1826 gezegend. Na beschietingen in de Eerste Wereldoorlog werden in 1920 herstellingswerken uitgevoerd. Dikkelvenne was een zelfstandige gemeente tot eind 1976. In 1977 werd het een deelgemeente van Gavere.
De start was vanuit de vrije basisschool en men kon kiezen uit 5 afstanden. Ik koos voor de langste afstand. Het weer viel best mee, eerst wat bewolking daarna mooi en zonnig. Het was een mooie en rustige wandeling door een stukje van de Zwalmstreek en rond Gavere. Geniet even mee.
Er waren maar 3 wandelingen in Vlaanderen, eentje in Oost-Vlaanderen, de andere 2 in Limburg. Dus ik reed naar Lozer, waar de wandelclub uit Zingem er hun jaarlijkse Lozer meitocht hielden. De start van deze tocht was in het zaaltje Della Faille te Lozer.
Lozer is een gehucht in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen, gelegen in Kruishoutem, deelgemeente van Kruisem. Lozer was vroeger een gehucht van de gemeente Huise (Huise-Lozer), maar bij de gemeentelijke fusies in 1977 werd Huise een deelgemeente van Zingem en Lozer een gehucht van Kruishoutem. In 2019 fuseerden Kruishoutem en Zingem tot de nieuwe gemeente Kruisem. Het Lozerbos is een bos in de Vlaamse Ardennen in Zuid-Oost-Vlaanderen (Belgiė). Het bosgebied ligt op het grondgebied van de gemeente Kruisem (deelgemeente Lozer). De beboste oppervlakte bedraagt ongeveer 44 ha en is hoofdzakelijk eigendom van de familie della Faille d'Huysse, die het Kasteel van Lozer bewoont, en het OCMW van Oudenaarde.
De wandelaar kon uit een 4tal afstanden kiezen, ik besloot er de 23km te doen.
We vertrokken via enkele mooi paadjes richting Ouwegem waar we de centrale rustpost hadden. Af en toe wat mooie vergezichten.
De paadjes werden snel vervangen door de gewone wegen en dat is minder aantrekkelijk voor de wandelaar.
Fier als een gieter
Gelukkig was de zon al vroeg van de partij.
In Ouwegem maakten de grootste afstanden 1 of 2 lussen. Hier voor ons de kerk van Mullem(eigenaardig)
Nu en dan terug een pad
dit pad leidde ons tot aan het Bekemolendomein.
Pand staat te koop. Hier een zicht op de Bekemolen. deze stond er naar te kijken.
Kerk van Ouwegem Terug via een pad richting Lozer
De Huisekoutermolen. De is een houten standerdmolen in de Belgische deelgemeente Huise. Oorspronkelijk stond deze windmolen in Waregem en was daar als Hoogmolen bekend, al zeker sinds 1512. De molen functioneerde tot 1948 en was de eigendom van de gezusters Martha, Leontine en Magdalena Van den Broucke. De data 1678 en 1708 stonden in de romp van de molen gegrift. In 1968 werd de molen aangekocht door de gemeente Waregem, die er echter geen blijf mee wist. Hij werd in 1971 aangekocht door molendeskundige Paul Bauters, die hem in november van dat jaar afbrak, overbracht naar Huise en in de jaren 1972-1975 herstelde, in samenwerking met de molenrestaurateur Walter Mariman uit Zele. In 1974 werd de molen heropgericht op een plek waar vroeger een stenen grondzeiler stond, Cnuddes molen, die in 1851 was afgebrand. Bauters gaf er de nieuwe naam Huisekoutermolen aan. Na de herstelling was de molen opnieuw werkbaar en werd er regelmatig gemalen. Hij diende ook als centrum voor de molenaarsopleidingen die Paul Bauters organiseerde. De Huisekoutermolen voor de herstellingswerken van 2010-2012 In 2001 bemerkte men te grote torsie bij het draaien en legde men de activiteiten stil. De wind rukte een molenwiek af waardoor de eigenaar het volledige wiekenkruis in mei 2007 verwijderde. Hij gaf daarop de molen en het molenaarshuis in erfpacht aan de vzw Levende Oost-Vlaamse Molens. Restauratie gebeurde in 2010-2012. Op 16 september 2012 werd de molen, opnieuw draaivaardig geworden, feestelijk opengesteld. Het terrein maakt deel uit van een heuvelkam tussen Schelde- en Leievallei. De molen heeft een open voet en staat op teerlingen. Het molenhuis staat vlakbij. De molen werd op zijn oorspronkelijke standplaats in Waregem beschermd als monument op 14 april 1944. Het omringende landschap in Huise werd beschermd op 28 november 1980. ; hier op weg naar het Lozerbos.
Oldtimer het kasteel van lozer. Vijver van het kasteel Ingang
Hier aangekomen aan het allerlaatste deel van deze wandeling. Het Lozerbos, het boscomplex van Lozer ligt op de overgang van het vlak zandgebied en het golvend zandgebied. Op het einde van de 18e eeuw strekte het bos zich uit van de Boekweitstraat in het westen, de hoeve Wijkhuize in het noorden en Neerrechem in het oosten. Het bos bestond uit gemengd loofhout. Op het hoogste punt van het bos bevond zich toen op een open plek een windmolen. De houten standaardmolen, reeds vermeld in 1571, was in het bezit van de heer van Huysse. In 1885 werd hij verkocht en gesloopt. In de 19e eeuw werd een flink stuk van het bos ontgonnen en omgezet in landbouwgrond, tevens werd een rechtlijnig drevenpatroon aangelegd. Op het einde van de weg die vanaf het kasteel in noordoostelijke richting vertrekt, werd door de familie della Faille in 1844 een kerk gebouwd. De Vlaamse Landmaatschappij voerde rond het jaar 2000 een herinrichtingsproject uit, populieren werden vervangen door zomereiken en een aantal paddentunnels werd aangelegd.
Hier op einde van deze dreef zijn we terug aan de startzaal. Al bij al een rustige wandeling, veel volk op de been.
Ging vandaag met mijn gebuur een knooppuntenwandeling maken in de Vlaamse Ardennen.
