k vind het niet zo gemakkelijk je blog te verbeteren k heb nog veel te leren hoor,hopelijk vind ik hoe het moet ,k hang daar in de midden en weet niet hoe t moet maar alles komt on orde,dat voel ik ,als ik al die mooie berichten zie,ben ik nog vere van ,allen de ze stuurden zeg ik bedankt?love roger
Er wordt oveel geschreven over pijn en pijn bestrijding maar; wat doe je als de pijn veroorzaakt wordt door suikerziekte. Voornamelijk de benen en de voeten? voorlopig kan ik mij verhelpen met toevoeging van magnesium en inspuitingen met vitamine b,voor de rest is t wel beter maar weggaan doet het niet. makelijk gezegd maar,voor de rest geloof ik niet dat tussen mijn twee oren zit(makelijker gezegd dan gedaan) mail roge.clement@skynet.be
(Foto Belgische mitralieuzen door honden getrokken) O, de oorlogstijd was er een, waarin de karakters scherp aan 't licht kwamen, de goede doch ook de slechte. En van de laatste wist den bezetter een handig gebruik te maken. Uit dit alles begrijpt men dus de noodzakelijkheid, om dat vluchten flink te organiseeren; maar tevens den haat der Duitschers tegen die organisaties.De organisaties waartoe miss Cavell behoorde ontstond feitelijk in Frankrijk. De soldaten daar moesten zich aanbieden bij prins de Croy op zijn kasteel te Belligny; deze liet hen naar Belgie brengen.Daarvoor zorgde mejuffer Louise Thuliez van Rijsel. Ze leidde de doldaten naar den ingenieur Caniau te Bergen of naar gravin Jeanne de Belleville. Soms reisde ze mee naar Brussel. Te Brussel verdeelde men de gevluchten onder drie personen; miss Cavell,Philippe Baucq en den apotheker Severin.Deze dienst had ook vertakkingen en werkte uitmuntend van November 1914 tot Juli 1915.Edith Cavellwerd op listige wijze achtervolgd en aangehouden, dat zij een Duitscher verbond Dadelijk voerde men haar naar de gevangenis. Vele andere aanhoudingen volgden.De bezetter zou streng straffen. Hij noemde helpen van soldaten verraad in den rug van het eigen leger en wilde een afschrikwekkend voorbeeld stellen.Ridderlijk genoeg om in dat alles vaderlandsch gevoel te herkennen was hij niet.Hij noemde die feiten misdadig. Voor de rechters toonde miss Cavell zich zonder vrees. Ze bekende alles en betuigde fier te zijn op hetgeen ze deed voor de goede zaak.Met veel overtuiging had zij haar plicht aangevat .Toen den oorlog uitbrak, bevond ze zich met vakantie in Engeland.Dadelijk keerde ze naar Brussel terug, omdat haar arbeid hier nu van zeer groot belang was.Met de zelfde toewijding verpleegde ze alle gewonden, van welke nationaliteit ook, dus eveneens de Duitschers.Haar ambt was haar heilig en stond boven den haat der oorlogen.Maar toen ze gelegenheid vond, om de zaak van haar land en van Belgie te dienen,greep ze die aan.Ze hielp vermomde Belgische en Fransche soldaten en bevorderde ze hun vlucht. Nu voor het Duitsch gerecht bekende ze zulks openhartig.Haar eerlijkheid en vaderlandsch gevoel maakten echter geen indruk op de Pruisische militairen.Integendeel, de prooi bood zich gemakkelijk aan. Men moest niet zoeken naar bewijzen. De beschuldigde leverde ze zelf.Edith Cavell rekende niet op genade,ze wist welk gevaar zij liep.Wordt vervolgd op 4.
't Kleinste gebaar...'t geeft hoop om te leven, om de zon te dragen voor wie ze niet kent. Open je deur....'t kan genoeg warmte geven om tranen te drogen,te zijn wie je bent. Ja een bezoekje, een bloem en spelende kind'ren,bij kaarslicht een lied dat iedereen kent....'t is de berg die wij moeten beklimmen, de kracht om te leven er te zijn voor elkaar; zelfs in moeilijke dagen nog blijven beminnen, zeg ja durf het aan, teken mee voor elkaar.
