k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
(FotoBelgische begraafplaats op den weg van Ploegsteert naar Meesen)Nadat zij de kleine rivier"D Vliet" waren overgetrokken om jagers stap voor stap over den modderigen weg, dat vooral met slooten doorsneden was, en kwamen zoo tot op ongeveer 600 meters van de hoeve"Van de Woude", waar hun aanloop ditmaal gebroken werd door het onverbiddelijk van den dood in hun rangen zaaide. De mannen konden niet meer. Zij streden nu reeds vier dagen lang, zonder eenige rust en bijna zonder voedsel. De marsch in dezen klieverigen grond, waar men tot aan de enkels in het slijk zakte, had hun zoozeer vermoeid, dat ze neervielen in de kleine, modderachtige slooten die als loopgraven dienden, onbekwaam om zelfs nog een geweerschot te lossen. Uitgeput lagen ze daar."Dat men ons maar late sterven?, zei er een.En anderen, die gedoode makers bekeken ,mompelden:"Zij zijn uit hun lijden verlost?" Want het was lijden hier?De schuur en een stal van een nabijgelegen hoeve, was als lazaret ingericht.Men kookte het water van de vlieten om de stervenden, die om drinken riepen, wat te kunnen laven. Er was geen denken aan, de lijders naar achter te brengen.De eenige passage naar de weg Diksmuide Nieuwpoort was een nauwe brug, die gedurig beschoten werd en waar zooveel gewonden kermden,dat een soldaat ze" de brug der zuchten" noemde Zoo brak de nacht van den 24" op den 25° aan. Maar wij moeten van dien 24*, den zaterdag, nog meer verhalen. Er was eindelijk hulp gekomen en wel van de Fransch divisie Crossettie, die zich zoo aan de Marne onderscheiden had en een keering bracht toen den toestand ook daar kritiek was. in den nacht van den 23* rukte ze Veurne binnen.Minister Vandervelde beschrijft dat in zijn boek"La Belgique envahie" als volgt:" Den 23*October was ons centrum ingedeukt. Ik was dien dag te Ramscapelle op den kommandopost van den generaal-bevelhebber der 1* divisie en vaar de eerste maal woonde ik een dier helsche kanonnades bij van den modernen oorlog, welke op de Belgische stellingen een stortvloed van projektielen wierp.wordt vervolgd op 21 slot.
Een vrome wens, terug naar de natuur is nog een vrome wens, het boeiend avontuur van God en de mens, waar ieder is aanvaard,door God nog wordt gedragen, die hoop geeft en vertouwen,een God om van te houden.
Kom hou van de vogel, de vlinders in de weide, het kleine viooltje,drieleurig en fijn als zijde, behoud moeder aarde,in elk jaargetijde, en wie je ook bent ,of wat je ook doet 't is om 't even, waardering uit liefde,respect voor het leven zijn eerlijke waarden, om saam naar te leven, om saam te beleven.
De wereld is een toverbal,geen mens weet hoe het worden zal, maar een ding dat weet iedereen ;je kunt het niet alleen. Dus zullen wij er samen wel iets van moeten maken, De wereld is een mooi maar werk'lijk ding Bekijk eens de wereldkaart, de mens is 'toch iets beters waard, men zegt dat het een puinhoop is, zo gaat het allemaal mis. Dus zullen wij er samen wel iets van moeten maken.
Wij praten zus, wij praten zo, wij roepen ach en wee en oh maar willen wij elkaar echt goed verstaan , dan doen wij er iets aan. Dus zullen wij er samen wel iets van moeten maken.
