Ons weekend was rustig en sereen,
boys bij de papa, niemand om ons heen,
geen zorgen om ons been,
gene zeer in onze groten teen,
geen gezaag van geenéén,
wij waren helemaal...mmm...hihi...alleen,
wij waren één,
wij gingen om de boys en naar make, maar nergens anders heen!
Enfin...'t was een rustig weekend en ik wens een mooie week voor iedereen!

  

Ik kruip mijn bedje in... see ya!

Ik ben weer aan't nachtuilen, zenne...maar anders geraken die foto's nooit op mijn blog.
Vrijdag zijn we naar Bellewaerde park gegaan en hebben we ons eens terug kunnen uitleven in de Westhoek, nabij Ieper.
Bij ons vorig bezoek waren we daar gepasseerd en we wilden er nog eens naartoe...het is al een aantal jaartjes geleden dat we er nog waren geweest.
Ik nam eerst een foto van Marnick aan het bloemenhuis en ik wilde direct naar de 'El Volador' gaan op Mexicoplein, omdat ik dacht dat er anders héél veel volk zou staan.
Dat viel best mee en Wim met Marnick gingen ook mee.
Zij vonden het super, maar ik had er meer van verwacht.
We zijn dan naar de 'El Toro' gegaan en dat vind ik plezant, zoiets...een soort octopus, maar dan met stieren.
In den Boomerang wilden we ook graag gaan...met 2 loopings en die keert nog eens achteruit ook.
We zouden er met ons viertjes ingaan, maar Marnick dierf uiteindelijk toch niet en Giovanni zat met den 'bever'...die had de kick gevoeld en wilde daar op 't einde van ons bezoek nog eens ingaan...en wij ook.
Daar moest je niet lang aanschuiven, de meeste mensen durven daar toch niet in.
We liepen voorbij de geitjes en bokken, want dieren heb je ook in Bellewaerde.
Olifanten, Giraffen, Bengaalse tijgers (ene in 't water, die just wegliep toen ik er een foto wou van nemen), apeneiland, flamingo's en we zagen ook enkele pelikanen...maar stokstaartjes of wasbeertjes hebben we niet gevonden...spijtig!
In het magische Houdinihuis zijn we ook geweest en dat was ook de moeite.
We moesten lang aanschuiven, maar dan kon er ineens veel volk naar binnen.
Je zit daar met velen op een bank en rechtover je idem, en dan begint die bank en het huis te tollen...ge wordt zat zonder een druppel alcohol aan te raken
In de Bengal Rapid River was 't ook de moeite...gelukkig, want daar hebben we het langst van al moeten aanschuiven.
We zaten met ons viertjes en een Waals koppeltje in zo'n spel.
Ik nam natuurlijk foto's van Wim en Gio...van ons eigen was nogal moeilijk.
Dat ondervondt dat koppeltje ook, want nadat hij het voorstel om ik een foto van hen te nemen had afgeslagen, stelde hij voor om ene van mij en Marnick te nemen, zodat ik opnieuw zou vragen of ik hen moest trekken...tegen dan stonden we al op de band.
Ik zei dat mijn Frans niet zo goed is en hij zijn Nederlands...sympathiek koppeltje.
De Screaming Eagle was ook de moeite...daar gingen ik, Wim en Marnick in, en Gio weer niet.
Hoge dingen die rap naar beneden komen, dat trekt hem niet aan, maar over de kop gaan en nog eens achteruit ook, dat wél...raar, hé!
Wat we zeker ook niet wilden missen, was de Niagara...man wat een aanschuiven, maar het was de moeite van het wachten waard.
Van een hoogte naar beneden en dan allemaal dat water op je...we waren kletternat.
Ik en Marnick hadden onze regenjas aangedaan, maar Wim en Gio niet.
marnick nam een foto van ons drie, maar die is spijtig genoeg mislukt.
De mannen waren toch al nat en ze konden er geen genoeg van krijgen...hop naar de Big chute waterglijbaan...en daar hebben we een tijdje gebleven...Wim met Gio, eens met Marnick, ik met Marnick...zo plezant!
In de piratenboot krijg je Gio ook niet meer...en wij mieten mensen voorgaan om zeker vanachter te kunnen zitten...en dan de armen in de lucht en roepen...om beurten, de ene helft van de boot en dan de andere helft...da's de max!
Marnick ging wel mooi in 't midden zitten
De 4D-cinema was ook toffer dan ik had verwacht 'Fly me to the moon' met een 3-tal vliegen in de hhofdrol.
Je krijgt een speciale bril op je neus en je gaat in een zetel zitten, die dan alle kanten op beweegt.
Er stond een bord waarop stond dat je nat kon worden...en dat begreep ik eerst niet...tot ik er zat...die vlieg kuchtte eens en we kregen water op ons
Enfin, we waren dan terug op het Mexico-plein en de boys wilden terug in de Volador...eerst Wim met Marnick, maar Gio ging dan ook eens mee.
Ineens kwam hij aangelopen en hij ging er terug in, samen met Marnick, zeg! Hij vondt het tof!
We gingen dan naar den Boomerang, maar het was dan al 18u45 en ze hadden just de poorten gesloten...verdoeme zeg, we konden er niet meer in.
We dachten, nu is er misschien minder volk aan de boomstammen (River Splash) wat daarvoor was dat niet te doen...maar dat was ook dicht.
We zijn dan in the wild west teracht gekomen en de boys hebben nog wat geschoten.
Pas een uur later waren we weg uit het park...eerdat het volk allemaal buiten is, zal dat gemakkelijk 20u zijn of later, denk ik.

 

We hebben veel gezien en in veel attractie's gezeten, maar toch ook enkele dingen gemist (River Splash, keverbaan, Voodoo River, caroussel, enz...) terwijl we het park hebben doorgestapt in zo'n hoog tempo, dat ik met mijn korte beentjes mijn jongens soms niet kon volgen maar ja, we moesten ook eten, al eens een crémeken, al eens ergens langer blijven plakken of al eens lang aanschuiven...en ondertussen vliegt den tijd voorbij, hé!
Wim wil in de herfst ook eens naar een pretpark gaan, dan is er minder volk en moet je haast niet aanschuiven...dat zou ideaal zijn.
Toch hebben we ons rot geamuseerd...het kind in mij kwam weer naar boven!

