k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(3)
(FOTO? De vlucht van West Vlamingen) Onmiddelijk ziet men de uitwerking.Neergemaaid, door het schroot aan stukken gereten, brokkelen de vijandelijke massas uiteen. Met schrik geslagen, maken al de overlevenden rechtsomkeer en ijlen terug naar de dekkingen,waaruit den aanval xerd gedaan.Een korte rustpoos volgt op de moorderij: men maakt er gebruik van om de gewonden naar Diksmuide te brengen. Een lange kerel, dien men weg draagt, het gelaat bevlekt met bloed , dat hem uit een verschrikkelijke wonde aan het hoofd vloeit, spartelt tegen als een wannzinnige en,den loop van ijn geweer nog dreigend vooruit gestoken, brult hij uit alle macht:"'k Ga e allemaal neerschieten?'k Ga ze neerschieten?" Om zich over de bloedige mislukking te wreken, keert den vijand zich weer hardnekkig tot de stad. Het schijnt dat in zijn oog het eenige redmiddel om weerstand te breken, welke welke hem met verstomming en met woede slaat, er in bestaat Diksmuide in een puinhoop te veranderen. En zijn artilleristen zetten zich aan het werk naar hartelust. Eindelijk wordt het stadhuis getroffen. Een eerste granaat slaat in de massieven toren een reusachtig gat; een tweede komt door het groot achterraam, in de voorhal terecht, slaat door den muur heen en ontploft in een zaal juist in die waar de staf werkzaam is.Alles is verbrijzeld, door de hevigheid van de ontploffing omvergeworpen. Wanneer een scherpe rook is opgetrokken, vertoont zich voor het oog der overlevenden het gruwelijkst schouwspel dat men droomen kan: De muren zijn bespat met bloed en overblijfsels van hersenen; men kan geen stap doen zonder een menschelijk overschot te raken; een twintigtal mannen afgevaardigd door Fransche en Belgische eenheden, welke zich in de zaal bevonden, zijn op verschrikkelijke wijze aan stukken gereten en hun onkenbare overblijfsels liggen verstrooid onder het puin, te midden van stukgeslagen meubelen,gebroken ruiten, baksteenen en bepleistering.Kolonel Jacques moet een ander bureel zoeken...Maar hij is tweemaal gewond en luitenant kolonel Sults, kommandant van het tweede jagers,neemt zijn taak over.Intusschen is men in 't getroffen stadhuis aan het reddingswerk begonnen.... Uit het bloed bespat puin, klinken nog noodkreten....Laten wij weer 't woord aan vertrouwbare ooggetuigen.Bij tusschenpoozen hoort men een vreeselijk gehuil,den kreet van een gefolterd wezen.Om dezen ongelukkigen lijder te vinden, kunnen de redders, die naar de plaats van waar deze wanhopige roep is gestegen,zich slechts richten op de bloedige sporen die op het kalkpuin zichtbaar zijn.(vervolg op 4)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(2)
(Foto officier op zijn post door een kogel getroffen)De fusiliers presenteeren het geweer als men den doode heendraagt.Een eerewacht gaat voorop en een luitenant draagt het vaandel. Jacques heeft zijn vriend tot afscheid gekust. Samen hebben ze van Luik af gestreden. Den vijand moet den stoet ontwaard hebben en vervolgd hem,met zijn geschut. Op het kerkhof barsten de granaten op de zerken en slingeren de dooden uit de graven. Den aalmoezenier leest plat ten gronde liggende, de laatste gebeden. De aanwezigen zoeken dekking achter de grafmonumenten."Rust in vrede?." klinkt het allerlaatste. Een zwaare slag...het groote Christusbeeld op 't eind <ankelt en valt met een doffe slag neer.Diksmuide zelf brokkelt af. Een projektiel slaat daaropde markt in een huis en doodt 17 fusiliers. Rond elf uur, ziet men aan den kerktoren de eerste vlam."Men weet waarlijk niet", verhaalt Marguerrite Baulu, " hoe het alarlsein zoo snel gegeven werd, maar eker is het, dat onmiddellijk gebrekkige oude mannen en vrome vrouwen, vol heilige verschrikking, alles alles wat nog roerde onder het puin, daar eensklaps verameld was en men zwijgend, met tranen in de oogen, naar de vernieling van den toren staarde. Na eenige tijd zag men de spits onder het gewicht der klokken plooien en lang den tiren naar beneden glijden. Den Vijand mikte voortdurend op het stadhuis, waar zich dien zelfden dag ook een vreeselijk drama afspeelde.Gelijk den vorigen dag, en bijna op hetzelfde uur,-'t is half 4_-- juist op het oogenblik dat de Duitsche artillerie haar vuur verlengt, in het noorden,in het Oosten en in het Zuiden, stormt het vijandelijk voetvolk in dichte gelederen vooruit,terwijl zij luidkeels hun woeste Hoch-kreten slaken. Zij hebben geen honderd meters afgelegd of de helft van hun manschappen ligt reeds ten gronde, want achter de borstweringen,waar de aanvaller dooden te vinden dacht, zijn plots de infanteriesten van het 11é linie opgerezen, van het 2é jagers ven de mariniers-fusiliers, wier krachtdadigheid werkelijk aan het verhevene grenst. Met de wraak tot plicht, stoer en onverbiddelijk, denken zij er slechts aan te dooden en vuren, vuren zonder ophouden(wordt vervolgd op 3)
Het verhaal van deze vier kaarsen.... De omgeving was zo rustig dat men ze kon horen spreken.????