(Begrafenis van een Belgisch soldaat)De compagnie van kapitein Favier als vooruitgeschoven wacht, zette zich op hetzelfde oogenblik in beweging. In goede orde, en zonder eenige verwaring, bereikten de twee bataljons eerst het punt, de herberg "Lettenburg", waar den weg naar Oostkerke de groote baan naar Diksmuide naar Pervijse kruist. Maar vanaf dit oogenblik werden ze door het verschrikkelijke vuur van de vijandelijke zwarz artillerie aan gevallen.Toen moesten de jagers vooruit zien te geraken zooals het ging,dekking zoekend achter alles wat hun eenigzins tegen het monstergeschut kon beschermen.Zoo bereikten ze Oud-Stuivekenskerke, een gehucht van Stuivekenskerke, waar den vijand zich in de huizen had genesteld. Hier viel kommandant Dupuis aan 't hoofd van zijn bataljon.Nog andere officieren vielen en werden gedood, maar toch wierpen de onzen den tegenstander uit het dorp. Verder dan De Hoeve"Den Torren" werd alle doelwit aangeduid. Hoeveel wilskracht, hoeveel moed en verheven zelfverloochening de eenige nog weerbare officieren aan den dag moesten leggen om hun uitgeputte manschappen weer te vereenigen, om ze langs het Westen het dorp te doen omtrekken en vooruit te brengen naar de hoeveVan de Woudeé, zij alleen die deze tragische uren beleeft hebben, zouden het kunnen zeggen. hun vastberaden houding slaagde er nochtans in dit wonder te verrichten. en de jagers wonen terein in het Oosten, onder het meer en meer doodelijke schroot, terwijl onze kanonnen hun rasende vlagen op de steunpunten, waarheen de vijand geweken was,afzonden.Gedurende deze beweging slaagden de bataljons van majoor Leblanc er in, zich op hun linkerkant met het 10* linieregiment te verbinden alsook met een Fransch regiment dat ter versterking was aangekomen. Door de infanteristen van de bondgenooten zoo,en zij zelve, bij sprongen te zien vooruit rukken, kregen de onzen nieuwen moed.vervolg op 20.
AANDACHT? Het kost Zo weinig en het betekend zoveel: een woord ,een uitgestoken hand, zomaar met je hart iets doen voor iemand, met wie je ergens bent verwant.
De liefde is het allerhoogste goed, niet het verstand, maar de warmte van't gebaar. Gewoon een beetje aandacht voor elkaar. Het lost zo weinig, het is zoveel: begrip,er zijn er waneer het , stil luisteren naar woorden, naar 't verhaal van een mens die 't nodig heeft.
De liefde is de hoogste kracht, niet het verstand,maar de warmte van het gebaar, een beetje goed zijn en dat laten zien, gewoon een beetje aandacht voor elkaar.
Er zullen veel vrienden door je leven wandelen,maar alleen echte vrienden laten hun voedafdrukken achter,in je leven. Om jezelf te kennen luister naar je eigen gedachten,om anderen te begrijpen;luister naar je hart. Angst is 't zelfde als gevaar ? Als je uw geld verliest ;verliest je veel, als je een vriend verliest ben je veel kwijt,verlies je uw vertouwen en je bent alles kwijt. Leer uit eigen fouten,dat je niet altijd zelf fout kan zijn. Een vriend hebben maakt er twee,twee maken er vier, zo wordt je een groep zonder einde.zo kan je bergen beklimmen, en overwinnen.
Wonderbaar is de klank van een woordje "dank" Een vriendelijke groet maakt zeer veel goed. Geniet van 't leven, stoor je niet aan onbenulligheden. Je plicht is lichter met een lach op je gezicht. Neen je zorgen weg en maak wat minder problemen. bewonder je goed humeur en je blijft gespaard van vele zorgen. Voor zorgen van morgen wacht je best tot morgen? Maak liefst geen problemen, maar neem de zorgen weg. Je bent niet opgewekt omdat je altijd lacht. Wees blij met je leven, want het duurt maar even.
In 't ochtendgloren zingt de vogel zijn lied, een lied dat klinkt als nooit te voren, het lied dat altijd komt met 't opstaan van de zon, het is een streling voor het oor, alsof de vogel ons een boodschap brengt, dan vliegt hij verder langs het bos, gedragen op de wind,over land en strand, over de golven van de zee,ik wou dat ik een vogel was dan vloog ik met die vogel mee, naar ongekende oorden,in stilte heel tevree.