De Vlaamse Ardennen zijn een heuvelachtige streek in het zuiden van de Belgische provincie Oost-Vlaanderen variërend in hoogte tussen 5 en 151 meter. De streek is niet duidelijk omlijnd, maar meestal bedoelt men hiermee het arrondissement Oudenaarde en de steden Zottegem en Geraardsbergen, Oudenaarde en Ronse. De streek is een officieel erkend Regionaal Landschap en vormt een bekende toeristische regio (gepromoot door Toerisme Vlaamse Ardennen en waar ook nog Herzele, Sint-Lievens-Houtem, Oosterzele en Gavere toe worden gerekend). Sinds 2021 zijn de Vlaamse Ardennen (zonder Geraardsbergen en Gavere) ook een van de 17 bestuurlijke regio's in Vlaanderen. De Vlaamse Ardennen zijn kandidaat om in 2023 een Vlaams Landschapspark te worden. De heuvelrij van de Vlaamse Ardennen loopt over de taalgrens over in de Henegouwse streek Pays des Collines, die geografisch een geheel vormt met de Vlaamse Ardennen.
Ik reed naar Nederbrakel waar de wandeling begon.
Nederbrakel is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Brakel. De plaats telt ongeveer 6500 inwoners en is de grootste kern van de gemeente. De plaats ligt in de Vlaamse Ardennen. kon niet parkeren in de straat waar het startknooppunt begon, dus eerst een plaats zoeken in een andere straat. Gekeken op de kaart en er was veel natuur aanwezig (Burreken, Brakelbos en het gemeente domein de Rijdtmeersen) en ook heel veel paden. Het was mooi weer en geen wind, dus we begonnen eraan. Geniet even mee van de mooie beelden.
In het domein de Rijdtmeersen hebben we iets gedronken in het cafetaria. Het was een hele mooie wandeling, doch op sommige punten was het wel even uitkijken. Deze wandeling is een 25km lang.
Vandaag ging ik met de wandelclub WSK Marke naar Huizingen met de bus. Ik reed met nog en bevriend koppel naar onze startplaats waar de bus ons stond op te wachten. We konden iets vroeger vertrekken naar onze bestemming voor vandaag nl: Huizingen.
Huizingen is een dorp in de Belgische provincie Vlaams-Brabant en een deelgemeente van Beersel. Huizingen was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1 januari 1977. Een bezienswaardigheid in Huizingen is het provinciaal domein. Hier bevinden zich een dierenpark, speeltuinen, sportinfrastructuur, een minigolfterrein, mini-cars, roeiboten, waterfietsen en een stiltepad. Internationaal befaamd is de rotsentuin. Een aantal paden door de tuin zijn bewegwijzerd voor blinden. Daarnaast is er het Begijnenbos.
De wandelclub uit Sint-Pieters Leeuw hield daar hun Lewetocht: Met 46 clubleden gingen we daar wandelen. De wandelaar kon kiezen uit een zestal afstanden. Ik koos voor de 21km. Die gingen na het provinciaal domein naar het Hallerbos.
Na het verkrijgen van onze inschrijvingskaart konden we beginnen aan de wandeling. Iedere wandelaar moest zijn inschrijvingskaart tonen aan de ingang van het domein, zoniet kon men niet binnen.
De startzaal , gelegen op een 300tal meter van het domein van Huizingen. Aangekomen op het domein met zicht op het kasteel. Het provinciedomein Huizingen is 91 ha groot met een wandelbos en een roeivijver. Er zijn verschillende sportaccommodaties en een minigolf. Zicht op de vijver Na een korte passage door het park, gingen we richting Dworp,langs holle wegen, glooiende en kronkelende paadjes door het Krabbos en langs de Kapittelbeek. Begijnenbos, de Solheide en langs de Molenbeek. Veel afwisseling, tijdens het eerste gedeelte.
Het was heerlijk wandelen tussen de bomen. Mooi zicht.
Het landschap bestaat er uit een lappendeken van weilanden, akkers en bosjes met links en rechts kabbelende beekjes. Door de vele hellingen krijgt de streek ook wel eens de naam van Brabantse Ardennen.
Na onze rust te Dworp moest de wandelaar vanaf de 21km hier een mooi lus maken richting Hallerbos van 9.6km. Op weg naar het Hallerbos.Wandelen door gebieden met klinkende namen zoals het “Keldergat”, “Dries”, het “Tranendal” en de “Kruisberg” naar het hartje van het Hallerbos met zijn tapijten van geurende wilde hyacinten, tot zover het oog reikt. Terugkeer naar de rustpost op een stukje van het volledig vernieuwde Hendrik Consciencepad langs de “Kapittelbeek” (ook “Steenputbeek” genaamd). Het Hendrik Consciencepad is het allereerste toeristisch beschreven pad in Vlaanderen. Het dateert van 1935 Mooi kapelleke
De boshyacinten zijn bijna uitgebloeid. Het Hallerbos (Frans: Bois de Hal) is een bos met een oppervlakte van 552 ha ten zuidoosten van Halle (511 ha op Hals grondgebied). Het bos is grotendeels eigendom van het Vlaams Gewest en een klein deel van het Waals Gewest en privé-eigendommen. Het Hallerbos vormt een stil recreatiegebied, dat sterk op prijs gesteld wordt door de bevolking van de omliggende sterk verstedelijkte zones. Het is zeer toegankelijk dankzij de vele paadjes, en voor een kennismaking zijn er drie wandelroutes uitgestippeld.
We konden toch hier en daar nog een heel mooi tapijt van deze bloemen zien. Prachtig Fier koppelke
Al dat moois Het was heerlijk vertoeven door dit bos. Het Hallerbos is een prachtig bos, zeer aangenaam om te vertoeven. Rond half april zorgt de bloei van de boshyacint er voor een sprookjesachtig paars bloementapijt. Reken daarbij de jonge, frisgroene beukenblaadjes die net aan de bomen verschijnen en je begrijpt waarom fotografen en natuurliefhebbers van ver voorbij onze landsgrenzen dit bijzondere bos opzoeken. Bossen met zoveel boshyacinten zijn wereldwijd een unicum. Het Hallerbos markeert de westelijke zijde van het rijk van de Brabantse wouden, een machtig landschap dat via het Zoniënwoud en de Dijlevallei helemaal loopt tot aan het Meerdaalwoud en het Heverleebos in het oosten. Hier een tapijt van daslook.
En hier wat boterbloemen.