(Foto Belgische ruiter op verkenning)Om hun tocht naar Holland mogelijk te maken, hun de middelen voor de gevaarlijke reis en gidsen te verschaffen, vormden ze verscheidene organisaties. Tot een daarvan behoorden miss Cavell, Philippe Baucq en de andere hierboven gemoemde personen. Het was werkelijk niet gemakkelijk uit de klauwen van den bezetter te geraken. Van Frankrijk was den afstand den Nederlandsche grens groot, en de weg onbekend. Men moest weten waar te logeeren ,en voedsel te ontvangen, in het bezit zijn van papieren, van eenig geld.Er lagen zooveel andere klippen op dien weg. Voeg daarbij, dat de Duitschers hun spionnen hadden,bekwame detektieven en ook Judassen, die verradersloon wilden verdienen door eigen broeders over te leveren. En vooral daar,waar den reis ten einde zou lopen,aan den grens zelf , waren de gevaren vele. Daar had den bezetter vele dienaren, loerende,listige kerels, die met allerlei papieren en schoone woorden het vertrouwen van hen die wenschten te vluchten, wisten te winnen.zij toonden getuigschriften, gaven zelfs geld voor de reis, voorwendend dit daarvoor van onze regeering te ontvangen en boden zelfs een gids aan. Hadden ze de geen kwaadvermoedende jongelingen in hun net,was alles tot in de puntjes bepaald, dan waren ook de Duitdchers gewaarschuwd en op hun hoede.De valsche gids vertrok met zijn slachtoffers dikwijls door de bosschen der Kempen, maar vlak bij de grens , doemden eensklaps de Duitsche schildwachten op en waren de ongelukkigen overgeleverd aan den vijand. Dan voerde men hen naar Duitschland,natuurlijk na lange ondervraging in de hoop nog sporen te vinden, die tot de aanhouding van anderen zou leiden.De veraders trachtten ook de ware gidsen op te sporen en trokken daarvoor zelfs naar Holland. ze ondervroegen daar de ontsnapten, ze hadden ook familieleden, die ontvluchten wilden, een zoon of broeder, die begeerde aan den Yzer zijn land te dienen, maar ze wisten den weg niet om uit Belgie te geraken.Wee zoo de ontsnapte in de val liep en adressen van helpers en gidsen gaf. Menigeen, die in't bezette land uit liefde voor zijn volk, dergelijke diensten bewees en zelfs uiterst voorzichtig was, zag eensklaps zijn huis door Duitschers omsingeld of werd verrast op het oogenblik, dat hij zijn arbeid verrichte en gevluchten den weg wees.De laatste processen, toen Duitschland verslagen was, geven een treurig beeld van al die praktijken.En hoeveel verraders zijn onbekend gebleven.(Vervolg op 3)
Leven mag je niet benauwen, blijf er in geloven,en blijf, er van houden, het is soms... als een toverboek, 't geheim dat is zo sterk;en zo eenvoudig, maar ook prachtig; want het wonder schuilt heel diep in jou.
Groeien, kiemen,nemen ,geven; lachen ,lief zijn ,leven; daar worden mensen"mensen" van dat kan voor alleman en 't is een deelken van Gods plan, en zelfs den wereld wordt er beter van .
Ik heb een goede vriend, Jezus is zijn naam. Wat hij ons zeggen wil gaat ons allen aan. Eens droomde hij "de wereld is voor iedereen gelijk." Maakt jij z'n dromen waar?, want zo bouw "jij "aan God zijn rijk? en maakt voor iedereen een waardevol bestaan.
