Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben een man en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is gepensioneerd.
Ik ben geboren op 21/12/1954 en ben nu dus 69 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: wandelen, fotografie en tuinieren.
Na het ontbijt gingen de wandelaars een dagwandeling maken van 20km(23). Ze werden er gebracht met de bus tot Orsbach. De niet wandelaars maakten in de voormiddag een stadswandeling van een kleine 4km. 's Middags een lichte maaltijd en daarna een geleid bezoek aan de Fluweelengrot en de Kasteelruine.
Valkenburg (Limburgs: Valkeberg of Vallekeberg) is een stad in de Nederlandse gemeente Valkenburg aan de Geul, gelegen in het Zuid-Limburgse Heuvelland. Valkenburg is de grootste kern en naamgever van deze gemeente. Valkenburg heeft een sterk toeristisch karakter. De historische stadskern met zijn vele horecagelegenheden, het omliggende heuvelland en een groot aantal toeristische attracties vormen de belangrijkste publiekstrekkers. Valkenburg ligt in een dal dat gevormd is door het riviertje de Geul. Diverse steile hellingen leiden aan de noordzijde van het stadje naar het Centraal Plateau en aan de zuidzijde naar het Plateau van Margraten. Bekende hellingen (onder andere in verband met wielrennen) zijn de Cauberg, de Sibbergrubbe en de Emmaberg. Een deel van de hellingen is bebost. De bodem bestaat uit löss of Limburgse klei. In de ondergrond bevinden zich dikke lagen Limburgse mergel, soms afgewisseld met vuursteen, die beide soms aan de oppervlakte komen. Beide soorten natuursteen worden sinds mensenheugenis gewonnen en hebben hun sporen in het landschap nagelaten (zie vuursteenmijnen van Valkenburg en Limburgse mergelgroeven). Een deel van het centrum van Valkenburg geniet bescherming als rijksbeschermd gezicht Valkenburg. Binnen dit gebied, maar ook buiten het centrum, liggen een groot aantal rijksmonumenten. De meeste oudere gebouwen zijn opgetrokken uit lokaal gedolven mergelsteen.
Halverwege de voormiddag begonnen de niet wandelaars met de stadswandeling door Valkenburg. Tijdens de wandeling kon men ook genieten van sculpturen van alledaagse mensen. deze tentoostelling liep nog tot midden juni. De Alltagsmenschen, of alledaagse mensen zijn levensgrote betonnen beelden van mensen in alledaagse situaties, gemaakt door de Duitse kunstenaars Christel en Laura Lechner. Deze beelden stralen warmte, humor en herkenning uit, waarvoor ze een glimlach op het gezicht van de vorbijgangers toveren. In totaal staan er zo'n 44 beelden verspreid in Valkenburg. Na het middagmaal was er een geleid bezoek voorzien van de Fluweelengrot en de kasteelruine.
Daarna had men nog wat vrije tijd om in de stad wat rond te kuieren.
Dorine bij zo'n alledaags beeld
Vrolijk plaatje
Aan tafel in het Halderpark
Familiebank
Dansers Halderpark
Grendelpoort uit de 14°eeuw, bestaat uit een middendeel met twee rondelen. We zien de beeldnisjes in de spitsboog Hier zien we de z.g. "Sjötter aan de poort"(een historisch beeld van een poortwachter/schutter.
De koerstruitjes voor de ronde van Valkenburg voor dames. Amerikaans koppel
Hier de kasteel ruine.
Kasteel Valkenburg is een kasteelruïne in het Zuid-Limburgse vestingstadje Valkenburg. De voor Nederland zeldzame hoogteburcht ligt op de Heunsberg, een uitloper van het plateau van Margraten. Het kasteel, ooit de burcht van de heren van Valkenburg, werd in 1672 verwoest maar nooit geheel afgebroken. Onder het kasteel bevinden zich diverse vluchtgangen en ligt de Kasteelgroeve. De Valkenburgse kasteelruïne is een belangrijke toeristische attractie en sinds 1967 een beschermd rijksmonument.
Berkelpoort
De Berkelpoort is een van de drie middeleeuwse stadspoorten van het Zuid-Limburgse vestingstadje Valkenburg. De sterk gerestaureerde poort van Limburgse mergel is sinds 1967 beschermd als rijksmonument.
Man met verrekijker aan de Berkelpoort
De wasvrouwen
Hier een bezoek aan de Fluweelengrot.
De Fluweelengrot is een gangenstelsel in de Nederlandse gemeente Valkenburg aan de Geul. Het is ontstaan door mergelwinning. Het historische gangenstelsel bevindt zich aan de Daalhemerweg en is opengesteld voor rondleidingen.Naar het noordoosten bevindt zich de kasteelruïne met daaronder de Kasteelgroeve, naar het zuidoosten ligt de Wilhelminagroeve onder de Heunsberg en naar het zuidwesten ligt de Kerkhofsgroeve. Eveneens ligt ten zuiden van de Fluweelengrot de Proeftunnel Daelhemerweg.
Hierbij wat deskundige uitleg van de gids.
De Fluweelengrot is een van de gangenstelsels onder het stadje Valkenburg. Vanaf ongeveer 1050 ontstond het als gevolg van mergelwinning, voornamelijk voor de bouw van het kasteel van Valkenburg. Het gangenstelsel vormt samen met de Valkenburgse kasteelruïne een museum. Door de mergelwinning is een uitgebreid labyrint van gangen en tunnels ontstaan. De lengte van de Fluweelengrot bedraagt ruim 5 kilometer. Het merendeel van het gangenstelsel is tussen de veertiende en zestiende eeuw door blokbrekers uitgehouwen vanuit de Dwingel en Neerhem, latere uitbreidingen verbonden het stelsel met de Daalhemerweg. De Gemeentegrot was ooit direct verbonden met de Fluweelengrot, deze doorgang is echter eind negentiende eeuw ingestort. De hoogte van de gangen varieert van circa 1,85 meter op de laagste punten tot ruim vijf meter in de grootste gangen. Opvallend is de schijnbaar willekeurige structuur van het gangenstelsel. Terwijl mergelgroeves doorgaans rastergewijs werden aangelegd vertonen de gangen van de Fluweelengrot een meer willekeurig patroon
In 1937 werd er een nieuw gedeelte van het gangenstelsel blootgelegd. Daarbij zijn diverse gangen naar het kasteel ontdekt. Er werden door belegeraars gangen uitgehouwen om het kasteel te ondermijnen. Vanuit het kasteel werden weer gangen gegraven om dat tegen te gaan. Een groot deel van dit gangenstelsel is al verwijderd bij het uitgraven van de Fluweelengrot, men wist toentertijd niet van het bestaan van deze passages af. Een deel is in de 20e eeuw gerestaureerd, men kan er gebruik van maken om door de Fluweelengrot naar de kasteelruïne te komen. Om de veiligheid van de bezoekers te waarborgen werd in 2018 een nooduitgang aangelegd vanuit de Fluweelengrot naar de Dwingel
Na dit bezoek aan de fluweelengrot konden de nietwandelaars nog wat rondkuieren in deze mooie stad.
De wandelaars vertrokken aan het hotel met de bus richting Orsbach. Korte samenvatting van onze dag: In Orsbach aangekomen via kleine wegen en paden langs de selzerbeek naar Mamelis, om dan de rijksweg te dwarsen en vervolgens richting Vijlen te gaan, verder op de ruitersweg ,g
Gulkoelerweg naar het dorp Partij waar we in de Remise verwacht werden om het middagmaal te nuttigen om daarna de Gulpenerberg te beklimmen via de berghemersteeg om dan boven te komen en te genieten van een mooi panorama over het stadje Gulpen, doorheen Gulpen zetten we onze tocht verder naar de Beversbergweg, Heelselsweg waar we de executieplaats van Wijlre passeerden met een prachtig uitzicht, vervolgens op het klinkenpad lopen we een eind op de route naar Santiago, door het bos lopen we in het gerendal, via de Kapelkensveldweg komen we verder aan het kasteel Schaloen oud Valkenburg om dan verder op het Schaloensvoetpad verder langs de rivier de Geul richting hotel te wandelen. Na een rit van 25min waren we bijna aan onze bestemming, maar de bus moest ons iets vroeger afzetten wegens de beperkte wegen om met de bus erdoor te rijden.
Orsbach (Nederlands: Oorsbeek) is een dorp met ongeveer 600 inwoners in de Duitse stadsgemeente Aken, gelegen in het stadsdeel Laurensberg. Orsbach ligt ten noorden van het Nederlandse en Duitse dorp Lemiers, ten zuiden van het Nederlandse dorp Bocholtz en op ongeveer zeven kilometer van het centrum van de stad Aken. Het dorp ligt op het Duitse deel van het Plateau van Bocholtz, steil aflopend naar de Nederlandse grens. Het Duitse deel maakt formeel deel uit van het Vaalser Hügelland en dus de Noord-Eifel. Orsbach ligt op een hoogte van 200 meter. Naar het zuidwesten gaat het steil omlaag van 200 naar 140 meter, waar zich het dal van de Selzerbeek bevindt. Hier liggen hellingbossen, zoals het 21 ha grote Orsbacher Wald, waar zich een rijke plantengroei bevindt, waaronder eenbes, sleutelbloem, grote keverorchis, gele dovenetel, salie, agrimonie, salomonszegel en meerdere soorten orchideeën. In het noordwesten ligt, op Nederlands grondgebied, het Kolmonderbos.
Er gingen wat regenwolken boven ons.
Nog altijd op Duits grondgebied. Ook weer mooie vergezichten.
Eventjes pauzeren
Net een regenbui getrotseerd
Af en toe wat modderige paden
Regelmatig wat gemiezer
Na onze lunch in Partij(dorp)
Partij (Limburgs: Partei) is een dorp in de Nederlands-Limburgse gemeente Gulpen-Wittem. Het dorp vormt tezamen met de nabije buurtschap Wittem het tweelingdorp Partij-Wittem. Partij ligt ten zuiden van de provinciale weg N278, lokaal Rijksweg genoemd. Door het dorp stroomt de Sinsel- of Selzerbeek.
Terug een bui
Aangekomen te Gulpen
Gulpen (Limburgs: Gullepe; Frans: Galoppe) is een Nederlandse plaats in het Zuid-Limburgse Heuvelland met 3.990 inwoners (2023). Het is de hoofdplaats van de gemeente Gulpen-Wittem. De gehele gemeente Gulpen-Wittem telt bijna 15.000 inwoners. Het dorp is gelegen bij de samenvloeiing van de Geul en de Gulp, op een hoogte van ongeveer 95 meter. De kern ligt aan de zuidzijde tegen de Gulperberg (157 m) aan. De 'berg' is een uitloper van het Plateau van Crapoel dat hier steil eindigt. Vanuit het zuidwesten mondt het Gulpdal uit in het Geuldal. Verder naar het zuiden liggen op de hellingen van het plateau enkele bossen: het Dunnenbos, het Wagelerbos en daarachter het Schweibergerbos. In het westen ligt op een helling het Osebosch. De noordzijde van het dorp is op de zuidhelling van de Beversberg gebouwd, waarnaast de Dolsberg (161 m) ligt. In de nabijheid van Gulpen liggen de buurtschappen Ingber, Euverem, Cartils en Berghem. Omringende dorpen zijn Wijlre, Wittem, Margraten en Reijmerstok.
Heel mooi dorpje
Hier het monument
Dit was een heel smal pad
Nogmaals een regenbui
Een beetje ploederen
Vanaf hier kregen we het deksel op de neus qua regen. Nog enkele kms te gaan vooraleer we aan onze bestemming waren.
