Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Na gisteren te hebben gewandeld in Zonnebeke, ging ik vandaag naar Grammene.
Grammene is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Deinze. Het is een landelijk dorp aan de Leie en de Oude Mandel, in Zandlemig Vlaanderen. Grammene werd voor het eerst vermeld in 1121, als Grimmine, wat zoiets als grimmig zou betekenen. De heerlijkheid Grammene behoorde in de 12e en 13e eeuw toe aan de familie Grammina; in de 14e eeuw Van Schuurvelde; eind 14e eeuw De Tolenaare; van 2e helft 15e tot 1e helft 17e eeuw De Beer; Vanden Heede (1e helft 17e eeuw) en de baronnen van Poeke in de 18e eeuw. Het patronaatsrecht van de kerk was in handen van de Sint-Baafsabdij te Gent. In 1855 werd de spoorlijn van Deinze naar Tielt aangelegd, welke vlak langs de dorpskern loopt. Tijdens de Duitse invasie van België in 1914 werd de burgemeester van Grammene door het Duitse leger gedood.(wikipedia)
De start was vanuit de zaal Leiezicht en de wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. Zeer landelijke en rustige wandeling, de natuur in. Langs vele nieuwe onverharde wegels naar het landelijke Wontergem.
Het parcours van de 20km die ik volgde
Mooie vergezichten
Veel afwisseling Op weg naar Wontergem
Zicht op Wontergem De kerk van Wontergem. Wontergem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Deinze sinds 1977. Wontergem ligt ten westen van Deinze zelf, tegen de grens met West-Vlaanderen, bij de Oude Mandel. De bevolking bestaat grotendeels uit landbouwers en forensen. Guido Gezelle heeft er een gedicht over geschreven. Wontergem werd voor het eerst vermeld omstreeks 1019-1030 als Guntrengem. In 1320 werd de naam Wontergem voor het eerst gebruikt. Wontergem maakte deel uit van het Land van Nevele. Naast diverse heerlijkheden had ook de Abdij van Drongen hier bezittingen. In 1905 vestigden zich hier de uit Dentergem afkomstige Zusters van Sint-Vincentius. Zij stichtten hier een school. Na onze stop in Wontergem moest de 20km hier een mooie lus maken. Lucien Buyse. Hier een aandenken van Lucien Buyse. Lucien Buysse (eigenlijk: Buyze) (Wontergem, 11 september 1892 – Deinze, 3 januari 1980) was een Belgisch beroepswielrenner van 1913 tot 1933. Zijn wielerloopbaan begon in 1914 toen hij in de Ronde van Frankrijk van start ging maar de eindstreep niet haalde. Na de Eerste Wereldoorlog kwam hij in 1919 weer terug in de Tour, maar stapte wederom onderweg af. Het jaar daarop behaalde hij wel een derde plaats in de klassieker Parijs-Roubaix. In 1923 reed hij de Ronde van Frankrijk wel uit en eindigde op een achtste plaats. In de edities van 1924 en 1925 reed hij in de Franse ploeg Automoto voor kopman Ottavio Bottecchia. Hij werd derde in 1924 en, na een heftige discussie met Bottecchia, tweede in 1925 achter de Italiaan. De Tour van 1926 was de langste in de geschiedenis (5745 km), met zeventien etappes van gemiddeld 338 km. Lucien Buysse - zijn broers Jules en Marcel waren ook in koers - nam in de tiende etappe de leiding door tijdens een geweldige sneeuwstorm op de Col d'Aspin in de Pyreneeën de aanval te kiezen, waardoor hij bijna een uur voor kwam te liggen op zijn kopman Bottecchia. Bottecchia stapte af en Buysse arriveerde in Parijs als winnaar.Lucien Buysse won in zijn loopbaan in totaal vijf Touretappes: een in 1923, twee in 1925 en twee in 1926. Ook zijn broers Marcel Buysse en Jules Buysse waren bekende wielrenners.;
Terug aangekomen aan de kerk van Wontergem. na de tweede rust, ging ik terug richting startzaal.
Een hele rustige wandeling met heel veel afwisseling.
Vandaag reed ik richting Zonnebeke, om daar deel te nemen aan een wandeling van de Drevestappers.
Zonnebeke is een Belgische gemeente in het zuidwesten van de provincie West-Vlaanderen, de streek die gekend is als de Westhoek. De gemeente omvat vijf deelgemeenten: Beselare, Geluveld, Passendale, Zandvoorde en Zonnebeke en telt ruim 12.500 inwoners. De plaatselijke bevolking spreekt van 'Zunnebeke'. De naam Zonnebeke komt van Sinnebeche. De eerste vermelding van Sinnebeche dateert van rond 1072. Dit staat in een oorkonde van de bisschop Drogo uit Terwaan. Hierin vraagt hij aan Fulpoldus, kastelein van Ieper, om in het reeds bestaande parochiekerkje een kapittel van drie kanunniken te vormen en te onderhouden. Hierdoor ontstond een klooster dat later zou uitgroeien tot de invloedrijke en machtige augustijnenabdij Zonnebeke. Iets verderop vestigde zich een benedictijnse vrouwengemeenschap, de Nonnenbosabdij. De godsdiensttroebelen dreven haar eind 16e eeuw tot een verhuis naar Ieper. De mannenabdij bleef zo'n goede 700 jaar het centrum van cultureel, bestuurlijk werk en economie van het dorpje, tot de Franse Republiek in 1797 alle kerkelijke goederen in beslag nam en verkocht. De paters werden daarna verbannen. Rond Zonnebeke hadden tijdens de Eerste Wereldoorlog heel wat gevechten plaats. In de deelgemeente Passendale bevindt zich het Tyne Cot Cemetery, de grootste Britse militaire begraafplaats ter wereld. In 2017 werd de Zonnebeke Church Dugout voor korte tijd voor het publiek opengesteld, een ondergrondse schuilplaats voor Britse soldaten onder de toenmalige kerk van Zonnebeke. Na de Eerste Wereldoorlog kwamen de gevluchte inwoners terug. De gemeente begon aan heropbouw. Architect Huib Hoste had er een groot aandeel in. Hij ontwierp namelijk de plannen van de Onze-Lieve-Vrouwekerk, maar ook de toenmalige gemeenteschool, de pastorij en een huizenrij in de Roeselarestraat. Architect Antoon Dujardijn uit Brugge tekende het gemeentehuis dat een heleboel vernieuwingen heeft meegemaakt. Hieraan gebeurden nog aanpassingen in 1975 en 1994 en kwam een nieuwe inkom met onthaal in 2011.
De start van deze wandeling was aan de feesttent. De wandelaars konden kiezen uit een 3tal lussen die elk nog eens was onderverdeeld in een lange of korte afstand.
Zomertocht langs autoluwe en onverharde wegen over een lichtgolvend parcours vanuit het gehucht Molenaarelst. Drie pittoreske, combineerbare lussen richting kasteeldomein, Polygoonbos en gehucht de Keiberg. Geniet even mee.
Prachtig domein om er te wandelen.
Kerk van Zonnebeke
Hoofdingang park Het vroegere conciërge woonhuis. De vijver bij het kasteel.
Zicht op het kasteel. Het Kasteel van Zonnebeke is een kasteel met bijbehorend domein, gelegen in de West-Vlaamse gemeente Zonnebeke aan Berten Pilstraat 5A. Het kasteel ligt op het domein van de voormalige Augustijnenabdij Zonnebeke, welke door het Franse bewind in beslag werd genomen en in 1797 verkocht aan handelaar J.B. Delaveleye, met uitzondering van de kerk. In de loop van de 19e eeuw werden de meeste abdijgebouwen gesloopt. Slechts de abtswoning en de abdijhoeve van 1671 bleven behouden. De abtswoning, in classicistische stijl, ging als kasteeltje fungeren. Het domein omvatte een park met vijver, een moestuin en een windmolen. De laatste was een omgebouwde duiventoren. In 1841 werd het domein gekocht door Emmanuel Iweins-Hynderick. In de tweede helft van de 19e eeuw werd het kasteeltje met een neogotische vleugel uitgebreid. Het park werd heraangelegd en er werd een neogotische muziekzaal gebouwd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werden kasteel en domein verwoest. De eigenaars waren gevlucht naar Aubervilliers om in 1919 terug te keren en tijdelijk in noodwoningen te huizen. Omstreeks 1924 werd de herbouw aangevat, iets ten zuiden van de oorspronkelijke plaats, naar ontwerp van Théodore Raison. Het werd een bouwwerk in pseudo-Normandische stijl, waarbij gebruik werd gemaakt van bakstenen uit de steenfabriek van de schoonfamilie, en van stenen van de voorgaande bouwwerken. In 1982 werd het aangekocht door de gemeente Zonnebeke en tegenwoordig is het Memorial Museum Passchendaele 1917 erin gehuisvest. Het kasteel is omgeven door een park met bomen en een vijver, waarin zich een eilandje bevindt. De vijver wordt door de Zonnebeek gevoed. Het poortgebouw is van 1931 en werd in historiserende stijl uitgevoerd. Er is een conciërgewoning en een hengelhuisje nabij de vijver. Daarnaast zijn er diverse dienstgebouwen.
