k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
Wij zaten nog buiten op de stoep met buren te praten, nu gebruiken wij E-mail om elkaar nog iets te vertellen nu meer en meer via de webcamera.
Wij hadden nog een kodaksken met zwart wit film, nu zijn 't kleurenfoto's met gsm die ze dan versturen Blackberry pda.
Het galénepostje met koptelefoon is ne homstudio geworden zelfs met surround klank.
De facteur bracht nog te voet de krant op zondag, en de gazet met den uitslag van de ronde van Vlaanderen werd uit een vliegtuig naar beneden gesmeten, nu krijgt men al den uitslag op pc.
Wij wisten niet van geld en brood uit den muur halen. Vroeger spraken wij af mee ons lief , nu is dat tokkelen op onze gsm. Als je iemen vroeger naar de maan wenste, kan 't nu zijn dat ze er naartoe kunnen.
'Tnieuws op de radio was nog 't gesproken dagblad, nu is't digital DAB en HDTV.
Roze was de "kleur" voor baby's,en "homo" stond voor mens. Wij waren bij de schouts en chiro en jongens nog bij den troep, nu reageeert de jeugd als hooligan en rookt nu joint.
Wij zijn de laatste generatie die nog ne man nodig hadden om nen kleine te maken. Wij zochten nog de weg met landkaarten, nu is er de gps. en eigenlijk doen wij er al aan mee. Mogelijks omdat niet anders meer kan, want anders zijn wij hopeloos aan 't verouderen. (Met de groetjes van ploef)
Als wij nu allemaal 65 plussers zijn geworden(zoals ze ons nu noemen,niet meer senioren of ouderlingen).de leeftijd van 100 willen halen, moeten wij sterker in ons schoenen staan dan ooit, WANT.
Als de jeugd moe is, is ze aan vakantie toe. Als wij moe zijn zegt men " ze takelen af".
als de jeugd bezwaren maakt,heeft zij een uitgesproken mening. Als wij bezwaren maken,hebben wij 't niet goed begrepen.
Als de jeugd iets vergeet, hoor je zeggen 'k heb het toch zo druk gehad. Als wij iets hebben vergeten, zegt men " (t is den ouderdom".)
Maar wij ouderen zijn de overlevers. kijk maar naar de veranderingen die wij hebben meegemaakt, meebeleefd en overleefd:
Wij werden geboren voor dat er sprake was van, televisie, diepvries,flitscamera's creditcardts,computers, afwasmachinens,microgolven,droogkasten en stoomstrijkijzers.
Wij trouwden eerst en woonden dan samen zonder kennis van zaken en onder ondervinding(alé dat was bij mij toch het geval).
Wij waren geboren voor er huismannen waren of deeltijdse banen, kinderdag-verblijven,brugpensioenen,groepsterapieén, samenlevingscontrakten of generatie-pakten.
Wij hadden nooit gehoord van jongens met piersings, van bommoeders en van HNSI.
Wij waren er al voor de E40, den B747 jumbo en den TVG Wij gebruikten alleen een geheugen met hersencellen, Nu hebben ze daarvoor nog RAM en ROM en geheugen met garde schijf vol Mega-en Gigabytes.
Toen betekende "Made in japan" nog rommel Een I-POT(D) was bij ons een stoofpotje om een ei te koken. en wij dansten nog op 45 en 33 toeren platen, nu heeft men CDs,DVDs enMP3s. wij;en de konijnen en andere zoogdieren aten nog selder, en zij ;hebben het zelfde effect met viagra en vibrators, en Aids was toen nog 't Engels woord voor helpers, en wij;wij deden't verder zonder?.
