Ik ben moe nog een gevolg van zaterdag! Ik kon vroeger uitgaan, niet slapen en dan gaan werken! Nu lukt mij dat niet meer, dan weet ik daar een week van! Tja, ik ben ook geen 21 meer, hé!
s' Avonds zijn we naar de Europamarkt gegaan op de markt te Sint-Niklaas. Dat was vanaf vrijdag tot en met zondag 20u...wij waren er rond 19u, dus nog juist op tijd. We zijn de vele kraampjes afgegaan en er was veel te zien. Van elk Europees land (toch de meeste) een kraampje met enkele plaatselijke specialiteiten. Wij kochten feitelijk eetbare dingen...zoveel lekkers en we wilden dat wel eens proeven. Giovanni zag een houten poes, echt knap! Hij heeft ooit een houten poes gekocht voor mijn make en nu wilde hij haar weer één kopen. Die kocht 20, maar deze...amai! Hij viel bijna achterover toen die madam de prijs zei...250, haha...hij heeft ze dus niet gekocht. Nu zijn mijn boys voor 3 dagen bij ons make, omdat wij moeten werken en anders zitten ze te lang alleen. Vandaag was ik laat thuis, ik moest veel bureauwerk doen en Wim ging bij zijn ouders langs. Morgen heb ik een patiëntenoverleg in de stadskliniek over een patiënte die naar huis komt en nu bedlegerig gaat zijn. Donderdag ga ik na mijn toer direct naar huis, dan zijn ze niet lang alleen thuis. En vrijdag zal ik ook rap thuis zijn. Nog 4 dagen te gaan van de 12...ik tel al af! Normaal moest ik vanaf morgen de nieuwe collega opleiden en zou zij mijn toer overnemen, maar dat gaat niet door. Ze heeft haar contract niet getekend. Het probleem is nu wel dat wij iemand tekort hebben en dus onze recuup kwijt zijn. Voordeel is dat ik mijn toer niet kwijt ben. Alles heeft zijn voor-en nadelen, niet?
Ik was bij een patiënt die een splinternieuwe mountainbike in zijn garage had staan en ik kon hem kopen, een koopje. Ik dacht direct aan Giovanni, hij reed met de fiets van zijn papa, zijn mountainbike was op school gestolen...hij kon die dus goed gebruiken. Hij en Marnick waren wel niet thuis, ze zaten bij hun papa voor een ganse week. Ik had hem gebeld en kon niet zwijgen, dat we een 'klein' verrassingske voor hem hadden. En eentje voor zijn broer, een commodekast bij zijn slaapkamer. En een knuffeltje, een leeuwtje (zijn horoscoop). Wat het was, zei ik niet en ze waren natuurlijk erg crieus. Ze konden niet rap genoeg thuis zijn, vooral omdat ze zich bij hun papa nooit echt goed amuseren, hij houdt zich maar zelden of nooit met hen bezig. Toen ze vertrokken, zei hij zelfs hoeveel potten choco en flessen water ze leeggemaakt hebben...ja jongens! Wim reed zondag alleen om mijn boys naar hun papa. Ik lag plat op de zetel...doodop...als gevolg van zaterdag. Dan hebben we onze buren op bezoek gehad. Ze kwamen naar hun bouw kijken en we bleven maar babbelen. Er kwam zelfs nog een ander koppel bij. We zaten voor de garage in de tuinstoelen, tussen het steengruis dat op de oprit ligt, dat was nogal een zicht, haha! We noemen ons de 'duivels' of de 'Duvelwijk', omdat we op meetings duvel dronken. Dat hebben die mannen nu ook gedaan, de vrouwen dronken geen alcohol. Ik lag pas om 24u40 in mijn bed en ik moest de zondag al om 6 u beginnen werken. De boys moesten me bij hun thuiskomst wakker maken, haha zo moe was ik. Maar de voldoening om hun gezicht te zien bij het aanschouwen van hun verrassing...dat wilde ik voor geen slaap ter wereld missen!
Bedankt RITA (Sweetlove) voor die mooie eenhoorn! Ik heb één tattootje een eenhoorn op mijn linker schouder laten aanbrengen na mijn scheiding I was as free as a unicorn Free of all problems! My Symbol!
