k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Wanneer de vogelkens nog vliegen, de moeders nog hun kindjes wiegen blijft alles nog bij 't oude, en is het kind nog altijd een zegen uit de hemel, met dankbaarheid gekregen, (Met de groetjes van ploef) (klik op de foto als je ze wilt zien vliegen)
Hallo iedereen,Kben nog een beetje suf want gisteren was 't mijne verjaardag,weet je 't is al mijnen 71't keer ,'t begint al te tellen naar mijn eigen mening,De kinders en de kleinkinders waren aanwezig en wij hebben er eens flink op gedronken,'k had er ne kop van gekregen, ons bed stond er nog,wij zijn er lekker in gaan liggen maar voor de rest was 't van "wij 't nog doen of doen wij 't niet" 't is dan maar van wij doen het niet en hebben dan maar lekker geslapen met de gedachte, morgen komt ook nog langs,dat was het dan maar.
Ik wens jullie nu al prettige feestdagen en een gelukkig nieuwe jaar en wens een ieder nog een lang en gelukkig leven toe;doe er maar nog vele jaren bij.
(Met de groetjes van ploef en zijn madam de kinders en de kleinkinders)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(3)
(FOTO? De vlucht van West Vlamingen) Onmiddelijk ziet men de uitwerking.Neergemaaid, door het schroot aan stukken gereten, brokkelen de vijandelijke massas uiteen. Met schrik geslagen, maken al de overlevenden rechtsomkeer en ijlen terug naar de dekkingen,waaruit den aanval xerd gedaan.Een korte rustpoos volgt op de moorderij: men maakt er gebruik van om de gewonden naar Diksmuide te brengen. Een lange kerel, dien men weg draagt, het gelaat bevlekt met bloed , dat hem uit een verschrikkelijke wonde aan het hoofd vloeit, spartelt tegen als een wannzinnige en,den loop van ijn geweer nog dreigend vooruit gestoken, brult hij uit alle macht:"'k Ga e allemaal neerschieten?'k Ga ze neerschieten?" Om zich over de bloedige mislukking te wreken, keert den vijand zich weer hardnekkig tot de stad. Het schijnt dat in zijn oog het eenige redmiddel om weerstand te breken, welke welke hem met verstomming en met woede slaat, er in bestaat Diksmuide in een puinhoop te veranderen. En zijn artilleristen zetten zich aan het werk naar hartelust. Eindelijk wordt het stadhuis getroffen. Een eerste granaat slaat in de massieven toren een reusachtig gat; een tweede komt door het groot achterraam, in de voorhal terecht, slaat door den muur heen en ontploft in een zaal juist in die waar de staf werkzaam is.Alles is verbrijzeld, door de hevigheid van de ontploffing omvergeworpen. Wanneer een scherpe rook is opgetrokken, vertoont zich voor het oog der overlevenden het gruwelijkst schouwspel dat men droomen kan: De muren zijn bespat met bloed en overblijfsels van hersenen; men kan geen stap doen zonder een menschelijk overschot te raken; een twintigtal mannen afgevaardigd door Fransche en Belgische eenheden, welke zich in de zaal bevonden, zijn op verschrikkelijke wijze aan stukken gereten en hun onkenbare overblijfsels liggen verstrooid onder het puin, te midden van stukgeslagen meubelen,gebroken ruiten, baksteenen en bepleistering.Kolonel Jacques moet een ander bureel zoeken...Maar hij is tweemaal gewond en luitenant kolonel Sults, kommandant van het tweede jagers,neemt zijn taak over.Intusschen is men in 't getroffen stadhuis aan het reddingswerk begonnen.... Uit het bloed bespat puin, klinken nog noodkreten....Laten wij weer 't woord aan vertrouwbare ooggetuigen.Bij tusschenpoozen hoort men een vreeselijk gehuil,den kreet van een gefolterd wezen.Om dezen ongelukkigen lijder te vinden, kunnen de redders, die naar de plaats van waar deze wanhopige roep is gestegen,zich slechts richten op de bloedige sporen die op het kalkpuin zichtbaar zijn.(vervolg op 4)
Het verhaal van deze vier kaarsen.... De omgeving was zo rustig dat men ze kon horen spreken.????
De eerste kaars zei: ik ben zo vredig en zo rustig, niemand kan mij beletten dat ik uitdoof. Haar vlammetje werd steeds kleiner en doofde uit.