Woensdag zijn we naar Antwerpen geweest, maar het regende wééral pijpestelen.
We gingen gaan wokken...maar terwijl dat restaurant open moest zijn, was 't gesloten.
We stonden nu voor de tweede keer voor een gesloten deur...dus volgende keer bel ik eerst, zenne!
We zijn dan maar terug naar den Italiaan gegaan...lekkere tagliatelli met tomatensaus en stukskes kip gegeten...jammie!

Donderdag zijn we naar Dinant geweest, naar de citadel en da's prachtig!
Ik ben er al eens geweest, zo'n kleine 10 jaar geleden, maar ik blijf het indrukwekkend vinden.
We hadden net een dag een GPS en ik werd er zot van...die stuurde ons allerlei kanten op, behalve de juiste...maar hij stond op 'kortste' weg ipv de 'snelste'
We kregen een gids mee...een Waal die nog redelijk goed Vlaams sprak en af en toe humoristisch overkwam.
De nabootsing van de loopgraven en de scheve vloeren was ik vergeten...en het plezier om zien hoe mensen op zo'n vloer reageren en precies zat zijn als ze erover heen moeten stappen
Na de rondleiding zijn we nog vrij rondgegaan.
We hadden een toeristenboekske en beslistten feitelijk ter plekke om naar stoomtreinen te gaan zien.
Onderweg zagen we een koppel zwanen...en als ik dieren zie, dan moet ik stoppen...dus ikke die ne sandwish gegeven, terwijl Gio foto's nam.
Der is er enen iet of wat gelukt...'k heb hem een beetje moeten bewerken, zodat de waziegheid niet té veel opvalt

We kwamen in Mariembourg waar we aan de praat geraakten met een Antwerps koppel die al een maand in de Ardennen zaten.
We vroegen hen uitleg, want we wilden met de stoomtrein mee, maar die vertrok pas zo'n anderhalf uur later.
Ik had op internet gelezen over Nismes ergens in de buurt van Dinant, waar een ravijn zou zijn 'Fondry des chien' of letterlijk vertaalt 'hondenput' uniek in België.
We zagen die, maar die was veel kleiner dan dat ik op de site heb gezien...dus vrees ik dat wij slechts een deel ervan hebben gezien...of 't putteke van de kleine hondjes
Ge kunt er normaal naartoe met een treintje en dat hebben wij natuurlijk niet gedaan...we hadden ook zoveel tijd niet, hé!
We zijn wel in de put afgedaald en je hebt er een mooi natuurgebied.

We zijn dan terug naar Mariembourg gegaan en er was ineens veel meer volk...die kwamen allemaal voor de dieseltrein of de stoomtrein.
Ik nam ook foto's van de stoomtrein en de machinisten...en die is just ook wat onzuiver, spijtig genoeg...ik heb hem wat gecammoufleerd.
We hadden een rit van een 40-tal minuten...een stinkende rit door die stoom, amai!
We hadden dan niet veel tijd om ofwel het treinmuseum te bezoeken, of iets te drinken.
Ik had een metaalsmaak in mijne mond, dus kozen we wel voor het laatste.
Ondanks de regen nam ik een foto van de trein in zijn gehele, maar die is ook al mislukt.
Tijdens de terugweg begon het héél hard te regenen...zo neig, dat Wim het stuur overnam, want zo ne regen met wind en een onbekende autostrade en de boys mee in de auto...dan rijd ik toch niet zo gerust, zenne!
Ik rij alle dagen voor mijn werk en ook via autostrade, maar dan zit ik alleen en trek ik mij dat zo niet aan en dan ken ik de banen.
De boys lachten me uit , die hadden mij nog nooit zo bezig gezien en waren dat niet gewoon van mij.
We zijn dan toch heel thuis geraakt rond 21u.

Ook dit was een hele toffe uitstap!

Dinsdag zijn we naar Brussel gegaan en naar het kasteel van Gaasbeek, dus niet ver van ons en van Wim zijnen thuis.
We wilden naar het Chinees paviljoen en de Japanse toren...een overblijfsel van de wereld-tentoonstelling in 1900.
Wanneer je een ticket hebt gekocht, ga je ondergronds, dus onder de baan naar de Japanse toren.
Die waren ze aan 't herstellen en hij was niet te bezichtigen, maar er was een porselein-museum in het paviljoen ernaast.
Dit was niet zo interessant voor de boys, die we buiten hebben gelaten en die hun hartje ophaalden aan de trap van het paviljoen en in de speeltuin.
Het porselein-museum interesseerde mij ook niet zo echt...ik heb zelf al porseleinen poppen gemaakt in een curcus, maar da's iets gans anders, natuurlijk, hé
Wat we wél enorm knap vonden, was de het gebouw zelf...volledig in de porselein met knappe beelden boven de deuren, de marmeren trap en muren en het Chinese delft.
Er werden ook véél minder fraaie kanten aan China getoond.
Achter Wim zie je een grote foto hangen dat het schrijnend tekort aan woonplaatsen laat zien. 
Ze bouwen zelfs al appartementen onder bruggen, en de arme bevolking moet hun eten uit de vuilnis vergaren.
Er hingen ook foto's van katten en honden in kooien, helemaal niet goed behandelt en klaar voor consumptie. Ik vond dat zo érg, dat ik ook daar een foto van nam.
In het Japanse paviljoen stonden meer interessante dingen, zoals gevechtskledij van samourai's en pornotekeningen

We zijn dan naar het kasteel van Gaasbeek gaan zien.  
Het Kasteel zagen we vorig jaar eens met Wim zijn ouders aan de buitenkant, maar ik wilde de binnenkant en de tuin ook wel eens zien.
We kregen een rondleining van een gids, maar die gaf geen uitleg bij de dingen die we zagen...omdat we anders 50 eur hadden moeten betalen.
Maar hij beantwoordde wél al onze vragen...stom hé! De humor werd er wel in gehouden...een bed met bloemblaadjes, om de romantische ridder weer te geven...een bed met bloed, om de agressieve soort blauwbaard-ridder te tonen...en een filmpje over ridders zonder paard met kokkosnoten als galopperende ridders en een bloeddorstig wit konijn die als draak de ridders verscheurde...
De binnentuin van het kasteel en het panoramisch uitzicht, zijn ook wel de moeite...alsook het grote meer.
Vanbinnen mocht je wel geen foto's nemen, van de keuken, de meubels, beelden en wandtapijten...en da's wel spijtig.
Ik heb er wel postkaarten van gekocht.