(Foto Voorlezing ,doodvonnis van Gabrielle Petit)Een treurig hoofdstuk... Wij dienen nu wat naders te zeggen over de terechtstellingen, die intusschen in bezet Belgie hadden plaatsgehad. Zoo las men in April 1915 een plakkaat met dit bericht." Bij vonnis van den Duitschen krijgsraad van 18 April door den etappenkommandant bevestigd, werd de afdeelingsoverste bij de ministerie van spoorwegen te Brussel Lenoir, voor spionnage ter dood veroordeeld. Het vonnis werd heden op 14 April 1915 uitgevoerd. De veroordeelde is neergeschoten geworden."Wat had die heer Lenoir dan tegen de Duitschers wel misdaan.De bezetter wilde , dat het Belgisch spoorwegpersoneel voor hem arbeidde."Wat gebeurd er?,zoo vroeg men te Brussel,schrijven Gillie; Ooms en De Landsheere in hun dagboek onder datum van 25 April 1915.De natuur is in feest, de appelboomen staan in bloei, de zon schittert, maar in onze hersens is het nacht.De gecensureerde bladen melden ons niets. Als de Hollandsche een oordeel bevatten,dat ons zou kunnen bemoedigen, of zelfs maar of ons wat klaar doen zien,worden ze ingehouden.Bovendien is de weg naar Holland, de eenige langs waar ons nog een echo uit Frankrijk of Engeland toekwam , gesloten. Geen paspoort meer,geen verlof om de grens over te trekken, noch in deze richting in die.....................Na acht dagen is er eenige verzachting .De Brusselsche, handelaars, die zaken in Holland te doen hebben, kunnen een paspoort krijen, maar op welke voorwaarden? Eerst moeten ze bewijzen ,dat een ernstig handelsbelang hun naar Holland roept. Dan kan men tegen borgstelling van 10000 mark en zoo men over den militairen leeftijd is, een, paspoort voor 5 dagen bekomen.Alle mogelijkheid om dus van Holland naar Frankrijk te gaan en binnen den bepaalden tijd terug te zijn is uitgesloten. Zoo het paspoort niet op tijd terug ingeleverd is op het bureel, dat het verstrekte, is de waarborg verloren.De vijand laat streng zijn ijzeren vuist voelen. Hij wil, dat de agenten van den spoorweg voor hem werken, wat hem toelaten zou een gelijk aantal Duitsche ambtenaren en werklieden als soldaten naar het frond te zenden."Houd vol", zeggen de Duitschers in de herbergen bij 't station van Schaarbeek, tot Belgisch spoorwegpersoneel,"houdt vol,want als gij toegeeft, worden wij kanonnenvleesch."De bezetter durft niet rechtstreeks onze landgenooten dwingen, omdat de konventie van Den Haag het hem verbiedt, maar langs omwegen betracht hij het zelfde doel. Door zijn talrijke spionnen achtervolgt hij de Belgische amtenaren, die in 't geheim,de Belgische spoorwegen betalen met geld, dat uit Le Havre komt.Twee en twintig ambtenaren worden aangrhouden. Een van hen, de ingenieur Lenoir, krijgt de doodstraf."Alvorens hem neer te schieten,lieten zijn beulen hem voorbij zijn doodskist en de, lijkwagen gaan. Den 9" Oktober 1915 werden ter dood veroordeeld: 1 Fhilippe Baucq,architekt te Brussel. 2 Louise Thuliez, te Rijsel 3 Edith Cavell verpleegster bestuurster te Brussel 4 Louis Severin, apotheker te Brussel ,5 Gravin Jeanne de Belleville te Montignies.Het vonnis tegen Baucq en miss Cavell werd voltrokken, zoo melde een plakkaat den 12" Oktober. Wat was den midaad dezer veroordeelden? Veel Fransche soldaten waren door allerlei omstandigheden en den snellen opmaars der Duitschers in het bezet gebied achter gebleven en wilden zich weer bij hun leger voegen; ook tal van jongelingen begeerden onder de wapenen te gaan.(wordt vervolgd op 2)
Af en toe droom ik van rode rozen, en over dingen waar ik nooit aan dacht. Over dingen wij nog zouden kunnen, Ons nog gedragen zoals wij zijn. Daarom geef ik je graag eens rozen, bij 't drinken van een glaasje wijn. Ik zie dat j 'er van kan genieten , en dat wij saam gelukkig zijn. Mijnen tijd die wil ik niet verspillen, en alles houden voor mezelf. Dus geef ik jou een boeket rozen, en drink met jou een glaasken wijn. Ik zie ;je wangen staan te blozen, en ik ,ik leef als 'k bij je ben. Want 't is fijn bij jou te mogen leven, 't is fijn om nog bij jou te zijn.