(Foto treurnis op de gezichten)Afgemat beslijkt, ziek van uitputting, bereikten onze jagers laat in den avond Oostduinkerke. Daar vonden zij de kompagnies van het bataljon Leblanc terug, die den zelfden morgen waren afgelost in hun loopgraven van Keizershoek. in hun kantonnement was het hun eindelijk mogelijk hun honger te verzadigen; bovendien liet men hun weten dat, als loon hunner bewonderenswaardige daperheid en voor al de geleden vermoeienissen, achtenveertig uuren zouden worden toegestaan. Dan, blij te moede den honger bevredigd en niet het rooskleurige vooruitzicht dat het hun eindelijk toegelaten was eens flink te slapen, streken onze soldaten zich neer op het stroo van hun legerplaatsen,waar een looden slaap weldra de oogen dicht drukte.De jagers meenden dat hun lijden bijna ten einde was,en toch, reeds bij het aanbrengen van een volgenden dag, zou zou men van hun nieuwe en verschrikkelijke offers moeten vragen, en ze nogmaals, voor drie dagen lang, in het heetste van den strijd werpen. Want daar kwam het ontstellende nieuws van Tervate, dat den vijand een geweldige offensief begon,en reeds vasten voet aan den overkant te hebben gekregen. Het bruggenhoofd van Diksmuide liep gevaar uit het noorden omsingeld te worden, want de Duitsche benden verdeelden zich bij hun passage der rivier in twee stroomen, een naar rechts en een naar links.Als de reserven, die nog ten westen vanDiksmuide beschikbaar waren, werden zoo spoedig mogelijk naar de plaats van het gevaar gezonden. Door den tegenaanval zou men trachten, zoo met den vijand geheel terug te dringen ,dan toch zijn poging ten minste genoegzaam te breken om het verschrikkelijke gevaar af te wenden, dat zijn vorderingen had doen ontstaan.En het is daarom dat de twee bataljons uitgeputte jagers, in de plaats van rust te genieten ,die men gemeend had te kunnen beloven, dien morgen van 24October, moesten terugkeeren in den geweldigen veldslag, een der belangrijktste van den oorlog. Ze kregen bevel zich naar Oud- Stuivekenskerke te begeven, waarvan den zwaare vierkanten toren,ginder verre den hemel als een herkenningsteeken uitstak; en, daar aangekomen, op te rukken naar de hoeven"Den Toren" en "Van de Woude" die op den linker IJzeroever ,ten Westen van mijlpaal14 tot steunpunten van den Duitsche aanvallen dienden,Ter zelfder tijd werd majoor Leblanc verwittigd dat troepen van het 11*linie regiment alsook mariniers-fusiliers den aanval van de jagers aan de rechterzijde steunnen en onze kanonnen de beweging voorbereiden zouden. Voor het overige luidde het bevel kost wat kost vooruit te rukken, zonder een oogenblik te verliezen.Vervolg op 19.
(FOTO Kogge die de overstroming van den IJzer leidde)Zoo ook het 2° jagers, dat al geweldig bij Diksmuide gevochten had, waar het ons voetvolk en de Franschen fuseliers versterkte.Maar nu dreigden alle vruchten van den fellen weerdtand nog verloren te gaan. Hier bij de stad zelf, bij Beerst en Eessen en Woumen komt den vijand niet door. Daar sluiten al zijn bestormingen, vijtien in een nacht, op den heldenmoed der verdediging. Doch wat zou het baten nu de Duitschers noordelijk over den IJzer en van daar uit het bruggenhoofd gingen omsingelen. Den avond van den drie en twintigsten, dus toen hierboven geschreven tegenaanvallen bij Tervate mislukt waren en den vijand zijn geweldig offensief voorbereidde, was de tweede kompagnie van het tweede jagers eindelijk bij Diksmuide afgelost. En een kommandant Willy Breton schrijft:"Zestig uur lang achter elkander hadden deze dapperen in de loopgraven gestaan, en de laatste uren waren een echte foltering geweest; een, foltering van honger en dorst, terwijl de soldaten rilden van koorts en al de angsten moesten doorstaan van een bombardement van ongekende gevigheid. Zwaar getroffen kwamen ze uit de hel, bedekt met bloed en slijk, met hun uniformen aan flarden gescheurd; maar ze hadden geen voedbreed prijs gegeven.En zoo alszij ze kwamen bezetten des morgens op eenentwintig Oktober, zoo gaven zij de stellingen die zij de opdracht gerkregen hadden kost wat kost te behouden, desnoods tot den dood, des avonds den drieentwintigste over aan hun opvolgers.(word vervolgd op achtien)
((Foto van gefusilleerden in Belgie))1 Alexander Franck 2 Edmond Marien 3 Jozef Baeckelmans 4Hendrik Jozef Jespen 5 Eerw Heer Felex Hendrik Moons 6 August Naelaerts 7 Pieter Hoogerheide 8 Frans Vergauwen 9 Jacop Jozef Leroy 10 Theophiel Camiel Maes 11 Lodewijk D' Holdt 12 Jozef Loncke 13Leo De Looze 14 Arthur Ferdinant Boel 15 Adolf Van Hecke 16 Arthur Wattiez 17 Leon Parant 18 Jean Baptiste De Ridder 19 Henri Frans Derloo 20 Kamiel Frederik Van Ruynder 21 Aimé Theodoor Smekens 22 August Jan Hofman 23 Hendrik Van Bergen. klik op de foto en je ziet ze een beetje groter.