Nog wat daslook Na onze 2°stop in Dworp begonnen we aan het laatste deel van de tocht. Nog zo'n 7tal km te gaan.Na de rustpauze keer je terug naar de startzaal via het Provinciedomein langs de Molenbeek, door de Solheide en het Begijnenbos. Mooi paard. Via een steile klim gingen we richting Begijnenbos.
Ook hier was het rustig wandelen
Mooi kunstwerk
Wederom mooie vergezichten. Via de achterkant terug aangekomen in het domein. Nu gingen we richting de rotstuin, het hart van dit park. De rotstuin is geklasseerd en bekend tot ver buiten de grenzen van Beersel. Maar liefst 1.200 soorten rotsplanten en bloemen zijn er te vinden. Er is ook een arboretum, een bos van 55 ha met loofbomen en naaldbomen, met drie wandelpaden.; Je kan ook een ritje maken met het treintje.
Heel prachtig
Je kan er uren door wandelen
Hier een mooi doorkijkje op het kasteel.
We passeerden voor de laatste keer langs het kasteel
Hier verlieten we het domein, om terug te keren naar de startzaal.
Aangekomen en nog wat gezellig napraten over deze mooie tocht. De wandelaars waren erg tevreden over deze tocht.
Vandaag stond de Blankaarttocht op de kalender. Ging met de auto richting Woumen, waar deze wandeltocht startte.
Woumen (uitspraak [woːmə(n)]) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is sinds 1977 een deelgemeente van de stad Diksmuide. Tot eind 1976 behoorde de parochie Jonkershove tot Woumen, maar bij de gemeentelijke herindelingen moest het die afstaan aan de gemeente Houthulst. Het dorp ligt langs de weg N369 van Diksmuide naar Ieper en is met zijn ruim 1300 inwoners en een oppervlakte van 13,83 km2 een van de grotere dorpen binnen Diksmuide. Woumen werd voor het eerst vermeld in 1096, als Walnes. Voordien heeft er waarschijnlijk al een houten kerkje gestaan. Ene Wouter van Woumen zou deelgenomen hebben aan de Eerste Kruistocht. In 1139 werd voor het eerst melding gemaakt van de kerk van Woumen. Omstreeks 1189 betwistte ene Boudewijn van Woumen het tiendrecht, dat in handen was van de Abdij van Corbie. Woumen vormde een ambacht binnen het Brugse Vrije. In 1488 werd de plaats verwoest door de troepen van Maximiliaan, als vergelding voor de Vlaamse Opstand tegen Maximiliaan. Ook in 1583 werd de kerk gedestrueert ende verbrandt, nu door de Calvinisten. In 1830 wordt de steenweg tussen Diksmuide en Ieper aangelegd. Van 1852-1856 werd het Sint-Jozefsklooster gebouwd, van waaruit onderwijs en bejaardenzorg werd verricht. In 1864 splitste Jonkershove zich af als zelfstandige parochie. In 1977 werd Jonkershove bij de gemeente Houthulst gevoegd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog was het Blankaartgebied geïnundeerd, waardoor de Duitse opmars tot staan kwam. Niettemin was op het einde van de oorlog de kern van het dorp, inclusief de kerk, volledig verwoest. Op 28 september 1918 was Woumen bevrijd. In 1920 kwamen de Zusters van Vincentius a Paulo van Gits naar Woumen, en zorgden voor de herbouw van het Sint-Jozefsklooster. Ook de rest van het dorp werd herbouwd. In 1953 kwam een einde aan de winterse overstromingen van het broekgebied, door de ingebruikname van een gemaal. Verder brandde in 1985 de kerk af, welke in de daaropvolgende jaren werd herbouwd.
De start van deze wandeling was vanuit het vernieuwde OC de Walnes. De wandelaars konden uit verschillende afstanden kiezen. Ik besloot de langste afstand te wandelen.
<
Start vanuit het OC de Walnes Sint Andreaskerk, Vanaf ongeveer 1100 was er sprake van een romaans kerkgebouw. De parochie was in bezit van de Abdij Sint-Jan-ten-Berg te Terwaan, terwijl ook de Sint-Bertinusabdij te Sint-Omaars er bepaalde rechten had. In de 2e helft van de 12e eeuw werd het koor van de kerk uitgebreid, en in het 2e kwart van de 13e eeuw werd een westtoren aangebouwd, terwijl einde 13e eeuw een gotisch koor werd aangebracht. In 1583 werd de kerk verwoest door Franse troepen en omstreeks 1602 was hij hersteld, nu als een laatgotische driebeukige hallenkerk met westtoren. Tijdens de Eerste Wereldoorlog, toen de toren door de Duitsers als uitzichtpunt werd gebruikt, werd de kerk geheel verwoest. In 1925 werd de kerk herbouwd naar het model van de verwoeste voorganger, naar ontwerp van René Cauwe. De doopkapel werd daarbij verplaatst naar de zuidzijde van de westtoren. In 1930 werd de kerk ingewijd. In 1945 werden de glas-in-loodramen vernield door een ontploffing van het munitiedepot te Houthulst.
Rustige landelijke wandeling
Waterstation Aquafin. Wat verderop hadden we een rustpost.
div> Hier maakte de grootste afstand een mooie lus van 8,2km.
Veel mooi vergezichten.
Een groep ganzen die ons voorbij vlogen.
Een mooi veulentje met merrie. Na onze 2°rustpost gingen we naar de Blankaart.
Wat grazende ezels.
De Blankaart is een natuurgebied in West-Vlaanderen. Het is een erkend natuurreservaat en is Europees beschermd als Natura 2000-gebied (EU-Vogelrichtlijn 'IJzervallei' BE2500831) en is tevens onderdeel van het Ramsargebied 'de Blankaart en IJzerbroeken'. Het natuurreservaat is ontstaan in 1959 en is grotendeels gelegen in Woumen, een deelgemeente van Diksmuide. Ook bevindt zich een klein gedeelte op het grondgebied van Merkem, een deelgemeente van Houthulst. Het gebied omvat het domein van het Blankaartkasteel. Het natuurreservaat de Blankaart strekt zich uit rondom de centraal gelegen Blankaartvijver (30 ha). Rondom de vijver zijn er uitgestrekte rietlanden, broekbos, kleinere plassen en poldergraslanden. Het is gelegen in het laagste deel van de Blankaartbekken en maakt deel uit van het broekgebied in het lage, overstroombare winterbed van de IJzer. Het natuurgebied is ruim 927 hectare groot en is gelegen op de rechteroever van de IJzer. Het ligt op het laagste punt van de IJzerbroeken. Het natuurgebied wordt beheerd door de vereniging Natuurpunt. Mooi gezinnetje.
