2de vervolg.
Trouwen voor een verblijfsvergunning komt meer voor dan we denken.
Ook Senator Nahima Lanjri (CD&V) 
wil daarom de strijd tegen schijnhuwelijken nog opvoeren. Daarentegen zien we dat het aantal onderzoeken naar schijnhuwelijken in vergelijking met 2009 in 2010 met 14% gedaald is. In 2009 waren er nog 10.414 administratieve onderzoeken tegen slechts 9.414 vorig jaar.xml:namespace prefix = o ns = "urn:schemas-microsoft-com:office:office" />
De woordvoerder van de Cel Schijnhuwelijken van de Antwerpse Lokale Politie zegt hierover het volgende: België lijkt in Europa wel een eiland: het is het enige land waar iemand die illegaal is volkomen wettig met een legale burger kan trouwen, met hem een samenlevingscontract kan afsluiten bij een notaris en dat kan laten registreren. Dat is de kern van het probleem.
Maar al de voorgestelde maatregelen en strengere regels voor regularisatie en naturalisatie houden de toestroom van illegalen en asielzoekers naar ons land en waarvoor een onderkomen en voor bestaansmiddelen moet gezorgd worden, nog niet tegen.
De Vlaamse OCMWs hebben vorig jaar naar schatting 50 miljoen euro uitgekeerd aan buitenlanders. Veel meer dan vorig jaar, maar ongetwijfeld veel minder dan volgend jaar. (Jan Segers, redacteur, in Het Laatste Nieuws, 12.12.2010)
Op geen enkel moment voert België een terugkeerbeleid, op geen enkel moment wordt er een ontradend beleid gevoerd. Zonder een ontradend beleid zal het dweilen met de kraan open blijven, tot we eraan kapot gaan.
(Luc Van der Kelen, editorialist, in Het Laatste Nieuws, 02.12.2010)
Uit onderzoek van de bij in Antwerpen bij de vorige algemene regularisatieronde voor illegalen (eind 2009) ingediende aanvragen op basis van duurzame verankering is gebleken dat maar liefst 60% van aanvragers niet voldeden aan de criteria en velen gebaseerd waren op valse gegevens.
Lex Molenaar , columnist in GVA, zegt hierover het volgende: Regularisatie is geen cadeau. Wie geen bijdrage wil leveren, hoort niet in onze samenleving. En eindigt zijn column met: Een samenleving moet kunnen steunen op een goed evenwicht van rechten en plichten. Voor wat hoort wat. Wie niets onderneemt om een bijdrage te leveren aan het systeem, kan er ook niet de vruchten van plukken, want anders crasht vroeg of laat de machine. Daarom mogen de bevoegde staatssecretarissen deze mensen niet regulariseren. Sterker nog, die mensen moeten worden uitgewezen.
En: Waar op de wereld vind je een land waar je ongestoord misdrijven kan plegen met als grootste risico dat je een papiertje krijgt met het beleefde verzoek om op te hoepelen?
(Lex Moolenaar in GVA 22/2)
wordt nog één maal vervolgd.