Ik ben de tweede kaars; Ik ben het vertrouwen: meestal kan ik het niet worden, dus heeft het geen zin meer om te branden, Wanneer ze stopte met praten blies een zuchtje haar uit.
Op haar beurt sprak zachtjes de derde kaars. Ik ben kaars van liefde; Ik heb niet de kracht gekregen om te blijven branden. De meeste mensen negeren me ;ze vergeten zelfs "hun evenaaste te beminnen" Ze wachte niet langer en doofde uit.
Plotseling kwam een kind:------ Het zag de drie gedoofde kaarsen en vroeg???" Waarom branden jullie niet verder????" Nadat het dit gezegd had begon het kind te wenen.
toen zei de vierde kaars: Wees niet bang,nu ik nog brand kunnen we de andere kaarsen terug aansteken. Want " ik ben de Hoop" Met glanzende ogen nam het kind de kaars van de Hoop en stak de andere kaarsen weer aan.
De vlam van de Hoop zou nooit uit je leven mogen werdwijnen??? en ieder van ons zou de Hoop en het vertrouwen, de vrede en de liefde moeten koesteren.????
Ik ben een den boom des levens.... Tijdens de koude wintermaanden kom ik u verwarmen.
In de zomer geef ik schaduw tegen de brandende zon.
Ik ben 't geraamte en het dak waaronder je kan schuilen,
Ik ben 't geraamte van je tafel en de stoel waar je op kan rusten.
Ik ben je bed waar je kan rusten in de nacht.
Ik ben 't gewelf van je kerk en katedraal.
Ik ben de materie waarop je kan viool spelen.
Ik ben het hout waarmee je boten maakt.
Ik ben het handvat van je sikkel,het hekken rond je hof.
Ik ben de koffer met bezittingen,de deegrol voor je brood.
Ik ben de lepel in je soep,en ook de wieg voor je kind.
En later ook de kist waarin je deze wereld zult verlaten.
Mag ik dan vragen? Wil je dan eens alstublieft stoppen met steeds tegen mij te plassen? Alvast bedankt (de groetjes van den boom in uw omgeving) (Met de groetjes van ploef)
Moeder is nu 16 jaren gestorven,tien jaar later dan mijn vader. Ze woonde ver van mij zo efkens 40 km uit elkaar,en met mijn broer die nader woonde viel het niet goed mee,zo was mijn moeder veel teveel op haar eentje aangewezen. iedere week zag ze mij en mijn gezin een paar uurkens, waarvoor ze dankbaar was,ze lachte dan nog eens maar.... diep in haar ogen verraade haar blik de eenzaamheid en pijn om het verdriet "alleen te zijn". Soms sprak ze wel eens over ;hoe moeilijk 't was om zo maar steeds alleen te zijn, en dan zei ze je moet het meemaken voor je 't weet?Eenen dag telt 24 uren en als je een paar uren komt dan zijn er nog 22 over. Den tv je ziet er wat van alles maar je kunt er niet tegen spreken,en met de kippen is 't van 't zelfde,dus hebbe 'k ze maar de kop afgedaan en hops 'k ben er van af, een hondje maakt ook vele goed, maar klappen kan hij verdomd toch niet;en da gaan wandelen daar kan ik niet meer tegen. Weet hij ; 'k vrage mij soms af wa zitte 'k ik hier nog te doen,'k wou dat ik kon vliegen; "ze lacht " maar ja naar waar? Vala 'd as nu eenmaal 't leven;groot worden, trouwen, kinders kopen,dan komen er nog kleinkinderken bij, en voor je 't denkt zijn ze ook groot en weer verdwenen,mee in de stroom van 't vluchtig leven. En dan zit je daar;komen ze of komen ze niet?en weer vliegen je gedachten je om de oren van hoe het vroeger was geweest, alsof het allemaal maar van gister was. Ik ging naar huis.... eventjes machteloos maar toch blij er te zijn geweest. In alle stilte is ze dan gestorven,ze lag zo mooi en rustig op haar sterfbed, en 'k had 't gevoel dat ze nu zeggen wou;'t is goed geweest ik ben niet weg,ik ben er nog voor jou al is 't nu aan den overkant, je weet ,ik hou zo veel van jou.,'t is goed geweest ,ik heb nu geen verlangens meer ,geen pijn ,alleen maar vrede bij de HEER.en als het God belieft zien wij elkander nog eens weer. (met de groejes van ploef)