De eerste kaars zei: ik ben zo vredig en zo rustig, niemand kan mij beletten dat ik uitdoof. Haar vlammetje werd steeds kleiner en doofde uit.
Ik ben de tweede kaars; Ik ben het vertrouwen: meestal kan ik het niet worden, dus heeft het geen zin meer om te branden, Wanneer ze stopte met praten blies een zuchtje haar uit.
Op haar beurt sprak zachtjes de derde kaars. Ik ben kaars van liefde; Ik heb niet de kracht gekregen om te blijven branden. De meeste mensen negeren me ;ze vergeten zelfs "hun evenaaste te beminnen" Ze wachte niet langer en doofde uit.
Plotseling kwam een kind:------ Het zag de drie gedoofde kaarsen en vroeg???" Waarom branden jullie niet verder????" Nadat het dit gezegd had begon het kind te wenen.
toen zei de vierde kaars: Wees niet bang,nu ik nog brand kunnen we de andere kaarsen terug aansteken. Want " ik ben de Hoop" Met glanzende ogen nam het kind de kaars van de Hoop en stak de andere kaarsen weer aan.
De vlam van de Hoop zou nooit uit je leven mogen werdwijnen??? en ieder van ons zou de Hoop en het vertrouwen, de vrede en de liefde moeten koesteren.????
Ik ben een den boom des levens.... Tijdens de koude wintermaanden kom ik u verwarmen.
In de zomer geef ik schaduw tegen de brandende zon.
Ik ben 't geraamte en het dak waaronder je kan schuilen,
Ik ben 't geraamte van je tafel en de stoel waar je op kan rusten.
Ik ben je bed waar je kan rusten in de nacht.
Ik ben 't gewelf van je kerk en katedraal.
Ik ben de materie waarop je kan viool spelen.
Ik ben het hout waarmee je boten maakt.
Ik ben het handvat van je sikkel,het hekken rond je hof.
Ik ben de koffer met bezittingen,de deegrol voor je brood.
Ik ben de lepel in je soep,en ook de wieg voor je kind.
En later ook de kist waarin je deze wereld zult verlaten.
