k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Als je hart nog kloppen kan voor mensen, voldoe je nog aan de goede God zijn wensen, (Met de groetjes van ploef) Dit zijn mijn wensen voor het nieuwe jaar.
Wanneer de vogelkens nog vliegen, de moeders nog hun kindjes wiegen blijft alles nog bij 't oude, en is het kind nog altijd een zegen uit de hemel, met dankbaarheid gekregen, (Met de groetjes van ploef) (klik op de foto als je ze wilt zien vliegen)
Hallo iedereen,Kben nog een beetje suf want gisteren was 't mijne verjaardag,weet je 't is al mijnen 71't keer ,'t begint al te tellen naar mijn eigen mening,De kinders en de kleinkinders waren aanwezig en wij hebben er eens flink op gedronken,'k had er ne kop van gekregen, ons bed stond er nog,wij zijn er lekker in gaan liggen maar voor de rest was 't van "wij 't nog doen of doen wij 't niet" 't is dan maar van wij doen het niet en hebben dan maar lekker geslapen met de gedachte, morgen komt ook nog langs,dat was het dan maar.
Ik wens jullie nu al prettige feestdagen en een gelukkig nieuwe jaar en wens een ieder nog een lang en gelukkig leven toe;doe er maar nog vele jaren bij.
(Met de groetjes van ploef en zijn madam de kinders en de kleinkinders)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(3)
(FOTO? De vlucht van West Vlamingen) Onmiddelijk ziet men de uitwerking.Neergemaaid, door het schroot aan stukken gereten, brokkelen de vijandelijke massas uiteen. Met schrik geslagen, maken al de overlevenden rechtsomkeer en ijlen terug naar de dekkingen,waaruit den aanval xerd gedaan.Een korte rustpoos volgt op de moorderij: men maakt er gebruik van om de gewonden naar Diksmuide te brengen. Een lange kerel, dien men weg draagt, het gelaat bevlekt met bloed , dat hem uit een verschrikkelijke wonde aan het hoofd vloeit, spartelt tegen als een wannzinnige en,den loop van ijn geweer nog dreigend vooruit gestoken, brult hij uit alle macht:"'k Ga e allemaal neerschieten?'k Ga ze neerschieten?" Om zich over de bloedige mislukking te wreken, keert den vijand zich weer hardnekkig tot de stad. Het schijnt dat in zijn oog het eenige redmiddel om weerstand te breken, welke welke hem met verstomming en met woede slaat, er in bestaat Diksmuide in een puinhoop te veranderen. En zijn artilleristen zetten zich aan het werk naar hartelust. Eindelijk wordt het stadhuis getroffen. Een eerste granaat slaat in de massieven toren een reusachtig gat; een tweede komt door het groot achterraam, in de voorhal terecht, slaat door den muur heen en ontploft in een zaal juist in die waar de staf werkzaam is.Alles is verbrijzeld, door de hevigheid van de ontploffing omvergeworpen. Wanneer een scherpe rook is opgetrokken, vertoont zich voor het oog der overlevenden het gruwelijkst schouwspel dat men droomen kan: De muren zijn bespat met bloed en overblijfsels van hersenen; men kan geen stap doen zonder een menschelijk overschot te raken; een twintigtal mannen afgevaardigd door Fransche en Belgische eenheden, welke zich in de zaal bevonden, zijn op verschrikkelijke wijze aan stukken gereten en hun onkenbare overblijfsels liggen verstrooid onder het puin, te midden van stukgeslagen meubelen,gebroken ruiten, baksteenen en bepleistering.Kolonel Jacques moet een ander bureel zoeken...Maar hij is tweemaal gewond en luitenant kolonel Sults, kommandant van het tweede jagers,neemt zijn taak over.Intusschen is men in 't getroffen stadhuis aan het reddingswerk begonnen.... Uit het bloed bespat puin, klinken nog noodkreten....Laten wij weer 't woord aan vertrouwbare ooggetuigen.Bij tusschenpoozen hoort men een vreeselijk gehuil,den kreet van een gefolterd wezen.Om dezen ongelukkigen lijder te vinden, kunnen de redders, die naar de plaats van waar deze wanhopige roep is gestegen,zich slechts richten op de bloedige sporen die op het kalkpuin zichtbaar zijn.(vervolg op 4)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(2)