Ik kreeg enkele foontjes vandaag...eentje met slecht nieuws, dat kwam als eerste. En eentje met goed nieuws! Mijn collega die toer Stekene en omgeving had, had last van haar rug en het was nogal ernstig. Ze vroeg of ik 3 patiënten wilde overnemen te St-pauwels, het ging echt niet. Géén enkel probleem, ik help graag in nood, daar zijn we collega's en ondertussen ook vriendinnen voor. Ik ben maandag pas beginnen werken na mijn verlof en vrijdag zou ik recuup hebben, en dan 7 dagen werken met mijn werkend weekend bij. Ik had een dagje met ons make afgesproken, Marnick krijgt bovenop de helft van zijn nieuwe slaapkamer, ook nog eens een commode en we gingen in het waaslands shoppingcentrum een afslankslaatje eten. Je voelt mij al aankomen, zeker? Ik moet ook de vrijdag werken...dus 12 dagen na mekaar! Géén prettig vooruitzicht, niet? Ik ga evengoed naar ons make, het zal alleen nu wat later zijn. Wanneer we recuup afgeven, moeten we niet binnen komen en bureauwerk doen, maar 't vrijdags wel en zeker als je weekend hebt. Ik ga wel niet naar den bureau, ze moeten mijn weekendtoer morgen maar al doorgeven, nem!
Het goede nieuws kreeg ik via een smsje van mijn hoofdverpleegster. Er zijn 2 nieuwe auto's besteld voor de sektor St-Niklaas. Voor mij en mijn collega Kathleen. Da's nu al de derde keer dat ze mij een nieuwe beloven, eerst zien en dan geloven, ik leg er mijn boontjes niet meer op te week. de vorige keer belde ik naar Sabine, één der coördinators die in Zwijnaarde zitten, om haar te zeggen dat dat erg teleurstellend is. Ik kijk al lang uit naar een nieuwe, maar nu is het menens, naar 't schijnt. Ze zullen niet meer durven na mijn telefoontje, haha! En zo'n auto heeft airconditioning en een radio. Ik heb morgen een afspraak met de garage en Kathleen ook, om uit te maken welke van de 2 'oude krakken' er het ergst aan toe is. Wat ik zeker weet, er scheelt iets aan mijn remmen, toch aan iets in de buurt van mijn remblokken, ze werken wel goed, maar mijn auto trilt wanneer ik rem. En door het roest geraak ik niet meer door de schauwing, dat is over enkele maanden al. Er staat al een witte auto op de parking voor onze ene nieuwe collega. De andere nieuwe collega zal met één van onze auto's moeten rijden. Als dat geen goed nieuws is, hé! Mijn collega Luc rijd ook nog met een ouder model en hij heeft overlaatst een vangrails meegenomen. Gelukkig dat hij niks mankeerde, hij's blijven doorwerken. Hij wacht ook op een nieuwe. De volgende keer is het dan hopelijk binnenkort ook aan zijn toer.
Vrienden, het was onze eerste werkdag vandaag, voor mij en Wim. Het vervelende is dat ik zoooo moe ben, dat ik nu overal zou kunnen in slaap vallen...zoals die poezekat. Eerst de felle uithangen en een nachtuil willen zijn, in de nacht van zaterdag op zondag, dan was het 4u30!!! Gisternacht niet kunnen slapen, Wim ook niet. Wimmeke ligt weeral als eerste in zijn bed en ikke...weeral aan't peeceetje, haha! Maar het is mooi geweest voor vandaag, de mensen waren blij om me terug te zien en ze hoorden mij uit over mijn vakantie-avonturen. Ik was wel blij om de mensen terug te zien en ik vertelde met veel geuren en kleuren wat ik gezien en gedaan had. En nu ga ik jullie laten, hopelijk vinden jullie het niet erg dat ik geen bezoekjes meer afleg en mijn bedje inkruip...effenaf kruipen zal het zijn...amai! Oogjes dicht en snaveltje toe! SLAAP LEKKER!
Gelukkig zijn, wat is dat? Dingen groot of klein, het doet je wat. Blij zijn met dingen die op je afkomen, tevreden zijn dat je nog kan dromen
Gelukkig zijn is een synoniem het hebben in je leven is subliem de wereld heeft een mooie kleur bloemen verspreiden een heerlijke geur
In de lucht pronkt een regenboog mensen gaan met je in dialoog Je hebt een doel in je leven waar je je volledig voor wil geven
Het leven kan toch fantastisch zijn verder kunnen zien dan de horizonlijn een kindermond dat zegt "ik hou van jou!" dat is één van die dingen waar ik van hou
Je bent gelukkig door de onozelste dingen kleinigheidjes die je doen zingen Gelukkig zijn is ieders wens en ik ben een zéér gelukkig mens!