Prachtig gebouw.
Nog een aandenken uit WOII
Terug aangekomen aan de feesttent. Parcoursmeester en zijn rechterhand. Hier ben ik op weg richting Polygoonbos.
Ook deze lus was heel mooi.Het Polygoonbos, of Doelbos of Den Doel is een bos in de Belgische gemeente Zonnebeke. Het is na het Zoniënwoud het oudste domeinbos van België. Het bos is ongeveer 69 ha groot en ligt 1,6 km ten zuiden van het dorpscentrum van Zonnebeke. Net ten zuidwesten van het bos loopt de snelweg A19. Het Polygoonbos is Europees beschermd als onderdeel van het Natura 2000-gebied 'West-Vlaams Heuvelland'. Het bos bestaat vooral uit dennenbomen, de Corsicaanse den of zogenaamde Koekelareden, maar de laatste jaren zijn er ook loofbomen aangeplant. In de omgeving liggen nog verschillende andere, kleinere bossen, zoals het Reutelbos, Vijverbos, Nonnebossen en iets verder de verschillende bossen van de Gasthuisbossen.
Mooie zichten
Terug een hele mooie wandeling en het weer was ook heel goed.
Oost Vlaanderen wandelt: 33° Polder en Scheldetocht.
Weinig wandelingen vandaag, in Oost Vlaanderen kreeg Lebbeke de eer om Oost Vlaanderen wandelt te organiseren.
Lebbeke (Nederlandse uitspraak: [ˈlɛbeːkə]) is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen in de Denderstreek. De gemeente bestaat uit de deelgemeenten Denderbelle, Lebbeke zelf en Wieze. In 2021 telde Lebbeke in totaal 19.560 inwoners. De totale oppervlakte bedraagt 27,31 km². Lebbeke is de thuisbasis van de chocoladefabriek Callebaut.
De start van deze wandeling vond plaats in het OC De Biekorf. Er was al aardig wat volk toen ik aankwam. De wandelaars konden uit verscheidene afstand kiezen van 6 tot 50km. Ik ging voor de 32km. Deze wandeling ging voor enkele afstanden richting Wieze, en naar gelang de gekozen afstand ging die dan verder richting Herdersem en terug naar Wieze om dan finaal naar Lebbeke terug te keren.De 42 en 50km deden telkens een grotere lus. Het was heel goed wandelweer, dus ik begon er met de volle moed aan.
Dit parcours volgde ik. Het OC De Biekorf De kerk van Lebbeke en hier het stadshuis. Plezante versiering Veel variatie qua parcours
Zicht op Watertoren
Heerlijk wandelen, een licht briesje maakte het nog aangenamer.
Enkele zonnebloemen Aangekomen op het grondgebied Wieze. Wieze is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Lebbeke. Wieze ligt in de Denderstreek, aan de rand van de groene Dendervallei tussen Aalst en Dendermonde. Wieze, een dorp dat via een oude rivierarm met de Dender verbonden is, blijkt bewoond te zijn sinds de Gallo-Romeinse periode (vondst van een glazen wijnkruik, in een brandgraf uit de 1e of 2e eeuw en overblijfsels van bewoning, op de site Blaesveld (Bauwens-Lesenne, Bibliografisch repertorium der oudheidkundige vondsten in Oost-Vlaanderen, 1962).
Na de rust ging ik verder met de wandeling richting Herdersem, ondertussen waren er al enkele afstanden niet meer mee.
Ook hier kregen we verschillende ondergronden. Mooie zichten
Een mooie kapel in Herdersem.
Aangekomen aan de rust in Herdersem. Na iets te hebben gedronken, moest ik terug richting Wieze via de vallei van de Beneden Dender. Plaatselijke bierhandel
Zicht op de kerk van Herdersem
Alfons De Cock (Herdersem, 12 januari 1850 - Antwerpen, 2 maart 1921) was een Vlaamse schrijver, volkskundige en folklorist. Hij behaalde in 1869 het onderwijzersdiploma te Lier en was als onderwijzer actief tot 1904. In 1898 werd hij tot lid benoemd van de Maatschappij van Nederlandse Letterkunde. In 1904 vestigde hij zich in Brussel maar trok in 1907, na het huwelijk van zijn enige dochter, naar Antwerpen. Hij ontving in 1912 de Leopoldsorde. Zijn laatste werk Vlaamsche Sagen Uit den Volksmond verscheen in 1921, het jaar waarin hij op 71-jarige leeftijd aan een beroerte overleed.In Antwerpen en in Aalst (Herdersem) is een straat naar hem genoemd. In Diegem (Machelen) is een plein naar hem genoemd.
Nu ga ik richting de vallei van de Beneden Dender.
Hier aangekomen aan het mooie domein. De Beneden-Dendervallei, tussen Aalst, Lebbeke en Dendermonde, is een prachtig open natuurlandschap van 850 hectare, waar Natuurpunt zich inzet voor betere natuurwaarden. De Dender loopt als een ader door het natuurgebied, waar bevers en reigers zich erg thuis voelen. Natuurpunt Aalst en 's Heerenbosch slaan de handen in elkaar om de Beneden-Dendervallei samen te beschermen. Het natuurgebied bestaat uit natte weiden en bossen. De oude Denderarmen zijn meestal omzoomd door schitterende rijen knotwilgen. Denderbellebroek is een vochtig laaggelegen gebied met hooilanden. Het is een zeer open gebied, met een randzone van populier- en elzenbossen. Bij een hoge waterstand van de Dender en overstromingsgevaar, wordt het broek als potpolder gebruikt. Hogedonk ligt op de linkeroever in Gijzegem, Mespelare en Hofstade. Ook hier vinden we oude Denderarmen, met daarnaast bloemrijke hooilanden en uitgestrekte rietvelden. Hannaerden tot slot, aan de zuidrand van Wieze, is een drassig gebied in de vallei van de Pasbeek, die zich een weg baant in het landschap op weg naar de Dender. Nu en dan was het uitkijken op het smal pad, ene kant netels andere kant bramen.
Hier een zicht op de Dender.
Ik liep een heel eind door dit gebied, met aan de linkerzijde de rivier de Dender. Dit was een zalig stuk om er door te wandelen
Hier nog een apart stukje groen met wat info betreft de fauna en flora.
leuke afbeeldingen.
Deze diertjes kon men eventueel tegenkomen
Nog enkele paden vooraleer we terug in de bebouwde kom kwamen.
Eénmaal deze wegel verlaten , was het nog wat autoarme straten tot aan het OC. Dit was een hele mooie wandeling. Veel afwisseling en goed gemarkeerd. Er waren meer dan 2500 wandelaars.
Na gisteren te hebben gewandeld in Lapscheure, was vandaag Staden aan de beurt. Daar ging ik een wandeling maken van de wandelclub de Colliemolen. Mijne copain ging daar ook zijn, we hadden vroeg afgesproken, daar de temperaturen vandaag flink konden oplopen.
Staden is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt iets meer dan 11.000 inwoners. In het plaatselijke dialect (West-Vlaams) wordt de 'd' niet uitgesproken en wordt het dus Staen. In 1976 fuseerde Staden met de kleinere dorpen Oostnieuwkerke en Westrozebeke tot één gemeente. Omdat Staden het grotere dorp was, werd de naam gebruikt voor de resulterende gemeente. Naast die drie dorpskernen liggen ook een aantal kleinere gehuchten. Op de grens tussen Staden, Westrozebeke en Poelkapelle vind je het gehucht Vijfwegen. En op de grens tussen Oostnieuwkerke en Hooglede vind je het gehucht Sleihage. Beide gehuchten hadden een eigen kerk en parochie. De overige bevolking is verspreid over nog kleinere gehuchten.
De start was vanuit de plaatselijke school, waar ook werkzaamheden aan de gang waren. Eenmaal onze startkaart in bezit konden we beginnen aan de tocht.
Een rustige wandeling door de landbouwgemeente. Was blij toen ik terug aan de startzaal was, de temperatuur bedroeg dan 31°.
Deze keer ging ik een wandeling maken in Lapscheure. Een wandeling gemaakt door Levenslijn Damme.
Lapscheure is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Damme. Het dorp ligt in het noordoosten van de provincie, tegen de grens met Nederland. Het is een plattelandsgemeente in De Polders, met in het landschap verschillende dijken, kreken en grachten. Lapscheure bleef een zelfstandige gemeente tot 1971, toen het samen met Hoeke bij de gemeente Moerkerke gevoegd werd. In 1977 werden deze deelgemeenten van de gemeente Damme.
Het beloofde een mooie wandeling te zijn, wandelen in de polders en flirten met de Nederlandse grens. De wandeling ging richting Middelburg(Belgie) en Sint Rita(Den Hoorn) en het Leopoldskanaal.
Kerk van Lapscheure
Afwisselend parcours Net een standbeeld
Nog een blik op Lapscheure
Veel natuurpaden richting Middelburg. We kregen mooie zichten.