Open je hart, ook voor wie je niet en mag, poog met geduld, zijn ritme te verstaan. Hou van de mensen,waag dan bruggen te slaan, Groeiend in tederheid de naaste-weg begaan. Geloof met ons, Hij is de weg, de waarheid en het leven. Hij is de Heer ,nog min nog meer.
Wat is de zuiverste lijn in 't leven? Elkeen houdt van puur natuur? wat doe je echt om dit doel na te streven,?
Adem mee met wat er om je leeft, 't Wondere groen en de mens aan de rand? Tracht ook jezelf af en toe 'ns weg te denken? Zo maak je plaats,rijk aan ander levenswerk? Ja geloof er in, steun elkaar en ga sober onderweg?
Dan leef je zonder God; Als je geen antwoord hebt op verdriet, zullen tranen nimmer drogen. Als je 't leed in de wereld niet ziet, worden Gods woorden verborgen.
Als je geen oog hebt voor gemis, als je geen brood hebt om te delen, denk dan aan jezus, die brood en vis uit liefde deelde met velen.
Als je geen liefde hebt voor elkaar, is er geen hoop meer op zegen, mensen, maak de liefde ,"Waar" vertel het onder elkaar.
Je bent een wonder weet je dat, er is zoveel dat je kan. Geloof eens in jezelf en leef van kop tot teen je kan meer dan je denkt ja 't kan voor jou voor alleman. schreew het van de daken ,er zit zoveel in jou, in je handen ,in je ogen ,in je hart, het is het leven waard.
Je bent een wonder weet je dat,want er is zoveel dat je kan, geloof vooral in jezelf ,en leef , het kan.... voor alleman.
Hou van de bloemen ,de sterren en de maan, de zon ,de golven en de zee, hou van de vogels en de vlinders in de weide, de viooltjes fijn als zijde ,draag zorg voor de bossen en de heide, Hou van moeder aarde met elk jaargetijde, wie je ook bent,en wat je ook doet 't is om 't even, waardering uit liefde, respect voor ''tleven zijn waarden om samen naar te streven, om samen te beleven.
Als ik door uw ogen kijken kon,wat zou ik dan nog zien; het liefdevolle goede en het kleine diep in jou. Alles wat je droomt en hebben wou... Dan zou ik wel begrijpen,wat er schuil gaat diep in jou,
Als je door mijn ogen kijken kon, dan zou je pas zoveel zien ,de onmacht en dat alles waar ik ooit zo bang voor was,je zou het zien alsof je kijkt door glas, Dan zou je mij begrijpen....... me zien zoals ik altijd was.