Het Schaelsbergerbos is gelegen tussen Valkenburg, Walem en Schin op Geul. In het bos zijn verschillende monumenten gelegen. Het bos ligt op de noordhelling van het Geuldal. Het bos wordt thans door Natuurmonumenten onderhouden die het, net als vroeger, gebruikt als hakhoutbos, waarbij de bomen perceelsgewijs en periodiek gekapt worden.Nog een klein duwtje en waren aan het hotel. Terug een hele mooie wandeling.
Dit jaar besloot de wandelclub WSK Marke om een wandelweekend te houden in Valkenburg. Op 31 mei vertrok een volle bus richting Valkenburg, om daar hun weekend door te brengen in het hotel Schaepkens van St Fijt. Onderweg was er een pauze voorzien in Ranst, na de koffiestop reed de bus verder naar onze eerste halte in Hoensbroek. Daar gingen we eten en daarna moesten de wandelaars naar Valkenburg wandelen, zo'n 15km. De niet wandelaars bezochten er het kasteel van Hoensbroek en van daaruit met de bus richting hotel.
Hoensbroek (Limburgs: Gebrook) is een plaats in de Nederlandse gemeente Heerlen (provincie Limburg) met 18.785 inwoners. Tot en met 31 december 1981 was Hoensbroek een zelfstandige gemeente. Sinds de gemeentelijke herindelingen per 1 januari 1982, is het een stadsdeel en plaats binnen de gemeente Heerlen. Hoensbroek heette aanvankelijk Broek of Broich, hetgeen 'moeras' betekent. (De Limburgse aanduiding Gebrook betekent niets anders dan 'het moeras'.) In 1388 werd het afgescheiden van Heerlen en geschonken aan ridder Herman Hoen, wiens familie van dan af Hoen van den Broeck, later Van Hoensbroeck zou heten en een van de aanzienlijkste adellijke families in Limburg werd. Deze Herman Hoen bouwde vervolgens het kasteel, dat nu Kasteel Hoensbroek heet en was er de eerste bewoner van. Op deze plaats had vanaf de dertiende eeuw al een motte en een verdedigingswerk gestaan. Hoensbroek is de samenvoeging van 'Hoens zu Broeck'. Hoensbroek ligt met het zuidelijke deel in het Bekken van Heerlen en met het noordelijk deel op het zuidelijkste deel van het Plateau van Doenrade. In het bekken ontspringen verschillende beken die uitkomen in de Geleenbeek. Door Hoensbroek loopt de Caumerbeek. Hoensbroek ligt op een hoogte van ongeveer 100 meter boven NAP. De plaats is sterk verstedelijkt en is vastgebouwd aan Brunssum en Heerlerheide. Open landschap vindt men in het noordwesten en het zuidwesten. Natuurgebieden zijn te vinden in het dal van de Geleenbeek en de Caumerbeek, in de omgeving van het kasteel.
Foto's van de niet wandelaars zijn genomen door Dorine.
Groepsfoto
Kasteel Hoensbroek of Gebrookhoes (Kasteel Gebrook) is een van de grootste kastelen van Nederland. Het oudste gedeelte van het kasteel, met name de hoge ronde toren, dateert van rond 1360, toen Herman Hoen het verbouwde. In 1225 was er in dit moeras (of gebrook) al een voorloper, een zogeheten motte-burcht. In 1250 werd op de plaats van het huidige kasteel een versterkt huis gebouwd. Vanwege zijn voor Limburg zeer strategische ligging aan de belangrijke handelsroutes naar Maastricht, Aken en Keulen werd het kasteel in opeenvolgende fasen uitgebouwd tot de grootste burcht tussen Maas en Rijn. Het bevat 67 zalen, vertrekken en ruimtes. Samen met het Thermenmuseum maakt het kasteel deel uit van Historisch GOUD, het erfgoedbedrijf van de gemeente Heerlen. In de loop der eeuwen is het kasteel drie keer flink verbouwd en vergroot. De verschillende bouwstijlen uit de diverse eeuwen (14e, 17e en 18e) zijn duidelijk van elkaar te onderscheiden.
Het complex is omgracht en heeft vier vleugels rond een rechthoekige binnenplaats. Het hoofdgebouw is over een brug bereikbaar. Het bezit twee gelijke, tamelijk gedrongen, vierkante torens met uivormige spitsen ter weerszijden van de ingang, en twee hogere en zwaardere, half-losstaande hoektorens van ongelijke vorm aan de achterzijde, met een hoge, ronde rechts en een lagere, vierkante links, beide voorzien van flinke, ranke spitsen. Het is vooral dat imposante achterfront, aan drie zijden in een breed water gelegen, dat het kasteel zijn volle allure verleent. De oppervlakte van kasteel Hoensbroek is ongeveer 50 bij 60 meter, dus 3000 m².
Hier poseerde onze secretaris met heel veel plezier.
Maquette van het kasteel.
De voorburchten (voorhof en nederhof) zijn beide U-vormig en omsluiten twee grote binnenpleinen. Het huidige cachet van Kasteel Hoensbroek ontstond door de carrévormige bebouwing rondom het kleinere, derde binnenplein. Zij dateert hoofdzakelijk van circa 1640 tot 1660, en is uitgevoerd in Maaslandse renaissancestijl, naar ontwerpen van Matthieu Dousin uit Wezet. Deze her- en nieuwbouw geschiedde in opdracht van Adriaan baron Hoen van Hoensbroek, erfmaarschalk van het hertogdom Gelre en meestal residerend op Schloss Haag bij Geldern. Het 17e-eeuwse slotgebouw beslaat driekwart van het gehele complex. De eetzaal en enkele andere vertrekken bevatten schouwen uit circa 1650. In deze vleugel bevindt zich ook de geheime kamer, achter een boekenkast. Van 1720 tot 1722 liet Frans Arnold Rijksgraaf van Hoensbroek een volgende ingrijpende verbouwing uitvoeren, waarbij de vernieuwde noordwestelijke vleugel tot stand kwam. De inrichting met onder meer de ridderzaal en in twee vertrekken schouwen en fraaie illusionistische plafondschilderingen uit de 18e eeuw, getuigt van Franse invloed. Zoon Lotharius Frans was de laatste heer van Hoensbroek (1759-1794) die het kasteel daadwerkelijk bewoonde, tot 1787, nog net voor de Franse Revolutie.
Onze voorzitter als piloot van de ballon
Na het bezoek aan het kasteel gingen de niet wandelaars met de bus richting Valkenburg naar het Hotel Schaepkens van St Fijt
Gezellig keuvelen en genieten van hun drankje.
En wachten tot de wandelaars aankomen. Zicht op het hotel
Foto's van de wandelingen zijn genomen door ikzelf.Zie hieronder
Na een broodmaaltijd in de Eetkamer zijn de wandelaars vertrokken aan het kasteel van Hoensbroek richting Valkenburg. Via het laervoetpad >onder de A76 >verder via verschillende paden oa vleugelsweg, kuilweg, lieverkenszandweg, aalbekerveldweg, achterste lange gats, voorste lange gats, geeneenwilgenweg, speckersdelweg om dan aan te komen in Schimmert waar we een rustpauze inlasten in Brasserie Bie-Ein.
Na verlaten van het dorp Schimmert terug op veldwegen zoals billich waar we in het bos wandelden met naast ons de strabeek waar we deels op het Pieterspad wandelden om dan de A79 te dwarsen en verder langs de spoorweg richting Valkenburg aan het hotel te komen.
Hier verlieten we de parking en begonnen we aan de wandeling met een dertigtal mensen.
We hoopten dat we niet al teveel regen zouden krijgen.
Hier met Philippe(geel hesje) aan het roer, hij heeft deze wandelingen voor het WE voorbereid samen met Frank.
Mooie vergezichten Heel veel afwisseling
Eventjes een rustpauze De blauwe brigade heft het glas.
Af en toe een drassig stukje
Het Ravensbosch (soms ook als ‘Ravensbos’ geschreven) is een gevarieerd, heuvelachtig bos met hoogteverschillen tot zo’n 50 meter. In het laaggelegen deel stroomt de Strabeek, een zijbeekje van de Geul, die aan de noordkant van het Ravensbosch ontspringt. De beek stroomt door twee waterpartijen en een moerasgebiedjes. In het bos komen bijzonder bijzondere flora en fauna voor, zoals het vuurvliegje of glimworm en de ruizenpaardenstaart.
Direct ten noorden van het bos liggen de restanten van de Romeinse villa Groot-Haasdal-Billich, ook wel Op den Billich genoemd. In de omgeving zijn meer Romeinse villa’s en andere Romeinse bouwwerken opgegraven.
Ten noordoosten van het Ravensbosch staat het voormalige klooster Ravensbosch tijdens een opgraving vijf stenen sarcofagen gevonden die vermoedelijk behoorden bij een Romeinse tempel. Dit klooster heeft nu een andere bestemming, onder andere een transportbedrijf, een paardenfokker en -trainer en een Bed en Breakfast, waar je samen met je paard terecht kunt. Op het terrein staat een monumentale mammoetboom, een Sequoiadendron giganteum uit 1885 van ongeveer 29 meter hoog.
Op de uitkijk
Nog even pauzeren vooraleer we aankomen in Valkenburg
Nog een laatste pauze vooraleer we terug aan ons verblijf waren. Een mooie wandeling met heel veel variatie.Dank aan één van onze parcoursmeesters die deze heeft voorbereid.
Grijze dag toen ik vertrok richting Wakken. Onderweg nog een redelijke bui gekregen, maar ik zat nog in de auto. Eenmaal aangekomen was het gedaan met regenen.
Wakken is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Dentergem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Wakken ligt in het oosten van de provincie, nabij de samenvloeiing van de Leie en de Mandel. Wakken ligt in Zandlemig Vlaanderen en in het dal van de Leie. De hoogte varieert tussen 12 en 15 meter. Ten zuidwesten van Wakken stroomt de Mandel in de richting van de Leie. Een belangrijk natuurgebied is het Provinciaal Domein Baliekouter, dat ten noordwesten van Wakken in het dal van de Mandel ligt.
De start was vanuit Hondiuscentrum en de wandelaars konden uit een 4tal afstanden kiezen. Ik besloot voor de langste afstand van 25km. dronk eerst nog een kop koffie, ondertussen Urbain kwam aan en zijn daarna begonnen aan de wandeling. Volgens het pracours zouden we heel wat natuur krijgen. We kregen het Provinciedomein Baliekouter met zijn prachtige bospaden om en rond de Mandelvallei, een natuur belevenis waar zowel korte als lange afstanden kunnen van genieten. Verder zal men kunnen kennis maken met veel onverharde wandelpaden in de dichte omgeving en trekken de lange afstanden richting Oeselgem om er te genieten van de natuurpaden in de omgeving van de Oude Leiearm.
De Baliekouter is een West-Vlaams provinciedomein in Wakken, deelgemeente van Dentergem. Het domein is gelegen aan de Mandel. De naam baliekouter is afkomstig van een balie (of tol) op de weg tussen Tielt en Waregem. In 1993 werd het voormalige kasteeldomein overgenomen door de provincie, en later in 2004 opengesteld en in 2005 uitgebreid. Het gebied is nu 51 hectare groot waarvan 8 hectare bebost.
Kerk van Oeselgem
Een rustige en aangename wandeling.We hebben geen regen meer gekregen onderweg.
Ditmaal reed ik naar Hekelgem, het pajottenland, om daar de Sinksentocht te wandelen in het kader Vlaams Branat wandelt.