(Foto De door de soldaten genaamde Tandenstokersbosch te Gheluvelt)"Neen ,neen , ik wil vechten, ik wil niet weggevoerd worden, dokter, ik wil den kleine vreken." "Welnu, wie zegt het tegenovergestelde? Den auto voert u naar het hospital van De Panne en binnen enkele dagen keert hij naar het frond terug."Had toch al een deel van de toch al zwakke troepen den dijk verlaten, anderen waren gebleven daar het bevel tot den terugtocht niet goed begrepen werd. En grennadiers, mannen van het 21°, van het 8° karabiniers hielden daar nog stand tot den vroegen morgen van den 23°"Maar de Duitschers zwermden nu overal, kwamen steeds in grooter massa over den IJzer.De Belgen weerden zich nog zooals 't ging, maar ten laatste kwam in een gracht van Vicogne een horde van haveloose soldaten van het verscheurde, beslijkte, bevuilde uniformen, deze zonder geweer, die zonder schoenen, de meesten bloodhoofds en allen afgestreden, uitgehongerd,geheel afgemarteld.De Duitscher was thans geheel meester in die bocht en versterkte er zich.En toch deden dezelfde troepen den 23", 'sVrijdags,nog tegenaanvallen die echter afstuiten moesten op den overmacht.'s Avonds barstte dan een nieuw geweldig bombardement los. Van schoorbakke tot Diksmuide lag de gansche zone te daveren in wolken van rook.De tegenpartij bereidde een nieuw offensief voor,een geweldigen aanval om de bres te verwijden ,en wel zoo, dat den weg naar Frankrijk gebaand was. In den nacht waren de Duischers bezig de bruggen te maken, teneinde veel troepen over de rivier te brengen en ook artillerie naar den rechter oever te brengen. Soldaten van het Rood Kruis brachten gewonden weg. Men dwong boeren, hen met hun wagens te vervoeren.En in een triestigen optocht ging het naar Torhout, Brugge en Oostende.Reeds voor het licht was, passeerden veel Duitschers bij Tervatte den stroom. Onze laatste batterijen moesten Stuivekenskerke verlaten en naar den weg Nieuwpoort-Diksmuide wijken.De tegenpartij nestelde zich op Vicogne, het kasteel van Stuivekenskerke en bezette tal van hoeven als steunpunten die straks hun vuur op de onzen zouden braken.Men hoorde het zegegeroep van de keizerlijke benden, die niet alleen de bekende bocht in hun macht hadden, maar ook Zuidwaarts naar Diksmuide afzakten, tot ze op twee kilometer van de reeds zoo lang met heldenmoed verdedigde stad stonden. Luitenant Sellieres die van uit den toren van Kaaskerke, het gevaar zag, verwittigde admiraal Ronarc'h. Ook deze begreep, dat de toestand zeer gevaarlijk was. Hij overwoog nu of hij Diksmuide opgegeven of nog tot het uiterste verdedigen moest.Hij bracht het hoofdkwartier op de hoogte van den staat van zaken.Alle eenigzins beschikbare troepen werden naar de meest kritieke punten gestuurd.(vervolg op 17)
Ikke ben maar een vriend op je weg, als ik je kon helpen bij jou angsten dan nam ik jou dagen lang in mijn armen. As ik kon antwoorden op je vragen dan pratte ik dagen lang. Als ik je een vredig hart kon geven dan wachte ik op je dagen lang. Als ik je kon genezen dan bleef ik bij je dagen lang. Maar ik ben zelf niet sterk genoeg,ik weet niet genoeg, ik ben maar een vriend ,voor immer,en ik hoop dat je 't weet. Samen zijn als vriend maakt je sterker,nu en voor altijd.
