Deze mooie vogelsoort zagen we in Bellewaardepark in de zomer van 2007.
Ze zaten daar rustig en waren zich aan't wassen, klaar om te gaan slapen.
Het was tegen sluitingstijd van het park..."eindelijk rust", zullen ze gedacht hebben
Awel...ik ga hun voorbeeld volgen...mijn veren wassen en in mijn nestje kruipen bij mijnen haan, want die ligt er al in...slaap zacht!

Ik wil jullie nu de foto's van mijn landschappen laten zien...da's eens iets anders dan bloemen en bijtjes en het is ook iets tof om te doen.
Dit is op een zaterdag genomen héél vroeg in de ochtend...de zon was juist opgekomen.
Mij efkes aan de kant gezet en dan enkele shots genomen...op een rappeke, want veel tijd had ik niet.
Ik nam ook enkele foto's van geitjes.
En ik ben in de namiddag naar make gereden en heb foto's te Puivelde genomen.
In een straat waar het voor de helft één en al velden zijn en waar ik een groot deel van mijn jeugd heb doorgebracht, aan de 'zwarte beek'
Maïs gaan pieken samen met een vriendin, bijvoorbeeld.
Op zo'n 'rooftocht' kwamen we 4 punkers tegen die rond mijn fiets gingen staan, zodat ik niet wegkon.
Ze zeiden dat ze me in een maïsveld gingen sleuren om mij te verkrachten en ze probeerden zelfs al in mijn bloes te zitten...kerels die veel ouder waren met veelkleurige hanekammen op hun hoofs en hondenbanden rond hun nek en polsen en veel ringskes in hun oren...angstaanjagend, zenne!
Mijn vriendin dreigde ermee de politie te laten bellen en belde aan het eerste huis ginds aan...er deed niemand open, maar ze lieten me wel los.
We dachten er vanaf te zijn en zaten nog te bekomen aan het kapelletje (waar ik een vriendje zijn naam in de bank had gekerfd... mijn eigen tienerperikelen) toen we die kerels ineens zagen af komen gefietst en wij zo rap als de bliksem weg, natuurlijk.
We verstoptten ons bij de buren naast ons in hun terras, omdat mijne pa bijna thuiskwam en hij dit niet mocht te weten komen.
Mijn make kwam naar buiten en jaagde die kerels weg...tot onze opluchting!
Ik had een punkbroek gekregen van een nicht van mij die punkster...een strakke tijgerbroek en ik moest die onmiddelijk uitdoen, waarna make die in stukken scheurde...want het was door die broek dat die punkers mij achtena hadden gezeten !
Allééja...die omgeving deed mij efkes aan dat avontuur terugdenken...en nu kan ik er om lachen, maar op dat moment neep ik ze, zenne!

Dezen donderdag had ik vrij, want ik heb geen foon gehad om voor een zieke collega in te springen.
En mocht de collega die de laten doet ineens ziek worden, moeten de collega's dienen toer verdelen en morgen degene die recuup 1 heeft...ik moet dan niet inspringen...gelukkig, want Wim is nu ook nog aan't werken met de laten.
Hopelijk blijven mijn collega's in goede gezondheid verkeren...toch in't weekend...alléé altijd, maar voornamelijk in't weekend omdat ik van wacht ben...ja zeg, 't wordt precies wat ingewikkelt
Ik ben vroeg opgestaan en ik ben foto's gaan trekken...te Haasdonk en te Bazel.
Ik moest gaan tanken en ik stop bij een JET, waar we een tankkaart van hebben.
Ik steek die pomp altijd in mijn auto...klik dat vast en dan wacht ik met mijn handen in mijn zakken...want verdorie...'t was echt koud, zenne!
Nu stond ik wél anders...niet met de naftdop aan de pompzijde en ik moest wat aan dienen darm trekken om die pomp mooi in dat gat te krijgen...allééja...in de tankopening van mijnen auto, hé mensen
Dus ik stond daar met mijn handen in mijn zakken rond te zien...ineens voelde ik nattigheid op mijn rechter been...als ik dat vallend geluid van die naftpomp niet had gehoord en die geur niet hebben geroken, dan zou ik nog kunnen gedacht hebben dat er een hond tegen mijn been stond te pissen...pfffff, allemaal naft op mijn broek, zeg!
Handig ben ik dus ook al nie
Ik wilde nog wat winkelen, maar ik heb dat wijselijk uitgesteld, grotendeels omwille van de stank...ik moest met mijn ruit open rijden, jongens...die stank was haast niet te harden!
'k Heb mij dan gedoucht en andere kleren aangedaan, omdat make om 16u een afspraak had met de orthopedist voor haar elleboog.
Alles is goed, alleen nog wat stijf en ze kan al eens aan een crémeke met 6 bollen likken...verder naar haar mond geraakt ze nog niet...ook strekken gaat nog niet zoals het moet, dus moet ze nog véél oefenen en kiné krijgen.
Ik wilde toch wel fris ruiken om naar dienen dokter te gaan "Madammeke, gij werkt zeker in een tankstation!"
"Nee meneer den dokteur...ik ben verpleegster!?!"
Ik peis nie dat hij mij zou geloven...wat denken jullie



Zo ging ik jaren geleden ook tanken met mijnen privé-auto toens nog en ik vertrek...kijk in mijnen achteruitkijkspiegel en ik zie iets zwart vliegen...'t was mijn eigen sjacoche die ik op 't dak van mijnen auto had laten liggen

Ik heb vandaag ook iets ontdekt!!!
Ik ben een slimme...een zéér intelligente vrouw...en dit als van toen ik nog een peutertje was.
Ik heb namelijk het oudste blog van ons allemaal...jaja, gelooft ge mij niet?
Jullie met blogskes van 1 jaartje en van 2 jaartjes...jullie blijven allemaal achter mij, want mijnen blog is al bijna 40 jaar oud!
Ik ben al aan't bloggen sinds mijn 1 jaar en 8 maanden!
Die geloven mij hier niet precies...kijk dan maar eens naar mijn archief, daar zul je het bewijs zien.
Ik ben al aan't bloggen sinds januari 1970 ...toch als ik mijn blogske mag geloven.
Hoeda dat erop gekomen is, da weet ik nie, zenne!
Dat komt in ieder geval niet van mij...allééja...toch niet bewust!
Ik stak wel eens foto's in den toekomst...op 31 november...tot ik zag dat die spoorloos verdwenen waren...euh???...al dat werk voor niks!
Maar ja, gij kalle...31 november bestaat niet...halloooo!
Zo intelligent ben ik, zie!
(Foto: ikke en make)

Zoek je eindejaarskado's die tegelijk een goed doel steunen? Kijk dan eens op de boetiek van de dierenbescherming CAD. Hier vindt je onder andere lekkere marsepein die niet alleen je buik spekt maar ook de kas van de dierenbescherming
http://users.pandora.be/coordinatie.dierenbescherming.antwerpen1/boet.htm

Dit is het vervolg op de foto's die ik te Beveren heb gefotografeerd.
Ik heb ook de fontein aan het kasteel op de digikaart vastgelegd en da's nog goed gelukt ook...had ik niet verwacht.
Ik had wel al een fontein gefotografeerd, maar dan ging het mij niet om de regenboog die erin verschenen was.
En ik zal morgen foto's kunnen gaan trekken...ik heb totaal onverwacht een recuupdag gekregen.
Ik en een collega waren dubbel geboekt...wij 2 op één en dezelfde toer...foutje!
Maar ze vroeg of zij mocht werken, omdat ze al veel dagen thuis was en haar vele overuren nu toch goed aan't zakken zijn...en ik vond het goed...ajaaaaa!
Hopelijk niemand ziek, want ook voor het weekend sta ik reserve.
Vier dagen thuis of slechts één...weet ik nog niet...vrijdag verlofdag...dan heb ik nog ene om foto's te kunnen gaan trekken...wie weet

Deze foto's zijn ook te Beveren genomen...in het park rondom het kasteel, de paddestoelen, de bijtjes en andere vliegende insekten, de bloemen.

Het levenspad is soms moeilijk te begaan
bezaaid met valluiken en ander gevaar
We moeten onderweg heel wat doortstaan
met vallen en opstaan hier en daar

Het pad verloopt niet altijd zoals wij het willen
Ongeluk komt al eens vanonder een steen gekropen
We moeten vele hindernissen optillen
en soms een berg ellende slopen

Met behulp van anderen slaan we ons er wel door
het leven is niet altijd rozegeur en maneschijn
Soms gaat er al eens een zijwegje teloor
maar we moeten de padgebreken voor zijn

Ons pad loopt ook niet eindeloos
aan alles komt een eind
Je hoopt dan dat je altijd het juiste pad koos
dat je rechte pad niet werd ondermijndt

Ons levenspad loopt over hoge pieken en diepe dallen
het is iets dat iedereen overkomt
Zolang je je maar niet op de grond laat vallen
en je je eigen leven vormt

Zet je zorgen aan de kant
bewandel je pad met véél plezier en trek op tijd aan de noodbel
Dan is er niks aan de hand
en overleef je die moeilijke trektocht wel!

Zaterdag was het een plezante dag.
Ik had vrij en ik ben Lisette (Roosje) bij haar thuis gaan ophalen om eens samen naar mijn make te gaan.
Van Beveren naar Puivelde is een serieus ritje, maar we zijn er toch op tijd geraakt.
Tussen make en Lisette klikt dat ongelofelijk...die kunnen tetteren, amai!
Make liet ook haar RX-foto's zien...die pinnen zaten blijkbaar in het bot...ik wist dat niet eens...ik dacht dat die ernaast liepen.
Lisette verschoot er ook van...dat waren lange fixatie-pinnen, zenne!
We zijn ook een lange tijd gebleven en met lekkere chocolatte dingskes voor onze neus...daar ben ik toch kunnen afblijven (mijn lijn, hé)
We trokken ook foto's...(aja )...maar Lisetteke haar batterijkes (van haar digi) waren plat en de reserves ook...klinkt bekend...heb ik ook al voorgehad en da's om te vloeken dan, hé!
Ik had gelukkig reserve bij en die waren vol...we hebben dus een aantal foto's kunnen nemen...maar deze 3 foto's vind ik de mooiste!
Via den expressweg was de rit langer, maar toch rapper.
Niet dat we rap moesten thuis zijn, zen...Wim was aan 't verven en Walter aan't koken.
Ik ben dus wat blijven napraten en Walter weet Puivelde zijn, die kent bijna overal zijne weg.
Enfin...we hebben een héle toffe en gezellige zaterdag gehad!

Wim was 's avonds toch gelukkig klaar met verven.
Giovanni's kamer heeft hij opnieuw gedaan en die appelblauwzeegroene verf is niet van het beste merk, dus heeft hij die muren weer enkele lagen moeten geven.
We zijn niet meer aan opkuisen toegekomen...we hebben ons in de zetel laten ploffen (de boys waren bij hun papa) en hebben naar films gekeken.
Wim was 14 dagen thuis en had belooft dat hij ging opkuisen...maar hij was 's morgens weg om te gaan biken, dus ben ik dan maar al begonnen.
Hij heeft me gelukkig toch geholpen en die kuis was broodnodig...alles zat onder wit stof...tijd om te bloggen had ik niet, en dat haal ik nu wat in.

Deze foto's nam ik op een vrije zondag en ik ben er trots op...ze zijn echt héél goed gelukt...zo goed dat het er zeker 67 geworden zijn.
Rechtover ons lieve Roosje (Lisetteke) stonden héle mooie paddestoelen, maar door werken in de straat zijn ze wel al vernietigd...spijtig genoeg!
Ik heb ze toch nog op digikaart kunnen vereeuwigen
Zelfs een mooi blauw blad dat in doorheen een omheining zat en na snoeien als afval was geëindigd, kon niet aan mijn lens ontsnappen.
In Cortewalle, waar een mooi kasteel staat, heb ik ook héél wat foto's getrokken.
Ik heb 27 foto's van bijtjes, wespen en een strontvlieg, die op bloemen zitten en smullen van al het lekkers.
Ik heb er ongeveer een 150-tal getrokken, om er toch zeker van te zijn dat enkele zouden gelukt zijn...de verrassing was groot toen bleek dat het er toch veel meer waren...maar ik moest selekteren, want sommige leken wel erg op mekaar...de ene ietsjes zuiverder dan de andere.
Ik heb daar planten gezien...rode met rode bollen, die ik nog nooit had gezien...ook een foto waard!
Zelfs een veertje dat aan de rand van de grote vijver lag spotte en fotografeerde ik.
Ik zag mooie bloemen liggen aan een oorlogsslachtoffers-herdenkingsbeeld die onder de regentraantjes zaten...ook weer mooi om te fotograferen.
Enfin...kijk zelf maar.

Marnick wilde kok worden en we zouden hem naar een hotelschool sturen.

Normaal had hij er nu gezeten, ware het niet dat hij het tweede leerjaar heeft overgedaan.
Maar het koken zat niet in hem...enkel als wij eens vroegen om iets te helpen maken, maar helpen uit zijn eigen, deed hij niet.
Of als ik vroeg om eens ergens in een saus te roeren, dan verdween hij als hij het beu was om dat te doen.
Terwijl Giovanni al van kleine boy met knex, lego en elektrische draadjes bezig was...een auto laten vooruit rijden met een zelfgemaakte afstandsbediening...lichtjes laten branden met batterijtjes die ergens aan vast werden geplakt...een windmolentje dat rond begon te draaien en wind maakte...dat soort dingen.
Waar marnick dan weer wél goed in is...veel beter dan zijn broer, dat is sporten...Giovanni is helemaal niet sportief...integendeel...maar die's dan weer echt handig en da's Marnick niet.
Er zit toch altijd veel verschil tussen kinderen, hé!
Mijn broer was een prutser die alles kapot maakte, terwijl ik allerlei dingen maakte, zoals kleedjes voor mijn poppen en mooie tekeningen (iets dat allebei mijn boys goed kunnen)...sportief ben ik ook nooit geweest, buiten eens gaan joggen met make en een buurvrouw, soms eens gaan zwemmen of gaan paardrijden.
Wat wil Marnick dus nu worden?
Een sportleraar!!!

En ik denk dat dat een véél betere keuze is voor hem...op 12-jarige leeftijd is een keuze maken echt niet gemakkelijk, hé!
Het zal dus niet de piva worden te Antwerpen, maar welke studie's hij nu zal moeten doen en in welke school...dat moet ik nog uitzoeken.
Tenzij hij terug van gedachte verandert...kan altijd hé...maar we hebben nog wel wat tijd...we zien wel!

Vorig jaar kregen we veel bezoek van een koppel eendjes, die gewoon in onze tuin kwamen (of hoe je die zandhoop kunt noemen )
Ik nam dan foto's van hen en deze vind ik toch speciaal.
Zo speciaal dat het een favoriete foto van mij is geworden en een plaatsje krijgt op mijn blog.

Deze foto's zijn ook in make's tuin genomen.
De volgende serie's vind ik wel knapper, maar da's voor de volgende keer.

Eindelijk vrij...pfff...dat ging tijd worden, zeg!
Na de spanningen met die patiënte die mij niet binnen liet en daarna nog belde met een dreigement om het in proces te trekken, omdat wij niet op het uur komen dat zij wilt!!!
Een nieuwtje...weten jullie om hoe laat dat de voormiddag begint?
Niet om 7u15, want da's 's morgens...nee, de voormiddag begint om 10u en dan pas zouden wij haar mogen komen verzorgen...ja zeg!
Ze heeft ondertussen al andere verpleging gebeld en ik wens hen véél succes! 
Na 10 werkdagen effen ontspannen en mij uitslapen...'t was echt nodig!
Ik ben nu 2 dagjes vrij en het weekend ook...mijn eerste dag heb ik al benut.
Terwijl Wimmeke aan't verven was, ben ik naar make gegaan en mijn tante zat er ook.
Make wordt 60 jaar in januari en ikke 40 jaar in mei en we gaan dat vieren met een etentje tussen de twee maanden.
We zijn naar Sint-Pauwels gereden om een eethuis uit te testen...moet ook gebeuren, hé!
Make heeft weeral getrakteerd...nu op een slaatje met kip, currysaus, ananas en frietjes in een grote tipzak...wel jammie!
Maar we zullen het waarschijnlijk toch in een restaurant gaan bepreken, denk ik.
Vandaag hadden we ook vergadering op het werk, maar ik ben er niet naartoe gegaan.
De verdeling van de feestdagen moest gebeuren en ik heb enkele optie's opgegeven, maar ze kregen mij niet tot daar...vandaag niet, zenne!
Ik heb bijna 80 uren gewerkt en da's méér dan genoeg!
Straks neem ik mij een lekker heet badje...dat gaat deugd doen, amai!

Ik kom agauw de rest van de reeks foto's op mijn blogske zetten.
Straks zijn het pizza's...'k heb het mij gemakkelijk gemaakt, want ik ben moe!
Ik heb juist mijn 8 ste werkdag achter de rug en 't was een drukke dag.
Nog 2 te gaan...pfff...na dat werkweekend is het echt wel vermoeiend, zenne!
En ik had een patiënte die me niet binnen liet omdat ik te vroeg was volgens haar.
Ik herkende haar, we zijn er nog al eens geweest een hele tijd terug, maar dat ontkende ze.
Ik vroeg "Mag ik binnen komen, aub?"
Ze zei "Nee, ge komt nie binnen!" en deed het slaapkamerraam dicht.
Ik heb ervoor naar Zwijnaarde gebeld en ze heeft niet te kiezen...ze was uit haar bed en kon me gemakkelijk binnen gelaten hebben...nee, ik mocht maar vanaf 9u komen en dat gaat niet op dienen toer...ik heb 102 km gedaan vandaag...de patiënten wonen te ver van mekaar.
Ze had ook naar Zwijnaarde gebeld om te 'zeggen' dat we met de laten 'moeten' komen en dat 'zij' beslist wanneer wij mogen langskomen...en ze gaat een aangetekende brief schrijven.
Erna van den bureau in Zwijnaarde zei "Laat maar komen!" gelukkig staan ze dan toch achter ons.
Ik zag het niet zitten om daar nog eens naartoe te rijden, zenne!
Enfin, 't ging hier feitelijk over die foto's hé...'k ben weeral aan 't afwijken...ik denk precies al dat de titel 'Werkperikelen' is!
Als ik vanavond niet meer langskom, dan weten jullie dat ik plat in mijnen zetel lig met mijn beentjes omhoog en dat ik er niet meer uitgeraakt ben...goed!

Ook weer een foto in de zomer van 2006 genomen en ook weer van een prachtdier...een giraf.
Ik vind deze foto speciaal, omdat de giraf de grootste moeite doen om aan het gras te kunnen...geen klein probleemke, hé!
Toch hebben ze daar een oplossing voor!

Ik heb al een héle hoop foto's op stapel staan...mijn blogske kan al niet meer volgen.
Het is nu al ZO erg geworden, dat ik mijnen digi zelfs bij heb als ik moet werken...stel je voor!!!
Zoals gisteren en vandaag...'s morgens vroeg zijn er altijd héle mooie landschappen te zien...hoe vroeger hoe mooier met die zonsopgang en witte velden.
Ik zette mij aan de kant...met mijne witte schort en dan maar foto's trekken, jong!
Ik had nogal beziens, zenne!
Het scheelde niet veel of ik had een foto van een mooie volle rode zon boven de Lokerse velden, maar ik zag nergens een goed shot...en tegen dat ik van bij een patiënt kwam, was die zon al hoger geklommen en zag ze niet meer rood...spijtig!
Ik kan bijna niet wachten om de foto's van dit weekend op mijn blog te zetten, maar eerst wil ik jullie de voorgaande reeksen laten zien.
Ik zag deze shots toen ik een laten deed...het vrije weekend erop reed ik er naartoe en ik had dan mijnen digi mee.
Ik zat in St-Gillis-Waas, waar ik die plas in het maïsveld, dat beeld en allerlei bloemen fotografeerde.
Ik zat in Stekene, waar ik die paarden, ganzen en die tweeling-eenden fotografeerde.
Onder de baan naar Eksaarde nam ik de foto's van de herten, boot, het natte gras en nog allerlei flora.
Rond de herten stond een omheinig en ik moest echt mijn lens tussen die kleine vierkante openingen steken om goede foto's te nemen...toen dat beest zich dan verzette, kon ik het niet volgen...dus lens eruit en in een andere opening gaan steken dat was nogal wat, zenne!
Het mannetjeshert was duidelijk den groten baas...amai...en ik kon dat weer niet verdragen, hé!
Ik negeerde hem soms of gaf hem gras of brood, om dan rap de vrouwtjes ook van al dat lekkers te voorzien
Slim als ze zijn (de vrouwtjes) hadden ze dat nogal rap door en bleven volgden ze me als ik enkele stappen opzij ging om die kerel te misleiden!
Dat was wel plezant!

Wim heeft nu 2 weken verlof en is sinds dinsdag onze kamers beginnen verven.
Giovanni zijn kamer gaat ook veranderen, want we hebben nog veel van die grijze verf over van Marnick zijn kamer en dat met het appelblauwzeegroen in Gio's kamer...dat gaat vééél schoner zijn dan nu met dat licht blauw-grijs.
Onze kamer is bijna af...vandaag is hij gaan mountainbiken met de vrienden uit de wijk en hij had geen goesting om verder te doen.
Enkel de donkere kleur moet nog een laagske krijgen en dan is 't af.
Hij heeft nog een week verlof, dus kan hij er nog eens invliegen.
De kleuren heten safari (de donkere) en Toscane...Afrika met Italië gecombineerd...als dat van enige invloed zou zijn...amai...dan zou dat daar op dat kamertje nog WILD aan toe kunnen gaan...dat belooft (hihi)

 

Deze foto werd vrijdag genomen door mijn goede vriendin Lisetteke (Blog Roosje)
Ik was aan 't werken, dus met mijne schort aan stond ik ineens rond 9u aan haar deur.
Ik had de zondag ervoor foto's komen trekken van de paddestoelen die voor haar deur staan aan de overkant van de straat, maar ik was dan niet bij haar binnengewipt en ze vond dat spijtig.
Vrijdag stond ik in Beveren en ik moest niet naar een patiënte in Kallo...en omdat we enkele patiënten hebben in Lisetteke's straat, had ik de kans om dan eens ne keer binnen te springen...geheel onverwachts!
Ik kreeg vanalle snoepgoed aangeboden, maar dat heb ik afgeslagen, omdat ik van de snoep probeer te blijven...maar dat lekkere theetje heb ik naar binnen gewerkt.
Lisetteke nam haar digietje en nam deze toffe foto...ingekadert met een programma via een link van speurneus...staat daar op het blog.

 

Tof fotoke, hé?
Ik was wel goed ingepakt tegen de kou, want da's altijd binnen en buiten voor ons en dan kun je wel een dikke gilé gebruiken, zenne!
Alléé...het was echt plezant om Lisette en Walter nog eens terug te zien...nu in penoir weliswaar door het vroege uur maar de volgende keer gaan we eens naar mijn make.
Lisetteke heeft make al leren kennen toen we in 't shoppingcentrum waren en make met mijn tante Ingrid ook naar daar kwamen...en daarna zijn we gaan markten...en die drie dames kwamen zéér goed overeen met mekaar, zenne!
Plezant, hé!

Deze foto's zijn ook in de zomer van 2006 getrokken.
Ik moest doorheen het glas van het aquarium heen fotograferen en ik dacht dat ik weerkaatsing ging hebben, zoals altijd als je zoiets probeert...maar dat viel reuzegoed mee.

 

Knap hé!

Deze foto's zijn op 1 november genomen, toen ik op bezoek was bij mijn make.
Ik neem tegenwoordig altijd mijnen digi mee...ge kunt nooit weten wat ik weer in mijn vizier krijg, hé!
Een stenen bloemeke bijvoorbeeld...da's eens iets anders dan echte!
Of een vlieg op mijnen auto of één of ander insekt.
Of een boeketje bloemen die op make's tafel staan te pronken.
Of de pot pourie of hoe wordt datte geschreven...opgevreten maïs...alles kan dienen om er foto's van te nemen...kijk maar!

Geniet van een mooi weekend...ik moet werken, ik heb de vroegen, dus vertrek ik morgenvroeg om 6u!
Ik heb 10 dagen na mekaar te werken (Ik ben nu aan de helft).
Vandaag toch efkes tijd gehad om tijdens mijnen toer bij één van mijn beste blogvriendinnen binnen te springen...en daar dan nog ondertussen voor betaald worden ook ...da's kunnen, hé?
Zo moet ge dat doen, zie!
Maar daarover later meer!

Achter onze tuin is een privébos en daarachter heb je een grote tuin en een huis, van geburen uit de straat achter ons huis.
Die hebben twee honden en die begonnen te blaffen, niet te doen, en alsmaar omhoog te springen.
Eerst had ik het niet door, maar dan zag ik ineens een kat in een boom zitten.
Ze kwam er niet uit toen de honden weg waren en ik zag dat ze niet meer uit de boom dierf.
Wim was boven onze kamer aan't verven en ik wees uit het raam "Daar zit een kat in een boom en die durft daar niet uit"
"Maar nee, da's een vogelnest"
Het leek daar wel op zo vanuit het kamerraam vanuit de hoogte bekeken...maar dat beweegt toch normaal niet???
Enfin, hij ging toch gaan kijken en 't was inderdaad een poes die in een boom zat.
Wim is in die boom geklommen...jongens ik verschoot ervan, zo vlot dat dat ging...en hij redde dat arme beest...de poes van de buren.
Die kat wist niet wat haar overkwam...die sprong op de grond en zette het op een lopen...dan bleef ze efkes staan en ze bekeek Wim met veel ongeloof...en dan liep ze verder!
Die heeft nog nooit ne mens in een boom zien klimmen en ze vond dat een wonder, peis ik

Make moest naar het ziekenhuis vandaag om die verdomde 'pinnen' uit haar elleboog te laten halen.
Ik kon haar niet wegbrengen, noch gaan halen, omdat ik in opleiding zat te Zwijnaarde (van 9u t/m 16u), maar ze had haar vriend Roger en mijn tante om haar te helpen.
Ze heeft rond 17u gebeld nadat ze wat had gegeten, en alles is goed verlopen...OEF!
Ze mocht dezelfde dag nog terug naar huis en ze kreeg zelfs een aandenken mee...die verdomde 'pinnen'...amai, schoon aandenken, hé!
Ik hoop dat het nu genoeg is, dat ze niet wéér terug moet, en zij hoopt dat natuurlijk ook.
Want er zit nog een groot stuk 'ijzer' in haar arm, van haar elleboog totaan haar pols en zolang ze er geen last van heeft, mag dat blijven zitten...ze is het nu wel al wat beu en ik geloof dat gerust!
Over twee dagen moet de naad verzorgd worden en dan zal ik terug haar privé-verpleegster spelen

Rode vari of bonte maki...een halfaap en een zeer tam dier...toch in paradisio, waar we vorig jaar naartoe gegaan zijn.
Het was geen voedertijd, maar we hadden wel nog enkele koekjes over van die dat we ook met de doodshoofdaapjes hadden gedeeld.
Dat mocht feitelijk niet, maar op die manier konden wij hen lokken...op ene slaapkop na
Veel was het niet, want we hadden die oorspronkelijk voor de jongens meegenomen, maar dat kwam ons toch goed van pas.
Maar er was een jaloerse dame bij dat aan de voeders was gaan melden.
Wij waren dan al weg, maar Giovanni liep achteraan en die hadden ze nog juist te stekken.
Hij kreeg een vermaning en kwam er dus nog goed vanaf...ik vind dat toch echt kleingeestig, zenne!
De apen worden wel op bepaalde tijdstippen gevoederd, maar dan is er zovéél volk rond, dat je bijna geen kans maakt om er een deftige foto van hen te nemen.
We hebben er dan toch een héle mooie herinnering aan overgehouden, en da's 't voornaamste!
Een fantastische ervaring!

Mijn broerke is eindelijk de plinten komen afwerken de zaterdag aan onze binnendeuren.
Toen hij vloerde staken die er nog niet in, hé!
Ik vroeg hem kort na de feestdagen in 't begin van 't jaar wanneer hij dat kwam doen "Volgend jaar" zei hij dan al lachend.
Hij werkt en is half op zijn eigen als vloerder en hij heeft het enorm druk.
Ik vertelde hem dat ik aan make al had gezegd "Onzen Joe zei volgend jaar, maar ik denk dat hij dat nog meende ook"...hij heeft bij make ook nieuwe vloeren gelegd.
Alléé, mijn broeke heeft toch nog eens aan mij gedacht, maar nu hoop ik wél dat hij ze niet volgend jaar pas gaat komen opvoegen...dat zou wat zijn
Ik kreeg foon van make, omdat ze naar de bank moest en ze vroeg of ik haar wilde brengen.
Ik deed dat en we gingen ook een salade met gebakken kip eten aan de markt.
We zijn om een boeketje bloemen gegaan en naar mijn grootmoeder, de ma van mijne pa...dat was weeral een héle tijd geleden.
Make's vriend Roger belde ook, want hij wil een nieuwe salon kopen en we mochten meekiezen.
Dan make naar huis gebracht en Wim heeft ondertussen aan Marnick zijn kamer gewerkt.
De kamer is eindelijk af van vandaag...oef!
De kleuren op de foto zijn wel iets donkerder dan ze zijn, maar dat komt door dat donker str...weer.
Marnick zijn kamer is PRACHTIG!
Wim is gisteren met de laten gaan werken, maar hij heeft verlof vanaf nu en de week erna en gaat dan aan onze kamer beginnen.

s'Avonds bekeken we de film die mijn broerke gehuurd had '300', maar zo ne zeverfilm, zeg!
Vinden wij toch!
'The Shooter' (of zoiets) was véél beter...ik ben de film naar zijn veelbezochte videotheek gaan binnendoen en ik ben die film gaan huren in die waar wij veel komen.
De zondag sliep in mij uit en Wim was gaan mountainbiken met teh boys van de wijk...en er is een nieuw lid bijgekomen, iemand die pas in de wijk is komen wonen.
Ik ben naar Beveren gereden en ik ben 3 uur zoet geweest met het nemen van foto's.
Ik zat tussen de bloemen en de bijtjes en ik verschoot dat het al zo laat was zeg...dienen tijd vloog voorbij!
s' Avonds waren we om de boys naar Denderbelle.
Marnick verschoot van de eend die zijn 'pitteke' voor hem had gekocht...hij spaart eendjes en dan zet hij die allemaal op ons bad
Deze geeft licht in het donker en veranderd van kleur.
En den Gio kree dan pré.
Ze zijn weeral eens goed verwend!

Veel moet je niet hebben om mooie foto's te nemen...buiten volle batterijen of op zijn minst enkele reserve... ...en enkele viooltjes en ander natuurlijke schoonheden, bedolven onder regenparels!
En een goeie digi, natuurlijk!
De meest geslaagde foto houd ik voor op 't laatst...da's mijn favoriet uit deze reeks.