Hekelgem is een deelgemeente van de fusiegemeente Affligem, waartoe ook de dorpen Essene en Teralfene behoren. Hekelgem is gelegen in de provincie Vlaams-Brabant. Het dorp heeft een oppervlakte van 809 ha en maakt deel uit van het arrondissement Halle-Vilvoorde en het kanton Asse. Hekelgem was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1 januari 1977.
Hekelgem lag tijdens de Karolingische Periode in de Brabantgouw. Vanaf omstreeks 1085/1086 maakt het deel uit van het landgraafschap Brabant onder de graven van Leuven, voorvaderen van de hertogen van Brabant. Binnen dit graafschap ressorteerde het onder de heerlijkheid Asse (vanaf de 17e eeuw een markiezaat). In de bestuurlijke geografie van het hertogdom Brabant behoorde Essene tot het kwartier Brussel. Kerkelijk stond de parochie Hekelgem als dochterkerk van Essene vanaf 1086 onder het patronaat van de abdij van Affligem, die tot het einde van het ancien régime over uitgestrekte pachtvelden binnen het dorp beschikte. Bij het begin van de Franse periode vormden de gehuchten Affligem, Boekhout en Hekelgem drie verschillende gemeenten. Op 18 december 1795 werden de eerste twee bij de derde gevoegd.Tot in de negentiende eeuw werd het gemeentelijke politieke debat bepaald door twee rivaliserende kampen, de Verkens en de Smeerders. Aan de basis van de tweestrijd lag een conflict tussen culturele verenigingen en een erfeniskwestie. Beide partijen waren oorspronkelijk katholiek. De Smeerders hadden de steun van de abdij van Affligem, terwijl de pastoor van de Sint-Michielsparochie de Varkens aanhing. De tweedeling bleef belangrijk tot aan de fusie der gemeenten in 1977.
De start was vanuit de Cursaal zaal de Bellekouter. De wandelaars konden uit een hele reeks afstanden kiezen; van 6km tot 44km. Ik koos voor de 23km te wandelen, maar door een foutje van de parcoursbouwer(splitsingbord) kwam ik uiteindelijk op bijna 30km. het was een hele mooie tocht met heel veel variatie en groen. Het eerste gedeelte tot aan de rustpost bedroeg bijna 10km en we kregen enorm veel wandelpaden, zowel droge als modderige paden. Aangekomen in Sint-Kathrina Lombeek moesten we daar een lus maken van 8.6km en terug. Deze was ook heel mooi en heel afwisselend. Daarna nog 4.5km tot het einde en daar ging het mis. Bij de eerste splitsing had de parcoursbouwer vergeten onze afstand op het bord te plaatsen en zo waren we opweg naar een volgende rustpost die we niet moesten hebben met alle gevolgen vandien. Geen bezwaar, we kregen wat km's extra bij. Op het einde nog wat bijgepraat en dan terug huiswaarts.
De startzaal Bellekouter
Heel veel afwissling tijdens de wandeling.
Het Hertigembos is een bos- en natuurgebied in de Belgische gemeente Ternat, meer bepaald in de deelgemeente Sint-Katherina-Lombeek. Het bos vormt samen met het grotere Liedekerkebos het bijna 200 ha omvattende bos- en natuurcomplex Liedekerke- en Hertigembos. De naam Hertigembos betekent Hertogenbos en is ontstaan door contaminatie met Affligembos. Zo is Hertigembos ontstaan uit de samentrekking van ‘s Hertogen- en Affligembos, naar de vroegere eigenaars, Hertog Jan en de abdij van Affligem. Bij de aanplanting van het Hertigembos werd gekozen voor inheemse boomsoorten zoals zomereik, es, els, linde en een struikgordel om het beschermd waardevol grasland af te schermen.
Aangekomen te Sint Katharina Lombeek.
Sint-Katherina-Lombeek (plaatselijke uitspraak: Loemek) is een dorp, gelegen in het Pajottenland, in de Belgische provincie Vlaams-Brabant en een deelgemeente van Ternat. Sint-Katherina-Lombeek was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Het dorp is door woonwijken vastgegroeid aan het naburige Ternat. Hier moesten wij een hele mooie lus maken van 8.6km
Terug in Sint Katharina Lombeek
Zicht op de E40
Het was een hele mooie wandeling door het pajottenland,veel afwisseling gekregen en heel goed wandelweer.Er waren 1932 deelnemers aanwezig,waaronder 4clubgenoten.
Het was al een tijdje geleden dat ik nog eens naar Wallonië ging om er te wandelen. Net nu was er een wandeltocht in Péruwelz.Het weer was terug heel goed, dus reed ik naar Henegouwen om daar deze wandeling te maken.
Péruwelz is een Franstalige stad in België, gelegen in het Waalse gewest in de provincie
Henegouwen. Péruwelz ligt in West-Henegouwen op een boogscheut van de Franse grens, in de buurt van de Franse steden Condé-sur-l'Escaut, Vieux-Condé, Hergnies en het bos van Bon-Secours waar we het kasteel van Hermitage vinden
De start van deze wandeling was in Salle des Sportifs, een mooi domein. De wandelaar kon uit een 4tal afstanden kiezen, koos terug voor de 21km, die uiteindelijk ietsje meer was. Een heel rustige wandeling, bijna niemand tegengekomen op mijn tocht van 21km. de ee
Na de start eerst een stukje door het domein.
Vandaag geen gelach of getater, enkel luisteren naar de vogeltjes en genieten van de stilte.
Een heel eind wandelen langs het kanaal.
Hier zicht op het plezierhaventje
Een reejong
Na het kanaal, dit wandel en fietspad een tijdje volgen door het bos.
Ook enkele smalle weggetjes
Af en toe uitkijken voor de bepijling.
Heel rustig
Echt genieten.
Over de E42 Een aalschover
Nog een plezierhaventje
Kerk van Péruwelz.
Laatste stuk naar de startzaal, goed voor 7km.
Terug door het domein
Een hele mooie en rustige wandeling, weinig mensen tegengekomen. Heel veel afwisseling qua zichten. 65% onverhard.
Eventjes wandelen in Oost-Vlaanderen, ditmaal reed ik naar Bachte Maria Leerne, waar de wandelclub uit Deinze er een mooi tocht gaven.
Bachte-Maria-Leerne ontstond in 1823 door samenvoegen van de dorpen en parochies Sint-Maria-Leerne en Bachte. De deelgemeente ligt langs de rivier de Leie, de Oude Leie en het Schipdonkkanaal. Bachte-Maria-Leerne had een eigen gemeentebestuur en burgemeester tot de gemeentelijke fusie van 1977.
De start was vanuit het schooltje, en men kon uit een 6tal afstanden kiezen. Dronk eerst een koffie en wachte op een paar wandelvrienden die ook kwamen voor deze tocht. We besloten om de 21km te wandelen. Er was al wat zon toen we vertrokken. Lentetocht door het groene Bachte-Maria-Leerne en langs het mooie Kasteel van Ooidonk. Iedere afstand kwam langs het kasteel.
Op stap met de 3 musketiers, plezier verzekerd.
Eventjes poseren, mooi op een lijn.
Henri gaf wat uitleg, maar ja...
Zicht op een dode arm van de Leie
Op weg naar de rustpost.
hier wandelden we door het goed van Parijs.
Het Goed te Parijs en het bos rond de Astenedreef bij het Gampelaeregoed … ooit waren het twee aparte gebieden. Natuur en Bos en de stad Deinze brachten de twee boskernen samen onder de noemer stadsbos Deinze. Het gebied ten noorden van de Krekelstraat wordt een stevig bos van een twintigtal hectare. De zuidkant van de Krekelstraat wordt een gevarieerd landschap met bos, wastine en weiland met poelen en gemengde houtkanten
‘Goed te Parijs’ als naam voor een stadsbos? Dit klinkt kosmopolitisch! Maar er zit natuurlijk meer achter. Een vleugje geschiedenis… De naam verwijst naar de hoeve die je op het domein terugvindt. Vermoedelijk was de eigenaar een zekere Van Parijs. Vandaar.
Een glimp op het Kasteel van Ooidonk.
Door deze poort komt men aan het kasteel. Het was een aangename en rustige tocht, met veel gelach en getater.
Nu reed ik naar Kortemark, waar de wandelclub de Kreketrekkers er hun Hapkintocht hielden.
Kortemark is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente telt ruim 12.000 inwoners. Kortemark is gelegen in de vallei van de Krekebeek, een vertakking van de IJzer. In de deelgemeente Handzame verandert de naam in Handzamevaart.
Kortemark bestaat naast de hoofdgemeente Kortemark nog uit de deelgemeentes Werken, Zarren en Handzame. Tot Handzame behoort ook de kleine parochie Edewalle. In het oosten van Kortemark-centrum ligt het gehucht Kortemark-Elle. Voorts liggen nog verschillende kleine gehuchten verspreid over de gemeente, waaronder Markhove, Pereboom en Bescheewege.
In de omgeving van Kortemark werden archeologische onderzoekingen verricht naar enkele grafheuvels uit de bronstijd. Ook werd materiaal uit de La Tène-periode aangetroffen. Enkele artefacten uit het mesolithicum werden eveneens gevonden. De eerste vermelding van het huidige dorp is uit 1063 als "Merck" (afgebakend gebied binnen onbebouwde gronden). Een latere vermelding, uit 1281, had betrekking op de overdracht aan graaf Gwijde van Dampierre onder de naam "Courtemarck". Aldus ontstond Kortemark op de rand van het overstromingsgebied van de huidige Handzamevaart.
De gronden in de omgeving waren in handen van de Graaf van Vlaanderen en werden in de 11e eeuw uitgegeven als heerlijkheid aan de familie Van Oudenaarde. In 1281 werd Kortemark verkocht aan Gwijde van Dampierre en werd onderdeel van het Land van Wijnendale. De kerkelijke rechten (patronaatsrecht en tiendrecht) waren in bezit van de Sint-Salvatorabdij te Ename. In de deelgemeente Werken werden bij archeologische opgravingen enkele skeletten uit de Middeleeuwen gevonden. Eén van de skeletten was van een man van 190 cm, wat een zeer uitzonderlijke lengte is voor die tijd. De godsdiensttroebelen einde 16e eeuw leidden tot de verwoesting van de kerk en de ontvolking van de streek. Ook in de 17e eeuw vonden veel krijgsverrichtingen plaats, vooral met Franse troepen. Kortemark lag een tijd lang tegen Frans gebied aan (1678-1697). Na 1713 kwam een einde aan de voortdurende oorlogen en kwam ook Kortemark onder Oostenrijks bewind. In 1818 bevonden zich te Kortemark zes brouwerijen, twee lijnwaadfabriekjes gebaseerd op thuisweverij, twee steenbakkerijen, een leerlooierij, een tiental windmolens en een drietal rosmolens. In 1835 kwam de eerste stoommachine, die bij de Ellemolen werd geplaatst. Nadat in 1858 het station Kortemark werd geopend nam de bouwactiviteit sterk toe en ontstonden er nieuwe steenbakkerijen. Ook andere industrie vestigde zich, zoals een stoomzagerij (1906) en de groenteconservenfabriek "Aurora" (1907), opgericht door Aimé Talpe. Deze fabriek was een belangrijke werkgever in de streek.Tijdens de Eerste Wereldoorlog legden de Duitsers in de buurt van Kortemark enkele verdedigingslinies aan. Op 14 oktober 1918 werd Kortemark bevrijd door het 10e Linieregiment.De wederopbouwperiode leidde onder meer tot de bouw van een nieuwe kerk. Ook werd een vlasfabriek gesticht, Deprez genaamd. De houtzagerij en de steenfabrieken werden weer gestart, en met name steenfabriek Desimpel werd gemoderniseerd. Tijdens de Tweede Wereldoorlog werd onder meer het station door de Engelsen gebombardeerd. Op 7 september 1944 werd Kortemark bevrijd door Canadezen, Polen en Engelsen.