Het gaat de goeie kant op met mijn make...en vele rapper dan dat wij dachten, zeg!
Ze zou normaal 2 tot 3 weken in de kliniek te St-niklaas moeten blijven, maar ze zit nu al sinds de woensdag op revalidatie in Hamme.
Maandag zijn er plakken genomen van haar bekken en elleboog en dat zag er goed uit.
Zo goed zelfs dat ze al mocht stappen aan de arm van een kinesist en helpster en dat ze al enkele uurtjes in de zetel mocht zitten.
Dus na 1 en 1/2 week kliniek al overplaatsing naar Hamme.
Van het moment dat ze alleen kan gaan, mag ze naar huis...dus doet ze dapper haar oefeningen en traint ze tegen de sterren op...want ze wil zo rap mogelijk naar huis.
Een ganse dag stilliggen of in een zetel zitten, is niets voor haar...ik heb dat van geen vreemde
Toen mijn 2 tantes (Zus en schoonzus van make) op de gang kwamen in Hamme, moesten ze lachen.
Ons make kwam aan de armen van 2 jonge kinesisten de gang op gestapt...in haar slaapkleed met haar spierwitte steunkousen ofte anti-embolische kousen daaronder zoals een jong meiske...dat was geen zicht en ze wilden strikskes in haar haar doen, dat hadden ze van een plant gepakt, om haar 2 staartjes te maken

Ons make is zeker en vast hare moed en humor niet verloren...ze piestte bijna in haar broek van 't lachen, toen ze hoorde wat die 2 van plan waren
Ze moet wel vanaf vandaag gewone kleren dragen...om het 'ziekenhuisbeeld' weg te krijgen.

Maandag hebben we een grote en héle mooie uitstap gemaakt...naar de Westhoek.
Eerst naar de ijzertoren van Diksmuide en dat was echt de moeite waard.
We werden er ook als echt goede vrienden ontvangen door Hugo en Rita, die daar conciërge zijn...een fantastisch, gastvrij en sympathiek koppel.
Ik kende Hugo zijn blog wel (nu efkes dicht tot de winter, blog 'tenvrede' en van Rita http://blog.seniorennet.be/attack ), maar ik had hen nog nooit ontmoet.
Eerst een enorm onthaal door Rita, die Hugo ging gaan halen en we spraken na de bezichtiging in de toren af om iets te drinken.
We bekeken de ijzertoren zelf (ook vredestoren genoemd), de PAX-toren en de crypte met de resten van gesneuvelde Vlaamse soldaten.
In de toren zelf zijn 23 verdiepingen, per lift tot de 22ste en dan per trap naar boven, waar je een panoramisch zicht hebt op Diksmuide en omstreken.
Dan ga je per verdiep naar beneden om het museum te bekijken dat was ingedeeld per thema.
De eerste Wereldoorlog en zijn gevolgen...het afzien van de bevolking tijdens de oorlog...de kinderen...de dieren...je maakt een bombardement mee, gaat door loopgraven en je proeft een beetje van de sfeer van toen...de oorlogstijd.
een sfeer om nooit (meer) mee te maken!
Je kreeg rook rond je oren, alsof je in een gasaanval zit en je kunt de geur van de dood en verderf ruiken via een houten doos...echt bangelijk.
En hetgeen voor mij ook altijd extra interessant om zien is...hoe de medische wereld met de gewonde soldaten en bevolking omging en welke instrumenten ze daarvoor hadden.
Hugo onderbrak zijn werk en kwam ons vergezellen om samen iets te drinken...bedankt voor dat 'straf' taske koffie, hé!
We zijn daarna naar de inkom gegaan om nog goeiendag te zeggen tegen Rita, en ze gaven ons nog postkaarten mee, leeuwtjes en een héél mooi kader...die krijgt een apart plaatsje in ons huis.
We hebben dan nog een foto laten nemen door Wim en daar ben ik echt blij mee.
Ik dierf het zelf niet vragen, omdat Hugo in werktenue was, maar hij stelde het zelf voor...mooie foto, hé!
Veel foto's zijn spijtig genoeg mislukt.
Er schieten er gelukkig nog een 100-tal over, niet enkel van Diksmuide, maar van de ganse trip.
Hier enkele (en dat zijn er al veel, hé)

 
   


 
Hier een foto van de kader met het beroemde gedicht van Dokter John McCrae 'In Flanders fields' over de klaprozen...een bloem die niet kapot te krijgen is.
Hij werkte daar in de medische dienst en schreef het gedicht in 1915.
Superbedankt!!!!!!

In Flanders fields the poppies blow
between the crosses, row on row
That mark our place, and in thy sky
the larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below

We are the dead. Short days ago
We lived, feld down, saw sunset glow,
Loved, and we were loverd, and now we lie
in Flanders fields

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high
if ye break with us who die
we shall not sleep, through poppies grow
in Flanders fields

Dankzij de tip van Rita zijn we naar de dodengang gegaan, ik wist niet dat het daar in de buurt was, slechts 2 km van de toren en gratis te bezichtigen.
Het was ook de moeite waard, amai!
En Marnick nam zijn leeuwtje mee dat hij gekregen had.

Ze gaven ons ook de tip om de 'last post' mee te maken aan de Menenpoort te Ieper, en we hebben dat gedaan.
We wilden eerst naar Ieper trekken, maar zijn eerst naar Hill 60 gegaan.
Overblijfselen van een bunker, waar de Engelsen hun linie hadden opgesteld om de Duitsers tegen te houden.