(Slag/ onzer kanoniers aan den Yzer)We zagen hoe de mannen zich aan den weg naar Beerst weerden en den krisies bezwoeren.Lang den kant van het bloedputteken behaalt kommandant Deschamps aan het hoofd van de twee andere kompagnieen van het 11° denzelfden schitterenden uitslag: met de mannen van de kompagnie Labeau hernemen ze ook daar de loopgraven. De nacht van den 20° op den 21° Oktober zinkt neer. Geheel duister wordt het niet. Op vele plaatsen laaien de vlammen op. De kanonnen bulderen onder rust. En in de kelders van Diksmuide schuilen burgers,die het nu berouwen niet gevlucht te zijn, want 't schijnt hun of ze deze verschrikking niet levend meer zullen geraken. Op de velden liggen dooden. Brankardiers zoeken gewonden. Te Diksmuide brengt men de lijders naar het hospitaal; ook het huis van den voormaligen Spaanschen gouverneur bij de Noordbrug,is een lazaret, evenals de woning van den notaris B... in de Weststraat. Andere gekwetsten sleuren zich voort over de Hooge Brug, om in veiliger oord te vluchten en genezing te zoeken. Langs de wegen dompelen vluchtelingen, zich richtend naar Veurne.En kaisons met munitie dreunen nader om voorraad te brengen voop den strijd, die nu wel niet geheel staakt, maar morgen zeker nog geweldiger hernomen al worden.(slot) vervolg( Het leven in bezet belgie.
Na vele tegenslagen loop je met je kop tegen de muur,tot op de dag dat je vanzelf gaat lopen naar die God die zoals je hebt geleerd,van kindsbeen af, je redder in nood zou zijn. Je vraagt je af hoe kan die God je zo inpalmen dat je blindelinks in hem gaat geloven,alsof hij je bij de hand neemt en je telkens weer op 't rechte pad zet, zodat je leven ;een leven van rust en ontspanning wordt? Je kan het niet verbergen en toch ben je bang om het aan mensen door te geven. Wonderen als ze bestaan ze voelen zeer goed aan maar maken 't ook wel moeilijk om ze te begrijpen. en toch,ze maken van een mens iets wonderbaars als je er mee kan leven. (Met de groetjes van ploef)
Ik wens eenieder die mij dezer dagen bezoekt een Zalige Hoogdag van Allerheiligen,'t is voor eenieder een dag van bezinning,een dag waar ieder wel iemand zal hebben waar de herinnering herleeft op deze dag. Zeg het met bloemen ,een vroom gebed,zo blijf eenieder in onze herinnering leven, ze gaven toch ons een andere kijk op het leven. (De groetjes van ploef)
(Foto;Belgische ruiters patroeljeeren langs de kust)Bij het hooren van de verschrikkelijke ontploffing, heeft kolonel Leestmans zich rekenschap gegeven van het gevaar. Met bewonderenswaardige kalmte, snelt hij onmiddelijk aan het hooft zijner kolon, in stormpas naar de brug die men op 800 meter van daar ontwaart. De mannen ijlen hem achterna.. Als een stormvloed, stormen de zes compagnieén van het elfde over de brug, onder een regen van schroot. Van uit de naburige loopgraven zien de dappere marine-fusiliers den opwekkenden optocht voorbij trekken. Ze slaken geestdriftige toejuichingen en zwaaien met hun muts: en luider dan het gedonder der bommen klinkt ter omzent eere geestdrifig:" Leve de Belgen ?" Onvergetelijke stonden, tragisch en grootsch onder allen. "Ik geloof wel, zei later iemand, die aan dit drama heeft deelgenomen," dat zoo hun officieren met de onzen waren vooruit gestormd." Ondertusschen werd aan gene zijde van Diksmuide de weerstand van het 12° linie regiment voortgezet, tegen een steeds hardnekkigen, maar zichtbaar door zijn vorige pogingen verzwakten vijand. Ook is kolonel Jacques,verwittigd van de nakende aankomst van de zes kompagnieén van het 11°, nu van de overwinning verzekerd.Een weinig na 17 uur, komt luitenant-kolonel Leestmans op den Groote Markt, aan het hoofd van zijn troepen, hijgend van den looppas onder den regen schroot, dakpannen en materialen, die vanaf de brug zonder ophouden op hun is neergekomen. De kolonel weet dat hij met dergelijke kerels het verloren terrein terug zal winnen. Hij stuurt drie kompagnieén op den weg naar beerst, met den opdracht den vijand overhoop te werpen. Twee anderen worden naar Bloedputteken gezonden om er de kompagnie van kapitein Labeau , die reeds sedert verscheidene uren heldhaftig het hoofd biedt aan een zeer sterke overmacht,te steunen
Geluk en vreugde heeft tijd om te wachten.... Voor hen die huilen... Voor hen die lijden... Voor hen die op zoek zijn... Voor hen die geen zelfvertouwen hebben, voor diegene die liefde uitstralen..... Want die mensen kennen de waarde van datgene wat een indruk nalaat in je leven. ( met de groetjes van ploef)
Stuur een boodschap naar iemand, wiens vriendschap je koestert, naar iemand die indruk op je maakt, naar iemand die deel uitmaakt van je leven.... naar mensen,die jou laten lachen, wanneer je het hard nodig hebt, naar zij die jou het positieve tonen, als je alleen maar al het negatieve ziet, aan mensen aan wie je graag wilt zeggen, hoeveel hun vriendschap voor je betekent, of zeg eenvoudig? Dank je voor je vriendschap, dat je mij een blik in een betere wereld gunt.