Deze wandeling ging van start in het OC de Kouter, en ik wandelde terug met Luc en Benny. Vandaag kozen we voor de 21km. Terug heel mooi wandelweer met een aangename wandeling die richting Torhout ging en rond Kortemark zelf met een doortocht door de steenbakkerij Wienerberg en het spaarbekken.
Op weg naar onze eerste rustpost bij de fruitboer.
Naar de steenbakkerij
De huidige ontginningsput, die we in beeld zien, is eigenlijk al de derde site waar de steenbakkerij, die nog altijd goed bekend is onder haar vroegere naam Desimpel, haar klei wint. De twee vorige putten, die meer noordelijk liggen, zijn ondertussen in gebruik als Definitieve Opslagplaats (DOP) voor uitgegraven bodem en als stortplaats (Silvamo). Ook de ontginning van deze put van ruim 15 ha groot loopt stilaan op zijn einde. Daarom werden een paar jaar geleden al plannen gemaakt voor een forse uitbreiding van de ontginningszone, tot 55 hectare. Die gaat vooral in westelijke richting, tot achter de residentiële bebouwing en de site van groenteverwerkend bedrijf Verduyn aan de Galgestraat. Dit uitbreidingsgebied bevat een capaciteit van zo’n 500.000 kubieke meter ontginbare klei, waarmee de steenbakkerij naar schatting een goeie 30 jaar verder kan. Het is de bedoeling om hier klei te winnen voor zowel de nabijgelegen steenbakkerij in Kortemark, waar gevelstenen gemaakt worden, als de Wienerberger-steenbakkerij in Zonnebeke, die binnenmuurstenen produceert.
Vandaag ging ik wandelen in een regio die nog niet helemaal bekend is voor de wandelaar. Deze regio is nog niet overspoeld door wandelingen van via het verbond. Ik reed naar Alveringem om daar deel te nemen aan de Butterblommetocht, uitgevoerd door de plaatselijke wandelclub de Ijzerstappers, nog een heel jonge wandelclub.
Alveringem (Nederlandse uitspraak: [ˈɑlvərɪŋ(ɣ)ɛm] (i); Oalveringem is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente bestaat uit de deelgemeenten Alveringem, Beveren-aan-de-IJzer, Gijverinkhove, Hoogstade, Izenberge, Leisele, Oeren, Sint-Rijkers en Stavele. Op 1 januari 2006 telde Alveringem 4.887 inwoners. De oppervlakte bedraagt 80,01 km², de bevolkingsdichtheid is 61 inwoners per km². De burgemeester van Alveringem is Gerard Liefooghe (Gemeentebelangen) sinds 2006. Cyriel Verschaeve was als pastoor verbonden aan de parochie van Alveringem en werd in 1973 herbegraven in de buurt van de kerk van Alveringem.
De gemeente Alveringem heeft een relatief lage bevolkingsdichtheid en het aantal inwoners is de laatste decennia nog steeds afgenomen. Het uitgestrekte gebied omvat negen deelgemeenten. De grootste stad is Alveringem zelf, de hoofdplaats, gelegen in het noordoosten van de gemeente. Bij de fusie van gemeenten in 1971 werden de dorpen Hoogstade, Oeren en Sint-Rijkers bij Alveringem gevoegd. In 1977 kwamen daar ook Leisele en Stavele, toen nog zelfstandige gemeenten, bij. Vanaf 1971 omvatte Leisele ook de dorpen Gijverinkhove en Izenberge; Beveren-aan-de-IJzer maakte deel uit van Stavele. Sinds 1977 bestond de nieuwe uitgebreide gemeente dus uit de negen deelgemeenten op het platteland.
De start was vanuit de feestzaal Petrus en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. vandaag ging ik wandelen met Luc en zoon Benny. Wij kozen voor de langste afstand van 23km(die in werkelijkheid 24km was).
Tocht door de ongerepte natuur langs de boorden van het Lokanaal, het onooglijke dorp Oeren en de Wijdouwbeek, de stilte van het Pannendorp en het pittoreske stiltedorp Lampernisse met zijn specifieke komgronden. We hadden 3 rustposten op onze afstand.
Zicht op de kerk van Oeren
Mooi zicht op Oeren. hier een eindje langs de Lovaart
Zicht op de kerk van Eggewaartskapelle.
Aangekomen op onze eerste rustpost de Molenwal te Alveringem na 6.2km. Na iets te hebben gedronken gingen we richting Lampernisse.
Heel veel afwisseling op onze tocht.
Zicht op Lampernisse.
Aangekomen te Lampernisse na een kleine 3km
Hier onze 2° rustpost. Nu moesten we een lus van bijna 10km maken tot de volgende rustpost.
Kerk van Lampernisse.
Lampernisse is een deelgemeente van Diksmuide. Het is een landbouw- (voornamelijk op veeteelt gericht) en woondorp van 197 inwoners en een oppervlakte van circa 1362 hectare (gegevens stad Diksmuide 2003). In 1971 (eerste fusie) worden Lampernisse, Stuivekenskerke en Oostkerke bij Pervijze gevoegd. In 1977 nieuwe fusie van deze gemeentes met Diksmuide. Eerste vermelding van Lampernisse in 857 als "Lampannesse". In 1123 is de schrijfwijze "Lampernessa", in 1130 "Lampernissa", in 1142 "Lampernisse" en "Lampernes", in 1255 "Lampernesse", in 1632 "Lampernisse".
Het grondgebied van Lampernisse heeft een grillige structuur van een omgekeerde L. Tot Lampernisse behoort ook de 10 hectare grote "enclave van Lampernisse" (ook "Goudenhoek" en "Vlahoek" zie benaming op de stafkaart) geprangd tussen het grondgebied van Oostkerke, Oudekapelle en Kaaskerke. Dit heeft mogelijk te maken met het gegeven dat de parochie Oostkerke historisch een 'afsplitsing' van Lampernisse is. Lampernisse is gelegen in het poldergebied. De weiden ten westen van de Oude Zeedijk (eerste vermelding in 1439 als "den ouden zeediic") behoren tot de Oudlandpolders, die ten oosten ervan tot de Middellandpolders. In de Middellandpolders vindt men mariene sedimenten van de duinkerketransgressie van de 3de tot de 8ste eeuw (zand en klei) en mariene sedimenten van de duinkerketransgressie van de 11de eeuw (hoofdzakelijk klei) en ook veen. In de Oudlandpolders mariene sedimenten van de duinkerketransgressie van de 3de tot de 8ste eeuw. De Oudlandpolders op grondgebied Diksmuide (Lampernisse en Oudekapelle), Alveringem (Alveringem) en Veurne (Zoutenaaie) zijn beschermd als landschap bij M.B. van 30.01.2002.
Het komgrondengebied van Lampernisse wordt doorsneden door een groot aantal waterlopen. De Molenvaart (naamgeving naar de Sint-Jansmolen) en de Oostkerkevaart doorsnijden Lampernisse van west naar oost. De Leerzevaart vormt deels de grens tussen Lampernisse en Alveringem. Het Eieleed (ook te Kaaskerke) - voor het eerst vermeld in 1710 als "Eyeleed" - vormt de grens tussen Lampernisse en Oudekapelle. Het Lampernissegeleed vormt de grens tussen Lampernisse en Pervijze. De Zaadgracht - eerste vermelding als "up de zaet gracht" in 1460 - loopt langs de Oude Zeedijk en vormt dus de grens tussen Oudlandpolders en Nieuwlandpolders. Voorts het Reigersvliet - voor het eerst vermeld als "Reingheersvliete" in 1366 -, de Grote Beverdijkvaart - voor het eerst vermeld als "Beverdijck vaert" in 1699 -, het Sint-Jacobsleed - voor het eerst vermeld als "St. Jacobsleed" in 1621-1638, de Vlavaart of Bertegatvaart (ook te Oudekapelle) - eerste vermelding in 1621-1638 als "Vlavaert" of "Bertegat" -, de Bovenvliet, de Oude A Vaart, de Grote IJzerbeek en de Kleine IJzerbeek.
Zicht op de kerk van Lampernisse
Dit was een heel mooi pad die we tijdje moesten volgen.
Luc was bezig met wat uitleg te geven
Hier volgden we het Pannendorppad.
Dit is het schooltje uit de reeks Chantal. Dit was een hele mooie wandeling met veel variatie. ook het weer was heel goed.
Vandaag op de dag van de arbeid, reed ik naar Heestert om daar deel te nemen aan de West-Vlaamse wandelhappening.
Heestert is een dorp in het zuiden van de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Zwevegem. Heestert was een zelfstandige gemeente tot de gemeentelijke herindeling van 1977. Het landschap is heuvelachtig; het hoogste punt van Heestert bevindt zich met 65 meter op de Keiberg vlak aan het kanaal Bossuit-Kortrijk. Er is nog landbouw aanwezig in de vorm van akkerbouw maar Heestert ontwikkelt zich meer en meer tot woondorp.
Heestert werd in 1048 voor het eerst vermeld als (villa dicta) Hertrudis. Het dorp dankt zijn naam aan een adellijke dame Ertrudis die zich hier in de 11e eeuw kwam vestigen en er een kasteel liet bouwen. Het grondgebied van Heestert behoorde aanvankelijk onder de kasselrij Kortrijk; bij de afscheuring van de kasselrij Oudenaarde in de 14e eeuw bleef Heestert voor een derde onder Kortrijk en voor twee derde onder Oudenaarde. De dorpsheerlijkheid werd bestuurd vanuit Oudenaarde en de heerschappij over Heestert ging in de loop der eeuwen over in handen van verscheidene families. Bij de vorming van de gemeenten in 1795 werd Heestert een zelfstandige gemeente. In 1977 werd de gemeente opgeheven en bij Zwevegem gevoegd.Naast de landbouw was de vlasverwerking een belangrijke bron van inkomen. Vanaf 1934 kwam er ook vlasverwerking op industriële basis, maar deze bedrijven was geen lang leven beschoren. In 1936 kwam er vanuit Moen een sigarenfabriek, Vandermarliere. Heestert ligt in Zandlemig Vlaanderen. Het laagste deel ligt ter hoogte van de kom, ongeveer 25 meter. De hoogste delen zijn de Keiberg op 65 meter en de heuvel in het Banhoutbos op 57 meter.
De start van deze wandeling is zoals gewoonlijk vanuit zaal Malpertus. De wandelaars konden uit een 8tal afstanden kiezen. Ik besloot om de 20km te volgen. Deze afstand had 2 rustposten, eentje in Zwevegem Knokke en één in Moen. Het beloofde een mooie dag te worden. Voor het eerst waren er geen inschrijvingskaarten meer voor de leden, die zijn automatisch ingescand, de niet leden kregen wel nog een kaart (verzekering). Het was een heel afwisselend parcours met vele paadjes en de nodige groenzones.
Een hele aangename wandeling, veel natuur gekregen.
Gisteren gewandeld in Poelkapelle, vandaag naar Tielt, waar de wandelclub de Wattewystappers er hun Plattelandstocht houden.
