|
Zeehonden in de Westerschelde
Het gaat uitstekend met de zeehonden in de Westerschelde.
Het aantal zeehonden in het zuidwestelijk deel van de Scheldedelta is de afgelopen jaren toegenomen.
In 2010 werd in de zeearm een recordaantal van 122 dieren geteld, bijna het tienvoud van het aantal in 1995. Toen zaten er nog maar 13 zeehonden in de Westerschelde. In 2000 waren dat er 31 en in 2006 54.
Bij laag water liggen vaak groepen van tientallen zeehonden te zonnen op de zandplaten.
Zonnende zeehonden op de Hooge Platen met op de achtergrond Vlissingen.
De zeehonden in de Westerschelde krijgen de laatste jaren ook steeds meer nakomelingen. In 2006 werden 5 jongen geteld, in 2008 16 en in het geboortejaar 2010 werden er 25 jonge dieren geteld.
Dit is een teken dat ze zich steeds beter thuis voelen in de Westerschelde.
De laatste jaren zwemt af en toe een zeehond de Zeeschelde op. In mei van vorig jaar hield een zeehond zich wekenlang op in de dokken in Antwerpen in de buurt van de Londenbrug en in 2008 zwom een zeehond zelfs de Schelde op tot bij Wetteren.
Maar op het niveau van rond 1900 zitten we nog lang niet. Toen zwommen er zon duizend in de Westerschelde. Ook in de Schelde tussen Antwerpen en de Nederlandse grens wemelde het toen van de zeehonden.
Omdat die dieren zon 10 kg vis per dag verorberden en als concurrentie voor de vissers werden beschouwd, kregen jagers vanaf de jaren dertig een flinke premie per geschoten zeehond. Van de geschoten dieren werden dan pelsen en levertraan gemaakt.
Als gevolg van die jachtpartijen en de watervervuiling door de Antwerpse havenindustrie was de zeehond in de jaren zestig en zeventig in de Westerschelde zo goed als uitgestorven.
Dankzij waterzuivering zit er nu opnieuw veel vis in de Schelde.
De verbeterde waterkwaliteit en het grotere voedselaanbod zijn zeker niet vreemd aan de uitbreiding van de zeehondenpopulatie die we momenteel meemaken.
Het gaat de goed kant op maar we zijn er nog lang niet.
Aan de Zimmermangeul is er een plaag van kitesurfers. Ze verstoren de zeehonden die bij laag water hun jongen zogen. Hoewel het verboden is, wordt er niet tegen opgetreden.
Als we willen dat het zeehondenbestand zich hersteld zuller er serieuze rustgebieden moeten ingesteld worden, zoals volledig afgesloten gebieden waar je minstens anderhalve kilometer vandaan blijft, zoals in de Waddenzee.
Een opvallend detail: de dieren hebben zich in leeftijdsgroepen over de Westerschelde verdeeld. De pubers leven in het westen, de moeders met jongen in het midden en de bejaarde zeehonden verblijven vooral aan de oostkant tegen de Belgische grens aan Zandvliet. Men heeft hier geen verklaring voor.
Het Schelde-estuarium met aanduiding van de plaatsen waar zeehonden te observeren zijn.
(Bronnen: GVA + VNSC)
|