De grenspaal N 354. We zijn in de Papenpolder. De Papenpolder is een polder ten noordwesten van Middelburg, behorend tot de polders rond Aardenburg. De Papenpolder werd, als een gedeelte van het Lapscheurse Gat, in 1700 drooggelegd. Het restand van deze zeegeul is als een smalle waterloop met de naam Papenkreek nog aanwezig. Deze ging de grens tussen de Noordelijke en de Zuidelijke Nederlanden vormen, tegenwoordig de grens tussen Nederland en België. De Papenpolder is een internationale polder. De Papenpolder 1e deel ligt op Belgisch gebied; de Papenpolder 2e deel ligt op Nederlands gebied en heeft een oppervlakte van 45 ha. Het Belgische deel is ongeveer even groot. De Papenpolder bevindt zich tussen de grenspalen 352 en 354.
Middelburg in zicht. Zicht op de Kerk. Middelburg is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Maldegem. Middelburg ligt in het noordwesten van de provincie, in het Meetjesland, tegen de grens met Nederland. Het is de kleinste deelgemeente van Maldegem zowel op vlak van grondgebied als populatie en was een zelfstandige gemeente tot eind 1976. Het heeft een oppervlakte van 5,86 km² en telde einde 2007 607 inwoners.
Na de rust in Middelburg gingen we richting Sint-Rita(Den Hoorn)
Mijne wandelcopain Henri
Ook hier kregen we veel natuur.
Mooie uitzichten
Leopoldskanaal
Mooie wilde tuin.
Aangekomen in Sint-Rita, werkzaamheden rond het kerkplein. Sint-Rita Middelburg is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Maldegem. Middelburg ligt in het noordwesten van de provincie, in het Meetjesland, tegen de grens met Nederland. Het is de kleinste deelgemeente van Maldegem zowel op vlak van grondgebied als populatie en was een zelfstandige gemeente tot eind 1976. Het heeft een oppervlakte van 5,86 km² en telde einde 2007 607 inwoners. Na de rustpost , op de terugweg richting Lapscheure
Hier wat oud spul
Terug zicht op Lapscheure. Een mooie en rustige wandeling in de polders met de Nederlandse grens.
Vandaag vroeg uit de veren, ik ging een wandeling maken bij de vrienden uit Lommel die bij de wandelclub uit Eksel zijn. De plaatselijke club, de Bosdravers ,hielden er hun vakantietocht. De startzaal was "Zaal De Geer". Ik kwam aan rond 6u30, dronk eerst nog een kop koffie, en bekeek de parcours. Zoals gewoonlijk bestaan hun wandelingen uit verschillende lussen met uiteraard verschillende afstanden. Er waren 3 verschillende lussen van 10km; nog eens onderverdeeld voor de mindere afstanden. Ik besloot om de 3 grote afstanden te wandelen en misschien nog een kleine. Ze voorspelden warm weer, dus ik begon er vroeg aan.
Eksel (vroegere spelling: Exel) is een dorp in de Belgische provincie Limburg en een deelgemeente van Hechtel-Eksel in de Kempen. De eerste vermelding van Eksel is uit 714, als Ochinsala, de basisbenaming van het gehucht Hoksent aan de rivier de Dommel. Met Ochinsala wordt vermoedelijk bedoeld 'de woonplaats van Oko': een samentrekking van de persoonsnaam Oka/Oko en van sala dat zaal, woonplaats betekent (J. Mansion). In de 11e eeuw wordt Eksel vermeld als Ekinsala en in 1153 is sprake van Hecsele, een mogelijke samentrekking van agnis (ekster) en lauha (bosje op hoge zandgrond).
Ik begon met met de lus 10A, heel veel afwisseling , onverhard en bos. Met bijna op het einde een rustpost. Geniet even mee met enkele beelden.
Zicht op de kerk Hier de eerste splitsing, A+B naar rechts C rechtdoor.
Op het eind van deze straat de 2°splitsing, A naar links en B naar rechts.
Hier in het Bosland liep het verkeerd af, op het einde van dit pad moest men naar rechts en dan waren de pijltjes en linten weg. Ik wandelde een eindje door; was nog iemand voor mij en plots stonden we daar. Verschillende zijpaden maar geen aanwijzing dan maar de parcourmeester opgebeld om wat raad te vragen. Ondertussen kwamen er nog enkele vroege stappers aan , een heel eind terug gekeerd en via de telefoon kwamen we terug op het juiste pad. Gelukkig kwam ik dit niet tegen in het heetst van de dag. Heel veel afwisseling
Hier moesten we onderdoor, ondertussen heeft men het probleem opgelost zodat de andere wandelaars er geen hinder meer hadden.
Hier aangekomen op de rustpost. Ook lus B kwam hier aan. Voor de A-lus was het nog een kilometer te gaan alvorens men terug aan de startzaal was.
De afstand was kort van de rust naar de zaal dus ik ging gewoon door naar lus C. Deze was iets minder in het groen.
Veel paden Zicht over de Noord-Zuid verbinding.
Door de Dommelvallei.
Op weg naar de Hosentkapel.
Hier aangekomen aan de Hoksentkapel.
Terug naar de startzaal.
Na iets te hebben gedronken en gegeten begon ik aan de 3°lus van 10km. Na een 3tal km kwam ik aan de rustpost van de 1°lus. Daarna ging ik terug richting Bosland om na een tijdje op de route van de eerste lus te komen.
Het laatste stuk van de B lus was hetzelfde of de A lus. Toen ik terug aan de startzaal kwam zag ik op de gps dat ik al bijna 34km had gewandeld en de warmte begon al een stukje te wegen. Dus geen kleine afstand meer, nog wat drinken en dan nog een 2tal uur in de wagen richting thuisfront.
De wandelclub Land van Rhode organiseerde er hun 26° Midzomertocht te Oordegem.
Oordegem is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van de gemeente Lede. De plaats ligt in de Denderstreek. De heerlijkheid Oordegem behoorde achtereenvolgens toe aan de familie de Ordengem, de Laval, Turpin, Mastaing en aan de familie Vilain tot eind 18e eeuw. Ten slotte kwam ze in handen van hertogin de Laragnais. De vrijheerlijkheid Hof ter Lichtervelde was in 1544 eigendom van de familie de la Force. Oordegem was in 1801 kantonhoofdplaats.
De startzaal lag pal in de dorpskern, weinig parkeerplaatsen nabij de zaal, dus uitwijken was de boodschap. De wandelaars konden uit verschillende afstanden kiezen.
De 10-14-18 en 21 km steken de Grote Steenweg over richting Stichelendries en Ossenbroek en gaan verder over de brug van de E40 naar de rustpost te Bavegem. Daar bewandelen de 14-18 en 21km een mooie lus via de Hoogkouterstraat,Pastorijgracht en Hasseltenbroek richting het zuivelbedrijf Inex, om zo opnieuw de ruwstpost te bereiken. Daarna wandelen ze samen met met de 10km naar de startplaats. De 18 en 21km vertrekken opnieuw vanuit de start om respectievelijk de 4 of 6km aan de reeds afgelegde afstand toe te voegen.
Heel veel afwisseling tot aan de rustpost Dit pad is niet veel bewandeld Veel netels en braamstruiken
Het was genieten.
Mooie vergezichten
Kerk van Bavegem. Bijna terug aan de rustpost.
Een mooie tocht, een pluim voor de club om hun prachtig parcours.
Vandaag ging ik een wandeling maken in Kanegem. De wandelclub uit Tielt(Watewystappers) hielden er hun Tielt zomert.
Kanegem is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van stad Tielt. Het dorp ligt in het oosten van de provincie, tegen de grens met Oost-Vlaanderen. Het is een landelijk dorp met ruim 1000 inwoners. Het draagt de bijnaam "Bloemendorp" of ook "Groen Dorp".
Het beloofde een mooie dag te zijn, met ietsje meer wolken dab de dag ervoor. De tocht ging door in de parochiezaal, de wandelaars konden uit verschillende afstanden kiezen. Ik ging voor de langste afstand.
De grote afstanden gingen richting Poeke, waar ze een mooie lus moesten maken en daarna stapten ze richting Aarsele via enkele mooie doorsteekjes om finaal terug aan te komen in Kanegem.
De Sint-Bavokerk is de parochiekerk van Kanegem, in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is een neobarokke kerk. Deze kerk wordt ook wel De kathedraal van te lande genoemd en is toegewijd aan Bavo. De vorige kerk werd voor het eerst in 966 vermeld en was vanaf 1126 verbonden met de Sint-Baafsabdij te Gent.
versierde gevel
Veel afwisseling tijdens de wandeling Zicht op Kanegem
Artemeermolen
Poeke is een dorp in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen en een deelgemeente van Aalter sinds de fusies van 1977. Het dorp telde in 2006 546 inwoners. Poeke ligt op de grens tussen Zandig en Zandlemig Vlaanderen. Het is gelegen in de driehoek Tielt-Deinze-Aalter. Ten noorden van het dorpscentrum loopt de Poekebeek.Poeke heette in 1139 Poca. Volgens verschillende bronnen betekent poke zoveel als beek, een andere mogelijkheid is dat Poca afgeleid is van het Keltisch, daar betekent het aangenaam, mooi. Het dorp is ontstaan rond het kasteel, dat al in de 12e eeuw bestond. Ook de parochie is in die tijd gesticht door de heren van Poeke. Poeke was tot 1977 een zelfstandige gemeente en werd nadien deel van Aalter. Aangekomen aan de Parochiezaal in Poeke. Na iets te hebben gedronken begon ik hier aan de lus richting het kasteeldomein. De ingang van het domein.