( Foto Duitsche gruwelen in vlaanderen)De groep die wel op een verhuizing lijkt,wordt eensklaps als door licht overgoten, maar ook beschoten."Ga niet langs daar;'t zit er vol Duitschers?" roept in 't voobij gaan een soldaat van het 4°, die zijn kompagnie verloren heeft. Met de tranen in de oogen beveelt kapitein Pottier naar Stuivekenskerke terug te keeren. Maar Maes geraakt als bij een wonder tot bij de hoeve en kruipt tastend naar binnen. Daar geen enkele klacht, geen asemtocht, alleen zzn vreeswekkende stilte.Met uitgestrekte handen is hij rond geweest en heeft tien lijken geteld en bij het laatste is het of zijn hart ophoudt te kloppen. "Graide, mijn jongen, zijt hij het, antwoord. Ik smeek het u.... doe al het mogelijke en andwoord mij."Hij streelde de huid, den neus, het voorhoofd, dat alles wat geleefd had maar nu koud was.Op het zelfde oogenblik joeg daarbuiten een windvlaag, een gloed in deze richting, een rood schijnsel overstroomde het vertrek en het schoon wezen van den jongen man verscheen nu,goddelijk kalm, in een vloed van purper. De verschijning duurde slechts een sekonde.In de hoeve daar naast klapperde verwoed een mitrailler. De oude soldaat sprong dan op den drempel en met een woedenden vloek loste hij, zelf den dood trotseerend zijn vijf geweerschoten. Dadelijk daarop werd hij in het been getroffen en viel bloedend, maar levend toch, neer.Maes kroop dan weg. Hij hoorde later de stem van luitenant Van Holleghem. die den gansche nacht door de weide dwaalde en de verdoolde mannen van het bataljon te verzamelen en gestadig riep;"1°bataljon van het 8°, rond de kerk van Stuivekenskerke.Maes werd gevonden en op een stoel heengedragen."Nu naar den molen?" hoorde hij nog. En op de bebloede tafel in de schuur, terwijl dokter Debbaut hem een verband legde, hoorde hij over Veurne spreken, maar aantwoorde hij in ijlen.(vervolg op 16)
(FotoBelgische begraafplaats op den weg van Ploegsteert naar Meesen)Nadat zij de kleine rivier"D Vliet" waren overgetrokken om jagers stap voor stap over den modderigen weg, dat vooral met slooten doorsneden was, en kwamen zoo tot op ongeveer 600 meters van de hoeve"Van de Woude", waar hun aanloop ditmaal gebroken werd door het onverbiddelijk van den dood in hun rangen zaaide. De mannen konden niet meer. Zij streden nu reeds vier dagen lang, zonder eenige rust en bijna zonder voedsel. De marsch in dezen klieverigen grond, waar men tot aan de enkels in het slijk zakte, had hun zoozeer vermoeid, dat ze neervielen in de kleine, modderachtige slooten die als loopgraven dienden, onbekwaam om zelfs nog een geweerschot te lossen. Uitgeput lagen ze daar."Dat men ons maar late sterven?, zei er een.En anderen, die gedoode makers bekeken ,mompelden:"Zij zijn uit hun lijden verlost?" Want het was lijden hier?De schuur en een stal van een nabijgelegen hoeve, was als lazaret ingericht.Men kookte het water van de vlieten om de stervenden, die om drinken riepen, wat te kunnen laven. Er was geen denken aan, de lijders naar achter te brengen.De eenige passage naar de weg Diksmuide Nieuwpoort was een nauwe brug, die gedurig beschoten werd en waar zooveel gewonden kermden,dat een soldaat ze" de brug der zuchten" noemde Zoo brak de nacht van den 24" op den 25° aan. Maar wij moeten van dien 24*, den zaterdag, nog meer verhalen. Er was eindelijk hulp gekomen en wel van de Fransch divisie Crossettie, die zich zoo aan de Marne onderscheiden had en een keering bracht toen den toestand ook daar kritiek was. in den nacht van den 23* rukte ze Veurne binnen.Minister Vandervelde beschrijft dat in zijn boek"La Belgique envahie" als volgt:" Den 23*October was ons centrum ingedeukt. Ik was dien dag te Ramscapelle op den kommandopost van den generaal-bevelhebber der 1* divisie en vaar de eerste maal woonde ik een dier helsche kanonnades bij van den modernen oorlog, welke op de Belgische stellingen een stortvloed van projektielen wierp.wordt vervolgd op 21 slot.