Tielt is een stad en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Ze ligt in de driehoek Gent, Brugge en Kortrijk. De stad telt ruim 20.000 inwoners en is de hoofdplaats van het arrondissement Tielt. Tielt is ontstaan in de periode 5de-10de eeuw. De oudste vermelding in de vorm van Tiletum[1] en dateert uit 1105. Het betreft een vermeldingen van de belasting die de heer van een Tieltse villa betaalde. Daarom werden in 2005 in de stad verschillende evenementen gehouden om '900 jaar Tielt op schrift' te vieren. In 1245 werden aan Tielt de stadsrechten verleend, en in 1275 werd de lakenhalle gebouwd. Daarna volgden het houden van een jaarmarkt (recht geschonken door Filips de Stoute), een schepenhuis, de Minderbroeders (lange tijd was in Tielt zelfs het noviciaat) en een Latijnse school in 1686, namelijk het Sint-Jozefscollege (vandaag De Bron). Tussendoor werd meermaals een gedeelte van Tielt verwoest door een stadsbrand of de Gentenaren die oorlog kwamen voeren. In 1602 werd Tanneke Sconyncx beschuldigd van hekserij en in Tielt gemarteld tot ze bezweek. Tielt is een typische provinciestad, zodat de nodige centrumfuncties aanwezig zijn. Zowel in de verzorgende als industriële sector is Tielt een belangrijke regionale pool met de aanwezigheid van het Sint-Andriesziekenhuis, het daaraan verbonden Woon- en Zorgcentrum Samen en het Woon- en Zorgcentrum Deken Darras, en de drie industrieterreinen. Ook de functie van scholenstad is sterk aanwezig met vijf secundaire scholen (alle niveaus in het katholiek en gemeenschapsonderwijs zijn aanwezig). Naast het verplichte dagonderwijs is in Tielt ook een Stedelijke Academie voor Muziek en Woord en een Stedelijke Kunstacademie aanwezig (2300 leerlingen), met afdelingen in een aantal buurgemeenten. Naast de oorspronkelijke gemeente Tielt telt de gemeente drie deelgemeenten: voormalige gemeenten die in de tweede helft van de twintigste eeuw erbij zijn gevoegd:Schuiferskapelle: de kleinste deelgemeente, ten noorden van de eigenlijke stad. Kanegem: de deelgemeente in het noordoosten, iets groter dan Schuiferskapelle. Ze staat bekend door de fleurige bloemen waar het dorp mee versierd is Aarsele: de grootste deelgemeente van Tielt, in het zuidoosten.
Prachtige landelijke tocht met goed begaanbare veldwegels, afgeboord met het nodige groen. Autoluwe baantjes richting Schuiferskapelle.
Het was een nieuwe startplaats, gelegen bij de Euorpahallen. De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen van 3km tot 21km. Ik ging voor de grootste afstand. Samen gewandeld met vriend Henri. Toen we gingen starten begon het ferm te regenen. De tocht ging richting Schuiferskapelle waar er een centrale rustpost was. Het eerste deel was 8km met veel afwisseling van parcours. Toen we bijna aan de rustpost waren was het gestopt met regenen en kwam de zon er stelselmatig door. De grootste afstand maakte hier een mooie lus van ongeveer 7km. Daarna terug richting Tielt. Hebben geen regen meer gekregen, zon en wolken waren van de partij.
Mooie en rustige tocht, jammer van de regen in het begin. Er waren iets meer dan 1200deelnemers aan deze tocht.
Vanmorgen vroeg uit de veren, ging een wandeling maken in Poelkapelle, waar de wandelclub de Clliemolen er hun lentetocht hielden.
Poelkapelle is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Langemark-Poelkapelle, het was een zelfstandige gemeente vanaf 1904 tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Poelkapelle is met zijn ruim 2.000 inwoners een kleiner dan het nabijgelegen hoofdgemeente Langemark (3.500 inwoners), maar toch is de fusiegemeente Langemark-Poelkapelle voor een stuk genoemd naar deze deelgemeente. Na de fusie bleven enkele gemeentelijke faciliteiten dan ook aanwezig in Poelkapelle, maar ondertussen zijn alle diensten reeds gecentraliseerd in Langemark. Poelkapelle is ontstaan rond de Capelle ten Poele, welke het eerst in 1096 werd vermeld. De kapel was afhankelijk van de Abdij van Voormezele en werd bediend door Benedictijnen van de Abdij welke zich aan de rand van het Vrijbos bevond. In 1804 werd Poelkapelle een zelfstandige parochie en in 1904 een zelfstandige gemeente, afgesplitst van Langemark. Poelkapelle fuseerde in 1977 opnieuw met Langemark tot Langemark-Poelkapelle. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd Poelkapelle volledig verwoest. Een anekdote over een veldslag tijdens de Eerste Wereldoorlog die in Poelkapelle plaatsvond, gaat als volgt: een Duits regiment van ongeveer 870 man werd bijna volledig vermorzeld; slechts 70 Duitse soldaten overleefden, waaronder de jonge korporaal Adolf Hitler. In het kader van de wederopbouw werd ook een marktplein aangelegd: het Guynemerplein genoemd naar de bekende Franse gevechtspiloot George Guynemer die er tijdens een luchtgevecht neerstortte en omkwam. In 2006 werd tussen Ieper en Diksmuide een Lancaster MK3 opgegraven. Hij was daar in de nacht van 20 op 21 juni 1944 neergehaald. Zes bemanningsleden konden ontvluchten, de zevende werd door de Duitsers opgepakt.
Ditmaal startte ik niet in Poelkapelle, maar reed naar Passendale, waar mijn vrienden wonen en ook dicht tegen de rustpost. Daar moesten de grootste afstanden een lus maken. Eenmaal aangekomen gingen we naar de rustpost en begonnen daar aan de lus van 9km. Na deze lus gingen we dan richting de startzaal in Poelkapelle, waar we ons dan inschreven, iets dronken en een babbelke deden en gingen dan terug naar de centrale rustpost bin Passendale. We hadden dan de 24km gedaan.Rustige wandeltocht richting Passendale, vooral bekend van de vele oorlogsmonumenten en -begraafplaatsen van de Eerste Wereldoorlog.
Het Crest Farm Canadian Memorial is een oorlogsmonument in de tot de West-Vlaamse gemeente Zonnebeke behorende plaats Passendale, gelegen aan de Canadalaan. Het monument herinnert aan de Derde Slag om Ieper, waarbij Passendale na 100 dagen en grote verliezen op de Duitsers werd veroverd. In de laatste fase werden daarbij de Australische en Nieuw-Zeelandse troepen door Canadese troepen afgelost. Deze bereikten op 30 oktober de heuvels ten zuidwesten van Passendale (Goudberg en Crest Farm). Van daar uit kon Passendale worden bereikt: een terreinwinst van enkele honderden meters ten koste van 15.000 à 16.000 gesneuvelde Canadezen.
Passendale is een landelijk dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en tegenwoordig de hoofdgemeente van Zonnebeke. Het ligt op de Midden-West-Vlaamse Heuvelrug, die doorloopt richting Westrozebeke. Tot 1977 was Passendale een zelfstandige gemeente. Passendale is vooral bekend vanwege de vele oorlogsmonumenten en -begraafplaatsen die refereren aan de Eerste Wereldoorlog, met name de Derde Slag om Ieper.
De neoromaanse Sint-Audomaruskerk werd ontworpen door architect De Pauw uit Brugge. Na de vernieling van 1917 werd ze in 1923 naar het oorspronkelijke plan heropgebouwd. In 1945-1946 werd ze hersteld van de nieuwe oorlogsschade. De Britse 66th Division schonk een glasraam met Saint George, omringd door de wapenschilden van de garnizoenssteden.
Hier nog even door een klein parkje aan het rusthuis in Passendale.
Terug een wandeling dichtbij. Vandaag reed ik met de fiets naar Moorsele waar de plaatselijke club er hun Stekseltocht hielden. Ik had daar afgesproken met wandelvriend Urbain om de grootste afstand te wandelen.
Moorsele is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Moorsele was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling en is, net zoals buurgemeente Gullegem, sinds 1977 een deelgemeente van Wevelgem. De naam Moorsele is afkomstig van Mortsella, wat een samenvoeging is van het Frankische sella en het Keltische mort of maret. Het eerste deel, mort, betekent hoog, terwijl sella Frankisch is voor een hut. Met de naam werd dus een hooggelegen verzameling van hutten en andere gebouwen bedoeld. (Uit: Van parochie Mortsella tot deelgemeente Moorsele) Zeker is dat er in de omgeving van Moorsele reeds intensieve bewoning was ten tijde van Romeinen en Kelten. Getuigen daarvan zijn opgegraven Romeins puin en resten van de Heirweg (thans zichtbaar in de straatnaam Heerweg). De oudste vermelding Mortsella dateert van 1046 en is daarmee de oudste datering van de drie deelgemeentes. Lambertus van Vijve schonk een bunder grond in Mortsella aan het altaar van de Heilige Bertulfus van Harelbeke voor het zielenheil van zijn overleden broer. De kerk moet midden 11e eeuw gesticht zijn, maar werd voor het eerst vermeld in 1165. Het betrof een romaanse zaalkerk. Het patronaatsrecht was in bezit van het kapittel van Harelbeke. Omstreeks 1500 werd de kerk door een laatgotische hallenkerk vervangen. Moorsele ligt in Zandlemig Vlaanderen. De hoogste punten zijn de Kezelberg (41 meter) en de Draaitap (richting Sint-Eloois-Winkel). Het laagste punt is 20 meter, in het dal van de Heulebeek, welke door de kom van Moorsele naar het oosten stroomt. In Moorsele ligt ook een park, het Groen Lint genaamd. Moorsele ligt ook dicht bij recreatiedomein Bergelen. Op het grondgebied ligt een deel van het industrieterrein Gullegem-Moorsele.
De start gaat vanuit het OC Steksel en men kon uit 5tal afstanden kiezen. Wij kozen voor de langste afstand. Na een kop koffie begonnen we aan onze wandeling. Laat je verrassen door het landelijk karakter, rustige wegen, Kezelbergroute (oude treinroute Menen-Roeselare) richting Ledegem. Grote afstanden maken een lus in de Artoishoek in Geluwe.
Een leuke en mooie wandeling, er waren iets meer dan 1000 wandelaars.
Na gisteren te hebben gewandeld in Lauwe, ging ik vandaag naar Ardooie waar de wandelclub de Spartastappers er hun jaarlijkse Skobiaktocht houden.
