Beste allen,
En of we in ruwere zee terecht gekomen zijn!
Voor zij die nog de klassieke media volgen, we worden overstelpt door coronanieuws. Experten verdringen elkaar om maar op de beeldbuis te komen. Tot daar aan toe, maar ik vind het wel jammer dat ze ons beeld van “boot op zee” gebruiken. Zowel het diensthoofd van de spoed ZNA als Pierre Van Damme stellen dat het schip niet zo maar bij te sturen is en op de klippen zal varen. Deze bv’s zijn van Antwerpen dus spreken ze wel van een zeeschip en een tanker. Kwestie van uw plaats te kennen.
Wel ik zeg u met mijn hand op het hart dat we er alles aan zullen doen om ons schip niet te laten vastlopen. De storm die op ons afkomt, zal ons wel averij opleveren maar we zullen alles doen wat in onze mogelijkheden ligt om niet te kapseizen.
Deze week zijn we erin geslaagd om ons opschalingsplan bij te sturen zodat onze capaciteit substantieel kan uitgebreid worden zoals de overheid vraagt. We hebben heel wat geleerd uit de eerste golf en ik ben mij er ook heel goed van bewust dat niet alles wat mensen verwachten, kan gerealiseerd worden om diverse redenen.
De afspraken tussen de Gentse ziekenhuizen lopen. Maar we zitten allemaal in dezelfde storm. Hoewel het lastig is voor ons allemaal heb ik deze week heel wat positieve zaken gezien. Afspraken zijn gemaakt rond inzet van artsen op de afdelingen. Medewerkers bieden zich spontaan aan om te helpen. Op het ogenblik dat we in het oog van de storm komen, zullen we elkaar hard nodig hebben. Spreek wederzijdse verwachtingen uit tegenover mekaar, steun en ondersteun mekaar. Laat elkaar vooral niet los.
De kans bestaat dat moeilijke beslissingen zullen moeten genomen worden. Een protocol wordt voorbereid om de last van moeilijke keuzes door meerdere mensen te laten dragen zodat je er nooit alleen voor staat. Met onze bemanning van Sint-Lucas slaan we ons hierdoor. Het zal weken duren.
Ik kreeg een berichtje van mijn dochter Josefien dat ik met de ganse organisatie mag delen.
Een collega van haar onderging deze week een ingreep in ons dagziekenhuis en stuurde haar de volgende Whatsapp:
“Zeg maar aan uw papa: mega chapeau voor zijn personeel! Wat die allemaal doen in deze onzekere tijden…vanaf maandag worden bijna alle verpleegsters die mij vandaag hielpen naar andere afdelingen gestuurd, weg van hun teamgenoten en niet wetend voor hoe lang. En allemaal doen zij dit met veel courage!” De witte lakens zijn wel verdwenen maar de mensen dragen jullie toch nog in het hart.
De periode van Allerheiligen doet ons stilstaan bij onze overleden dierbaren. In een van mijn vorige berichten schreef ik reeds iets over mijn voorliefde voor Midden- en Zuid-Amerika.
Steeds brengen we ook een bezoekje aan begraafplaatsen. Hoe gemeenschappen met hun doden omgaan, zegt voor mij zeer veel over hun cultuur. In deze landen gaat men op bepaalde plaatsen met de ganse familie naar het graf om ganse dag een soort ritueel feest te vieren. Dit zullen deze mensen dit jaar ook niet kunnen doen.
Met mijn echtgenote ga ik morgen naar het graf van mijn ouders. Mijn mama veel te jong overleden, mijn papa zou nu 92 jaar zijn. Ik ben voor deze sociale man opgelucht dat hij deze periode van lockdown nu niet meer moet meemaken. Laten we ook even stilstaan bij onze overleden COVID-patiënten en hun familie, alsook bij onze medewerkers die deze mensen op het einde hebben bijgestaan in moeilijke omstandigheden.
Hou jullie taai, zorg voor jezelf en elkaar!
Dirk
PS: het was vandaag best pittig fietsen, zeer strakke zuidenwind en behoorlijk glad door bladeren en modder
12-11-2020 om 16:02
geschreven door Pikuurtje
|