Wij zijn morgenvroeg weer weg, naar 't zeetje deze keer. Wij blijven van vrijdag op zaterdag bij onze vrienden Romxke en Ben logeren en gaan dan op stap. Zaterdagavond zullen wij terug thuis zijn en dan is het vanaf maandag weer werkenweek...boehoe! Ik kreeg gisteren foon van onze hoofdverpleegster, maar ik was niet thuis en had mijn werk-GSM natuurlijk niet bij, ik zat bij mijn make. Op de voice-mail had ze een boodschap ingesproken. Buiten onze nieuwe collega, die midden augustus bij ons start, komt er nog iemand bij ons werken vanaf augustus. Dat meisje werd normaal voor sektor Dendermonde aangenomen, maar vermits zij in Vrasene woont en Dendermonde nogal ver is voor haar, komt zij naar onze sektor. Ik moet mijn vast toerke afstaan aan haar en dat moet ik mijn patiënten gaan vertellen. Ik denk dat ze niet blij gaan zijn, ze zijn al aan mij gehecht geraakt en ik aan hen. Da's normaal, iedere collega die een vaste toer heeft, maakt dat mee. Bij de meeste mensen zijn wij als een 'kind aan huis', wij komen daar dagelijks. Ik heb een koppel onder mijn patiënten waar ik altijd een tasje koffie drink en een sigaretje rook, of ik daar nu tijd voor heb of niet, ze zijn dat gewoon. Dat heeft mijn hoofdverpleegster trouwens zelf ingelast, goed van haar hé...haha! Eén van mij patiënten heeft feitelijk geen verzorging meer nodig, toch wil ze (en ik ook) dat wij nog altijd langskomen, om steunkousen aan te doen en haar rug af en toe eens te wassen. Ik heb dus ook enorm veel spijt. In augustus zal ik veel in lokeren zitten en daar ben ik nu bijna 3 jaar geleden begonnen. De 'oude garde' (mensen die mij van dan kennen) zullen blij zijn van me wat meer te zien. Het heeft zijn voor en zijn nadelen, een springer worden, zenne! In het weekend hoef je dan niet telkens die adressen te zoeken of je aan te passen aan voor u 'nieuwe' patiënten. Ach ja, geef mij toch maar mijn eigen toertje...boehoe!
Iemand verfrissing nodig? Ik wel...daarjuist een paar keer een poging gedaan om buiten te komen, maar amai! Zo héét! Rap een sigaretje gerookt en terug binnen. Gisteren zijn we op safari geweest naar Remouchamps en daarna afkoeling gezocht aan de watervallen van Coo. Dat was nodig, we hebben serieus gezweet. Wij zijn s' morgens vroeg vertrokken en waren s' avonds laat (rond 23u30) weer thuis. Weer enkele ervaringen beleeft om nooit meer te vergeten. Ik zet er straks een verslag van op het blog met begeleiding van een mooie slideshow. Als het lukt, want mijn blog heeft precies ook last van de warmte. Hij's zo loom als 'k weet niet wat...mijn blog toch!
Wij zijn zeer sportief geweest vandaag. Alléé ja, gisteren, want het is nu al na 1u en ik moet er straks vroeg uit. Wij zijn naar Beveren gereden...t' is te zeggen, ik en Marnick totaan de Casa Alba nog voor Beveren, Wim en Giovanni tot in Beveren zelf. Ze hebben den toer gedaan die hij volgend schooljaar zal moeten rijden, om te oefenen. Ik en Marnick dronken iets op het terrasje van het café en wachtten tot zij terug waren. Het was dan al 21u15 toen ze er waren, het was een avondtoertje. Daarna nog naar een film gekeken uit de DVD-collectie van mijn broer 'saw 2'. De eerste hadden we al eerder gezien, de tweede is nog beter en zit echt héél goed in mekaar. Voor de spannende thrillerliefhebbers onder jullie, een aanrader. En nu ga ik mijn bedje in...welterusten!
Vroeg: Je hebt meer behoefte aan duidelijkheid van je partner, je wilt ook veel meer praten over erotiek dan gewoonlijk.
Veel probleem zal dat niet zijn voor je partner want die weet waar hij/zij aan toe is dan en dat kan toch ook prettig zijn.
Midden: Tja, de vonken vliegen er goed van af deze week. Je bent een en al erotisch deze week en je partner zal daarmee ook prettige gevoelens voor jou krijgen - meer als daarvoor. Hou die mooie romantische gedachten nog even vast, want volgende week een kleine dip.
Laat: Doe geen moeite om een bui romantischer over te laten komen, een partner die bij je past zal je begrijpen ook zonder poespas.
Voor singles geldt deze week misschien een kous op de kop, maar dat mag ook wel een keer. Het is dan wel even wat rustiger en kun je zien, wie daadwerkelijk de ware is.