Het gebied is een belangrijke pleisterplaats voor trekkende watervogels en allerhande soorten overwinterende eenden en ganzen. In het bijzonder smient en kolgans komen er 's winters in heel grote aantallen voor. Veel voorkomende vogels zijn de snor (vogel), de steltkluut, de aalscholver, de bruine kiekendief en de blauwe reiger. De vijver is ontstaan in de 15e en 16e eeuw door turfwinning. De oudste vermelding van de Blankaartvijver kan men vinden op een schilderij dat rond 1600 door Pieter Claeissins is geschilderd, op basis van een kaart opgemaakt door Pieter Pourbus tussen 1556 en 1571. Op het schilderij is een donkere vlek te zien, waarbij "blancaert" staat vermeld. Het natuurgebied is te verkennen via het kasteel De Blankaart dat als bezoekerscentrum is ingericht. De vijver is via een vrij toegankelijk wandelpad te bezichtigen via 3 kijkhutten aan zuidwestelijke zijde. De te lage waterpeilen zorgden sinds de jaren '70 voor een gestage achteruitgang van de natuurwaarden in het gebied. Sinds 2008 is een natuur inrichtingsproject actief in het gebied waarbij via graafwerken aan moerasherstel- en uitbreiding wordt gedaan en finaal de peilen terug afgestemd zullen worden op moerasnatuur.
Wat info Een van de uitkijktorens.
Over de knuppelpaden.
Hier en daar wat vernieuwde banken. Zicht op het Kasteel van de Blankaart.
Hier op weg naar de uitgang van het domein. Op het einde van deze tocht kon men een kijkje nemen in de kerk.
In 1985 brak brand uit in de kerk, waarbij enkel de toren, de sacristie en de buitenmuren bleven gespaard. De kerk werd in 1986 herbouwd, nadat ook archeologisch onderzoek werd verricht. Het interieur van de kerk werd echter volledig gewijzigd en aangepast aan de vernieuwde liturgie: het werd een zaalkerk met het altaar aan de noordzijde. In 1988 werd de kerk ingewijd. Na het bezoek nog een 100tal m en was terug aan de startzaal.
Knooppunten wandeling rond de Ieperse groene long:
Terug heel goed wandelweer, goesting om de groene long van Ieper met knooppunten te wandelen. Had een parcours uitgestippeld tss de 20 à25km. Parkeerde de wagen een 100tal meter van het station, waar mijn eerste knooppunt was.
Ieper (Frans: Ypres) is een stad in de Westhoek, in het zuidwesten van de Belgische provincie West-Vlaanderen. De stad telt ongeveer 35.000 inwoners en is daarmee de op vijf na grootste stad van West-Vlaanderen. Ieper is tevens het centrum van het gelijknamige arrondissement en de grootste stad in de Westhoek. De bijnaam van Ieper luidt 'de Kattenstad' of sinds het bezoek van paus Johannes Paulus II, 'Vredesstad'. Vroeger werd de stad soms ook Ieperen genoemd, zoals ook het Franse Ypres als een meervoud klinkt. Ieper ligt in de streek West-Vlaams Heuvelland.
Ik begon aan de wandeling op de Vesten aan knppunt62.
Hier opstelling van het circus. Hier ben ik al op de Vestingen. De Ieperse vestingen zijn de vestingen waarmee de Belgische stad Ieper sinds de vroege middeleeuwen is omringd. De huidige structuur van de vestingen is gebaseerd op het werk van de Franse vestingbouwkundige Vauban, in opdracht van de Franse Zonnekoning Lodewijk XIV, in 1678. De huidige vorm is het resultaat van de ingrepen van de Nederlandse vestingbouwkundige Willem Lobrij (1773-1835) tussen 1815 en 1830. Vanaf 1852 werd de stad gedemilitariseerd en verdwenen de voorversterkingen. Ook ongeveer één derde van de hoofdomwalling verdween in deze tijd en werd vervangen door een afwateringsgracht met een rondweg aan de binnen- en de buitenkant van de stad, de huidige Wieltjesgracht.
Nog een eindje wandelen op de Vestingen tot aan de Rijselpoort.
Waar ligt dit ergens?
Hier aangekomen aan de Rijselpoort.De Rijselpoort is een stadspoort in de Belgische stad Ieper. De poort ligt in het zuiden van de stadskern, op de weg naar Rijsel. De Rijselpoort is de oudste en enige nog bewaarde stadspoort uit de veertiende eeuw die twee bewaarde delen verbindt van de Ieperse vestingen. De Rijselpoort, die vroeger de Mesenpoort werd genoemd, stamt uit de Bourgondische periode (14de eeuw) en is afgewerkt met Bourgondische torens. De poort is meerdere malen verbouwd geweest. In de 17de eeuw liet Vauban de toren verlagen en de hoofdwal verbreden. Na vernielingen in de Eerste Wereldoorlog werd de poort weer heropgebouwd. De Rijselpoort scheidt de Majoorgracht van de Kasteelgracht, en is dus een combinatie van een water- en landpoort. Aan de linkerkant van de Rijselpoort bevindt zich de ingang van de overwelfde zaal. Rechts van de poort vinden we de sluiskamer met de sluisdeuren van de beken en vestigingswateren. Via deze poort komt de Ieperlee de stad binnen. De Ieperlee heeft een bedding van ongeveer 2,5 meter diep, en is niet de voedingsbeek voor de vestigingsgrachten.
Van de Rijselpoort naar de Verdronken Weide. De grote baan dwarsen en ik kom aan de Verdonken Weide. De Verdonken Weideis een natuurgebied nabij de West-Vlaamse stad Ieper. Het wordt beheerd door het Agentschap voor Natuur en Bos en het meet iets meer dan 40 ha.Van 1992-1996 werd dit gebied ingericht als waterbergingsgebied. Vooral het water van de Bollaertbeek wordt hier gebufferd. Ook wordt dit water gebruikt voor de productie van drinkwater. In het gebied bevindt zich een diepe plas, aan de oever waarvan zich vele oeverplanten bevinden. Ook zijn er graslanden met wisselende waterstanden, waar moeraszuring, zilverschoon, veerdelig tandzaad, fraai duizendguldenkruid en platte rus aangetroffen worden. In het gebied komen meer dan 160 vogelsoorten voor. zeldzame soorten zijn onder meer: zomertaling, slobeend, kleine plevier, kluut, rietzanger, waterral en blauwborst. Een deel van het gebied wordt begraasd door runderen. Men kan er ook wandelen en er is een vogelkijkhut. Hier een stukje wandelen in dit domein richting Zillebeke vijver.