Als je door Gods ogen kijken kon, dan zou je het verstaan, je geven zoals jezus deed geloven in zijn open geest en dankbaar zijn om wat hij voor je deed, en je zou begrijpen dat hij in mij en in jou leeft. (MET DE GROETJES EN NOG EEN GOEDE ZONDAG PLOEF)
(Begraafplaats van wel 20000 soldaten op den weg van Poperinghe naar D Boescheppe) In schijn was het slagwerk verlaten. Buiten eenige soldaten naast ons verborgen in de gracht langs den weg,zag men niets, niets dan de granaten die van alle zijden aanvlogen, en nu en dan een man snellende van den eene loopgraaf naar den andere, zooals konijnen in de duinen uit het eene hol komen en in een volgende te verdwijnen.Maar daar verder, voor de spoordam moest men man tegen man vechten, en ik zag hoe bij het nieuws dat voortduurend gemeld werd, het voorhoofd van den generaal duisterder werd:neen, ze ze zouden vandaag wel niet doorbreken, maar wat ging er morgen gebeuren als de Franschen welke men verwachtte, niet ter hulp kwamen? Tegen den avond keerde ik naar Veurne terug, het hart vol angst, toen onzen auto aan den ingang der stad stil moest houden en iemand mij zegde:"Er is een wapenschouwing op den markt."'T Was onwaarschijnlijk en toch was het waar. Inderdaad hield men revue op het schilderachtige plein, dat door de Duitsche granaten nog niet geschonden was. De Koning was daar,generaal Joffre ook, en voor hen defileerden de soldaten: eenige bataljons jagers in bestofte uniformen, maar lenig, vlug van beweging,val oorlogsvuur, de voorhoede der troepenmacht, welke ons hulp kwam bieden. Wij waren niet meer alleen...eindelijk.Frankrijk was daar, Engeland was verder bij Ieperen.En van aan Zee tot de Vogezen zou de onafgebroken,geweldigen muur opgetrokken worden. Reeds den volgenden dag, tradt een brigade der 42*divisie bij Tervate op."Tot zoover de heer Vandervelde.Feitelijk hadden de Franschen een ander plan.Ze wilden naar Oostende om dan de Duitschers op de flank aan te vallen.En een deel der troepen begaf zich dan ook naar Nieuwpoort. Wij zullen ze aan 't werk zien, wanneer we de krijgsbedrijven bij Nieuwpoort nader bespreken. Ons hoofdkwartier vroeg zchter dringend om hulp in het centrum.
(FotoBelgische begraafplaats op den weg van Ploegsteert naar Meesen)Nadat zij de kleine rivier"D Vliet" waren overgetrokken om jagers stap voor stap over den modderigen weg, dat vooral met slooten doorsneden was, en kwamen zoo tot op ongeveer 600 meters van de hoeve"Van de Woude", waar hun aanloop ditmaal gebroken werd door het onverbiddelijk van den dood in hun rangen zaaide. De mannen konden niet meer. Zij streden nu reeds vier dagen lang, zonder eenige rust en bijna zonder voedsel. De marsch in dezen klieverigen grond, waar men tot aan de enkels in het slijk zakte, had hun zoozeer vermoeid, dat ze neervielen in de kleine, modderachtige slooten die als loopgraven dienden, onbekwaam om zelfs nog een geweerschot te lossen. Uitgeput lagen ze daar."Dat men ons maar late sterven?, zei er een.En anderen, die gedoode makers bekeken ,mompelden:"Zij zijn uit hun lijden verlost?" Want het was lijden hier?De schuur en een stal van een nabijgelegen hoeve, was als lazaret ingericht.Men kookte het water van de vlieten om de stervenden, die om drinken riepen, wat te kunnen laven. Er was geen denken aan, de lijders naar achter te brengen.De eenige passage naar de weg Diksmuide Nieuwpoort was een nauwe brug, die gedurig beschoten werd en waar zooveel gewonden kermden,dat een soldaat ze" de brug der zuchten" noemde Zoo brak de nacht van den 24" op den 25° aan. Maar wij moeten van dien 24*, den zaterdag, nog meer verhalen. Er was eindelijk hulp gekomen en wel van de Fransch divisie Crossettie, die zich zoo aan de Marne onderscheiden had en een keering bracht toen den toestand ook daar kritiek was. in den nacht van den 23* rukte ze Veurne binnen.Minister Vandervelde beschrijft dat in zijn boek"La Belgique envahie" als volgt:" Den 23*October was ons centrum ingedeukt. Ik was dien dag te Ramscapelle op den kommandopost van den generaal-bevelhebber der 1* divisie en vaar de eerste maal woonde ik een dier helsche kanonnades bij van den modernen oorlog, welke op de Belgische stellingen een stortvloed van projektielen wierp.wordt vervolgd op 21 slot.
Een vrome wens, terug naar de natuur is nog een vrome wens, het boeiend avontuur van God en de mens, waar ieder is aanvaard,door God nog wordt gedragen, die hoop geeft en vertouwen,een God om van te houden.