Het kasteel van Poeke is een kasteel bij Poeke, een deelgemeente van Aalter in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het gebouw is volledig omgeven door water en is zowel voor- als achteraan toegankelijk via een brug. Wanneer de eerste burcht op die plaats gebouwd is kan niemand achterhalen maar zeker is dat Poeke in 1139 reeds werd vermeld. Het gebouw heeft wel een voorname rol gespeeld in het conflict tussen Lodewijk van Male en de Gentenaars in 1382. In datzelfde jaar sneuvelde Eulaard II van Poeke, toen hij aan het hoofd van de grafelijke troepen bij de slag op het Beverhoutsveld de opmars van de Gentse milities trachtte tegen te houden, eerder hadden ze zijn burcht ingenomen. De kasteelheren van Poeke waren trouwe vazallen van de graaf van Vlaanderen. Zo was Anastasia van Oultre, tweede vrouw van Eulaard III van Poeke, hertrouwd met Robert van Vlaanderen, bastaardzoon van Lodewijk van Male. In 2021 werd het kasteel gekocht door Toerisme Vlaanderen
Bij een volgende Gentse opstand in 1452 tegen Filips de Goede, werd de burcht van Poeke ingenomen door de Gentenaars. De Bourgondische Jacques van Lalaing, een vooraanstaand ridder van het Gulden Vlies sneuvelde onder verdedigingsgeschut. Op 5 juli 1452 werd hij teruggenomen door de hertog en de aanwezige 87 Gentenaars werden opgeknoopt en het gebouw verwoest. De wederopbouw liet vermoedelijk meer dan een eeuw op zich laten wachten. Na het overlijden van Jan III van Poeke in 1563, kwam de heerlijkheid in het bezit van de familie de Mastaing, verre verwanten van de heren van Poeke. Jean de Jauche, heer van Mastaing verkocht de heerlijkheid in 1588 aan Philibert Delrye. Zijn zoon Christoffel Delrye verkocht de heerlijkheid in 1597 aan Jean de Preudhomme uit Rijsel.
In de periode 1658-1664 en in 1671 liet Marc-Antoine de Preudhomme dÿHailly werken uitvoeren. Of deze werken echt het uitzicht hebben veranderd kan men niet achterhalen wegens het ontbreken van bronnen en voorstellingen uit vroegere perioden. Later waren er nog ingrijpende werken gedurende de periode 1743-1752 door Charles Florent Idesbald de Preudhomme d'Hailly, burggraaf van Nieuwpoort, Oombergen, Sint-Lievens-Esse en Schoonbergen, baron van Poeke en heer van Neuville, Kanegem en Velaine (1716 - Parijs 1792). De tuin en het imposante park rond het kasteel werden ook aangelegd op initiatief van Charles Florent Idesbald de Preudhomme d'Hailly. In het park was er één centraal punt waarop verschillende dreven uitkwamen. Vanaf dat punt kon men de hele streek overzien. Zo was er een dreef die vanaf dat centrale punt naar het terras van het kasteel liep. Andere dreven gingen in de richting van de kerken van Poeke, Lotenhulle, Ruiselede en zelfs Aalter. De dreven gingen later grotendeels verloren door ontbossing, toen het de familie minder voor de wind ging. In 1872 ten slotte, werd het kasteel verkocht aan Victor Pycke de Peteghem. De laatste grondige verbouwing vond plaats in 1872-1875. Daarna maakte ik een mooi rondje door het park.
Paviljoen in aanbouw
Heel rustig en mooi om er te wandelen.
Nog een blik op het kasteel Aan de uitgang en nu op de terugweg naar de rustpost.
De kerk van Poeke Mooi pleintje Terug aan de rustpost. Na wat te hebben gegeten en iets gedronken, ging ik verder naar de volgende rust in Aarsele.
Zomerbar. Ook hier kregen de wandelaars mooie zichten
mooie zicht op de molen.
Terug veel afwisseling tijdens de wandeling
Mooie knotwilgen
Aangekomen te Aarsele. Na de rust nog een 5tal km te gaan tot Kanegem.
Terug enkele mooie zichten
Iedere wandelaar passeerde langs het standbeeld van Briek Schotte alvorens de startzaal te Albéric (Briek) Schotte, bijnaam IJzeren Briek (Kanegem, 7 september 1919 - Kortrijk, 4 april 2004) was een Belgisch wielrenner en ploegleider. In 1941 werd hij lid van wielerclub KSV DEERLIJK, dat grootheden telde zoals Marcel Kint, André Noyelle, Dirk Baert, Marc Demeyer, Patrick Lefevere, Dirk Demol, Johan Bruyneel, Eric Van Lancker. Hij won in zijn lange carrière tweemaal de Ronde van Vlaanderen (1942 en 1948) waaraan hij twintig maal deelnam, en werd twee keer wereldkampioen (1948 en 1950). Hij nam ook viermaal deel aan de Ronde van Frankrijk (1947 tot 1950) waarin hij in 1948 tweede eindigde achter Gino Bartali. Door zijn hoekige, werkende stijl was Schotte het type-voorbeeld van de Flandrien. Hij werd de Laatste Flandrien genoemd. Een beeld van hem als wroetende renner siert het dorpsplein van Kanegem sinds 1997 (beeld van Jef Claerhout). In Desselgem werd een plein naar hem genoemd. Na zijn actieve carrière als renner was hij nog een 30-tal jaar actief als ploegleider waar hij met zijn renners ook viermaal de Ronde van Vlaanderen won. Briek Schotte zette zich eveneens in voor het vrouwenwielrennen door bij de Flandria-ploeg een afdeling voor vrouwen te maken en te begeleiden begin jaren zestig. Hij regelde onder meer kledij en fietsen. Onder meer Nicole Van Den Broeck, Denise Bral, Rosa Sels, Christiane Goeminne, Marie-Thérèse Naessens en Louiza Smits reden voor de ploeg. Het Flandria-team stopte in 1979 omwille van het faillissement van de hoofdsponsor.[1] Briek Schotte stierf in 2004 op de dag van de Ronde van Vlaanderen en kreeg een begrafenis in stijl - hij werd de kerk binnen- en buitengedragen door acht wielergrootheden uit vier generaties, onder wie vier wereldkampioenen: Rik Van Looy, Benoni Beheyt, Eddy Merckx, Freddy Maertens, Roger De Vlaeminck, Eric Leman, Seán Kelly en Frank Vandenbroucke. Een wielerwedstrijd, de GP Briek Schotte, is naar hem vernoemd, deze wordt gereden in Desselgem, een deelgemeente van Waregem. Zijn graf is terug te vinden op de begraafplaats van Waregem, de stad waar hij ook ereburger van was. Schotte woonde jarenlang in deelgemeente Desselgem. In 2010 was Desselgem "dorp van de Ronde van Vlaanderen".
Het was een hele mooie wandeling ,een dikke proficiat aan de wandelclub uit Tielt.
Na jaarlijkse gewoonte organiseerde de wandelclub uit Wervik hun Barbecuetocht te Kruiseke.
Kruiseke of Kruiseik is typisch landbouwgehucht in de Belgische stad Wervik. De dorpskern - enkele erven, drankgelegenheden, winkels en een huizenrij - ligt een viertal kilometer ten noorden van het centrum van Wervik op 38 meter boven de zeespiegel in een heuvelachtige omgeving, bovenop de glooiing van de Leievallei. De naam Kruiseke zou teruggaan op het feit dat de eerste geloofsverkondigers de ingewortelde boomaanbidding niet konden uitroeien. Aan verschillende bomen werd een kruis aangebracht, waaronder de vermaarde eik tussen Wervik en Geluwe. De grote weg N8 Brussel-Kortrijk-Ieper-Kust passeert nabij de dorpskern. Kruiseke raakte bekend, toen het in het middelpunt van de gevechten van de Eerste Slag om Ieper lag. Het Duitse 16de Beierse reserveinfanterieregiment, waarbij Adolf Hitler diende, deed op 29 oktober 1914 een tweede poging door te breken in Kruiseke nabij Geluveld. Na drie dagen moesten ze de gevechten staken. Op 31 oktober 1914 veroverden ze Geluveld wel maar verloren daarbij meer dan de helft van hun manschappen. De volgende dag namen ze Wijtschate in, maar verloren Geluveld aan de Britten. Op 11 november 1914 vielen de Duitsers opnieuw Ieper aan via de Meenseweg (komende van Menen) ter hoogte van Kruiseke. Ze waren met hun 18.000 manschappen duidelijk in de meerderheid, maar konden de 8.000 Britten die hun de toegang ontzegden niet verslaan.De volgende dag viel de eerste sneeuw wat voor een adempauze zorgde. De manschappen groeven zich in en bereidden zich voor op de komende winter. Nadien schoof het front enkele kilometers verder op, zodat Kruiseke net buiten de frontlinies kwam te liggen, maar nog steeds in de gevarenzone. In 1918, bij het ultieme tegenoffensief, werd minder gevochten om en rond Kruiseke. Toch lag Kruiseke voor 90% in puin, en het was zelfs onmogelijk om de wegen te herkennen.[bron?] Vanaf 1919 werd Kruiseke door de eerste terugkomers weer opgebouwd. Bij de vastlegging van de taalgrens in 1963, werd het Vlaamse gehucht Kruiseke overgeheveld van de gemeente Komen naar de stad Wervik.