Op Internet zijn verschillende mensen, ieder op zich met verschillende wensen. De 1 uit zijn verdriet, terwijl een ander van gezelschap geniet. Zo vangen we elkaar allemaal hier op, met een traan of met een goede mop. De 1 is erg depressief, maar toch zo lief. De ander voelt zich eindelijk bevrijd, na een gevoerde innerlijke strijd. Weer iemand vindt hier een nieuw begin, en duikt steeds vaker de prive chat in. Dat kan iemand weer jaloers maken, want die wil ook wel eens contact maken. Het leven schenkt je lieve mooie blije dagen, soms sta ik duidelijk bij het leven in de gunst. Als het me goed gaat, hoort niemand me klagen. Maar met de trieste dagen omgaan, dat is De kunst Dan neemt het passen meer tijd in beslag, dus vul die tijd in de chat op, met een lach. Bied je schouder aan of deel virtueel bier, als mens zijn we dan allemaal gelukkig hier. Als mens zijn we allemaal uniek, met z'n allen kunnen we hier zorgen voor muziek. Een ieder verdient op zijn manier respect, want wees eerlijk Niemand is perfect! Overgenomen van blog La douce France
Deze foto wilde ik ook graag met jullie delen. Neen, mijn boys worden geen eletrieker en chefkok...maar mode-ontwerpers. Ieder begin is moeilijk, met beperkt materiaal moeten werken...tja...doe hen dat maar eens na, hé! Met plastiek zakken van de JBC en een gebrek aan modellen, dan maar zelf model gespeeld. Van wie zouden ze DAT hebben...(mijn naam is haas, haha) Alléé ja, 'k geef het toe, van hun zotte moeder...
En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er nog kapers op de kust. We zaten met zen vieren buiten, te genieten van het bezoek van een vriendin van mij met haar 2 dochtertjes. Komt er ineens een ander gezinnetje op bezoek, onuitgenodigd, da's durven hé? Een moeder eend met de kleintjes. Zij komen niet voor het duivenvoer, maar voor de waterschaal die ik dagelijks ververs...ook voor de fazant en ander dorstig pluimvee. Na het verorberen van de helft van ons brood, een lekker badje. Moet kunnen!
Na de bouw-en verhuisperikelen en ook de duifperikelen, begint het hier op een dierentuinperikel te gelijken. De duiven zijn verdwenen, ik zie hen niet meer. Misschien zijn ze naar huis of zijn ze net als wij verhuist, ik weet het niet. er komt hier nu wel dagelijks een andere vogel op het duivenvoer af. Een fazant...schoon beest, hé!
Dé twee symbolen van de balonnenstad Sint-Niklaas samen...de vos (Reynaert) en een balon. Ik vind deze afbeelding op het internet en ik wilde hem direct op mijn blog hebben. En ja, ik ben al eens met een balon meegevlogen, ik met mijn hoogtevrees. Ik was zo enorm zenuwachtig, dat ik om de 5 minuten naar de WC moest...en toch wilde ik meemaken hoe dat was. Het opstijgen vond ik akelig, ik had kriebels in mijn buik. Maar eens de balon de lucht in vloog, verdween mijn hoogtevrees als sneeuw voor de zon. Ik had een camera meegenomen en filmde het mooie landschap, ik hing over de mand alsof het niks was. Ik kon de volgauto filmen, de opschrikkende koeien, blaffende honden, zwaaiende mensen, de boomtoppen...gewoonweg prachtig! De landing verliep minder zacht...de balonvaarder eindigde bovenop ma's vriendin die met mij meevloog, nadat de mand verschillende keren de grond had geraakt alvorens tot stilstand te komen. En dan zo rap als tellen die mand uit, koord vastnemen en de neerkomende balon naar de andere kant trekken, om te vermijden dat die bovenop de mand komt. Spannend! Die ervaring wil ik later met mijn boys delen. Vooral Marnick wil met mij in een balon. Dat komt er nog wel eens van...ooit. Belofte maakt schuld en als ik iets beloof, dan hou ik mij daar aan. Maar wat ik feitelijk zoch, was een fietsroute van Sint-Niklaas (omgeving 't Hertjen) naar Beveren (Europalaan). Op school spraken ze van langs het station van Nieuwkerke-Waas te rijden, naast de spoorweg. Weet iemand daar het vertrekpunt en einde van? Ik ken enkel dat stuk aan de straat schuttershof. kan er mij iemand helpen?