Ardooie is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. Het dorp ligt 7 kilometer ten noordoosten van de stad Roeselare. De gemeente telt ruim 9.000 inwoners, Ardooienaars genoemd. Einde 19e eeuw werden door baron Gillès de Pélichy een aantal voorwerpen uit het neolithicum aangetroffen. De plaats is in 847 vermeld als Hardoga: in territorio Menap quod nunc Mempiscum appellant Rollare, Hardoga, Cokenlare ... (Recueil des actes de Charles II le Chauve, roi de France, uitg. Ferdinand Lot, 1943, nr. 92), later (H)ardoye genoemd. Er zou toen al een kerkje zijn geweest. Tijdens het feodale tijdperk waren er diverse heerlijkheden in het gebied, de belangrijkste heerlijkheid was oorspronkelijk in handen van de familie Van Ardoye. Einde 13e eeuw kwam zij door huwelijk in handen van de familie Van Lichtervelde. Vanaf 1431 tot in de 17e eeuw Van Claerhout, vanaf 1620 De Bryarde, De Thiennes, De Houchin vanaf ongeveer 1740 en De Jonghe d'Ardoye vanaf 1773. In 1572 had de kerk te lijden van beeldenstormers, maar deze werden verjaagd. In 1578 werd Ardooie dan weer belaagd door de Malcontenten, wat leidde tot gedwongen inkwartiering, plunderingen en vlucht van een deel der bevolking. In 1624 werd een passie-ommegang opgericht in het dorp, waarvan nog één statie bewaard bleef, de kruiswegstatie. In de 18e eeuw was de linnenweverij een belangrijke broodwinning voor enkele honderden wevers. Ook in de 19e eeuw waren er veel thuiswevers. Omstreeks 1840 stortte deze nijverheid in, maar in 1880 werd in het gehucht Tasse een industriële weverij opgericht, van de familie De Bal. Vanaf 1880 werd overgeschakeld van graan en vlas naar veeteelt, aardappelen en cichorei. Begin 20e eeuw ontstonden meerdere industriële bedrijven: schoenfabrieken, een pettenfabriek, weverij en vlasverwerkend bedrijf, een maalderij, brouwerijen, een zuivelfabriek en een metaalbedrijf. Tijdens de Eerste Wereldoorlog, vooral in 1918, werd het dorp zwaar getroffen. Onder meer de kerk werd door de terugtrekkende Duitsers opgeblazen. Van 1950-1970 vond opnieuw een omschakeling plaats. Cichorei en tabak verdwenen. Intensieve veehouderij en vooral tuinbouw kwamen ervoor in de plaats. Er ontstonden ook industriële verwerkers van tuinbouwproducten.
In 1977 fuseerde Ardooie met Koolskamp tot de fusiegemeente Ardooie.
De start was vanuit de evenementenzaal de Ark. de wandelaars konden uit een 6tal afstanden kiezen en ik koos voor de 25km afstand. na een kopje koffie begon ik aan de wandeling. Het beloofde een mooie dag te zijn en dus moeten er alles uithalen. Het eerste gedeelde ging via paden en enkele autoluwe wegen richting Meulebeke, waar we aan het domein Veld een rustpost hadden in het schooltje. Daar moesten de grootste afstanden een hele mooie lus maken door het domein, om daarna terug te keren richtijng Ardooie. Eénmaal aangekomen in de startzaal kreeg iedere deelnemers gratis 2 pannenkoeken aangeboden.
Hier op weg naar het domein 'tVeld
Het Provinciedomein 't Veld is een natuur- en recreatiegebied in de West-Vlaamse gemeente Ardooie, direct ten westen van de kom van het dorpje 't Veld gelegen. Het 44 ha grote gebied was oorspronkelijk het domein van het Kasteel van Ardooie, en bestaat uit park met vijvers en bos. Het kasteel is particulier bezit, maar het domein is vrij toegankelijk en er zijn wandelpaden door en om het domein uitgezet die ook langs de Rysselendemolen en het historische Veldkruis, dat zich aan de rand van het gebied bevindt. Er zijn ook recreatieve voorzieningen zoals een cafetaria, bootverhuur en dergelijke
Een mooie en aangename wandeling. Er waren meer dan 2200 wandelaars aanwezig.
Vandaag was er een wandeling op het thuisfront. De wandelclub uit Lauwe hield er hun leietocht.
Lauwe is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de stad Menen. Lauwe was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. De leuze van de deelgemeente is: Lauwe Leeft. Lauwe is gelegen aan de rivier de Leie. De plaats is ook bekend om de 21 julifeesten (Nationale feestdag van België) (Summer@Lauwe), inclusief vuurwerk, waar jaarlijks veel volk op afkomt alsook de uitgebreide jaarlijkse kerstmarkt.
In 1917 werden voorwerpen van Gallo-Romeinse oorsprong gevonden, zoals een bijl en een slaghamer in silex. De Dronckaertstraat zou betrekking hebben op een heerweg van Roncq naar Kortrijk en verder. De naam Lauwe werd mogelijk in een boek van 804 aangetroffen, maar zeker in 1128 als Lauwa en in 1134 als Lauha. Het zou afkomstig kunnen zijn van aleu (lichtend) of in verband staan met Keltische benamingen voor water zoals lova (waterloop) en lavo (meer). De heilige Aubertus van Kamerijk (Obertus, †668) zou hier zijn gedoopt. Omstreeks 804 zou hier al een gehucht zijn geweest aan een doorwaadbare plaats over de Leie. In 1128 werd gewag gemaakt van de eerste bekende heer van Lauwe, Disderus van Halewijn. Deze was overste van het Sint-Pieterskapittel te Rijsel. Het patronaatsrecht van de kerk behoorde dat kapittel toe. Een romaans kerkgebouw zou omstreeks 1100 zijn gebouwd. Na de Slag bij Westrozebeke (1382) werden de goederen van de heer van Lauwe verbeurd verklaard. De heerlijkheid kwam in handen van de familie van Ghistelle en omstreeks 1430 door huwelijk van de familie van Halewijn. In 1544 kwam hij aan Philip de Croy. De laatste heer was Juliaan Louis Frans Bidé de la Grandville die tijdens de Franse Revolutie gevangen werd genomen en stierf in 1802.
Tijdens de 19e eeuw groeide de bevolking, mede door de industrialisatie. Tussen 1838 en 1842 werd een spoorlijn aangelegd. In 1834 werd de Leie gekanaliseerd. Een brug naar Wevelgem kwam 1868-1869 tot stand en deze verving een veerdienst. In 1855 kwamen zusters vanuit Heule en betrokken een klooster. Ze leidden een school. In 1977-1978 werden klooster en school grotendeels gesloopt. Omstreeks 1900 ontwikkelde zich de vlas- en dakpannenindustrie. In 1898 kwam er een jacquardweverij, De Witte-Lietaer genaamd. Oorspronkelijk linnenweverij, werd na 1900 ook katoen verwerkt. Het groeide uit tot een der grootste weverijen van Europa, die vanaf de jaren '50 van de 20e eeuw meubelstoffen en autobekleding ging produceren. In 1910 werd dakpannenfabriek Lauwberg opgericht, deze werd in 1965 gesloten.
De start was vanuit Hoeve Delaere en de wandelaars konden uit een zestal afstanden kiezen. Het beloofde een mooie dag te worden. Eerst een kop koffie en dan begon ik aan de wandeling van 22km. Het was een vuurdoop voor de nieuwe parcoursmeester. We kregen heel veel natuur, de centrale rustpost wa in Bissegem. Daar maakten de grootste afstanden een mooie lus met ook heel veel variatie.
Een hele mooie en rustige tocht en ook een dikke pluim aan de nieuwe parcourbouwer. Er waren 858 deelnemers.
Na gisteren een hele mooie dag, helaas zonder wandeling, ging ik vandaag richting St-Joris, om daar deel te nemen aan de lattenklieverstocht.
Sint-Joris is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Beernem, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Sint-Joris ligt tegen de grens met de provincie Oost-Vlaanderen. Langs het dorp loopt het Kanaal Gent-Brugge. Het betreft een vanouds dunbevolkte streek, het Bulskampveld, waar volgens een legende in de 10e eeuw een kapel zou zijn gebouwd door een edelman, die gered werd uit handen van struikrovers. In 1242 stichtte bisschop Walter van Marvis van Doornik hier een parochie, gewijd aan Sint-Joris, die delen van de parochies van Beernem, Knesselare en Oedelem omvatte. Het dorp werd toen aangeduid als Diesele, wat verwijzen zou naar een onvruchtbaar gebied. Vanaf 1297 is hier de naam van Sint-Joris aan toegevoegd: Sint-Joris-ten-Distel. Tussen 1270 en 1280 werd de zandrug tussen Beernem en Sint-Joris doorgegraven, waarmee de beddingen van de Zuidleie (richting Brugge) en de Hoge Kale, die de bovenloop van de Durme vormde. Zo werd een begin gemaakt met het Kanaal Gent-Brugge.
Toen ik aankwam, was er al aardig wat volk op de been. na mijn inschrijving en een kopje koffie, begon ik aan mijn wandeling. Ik ging voor de 21km. Onmiddelijk buiten de startzaal was er al een splitsing, ik ging eerst de grootste afstand wandelen en daarna nog de plaatselijke lus. We zitten vlak aan het kanaal en we gaan dat voor de langere afstanden maximaal benutten. Tot aan de ruime rustpost in zaal De Barge aan het Bargepark in Beernem zijn er twee mogelijkheden. Ofwel bewandel je een zeer avontuurlijk pad langs Miserie dat magnifiek is maar op sommige plaatsen erg steil en mogelijk glibberig, ofwel ga je langs het verharde pad dat ook erg mooi is maar veel toegankelijker. Via de jachthaven en het Capibarapad steek je de fietsersbrug over en ben je even later op de rustpost na 4,6 km. Het tweede stuk gaat via enkele rustige wegen met mooie vergezichten naar de Kijk Uit. Daar daal je af naar het water en bewandel je gedurende 3 kilometer de Kanaaloever op enkele meter van het water. Begin April zou de Gaspeldoorn met zijn weelderige gele bloemen in volle bloei moeten staan, een schitterend gezicht. Aan de rustpost moest de 21km een kleine maar mooie lus maken. Na de 2°maal gingen al de afstanden terug naar de startzaal via een mooi pad langs het kanaal.
De Miseriebocht is een natuurgebied ten westen van de tot de West-Vlaamse gemeente Beernem behorende plaats Sint-Joris. Het gebied wordt beheerd door Natuurpunt. De Miseriebocht was een bocht in het kanaal Gent-Brugge. Het bochtige traject van dit kanaal ter plaatse kwam voort uit het feit dat de bodem hier zijn hoogste punt bereikte en de rug moeilijk te doorgraven was vanwege veldsteenbanken. Door de hoge ligging is er ook een hoge oever. In de jaren '80 van de 20e eeuw werd het kanaal verbreed en werden bochten afgesneden. Het schiereiland tussen de afgesneden kanaalarm en de nieuwe loop van het kanaal vormt een natuurgebied, waar planten van schrale zandgronden, zoals gaspeldoorn, te vinden zijn, evenals brem en sleedoorn. Vanaf de hoge oevers kan men onder meer de ijsvogel waarnemen. De Miseriebocht is toegankelijk voor wandelaars.