De start van de wandeling was vanuit de ontmoetingszaal de Knippelaar en de wandelaars konden uit een aantal afstanden kiezen. De grotere afstanden gingen richting Zandvoorde, waar ze een lus deden richting de Gasthuisbossen. De zon was al vroeg van de partij en het beloofde warm te worden.
Na gisteren te hebben gewandeld in Deurle, ging ik vandaag een wandeling in eigen gemeente doen. De plaatselijke wandelclub (de 12uren van Lauwe) hielden er hun Voettocht te Lauwe. Dus voor mij geen verplaatsing ditmaal.
Lauwe is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Menen. Tot 1977 was Lauwe een afzonderlijke gemeente. De deelgemeente had op 31 december 2006 8.346 inwoners.[2] De leuze van de deelgemeente is: Lauwe Leeft. Lauwe is gelegen aan de rivier de Leie. De plaats is ook bekend om de 21 julifeesten (Nationale feestdag van België) (Summer@Lauwe), inclusief vuurwerk, waar jaarlijks veel volk op afkomt alsook de uitgebreide jaarlijkse kerstmarkt.In 1917 werden voorwerpen van Gallo-Romeinse oorsprong gevonden, zoals een bijl en een slaghamer in silex. De Dronckaertstraat zou betrekking hebben op een heerweg van Roncq naar Kortrijk en verder. De naam Lauwe werd mogelijk in een boek van 804 aangetroffen, maar zeker in 1128 als Lauwa en in 1134 als Lauha. Het zou afkomstig kunnen zijn van aleu (lichtend) of in verband staan met Keltische benamingen voor water zoals lova (waterloop) en lavo (meer). De heilige Aubertus van Kamerijk (Obertus, †668) zou hier zijn gedoopt. Omstreeks 804 zou hier al een gehucht zijn geweest aan een doorwaadbare plaats over de Leie. In 1128 werd gewag gemaakt van de eerste bekende heer van Lauwe, Disderus van Halewijn. Deze was overste van het Sint-Pieterskapittel te Rijsel. Het patronaatsrecht van de kerk behoorde dat kapittel toe. Een romaans kerkgebouw zou omstreeks 1100 zijn gebouwd. Na de Slag bij Westrozebeke (1382) werden de goederen van de heer van Lauwe verbeurd verklaard. De heerlijkheid kwam in handen van de familie van Ghistelle en omstreeks 1430 door huwelijk van de familie van Halewijn. In 1544 kwam hij aan Philip de Croy. De laatste heer was Juliaan Louis Frans Bidé de la Grandville die tijdens de Franse Revolutie gevangen werd genomen en stierf in 1802. Tijdens de 19e eeuw groeide de bevolking, mede door de industrialisatie. Tussen 1838 en 1842 werd een spoorlijn aangelegd. In 1834 werd de Leie gekanaliseerd. Een brug naar Wevelgem kwam 1868-1869 tot stand en deze verving een veerdienst. In 1855 kwamen zusters vanuit Heule en betrokken een klooster. Ze leidden een school. In 1977-1978 werden klooster en school grotendeels gesloopt. Omstreeks 1900 ontwikkelde zich de vlas- en dakpannenindustrie. In 1898 kwam er een jacquardweverij, De Witte-Lietaer genaamd. Oorspronkelijk linnenweverij, werd na 1900 ook katoen verwerkt. Het groeide uit tot een der grootste weverijen van Europa, die vanaf de jaren '50 van de 20e eeuw meubelstoffen en autobekleding ging produceren. In 1910 werd dakpannenfabriek Lauwberg opgericht, die in 1965 werd gesloten.
De wandeling ging door vanuit de gemeenteschool de Wonderwijzer en de deelnemers konden kiezen uit een 6tal afstanden. Er was ook een zoektocht voor de kinderen.
Alle afstanden vertrekken langs de sportvelden van White Star Lauwe om daar de kleine afstanden te verlaten. Deze blijven in de gemeente om via het Kraaiveld en de dorpskern de startzaal terug te bereiken. De grotere afstanden stappen door de natuur en veldwegen naar de buurgemeente Marke, waar we een rustpost voorzien hebben in de rijksschool “Open Groen”. Na de nodige rust maken de 18 en 25km hier een lus door de natuur en rustige wandelwegen. Na de rust stappen ze dan terug samen met de 12km opnieuw door de natuur en langs de Leieboorden naar het eindpunt in de gemeenteschool.
Dit was een hele aangename tocht en heel veel natuur gekregen.
Vandaag kon ik een wandeling maken, ik reed naar Deurle waar de wandelclub uit Deinze er hun Dreventocht hielden.
Deurle maakt deel uit van de gemeente Sint-Martens-Latem en ligt in het Vlaamse deel van België. Deurle is een pittoresk dorpje vlakbij de rand van de Leie en werd in 1977 toegevoegd aan Sint-Martens-Latem. Veel bekende Vlaamse kunstenaars hebben in dit dorp genesteld in de buurt van een bos gewoond. Vandaag is het een van de beste woonwijken rond Gent (Gent), met ook tal van restaurants en bistro's. De naam Deurle is wellicht afkomstig van het Middelnederlands. "Deur" zou een verbastering zijn van "dor" hetgeen afgeleid zou zijn van "doort", of "dolik" hetgeen een soort gras dat tussen het koren opschiet, zou betekenen. "Lo", is dan weer een bosje op een zandrug. Het zou dus een dorp zijn waar dolik groeit in de magere velden, en op een zandrug een bosje staat. Via de afleiding "deurlede" zou het toponiem ook 'doorgang (=deur) van water (=lede)' kunnen betekenen. Het dorp werd voor het eerst genoemd in 1114 als Durle,
Toen ik aankwam was er al behoorlijk wat volk. Ik schreef me in en begon aan de wandeling. Volgens het parcours ging het een mooie wandeling zijn met heel wat natuur. Het weer was prima, dus ideaal voor de wandelaars.
Na de eerste rust ging ik verder met Omer en Nicole de rest van de mooie wandeling.
Omer en Nicole.
Het was een hele mooie tocht en vertoefde in goed gezelschap.
Vandaag een wandeling maken van mijn wandelclub WSK Marke. Het was de 47°keer dat ze er hun Vlastocht hielden. Ditmaal ging de wandeling door in Sint Denijs. Landelijke en heuvelachtige wandeling om en rond Sint-Denijs, door velden en open vlakten.
Sint-Denijs (Frans: Saint-Genois) is een dorp in het zuiden van de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het is een deelgemeente van Zwevegem. Het is een landelijk woon- en landbouwdorp. De gemeente heeft twee patroonheiligen, namelijk Sint-Dionysius en Sint-Genesius, en ontleent haar beide namen aan deze patroonheiligen, respectievelijk, namelijk Sint-Denijs (in het Nederlands) en Saint-Genois (in het Frans) Diverse vondsten uit silex tonen bewoning aan vanaf het neolithicum. Ook zijn er vondsten uit de tijd van de overgang van de Hallstattcultuur naar de La Tène-periode. Ook werden sporen van een Gallo-Romeinse villa aangetroffen. In 1156 werd Sint-Denijs voor het eerst vermeld, en wel als villam Sancti Genesii. De dorpsheerlijkheid was afhankelijk van het Bisdom Doornik. Sint-Denijs had sterk te lijden onder de godsdiensttwisten in de tweede helft van de 16e eeuw. In 1646-1647 had Sint-Denijs te lijden onder Franse en Spaanse troepen. Ook in 1655-1659 maakten Franse troepen het dorp onveilig. De Negenjarige Oorlog (1688-1697) leidde tot de aanleg van een Franse verdedigingslinie dwars door het dorp met het Fort Ter Klare als belangrijkste strategisch punt. Pas na 1713 kwam er weer vrede onder Oostenrijks bewind. In 1881 kwam er een spoorlijn Begin 20e eeuw waren de middelen van bestaan beperkt. Veel mensen gingen werken in de Noord-Franse textielindustrie. De enige industrie was een in 1932 opgerichte tapijtweverij. In 1918 werd het dorp zwaar beschadigd door oorlogsgeweld.
De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. De startzaal was het OC Ter Streye.