Op weg naar de vijver.
Insectenhotel.
Aangekomen aan Zillebeke vijver. Zillebeke vijver is een vijver in het Belgische dorp Zillebeke. De vijver is 28 hectare groot en ligt net ten westen van het dorpscentrum. De vijver ontstond in de 13de eeuw, toen voor drinkwater, de lakennijverheid en het voeden van de stadsgrachten een aantal vijvers werd aangelegd rond de stad Ieper. In 1217 werden zo vijf vijvers vermeld, waaraan later nog aanpassingen gebeurden. Door afdamming van de vallei van de Zillebeek werd de Zillebekevijver gevormd, die rond 1295 ongeveer zijn huidige vorm kreeg. Naast deze vijver zijn ook nog de Dikkebusvijver en Bellewaardevijver bewaard gebleven. Tijdens de Eerste Wereldoorlog lag de vijver vlak tegen de frontlijn van de Ieperboog. Tegenwoordig dient de vijver voor de productie van oppervlaktewater en is het een natuurlandschap dat ook wordt gebruikt voor recreatie. De ene kant van de vijver volgen(andere kant werkzaamheden)
Mooi zicht Eénmaal uit het domein wandelde ik langs het OC Rietje Via een mooi houten brug ging de wandeling verder via rustige wegen of paden richting Palingbeek.
Onderweg vele mooie vergezichten Zicht op de Kattestad.
Hier aangekomen aan een van de vele in-of uitgang van de Palingbeek. De is een natuurgebied en West-Vlaams Provinciaal Domein in Zillebeke, een deelgemeente van de Belgische stad Ieper. Het is meer dan 230 ha groot en ligt een paar kilometer ten zuiden van het dorpscentrum, op de grens met Voormezele en Hollebeke. Het domein ligt rond het oude kanaal Ieper-Komen. De Palingbeek is Europees beschermd als onderdeel van het Natura 2000-gebied 'West-Vlaams Heuvelland' .; Altijd mooi om er door te wandelen. Het gebied ligt op de waterscheidingskam tussen de bekkens van de IJzer en de Schelde, via de Leie. Men wenste een kanaal te graven dat de Leie zou verbinden met het Ieperleekanaal. In 1864 vingen de werkzaamheden aan. Probleem was dat men de tot 63 m hoge heuvelrug ten zuiden van Ieper moest doorsnijden. Men trachtte dit te bereiken hetzij met de aanleg van tunnels dan wel het graven van een diepe sleuf. De bodem was echter zeer instabiel en bestond uit een zandlaag die op klei was gelegen. Voortdurend stortten de constructies in. Ook een over het kanaal aangelegde brug verzakte en brak. In 1913 staakte men de werkzaamheden. Eén jaar later brak de Eerste Wereldoorlog uit, waarna de werkzaamheden nimmer werden hervat.;
de Eerste Wereldoorlog lag de Palingbeek aan het front van Ieperboog. Zowel Britten als Duitsers bouwden hier stellingen uit. De Britten noemden de steile noordelijke oever van het kanaal The Bluff. In de loop van de oorlog werd hier regelmatig ondergronds oorlog gevoerd, waarbij beide kampen via ondergrondse mijnen probeerden de vijandelijke stellingen te uit te schakelen. De oevers wisselden regelmatig van bezetter. Verschillende betonnen constructies uit die periode zijn bewaard in het gebied. In het domein liggen ook een aantal Britse militaire begraafplaatsen. Wat van het kanaal bleef bestaan was een 3 km lange sleuf die geleidelijk aan in bezit werd genomen door de natuur. Deze Palingbeek, met het omliggende bos (Molenbos en landgoed De Vierlingen) van meer dan 200 ha en bovendien nog 30 ha open landschap, werd in 1970 ingericht als provinciaal domein. Het omvat onder meer een bezoekerscentrum. Een aantal wandelingen is in het gebied uitgezet. In de jaren 90 werden ten zuiden van het domein de golfbaan van de Golf & Countryclub De Palingbeek aangelegd.;
Af en toe een klimmetje of een daling
Na de passage door het domein de Palingbeek ging ik richting het kanaal Komen - Ieper volgen
Zicht op Vormzele De kerk van Vormezele
Via enkele mooie veldwegels wandelde ik terug naar Ieper
Dwars door de weide
Restanten van de oorlog. Zicht op de Watertoren van Dikkebus. Nog 1 stukje natuur op mijn weg
Hier door het Tortelbos. Dit stukje bos was tot op heden onbekend. Het ligt in een terrein in de Pannenhuisstraat in Ieper waar vroeger 2 kasteeldomeinen uitstrekten. In de Eerste Wereldoorlog werden deze kastelen vernield en werd het terrein opgedeeld in bos en akkerland. In 1994 werden delen van het domein opgekocht door het Vlaams Gewest om er vervolgens in samenwerking met stad Ieper en Regionaal Landschap West -Vlaamse Heuvels in november 1995 te startten met aanplanting van het tortelbos. Het tortelbos werd beplant naarmate de natte plaatsen waar men wilgen, populieren, zwarte els, zachte berk, es en boskers terugvind. Op de drogere plaatsen vind men zomereik, haagbeuk, beuk en winterlinde terug. Langs de bosrand zijn talrijke struiken terug te vinden met eetbare vruchten zoals mispels, vlier, aalbes, stekelbes, wilde bramen en frambozen.;
Nog een eindje langs het water
Hier over een brugje en dan terug naar de start van deze hele mooie wandeling.
Gisteren Snellegem, vandaag dichter bij huis, ik ging wandelen in Aalbeke. Mijn wandelclub organiseerde in kader van Vlaanderen wandelt lokaal een tocht te Aalbeke.
