René, de grafdelver van Mortsel, is bezig met het graf te graven voor de voddenraper die hij zo dikwijls zag voorbijkomen. Het is niet enkel zijn zoveelste klus, het is ook zijn laatste, hij is vijfenzestig. Hij wil alleen zijn en nadenken.

Ook Gert, de jongste zoon van de voddenraper, heeft het kerkhof uitgekozen om te overdenken wat de voorbije dagen is gebeurd en er volgt een ontmoeting tussen de twee.

René ziet in Gert de verpersoonlijking van Bertje, zijn eigen zoontje dat op 2-jarige leeftijd is omgekomen in het vreselijke bombardement van 5 april 1943 op de wijk Oude-God van Mortsel en waarbij ruim 200 kinderen en 700 volwassenen omkwamen.

Tegen deze achtergrond beleeft hij opnieuw zijn leven.

Ook de bakkerij van zijn schoonvader waar hij als bakker werkte, werd getroffen bij het bombardement.

René gaat op het kerkof helpen om voor de vele dodelijke slachtoffers de nodige graven te delven en is van toen grafdelver gebleven, dit sterk tegen de zin van zijn vader.

Het bombardement heeft een hele ommekeer betekend in het leven van René. Het loopt ook als een rode draad door heel het boek.

Als hij nog eens in de kamer van zijn zoontje komt, welk zijn ouders steeds onaangeroerd gelaten hebben, komt alles weer boven: “Ik dacht dat ik die kamer definitief achter mij gesloten had en dat er niets van over was. De film wordt weer teruggespoeld. Ik zie hem spelen met zijn kuiken. Ik zie het flitsen en het gele licht, ik hoor de knallen en ik voel het trillen. Het gaat nooit over. Dit is nooit herinneren, het is altijd opnieuw beleven.”

Bij het lezen van dit boek herinner ik me iets wat mijn moeder ooit vertelde. Wij woonden in de omgeving van het vliegveld van Deurne. Het moet in 1944 geweest zijn, want ik ben geboren in december 1943. Terwijl mijn 15-maanden oudere zus in de voorkamer lag te slapen, was mijn moeder met mij naar het’ kinderheil’ toen er in de nabije omgeving een bom viel. Alle ruiten waren kapot. Mijn moeder is dan, mij achterlatend in het kinderheil, in alle paniek naar huis gelopen om naar haar dochtertje te gaan kijken. Maar zij was ongedeerd. Wij hebben toen geluk gehad.

Voor wie meer wil weten over het bombardement op Mortsel :