Ik moet nog serieus oefenen met mijnen canon, en ik heb er niet veel tijd voor.
Voorlopig schiet ik macro-shots in make's tuin.
In de Ardennen kon ik ook oefenen en gisteren bij een goede vriendin van mij.
Ze heeft 5 paardjes, een vijver met grote vissen (zelfs ene uit Japan ingevoerd) en 3 honden.
Ik kon er dus mijn hartje ophalen.
Maar het resultaat kon toch beter.
De foto's van de Ardennen daarentegen zijn schitterend!
Maar nu eerst voorlopig deze foto's!

De drie onderstaande foto's nam ik bij mij thuis.


 
 
De andere foto's van die cactusjes met zijn piepkleine bloemekes ook.
Nu zijn ze ineens verdwenen, die schone bloemkes...maar ik heb ze dan toch op foto.

Ik heb het al enOrm druk gehad...vandaar dat het zo lang geleden is dat ik onze ervaringen en belevingen in een schrijfsel heb gestoken en dat ik op blogbezoek was.
Ik heb er nu eens efkes tijd voor gemaakt, zie!
We zijn na de communie van Marnick op familiebezoek gegaan en make ging ook mee, naar mijne pa zijn oudste broer, nonkel Andries en tante Marie-José.
Ook mijn neef Stefaan en zijn gezin waren er, maar die wilde niet op de foto.



We zijn ook voor Marnick zijn communie en Gio's verjaardag naar pa en zijn vriendin gegaan...Giovanni is nu SWEET 16!
Mijn halfbroertje Andy was er ook en pa bakte friet voor ons.

 

Giovanni wil nooit een feestje als hij verjaart, maar heeft er ons dikwijls aan herinnert..."Ik ben wel al 16, hé!"...ook al was hij dat dan nog niet, om iets toe te krijgen, zoals het drinken van een pintje en hij zegt het nu nog dikwijls, precies of hij's nu al ne volwassen...die tieners toch, hé!

We hebben ook weer een duif op logé gehad voor een drie-tal weken.



Ik was in Lokeren aan het werk toen ik die ineens te midden van de baan zag zitten, dus ikke stoppen en auto aan de kant.
Ik zag dat ze gewond was en dacht ze er wel door te krijgen.
't Is ons wel gelukt, ze is genezen en op zéér korte tijd, maar ik zag thuis pas hoe gewond ze wel was...haar buik lag volledig open en haar ene poot was en is nog altijd mank.
Ze begon wel al rond te fladderen en dan hebben we maar beslist om ze vrij te laten, op 3 mei was dat.



Op het werk is het ook wat geweest en het houd niet op.
Ik schreef al dat een collega haar ontslag gaf en nu als zelfstandige werkt bij een groep collega's in het Beverse.
Een andere collega smeet haar sleutels in colléire naar een directeur en gaf haar ontslag.
Ik had donderdag en vrijdag voor haar werkend weekend de laten en kreeg tijdens dienen toer foon van onze hoofdverpleegster...ik stond dat weekend van wacht en mocht sanderendaags ook optrekken.
Vervelend, zenne!
Een collega stak de papieren in mijn brievenbus die ik snel voor het slapengaan inkeek, om te weten welke patiënten ik moest doen.
Ik kende den toer gelukkig nogal goed.
Ze is op strooptoch gegaan en heeft enkele patiënten van ons ingepikt.
Ze stelt zichzelf als slachtoffer naar voren en sleurt er ons bij, terwijl wij er niets mee te maken hadden.
Eerst foon van haar al wenend en met haar excuses, omdat ik voor haar moest inspringen, en dan ons slecht gaan maken.
Ze heeft onder haar vijs gekregen van een vakbondsafgevaardigde, toen ze ging vragen of ze wel voldoende was uitbetaald en nu horen we er niet meer van...gelukkig!
Een derde collega gaf ook zijn ontslag en dat vond ik echt spijtig, want ik kom héél goed met hem overéén.
Wie niet, zo nen toffe gast...ook de patiënten hebben enorm spijt.
En Wim ook, die op feestjes steevast bij hem ging staan om een babbeltje te maken.
Hij's psychiatrisch verpleger van opleiding en hij kan bij kinderen gaan werken, hetgeen altijd zijnen droom is geweest, dus ik gun het hem.
Een sektorverantwoordelijke kreeg haar ontslag, maar daar ga ik nu niet over uitwijden, da's meer interne materie waar wij niets mee te maken hebben.
En de zieken wisselen mekaar af, waardoor we telkens weer moeten inspringen...werkperikelen...pfff!

We zijn op verlengd weekend geweest naar de Ardennen en dat kwam voor mij juist op tijd, want ik werd gewaar dat het me allemaal wat te veel werd.
Ik heb ervan genoten en kom nu zelfs al zingend bij de mensen binnen
Over dat topweekend later meer.
We hebben toch al versterking gekregen van een zorgkundige die in een rusthuis heeft gewerkt en 't is een tofke...ik kom er al goe mee overéén, het klikt met elk van ons en ik denk dat ze haar werk heel goed gaat doen.
We krijgen ook versterking van een andere zorgkundige, die al 2 keer bij ons heeft gewerkt en waarvan we weten dat zij haar werk héél goed deed.
Ik was blij te horen dat ze ook een visum krijgt om als zorgkundige in de thuisverpleging te kunnen werken.
Voor onze derde collega gaan ze op zoek gaan naar een verpleegster/verpleger, omdat wij niet alle verpleegkundige zorgen kunnen blijven opvangen en alle lates...dat zou te veel zijn.

Ons terras zou er in februari komen te liggen...dan werd het maart...weer uitstel totin april...en uiteindelijk is het er begin mei toch van gekomen!!!
Allééja, toch het grootste deel al.
De afwerking en het opvoegen moet nog gebeuren, alsook enkele platen tussen ons en de buren vlak naast ons...dan hebben we wat meer privacy.
Er komt achteraf nog wel een foto op mijn blog.

Ik ben ook ondertussen op een andere tram gestapt...ik zit nu op tram 4, zeg!
Ik had verlof genomen op dinsdag 13 mei, als enige.
Wim en de buren die mee op weekend gingen moesten werken en ik zat op mijn eentje op ons terras...met heimwee naar dat vakantiehuis en vooral dat zwembad, maar ik miste de buren en al dat volk rond mij, raar hé  hoe rap dat een mens aan iets gewoon is, hé!
Alvast bedankt aan de mensen die aan mijne verjaardag dachten...da's echt superlief van jullie, merci!

 

Nu ga ik mij op mijn gemakske in mijn zetelke zetten...mijn gedachten op nul en ik ga wa TV kijken.
Ik kom van 't weekend wel eens af, ik beloof het!