Mag ik dan vragen? Wil je dan eens alstublieft stoppen met steeds tegen mij te plassen? Alvast bedankt (de groetjes van den boom in uw omgeving) (Met de groetjes van ploef)
Moeder is nu 16 jaren gestorven,tien jaar later dan mijn vader. Ze woonde ver van mij zo efkens 40 km uit elkaar,en met mijn broer die nader woonde viel het niet goed mee,zo was mijn moeder veel teveel op haar eentje aangewezen. iedere week zag ze mij en mijn gezin een paar uurkens, waarvoor ze dankbaar was,ze lachte dan nog eens maar.... diep in haar ogen verraade haar blik de eenzaamheid en pijn om het verdriet "alleen te zijn". Soms sprak ze wel eens over ;hoe moeilijk 't was om zo maar steeds alleen te zijn, en dan zei ze je moet het meemaken voor je 't weet?Eenen dag telt 24 uren en als je een paar uren komt dan zijn er nog 22 over. Den tv je ziet er wat van alles maar je kunt er niet tegen spreken,en met de kippen is 't van 't zelfde,dus hebbe 'k ze maar de kop afgedaan en hops 'k ben er van af, een hondje maakt ook vele goed, maar klappen kan hij verdomd toch niet;en da gaan wandelen daar kan ik niet meer tegen. Weet hij ; 'k vrage mij soms af wa zitte 'k ik hier nog te doen,'k wou dat ik kon vliegen; "ze lacht " maar ja naar waar? Vala 'd as nu eenmaal 't leven;groot worden, trouwen, kinders kopen,dan komen er nog kleinkinderken bij, en voor je 't denkt zijn ze ook groot en weer verdwenen,mee in de stroom van 't vluchtig leven. En dan zit je daar;komen ze of komen ze niet?en weer vliegen je gedachten je om de oren van hoe het vroeger was geweest, alsof het allemaal maar van gister was. Ik ging naar huis.... eventjes machteloos maar toch blij er te zijn geweest. In alle stilte is ze dan gestorven,ze lag zo mooi en rustig op haar sterfbed, en 'k had 't gevoel dat ze nu zeggen wou;'t is goed geweest ik ben niet weg,ik ben er nog voor jou al is 't nu aan den overkant, je weet ,ik hou zo veel van jou.,'t is goed geweest ,ik heb nu geen verlangens meer ,geen pijn ,alleen maar vrede bij de HEER.en als het God belieft zien wij elkander nog eens weer. (met de groejes van ploef)
Vergeefsche aanvallen der Duitschers rond Diksmuide(1)
Foto) Onze koning en general Joffre in een vlaams dorpje in West -Vlaanderen)Den 21' reeds vroeg,donderde het Duitsch geschut weer uit alle macht.O nze artillerie antwoorde dapper, maar was zoover in de minderheid.Kolonel De Vleesschhouwer te Kaaskerke bestuurde ze en hij was zeker een der bekwaamste oversten op dit gebied in gansch ons leger De groep Pontus, 31',32' en 35' batterij,(2' regiment), de 1é groep van het 8' regiment, 49', 50' en51' de batterij;2° groep, 37', 38' en 39' batterij; de brigade van Majoor Hellebout,40',41' en 42' batterij, bestreken de wegen van Beerst, Eessen, Woumen, zoodat ze steeds de aanrukkende troepen onder vuur konden nemen.Het groot hoofdkwartier, dat te Veurne op het stadhuis zetelt,ziet nu, hoe de vijand zijn hoofdaanvallen op Diksmuide richt, en zendt er nog twee bataljons heen,(2'regiment). Het eerste en 2' bataljon van het 12' werden afgelost.Jacques deelde nu zijn troepen anders in: 3 kompagnieén van het 11' en 2' kompagnieén fusiliers in den Noordelijken sektor;3 kompagnieén van het 11' en een kompagnie mariniers tusschen Handzame en den spoorweg een kompagnie van het elfde en een van het 2' jagers tusschen den spoorweg en het kerkhof,aan den weg van Woumen..Vijf Fransche en vier Belgische sekties mitrailjeurs werden over de geheele linie verdeeld.Het derde van het 12' stond aan den Yzer en een kompagnie fusiliers het overige van het 11' en het 3' der jagers vormden te Diksmuide de reserve, evenals de wielrijders van de 3' divisie.De Duitschers schoten brandbommen en op tal van nieuwe plaatsen woedden de vlammen. Diksmuide was een hel , dien 21' Om tien uur, vertelt Margeriette Baulu, komt de dappere vrijwilliger Lenoir op de Markt voor het bordes van het stadhuis met 40 gevangenen, door luitenent Mansaert genomen; eensklaps omringt een verschrikkelijke ontploffing de groep met een wolk van zwavel en rook. Als deze optrekt, ziet men veertig Duitschers nog overeind, maar hun bewaker aan hun voeten.In het stadhuis heerscht een ernstige stemming daar rust het stoffelijk overblijfsel van den kommandant Pouplier, die op den weg naar Beerst gevallen was. De soldaten staan zwijgend te luisteren naar de gebeden van den almoezenier. Buiten raast den oorlog voort.( vervolg op 2)
Een flinke wandeling in de natuur is goed voor de senioren om fit te blijven, fit van geest. De senioren beschikken over tijd om de wondere wegen der natuur te voelen.bloemen en planten verzorgen en fier te zijn op wat ze zelf hebben gekweekt....Een vogeltje ,een poes een hondje vergroot ons de relatie met de natuur " het levende'Het is ook interesant ,even te kijken op seniorennet .be daar vind je veel interesante informatie over gezondheid, ontspanning ,voeding en van alles wat.