Ditmaal koos ik een wandeling in Oost-Vlaanderen, ik ging wandelen in Eeklo, waar de wandelclub uit Vinderhoute er hun Ledeganck-Madoutocht hield. De start was in OLV-ten Doorn. De centrale rustpost was bij de Ballonvaarder Madou.
Eeklo is een stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Deze stad in het centrum van de regio Meetjesland telt ruim 21.000 inwoners, die Eeklonaars[1] worden genoemd. Eeklo is de hoofdstad van bestuurlijk arrondissement Eeklo en van de Vlaamse regio Meetjesland. Het kreeg stadsrechten in 1240, onder Johanna van Constantinopel. Het provinciaal domein Het Leen bevindt zich ook voor een deel op Eekloos grondgebied. Het was een natuur en boswandeling. Het grootste gedeelte van deze wandeling ging door het Leen.
Op weg naar het Leen Ook deze wandeling geen gebrek aan afwisseling. Het was al aardig wat warm, gelukkig konden de wandelaars zich wat beschutten in dit domein.
Enkele mooie zichten
Aangekomen bij de centrale rustpost Madou. Hier maakten de wandelaars naar gelang de afstand een mooie grote lus.
Dit stuk langs de watering was niet bescherm tegen de zon.
Na de tweede doortocht was het nu terug naar de startzaal.
Hier bij een van de ingangen Het provinciaal domein Het Leen is meer dan 285 ha groot boscomplex en bevindt zich op het grondgebied van de Belgische gemeenten Lievegem en Eeklo. Het is grotendeels bebost met een gemengd loofbos. Het Leen is Europees beschermd als onderdeel van Natura 2000-gebied 'Bossen en heiden van Zandig Vlaanderen: oostelijk deel' (BE2300005). In de buurt van Het Leen liggen de Lembeekse bossen en het Bellebargiebos. In Het Leen zijn er 36 km wandelwegen aanwezig waarvan er 18 km verhard zijn. Daarnaast beschikt de wandelaar nog over evenveel kilometers onverharde weg die er als het regent drassig bij liggen en niet te betreden zijn zonder gummilaarzen. Het voordeel van de betonbanen is dat ze ideaal zijn voor rolstoelgebruikers, het verslepen van bomen na uitdunning en het uitvoeren van onderhoudswerken. In 1993 werd het Provinciaal Bosmuseum, het Bosinfocentrum Het Leen en Bosklassencentrum Hermeleen geopend. Er is ook een arboretum in Het Leen. Het arboretum omvat meer dan 7000 soorten houtachtige gewassen en vaste planten. Het arboretum is alle dagen vrij toegankelijk.Groepen die een natuureducatief programma willen spreiden over meerdere dagen kunnen terecht in het Bosklassencentrum Hermeleen. Erkende jeugdgroepen kunnen in vakantieperiodes hun tenten opslaan op de terreinen van het jeugdkampeercentrum. In Het Leen liggen 15 vijvers, waarvan er in drie gevist mag worden. Het water van de vijvers diende vroeger als bluswater bij munitiedepotbranden. De vijvers zijn ontstaan omdat rond de munitiedepots aarden wallen (merloenen) werden aangelegd, die bij een ontploffing verder onheil moesten tegenhouden. Doorheen Het Leen stroomt ook de sterk vervuilde Burggravenstroom, die afkomstig is uit Waarschoot. Gelukkig stroomt het water van de Burggravenstroom niet in Het Leen maar omgekeerd wel. Het Leen is een samenscholing van verschillende biotopen: een deel is als heide aangelegd, een ander deel als gemengd loofbos en nog een ander deel als dennenbos. In Het Leen is er ook een cafetaria, dat op maandag gesloten is.
Genoten van de wandeling, heel weinig wandelaars(hitte)
Na de wandeling deze voormiddag in Roesbrugge, reed ik naar Vleteren om deze wandeling te maken. De start van deze wandeling is aan het cafe De Vrede rechtover de Abdij. Je kan parkeren op de grote parking van De Vrede. Het eerste paaltje met de beschrijving van de route staat gedeeltelijk in de haag . Je moet goed kijken. Je wandelt dan naar de grot langs de zijkant van de abdij ook dit paaltje staat in de haag en vanaf dan is alles prima bewegwijzerd.
Vleteren is een gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De landelijke gemeente telt bijna 3.700 inwoners. De gemeente Vleteren is een samenstelling van drie landelijke kernen. De dorpen Westvleteren en Oostvleteren liggen naast elkaar, gescheiden door de Poperingevaart. In het zuidoosten ligt Woesten. Helemaal in het noorden van Oostvleteren, aan de IJzer, ligt het gehuchtje Elzendamme. De dorpskernen van Oostvleteren en Woesten liggen langs de drukke verbindingsweg N8 tussen Ieper en Veurne. De gemeente telt een totale bevolking van ongeveer 3.700 inwoners, relatief gelijkmatig verdeeld over de drie deelgemeenten. Dit bevolkingsaantal is echter dalend, met een daling van ruim 10% de laatste drie decennia. Enkel in Woesten blijft het inwonersaantal op peil en dit is zo de grootste kern geworden. Het gemeentehuis staat in Oostvleteren.
Deze wandeling is ongeveer 9km lang. Je komt banken tegen aan de Militaire Begraafplaats.
De Abdij van Vleteren. De Sint-Sixtusabdij is een abdij van de trappisten in het Belgische Westvleteren. De abdij is onder meer bekend om zijn trappistenbier Westvleteren. De huidige abt is Manu Van Hecke. De bibliotheek telt circa 600 drukwerken van voor 1830 en 40.000 van na die datum. Rond de abdij liggen de Sixtusbossen. Op weg naar de grot. Hier aangekomen aan de grot. De heilige Maagd Maria
Nu op weg door de Sixtusbossen. Ook op deze wandeling veel afwisseling.
Oude wegwijzers.
Hier was het heel rustig en ook goed beschut tegen de felle zon.
Aangekomen langs de Militaire Begraafplaats: De Belgische militaire begraafplaats van Westvleteren is een militaire begraafplaats met gesneuvelde Belgische soldaten uit de Eerste Wereldoorlog, gelegen in het Belgisch dorp Westvleteren. Deze Belgische militaire begraafplaats ligt aan de zuidoostelijke rand van het dorp. Er liggen 1.208 gesneuvelden, waaronder 33 niet geïdentificeerde. De begraafplaats heeft een rechthoekig grondplan met een oppervlakte van ruim 6.000 m². De grafstenen staan in rijen rug aan rug. De meeste grafstenen zijn officiële Belgische, al staan er nog 14 heldenhuldezerken. Achteraan bevindt zich een vlaggenstok met de Belgische vlag en centraal links bevindt zich een calvarie.
De Sixtusbossen strekken zich uit op de heuvelrug ten noordwesten van Poperinge. Het is een verzameling van allemaal kleinere bossen en behoort toe tot de welbekende Sint Sixtusabdij, waar monikken hun overheerlijk trappistenbier brouwen. Kom de dikste eik uit de streek ontdekken en geniet van de bijzondere roep van de wielewaal of van het waterspel van de vinpootsalamander. Kinderen kunnen zich uitleven in de speelzone.
Hoppeveld
Ook deze wandeling kan ik afvinken van de grote serie van Westoer. Mooie en rustige wandeling.
Vandaag ging ik 2 wandelingen maken van Westoer. De eerste wandeling reed ik naar Roesbrugge.
Roesbrugge is een landelijk dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Roesbrugge is het grootste dorp in Roesbrugge-Haringe, een deelgemeente van de stad Poperinge. Roesbrugge ligt in het noordwesten van Poperinge, en in het noorden van de deelgemeente Roesbrugge-Haringe. De dorpskern ligt langs de IJzer, die hier Belgiė binnenstroomt. Een oude tak van de IJzer, de Dode IJzer, vormt de noordgrens. Aan de andere kant van deze Dode IJzer loopt de bebouwing van de dorpskern door in Beveren-Kalsijde, een gehucht op het grondgebied van de Alveringemse deelgemeente Beveren aan de IJzer. Een kilometer ten zuidwesten van Roesbrugge ligt het dorpje Haringe, waarmee Roesbrugge één deelgemeente vormt. In het nabijgelegen Haringe werden sporen van Romeinse of Gallo-Romeinse bewoning teruggevonden. Deze plaats werd op het einde van de 9de eeuw voor het eerst vernoemd en in de 11de eeuw kwam er een kerkje. Ten oosten had ene Rohard een brug aangelegd over de IJzer en hier rond ontwikkelde zich bewoning. Deze plaats werd eind 12de eeuw, begin 13de eeuw vermeld als de Ponte Rohardi en Rohardsbrugge. In de 13de eeuw namen Elisabeth van Rohardsbrugge en haar echtgenoot Willem van Béthune een mottekasteeltje op de linkeroever van de IJzer in gebruik. Op de rechteroever werd in 1218 een kapel gebouwd, afhankelijk van de parochie van Haringe, en in 1236 werd op de linkeroever, op het grondgebied van Beveren, een klooster gesticht, Onze-Lieve-Vrouw ter Nieuwe Plant genaamd. Het klooster werd in de 16de eeuw meermaals geplunderd en uiteindelijk afgebroken door de Malcontenten, omdat dit het zicht belemmerde. Terwijl Haringe een klein landelijk dorpje bleef, ontwikkelde Roesbrugge zich verder. Dit dorp werd een klein economisch centrum door zijn goede ligging. Vanaf hier was de IJzer immers bevaarbaar en het dorp lag aan de brug over de rivier op de steenweg tussen Ieper en Duinkerke, welke in 1681 werd aangelegd onder het bewind van Lodewijk XIV van Frankrijk. Er waren enkele windmolens, waaronder een papiermolen, vijf brouwerijen, enkele steenbakkerijen en een handel in granen en vetten. In de 18e eeuw waren er ook twee tabaksfabrieken, waarvan de producten over de grens werden gesmokkeld. Na de Franse Revolutie werd Roesbrugge een administratief centrum. Het dorp werd hoofdplaats van een kanton en kreeg een vredegerecht. Tot in de tweede helft van de 20ste eeuw waren er nog belastingkantoren, rijkswacht, douane en brandweer gevestigd. Tijdens het ancien régime bleef de kapel van Roesbrugge afhankelijk van de parochie van Haringe, maar in 1806 werd in Roesbrugge de nieuwe Sint-Martinuskerk ingewijd en de parochie werd zelfstandig. Ik parkeerde mijn wagen eventjes over de brug nabij de kerk van Roesbrugge. De wandeling is aangegeven met bordjes met de Dode ijzer wandelroute. Het beginpunt is op de brug (aangegeven) , een mooie en heel rustige wandeling. Het was ook warm weer, had mij voorzien van wat drank, want veel cafeetjes zal je er nier tegenkomen. Geniet even mee.