Lattenklieven of lattenkloven of lattenspletten, was een huisnijverheid die in delen van West-Vlaanderen werd beoefend tijdens de negentiende en twintigste eeuw, hoofdzakelijk voor de bevoorrading van de Benelux en van delen van Frankrijk. De streekgebonden nijverheid van het lattenklieven bestond erin verzaagde boomstammen te klieven tot dunne latten, die dienden als drager van pleisterwerk in plafonds en binnenmuren. De gemeenten Beernem en Sint-Joris-ten-Distel ontwikkelden zich tot productiecentra. Het ontstaan van het lattenklieven als ambacht en als onderdeel van de vakwerkbouw, dateert uit omstreeks 1850. Voordien, in de eerste helft van de negentiende eeuw, waren het houthandelaars die plafondlatten verkochten. Ze kochten die waarschijnlijk aan bij huisarbeiders in de omgeving van hun bedrijf. In 1880 vestigden zich de gebroeders Lemahieu, Henri (1857–1914) en Isidoor (1866–1921) als houtzagers in Beernem. Ze kwamen uit Langemark, waar hun vader Charles Lemahieu (geboren in 1828 te Vlamertinge) een houtbedrijf leidde. Vanaf 1886 behoorde het lattenklieven tot hun activiteiten. In 1888 splitsten zich hun activiteiten. Henri bleef in Beernem, terwijl Isidoor zich in Sint-Joris vestigde. Isidoor ontwikkelde zich het meest en had voor de Eerste Wereldoorlog tot 500 personen in loondienst. Henri was ook actief in het lattenklieven, maar was vooral actief in het aanleggen van tramlijnen en het plaatsen van telefoonpalen. Voor de latten werd hoofdzakelijk dennenhout, meer bepaald fijnspar gebruikt. Voor de Franse markt werd vooral met eikenhout gewerkt. Tijdens het interbellum werd de jaarlijkse productie geraamd op één miljoen latten. Vanuit Beernem en Maria-Aalter vertrokken jaarlijks 600 tot 700 wagons met latten. De afnemers waren plafonneerders en aannemers, al dan niet via handelaars in bouwmaterialen. Vanuit Beernem en Sint-Joris verspreidde zich het lattenklieven over Vlaanderen. Na de Eerste Wereldoorlog was er uitbreiding in Aalter, Maria-Aalter en Knesselare. Nadien werd het lattenklieven in beperkte mate ook beoefend in Doomkerke, Maldegem, Anzegem, Waregem, Poperinge, Proven en Woesten. De vraag naar plafondlatten was het hoogst voor de wederopbouw na beide wereldoorlogen. Vanaf het einde van de jaren dertig kwamen gepleisterde platen en vezelplaten op de markt. Begin jaren vijftig ging de vraag naar plafondlatten sterk achteruit, om weldra bijna volledig te verdwijnen. Na 1950 bleven nog nauwelijks lattenklievers over en begin de jaren zeventig waren ze helemaal verdwenen. De plafondlatten waren definitief vervangen door spaanplaten en pleisterplaten. Alleen bij sommige restauraties van beschermde gebouwen worden ze soms nog aangewend. Hiervoor worden oude latten hergebruikt of worden bij een zeldzame lattenkliever nieuwe latten aangekocht.
Dit was terug een aangename en mooie tocht met veel afwisseling, en prima wandelweer.
Ditmaal ging ik met de wandelclub WSK Marke naar Nieuwrode om daar deel te nemen aan de 38°parel van het Hageland. Het Hageland is een Vlaamse streek die grotendeels in Oost-Brabant en voor een klein deel in het westen van Limburg gelegen is. Het Hageland is het gebied tussen de steden Scherpenheuvel, Aarschot, Leuven, Tienen, Diest en Landen. Het Hageland wordt in het zuiden begrensd door de heuvelrug van Pellenberg en in het zuidoosten door de loop van de Velpe. Het gebied ten zuiden van deze lijn wordt in toeristische publicaties vaak bij het Hageland gerekend, maar sluit landschappelijk meer aan bij Droog Haspengouw (Tienen, Hoegaarden, Landen). De oostgrens van het Hageland wordt gevormd door de Gete en de noordgrens door de vallei van de Demer.
Nieuwrode ligt in het Hageland en de hoogte varieert van 17-60 meter. De Grote Losting en de Kleine Losting stromen door het gebied. Verder zijn er getuigenheuvels zoals de Beninksberg ten westen van Nieuwrode, Benneberg en Kriesberg ten oosten van Nieuwrode. Ook ten oosten va Nieuwrode ligt het Mostingbos. Nieuwrode is een deelgemeente van de gemeente Holsbeek, gelegen in de provincie Vlaams-Brabant. Nieuwrode was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Het dorp is ontstaan in de 12e eeuw. De eerste kerk of kapel werd gebouwd in het domein van de heren van Schoonhoven. De parochie Nieuwrode was tot 1239 een quarta capella van de moederkerk van Sint-Pieters-Rode. De oudste schrijfwijze van "Nieuwrode" is "Noweroi", later "Nurode" (1235) en nog later "Nieuwrode" (1671). De naam wijst op het bestaan van "een nieuw ontbost gebied" in vergelijking met een ouder gebied in de buurt; in feite ging het om een nieuwe ontginning naast de oude van Sint-Pieters-Rode. Aandacht dient overigens besteed aan mogelijke verwarring met Nieuwenrode (Kapelle-op-den-Bos). Het dorp was lang bekend om de perzikboomgaarden, samen met Wezemaal en Gelrode. Maar rond 1970 begon het aantal boomgaarden snel terug te lopen. Anno 2006 zijn er bijna geen meer. Ook de aardbeienteelt is anno 2006 sterk aan het teruglopen.
Na een rit van 1u30 kwamen we aan in Nieuwrode waar de voorzitter ons stond op te wachten. Na onze inschrijving konden we beginnen aan de tocht. Het weer was goed, voorlopig geen regen en met enkele wandelvrienden begon ik aan mijn tocht. We deden het parcours van de 30km. Het beloofde een hele mooie en gevarieerde tocht te zijn.
De Sint-Lambertuskerk is de parochiekerk van Nieuwrode.De huidige kerk, gebouwd van 1870 tot 1873, heeft een neoclassicistische stijl. Het is een driebeukig kerkgebouw met een halfingebouwde westtoren. Het koor en de sacristieën in classicistische stijl dateren uit het einde van de 18e eeuw. De kerk is opgetrokken uit baksteen met natuurstenen sierelementen. De slanke toren heeft een vierkante benedenbouw en een achtkante bovenbouw.
Dit was een hele mooie en gevarieerde wandeling. Een erg mooie regio om te wandelen zal zeker nog terugkomen.
Ditmaal ging ik wandelen in Zedelgem. De wandelclub 4op een rij staat garant voor mooie tochten in het Brugse ommeland. Dus mijn keuze was snel gemaakt.
Zedelgem is een plaats en gemeente in de Belgische provincie West-Vlaanderen. De gemeente ligt tussen Brugge en Torhout en telt ruim 23.000 inwoners. Zedelgem (in de volksmond Zilleghem) bestaat sinds 1977 uit de deelgemeenten Aartrijke, Loppem, Veldegem en Zedelgem zelf.
Zedelgem behoort tot Zandig Vlaanderen en de kom ligt op een hoogte van ongeveer 12 meter, terwijl de hoogte van de omgeving varieert van 9 tot 20 meter. De Plaatsebeek stroomt door het centrum en de Zabbeek stroomt iets ten noorden daarvan. Tot de nabijgelegen natuurgebieden behoren het Vloethemveld, in het westen, dat het vroegere munitiedepot herbergt en een beschermd landschap is. Ten oosten van de buurtschap De Leeuw vindt men het gemeentelijk domein Merkenveld, een bosgebied waarin zich ook een jeugdverblijf bevindt. Ook Doeveren bevindt zich deels op Zedelgems grondgebied. Op het grondgebied van Zedelgem bevinden zich ook enkele wandelpaden, namelijk Merkenveldpad, Sint-Maartenspad, Sint-Elooipad, Heirwegpad en Klytepad. Fietsroutes zijn de Boschvogelroute en de Zilleghemroute.
Ook deze keer vertrok ik vroeg, omdat ze geen mooi weer voorspelden. De start van deze wandeling ging uit de school Spes Nostra, en de wandelaars konden uit een waaier van afstanden kiezen.
Hier kregen we een mooie passage door het Vloethemveld.
Vloethemveld is een voormalige militair domein en krijgsgevangenkamp gelegen in Zedelgem. Momenteel is het een beschermd natuurdomein (deels natuurreservaat, deels bosreservaat, deels domeinbos) en Natura 2000-Habitatrichtlijngebied. Het Vloethemveld staat ook in de inventaris van onroerend erfgoed. De bossen van wat nu Vloethemveld is, werden in 1296 door de graaf van Vlaanderen geschonken aan het Sint-Janshospitaal. Het hospitaal gebruikte de opbrengst van weideverhuur en houtwinning voor hun werking. In het gebied lagen meerdere vijvers. Deze waren ontstaan door de aanleg van de "Vossenbarm" in 1478 om overstromingen tegen te gaan. De meeste vijvers verdwenen weer in de 19de eeuw, toen het terrein met bos beplant werd. Door het decennialang maaien ontwikkelde zich op de vlaktes en de beschermingsbermen rond de munitieopslagplaatsen een heidevegetatie. Deze verschraalde grond met heidebegroeiing vormt thans een waardevol natuurgebied, dat vanwege zijn kwetsbaarheid niet voor het publiek toegankelijk is. Het bosdomein is wel opengesteld voor wandelaars, fietsers en ruiters.
Terug aan de startzaal na een mooie tocht. Nogal geluk gehad betreft het weer, enkele kleine hagelbuien hebben de wandelaars gekregen. Op de terugweg naar huis, ook enkel hagelbuien gekregen.
Vandaag een wandeling tegen de taalgrens. Ik ging wandelen in Helkijn waar de wandelclub uit Heestert er hun jaarlijkse Scaldistocht houdt.
Helkijn (Frans: Helchin) is een dorpje in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van de faciliteitengemeente Spiere-Helkijn. Het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. Helkijn ligt langs de Schelde, tegen de grens met Wallonië. In 847 werd Helkijn voor het eerst vermeld, als Helcinio. Het betreft hier wel een afschrift van omstreeks 1300. In 988 en 1156 werd Helkijn opnieuw gemeld. In 988 werd een eerste kerk vermeld. Het patronaatsrecht berustte bij de Sint-Maartensabdij van Doornik. Van militair belang was het Hoge Hof, het kasteel van de bisschoppen van Doornik. Het lag in het grensgebied tussen de invloedssferen van Frankrijk en Vlaanderen en werd regelmatig als uitvalsbasis voor Franse troepen gebruikt. Toen in 1521 het Doornikse door Karel V werd ingelijfd, verminderde de militaire functie. Toch kwamen er nog regelmatig Franse troepen naar Helkijn, zoals in 1674 en 1677. De Fransen legden een linie aan van Menen naar Spiere, die in 1689 door Spaanse troepen werd doorbroken. Van 1896 tot ongeveer 1930 kende Helkijn een suikerfabriek, de Sucrerie d’Helchin, waar ongeveer 175 mensen werkten. In 1937 kwam een groothandel in granen en meststoffen in de gebouwen. In 1918 leed het dorp zware schade door beschietingen tijdens de terugtocht van de Duitsers. De kerk en een derde van de huizen werd beschadigd.
De start was vanuit het B-Complex te Helkijn waar de jeugd er hun matchen spelen. Ik was redelijk vroeg, daar de weersvoorspellingen niet gunstig gingen zijn. het was een door de weekse rustige wandeling.
De kerk van Helkijn.
De Sint-Jan Baptistkerk is de parochiekerk van de tot de West-Vlaamse gemeente Spiere-Helkijn behorende plaats Helkijn, gelegen aan het Gemeenteplein. Volgens sommigen zou er al in 650 een kerkje in Helkijn geweest zijn, dat gesticht zou zijn door Sint-Eligius. Een eerste schriftelijke aanwijzing van een kerk in Helkijn is van 988. Het patronaatsrecht is aan de Sint-Maartensabdij van Doornik en de kerk is eigendom van de bisschop van Doornik, evenals de dorpsheerlijkheid. Omstreeks 1200 werd een romaanse kerk gebouwd en in de 17e eeuw werd deze kerk nog vergroot. Er werd een driezijdig koor aangebouwd. In 1686 werd tegen het koor aan de zuidkant een sacristie gebouwd. Op 8 september 1686 werd de kerk echter verwoest door brand. Van 1694-1705 werd aan een nieuwe kerk gebouwd in Doornikse steen, terwijl de behouden gedeelten, namelijk het koor, de zuidelijke sacristie, de kapellen en de westgevel, in baksteen waren uitgevoerd. Ook van Doornikse steen waren de delen van het romaanse bouwwerk, die nog bewaard bleven, zoals de ingang in de westgevel. In 1716 werd een bakstenen klokkentoren gebouwd. In 1886 werd de noordelijke sacristie opgetrokken. In 1918 werd het dak en de sacristie zwaar beschadigd. Na de oorlog werd de kerk hersteld.