Naar de finale Italië-Frankrijk gekeken en mijn favorieten zijn verloren. Ik was voor Frankrijk, omdat ik niemand van de Italiaanse ploeg kende of me nog kon herinneren van de vorige keer. Ik heb in Italië geen goede ervaringen gehad met de Italianen van het Zuiden. Zefs de Noord-Italianen kunnen er niet mee om "dat zijn geen Italianen", zeggen ze daar. Wij kwamen s'avonds in Pompeï, een vuile stad en géén vriendelijke mensen daar. Men keek ons overal buiten, in een winkel zelfs zo erg, dat wij het gevoel kregen dat wij in de gaten werden gehouden als dieven, ik en mijn toenmalige vriend. Ik was reeds 3 keer in Frankrijk en we werden daar gastvrij ontvangen. En toegegeven, de combinatie Zidane-henry is sterk, ook met Libery erbij. Ik hoorde ook dat de fransen niet blij waren met 'les blues', teveel zwart in. Plus het feit dat Zidane in de pers werd afgeschreven als 'versleten', 'finito met de carrière', ik heb het nu eenmaal voor de underdog. Het zou een mooie afsluiter zijn geweest van zijn carrière. Maar de wetstrijd eindigde met een gelijkstand, er kwamen verlengingen aan te pas. Tijdens die verlengingen liet Zidane zich niet van zijn schoonste kant zien. Borrelde het chauvinisme in hem op? Zei dienen Italiaan iets dat hem niet aanstond? Ik weet het niet, maar die kopstoot vond ik NIET kunnen! Meteen het einde van zijn carrière, maar op een andere manier dan dat hij misschien zelf voor ogen had. Ook een enorme demotiverende deuk voor zijn ploeg, een man minder door zijn rode kaart en hun beste speler het veld af. Ik begrijp het niet, waarom toch? De ploeg verloor in de pinalty's, Barthez haalde geen enkele goal uit, ik ben enorm teleurgesteld! Tja...
Mijn boys voor het kasteel. Ik heb een heleboel foto's genomen, meer nog dan dat ik vorig jaar per dag nam in Duitsland, haha! Deze uitstapdag was zeker al geslaagd.
Ik tussen mijn 2 grote boys in het soldatenkamp. Ik ben een kleintje hé...haha. We konden niet genoeg krijgen van die demonstratie's. Het wassenbeeldmuseum, de film en panorama vielen wat tegen. Gelukkig dat die soldaten er waren, zou anders toch eerder saai zijn geweest.
Ik ben naar het WK aan't zien, verlengingen zeg, Italië-Frankrijk momenteel nog 1-1. Er werden aan de voet van de berg met zijn leeuw, talrijke demonstratie's gegeven. We zagen een duel, de uitdager die de andere de handschoen tegen zijn gezicht sloeg, alles erop en eraan. En ook in groep, mooi met de tenten en den berg op de achtergrond.
Wim en de boys kregen uitleg over hoe alles in mekaar zit. Deze vriendelijke soldaat, die normaal Franstalig is (Waals), legde ons alles goed uit in een ietwat gebroken Vlaams.
Wij zijn een stukske van ons Belgenland gaan verkennen vandaag. We zijn naar Waterloo gegaan. Daar werden demonstratie's gegeven door de infantery van het Britse leger (allee ja), door een groep die de veldslagen tegen de Fransen (Napoleon) 1814) naspelen. Rond 18 juni zelfs met een 2500 man, artillery, infantery en ook de cavalière. Een soldaat schoot met een geweer op een bloemkool, zonder kogel, enkel geladen met buskruit. Er zat een groot gat in de kool. Dan schoot hij vanop een kortere afstand en de bloemkool vloog in honderden stukskes. Dus zelfs wanneer een geweer enkel met buskruit geladen is, kan je gewond geraken, te zien vanop welke afstand.
Deze foto geeft de werkelijkheid weer. Neen, de film was er geen met een fictief verhaal. Dit gegeven in je achterhoofd houdend, geeft je bijna de aandrang om te wenen. Het doet je meer meeleven met de acteurs. Je hebt er wel al eens iets over gelezen, maar wanneer je deze beelden ziet gaan je ogen toch wagenwijd open... Je staat er niet bij stil, maar 4 vliegtuigen werden gekaapt! De chaos en machteloosheid druipen van het scherm af. En je voelt jezelf ook machteloos. Ik ben er nog altijd niet goed van...