(Foto officier op zijn post door een kogel getroffen)De fusiliers presenteeren het geweer als men den doode heendraagt.Een eerewacht gaat voorop en een luitenant draagt het vaandel. Jacques heeft zijn vriend tot afscheid gekust. Samen hebben ze van Luik af gestreden. Den vijand moet den stoet ontwaard hebben en vervolgd hem,met zijn geschut. Op het kerkhof barsten de granaten op de zerken en slingeren de dooden uit de graven. Den aalmoezenier leest plat ten gronde liggende, de laatste gebeden. De aanwezigen zoeken dekking achter de grafmonumenten."Rust in vrede?." klinkt het allerlaatste. Een zwaare slag...het groote Christusbeeld op 't eind <ankelt en valt met een doffe slag neer.Diksmuide zelf brokkelt af. Een projektiel slaat daaropde markt in een huis en doodt 17 fusiliers. Rond elf uur, ziet men aan den kerktoren de eerste vlam."Men weet waarlijk niet", verhaalt Marguerrite Baulu, " hoe het alarlsein zoo snel gegeven werd, maar eker is het, dat onmiddellijk gebrekkige oude mannen en vrome vrouwen, vol heilige verschrikking, alles alles wat nog roerde onder het puin, daar eensklaps verameld was en men zwijgend, met tranen in de oogen, naar de vernieling van den toren staarde. Na eenige tijd zag men de spits onder het gewicht der klokken plooien en lang den tiren naar beneden glijden. Den Vijand mikte voortdurend op het stadhuis, waar zich dien zelfden dag ook een vreeselijk drama afspeelde.Gelijk den vorigen dag, en bijna op hetzelfde uur,-'t is half 4_-- juist op het oogenblik dat de Duitsche artillerie haar vuur verlengt, in het noorden,in het Oosten en in het Zuiden, stormt het vijandelijk voetvolk in dichte gelederen vooruit,terwijl zij luidkeels hun woeste Hoch-kreten slaken. Zij hebben geen honderd meters afgelegd of de helft van hun manschappen ligt reeds ten gronde, want achter de borstweringen,waar de aanvaller dooden te vinden dacht, zijn plots de infanteriesten van het 11é linie opgerezen, van het 2é jagers ven de mariniers-fusiliers, wier krachtdadigheid werkelijk aan het verhevene grenst. Met de wraak tot plicht, stoer en onverbiddelijk, denken zij er slechts aan te dooden en vuren, vuren zonder ophouden(wordt vervolgd op 3)
Het verhaal van deze vier kaarsen.... De omgeving was zo rustig dat men ze kon horen spreken.????
De eerste kaars zei: ik ben zo vredig en zo rustig, niemand kan mij beletten dat ik uitdoof. Haar vlammetje werd steeds kleiner en doofde uit.
Ik ben de tweede kaars; Ik ben het vertrouwen: meestal kan ik het niet worden, dus heeft het geen zin meer om te branden, Wanneer ze stopte met praten blies een zuchtje haar uit.
Op haar beurt sprak zachtjes de derde kaars. Ik ben kaars van liefde; Ik heb niet de kracht gekregen om te blijven branden. De meeste mensen negeren me ;ze vergeten zelfs "hun evenaaste te beminnen" Ze wachte niet langer en doofde uit.
Plotseling kwam een kind:------ Het zag de drie gedoofde kaarsen en vroeg???" Waarom branden jullie niet verder????" Nadat het dit gezegd had begon het kind te wenen.
toen zei de vierde kaars: Wees niet bang,nu ik nog brand kunnen we de andere kaarsen terug aansteken. Want " ik ben de Hoop" Met glanzende ogen nam het kind de kaars van de Hoop en stak de andere kaarsen weer aan.
De vlam van de Hoop zou nooit uit je leven mogen werdwijnen??? en ieder van ons zou de Hoop en het vertrouwen, de vrede en de liefde moeten koesteren.????
Ik ben een den boom des levens.... Tijdens de koude wintermaanden kom ik u verwarmen.
In de zomer geef ik schaduw tegen de brandende zon.
Ik ben 't geraamte en het dak waaronder je kan schuilen,
Ik ben 't geraamte van je tafel en de stoel waar je op kan rusten.
Ik ben je bed waar je kan rusten in de nacht.
Ik ben 't gewelf van je kerk en katedraal.
Ik ben de materie waarop je kan viool spelen.
Ik ben het hout waarmee je boten maakt.
Ik ben het handvat van je sikkel,het hekken rond je hof.
Ik ben de koffer met bezittingen,de deegrol voor je brood.
Ik ben de lepel in je soep,en ook de wieg voor je kind.
En later ook de kist waarin je deze wereld zult verlaten.
Mag ik dan vragen? Wil je dan eens alstublieft stoppen met steeds tegen mij te plassen? Alvast bedankt (de groetjes van den boom in uw omgeving) (Met de groetjes van ploef)
druk op de foto en joeps je weet wat in 't envellopken zit)
(klik op de foto als je ze wilt zien vliegen)
Aan alle bezoekers wens ik een aangename
Feesten is geven aan de kleine vlam,
Hallo iedereen,Kben nog een beetje suf want gisteren was 't mijne verjaardag,weet je 't is al mijnen 71't keer ,'t begint al te tellen naar mijn eigen mening,De kinders en de kleinkinders waren aanwezig en wij hebben er eens flink op gedronken,'k had er ne
kop van gekregen, ons bed stond er nog,wij zijn er lekker in gaan liggen maar voor de rest was 't van "wij 't nog doen of doen wij 't niet" 't is dan maar van wij doen het niet en hebben dan maar lekker geslapen met de gedachte, morgen komt ook nog langs,dat was het dan maar.
WIE KAN MIJ ZEGGEN HOE JE UW MIDDENSTUK KAN BREDER MAKEN ZODAT MIJN FOTO S GROTER KUNNEN
Een kind van acht,nog speels en onbezonnen,
Mijn dorp zoals het vroeger was.