Aalbeke is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1977 een deelgemeente van Kortrijk. Aalbeke heeft postcode 8511 en heeft een oppervlakte van 717 hectare. De deelgemeente had 2953 inwoners op 31 december 2007. Een inwoner van Aalbeke wordt een Aalbekenaar genoemd. Aalbeke is gelegen op 6 kilometer ten zuidwesten van Kortrijk en wordt omgeven door Rollegem, Moeskroen, Lauwe en Marke. Nabij het dorp ligt het Knooppunt Aalbeke van de Europese wegen E17 en E403. De oudste vermelding van Aalbeke dateert uit 1136 als Albecca. In 1211 was er voor het eerst sprake van een parochie. Het grondgebied was verdeeld over diverse heerlijkheden. De heerlijkheid Aalbeke fungeerde als dorpsheerlijkheid. Aalbeke maakte deel uit van de Roede van de XIII Parochies (met Kortrijk-Buiten, Marke, Rollegem, Bellegem, Kooigem, Lauwe, Rekkem, Moeskroen, Herzeeuw, Luingne, Dottenijs en Spiere), een van de vijf Roedes van de kasselrij Kortrijk. Omstreeks 1525 kwam de heerlijkheid in handen van Antoon de la Barre, die ook heer van Moeskroen was. Tot aan de Franse Revolutie waren de heren van Moeskroen ook heer van Aalbeke, het betrof verschillende families. Niet alleen de godsdiensttwisten (2e helft 16e eeuw), maar ook diverse krijgsverrichtingen in de 17e eeuw, eisten hun tol, met name de Negenjarige Oorlog (1688-1697). Omstreeks 1850 begon de industrialisatie. In 1842 werd de spoorlijn Kortrijk-Moeskroen aangelegd en in 1857 kreeg Aalbeke een station. De meeste inwoners van Aalbeke verrichtten huisarbeid. In 1907-1908 kwam de eerste fabriek, namelijk dakpannenfabriek De Sterreberg. In 1912 werkten hier ongeveer 150 mensen. In 1929 kwam de tapijtweverij Louis De Poortere in bedrijf. De aanleg van de snelweg E17 in 1968, en van de E403 en het bijbehorende Knooppunt Aalbeke' in 1977, vormden zware ingrepen. In het door de snelwegen afgesneden gehucht Preshoek werd het Preshoekbos aangelegd.
Deze dag waren er heel veel plaatselijke wandelingen, dus een grote toevloed aan wandelaars ging het zeker niet zijn. de start van deze wandeling was in het schooltje "de Bierkorf" men kon uit 3 afstanden kiezen, 6-12-18km. Na het aankomen van Henri en zijn vrouw, gingen de mannen op stap.
Zicht op Aalbekeplaats
De Hoogmolen van Aalbeke
Een mooi zicht op Aalbeke De Hoogmolen, een beschermde houten windmolen uit 1717. De Hoogmolen of Messiaensmolen is een windmolen in de tot de West-Vlaamse gemeente Kortrijk behorende plaats Aalbeke, gelegen aan de Luingnestraat 38.Deze standerdmolen van het gesloten type fungeert als korenmolen. Op deze plaats stond al een molen in 1714, in welk jaar deze door brand werd verwoest. Een nieuwe molen kwam gereed in 1717. In 1967 werd het windbedrijf gestaakt en hij raakte in verval. In 1980 werd de molen aangekocht door de stad Kortrijk en in 1994-1995 werd hij opnieuw in maalvaardige staat gebracht, waarna hij door vrijwillige molenaars werd bedreven. Wat vernield, jammer
mooie vergezichten.
Deze stond op de uitkijk. hele grote onderneming.
Was nog op zijn gemak.
Veel afwisseling tijdens de tocht.
De schoorstenen van Sterreberg(steenbakkerij)
Was zalig weer
Aan onze rustpost in Rekkem
Zicht op de Sjouwer, monument verwijzend naar de trekarbied in Noord-frankrijk. Deze toren is 35m hoog. Hier door een deel van het preshoekbos.
Het Preshoekbos.Het Preshoekbos is een natuur- en recreatiegebied in de West-Vlaamse gemeenten Kortrijk en Menen met hoofdingang aan de Aalbeeksesteenweg 49. Dit gebied heeft als kern het gehucht Preshoek, gelegen tussen Aalbeke, Lauwe en Marke. Het gebied wordt doorsneden door de autowegen E17 en E403. In dit gebied beheert het Agentschap voor Natuur en Bos sinds 2009 een 250-tal hectares, die reeds werden of worden bebost. Zowel ten oosten als ten westen van de E403 ligt het domein. Een viaduct verbindt beide stukken. Het bos, op voormalige akkers en weilanden geplant, bestaat uit inheemse bomen en struiken. In het oosten van het domein, nabij de Keizerstraat in Marke, ligt een bloemrijke helling met onder meer aardaker en donderkruid. Tot de vlinders die in het domein worden aangetroffen behoren oranjetipje landkaartje, bruin blauwtje, icarusblauwtje, oranje luzernevlinder, bont zandoogje en sleedoornpage. Andere dieren zijn patrijs, haas, konijn, wezel, hermelijn en vos. In het bos liggen enkele uit klei bestaande hoogten die ten behoeve van de baksteenindustrie werden gebruikt. Deze zijn of worden geïntegreerd in het gebied
Eenmaal uit het domein , nog een klein stukje wandelen tot aan onze startplaats. Aangkomen op onze bestemming, en wat genieten van de zon bij een kop koffie of iets fris.
Foto van een deels bestuur en wat medewerkers. Het was een leuke en fijne wandeling.
De parel van groot Jabbeke leek deze keer mijn favoriete bestemming. De wandelclub uit Jabbeke(de Rustige Bosstappers) hielden er hun jaarlijkse tocht te Snellegem. De wandelaars kregen zeker heel wat natuur te zien. Dus ik reed naar Snellegem om deel te nemen aan hun wandeltocht.