We reden ook naar Hill 62, waar ook loopgraven en een museum te zien waren...maar amai, ze vroegen daar 27 euro inkom.
Omdat we er al gezien hadden, zei Wim dat we van het geld eens beter konden gaan eten.
We zijn dan op zoek gegaan naar de Engelse grafstenen en kwamen op het Polygon Wood cemetery terecht...indrukwekkend!
Er tegenover was een Schots cemetery waar een ezel stond, en de boys hadden ineens geen interesse meer in de witte grafstenen.
Giovanni vondt die ezel zelfs zo schattig, dat hij hem bijna een kus gaf.
Ik zeg wel 'hem', want dat werd ons ineens duidelijk...door iets dat omhoog kwam...maar dan vondt Giovanni hem niet zo schattig meer...
We passeerden ook per toeval St-Juliaan, waar het Canadese oorlogsmonument staat.

   

We reden dan naar Ieper...ook een mooie stad!
Met de Lakenhallen, de oude gevels, de cathedraal...
Ik nam er foto's binnen en er was net een dienst bezig.
Er stond een bord om gelieve niet rond te lopen tijdens een kerkdienst, maar ik had dat natuurlijk weer niet gezien, hé!
En ik maar rondgaan en flitsen
We gingen dan iets gaan eten, de boys spaghettie, maar de slechtste ooit.
Ze zeiden dat ik daar in de keuken moest gaan staan.
Ik en Wim hadden tagiatellie met stukjes kip en gewokte groentjes...jammie!
Toen we weer op de markt kwamen, zagen we Engelsen op oude motto's met zijspan en daar een verpleegster in...enfin, toch iets dat daar op trok!!!!
Zij reden ook naar de Menenpoort, waar we naartoe gingen om de 'last post' te zien.
Dat doen ze iedere dag om 20u om de soldaten te herdenken, behalve tijdens de tweede wereldoorlog.
De namen van duizenden vermiste soldaten zijn op de muren geschreven.
Ik ben nogal een kleintje en ik kon niet boven de hoofden kijken...dan maar in Wim zijne nek.
Die kon mij bijna niet houden, en Giovanni zo luid "Gij weegt zeker 80 kilo"...zéééééég!
Hij zette me terug op de grond, maar uit schrik neep ik mijn benen toe...terwijl zijn hoofd er nog tussen zat...iets dat ik anders nooit doe...hihi!
Dan maar Marnick in zijne nek gezet, die weegt toch een stukske minder.

  
 


 
Ik kwam tot de vaststelling dat ik 2 fotokaartjes kwijt was, die uit mijn tas waren gevallen.
Ik en Wim zochten die overal, en ik vond die toch wel terug, zeker!
Ik had sjans, want het was op de plaats waar die Engelsen met hun zijspan hadden gestaan en daar stond veel volk rond, allemaal met een camera in de hand.
Twee stomme kleine kaartjes in een doorschijnend plastieken zakje...ongelofelijk, hé!
We zijn dan nog de oude stadsmuur gaan bekijken, met ook weer een klein kerkhof...hetgeen je met hopen ziet daar in de Westhoek.
Ieper lag midden in de linie en lag volledig plat.
Ze hebben de stad weer opgebouwd en bijna identhiek als het was voor de oorlog.
En ik trek overal foto's van...zelfs van mijn mannen die een pieske stonden te doen
En nee, Giovanni is niet al groter dan Wim...hij speelde vals door op zijn tenen te gaan staan.
Groter dan mij is hij wel (gelukkig) al.

We waren pas rond 22u30 thuis...maar het was echt een fantastische, plezante, leerzame uitstap...en vooral ook dankzij onze vrienden, Hugo en Rita!

We waren zinnens om een grote BBQ te organiseren voor de 2 jarigen, Marnick en Marie-Louise, maar doordat make in de kliniek ligt, ging dat niet door.
Roger (Make's vriend) ging voor balken zorgen, waar hij planken ging op vastmaken, zodat er niemand een been kon breken op de losliggende stenen op ons nog niet bestaand terras.
Ook hebben we een tent in de Colruyt besteld om ons te beschermen voor wind en regen...maar die ligt er nu nog...we zijn die nog niet gaan halen.
Toch hebben we een BBQ gehad, met ons viertje en onze nieuwe (Hele gemakkelijke) elektrische BBQ.
Hééééérlijk!

Ik ben alle dagen bij ons make in de kliniek op bezoek geweest, behalve de maandag...dan zijn we naar Diksmuide, Zillebeke, Zonnebeke, St-Juliaan en Ieper gegaan...foto's volgen nog.
Vandaag naar het Chinees paviljoen en Japanse toren in Brussel en het kasteel van Gaasbeek, maar ik ben daarna ook naar make gegaan.
Ze moest maandag plakken laten nemen van haar bekken en elleboog en dat ziet er al véél beter uit.
Zo goed zelfs, dat ze haar al eens in de zetel hebben gezet en dat ze zelfs al eens op haar benen mag proberen te steunen...OEF!
Ze moest papieren invullen en ondertekenen, hetgeen nogal moeilijk is met haar links hand.
En vermits ik haar (en van mijne pa) handtekening al kan nadoen sinds de lagere school (hihi), heb ik dan maar getekend in haar plaats.
Jaja...ik was een schavuit en heb dat dikwijls nodig gehad...als ik weer eens een nota had of een slecht rapport
Zoals toen ik betrapt werd op roken op school...dan bleek dat heel handig te zijn...dat was rond de periode van het schoolbal en mijne pa vroeg "Wat is dat hier allemaal met diene tipex?"
"Pa, ik heb 'schoolbal' op de verkeerde datum gezet, ziet ge, da moest op dezen dag staan"
Ik had over de nota met dikke vette letters 'schoolbal' geschreven...dan met tipex erover gekladdert en dat dan ook op de juiste datum geschreven.
Nu weet hij daarvan, maar toens gelukkig niet, zeg!
Toen ze het PV van de politie in de kliniek moest ondertekenen, zei ze dat ik dat beter had gedaan.
De polies ging er gelukkig niet op in en ons make zei toch niet "Ons Sandra kan mijn handtekening nadoen" of ik vloog misschien in't gevang voor 'valsheid in geschrifte'...wie weet!
Ze had ook een doodsbrief bij haar post, van haar tante en meter.
We waren niet zeker, maar ze ging donderdag gebruik maken van voor haar de enige ontsnapping aan haar ziekte, longkanker.
Ze is op 16 augustus gestorven, dus heeft ze toch doorgezet.
Da's wel erger, natuurlijk, hé!
Ik ben wel blij dat ik ze nog eens gezien heb, en make zag haar vorige maand dan toch nog.
Op de begrafenis zal ze nu wel niet aanwezig kunnen zijn en nu zit ze daar mee in, maar ze heeft spijtig genoeg geen keuze.
Ik ga ook niet...ik heb haar nog levend kunnen zien en da's voor mij toch belangrijker.
Ik zal donderdag wél aan haar denken, het was een héle lieve vrouw en een sterke.