Als je van de zomer houdt,
(Foto Belgische mitralieuzen door honden getrokken) O, de oorlogstijd was er een, waarin de karakters scherp aan 't licht kwamen, de goede doch ook de slechte. En van de laatste wist den bezetter een handig gebruik te maken. Uit dit alles begrijpt men dus de noodzakelijkheid, om dat vluchten flink te organiseeren; maar tevens den haat der Duitschers tegen die organisaties.De organisaties waartoe miss Cavell behoorde ontstond feitelijk in Frankrijk. De soldaten daar moesten zich aanbieden bij prins de Croy op zijn kasteel te Belligny; deze liet hen naar Belgie brengen.Daarvoor zorgde mejuffer Louise Thuliez van Rijsel. Ze leidde de doldaten naar den ingenieur Caniau te Bergen of naar gravin Jeanne de Belleville. Soms reisde ze mee naar Brussel. Te Brussel verdeelde men de gevluchten onder drie personen; miss Cavell,Philippe Baucq en den apotheker Severin.Deze dienst had ook vertakkingen en werkte uitmuntend van November 1914 tot Juli 1915.Edith Cavellwerd op listige wijze achtervolgd en aangehouden, dat zij een Duitscher verbond Dadelijk voerde men haar naar de gevangenis. Vele andere aanhoudingen volgden.De bezetter zou streng straffen. Hij noemde helpen van soldaten verraad in den rug van het eigen leger en wilde een afschrikwekkend voorbeeld stellen.Ridderlijk genoeg om in dat alles vaderlandsch gevoel te herkennen was hij niet.Hij noemde die feiten misdadig. Voor de rechters toonde miss Cavell zich zonder vrees. Ze bekende alles en betuigde fier te zijn op hetgeen ze deed voor de goede zaak.Met veel overtuiging had zij haar plicht aangevat .Toen den oorlog uitbrak, bevond ze zich met vakantie in Engeland.Dadelijk keerde ze naar Brussel terug, omdat haar arbeid hier nu van zeer groot belang was.Met de zelfde toewijding verpleegde ze alle gewonden, van welke nationaliteit ook, dus eveneens de Duitschers.Haar ambt was haar heilig en stond boven den haat der oorlogen.Maar toen ze gelegenheid vond, om de zaak van haar land en van Belgie te dienen,greep ze die aan.Ze hielp vermomde Belgische en Fransche soldaten en bevorderde ze hun vlucht. Nu voor het Duitsch gerecht bekende ze zulks openhartig.Haar eerlijkheid en vaderlandsch gevoel maakten echter geen indruk op de Pruisische militairen.Integendeel, de prooi bood zich gemakkelijk aan. Men moest niet zoeken naar bewijzen. De beschuldigde leverde ze zelf.Edith Cavell rekende niet op genade,ze wist welk gevaar zij liep.Wordt vervolgd op 4.
't Kleinste gebaar...'t geeft hoop om te leven, om de zon te dragen voor wie ze niet kent.
