|
xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
Hugo Coveliers, advokaat en politicus.
Als je jezelf constant moet oppeppen om je werk te doen, kun je er beter mee stoppen.
Hugo Coveliers, misschien iets minder bekend, werd al op zijn veertiende lid van de Volksunie. Begin de jaren negentig stapte hij over naar de toen pas opgerichte VLD, waar hij gerespecteerd werd voor zijn parlementaire werk.
Tot in 1999 toen Guy Verhofstadt op het voorplan trad. 
Coveliers laakte de volgens hem dictatoriale houding van de partijtop. De situatie werd op de duur zo onhoudbaar dat hij uit de partij werd gezet.
Samen met een paar medestanders stichtte hij dan de partij VLOTT 
(Vlaams, liberaal, onafhankelijk, tolerant en transparant), met dewelke hij al vlug, doch tijdelijk, een kartel sloot met Vlaams Belang.
Nadat hij in 2010 al uit de nationale politiek was verdwenen, stapte hij begin maart nu ook uit de Antwerpse gemeenteraad.
Ik vond het toch een vrij frustrerende bezigheid, zegt hij. Wie heeft het in Antwerpen voor het zeggen? Een paar potentaten natuurlijk.
Voor de gemeenteraadsleden blijven alleen peanuts over.
Enkele uitspraken van Hugo Coveliers:
* Ik herken me dezer dagen goed in Rik Torfs van CD&V, (waarvan Wouter Beke (CD&V) onlangs zei: Rik Torfs heeft niemand onder controle. Ik denk zelfs dat Rik Torfs zichzelf niet onder controle heeft.), die net als ik durft te zeggen wat hij denkt. Dat doet me denken aan de tijd dat de liberale partijtop mij en Jean-Marie Dedecker ongeleide projectielen noemde. Machtspartijen tolereren geen afwijkende meningen. Nochtans heeft elke democratie politici zoals Jean-Marie Dedecker, Rik Torfs en ikzelf nodig.
* Er zijn dwarsliggers nodig om sporen te kunnen leggen. Alleen moet je dan wel kunnen verdragen dat er constant treinen over je heen rijden.
* Guy Verhofstadt is een van de slechtste mensen die ik in mijn hele leven heb ontmoet. Die man is een ordinaire oplichter. En ik weet waar ik over praat, want als advokaat verdedig ik geregeld oplichters. Stuk voor stuk zijn dat mensen die een schitterend verhaal kunnen brengen, maar meestal doorzie ik hen meteen. Bij Verhofstadt heeft dat wat langer geduurd: ik heb zijn ware gelaat pas echt gezien na de verkiezingen van 1999.
De man in wie ik had geloofd, liet zijn principes varen zodra hij de kans kreeg om de macht te grijpen. Van de ene dag op de andere.
* Karel De Gucht is een Albanese mafialeider en Bart Somers een Playmobilmannetje.
* Karel De Gucht is dan wel een arrogante vent, maar hij heeft tenminste nog een zekere vorm van eerlijkheid. Maar Verhofstadt: totaal onbetrouwbaar. Het ene moment kafferde hij mij uit, het andere moment beloofde hij dat hij me minister van Justitie zou maken.
* Ik was graag minister van Justitie geweest, dat geef ik toe. Ik geloof ook dat ik in die periode echt iets had kunnen veranderen op het terrein.
(Bron: Knack)
|