Wij vingen nog dikkopkens in de beek,
(FOTO? De vlucht van West Vlamingen) Onmiddelijk ziet men de uitwerking.Neergemaaid, door het schroot aan stukken gereten, brokkelen de vijandelijke massas uiteen. Met schrik geslagen, maken al de overlevenden rechtsomkeer en ijlen terug naar de dekkingen,waaruit den aanval xerd gedaan.Een korte rustpoos volgt op de moorderij: men maakt er gebruik van om de gewonden naar Diksmuide te brengen. Een lange kerel, dien men weg draagt, het gelaat bevlekt met bloed , dat hem uit een verschrikkelijke wonde aan het hoofd vloeit, spartelt tegen als een wannzinnige en,den loop van ijn geweer nog dreigend vooruit gestoken, brult hij uit alle macht:"'k Ga e allemaal neerschieten?'k Ga ze neerschieten?" Om zich over de bloedige mislukking te wreken, keert den vijand zich weer hardnekkig tot de stad. Het schijnt dat in zijn oog het eenige redmiddel om weerstand te breken, welke welke hem met verstomming en met woede slaat, er in bestaat Diksmuide in een puinhoop te veranderen. En zijn artilleristen zetten zich aan het werk naar hartelust. Eindelijk wordt het stadhuis getroffen. Een eerste granaat slaat in de massieven toren een reusachtig gat; een tweede komt door het groot achterraam, in de voorhal terecht, slaat door den muur heen en ontploft in een zaal juist in die waar de staf werkzaam is.Alles is verbrijzeld, door de hevigheid van de ontploffing omvergeworpen. Wanneer een scherpe rook is opgetrokken, vertoont zich voor het oog der overlevenden het gruwelijkst schouwspel dat men droomen kan: De muren zijn bespat met bloed en overblijfsels van hersenen; men kan geen stap doen zonder een menschelijk overschot te raken; een twintigtal mannen afgevaardigd door Fransche en Belgische eenheden, welke zich in de zaal bevonden, zijn op verschrikkelijke wijze aan stukken gereten en hun onkenbare overblijfsels liggen verstrooid onder het puin, te midden van stukgeslagen meubelen,gebroken ruiten, baksteenen en bepleistering.Kolonel Jacques moet een ander bureel zoeken...Maar hij is tweemaal gewond en luitenant kolonel Sults, kommandant van het tweede jagers,neemt zijn taak over.Intusschen is men in 't getroffen stadhuis aan het reddingswerk begonnen....
(Foto officier op zijn post door een kogel getroffen)De fusiliers presenteeren het geweer als men den doode heendraagt.Een eerewacht gaat voorop en een luitenant draagt het vaandel. Jacques heeft zijn vriend tot afscheid gekust. Samen hebben ze van Luik af gestreden. Den vijand moet den stoet ontwaard hebben en vervolgd hem,met zijn geschut. Op het kerkhof barsten de granaten op de zerken en slingeren de dooden uit de graven. Den aalmoezenier leest plat ten gronde liggende, de laatste gebeden. De aanwezigen zoeken dekking achter de grafmonumenten."Rust in vrede?." klinkt het allerlaatste. Een zwaare slag...het groote Christusbeeld op 't eind <ankelt en valt met een doffe slag neer.Diksmuide zelf brokkelt af. Een projektiel slaat daaropde markt in een huis en doodt 17 fusiliers. Rond elf uur, ziet men aan den kerktoren de eerste vlam."Men weet waarlijk niet", verhaalt Marguerrite Baulu, " hoe het alarlsein zoo snel gegeven werd, maar eker is het, dat onmiddellijk gebrekkige oude mannen en vrome vrouwen, vol heilige verschrikking, alles alles wat nog roerde onder het puin, daar eensklaps verameld was en men zwijgend, met tranen in de oogen, naar de vernieling van den toren staarde. Na eenige tijd zag men de spits onder het gewicht der klokken plooien en lang den tiren naar beneden glijden. Den Vijand mikte voortdurend op het stadhuis, waar zich dien zelfden dag ook een vreeselijk drama afspeelde.Gelijk den vorigen dag, en bijna op hetzelfde uur,-'t is half 4_-- juist op het oogenblik dat de Duitsche artillerie haar vuur verlengt, in het noorden,in het Oosten en in het Zuiden, stormt het vijandelijk voetvolk in dichte gelederen vooruit,terwijl zij luidkeels hun woeste Hoch-kreten slaken. Zij hebben geen honderd meters afgelegd of de helft van hun manschappen ligt reeds ten gronde, want achter de borstweringen,waar de aanvaller dooden te vinden dacht, zijn plots de infanteriesten van het 11é linie opgerezen, van het 2é jagers ven de mariniers-fusiliers, wier krachtdadigheid werkelijk aan het verhevene grenst. Met de wraak tot plicht, stoer en onverbiddelijk, denken zij er slechts aan te dooden en vuren, vuren zonder ophouden(wordt vervolgd op 3)
Het verhaal van deze vier kaarsen....
Zegt den pastoor:
