Sedert een uur waren wij op de plaats,tusschen een haag soldaten.Al de huizen aan den rechterkant der marktplaats stonden in brand?Wat vooral opviel ,was dat de bandieten met volmaakte orde en methode te werk gingen.Het gebeurde niet met den drift ,met welke mannen,die aan zichzelf zijn overgelaten,plunderen. Ik kan bevestigen,dat zij op bevel en met orde te werk gingen.Terwijl de huizen brandden,zag men soldaten in de andere huizen binnentrekken;ze waren van elektrische lampen voorzien,zochten de huizen door ,openden de ramen en wierpen de matrassen zn dekens naar buiten,welke aan de arme menschen werden gegeven. Van tijd tot tijd riepen de soldaten ons toe;"Gij word doodgeschoten,gij wordt doodgeschoten?" Ondertuschen kwamen de soldaten uit ons huis,de armen vol flessen wijn;de vensters van de vertrekken werden open gedaan en alles wat er voorhanden was hadden ze gestolen.Ik wende mij om, ten einde de plundering niet meer te zien.Bij den akeligen brandgloed vielen mijn blikken op mijn man,mijn zoon en mijn zwager in gezelschap van andere heeren,die naar de plaats der terechtstelling werden geleid.Nooit zal ik dat schouwspel vergeten,noch den blik van mijn man, die een laatste maal zijn huis zocht en zichzelf afvroeg , waar zijn vrouw en zijn dochter waren:en om hem de moed niet te benemen,mocht ik hem niet toeroepen;Hier ben ik.
|
Dat doet er niet toe,mevrouw,hij is verantwoordelijk.Mijn zoon deed ons in een andere kelder gaan;ongeveer een half uur later sprak hij mij:"moder,ik hoor dat men ons zoekt...Welnu ?laten wij boven gaan en ons lot moedig dragen?"Dezelfde kapitein was het..."Mevrouw ik moet uw zoon hebben.' Hij heeft mij mijn 15 jarige zoon ontnomen. En daar mijn arm kind door de kwetsuur moeilijk gaan kan,stiet hij het met stompen vooruit;ik heb mijn ogen dichtgeloken om niets meer te zien,ik voelde mij sterven van wee....Het was ontzettend...Ik geloof,dat hij mijn kind bij zijn vader op het stadhuis heeft gebracht.Nog was de woede van dien kapitein niet verzadigd;hij is tot bij mij teruggekeerd en heeft mij gedwongen hem alles te toonen van de kelders tot de zolders,daar volgens hem ,op de soldaten werd geschoten.Hij heeft kunnen zien ,dat de kamers leeg waren en de ramen dicht.Terwijl hij dit alles afzocht,dreigde hij mij met met zijn browning.Mijn dochtertje is tusschen mij en hem komen staan.En nog heeft hij zijn lafheid niet begrepen.Toen wij in het voorportaal gekomen waren,heb ik hem gezegd :"Wat zal er gebeuren?"Hijheeft mij koel geantwoord:"Gij zult met uw dochter en de dienstmeisjes doodgeschoten worden."Ondertussen plooiden de soldaten hun bajonetten en toonden de verschrikte dienstboden,dat zij goed priktenDe kapitein ging dan weg ;een soldaat kwam bij mij en hij zei:"Ga naar den Groote Markt;de vrouwen zal geen leed gebeuren." Ik keerde mij om,ten einde een mantel en een hoed te nemen;die was reeds gestolen,Wij hebben ons huis zonder iets verlaten.Toen wij op de marktplaats aangekomen waren,hebben wij er al de menschen uit de buurt aangetroffen;allen weenden.Nevens mij viel een meisje van verdriet in bezwijming:haar vader en haar twee broers waren doodgeschoten en zijelf was van het sterfbed van haar moeder weggerukt;negen uur later heeft ij haar moeder teruggevonden dood.