De wereld is een toverbal,geen mens weet hoe het worden zal,
(Begrafenis van een Belgisch soldaat)De compagnie van kapitein Favier als vooruitgeschoven wacht, zette zich op hetzelfde oogenblik in beweging. In goede orde, en zonder eenige verwaring, bereikten de twee bataljons eerst het punt, de herberg "Lettenburg", waar den weg naar Oostkerke de groote baan naar Diksmuide naar Pervijse kruist. Maar vanaf dit oogenblik werden ze door het verschrikkelijke vuur van de vijandelijke zwarz artillerie aan gevallen.Toen moesten de jagers vooruit zien te geraken zooals het ging,dekking zoekend achter alles wat hun eenigzins tegen het monstergeschut kon beschermen.Zoo bereikten ze Oud-Stuivekenskerke, een gehucht van Stuivekenskerke, waar den vijand zich in de huizen had genesteld. Hier viel kommandant Dupuis aan 't hoofd van zijn bataljon.Nog andere officieren vielen en werden gedood, maar toch wierpen de onzen den tegenstander uit het dorp. Verder dan De Hoeve"Den Torren" werd alle doelwit aangeduid. Hoeveel wilskracht, hoeveel moed en verheven zelfverloochening de eenige nog weerbare officieren aan den dag moesten leggen om hun uitgeputte manschappen weer te vereenigen, om ze langs het Westen het dorp te doen omtrekken en vooruit te brengen naar de hoeveVan de Woudeé, zij alleen die deze tragische uren beleeft hebben, zouden het kunnen zeggen. hun vastberaden houding slaagde er nochtans in dit wonder te verrichten. en de jagers wonen terein in het Oosten, onder het meer en meer doodelijke schroot, terwijl onze kanonnen hun rasende vlagen op de steunpunten, waarheen de vijand geweken was,afzonden.Gedurende deze beweging slaagden de bataljons van majoor Leblanc er in, zich op hun linkerkant met het 10* linieregiment te verbinden alsook met een Fransch regiment dat ter versterking was aangekomen. Door de infanteristen van de bondgenooten zoo,en zij zelve, bij sprongen te zien vooruit rukken, kregen de onzen nieuwen moed.vervolg op 20.
AANDACHT?
In 't ochtendgloren zingt de vogel zijn lied,
(Foto treurnis op de gezichten)Afgemat beslijkt, ziek van uitputting, bereikten onze jagers laat in den avond Oostduinkerke. Daar vonden zij de kompagnies van het bataljon Leblanc terug, die den zelfden morgen waren afgelost in hun loopgraven van Keizershoek. in hun kantonnement was het hun eindelijk mogelijk hun honger te verzadigen; bovendien liet men hun weten dat, als loon hunner bewonderenswaardige daperheid en voor al de geleden vermoeienissen, achtenveertig uuren zouden worden toegestaan. Dan, blij te moede den honger bevredigd en niet het rooskleurige vooruitzicht dat het hun eindelijk toegelaten was eens flink te slapen, streken onze soldaten zich neer op het stroo van hun legerplaatsen,waar een looden slaap weldra de oogen dicht drukte.De jagers meenden dat hun lijden bijna ten einde was,en toch, reeds bij het aanbrengen van een volgenden dag, zou zou men van hun nieuwe en verschrikkelijke offers moeten vragen, en ze nogmaals, voor drie dagen lang, in het heetste van den strijd werpen. Want daar kwam het ontstellende nieuws van Tervate, dat den vijand een geweldige offensief begon,en reeds vasten voet aan den overkant te hebben gekregen. Het bruggenhoofd van Diksmuide liep gevaar uit het noorden omsingeld te worden, want de Duitsche benden verdeelden zich bij hun passage der rivier in twee stroomen, een naar rechts en een naar links.Als de reserven, die nog ten westen vanDiksmuide beschikbaar waren, werden zoo spoedig mogelijk naar de plaats van het gevaar gezonden. Door den tegenaanval zou men trachten, zoo met den vijand geheel terug te dringen ,dan toch zijn poging ten minste genoegzaam