(Foto Belgische ruiter op verkenning)Om hun tocht naar Holland mogelijk te maken, hun de middelen voor de gevaarlijke reis en gidsen te verschaffen, vormden ze verscheidene organisaties. Tot een daarvan behoorden miss Cavell, Philippe Baucq en de andere hierboven gemoemde personen. Het was werkelijk niet gemakkelijk uit de klauwen van den bezetter te geraken. Van Frankrijk was den afstand den Nederlandsche grens groot, en de weg onbekend. Men moest weten waar te logeeren ,en voedsel te ontvangen, in het bezit zijn van papieren, van eenig geld.Er lagen zooveel andere klippen op dien weg. Voeg daarbij, dat de Duitschers hun spionnen hadden,bekwame detektieven en ook Judassen, die verradersloon wilden verdienen door eigen broeders over te leveren. En vooral daar,waar den reis ten einde zou lopen,aan den grens zelf , waren de gevaren vele. Daar had den bezetter vele dienaren, loerende,listige kerels, die met allerlei papieren en schoone woorden het vertrouwen van hen die wenschten te vluchten, wisten te winnen.zij toonden getuigschriften, gaven zelfs geld voor de reis, voorwendend dit daarvoor van onze regeering te ontvangen en boden zelfs een gids aan. Hadden ze de geen kwaadvermoedende jongelingen in hun net,was alles tot in de puntjes bepaald, dan waren ook de Duitdchers gewaarschuwd en op hun hoede.De valsche gids vertrok met zijn slachtoffers dikwijls door de bosschen der Kempen, maar vlak bij de grens , doemden eensklaps de Duitsche schildwachten op en waren de ongelukkigen overgeleverd aan den vijand. Dan voerde men hen naar Duitschland,natuurlijk na lange ondervraging in de hoop nog sporen te vinden, die tot de aanhouding van anderen zou leiden.De veraders trachtten ook de ware gidsen op te sporen en trokken daarvoor zelfs naar Holland. ze ondervroegen daar de ontsnapten, ze hadden ook familieleden, die ontvluchten wilden, een zoon of broeder, die begeerde aan den Yzer zijn land te dienen, maar ze wisten den weg niet om uit Belgie te geraken.Wee zoo de ontsnapte in de val liep en adressen van helpers en gidsen gaf. Menigeen, die in't bezette land uit liefde voor zijn volk, dergelijke diensten bewees en zelfs uiterst voorzichtig was, zag eensklaps zijn huis door Duitschers omsingeld of werd verrast op het oogenblik, dat hij zijn arbeid verrichte en gevluchten den weg wees.De laatste processen, toen Duitschland verslagen was, geven een treurig beeld van al die praktijken.En hoeveel verraders zijn onbekend gebleven.(Vervolg op 3)
Ik heb een goede vriend, Jezus is zijn naam.
(Foto Voorlezing ,doodvonnis van Gabrielle Petit)Een treurig hoofdstuk... Wij dienen nu wat naders te zeggen over de terechtstellingen, die intusschen in bezet Belgie hadden plaatsgehad. Zoo las men in April 1915 een plakkaat met dit bericht." Bij vonnis van den Duitschen krijgsraad van 18 April door den etappenkommandant bevestigd, werd de afdeelingsoverste bij de ministerie van spoorwegen te Brussel Lenoir, voor spionnage ter dood veroordeeld. Het vonnis werd heden op 14 April 1915 uitgevoerd. De veroordeelde is neergeschoten geworden."Wat had die heer Lenoir dan tegen de Duitschers wel misdaan.De bezetter wilde , dat het Belgisch spoorwegpersoneel voor hem arbeidde."Wat gebeurd er?,zoo vroeg men te Brussel,schrijven Gillie; Ooms en De Landsheere in hun dagboek onder datum van 25 April 1915.De natuur is in feest, de appelboomen staan in bloei, de zon schittert, maar in onze hersens is het nacht.De gecensureerde bladen melden ons niets. Als de Hollandsche een oordeel bevatten,dat ons zou kunnen bemoedigen, of zelfs maar of ons wat klaar doen zien,worden ze ingehouden.Bovendien is de weg naar Holland, de eenige langs waar ons nog een echo uit Frankrijk of Engeland toekwam , gesloten. Geen paspoort meer,geen verlof om de grens over te trekken, noch in deze richting in die.....................Na acht dagen is er eenige verzachting .De Brusselsche, handelaars, die zaken in Holland te doen hebben, kunnen een paspoort krijen, maar op welke voorwaarden? Eerst moeten ze bewijzen ,dat een ernstig handelsbelang