Snellegem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Jabbeke. De naam komt van de Germaanse naam Snello, het suffix -inga en het toponiem heem en betekent dus "woonplaats van de lieden van Snello". Snellegem was reeds in de vroege middeleeuwen een Merovingisch kroondomein. Het Oosthof was daarvan de centrale hoeve. Het oudste kerkje werd vermoedelijk in de 7e eeuw naast deze hoeve gebouwd. In 941 werd Snellegem voor het eerst vermeld, en wel als Snethlingehem. Omstreeks 953 werd melding van een nieuwe kerk gemaakt. Het is vanuit Snellegem dat later de omliggende parochies van Jabbeke, Varsenare, Zerkegem, Sint-Andries en Sint-Michiels werden gesticht. Omstreeks 1150 kwam de parochie in bezit van de Abdij van Mont Saint-Quentin. Er werd een romaanse kerk gebouwd. Het heidegebied ten zuiden van Snellegem (het Vloethemveld) werd ontgonnen. Er werden dijken opgeworpen om wateroverlast in het ontgonnen gebied tegen te gaan. Ten zuiden hiervan was het moerassig en ontstonden viskweekvijvers. Eind 18e eeuw begon de bebossing van het Vloethemveld. Van 1883-1995 verbleven de Zusters van Liefde van Heule in het dorp, die het katholiek onderwijs verzorgden. Tijdens de Eerste Wereldoorlog legde de bezetter een vliegveld aan langs de Oudenburgweg. In het Vloethemveld werden door hen houtskoolovens gebouwd. Zo werd een groot deel van het Vloethemveld ontbost. In 1924 werd door de Belgische overheid een munitieopslagplaats in het Vloethemveld gebouwd. Vanaf 1995 werd het militair domein omgevormd tot natuurgebied. Snellegem was een van de zes Vlaamse gemeenten die in 2015 geselecteerd was in een grootschalig genetisch genealogisch onderzoek van de KU Leuven. Hierin werd de Y-chromosomale variatie onderzocht van mannen die via diepe vaderlijke stambomen een link met het dorp hadden.
De start was vanuit het OC de Schelp. De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Na een koffie te hebben gedronken begon ik aan de wandeling.
We kregen regelmatig wat mooie vergezichten
het eerste deel van deze tocht bracht ons richting Jabbeke via enkele mooie paadjes.
Hier een zicht op Jabbeke Hij stond op de loer Heel aandachtig Kerk van Jabbeke
Onze rustpost. Mooie gezegden op de trap. Na de rust ging het richting Zerkegem waar we een rust hadden bij een plaatselijke tuinder.
Een rustige en aangename wandeling.
Aangekomen aan het Maskobos.
Mooi stuk natuur.De Maskobossen is een boscomplex en natuurgebied ten zuiden van de West-Vlaamse plaats Jabbeke. Deze enkele tientallen hectare grote bossen werden einde 19e eeuw aangeplant als productiebos en omvatten eiken, lariksen, en beuken. Ook zijn er hakhoutpercelen. Het betrof ontginningsbossen in de velden, de woeste gronden in Zandig Vlaanderen. Het was lange tijd bezit van de adellijke familie De la Faille d'Huysse, en omstreeks 1946 werd het verkocht aan de familie Gillès de Pélichy. In 2000 werd het aangekocht door Natuurpunt. Kenmerken voor het gebied is een lange beukendreef. De bosuil, boomvalk en boomklever nestelen hier. Tegenwoordig is het gebied toegankelijk voor wandelaars en fietsers, en is er een wandelroute uitgezet. Men streeft naar een bosbeheer waarin inheemse soorten de overhand krijgen.
Hier onze nestor onder de wandelvrienden.
Bijenhotel
De 3 musketiers Moest ook eens op de foto staan. Hier door het Vloethemveld.Vloethemveld is een voormalige militair domein en krijgsgevangenkamp gelegen in Zedelgem. Momenteel is het een beschermd natuurdomein (deels natuurreservaat, deels bosreservaat, deels domeinbos) en Natura 2000-Habitatrichtlijngebied. Het Vloethemveld staat ook in de inventaris van onroerend erfgoed. In het gebied lagen meerdere vijvers. Deze waren ontstaan door de aanleg van de "Vossenbarm" in 1478 om overstromingen tegen te gaan. De meeste vijvers verdwenen weer in de 19de eeuw, toen het terrein met bos beplant werd. Door het decennialang maaien ontwikkelde zich op de vlaktes en de beschermingsbermen rond de munitieopslagplaatsen een heidevegetatie. Deze verschraalde grond met heidebegroeiing vormt thans een waardevol natuurgebied, dat vanwege zijn kwetsbaarheid niet voor het publiek toegankelijk is. Het bosdomein is wel opengesteld voor wandelaars, fietsers en ruiters.
Eventjes rusten.
heel mooi gedaan.
na het verlaten van het natuurdomein rest ons nog een klein stukje tot aan het eindpunt.
Wat verder zijn we terug aan de startzaal. Een mooie en leuke wandeling.
Terug een mooie lentedag en opnieuw de wandelschoenen aandoen. Deze keer ging ik wandelen naar de Kemmelberg. Altijd mooi om daar te wandelen en ook een stukje lastiger dan gisteren.
Kemmel is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Heuvelland. In deelgemeente Kemmel bevinden zich het gemeentehuis en de gemeentelijke administratie van de fusiegemeente, net als het politiekantoor en het postkantoor. Kemmel telt ruim 1000 inwoners en staat in de lijst van de 50 mooiste dorpen van Vlaanderen. Het grondgebied van Kemmel was al bewoond tijdens het neolithicum. Ook uit de vroege ijzertijd en uit de La Tène-periode zijn overblijfselen aangetroffen. Op de Kemmelberg lag een belangrijke nederzetting, waarvan de omgrachting 350 bij 90 meter mat. Ook tijdens de Romeinse tijd was het gebied bewoond. Kemmel werd voor het eerst schriftelijk vermeld in 916, als Kemlis, naar het Latijn: culmen (top). In de 9e eeuw was er al een kerk. In de 15e en 16e eeuw bloeide de lakennijverheid. In de 2e helft van de 16e eeuw vonden de godsdiensttwisten plaats, waarbij de kerk verwoest werd. In 1622 werd aan de voet van de Kemmelberg, nabij de Nieuwstraat, een kasteel gebouwd, dat echter tijdens de Eerste Wereldoorlog werd verwoest. In 1925 werd op het neorenaissancekasteel Kasteel De Warande gebouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd het dorp zwaar beschadigd. De Kemmelberg, die op 1,5 km zuidwest van het dorp ligt was een strategisch punt en werd door de strijdende partijen zwaar bevochten, vooral op 25 april 1918, toen de Duitsers een laatste offensief bewerkstelligden. Naast de tientallen begraafplaatsen herinneren een aantal gedenktekens aan de dramatische gevechten op die datum.
De start van deze tocht was in het OC De Gaper. Er was al wat volk op de been toen ik rond 7u15 aankwam. Inschrijven en nog een kop koffie en begon dan met 2 wandelvrienden aan de tocht.
Tocht die de top en de flanken van de Kemmelberg verkent via rustige veldwegen, langs boom- en wijngaarden en het domein de Warande. Een tocht vol verhalen. De grotere afstanden trekken richting Nieuwkerke en Dranouter.
Het was zalig om te wandelen in dit lenteweer. Mooie vergezichten
Zicht op de kerk van Kemmel
Op weg naar de beklimming van de Kemmelberg.
Zicht op de Kemmelberg.
Een van de vele klimmetjes. De Kemmelberg is een heuvel bij het dorp Kemmel in de Belgische provincie West-Vlaanderen en is met zijn 156 meter het hoogste punt van de provincie. Zijn topografische prominentie bedraagt 90 meter. De dominantie, dat is de afstand tot het meest nabije hoger gelegen punt, bedraagt 10,23 kilometer. De heuvel ligt een halve kilometer ten zuidwesten van het dorpscentrum van Kemmel, op de grens met de deelgemeenten Loker en Dranouter. Het is een van de getuigenheuvels van het West-Vlaams Heuvelland. Op de flank ontspringt de Kemmelbeek. De Kemmelberg is een getuigenheuvel, net als de meeste heuvels in de omtrek (zoals Rodeberg, Zwarteberg, Scherpenberg, en Katsberg), ontstaan uit zandbanken die ontstonden toen de Noordzee (Diestiaanzee) tot daar landinwaarts kwam. In dat zand zat heel wat ijzer. Dit vormde door oxidatie met het zand ijzerzandsteen. Toen de zee terugtrok beschermde dit zandsteen de toppen van de voormalige zandbank tegen erosie. In de gebieden daartussen was er geen zandsteen en zorgde de erosie ervoor dat heel wat grond verdween, hierdoor ontstond een heuvelachtig landschap. De Kemmelberg is een onderdeel van de zogenaamde centrale heuvelkam in het Heuvelland. Deze bestaat daarnaast uit de Watenberg, Kasselberg, Wouwenberg, Katsberg, Boeschepeberg, Kokereelberg, Zwarteberg, Vidaigneberg, Baneberg, Rodeberg, Sulferberg, Goeberg, Scherpenberg, Monteberg en Lettenberg. Ten zuiden van deze heuvelkam bevindt zich het stroomgebied van de Leie, ten noorden van deze heuvelkam het stroomgebied van de IJzer. Boshyacinten
kregen mooie zichten Deze trap afdalen was voor later op deze tocht.
Heel veel afwisseling, prachtig uitzicht.
Zicht op Dranouter waar we onze eerste rust hadden.
Hier een zicht op Loker Aangekomen in Dranouter.Dranouter (uitspraak: Dranoeter[bron?], "dranoetre" in het West-Vlaams) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1977 een deelgemeente van de gemeente Heuvelland. Dranouter is gelegen in de Westhoek dicht bij de Franse grens. Dranouter telt een 700-tal inwoners. Door de plaatselijke bevolking wordt van Nouter gesproken. Dranouter is een landbouwdorp. De landbouwoppervlakte wordt voor een derde ingenomen door grasland. Er zijn ook vele nijverheidsgewassen. Dranouter werd voor het eerst vermeld in 1123 als Drawenoltra, waarschijnlijk afgeleid van een persoonsnaam en altaar. Vanaf 1113 was Dranouter een zelfstandige parochie. Het dorp behoorde tot de Kasselrij Belle. In de eerste helft van de 15e eeuw kende het een bloeiperiode door de lichte lakennijverheid. Een dieptepunt was het jaar 1568, toen fanatieke beeldenstormers niet enkel kerken kort en klein sloegen, maar ook drie geestelijken vermoordden. In 1552 werd Petrus Plancius geboren, die in 1585 om zijn geloof naar de noordelijke Nederlanden moest vluchten en een beroemd geograaf werd. Hoewel het dorp tijdens de Eerste Wereldoorlog achter de frontlinie lag en een toevluchtsoord was voor Britse frontsoldaten, werd het uiteindelijk geheel vernield en daarna in ongeveer dezelfde stijl herbouwd. Diverse oorlogsgraven en -kerkhoven getuigen van die periode.
Nu verder met de wandeling naar de volgende rust.
Terug een zicht op de Kemmelberg
We hadden rust in Kemmel op een 6tal km van het einde. Na de laatste rust richting Monteberg en de warande om de startzaal terug te bereiken. Moest even wat stoom aflaten.
Hier vader en zoon (speeltijd)
mooi zicht op Nieuwkerke.
Nog een klim
Ook hier mooie boshyacinten
De afdaling van de trap die we zagen in het begin van de wandeling. Zicht op de kerk van Kemmel Hier door de warande.
na deze passage waren we terug aan de startzaal. Een hele mooie tocht, prachtig weer en terug een leuk gezelschap.
Na gisteren te hebben gewandeld in Oostnieuwkerke( camera niet bij), ging ik vandaag op Pasen wandelen in Tielt.
Tielt is een stad en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Ze ligt in de driehoek Gent, Brugge en Kortrijk. De stad telt ruim 20.000 inwoners en is de hoofdplaats van het arrondissement Tielt. Tielt is ontstaan in de periode 5de-10de eeuw. De oudste vermelding in de vorm van Tiletum[1] en dateert uit 1105. Het betreft een vermeldingen van de belasting die de heer van een Tieltse villa betaalde. Daarom werden in 2005 in de stad verschillende evenementen gehouden om '900 jaar Tielt op schrift' te vieren. In 1245 werden aan Tielt de stadsrechten verleend, en in 1275 werd de lakenhalle gebouwd. Daarna volgden het houden van een jaarmarkt (recht geschonken door Filips de Stoute), een schepenhuis, de Minderbroeders (lange tijd was in Tielt zelfs het noviciaat) en een Latijnse school in 1686. Tussendoor werd meermaals een gedeelte van Tielt verwoest door een stadsbrand of de Gentenaren die oorlog kwamen voeren. In 1602 werd Tanneke Sconyncx beschuldigd van hekserij en in Tielt gemarteld tot ze bezweek.
Met Henri deed ik de 21km. het was een leuke en rustige wandeling rond Tielt en de randgemeenten.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
div>
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