te breken om het verschrikkelijke gevaar af te wenden, dat zijn vorderingen had doen ontstaan.En het is daarom dat de twee bataljons uitgeputte jagers, in de plaats van rust te genieten ,die men gemeend had te kunnen beloven, dien morgen van 24October, moesten terugkeeren in den geweldigen veldslag, een der belangrijktste van den oorlog. Ze kregen bevel zich naar Oud- Stuivekenskerke te begeven, waarvan den zwaare vierkanten toren,ginder verre den hemel als een herkenningsteeken uitstak; en, daar aangekomen, op te rukken naar de hoeven"Den Toren" en "Van de Woude" die op den linker IJzeroever ,ten Westen van mijlpaal14 tot steunpunten van den Duitsche aanvallen dienden,Ter zelfder tijd werd majoor Leblanc verwittigd dat troepen van het 11*linie regiment alsook mariniers-fusiliers den aanval van de jagers aan de rechterzijde steunnen en onze kanonnen de beweging voorbereiden zouden. Voor het overige luidde het bevel kost wat kost vooruit te rukken, zonder een oogenblik te verliezen.Vervolg op 19.
(FOTO Kogge die de overstroming van den IJzer leidde)Zoo ook het 2° jagers, dat al geweldig bij Diksmuide gevochten had, waar het ons voetvolk en de Franschen fuseliers versterkte.Maar nu dreigden alle vruchten van den fellen weerdtand nog verloren te gaan. Hier bij de stad zelf, bij Beerst en Eessen en Woumen komt den vijand niet door. Daar sluiten al zijn bestormingen, vijtien in een nacht, op den heldenmoed der verdediging. Doch wat zou het baten nu de Duitschers noordelijk over den IJzer en van daar uit het bruggenhoofd gingen omsingelen. Den avond van den drie en twintigsten, dus toen hierboven geschreven tegenaanvallen bij Tervate mislukt waren en den vijand zijn geweldig offensief voorbereidde, was de tweede kompagnie van het tweede jagers eindelijk bij Diksmuide afgelost. En een kommandant Willy Breton schrijft:"Zestig uur lang achter elkander hadden deze dapperen in de loopgraven gestaan, en de laatste uren waren een echte foltering geweest; een, foltering van honger en dorst, terwijl de soldaten rilden van koorts en al de angsten moesten doorstaan van een bombardement van ongekende gevigheid. Zwaar getroffen kwamen ze uit de hel, bedekt met bloed en slijk, met hun uniformen aan flarden gescheurd; maar ze hadden geen voedbreed prijs gegeven.En zoo alszij ze kwamen bezetten des morgens op eenentwintig Oktober, zoo gaven zij de stellingen die zij de opdracht gerkregen hadden kost wat kost te behouden, desnoods tot den dood, des avonds den drieentwintigste over aan hun opvolgers.(word vervolgd op achtien)
(Foto De door de soldaten genaamde Tandenstokersbosch te Gheluvelt)"Neen ,neen , ik wil vechten, ik wil niet weggevoerd worden, dokter, ik wil den kleine vreken." "Welnu, wie zegt het tegenovergestelde? Den auto voert u naar het hospital van De Panne en binnen enkele dagen keert hij naar het frond terug."Had toch al een deel van de toch al zwakke troepen den dijk verlaten, anderen waren gebleven daar het bevel tot den terugtocht niet goed begrepen werd. En grennadiers, mannen van het 21°, van het 8° karabiniers hielden daar nog stand tot den vroegen morgen van den 23°"Maar de Duitschers zwermden nu overal, kwamen steeds in grooter massa over den IJzer.De Belgen weerden zich nog zooals 't ging, maar ten laatste kwam in een gracht van Vicogne een horde van haveloose soldaten van het verscheurde, beslijkte, bevuilde uniformen, deze zonder geweer, die zonder schoenen, de meesten bloodhoofds en allen afgestreden, uitgehongerd,geheel afgemarteld.De Duitscher was thans geheel meester in die bocht en versterkte er zich.En toch deden dezelfde troepen den 23", 'sVrijdags,nog tegenaanvallen