hun naar Holland roept. Dan kan men tegen borgstelling van 10000 mark en zoo men over den militairen leeftijd is, een, paspoort voor 5 dagen bekomen.Alle mogelijkheid om dus van Holland naar Frankrijk te gaan en binnen den bepaalden tijd terug te zijn is uitgesloten. Zoo het paspoort niet op tijd terug ingeleverd is op het bureel, dat het verstrekte, is de waarborg verloren.De vijand laat streng zijn ijzeren vuist voelen. Hij wil, dat de agenten van den spoorweg voor hem werken, wat hem toelaten zou een gelijk aantal Duitsche ambtenaren en werklieden als soldaten naar het frond te zenden."Houd vol", zeggen de Duitschers in de herbergen bij 't station van Schaarbeek, tot Belgisch spoorwegpersoneel,"houdt vol,want als gij toegeeft, worden wij kanonnenvleesch."De bezetter durft niet rechtstreeks onze landgenooten dwingen, omdat de konventie van Den Haag het hem verbiedt, maar langs omwegen betracht hij het zelfde doel. Door zijn talrijke spionnen achtervolgt hij de Belgische amtenaren, die in 't geheim,de Belgische spoorwegen betalen met geld, dat uit Le Havre komt.Twee en twintig ambtenaren worden aangrhouden. Een van hen, de ingenieur Lenoir, krijgt de doodstraf."Alvorens hem neer te schieten,lieten zijn beulen hem voorbij zijn doodskist en de, lijkwagen gaan. Den 9" Oktober 1915 werden ter dood veroordeeld: 1 Fhilippe Baucq,architekt te Brussel. 2 Louise Thuliez, te Rijsel 3 Edith Cavell verpleegster bestuurster te Brussel 4 Louis Severin, apotheker te Brussel ,5 Gravin Jeanne de Belleville te Montignies.Het vonnis tegen Baucq en miss Cavell werd voltrokken, zoo melde een plakkaat den 12" Oktober. Wat was den midaad dezer veroordeelden? Veel Fransche soldaten waren door allerlei omstandigheden en den snellen opmaars der Duitschers in het bezet gebied achter gebleven en wilden zich weer bij hun leger voegen; ook tal van jongelingen begeerden onder de wapenen te gaan.(wordt vervolgd op 2)
Je bent een wonder weet je dat, er is zoveel dat je kan.
(FotoBelgische begraafplaats op den weg van Ploegsteert naar Meesen)Nadat zij de kleine rivier"D Vliet" waren overgetrokken om jagers stap voor stap over den modderigen weg, dat vooral met slooten doorsneden was, en kwamen zoo tot op ongeveer 600 meters van de hoeve"Van de Woude", waar hun aanloop ditmaal gebroken werd door het onverbiddelijk van den dood in hun rangen zaaide. De mannen konden niet meer. Zij streden nu reeds vier dagen lang, zonder eenige rust en bijna zonder voedsel. De marsch in dezen klieverigen grond, waar men tot aan de enkels in het slijk zakte, had hun zoozeer vermoeid, dat ze neervielen in de kleine, modderachtige slooten die als loopgraven dienden, onbekwaam om zelfs nog een geweerschot te lossen. Uitgeput lagen ze daar."Dat men ons maar late sterven?, zei er een.En anderen, die gedoode makers bekeken ,mompelden:"Zij zijn uit hun lijden verlost?" Want het was lijden hier?De schuur en een stal van een nabijgelegen hoeve, was als lazaret ingericht.Men kookte het water van de vlieten om de stervenden, die om drinken riepen, wat te kunnen laven. Er was geen denken aan, de lijders naar achter te brengen.De eenige passage naar de weg Diksmuide Nieuwpoort was een nauwe brug, die gedurig beschoten werd en waar zooveel gewonden kermden,dat een soldaat ze" de brug der zuchten" noemde Zoo brak de nacht van den 24" op den 25° aan. Maar wij moeten van dien 24*, den zaterdag, nog meer verhalen. Er was eindelijk hulp gekomen en wel van de Fransch divisie Crossettie, die zich zoo aan de Marne onderscheiden had en een keering bracht toen den toestand ook daar kritiek was. in den nacht van den 23* rukte ze Veurne binnen.Minister Vandervelde beschrijft dat in zijn boek"La Belgique envahie" als volgt:" Den 23*October was ons centrum ingedeukt. Ik was dien dag te Ramscapelle op den kommandopost van den generaal-bevelhebber der 1* divisie en vaar de eerste maal woonde ik een dier helsche kanonnades bij van den modernen oorlog, welke op de Belgische stellingen een stortvloed van projektielen wierp.wordt vervolgd op 21 slot.