De start van deze wandeling
Het kiosk
Zicht op Roesbrugge
Veel afwisseling tijdens deze wandeling.
Aangekomen in Haringe: Haringe is een landelijk dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen, op minder dan een kilometer van de Franse grens. Haringe vormt samen met het wat grotere dorpje Roesbrugge de Poperingse deelgemeente Roesbrugge-Haringe. Op het grondgebied van Haringe werden Romeinse of Gallo-Romeinse bewoningssporen aangetroffen. Haringe werd voor het eerst vermeld in 899, waarbij de plaatsnaam berust op de eigennaam Hari. In de 11e eeuw werd, vanuit het Bisdom Terwaan, een kerk gebouwd voor wat toen eerder verspreide bewoning dan een dorp was. In 1174 kwam het patronaatsrecht aan de Abdij van Sint-Augustinus te Terwaan. De goederen werden beheerd vanuit de proosdij Beauregard te Proven. Haringe werd uiteindelijk overvleugeld door het beter bereikbare Roesbrugge, waar in 1681 de steenweg Ieper-Duinkerke werd aangelegd. Roesbrugge-Haringe is de eerste fusiegemeente die in België tot stand kwam. Ten westen van Haringe stroomt de rivier de IJzer België binnen, die er een eindje de landsgrens vormt. Ook de Heidebeek, die vanuit het zuiden naar de IJzer stroomt, vormt een stuk van de Belgisch-Franse grens ten westen van Haringe. Het dorpje was vroeger door zijn ligging het werkterrein van smokkelaars, "blauwers" genoemd. In het dorpscentrum staat nog het beeld van Karel de Blauwer, een sagefiguur die staat voor alle smokkelaars van vroeger. Vlakbij de kerk staat het graf van dorpspastoor Joris Declercq, alias dichter-schrijver-schilder Djoos Utendoale. Karel De Blauwer
Pastorij van Haringe
Terug aangekomen in Roesbrugge
Hier op deze brug begint de wandeling, op een van de houten pijlers staat het kenteken van deze wandeling. Deze wandeling is 7.2km lang. Na deze wandeling ging ik naar Vleteren om de volgende te maken.
Vandaag ging ik wandelen naar Waardamme. Het is een bosrijkgebied, dus de wandelaar ging beloond worden met veel natuur.
Waardamme is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Oostkamp. De patroonheilige van Waardamme is Sint-Blasius. Het dorp ligt een tweetal kilometer van het centrum van een andere deelgemeente Ruddervoorde, en de twee kernen zijn tegenwoordig door een nijverheidsgebied met elkaar verbonden. Waardamme ligt in Zandig Vlaanderen op een hoogte van ongeveer 12 meter en is relatief bosrijk, vanwege de aanwezigheid van diverse landgoederen. De belangrijkste rivier is de Waardammerbeek die overgaat in de Rivierbeek en in noordelijke richting stroomt. De start was rechtover het vroegere gemeentehuis in zaal de Wara. De wandelaar kon uit een 5tal afstanden kiezen.
Ik ging vandaag wandelen richting het Heuvelland, nl te Dranouter.
Dranouter (uitspraak: Dranoeter, "dranoetre" in het West-Vlaams) is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en sinds 1 januari 1977 een deelgemeente van de gemeente Heuvelland. Dranouter is gelegen in de Westhoek dicht bij de Franse grens. Dranouter telt een 700-tal inwoners. Door de plaatselijke bevolking wordt van Nouter gesproken. Dranouter is een landbouwdorp. De landbouwoppervlakte wordt voor een derde ingenomen door grasland. Er zijn ook vele nijverheidsgewassen. Dranouter werd voor het eerst vermeld in 1123 als Drawenoltra, waarschijnlijk afgeleid van een persoonsnaam en altaar. Vanaf 1113 was Dranouter een zelfstandige parochie. Het dorp behoorde tot de Kasselrij Belle. In de eerste helft van de 15e eeuw kende het een bloeiperiode door de lichte lakennijverheid. Een dieptepunt was het jaar 1568, toen fanatieke beeldenstormers niet enkel kerken kort en klein sloegen, maar ook drie geestelijken vermoordden. In 1552 werd Petrus Plancius geboren, die in 1585 om zijn geloof naar de noordelijke Nederlanden moest vluchten en een beroemd geograaf werd. Hoewel het dorp tijdens de Eerste Wereldoorlog achter de frontlinie lag en een toevluchtsoord was voor Britse frontsoldaten, werd het uiteindelijk geheel vernield en daarna in ongeveer dezelfde stijl herbouwd. Diverse oorlogsgraven en -kerkhoven getuigen van die periode.
Men wandelt door het prachtige Eeuwenhout en valt van verbazing in verbazing als je door de Douvevallei passeert. Wijngoed Entre-Deux-Monts doemt voor ons op.. Het terras van Entre-Deux-Monts, het grootste Heuvellandse wijnhuis, is een voltreffer. Voor je strekt zich een panorama uit van Hondschoote tot Boezinge. Entre-Deux-Monts betekent letterlijk ‘tussen twee bergen’. Een naam die het domein duidelijk niet gestolen heeft. Deze wijngaard gelegen tussen de Rodeberg en de Zwarteberg in het West-Vlaamse Heuvelland staat garant voor expertise, doorzettingsvermogen, toewijding en vooral een generatielange passie voor wijn. Na zijn studie als bio-ingenieur wordt de jonge Martin Bacquaert door zijn liefde voor wijn naar Frankrijk gedreven. Hier leert hij de fijne kneepjes van de wijnbouw en specialiseert hij zich in oenologie. In 2004 is de tijd rijp voor een volgende stap. Met de aanplanting van de eerste duizend kerner wijnstokken is Entre-Deux-Monts een feit. Op enkele jaren tijd is Entre-Deux-Monts uitgegroeid tot een volwassen wijngaard met wijnen die zich gerust tot de Belgische top mogen rekenen. Hoewel elke wijn aromatisch, fris en zuiver is, hecht Bacquaert veel belang aan de eigenheid van elke wijn afzonderlijk. Bij Entre-Deux-Monts zit het hem in de afwerking. Van etiket tot naamgeving, alles is tot in de puntjes uitgedacht. Al blijft het ware kunstwerk uiteraard de uitmuntende, zomerse smaak! De Douvevallei die net over de grens met Frankrijk ontspringt op de Zwarteberg vormt een fysieke landsgrens en dit op slechts een 100-tal meter van de wijngaard. Het spreekt voor zich dat de meanderende Douve een heel waardevolle ecologische rol speelt in haar stroomgebied, waar het wijndomein ook deel van uitmaakt. We rusten in de Rodeberghoeve en na een kleine passage ook Loker. We gaan verder tot het eind met de mindere afstanden..
De Heuvellandstappers hielden er hun Wijngaardtocht vanuit het OC de Klakeye.
Een mooie en rustige wandeling in het heuvelland en het weer viel best mee.
Berlare is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Berlare is een landbouw- en woongemeente, met 's zomers een grote toeristische activiteit dankzij het Donkmeer. Het is gelegen aan een brede bocht in de Zeeschelde. De gemeente telt ruim 14.500 inwoners, die Berlarenaars worden genoemd. De inwoners van Berlare worden ook wel puitenkloppers genoemd. Berlare heeft geen spoorwegstation, maar de naburige Dendermondse deelgemeente Schoonaarde wel. Het station in Schoonaarde is gelegen aan de verbinding Gent-Wetteren-Dendermonde-Mechelen. De gemeente bestaat uit de deelgemeenten Berlare zelf, Overmere en Uitbergen en het dorp Donk. Het Donkmeer, een groot meer en een regionale toeristische trekpleister, ligt centraal in de gemeente.