die echter afstuiten moesten op den overmacht.'s Avonds barstte dan een nieuw geweldig bombardement los. Van schoorbakke tot Diksmuide lag de gansche zone te daveren in wolken van rook.De tegenpartij bereidde een nieuw offensief voor,een geweldigen aanval om de bres te verwijden ,en wel zoo, dat den weg naar Frankrijk gebaand was. In den nacht waren de Duischers bezig de bruggen te maken, teneinde veel troepen over de rivier te brengen en ook artillerie naar den rechter oever te brengen. Soldaten van het Rood Kruis brachten gewonden weg. Men dwong boeren, hen met hun wagens te vervoeren.En in een triestigen optocht ging het naar Torhout, Brugge en Oostende.Reeds voor het licht was, passeerden veel Duitschers bij Tervatte den stroom. Onze laatste batterijen moesten Stuivekenskerke verlaten en naar den weg Nieuwpoort-Diksmuide wijken.De tegenpartij nestelde zich op Vicogne, het kasteel van Stuivekenskerke en bezette tal van hoeven als steunpunten die straks hun vuur op de onzen zouden braken.Men hoorde het zegegeroep van de keizerlijke benden, die niet alleen de bekende bocht in hun macht hadden, maar ook Zuidwaarts naar Diksmuide afzakten, tot ze op twee kilometer van de reeds zoo lang met heldenmoed verdedigde stad stonden. Luitenant Sellieres die van uit den toren van Kaaskerke, het gevaar zag, verwittigde admiraal Ronarc'h. Ook deze begreep, dat de toestand zeer gevaarlijk was. Hij overwoog nu of hij Diksmuide opgegeven of nog tot het uiterste verdedigen moest.Hij bracht het hoofdkwartier op de hoogte van den staat van zaken.Alle eenigzins beschikbare troepen werden naar de meest kritieke punten gestuurd.(vervolg op 17)
Gelukkig zij die met zichzelf kunnen lachen,zij zullen zich blijvend kunnen amuseren.
Ikke ben maar een vriend op je weg,
( Foto Duitsche gruwelen in vlaanderen)De groep die wel op een verhuizing lijkt,wordt eensklaps als door licht overgoten, maar ook beschoten."Ga niet langs daar;'t zit er vol Duitschers?" roept in 't voobij gaan een soldaat van het 4°, die zijn kompagnie verloren heeft. Met de tranen in de oogen beveelt kapitein Pottier naar Stuivekenskerke terug te keeren. Maar Maes geraakt als bij een wonder tot bij de hoeve en kruipt tastend naar binnen. Daar geen enkele klacht, geen asemtocht, alleen zzn vreeswekkende stilte.Met uitgestrekte handen is hij rond geweest en heeft tien lijken geteld en bij het laatste is het of zijn hart ophoudt te kloppen. "Graide, mijn jongen, zijt hij het, antwoord. Ik smeek het u.... doe al het mogelijke en andwoord mij."Hij streelde de huid, den neus, het voorhoofd, dat alles wat geleefd had maar nu koud was.Op het zelfde oogenblik joeg daarbuiten een windvlaag, een gloed in deze richting, een rood schijnsel overstroomde het vertrek en het schoon wezen van den jongen man verscheen nu,goddelijk kalm, in een vloed van purper. De verschijning duurde slechts een sekonde.In de hoeve daar naast klapperde verwoed een mitrailler. De oude soldaat sprong dan op den drempel en met een woedenden vloek loste hij, zelf den dood trotseerend zijn vijf geweerschoten. Dadelijk daarop werd hij in het been getroffen en viel bloedend, maar levend toch, neer.Maes kroop dan weg. Hij hoorde later de stem van luitenant Van Holleghem. die den gansche nacht door de weide dwaalde en de verdoolde mannen van het bataljon te verzamelen en gestadig riep;"1°bataljon van het 8°, rond de kerk van Stuivekenskerke.Maes werd gevonden en op een stoel heengedragen."Nu naar den molen?" hoorde hij nog. En op de bebloede tafel in de schuur, terwijl dokter Debbaut hem een verband legde, hoorde hij over Veurne spreken, maar aantwoorde hij in ijlen.(vervolg op 16)