We zijn op 15 augustus met enkele vrienden, Ann en Johan en zijn zoontje Jovi, naar het Marnix-kasteel te Bornem gegaan.
Het was lang geleden dat we hen nog eens gezien hadden, en ze hadden ons opgevoegd huis en de binnendeuren nog niet eens gezien.
We wisten van ons vorig bezoekske (via een koeienveld) dat het kasteel op 15 augustus, de laatste 2 zondagen van augustus en de eerste 2 van september geopend was voor individuele bezoeken...en voor de rest enkel voor groepen van minstens 10 man.

Binnen mocht je geen foto's nemen en de graaf en gravin waren aanwezig.
De gravin leidt ook persoonlijk geïnteresseerden rond in het kasteel, maar enkel op een zondag, geloof ik.
Je zag een héleboel foto's en artikels van hen.
Samen met de Koninklijke familie en tal van ministers...of een artikel van de Gravin die naar 'thuis' kijkt...of over de graaf die een eeuwigheid vrijgezel is gebleven, alvorens met de (ik geloof) 27 jaar-jongere gravin te trouwen.
Verder zag je porseleinen poppen, veel kant, oude boeken en meubels.
En je kon voor 4 euro een stukje marsepijn kopen...om het onderhoud van het kasteel onder anderen mee te kunnen bekostigen.
Ik dacht eerst te lezen 'door' de gravin gemaakt, maar 't was 'voor'...ze zal haar mooi verzorgde handjes wel niet vuil maken, denk ik
Johan wilde niet op de foto, maar hij deed wel dienst als plaatselijke fotograaf om dees gravinneke met haar graafke te fotograferen, maar die zullen niet aan de binnenmuren van het kasteel gaan pronken  maar dan toch aan ons muurke!



We zijn ook in de koetsenstallen geweest en daar stonden toch enkele schoonheden bij mekaar.
Toch stiekem enkele fotokes getrokken...ssshhht...nie voortverklappen, hé!

We dachten eens rond het kasteel te wandelen, maar een onvoorzien hekken weerhield ons daarvan.
Dan maar via een wegel, vlak aan die koeienweide.

We zijn nog iets gaan drinken, ergens in Bornem, en dan zijn we op onze grote markt van Sint-Niklaas terecht gekomen...iets gaan eten in den 'Antus'
Het was toch een plezante dag.

Ons make zal na de kliniekopname op revalidatie gaan naar Hamme en ik ben er blij voor.
De kinisist heeft haar gezegd dat, voor iemand die nog nooit iets gebroken heeft, ze nu wel haar schade heeft ingehaald, want zo'n gecompliceerde breuk als zij heeft aan haar elleboog...5 breuken...da's niet niks.
Voor haar elleboog zal het al 3 maanden duren, om te beginnen.
Maar dan moet ze nog herstellen van haar barsten in haar bekken...jaja 2...vanboven en vanonder aan weerskanten...hetgeen niet goed is.
Als het aan één kant was geweest, dan had ze daar nog op kunnen steunen.
Ik hoorde pas gisteren dat ze 2 barsten heeft, want omdat de dokter maar van één barst had gesproken, hadden we aangenomen dat het "maar" één barst was.
Maandag moet ze terug foto's laten nemen en dan gaan ze zien of ze al eens in de zetel mag zitten...maar ze mag in geen geval dan op haar benen steunen.
Enfin, ik kwam weer een vroegere klasvriendin tegen die op geriatrie werkt...de afdeling naast orthopedie.
Zij zat in de groep die mij in mijn eerste jaar gedoopt hebben (studentendoop)
Ze was er in haar tweede jaar niet door en kwam zo in mijn klas terecht, en we werden héle goede vriendinnen.
Ons make had me de sleutel van haar voordeur gegeven...zo dacht ze...dus ik en Marnick naar haar huis om de opdrachtjes uit te voeren zoals kattebak uitkuisen, planten water geven, poesje eten geven...maar, de sleutel pastte niet.
Ik dacht dat ze per ongeluk die van de achterdeur had gegeven, want de terrasdeur was vast.
Ik reed om eten voor de poes en kocht ook een flesje melk.
Ik had mijn verzorgingssets in mijn auto liggen, ik deed er de pincetten, schaar en pijler uit, omdat de plastiek in 3 vakjes is ingedeeld, perfect om katteneten en melk in te doen, hé!

Maar Marnick kreeg dan een ideetje
Hij wilde de sleutel van de terrasdeur eruit duwen en dan via het kattenluik de sleutel pakken, om dan de deur open te doen en dan zouden we binnen geraken.
Dus pakte ik terug die pijler...daar lukte het niet mee...ook niet met een pincet, noch de schaar...verdorie toch!
Wij waren maar aan't proberen inbreken en ineens stond de nieuwe gebuur van make op de oprit...BETRAPT ...maar na het te hebben uitgelegd, liet hij ons toch vrijgaan en belde hij de polies niet op stel je voor!