We zijn juist terug van de cinema, de Siniscoop te Sint-Niklaas. We zagen een zeer aangrijpende, waargebeurde film van Paul Greengrass (The Bourne Supremacy, Bloody Sunday). Het is een documentaire-achtige film, doordat er met kleine handheld-camera's werd gefilmd. Daardoor krijg je als kijker het idee dat je voortdurend midden in de actie zit. De film speelt zich grotendeels in de control centers af, de werkelijke kaping beslaat een klein deel van de film. Maar toch krijg je een meelevend en bloedstollend verhaal te zien dat je aan de stoel kluistert van begin tot einde. Ik werd er stil van...kippevel-effect...de moeite waard om te zien. Het verhaal, voor velen wel gekend: Amerika, 11 september 2001. Vier vliegtuigen worden gekaapt door terroristen. Drie van hen bereiken hun doel: Ze boren zich in de WTC-torens en het Pentagon en richten een ravage aan. Dankzij een aantal moedige passagiers zijn de kapers van het vierde vliegtuig minder succesvol. Alles is rustig wanneer vlucht 93 na drie kwartier vertraging eindelijk opstijgt in Newark. Eenmaal in de lucht wacht de passagiers en de crew een onaangename verrassing. Er zijn kapers aan boord die de controle overnemen. Een paar passagiers slagen erin familieleden aan de lijn te krijgen. Ze horen wat er gebeurd is met de andere vliegtuigen. En dan staan de angstige en vertwijfelende passagiers voor een zware keuze: Afwachten of ingrijpen?
In september komt er een nieuwe film uit van Oliver Stone. Over de aanvallen op de WTC-torens. Dan gaan we zeker ook gaan kijken.
Ik ben mijn zoon gaan laten inschrijven in het GTI te Beveren. Hij gaat daar in de klas 3 ET zitten, ElektriciteitsTechnieken. Die leerkrachten waren supervriendelijk. Het toeval wil dat nu net de leeraar aardrijkskunde Giovanni inschreef, zijn beste vak, haha! Ik heb die leraar al op de hoogte gebracht hoe hij het vorig en dit schooljaar heeft gedaan voor aardrijkskunde. Ook dat wij de laatste toetsen samen leerden, ik overhoorde hem, en dat hij de leerstof toen wel kende. Tot hij de toets voor zich kreeg, natuurlijk. Hij pastte ook een werkpak, veiligheidsschoenen en handschoenen. Zijn veiligheidsbril van vorig jaar is nog goed, maar zijn werkpak was in het VTS een soort overgooier en dat is daar niet toegelaten. We moeten ook de beste fietsroute zoeken van Sint-Niklaas (nabij 't hertjen) naar Beveren (Europalaan). We hadden wel dorst en zijn onderweg efkes gestopt om onze dorst te laven. En vermits mijn boys toch al grote tieners zijn, kregen ze ne kriek.
Ik ben een fervent WK-fan wanneer de rode duivels meespelen. Ik keek vroeger, in de jaren '80, met mijne pa naar het WK in Mexico. dat was mooie voetbal en ik kende de spelers met naam en toenaam. Het zwakt wat af bij het uitvallen van de Belgische ploeg. Ik weet nog goed dat ik in temidden van mijn examenperiode liever eerst naar de WK-matchen keek en dan pas begon te studeren. In mijn appartementje, ik woonde op gelijkvloers, had ik een vaas gezet met daarin de Belgische drie-kleur, zo trots als een gieter. Het luid meebrullen bij een goal, tot ergenis van mijn bovenburen, ben ik bijna zeker van. Ik keek in een café naar een groot scherm, samen met een vriendin van mij en nog vele fans, we wonnen toen en ik geloof dat het tegen Zweden was. Achteraf verloren we tegen Turkye, teleurstelling allom. Op de markt van Sint-Niklaas zagen we niet anders dan Turkse vlaggen, toeterende auto's en toch was er die sfeer. Nu heb ik slechts 2 wetstrijden gezien. Brazilië-Frankrijk en Portugal-Frankrijk. Omdat ik een fan ben van Zinedi Zidane en Henry. Ook omdat hun kieper zo ne goeien is Barthez. Hoewel...toch een foutje in de laatste wetstrijd...hij wist precies niet hoe de bal in zijn handen was gekomen. Nu zondag spelen ze tegen Italië. Wie durft er een pronostiek te doen? Ik hoop op 2-1 in het voordeel van de 'oude' Franse ploeg. Zidane die de beslissende goal maakt in de laatste 5 minuten met Henry als assist. En na het WK gaat hij naar 't schijnt met pensioen op 34-jarige leeftijd. Zou mooi zijn.
Wanneer men als gehuwd of samenwonend koppel een huis koopt of bouwt, zoals in ons geval...is er een heel groot nadeel dat wel degelijk op de loer kan liggen en als een clowntje uit een doosje tevoorschijnt kan komen. Men mag niet sterven...of de langstlevende betaalt zich blauw aan successierechten.