Vergeet wat was,verlaat wat achter je ligt, je teleurstellingen , je verdriet. Liefde begint met een glimlach, en groeit met een hartelijke zoen. ( met de groetjes van ploef)
Er zijn momenten in je leven, waarin je iemand zo kunt missen dat je denkt, was hij maar hier.....
Droom over wat je het liefste is. Ga,waarheen je wenst te gaan. Wees dat, wat je wilt zijn. Je hebt maar een leven. Doe er mee wat je het liefst doet. (met de groetjes van ploef)
Vluchtelingen,iedere dag worden ze vermeld in de media Het ergste is dat dat wij bij al die berichtgevingen niet meer stilstaan? Wat zouden wij doen ? Hoe zouden wij ons voelen moesten wij alles moeten achterlaten ? Ons huis, onze familie, onze wereld waarin wij leven...weg. welke pijn zou dat teweegbrengen.
VLUCHTEN? een eeuwenoud verhaal, vluchten,voor je kleur, je eigen taal. Voor oorlog..... zinloos geweld, of gwoon omdat je mentaal bent uitgeteld. Vluchten, een onderschatte pijn, om je zelf te kunnen zijn. Om je geloof of mening je gedachtegoed, of gewoon omdat je even anders doet. Vluchten is leven met pijn en smart,en toch nog hopen, niet te moeten vluchten om jezelf 't ontlopen.
Foto(karabiniers achter zandzakken)kolonel Leestmans, die sedert het begin van den aanval al de maatregelen genomen heeft, om in geval van nood onmiddelijk te kunnen ingrijpen , brengt zijn kompagnieén naar voren. Hij stapt aan het hoofd van de kolon , die den weg naar Kaaskerke naar Diksmuide volgt. Nauwelijks komt hij op de hoogte van de spoorweghalte, of een regen granaten van allerlei kaliber valt rond hem neer. Ongetwijfeld hebben de waarnemers van de Duitsche artillerie aan wie in het vlakke landschap niets ontsnapt , deze beweging bemerkt. Een helsch vuur wordt aan aanstonds samengetrokken op de ruimte, welke de kompagnieén van het 11° doortrekken om eerst de brug, en daarna Diksmuide te bereiken. Slag op slag ontploffen de projektielen met oorverdoovend geraas, op den weg zelve, in de weiden welke er langs loopen; huizen storten ineen,letterlijk verkruimeld door de ontploffingen welke gansche brokken muur in allerlei richtingen slingeren. Onder de doodelijke stortvlaag van yzer en vuur, en steenen,aarzelen de mannen van de voorste kompagnieèn een oogenblik.Instinktmatig zoeken zij een dekking en schuilen in de grachten langs den weg. Maar luitenant-kolonel Leestmans heeft zich rekenschap gegeven van de lichte weifeling die ontstaat. Recht, in het midden van de weg, prachtig en vol vuur, den sabel in de hoogte,richt hij zich tot de eerste elementen, die in de gracht dekking hebben gezocht en sleept ze mede onder de kreet:Leve het 11°? vooruit, jongens?" En het voorbeeld volgende van den aanvoerder, wakkeren al de officieren hun manschappen aan. "Vooruit het 11°? Op den vijand los?" En het 11° linie-regiment rukt vooruit, ondanks het bombardement, dat in hevigheid verdubbelt, door het helse vuur heen, dat het langs alle kanten insluit. Mannen storten neer, op den slag gedood, zonder één kreet: anderen,gewond,zakken ineen aan den boord van den weg: het bloed spat op de beslijkte uniformen:maar men rukt vooruit.Zoo bereikt men de maalderij, waar kolonel Meiser de dapperen ziet voorbij trekken, die den dood tegemoet gaan.De mannen juichen hem toe en loopen voorbij,sneller, steedes sneller, medegesleept door hun aanvoerder, wiens kalme dapperheid hen allen beheerstert.Eensklaps ontploft een reusachtig groote granaat te midden van de baan, waarvan onze troepen de zijwegen