Wim was zijn ouders gaan halen en we zijn make gaan bezoeken in de kliniek...bleek dat ze de sleutel van de voordeur al aan mijn broer had gegeven...en had onze inbraakpoging toch gelukt...we waren dan nog niet binnengeraakt, want er zit een sleutel op de binnenkant van de achterdeur.
Nogal goed dat ik verpleegster ben geworden, want als inbreekster bak ik er niets van
EN
we zijn vanaf vandaag voor 2 weekjes in verlof

YEAH...SUPER...KEITOF...COOL...JOEPIE...EINDELIJK...TIS NODIG...en SUPERWELKOM!
We gaan een heleboel uitstapjes maken, en ik ging die plannen, maar daar is nog niks van gekomen, dus zal ik daar morgen eens werk van maken, sé!

PRETTIG WEEKEND!

Marnick is vandaag jarig...mijn lieveke, mijne jongsten is nu 12 jaar geworden.
Normaal was het BBQ voor zijn verjaardag nu de zondag, maar dat gaat spijtig genoeg niet door met zijn pitteken in de kliniek...het is uitgesteld.
PROFICIAT lieveken!

En ook Wim zijn ma verjaart vandaag!
PROFICIAT Marie-Louise!

 

Amai, dat was verschieten de maandag!
Ik had Roger niet eens gehoord...ofwel vergat hij het te zeggen, we waren allebei van slag...dat ons make haar elleboog ook gebroken is.
En ze had geen dubbele bekkenbreuk, maar een barst in haar bekken (volledig onderaan schaamstreek)...dat was gelukkig overdreven!
Ik ben dezelfde avond nog naar de kliniek gereden (ze was al wakker)...ze was aan haar elleboog geopereerd en ik hoorde van de dokter zeggen dat de elleboog verbrijzeld is.
Die heeft de grootste slag opgevangen en haar waarschijnlijk gered van een gebroken heup.
Nu heeft ze een barst, ook iets van zeer lange duur.
Komt er nog bij dat ze door haar verbrijzelde elleboog niet rap op krukken zal kunnen lopen.
Het zal 2 à 3 weken kliniek worden en daarna revalidatie, omdat ze alleenstaande is.
Wij werken en haar vriend Roger woont niet bij haar en hij is op zijn eigen, ze hebben al 14 jaar een LAT-relatie.
Een dokterassistente zei "Daarna revalidatie of geriatrie"...Watte???????
Ik antwoordde "Dan zal dat wel revalidatie zijn, want ze is nog geen 60 jaar, te jong voor geriatrie, zenne!"
Alléé, wat denken die wel?
Ik ben al iedere dag naar haar geweest, en mijn broer ook.
We zijn ook make's tante (meter) gaan bezoeken die longkanker heeft en er een eind aan wil maken via euthanasie (zo hebben we toch gehoord)
In make's plaats, want nu gaat dat dus niet, hé!
Vandaag ben ik ook naar de kliniek gegaan en ik kwam een kerel tegen die bij mij in de klas heeft gezeten, die daar werkt.
Hij kon toen zijn examen van PAV eens niet en ik liet hem afkijken...maar door mij haalde hij 10/10.
John kwam pas in het derde jaar in ons klas, samen met nog enkele 30-gers, die al twee jaar verpleging hadden gedaan, maar dan gestopt waren en aan het werk zijn gegaan.
Ineens mochten ze bijna niks meer, dus gingen de meeste weer naar school, voor 1 jaartje.
Make vindt het "nen toffen, die kan eens ne keer lachen"...er zit toch 1 slechte verpleegster bij, ene die nogal bruut is en haar en kamergenote antwoorden geeft.
Ik heb ook op die afdeling (orthopedie) gelegen met mijn knie (kruisband af door skie-accident) en ik ken ze van toen.
Ze zal toch kort mogen keren, of ik spreek haar eens aan, zenne!
Zeker weten



Enfin, we zijn vandaag toch op uitstap gegaan, samen met vrienden van ons, naar het kasteel van diene Marnix in Bornem...dat waar we vorige keer niet binnen mochten en ik met Giovanni als kwajongens een weide met koeien overstaken om toch een glimp van het kasteel te kunnen opvangen foto's volgen later en tegenbezoekjes ook.
Toch al superbedankt voor het medeleven!

Roosje's bloemen zijn terecht...ze heeft ze vannemorgend aan haar voordeur gevonden...en ze zien er nog redelijk fris uit.
Ze was thuis, maar ik moest kloppen, want de bel deed het niet.
Heb ik gedaan, 2 keer op de venster...maar zij zat boven en Walter buiten...dan hoor je dat niet, hé!
Graag gedaan, meisje!

Maar ik heb ook slecht nieuws.
Ik kreeg foon van make's vriend Roger...ze reed met haar fiets en iemand deed zijn deur open op 't moment dat zij daar voorbij reed...het gevolg kun je al raden, zeker!
Ze heeft een dubbele bekkenbreuk ter hoogte van de schaamstreek, zeer pijnlijk!
Die pipo's hebben haar in hun auto gezet en zijn met haar naar de kliniek gereden, ipv een ambulance te bellen, dat deed er vaneigest geen goed aan (al was het goedbedoelt), ze was zelfs bijna buiten bewustzijn van de pijn.
Ze wordt nu geopereerd en Roger zei dat we er vandaag nog niks kunnen gaan doen.
Kan me niet schelen, ik ga er straks naartoe, al was het maar om er te zijn als ze uit de verdoving komt.
Jullie gaan me dus een tijdje nog minder zien verschijnen dan anders.
Misschien dat ik er nog iets over schrijf, maar verwacht me nog niet om een tegenbezoek te komen brengen...sorry daarvoor!