De dagen verglijden stil in vlekken licht die langzaam langs de vensters schuiven, we zien ze gaan. Vroom is hun geicht waar winterstormen aan voorbij schuiven. Ze dromen van al wat in 't verleden ligt, van bloesems die slechts zomer vroegen en zomers die al te kort zijn, de zomers die zoveel vruchten gaven. Hun hart een diep en zuiver meer,geurt nog van lentebloei en- lover. Er blijft zoveel goedheid over, elk gebaar dat ik mij heel erg pover weet bij hun tot goud verstilde tover, die 'k dankend min en blijvend eer.( Emmy Swerts)
(Met de groetjes van ploef voor alle senioren deze week)
Elke morgen beginnen wij met de idee:'mocht dit den laatste dag zijn die mij gegeven wordt, hoe zou ik elk uur zorgzaam invullen?' Zo zullen wij ons 's avonds zoveel goede momenten dankbaar herinneren, die wij echt niet willen vergeten. In ons hart mogen wij dank zeggen: 'k heb niet half geleefd'
Oorlog is voor ons een ver gebeuren zowel in den tijd als locatie, maar toch is het een gevolg van onverdraagzaamheid,onbegrip en egoisme. Met deze dingen worden wij de dag van vandaag helaas maar al te vaak geconfronteerd,ook hier rondom ons.Bepaalde gebeurtenissen,deze zomer in ons eigen land , grepen me zo aan dat ik het wou verwerken in een gedicht.
BEGRIP Erv loopt een blanke jonge man op straat Met op zijn schouder een geweer Verveling, gek-zijn of rassenhaat? Maar drie mensen schiet hij zo maar neer. ...Nee bij ons is er geen oorlog, 't is vrede.
Er zit een blanke man op de bus van de lijn Hij vraagt om kalmte en wat rust Verveling, flippen of ik-zijn maar zes vreemde jongeren slaan hem dood..... bewust? Nee bij ons is er geen oorlog, 't is vrede.
Er spelen twee kinderen wat verderop op het plein Een spel van onschuld tussen de bomen Onmenselijk, onwezenlijk, indoor slecht-zijn? Maar iemand heeft ze alles afgenomen. ....Nee, bij ons is er geen oorlog, 't is vrede
WIE KAN MIJ ZEGGEN HOE JE UW MIDDENSTUK KAN BREDER MAKEN ZODAT MIJN FOTO S GROTER KUNNEN
Een kind van acht,nog speels en onbezonnen,
Mijn dorp zoals het vroeger was.
Een oude fiets,meestal geleend,
Wij vingen nog dikkopkens in de beek,
Wij speelden nog op straat,
(FOTO? De vlucht van West Vlamingen) Onmiddelijk ziet men de uitwerking.Neergemaaid, door het schroot aan stukken gereten, brokkelen de vijandelijke massas uiteen. Met schrik geslagen, maken al de overlevenden rechtsomkeer en ijlen terug naar de dekkingen,waaruit den aanval xerd gedaan.Een korte rustpoos volgt op de moorderij: men maakt er gebruik van om de gewonden naar Diksmuide te brengen. Een lange kerel, dien men weg draagt, het gelaat bevlekt met bloed , dat hem uit een verschrikkelijke wonde aan het hoofd vloeit, spartelt tegen als een wannzinnige en,den loop van ijn geweer nog dreigend vooruit gestoken, brult hij uit alle macht:"'k Ga e allemaal neerschieten?'k Ga ze neerschieten?" Om zich over de bloedige mislukking te wreken, keert den vijand zich weer hardnekkig tot de stad. Het schijnt dat in zijn oog het eenige redmiddel om weerstand te breken, welke welke hem met verstomming en met woede slaat, er in bestaat Diksmuide in een puinhoop te veranderen. En zijn artilleristen zetten zich aan het werk naar hartelust. Eindelijk wordt het stadhuis getroffen. Een eerste granaat slaat in de massieven toren een reusachtig gat; een tweede komt door het groot achterraam, in de voorhal terecht, slaat door den muur heen en ontploft in een zaal juist in die waar de staf werkzaam is.Alles is verbrijzeld, door de hevigheid van de ontploffing omvergeworpen. Wanneer een scherpe rook is opgetrokken, vertoont zich voor het oog der overlevenden het gruwelijkst schouwspel dat men droomen kan: De muren zijn bespat met bloed en overblijfsels van hersenen; men kan geen stap doen zonder een menschelijk overschot te raken; een twintigtal mannen afgevaardigd door Fransche en Belgische eenheden, welke zich in de zaal bevonden, zijn op verschrikkelijke wijze aan stukken gereten en hun onkenbare overblijfsels liggen verstrooid onder het puin, te midden van stukgeslagen meubelen,gebroken ruiten, baksteenen en bepleistering.Kolonel Jacques moet een ander bureel zoeken...Maar hij is tweemaal gewond en luitenant kolonel Sults, kommandant van het tweede jagers,neemt zijn taak over.Intusschen is men in 't getroffen stadhuis aan het reddingswerk begonnen....