volgen. Een heele groep wordt door den slag omver geworpen : eenige mannen, door het geweld van de ontploffing in de lucht geslingerd, komon op de steenen terug neervallen, met verbrijzeld hoofd. Een heel klein soldaatje van nauwelijks achtttien jaar, door een granaatscherf aan de hals getroffen, heeft den ruggegraat verbrijzeld. Men hoort een doordringende kreet:"Moeder?..." Dan, het geweer loslatend, de oogen vol ontzetting, draait hij rond en stort met een dof geluid aan de voeten van den kolonel Meiser zelf neer.vervolg op (13)
Foto: (een dorpje aan den yzer voor den oorlog ) Hij stuurt een kompagnie wielrijders,die van kapiteinTacques en dan de kompagnie Borms,van het 11° naar de weg van Beerst.Welk een tocht door de granaten. Menige fietser stort van zijn zadel,ligt kreunend neer. De kompagnie Borms zet het op een looppas, moet dan hijgend tegen een muur dekking zoeken, trekt weer verder, tusschen kuilen, over puin en bereikt eindelijk de linie.De kompagnie Pouplier worstelt daar wanhopig en juicht helpers toe,maar er zijn er slechts 121; gelukkig verschijnen dan weer eenige honderden strijders, die der kommpagnieUrbin; nog is den strijd ongelijk en dus moeilijk...De kompagnie Mansaert ook van het 11°, stormt nader. Ook deze bijstand wekt nieuwen moed bij de anderen. Als de Duitschers vooruit rukken, worden ze telkens teruggeslagen. De onzen schieten onverdroten, zoodat de geweren warm worden. De vijand laat een allerhevigst vuur op onze posities richten. De arme strijders staan daar bijna op het vlakke land. Al hun grachten zijn schier toegeschoten.De groepjes dunnen onheilspellend. Toch wijkt men niet.Krampachtig hecht men zich aan deze linie."En avant"dreunt het.Vier kompagnies fusiliers zijn daar. En ze sluiyen zich bij de belgen aan en samen vallen de bondgenooten de tegenpartij op het lijf,stooten met de bajonet, slaan met de kolf van het geweer, vechten,worstelen, man tegen man tot de Duitschers vluchten met achterlating van vele dooden en gewonden en ook van gevangenen, welke angstig de handen omhoog heffen en "Kamerad,kamerad ?" roepen.De verloren stellingen zijn hernomen. In de nacht, rekenend op de vermoeienis der Belgen en de verassing der duisternis, doet de vijand drie stormloopen, doch ook deze worden in bloed gesmoord. Zoo mislukten de eerste aanvallen op de stad.Wij hebben tot nu toe de feiten beschreven op de positie zelf, ten eide het verband van den strijd niet te breken. We zagen de versterkingen aanrukken, moeten nog verhalen hoe die in de stad geraakten.Kolonel Jacques had de vraag om versterking aan kolonel Meiser overgebracht. Deze had nog zes kompagnies onder bevel van luitenant kolonel Leestmans beschikbaar. Onmiddellijk wordt hen bevolen zich naar den rechteroever van den Yzer te begeven; gelijktijdig wordt aan kolonel De Vleeschhouwer 't verzoek gedaan den weg van Diksmuide naar Beerst en het omliggende terrein zoo hevig mogelijk te doen beschieten. Kolonel Meiser verwittigt insgelijks admiraal Ronarc'h, det de hevige aanval, welke het bruggenhoofd doorstaan moet, het noodig heeft gemaakt al zijn reserves in het gevecht te brengen. Hij verzoekt den admiraal troepen ter beschikking te stellen. wordt vervolgd op 12
Heer God,
Wij zaten nog buiten op de stoep met buren te praten,
Als wij nu allemaal 65 plussers zijn geworden(zoals ze ons nu noemen,niet meer senioren of ouderlingen).de leeftijd van 100 willen halen, moeten wij sterker in ons schoenen staan dan ooit, WANT.