Ik had mijn werkend weekend, zoals ik al zei.
Ik had gisteren bijna 200 km, een 16-tal km minder.
Vandaag had ik minder patiënten en ik moest 2 keer in de straat van Roosje (Lisette) zijn.
De eerste keer ergens in de namiddag...en omdat ze vrijdag jarig was, wou ik haar verrassen met een boeketje roosjes.
Ze was niet thuis, just vertrokken, zei haar buurvrouw.
Alléé, ik moest er toch nog zijn, dus ik gans 't Waasland afgereden met die bloemen op mijn achterbank.
Ik was weer in de buurt rond 19u30...dus ik weer drukken op Roosje's deurbel...met die boekéé bloemen achter mijne rug...maar ze was nog altijd niet thuis.
Ik heb morgen normaal recuup 1 en dat had ik vorige maand ook...ene recuup 1...en ik heb hem mogen afgeven voor een zieke collega, dus betrouw ik het niet voor morgen.
Ik dacht...ze zal straks wel thuiskomen, dus als ik ze hier achterlaat...tussen haar bloemen in haar tuin...dan zal ze die wel vinden mét het kaartje aan.
Ik belde dat ook naar haar GSM...voice-mail.
Ik ben naar die patiënt gegaan, die trouwens ook niet thuis was en even later kwam afgereden met zijne zoon...just op 't moment dat ik begon te twijfelen of ik die bloemen niet terug zou gaan halen, want als Roosje in den donkeren thuiskomt en ze ziet ze niet direkt...oeioeioei!
Ik heb er dus al spijt van, want ik denk dat ze niet al te gezond uitziende bloemen voor haar voordeur gaat vinden...ik vrees dat ze er NOG liggen!
Plezant verjaardagskadoken, hé!



Dus Roosje...als ge dit leest...GA EENS EERST ALS DE BLIKSEM NAAR UWE VOORTUIN ZIEN!!!!!!!!!
't Zijn die in verschillende kleuren en ze zitten nog in de plastiek!
En ja, op de foto zijn 't geen roosjes, maar ja, ik kan er toch moeilijk morgenvroeg ne foto van gaan nemen, hé!

Geniet van jullie weekend...ik moet werken...érger nog, het is met de laten...en nu dat het eens zeldzaam schoon weer is...doeme toch!

Lees simpelweg de tekst van onder naar boven!

Dit vond ik nu wel passend bij mijn artikel hieronder...zo is het voor velen!
Gelukkig niet voor iedereen!

 

Bedankt voor deze tekst, Mieke Moma!

DE lievelingssong van mijn ex-man, denk ik!
Hij kwam de boys halen en is net terug van Turkeye.
Hij was aan't stoefen met het gerief dat hij voor zichzelf heeft gekocht, een riem, hemdje, jeansbroek, armband, halsketting en wat nog meer.
"En dat kostte zoveel en in België kost dat zoveel meer"
Ik vroeg "En wat heb je voor je jongens meegebracht?" Noppens!
Pffffffffffff begin daar maar eens tegen.
De boys vonden het wel goed wat ik zei en konden hun lachje bijna niet verbergen.
Hij begon de laatste tijd ook mijn rekeningen te maken, dat deed hij al eerder, zenne en die van Wim ook "Jullie verdienen samen zeker zoveel!"
Maar nu had hij gezegt "Jij verdient nu zéker 3 keer zoveel als toen ge nog met mij getrouwd waart"
Ik had er niet op ingegaan, waar bemoeit die zich trouwens mee...maar nu weet ik vanwaar dat komt.
Hij heeft een vriendin die zelfstandige verpleegster is en die verdient 20000 euro op één maand?!?!?!?
Die gelooft nog in sprookskes, denk ik
Ik vroeg hem of dat zijn nieuwe vriendin is "want ik kan niet meer volgen, zenne!" en de jongens lachen, vaneigest hé!
"Euh, nee, ik heb 2 vriendinnen...die schoonheidsspecialiste (is mee gegaan naar Turkeye) en een zelfstandige verpleegster die 4 verpleegsters onder zich heeft, die op zoek is naar een tweede huis om te kopen en die er goed inzit...dat zie je aan haar huis. Die schoonheidsspecialiste ook wel, maar die heeft geen goed karakter en die verpleegster is zot van mij en die meent het met mij"
"Waarom maakt ge het dan niet af met die eerste?"
"Ik moest eerst nog zien of die verpleegster dat met mij meende, nu ga ik het uitmaken!"
We hebben hem staan uitlachen, maar die beseft dat niet, zen!
Hij ziet dat als "Ziet eens wat ik kan krijgen!Ik ben nu interessant."
"Waarom begin jij niet op je eigen? Ge hebt de ervaring en de diploma's en ge verdient véél meer dan dat ge nu hebt!"
Nee...sorry...maar ik leef niet voor mijn werk...ik wil geen 70 patiënten per dag doen...no way!
Wat ik verdien dat interesseert mij niet, ik kan meer verdienen in een ziekenhuis of op mijn eigen, maar ik doe de job die ik doe véél te graag en ik zit in een fantastisch team.
Die verstaat dat dan niet, hé! Die ziet enkel de poen.
Toen ze weg waren zei Marnick "'t interesseerde je niet, hé mama!"
En Giovanni "Euro's!"
Dat klopt...euro's, spiegels en vrouwen zijn zijn leven (in die volgorde)
Laat mij mijn eigen leventje dan maar leven, zenne!
Mijn gezin en hun welzijn, mijn familie en vrienden en een job die ik graag doe!

Soms maak je een balans op
van je leven
Het zit in je kop
voor heel even

Dan denk je na,
wat heb ik bereikt,
wat komt er hierna,
wat heeft mijn leven verrijkt

Zijn het de mensen
om mij heen
Of mijn persoonlijke wensen
één voor één

Voor sommigen is dat
van materiële aard
Voor anderen is dat
geen stuiver waard

Wat het ook moge wezen
of hoe het is gestart
Wat het ook heeft bewezen
het is voor ieder apart

Wie je ook bent
wat je ook doet,
wie je allemaal kent
of je weet het niet goed

Maak een eigen balans,
wat is voor mij belangrijk
Waar miste ik een kans
en is het omvangrijk

Heb ik anderen nodig
of heb ik genoeg aan geld
Ben ik voor vrienden hardhorig
of heb ik al genoeg geteld

Hoe zal ik verdergaan
met mijn leven
Wat is het nut van mijn bestaan
Belangrijk is...om anderen blijven geven!