Netto aandeel: - Van 0,01 -> 50.000 = 3 % - Van 50.000 -> 250.000 = 9% - Meer dan 250.000 = 27%
Je wordt dus gestraft, omdat je partner sterft. Je moet op je eigenste eigendom een fortuin betalen om het te kunnen behouden. Schandalig is dat! Bovenop het grote verlies en verdriet dat ermee gepaard gaat, ook nog eens de kans om je huis te verliezen. Maar er komt verandering in de zaak. We mogen wel niet sterven voor 1 januari 2007. Dan vervallen de successierechten tussen partners. Is dat niet normaal? Er werd dat eens geen tijd, zeg?
Ik heb nog niks gezegd over de resultaten van mijn 2 boys. Marnick is geslaagd en mag over naar het vijfde leerjaar. Hij moest normaal dit jaar al in het vijfde zitten, maar het tweede leerjaar heeft hij over gedaan. Er werd mij in het derde kleuterklasje gezegd, dat hij nog niet schoolrijp was, nog een grote speelvogel en dat hij het eerste leerjaar waarschijnlijk zou moeten overdoen. Het vlotte inderdaad niet echt goed, maar er werd beslist om hem toch naar het tweede te laten gaan, omdat hij zich anders een half jaar zou vervelen. Lezen en schrijven kon hij immers al. Zijn tempo lag te laag en hij moest het tweede jaar overdoen. Een goede beslissing, achteraf bekeken, hij plukte er de vruchten van. Voor Giovanni ging het anders. Hij zat nu in het tweede technische elektriciteit mét een waarschuwing voor Aardrijkskunde van in het eerste technische. Dit jaar ging het weer fout, hij was erop gebuisd. De resultaten van zijn examen waren ook niet om voor naar huis te schrijven. Toch moet hij zijn jaar niet overdoen, noch naar het beroeps secundair onderwijs. Er bestaat blijkbaar nog een afdeling waar men minder wiskunde en Engels krijgt en meer praktijkuren...da's iets voor hem. Wat bleek? Dat bestaat daar niet in die school (VTS) voor elektriciteit, wel voor Mechanische technieken. Allemaal goed en wel, maar wat met zijn beroepskeuze? Ik wilde verpleegster worden, maar ik ging dan toch ook niet in de tuin-en landbouw-richting, haha da's toch logisch, niet? Hij heeft toch nog een keuze, want in Beveren bestaat dat dan weer wél. En na dat jaar gaat dat te Sint-Niklaas in de VTS ook zijn. Hij kan één jaartje naar Beveren gaan en dan terugkomen, of er blijven gaan als het hem daar bevalt. Maar hij wil in ieder geval een eletrieker worden, dan vind ik dat hij er voor moet gaan, in welke school dan ook, voila! En hij is het met me eens...(valt niet veel voor, haha)
Een koppel, waar ik al een aantal jaartjes mee bevriend ben, gaan uit mekaar. Niet voor een derde persoon, hoewel zij verliefd is geworden op een ander, is ze daar niet bij. Hun huwelijk gaat niet meer en dat is al een tijd aan de gang. Je weet natuurlijk nooit hoe het er bij een ander koppel aan toe gaat, je hebt je eigen gezin en eigen perikelen. Ik ga met hen bevriend blijven, ik trek geen partij. Ze zijn allebei nog altijd welkom bij ons en zullen dat ook blijven. Ik vind het alleen erg, ik heb het ook meegemaakt, ik weet waar ze voorstaan. Ze zijn naar de notaris geweest en wonen al apart. Ik kan een luisterend oor geven en ik weet dat dat al héél veel is en ook voldoende, uit eigen ervaring. Maar het doet toch zeer, ook voor mij om hen vanaf nu gescheiden te zien.
Wat is dat nu met dat blog? het duurt een eeuwigheid eerdat het opent, de afbeeldingen staan er pas na enkele minuten allemaal op. Ook het gastenboek opent traag. Tegen dat alle buttons tevoorschijnt komen, heb ik al patatten gekookt. Jongens toch, ik krijg het daar eerlijk gezegd serieus van op mijn heupen. Ik geraak ook bij anderen in 'slow-motion' binnen...zo is bloggen echt niet plezant meer. Ik krijg dan ook regelmatig een foutmelding "u was bezig met een bewerking. Deze gegevens zijn mogelijk verloren gegaan." En dan 'BOEF'...alles weg. Ofwel blokkeert de boel en moet ik de PC heropstarten. Weet er iemand hoe dat komt? Ik heb wel een anti-virus gedownload dat langs geen kanten werkt, of ik moet het kopen. Het zegt wel dat ik fouten heb, maar het doet er niks aan. Gisteren deed mijn PC raar, toen ik een afbeelding aan't zoeken was om bij mijn laatste item te zetten, ik kon niet meer scrollen. Heb ik een virus op mijne PC? En dan nog iets...bij 'mijn favorieten' hebben zich zaken gezet die ik er niet heb ingestoken, via 'search the web', die ook elke keer onderaan google verschijnt en de startpagina 'google' wil overnemen. Het gaat over 'cool stuff', 'travel', 'shopping films', 'internet', 'computer' en 'online gaming' en ik kan ze niet verwijderen, noch vind ik ze. Een ramp, want ze bestoken mij met spam. Ik zal hem eerst eens goed opkuisen, tot later! Knuffel
In de trein zit een oud gerimpeld manneke. Komt er een bloedmooi meisje in minirok tegenover hem zitten. Het meisje kijkt naar de man en ziet plotseling al zijn rimpels wegtrekken. Ze vraagt: "Wat is er met u aan de hand?" "Tja" zegt hij "ik heb mijn vel nu wel ergens anders nodig..."
