Beste allen,

Een uurtje op de “rollen” gefietst. Niet ideaal om nu op den buiten met de koersfiets de straatjes onder de modder te verkennen. Op de rollen fietsen vind ik saai, maar wel eens het moment om de afgelopen week te overschouwen. Toegegeven: een beetje sporten in niet ideale omstandigheden is een luxeprobleem in vergelijking met de omstandigheden waarin wij allen, artsen en medewerkers, hoog of laag op de ladder, de afgelopen weken, maanden, bijna twee jaar hebben gewerkt.

Vroeger verwees ik reeds naar de polariteiten. Ja, het is lastig. Keuzes moeten worden gemaakt: wat kan doorgaan, wat niet … jullie behandelende artsen mogen deze onaangename boodschap overbrengen aan onze patiënten, mijn grootste respect hiervoor.

Het is druk in het ziekenhuis, vooral het werk op intensieve zorgen is zeer intensief. Meer dan gewoonlijk worden onze mensen ziek. Dit staat nog los van de vele zorgen die heel wat jullie hebben om het thuis allemaal geregeld te krijgen ivm opvang en quarantaineregels.

Ja, en: heel wat zaken stemmen mij ook gelukkig. Wij hebben een mooi team door alle lagen van de organisatie heen. Heel veel mensen maken het bijna onmogelijke mogelijk. Kijk maar naar de puzzel om maximaal ingrepen te laten doorgaan, om zoveel mogelijk patiënten te verzorgen op onze intensieve. Dit staat nog los van de dagdagelijkse inzet van al onze medewerkers op hun afdeling in deze winterperiode.We slagen erin om grosso modo een consequent beleid aan te houden dankzij ons directieteam, onze kaderleden, staf, experten, onze medische diensthoofden en medische raad. Mijn grootste respect en dankbaarheid hiervoor.

Inmiddels is er ook heel wat gedoe in de Wetstraat rond kernuitstap en gascentrales. Op andere plaatsen komt vermoedelijk de nacht van de lange messen rond een schepenambt.

Na deze golf kunnen wij aan onze politici een masterclass aanbieden rond standvastigheid. Een nieuwe spin-off van ons ziekenhuis is geboren. Onze boot zit in zwaar weer en dat zal vermoedelijk nog paar weken aanhouden. In zo’n momenten hebben wij mekaar nodig om stand te houden. Spanning in de huidige context is normaal. Soms valt er wel eens een woord, soms een scherpe uitspraak, ik betrap mezelf er ook op en mijn excuses hiervoor.

Schouder aan schouder moeten wij hier terug door en dat zal ons lukken. Ik zal onze boot niet laten kapseizen. Inmiddels hebben wij zo goed als allemaal onze boosterprik gehad. Een dikke proficiat aan iedereen hiervoor. Ik ben niet zo voor het gebruik van Engelse woorden maar ik kan het niet beter verwoorden in het Nederlands: YOU ARE DOING A GREAT JOB!

De zon begint te schijnen. Deze namiddag doen wij onze sinterklaasronde bij onze kleinkindjes. Annabel - bijna twee jaar - en Adriaan - de jongste Maes van zes maanden -  hebben de pre-COVID periode niet gekend. Als ik hun ontwapenende lach zie , krijg ik terug positieve energie voor de volgende week.

De tijd vliegt. Het is bijna terug Kerstmis, het feest van de vrede. De kortste dagen zijn in aantocht. Ik blijf dromen van het noorderlicht. Ik hoop dat ik er volgend jaar naartoe kan.

Onze hoop op betere tijden mogen wij nooit laten varen.

Hou jullie goed, geef mekaar een schouderklopje,

Dirk

Ps: ik ben de catalogus reeds aan het doornemen voor tomatenzaden.