Ik en Marnick waren de zondag weer op stap, weer naar Lokeren.
We zaten goed, in de schaduw niet ver van het podium.
Maar om 14u begon er een andere band te zingen, waar we nog nooit van gehoord hadden.
Ik vroeg wanneer de idolen gingen beginnen, maar we zaten op het Fonnefeest, verkeerd podium, zeg!
Vermits het gratis was, dachten wij dat we goed zaten, maar 't was op het podium waar we de avond ervoor geweest waren, dus wij rap naar daar.
We hoopten dat ESTHER nog niet begonnen was, want da's onze favoriet.
Het was gelukkig uitgelopen, ze zijn maar pas na 14u30 begonnen, hadden wij sjans, zeg!
eerst kwam ANDREI het podium op en dat was héél goed.

Dan was het aan ESTHER...volgens ons toch de beste van alle idolen en da's met dit live-optreden bevestigd...supergoed!

Voor DEAN kwamen wij niet echt, maar die jonge meisjes duidelijk wél.
Niet dat hij slecht zingt, verre van, maar wij vinden Esther veel beter en da's onze menig, hé!
Het was meer dan 30 graden en je kon het bijna niet uithouden van de hitte...maar daar vonden de organisatoren al rap iets op...waterslangen...waar ik en Marnick gretig gingen gaan onderstaan...dat deed deeeeuuuugd, amai!

We waren wel rap weer opgedroogd, maar daar vonden wij dan iets op...een fontein!!
En een goeie frisse fles water in de auto, gekoeld in de koelbox met enkele vrieselementen.
Onze cola-light was echt lauw, dus dat water was welkom, alsof er een engeltje op onze tong pieste.

Ik was vrij, maar stond als eerste wacht.
Ik heb GELUKKIG geen foontje gekregen, hoewel de schrik er toch wat in zat.
Nu hebben we een supermooi VRIJ weekend gehad!

Ons weekend stond volledig in het teken van de Lokerse feesten.
Toch voor mij en Marnick...Wim is de dodentocht gaan rijden zondag (100 km) en hij moest vroeg opstaan, Giovanni bleef liever thuis...concerten zijn niet aan hem besteedt.
Eerst hebben we poker gespeeld en dat was plezant.



Ik en Marnick waren rond 18u30 vertrokken, we kochten een inkomkaart (Voor hem was het nog gratis) en we gingen eerst de kerremis rond, wat eten en wat kuieren.

't Was echt schitterend weer...eigenlijk té warm om naar een concert te gaan, maar we hadden dat ervoor over.
Het eerste optreden begon om 20u, een Belgische band die voor mij onbekend was...ARID.
Maar...dat was genieten, jong!
Voor oog en oor... !
Marnick was wel teleurgesteld, omdat de drummer zijn drumstokken in het publiek smeet en hij had ze niet kunnen opvangen.

Tijdens de pauze kwam een radioman hem intervieuwen.
Hij vroeg hoe jong hij was..."Elf jaar"
Of hij die bands kende..."Nee"
Of hij al niet in zijn bedje moest liggen op zo'n jonge leeftijd "Nee"...want het is vakantie, antwoordde de ondervragen in zijn plaats.
En ik kreeg onder mijn voeten, omdat ik er geen foto van had getrokken.
Die kerel was al zo rap vertrokken als hij gekomen was, we kregen niet eens de kans om te vragen van welke radiostation hij was.
Dan was het een optreden van THE MAGIC NUMBERS rond 21u30, een new age hippieband.
Ik dacht "Dat zal wat worden", maar dat viel goed mee.
Niet dat het mijn gerne was, maar ze hadden een supergoede stem en bespeeldden hun instrumenten met zo'n enthousiasme, dat je werd meegesleept.
De zanger is de broer van de gitariste en de drummer is de broer van de andere gitariste.
Mijn foto's van hen zijn bijna allemaal mislukt (behalve deze ene), omdat bewegende beelden in het donker moeilijk te fotograferen zijn, tot ik gelukkig op tijd ontdekte dat ik een knop kan verzetten om dat probleem te verhelpen.

Ik was wel al aan't uitkijken naar THE PET SHOP BOYS...twee gasten die ik nog kende van de jaren 80...nu toch wel duidelijk een stukske verouderd, maar nog altijd even goed.
Ze maakten er ook een grote show van die om 23u15 begon, met een scherm en dansers, echt super.

 

 


En een concert eindigt altijd met een goed pintje, natuurlijk, hé!
Gelijk ne groten
We waren pas rond 2u thuis.
Het concert was nog niet gedaan, MAGNUS kwam ook nog optreden, maar het werd al laat voor Marnick, dus maar braaf naar huis gegaan.
Maar we hebben ons echt keigoe geamuseerd, zenne!

het leven is veel aangenamer, wanneer je het bekijkt door geel...namelijk dit...

Oejoejoej...en Marnick heeft nu juist een gele bril op...wat gaat die allemaal zien onderweg tijdens het biken...de rit van zijn leven, denk ik...
Gelukkig rijden ze niet van café tot café, want dat geel vocht lust hij ook al graag...

Bedankt Mieke Moma voor deze plezante mail!

Wim en Marnick hebben de smaak van het 'biken' te pakken.
Ze zijn dinsdag gaan rijden en vandaag...daarvoor was Wim al een tijdje bezig.
Pas op, zij zijn maar een deel van de Destelbikers...ze zijn nu met 9...mannen uit onze wijk en ze noemen zich tegenwoordig de Destelbikers.
Ze zijn er zelfs al mee bezig om een sponsor te zoeken die hun uitrusting kan bezorgen...allemaal hetzelfde rijpak, zoals de echte clubs.
En Marnick kan die volwassenen heel goed volgen, en hij wordt deze maand pas 12 jaar.
Hij wil ook zo graag een koersfiets, maar hij zal daar nog wat geduld voor moeten hebben, ze zijn nogal duur, veel duurder dan mijn fietske, zenne!
Voorlopig rijdt hij met Wim zijne koersfiets.

En nu ik Marnick zijn bril zo bekijk...schiet er mij iets te binnen...