(Slag/ onzer kanoniers aan den Yzer)We zagen hoe de mannen zich aan den weg naar Beerst weerden en den krisies bezwoeren.Lang den kant van het bloedputteken behaalt kommandant Deschamps aan het hoofd van de twee andere kompagnieen van het 11° denzelfden schitterenden uitslag: met de mannen van de kompagnie Labeau hernemen ze ook daar de loopgraven. De nacht van den 20° op den 21° Oktober zinkt neer. Geheel duister wordt het niet. Op vele plaatsen laaien de vlammen op. De kanonnen bulderen onder rust. En in de kelders van Diksmuide schuilen burgers,die het nu berouwen niet gevlucht te zijn, want 't schijnt hun of ze deze verschrikking niet levend meer zullen geraken. Op de velden liggen dooden. Brankardiers zoeken gewonden. Te Diksmuide brengt men de lijders naar het hospitaal; ook het huis van den voormaligen Spaanschen gouverneur bij de Noordbrug,is een lazaret, evenals de woning van den notaris B... in de Weststraat. Andere gekwetsten sleuren zich voort over de Hooge Brug, om in veiliger oord te vluchten en genezing te zoeken. Langs de wegen dompelen vluchtelingen, zich richtend naar Veurne.En kaisons met munitie dreunen nader om voorraad te brengen voop den strijd, die nu wel niet geheel staakt, maar morgen zeker nog geweldiger hernomen al worden.(slot)
Na vele tegenslagen loop je met je kop tegen de muur,tot op de dag dat je vanzelf gaat lopen naar die God die zoals je hebt geleerd,van kindsbeen af, je redder in nood zou zijn.
Ik wens eenieder die mij dezer dagen bezoekt een Zalige Hoogdag van Allerheiligen,'t is voor eenieder een dag van bezinning,een dag waar ieder wel iemand zal hebben waar de herinnering herleeft op deze dag.
Er zijn momenten in je leven,
Vluchtelingen,iedere dag worden ze vermeld in de media
Je lag zo zacht in mij geborgen,
Foto(karabiniers achter zandzakken)kolonel Leestmans, die sedert het begin van den aanval al de maatregelen genomen heeft, om in geval van nood onmiddelijk te kunnen ingrijpen , brengt zijn kompagnieén naar voren. Hij stapt aan het hoofd van de kolon , die den weg naar Kaaskerke naar Diksmuide volgt. Nauwelijks komt hij op de hoogte van de spoorweghalte, of een regen granaten van allerlei kaliber valt rond hem neer. Ongetwijfeld hebben de waarnemers van de Duitsche artillerie aan wie in het vlakke landschap niets ontsnapt , deze beweging bemerkt. Een helsch vuur wordt aan aanstonds samengetrokken op de ruimte, welke de kompagnieén van het 11° doortrekken om eerst de brug, en daarna Diksmuide te bereiken. Slag op slag ontploffen de projektielen met oorverdoovend geraas, op den weg zelve, in de weiden welke er langs loopen; huizen storten ineen,letterlijk verkruimeld door de ontploffingen welke gansche brokken muur in allerlei richtingen slingeren. Onder de doodelijke stortvlaag van yzer en vuur, en steenen,aarzelen de mannen van de voorste kompagnieèn een oogenblik.Instinktmatig zoeken zij een dekking en schuilen in de grachten langs den weg. Maar luitenant-kolonel Leestmans heeft zich rekenschap gegeven van de lichte weifeling die ontstaat. Recht, in het midden van de weg, prachtig en vol vuur, den sabel in de hoogte,richt hij zich tot de eerste elementen, die in de gracht dekking hebben gezocht en sleept ze mede onder de kreet:Leve het 11°? vooruit, jongens?" En het voorbeeld volgende van den aanvoerder, wakkeren al de officieren hun manschappen aan. "Vooruit het 11°? Op den vijand los?" En het 11° linie-regiment rukt vooruit, ondanks het bombardement, dat in hevigheid verdubbelt, door het helse vuur heen, dat het langs alle kanten insluit. Mannen storten neer, op den slag gedood, zonder één kreet: anderen,gewond,zakken ineen aan den