In recreatiepark 'De Ster' bij ons in Sint-Niklaas, staat een hele hoge afglijder die in een zwembad eindigt. Mijn boys gaan er ook altijd graag in als wij op 'De Ster' zijn. Gisteren is er een ongeluk gebeurd. Een jongen van 13 jaar is van 3 meter hoogte naar beneden gevallen, toen hij van de afglijder gleed. Hij heeft daarbij zijn hoofd en armen bezeerd. De afglijder of op zen sinnekloas 'ritser' is nu gesloten voor publiek.
Mijn werkweekend zit erop, OEF! Ik heb gezweet...tot een uur of 10 ging het nog, daarna was het zoeken naar een schaduwplaatsje om te parkeren. Zaterdag hadden ik en mijn collega ongeveer dezelfde tijd gedaan. Ik mocht onze oudste patiënt wassen (97 jaar) en ik zat voor hem op mijn knieën om zijn steunkousen aan te trekken, hij zat neer op een stoel. Plots viel hij opzij en ik sprong zo rap als tellen recht om hem tegen te houden. Hij had het bewustzijn verloren en reageerde eerst niet. "Abdon, weet ge waar ge zijt?" "Ja...ik ben hier!" antwoordde hij, om dan weer het bewustzijn te verliezen. Hij zag lijkbleek en had koud zweet. Ik wist niet of zijn dochter thuis was, die boven hem woont. Toen hij weer terug een klein beetje bij zijn positieven was, greep ik naar de stoel met armleuningen die in de buurt stond. Het ging niet gemakkelijk, maar ik slaagde erin om hem in de zetel te zetten, met de benen tegen de muur geschoven. Ik rende als zot de trappen op om de dochter te halen, die volledig de kluts kwijt was "wat moet ik doen, wat moet ik doen?", ze wilde zich eerst aankleden. "Mevrouw, daar is geen tijd voor. Wilt u mij helpen om uw vader wat rechter te zetten en een ambulance bellen?" Dat deed ze en ik hield hem in de gaten, zodat hij niet zou vallen. Ze vroeg om bij haar te blijven tot de ambulance er was en ik vroeg haar om zijn SIS-kaart en medicatie klaar te nemen, voorlopig al het belangrijkste. De ambulanciers waren er rap en namen het van mij over. Abdon was dan bij bewustzijn en moest naar het toilet, de verplegers hielpen hem en bedankten mij. Ze namen zijn paramaters, pols en bloeddruk. Ik was blij dat ik mijn hoofd koel heb gehouden, want het was wel efkes verschieten, zenne! Ik had vandaag vroeger gedaan en kon 3 patiënten overnemen van mijn collega. Een derde collega is momenteel nog aan het werk. Zij deed een stuk vroegen en nu de laten, jullie weten dat al stillekesaan, hé! Ik heb dat weekend al dikwijls gehad en al veel over gezaagd, haha! Nu ben ik 3 weekends thuis...joepie!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Ik kreeg enkele foontjes vandaag...eentje met slecht nieuws, dat kwam als eerste. En eentje met goed nieuws!
Iemand verfrissing nodig?
Dé twee symbolen van de balonnenstad Sint-Niklaas samen...de vos (Reynaert) en een balon.
Naar de finale Italië-Frankrijk gekeken en mijn favorieten zijn verloren.
We zijn juist terug van de cinema, de Siniscoop te Sint-Niklaas.
Ik ben een fervent WK-fan wanneer de rode duivels meespelen.
Wanneer men als gehuwd of samenwonend koppel een huis koopt of bouwt, zoals in ons geval...is er een heel groot nadeel dat wel degelijk op de loer kan liggen en als een clowntje uit een doosje tevoorschijnt kan komen.
Wat is dat nu met dat blog?
Nog rap een moppeken voor het slapengaan:
Mijn werkweekend zit erop, OEF!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