Het Kasteel van Bossuit is een kasteel in de tot de West-Vlaamse gemeente Avelgem behorende plaats Bossuit. Het domein was een achterleen van de dorpsheerlijkheid Bossuit, in het bezit van de familie van Gruuthuse en zeker vanaf 1629 in bezit van de heren van Bossuit, en wel achtereenvolgens de families Hovine en, vanaf 1710, de familie Luytens. Het werd de zetel van de heren van Bossuit en in 1629 werd voor het eerst melding gemaakt van gebouwen op deze plaats: ung fief consistant en une maison, granges et estables, ofwel een leengoed bestaande uit een huis, schuren en stallen. In 1764 werd het tegenwoordige kasteel gebouwd in opdracht van Maximiliaan-Frans-Jozef Luytens en naar ontwerp van Le Saffre. De familie Luytens werd als kasteelheren opgevolgd door de families d'Hangrin en De Beauffort. In 1867 werd in opdracht van de De Beaufforts het kasteel verbouwd, waarbij vermoedelijke verhoging van het kasteel en de bouw van vier hoektorens plaats vonden. Ook werd het voorste deel van de omgrachting gedempt. In 1850 werd een oranjerie gebouwd en omstreeks deze tijd werd ook een park in Engelse landschapsstijl aangelegd. Tijdens de Eerste Wereldoorlog werd de zuidoostelijke hoektoren vernield. Deze werd later weer herbouwd. Op het domein vindt men nog de orangerie van 1850, koetshuizen, knechtenwoningen van 1862, wasput voor de paarden met pomp en drinkbakken, en een kapelletje. In het park vindt men een grillig gevormde vijver, resten van een hoogstamboomgaard en enkele zijbeken van de Bouvriebeek welke hier ontspringen.
Ook vandaag ging het goed wandelweer zijn, dus ik wilde een wandeling doen in Zottegem. Ditmaal nam ik de trein naar Zottegem.
Zottegem (tot 1949 Sottegem) is een gemeente en stad in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen.Het ligt in de Vlaamse Ardennen, ten zuidoosten van Gent. Zottegem telt ruim 27.000 inwoners, die Zottegemnaars of Zottegemmenaars worden genoemd.
Zottegem ligt in het vrij heuvelachtige Vlaamse Ardennen-landschap dat varieert van 20 meter tot 102 meter hoogte met hellingen als De Vlamme, Langendries, Grotenberge, Slijpstraat-Kortendries, Wolvenhoek, Klemhoutstraat, Kloosterbosstraat en Elverenberg-Vossenhol. De glooiende noordelijke helft van het grondgebied is iets vlakker dan het sterker heuvelende zuidelijke deel met Erwetegem, Sint-Goriks-Oudenhove, Sint-Maria-Oudenhove. Zottegem maakt deel uit van het Regionaal Landschap Vlaamse Ardennen en van het Landschapspark Vlaamse Ardennen. Door Zottegem stromen verscheidene waterlopen waaronder de Bettelhovebeek (Deinsbeek), de Molenbeek (monding in de Zwalm), de Traveinsbeek (monding in de Zwalm), de Molenbeek-Ter Erpenbeek, de Molenbeek (monding nabij Wichelen) en de Munkbosbeek (Stampkotbeek). In het westen wordt Zottegem begrensd door de Zwalm in de Zwalmvallei. Zottegem grenst aan de gemeentes Gavere, Oosterzele, Sint-Lievens-Houtem, Herzele, Lierde, Brakel en Zwalm.
De start was vanuit Zaal Hemelrijk, gelegenaan het sportstadion van Zottegem en de Beversevijvers. De wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. Ik koos voor de langste afstand van 22km. Wandelen naar het hoger gelegen Grotenberge met het domein Breivelde. In het begin van de wandeling kregen de wandelaars al heel wat variatie(verhard en onverhard) en gingen richting Elene, waar we een wiekenloze windmolen passeerden. Na wat dreven kwamen we langs het Kasteel van Leeuwergem. Onderweg was het ook soms ploeteren door enkele omgewoelde dreven. deze achtergelaten kwamen we zo aan onze centrale rustpost te Grotenberge in zaal Ten Berge na 7.1km. Hier maakten we een mooie lus van bijna 8km richting Herzele om dan terug te keren naar Grotenberge. Bij de 2°maal in zaal Ten Berge was het tijd om iets te nuttigen en te drinken. Na dit alles was het tijd om terug te keren richting Zottegem. We kregen een mooie verkenning door het domein Breivelde en dan nog enkele mooie weggetjes en natuurstukjes door Godveerdegem om zo aan te komen waar ik vanmorgen startte. Nog iets gedronken en dan terug richting station om opnieuw de trein te nemen richting huis. Het was een hele aangename wandeling.
De windmolen van Elene is een voormalige windmolen aan de Holleweg in Elene, deelgemeente van de Belgische stad Zottegem. De molen werd gebouwd in 1762 en is een stenen grondzeiler die diende als olie- en korenmolen. De huidige molen werd gebouwd als vervanging voor de molen die in 1677 tijdens een inval van de Fransen werd verwoest. Keizerin Maria Theresia van Oostenrijk verleende op 25 februari 1762 toestemming aan Pieter Emanuel Joseph d'Hane. De molen is een zetelkruier met een kruiwerk op ijzeren ballen. De molen werd gebruikt tot 1923 en werd in 1979 als monument en als dorpsgezicht beschermd. In 1984 werden instandhoudingswerken uitgevoerd. Sinds 2013 is de vervallen molen eigendom van baron della Faille d'Huysse die het Kasteel van Leeuwergem bezit. In 2022 werd het metselwerk hersteld.
Het Kasteel van Leeuwergem is een omgracht kasteel op het grondgebied van Elene, een deelgemeente van Zottegem in de Belgische provincie Oost-Vlaanderen. Het kasteel in de stijl van de classicistische barok (Lodewijk XVI-stijl) bevindt zich tussen de dorpscentra van Elene en Leeuwergem. Het kasteeldomein en het kasteel van Leeuwergem zijn beschermd als monument en als cultuurhistorisch landschap. Zowel het kasteel als de tuin zijn nu in privébezit van baron Baudouin della Faille d'Huysse en barones Pauline de Villenfagne de Vogelsanck en kunnen na contact met de eigenaars bezocht worden. De tuin kan bezocht worden tijdens de jaarlijkse tuindagen in september.
Hier was ik aan de ingang van domein of park Breivelde
Het Domein Breivelde of Park van Breivelde is een kasteeldomein met park en arboretum in Grotenberge, een deelgemeente van de Belgische stad Zottegem. Het glooiende park werd aangelegd in Engelse stijl op het einde van de 19de eeuw. In het domein (landschapstuin met parkbos en bos) liggen een kasteel, tien vijvers, een fontein en een cascade. Het uitgestrekte grasveld reikt tot aan de imitatierivierbocht, waarin het kasteel wordt weerspiegeld zodat deze vijver al eens als spiegelvijver wordt omschreven. In het Domein Breivelde werden een dertigtal verschillende boomsoorten aangeplant, waaronder gewone vleugelnoot, moerascipres, apenboom, atlasceder, sequoiadendron, pluimes, Japanse cipres, reuzenlevensboom, tulpenboom, Cunninghamia; er bloeien ook voorjaarsbloeiers als bosanemoon. Het domein omvat ook een speelbos ('De Zotte Jungle') en enkele nieuwere bosuitbreidingsgebieden ('Breiveldebos', 'Vogelzangbos'. In de ijskelder van het Kasteel Breivelde leven vleermuizen.
Het domein stond vroeger onder de namen 'Warande' en 'Heiligenborre' bekend en werd gebruikt als lustbos voor de jacht en de visvangst. In 1830 bezat Josephus Johannes De Rouck (van 1801 tot 1819 burgemeester van Erwetegem en Godveerdegem) er een lustbos (bois d'agrément) en een lustvijver (eau d'agrément) die van elkaar waren gescheiden door een dreef. De industrieel August De Rouck erfde het domein in 1852 en kocht ook nog verschillende gronden. Rond 1852 werd waarschijnlijk de grote vijver aangelegd. De Rouck liet in 1871 een landhuis bouwen dat als zomerverblijf werd gebruikt; hij stierf voor het park werd afgewerkt. Rond 1879 had het Domein zijn huidige omvang bereikt. Gentenaar Georges Herry verwierf het Domein in 1887 na het overlijden van Anaïs De Rouck (Augustes dochter); het park werd in opdracht van hem heraangelegd als landschapstuin zoals we die vandaag kennen. Kort na de eeuwwisseling (1902) kocht Philippe Plancqaert van Exen van Beauvechain het Domein. In 1904 liet hij het landhuis 'Kasteel Breivelde' herbouwen in Vlaamse neorenaissancestijl. In 1907 kwam het park in handen van ridder Walérand van Male de Ghorain (gehuwd met Caroline Moretus Plantin de Bouchout). In 1913 werd het kasteel licht verbouwd (balkon op gietijzeren zuilen en een arcade). De drie kinderen en twee kleinkinderen van Male de Ghorain erfden na de dood van Walérand en Caroline het goed. In 1970 kocht de stad Zottegem het domein; op 10 mei 1971 werd het officieel eigendom van de stad Zottegem en werd het opengesteld voor het publiek. Van 1977 tot 1996 was in het kasteel het Museum voor Folklore gevestigd. Sinds 1982 is het domein als landschap beschermd. In 2014 werden na eerdere dakrestauratie de tipgevels en de schouw gerestaureerd, na 2017 het inkomtorentje. In 2021 werd de ingang naar het domein heraangelegd en raakte bekend dat het buitenschrijnwerk, de balkons, de houten daklantaarn, de regenwaterafvoeren, de plinten en de buitengevels van het kasteel worden gerestaureerd.
De kerk van Godveerdegem.
Een hele mooie en aangename wandeling. Toen ik de zaal verliet om naar het station te gaan waren er al meer dan 1400 deelnemers.
Vandaag ging ik wandelen in Waardamme, waar de vzw de Vredeseilanden er een tocht gaven.
Waardamme is een dorp in de Belgische provincie West-Vlaanderen en een deelgemeente van Oostkamp, het was een zelfstandige gemeente tot aan de gemeentelijke herindeling van 1977. De patroonheilige van Waardamme is Sint-Blasius.
Het dorp ligt een tweetal kilometer van het centrum van een andere deelgemeente Ruddervoorde, en de twee kernen zijn tegenwoordig door een nijverheidsgebied met elkaar verbonden. Waardamme ligt in Zandig Vlaanderen op een hoogte van ongeveer 12 meter en is relatief bosrijk, vanwege de aanwezigheid van diverse landgoederen. De belangrijkste rivier is de Waardammerbeek die overgaat in de Rivierbeek en in noordelijke richting stroomt.
Deze tocht ging door in het schooltje de Sprong en de wandelaars konden uit een 5tal afstanden kiezen. De parcoursmeester kennende ging er heel veel natuur zijn. Geniet even mee.
Terug een hele mooie wandeling. Heel veel variatie op de wandeling.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
Ik ben een vrouw en woon in Lauwe (België) en mijn beroep is weefselcontroleuse.
Ik ben geboren op 20/10/1963 en ben nu dus 61 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: sport in het algemeen.
Ik ben Vanden Broucke Jean Pierre, en gebruik soms ook wel de schuilnaam jipie.
Ik ben Vandevoorde Dorine, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Doortje.