De wandelclub, de Boerekrijgstappers , hielden er hun Heidemeerstocht vanuit de festivalhal aan het Donkmeer. Het beloofde een prachtige tocht te zijn. De wandelaar kon kiezen uit een 6tal afstanden, ik koos voor de 20km, die er 21 waren. De centrale rustpost bevond zich in het centrum van Berlare. Na een koffie te hebben gedronken begon ik aan de wandeling. Het eerste gedeelte kreeg de wandelaar heel veel natuur. Veel afwisseling en het weer was ideaal.
Zicht op het meer Op weg door de natuur
Heel veel afwisseling
Mooie vergezichten
Heel mooi om er door te wandelen.
Op weg naar de rustpost. Hier moest ik een mooie lus maken van 7.6km. Door het park
en de vele mooie stukjes natuur.
Heerlijk om te wandelen en rustig. Hier tussen de varens.
Zicht op de Paardeweide(enkel de 25 en 30km gingen door dit gebied)
Op de terugweg naar Berlare.
Nog een stukje natuur vooraleer ik langs de achterzijde van park ging.
Hier ben ik aan het Kasteel van Berlare die in het park staat. Het Kasteel van Berlare is een kasteel in de Belgische gemeente Berlare. Het huidige bouwwerk dateert uit de 18e eeuw en werd in opdracht van Aloysius vanden Meersche, de toenmalige heer van Berlare, gebouwd. Het kasteel wordt omgeven door een grote tuin in landschappelijke stijl met dreven, een bos en vijverpartijen. Sinds 2012 is het kasteelpark toegankelijk voor wandelaars en fietsers. Het kasteel ligt in het hartje van Berlare, ten zuiden van de Sint-Martinuskerk. Ten zuidoosten van het kasteelpark ligt de gemeentelijke begraafplaats. Het kasteeldomein gaat terug op een site met walgrachten, waarschijnlijk in oorsprong een hoeve, die toebehoord zou hebben aan de adellijke familie van Berlaere. De familie De Castro werd in 1630 eigenaar van het landgoed en liet er later een kasteel oprichten, dat echter in 1675 vernield werd door Franse soldaten. Juan Bernard de Castro, heer van Berlare, en zijn zus Isabelle Françoise de Castro verkochten het domein in 1688 aan Frans Aloïs vanden Meersche, een Gentse lakenfabrikant en raadsheer in de Raad van Vlaanderen. Omstreeks 1722 werd het kasteel heropgebouwd. De parallelle bouwhuizen in rococostijl aan het voorplein kwamen vermoedelijk in de late 18e eeuw tot stand. Leden van de familie Vanden Meersche bleven heren van Berlare en eigenaar van het kasteel tot 1791, toen het domein door huwelijk in het bezit kwam van de familie De Lichtervelde. Zij woonden er tot 1883. Joris Vergauwen, die van 1884 tot 1905 burgemeester van Berlare was, kocht het kasteel in 1883. In 1906 werd het aan Emile Roos verkocht en daarna werd het bezit van de familie Jonas-Roos. Later erfde de familie Nicod het kasteel, dat zij als buitengoed gebruikten. Het gemeentebestuur van Berlare kocht het domein aan in 2008. Op 27 mei 2012, de Dag van het Park, werd het kasteelpark officieel in gebruik genomen als publiek park. Er worden wel nog een aantal beheerswerken uitgevoerd in de tuinen van het kasteel en een werkgroep buigt zich over de renovatiemogelijkheden voor het kasteel zelf. Na de 2°stop terug naar de ingang van het park voor een korte passage Eénmaal het verlaten van het park ging de tocht verder richting de Berlare broeken.
Dit is ook een mooi stukje natuur.
en hier via het Chiroplein op weg naar het Donkmeer.
Zicht op het Donkmeer.
Het Donkmeer (ook bekend als Overmere-Donk) is een meer in de Belgische gemeente Berlare, gelegen tussen de dorpen Overmere, Uitbergen en Berlare-centrum. Aan de noordoostelijke kant van het meer ligt het gelijknamige gehucht Donk. Er zijn veel drink- en eetgelegenheden rondom het meer. Het Donkmeer heeft een wateroppervlakte van circa 86 hectare en is daarmee een van de grootste meren in Vlaanderen na enkele Maasplassen, het Rauwse Meer (Kempense Meren) en het Schulensmeer. De diepte is gering en bedraagt maximaal 3,20 meter. Een stukje langs het meer
Terug aangekomen op mijn bestemming. Een laatste blik op het meer. Na iets te hebben gedronken ging ik terug naar de auto op de parking.
Deze morgen vroeg uit de veren, ik ging wandelen in de provincie Limburg. Ik reed naar Eksel, waar de Bosdravers er hun Hoksenttocht hielden. Rond 6u45 begon ik aan de wandeling. Tijdens de week zijn het daar altijd lussenwandelingen. Je kan kiezen uit 2 grote verschillende lussen en dan nog eens uit 2 mindere lussen.
Eksel (vroegere spelling: Exel) is een dorp in de Belgische provincie Limburg en een deelgemeente van Hechtel-Eksel in de Kempen. Het was nog wat frisjes toen ik begon aan de wandeling. De eerste lus ging richting Pelt, deze was ongeveer 11.5km lang. De andere lus ging rondom Eksel met de doortocht door de Dommelvallei en was goed voor een 12km. En als laatst deed ik nog een kleinere lus zodat ik een 30tal km op de teller had. In het natuurgebied Dommelvallei in Hechtel-Eksel, Pelt en Peer, vindt je er elzenbroekbossen, hooilanden, weilanden, kleine visvijvers, rietvelden en nog veel meer. De hoger gelegen delen bestaan hoofdzakelijk uit met houtkanten omzoomde akkers en enkele dennenbossen. Die grote verscheidenheid aan landschapstypes zorgt voor veel verschillende dier- en plantensoorten. De Dommelvallei is zonder meer een parel in de Kempen, ideaal voor een afwisselende en ontspannende wandeling. Geniet even mee van de mooie natuur.
Een mooie wandeling, jammer dat er niet zoveel wandelaars waren. Had geluk toen ik net wou vertrekken richting het thuisfront, begon het te regenen, met alles erop en eraan, hagelstenen(kleintjes). Heb regelmatig plensbuien gekregen tot net voor de Antwerpse ring, daarna was alles ok.
Wetteren stond vandaag op mijn planning, dus deze morgen reed ik naar Wetteren voor de 28°Herdenkingstocht A.De Maesschaelck te wandelen. Deze keer ging ik 12km wandelen, omdat ze rond de middag regen voorspelden. De start van deze wandeling was in Sint Gertrudiscollege.
Wetteren is een plaats en gemeente in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 26.000 inwoners, die Wetteraars worden genoemd. Wetteren ligt ongeveer tien kilometer ten oosten van de provinciehoofdstad Gent, stroomafwaarts langs de Schelde.
Het traject die ik volgde
De Sint Gertrudiskerk van Wetteren Het stadhuis De Sint-Gertrudiskerk is een kerkgebouw in de Belgische gemeente Wetteren. De kerk is toegewijd aan Gertrudis van Nijvel. De middeleeuwse kerk werd te klein in de 19e eeuw en onder impuls van burgemeester Charles Hippolyte Vilain XIIII (Katholieke Partij) besliste men omstreeks 1850 op dezelfde plaats een grotere kerk te bouwen, onder leiding van architect Louis Minard. Hij koos hiervoor de rondbogenstijl, een combinatie van romaanse, gotische en Byzantijnse elementen (de hoektorens die op minaretten lijken). De bouw werd aangevangen in 1861 en de kerk werd in 1866 plechtig ingewijd door de Gentse bisschop Hendrik Frans Bracq. De kerk is opvallend door haar hoge middenschip. In de St. Gertrudiskerk waren in het hoge priesterkoor twee loggia's, waarin de adel plaats kon nemen voor het volgen van de diensten. Nu zijn ze afgesloten door glasramen. De zijkapellen waren indertijd beschilderd met onder andere wapenschilden van adellijke families . Door het herschilderen in gebroken wit werd veel van de historiek en heraldiek weggewerkt uit de kerk. De toren is 65 meter hoog. Een wit marmeren doopvont staat in de middengang. Witte natuursteen contrasteert met de rode baksteen van de gevels. (bron: wikipedia) kerk was gesloten (bron: wikipedia) kerk was gesloten zicht op enkele boomkwekerijen
Veel afwisseling
Zijn dit nu Alpaca's of lama's?
Door een mooi stukje natuur.
De streek van de telers.
Geniet van zijn/haar rust.
ook al een tijdje geleden.
Rustige en mooie tocht rond Wetteren. Geen regen gehad, dat is het voornaamste. Misschien op de terugweg naar huis.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