boord van den weg: het bloed spat op de beslijkte uniformen:maar men rukt vooruit.Zoo bereikt men de maalderij, waar kolonel Meiser de dapperen ziet voorbij trekken, die den dood tegemoet gaan.De mannen juichen hem toe en loopen voorbij,sneller, steedes sneller, medegesleept door hun aanvoerder, wiens kalme dapperheid hen allen beheerstert.Eensklaps ontploft een reusachtig groote granaat te midden van de baan, waarvan onze troepen de zijwegen volgen. Een heele groep wordt door den slag omver geworpen : eenige mannen, door het geweld van de ontploffing in de lucht geslingerd, komon op de steenen terug neervallen, met verbrijzeld hoofd. Een heel klein soldaatje van nauwelijks achtttien jaar, door een granaatscherf aan de hals getroffen, heeft den ruggegraat verbrijzeld. Men hoort een doordringende kreet:"Moeder?..." Dan, het geweer loslatend, de oogen vol ontzetting, draait hij rond en stort met een dof geluid aan de voeten van den kolonel Meiser zelf neer.vervolg op (13)
Foto: (een dorpje aan den yzer voor den oorlog ) Hij stuurt een kompagnie wielrijders,die van kapiteinTacques en dan de kompagnie Borms,van het 11° naar de weg van Beerst.Welk een tocht door de granaten. Menige fietser stort van zijn zadel,ligt kreunend neer. De kompagnie Borms zet het op een looppas, moet dan hijgend tegen een muur dekking zoeken, trekt weer verder, tusschen kuilen, over puin en bereikt eindelijk de linie.De kompagnie Pouplier worstelt daar wanhopig en juicht helpers toe,maar er zijn er slechts 121; gelukkig verschijnen dan weer eenige honderden strijders, die der kommpagnieUrbin; nog is den strijd ongelijk en dus moeilijk...De kompagnie Mansaert ook van het 11°, stormt nader. Ook deze bijstand wekt nieuwen moed bij de anderen. Als de Duitschers vooruit rukken, worden ze telkens teruggeslagen. De onzen schieten onverdroten, zoodat de geweren warm worden. De vijand laat een allerhevigst vuur op onze posities richten. De arme strijders staan daar bijna op het vlakke land. Al hun grachten zijn schier toegeschoten.De groepjes dunnen onheilspellend. Toch wijkt men niet.Krampachtig hecht men zich aan deze linie."En avant"dreunt het.Vier kompagnies fusiliers zijn daar. En ze sluiyen zich bij de belgen aan en samen vallen de bondgenooten de tegenpartij op het lijf,stooten met de bajonet, slaan met de kolf van het geweer, vechten,worstelen, man tegen man tot de Duitschers vluchten met achterlating van vele dooden en gewonden en ook van gevangenen, welke angstig de handen omhoog heffen en "Kamerad,kamerad ?" roepen.De verloren stellingen zijn hernomen. In de nacht, rekenend op de vermoeienis der Belgen en de verassing der duisternis, doet de vijand drie stormloopen, doch ook deze worden in bloed gesmoord. Zoo mislukten de eerste aanvallen op de stad.Wij hebben tot nu toe de feiten beschreven op de positie zelf, ten eide het verband van den strijd niet te breken. We zagen de versterkingen aanrukken, moeten nog verhalen hoe die in de stad geraakten.Kolonel Jacques had de vraag om versterking aan kolonel Meiser overgebracht. Deze had nog zes kompagnies onder bevel van luitenant kolonel Leestmans beschikbaar. Onmiddellijk wordt hen bevolen zich naar den rechteroever van den Yzer te begeven; gelijktijdig wordt aan kolonel De Vleeschhouwer 't verzoek gedaan den weg van Diksmuide naar Beerst en het omliggende terrein zoo hevig mogelijk te doen beschieten. Kolonel Meiser verwittigt insgelijks admiraal Ronarc'h, det de hevige aanval, welke het bruggenhoofd doorstaan moet, het noodig heeft gemaakt al zijn reserves in het gevecht te brengen. Hij verzoekt den admiraal troepen ter beschikking te stellen. wordt vervolgd op 12