(Foto officier op zijn post door een kogel getroffen)De fusiliers presenteeren het geweer als men den doode heendraagt.Een eerewacht gaat voorop en een luitenant draagt het vaandel. Jacques heeft zijn vriend tot afscheid gekust. Samen hebben ze van Luik af gestreden. Den vijand moet den stoet ontwaard hebben en vervolgd hem,met zijn geschut. Op het kerkhof barsten de granaten op de zerken en slingeren de dooden uit de graven. Den aalmoezenier leest plat ten gronde liggende, de laatste gebeden. De aanwezigen zoeken dekking achter de grafmonumenten."Rust in vrede?." klinkt het allerlaatste. Een zwaare slag...het groote Christusbeeld op 't eind <ankelt en valt met een doffe slag neer.Diksmuide zelf brokkelt af. Een projektiel slaat daaropde markt in een huis en doodt 17 fusiliers. Rond elf uur, ziet men aan den kerktoren de eerste vlam."Men weet waarlijk niet", verhaalt Marguerrite Baulu, " hoe het alarlsein zoo snel gegeven werd, maar eker is het, dat onmiddellijk gebrekkige oude mannen en vrome vrouwen, vol heilige verschrikking, alles alles wat nog roerde onder het puin, daar eensklaps verameld was en men zwijgend, met tranen in de oogen, naar de vernieling van den toren staarde. Na eenige tijd zag men de spits onder het gewicht der klokken plooien en lang den tiren naar beneden glijden. Den Vijand mikte voortdurend op het stadhuis, waar zich dien zelfden dag ook een vreeselijk drama afspeelde.Gelijk den vorigen dag, en bijna op hetzelfde uur,-'t is half 4_-- juist op het oogenblik dat de Duitsche artillerie haar vuur verlengt, in het noorden,in het Oosten en in het Zuiden, stormt het vijandelijk voetvolk in dichte gelederen vooruit,terwijl zij luidkeels hun woeste Hoch-kreten slaken. Zij hebben geen honderd meters afgelegd of de helft van hun manschappen ligt reeds ten gronde, want achter de borstweringen,waar de aanvaller dooden te vinden dacht, zijn plots de infanteriesten van het 11é linie opgerezen, van het 2é jagers ven de mariniers-fusiliers, wier krachtdadigheid werkelijk aan het verhevene grenst. Met de wraak tot plicht, stoer en onverbiddelijk, denken zij er slechts aan te dooden en vuren, vuren zonder ophouden(wordt vervolgd op 3)
Het verhaal van deze vier kaarsen....
Den bisschop van brugge is op bezoek bij den pastoor van Bulskamp.
Zegt den pastoor:
Moeder is nu 16 jaren gestorven,tien jaar later dan mijn vader.
De dagen verglijden stil in vlekken licht die langzaam langs de vensters schuiven, we zien ze gaan. Vroom is hun geicht waar winterstormen aan voorbij schuiven.
Elke morgen beginnen wij met de idee:'mocht dit den laatste dag zijn die mij gegeven wordt, hoe zou ik elk uur zorgzaam invullen?' Zo zullen wij ons 's avonds zoveel goede momenten dankbaar herinneren, die wij echt niet willen vergeten. In ons hart mogen wij dank zeggen: 'k heb niet half geleefd'
Oorlog is voor ons een ver gebeuren zowel in den tijd als locatie,