 

Deze foto's zijn nu niet bepaald de zuiverste foto's...ook omdat ze in het donker zijn genomen en ik bijna niks op mijn digischerm zag...maar ze behoren toch tot mijn favorietjes.
Ze zijn genomen in de zomer van 2005 toen ik met mijn gezinnetje Duitsland op stelten ging gaan zetten.
We verbleven in het Ferienpark te Bad Arolsen in een chalet en ik zette daar altijd melk met brood voor een poes die daar vrij rondliep en ons al eens met een bezoekske kwam vereren.
Het terras lag dan telkens vol met opengesmeerd brood en ik dacht echt "Wat een vuile kat is me da", maar ik had haar valselijk beschuldigd...zo bleek achteraf.
Toen we op een avond gezelschapsspellekes zaten te spelen viel mijn oog op een beest op het terras en ik zei "Jongens, der zit een hele dikke kat op da terras" dus wij met zen viertjes gaan kijken, hé!
Het bleek geen kat te zijn, maar een moeder-wasbeer met haar drie jonkie's.
We hebben de eer gehad om hen 5 avonden op bezoek te krijgen...met tussenpozen, want als ze het gepeist had, dan keerde ze haar kont en volgden die tienertjes gedwee (ongelofelijk, hé ) om na een tijdje weer terug te keren voor het brood en chocolat die wij al speciaal voor hen kochten.
Ze kwamen echt héél dicht, maar elke poging om hen aan te raken, luktte niet.
Op de laatste avond zat ik daar alleen en dan was er ne slimmerik bij die met gans den broodzak ging gaan lopen.
Hij geraakte niet op tijd onder de schutting, zodat ik dat brood nogal rap terughad, want hij moest maar geduld hebben.
En er was ook eentje bij die het verschil niet kende tussen een stukske chocolat en mijne vinger hij zal verblind geweest zijn door het licht dat op het terras scheen, denk ik!
We hebben nog voor ons vertrek een doos gevuld met brood en chocolat en we gingen met lood in de schoenen weer huiswaarts...wat hebben we hen gemist, jongens toch!
We zijn er twee weken geweest, maar hebben hen pas in de tweede week ontdekt...en hadden we geen eten gezet voor die kat, dan hadden we hen gewoon niet gezien, hé!
Maar dit is een echt onbeschrijfelijke ervaring geweest...en ook hét hoogtepunt van die reis.
We hebben héél véél kastelen gezien en toffe dingen gedaan (foto's volgen ooit nog wel) maar het kontakt met die wasberen is iets dat we nooit van ons leven nog zullen vergeten!

De Forten te Dendermone zijn grote vijvers die met mekaar verbonden zijn en waar je volledig kunt rond wandelen...hetgeen ik heb gedaan.
Ik kende de Forten nog van vroeger...ik heb 8 jaar te Dendermonde gewoond, allééja Denderbelle.
In één van die winters ben ik nog met ijsschaatsen de Forten op gegleden...en er was ook aan de eendjes gedacht...er was een opening in het ijs gemaakt, helemaal aan de kant.
Ik had geen oud brood bij, maar was wel bij een bakker binnen gesprongen om één te kopen, speciaal voor mijn gevederde vriendjes...de eendjes.
Zeer dankbare fotomodellekes!
Ik zag ook een reiger zitten, midden in het grote meer.
Eerst dacht ik dat het een beeld was, maar toen ik dat beeld zag bewegen, wist ik dat het een echte reiger was, dus weer de digi bovengehaald en op de gevoelige plaat vastgelegd...aja!

 


 
 
 



 
Bijna op het einde van mijn wandeling dacht ik "Amai was da? Da stinkt hier gelijk rotte vis!" en 'twas ne rottende vis ook!
Ik heb ook daar enkele foto's van genomen, maar die waren zo onsmakelijk en deden mij aan die geur denken, dat ik die wijselijk van de kaart heb geveegd

Marnick kwam gisteren al wenend thuis.
Op weg van de school naar huis had hij iets vreselijks meegemaakt.
Er lag een gewonde duif op het voetpad en enkele jongeren vonden er niet beter op dan dat arme beestje als voetbal te gebruiken.
Eerst begonnen ze erop te trappen, om die duif daarna dan weg te shotten.
Marnick dierf niks zeggen, maar hij nam de duif wel weg en legde die op een andere plaats, uit de buurt van die martelende jongens.
Hij kreeg nog te horen "ge moogt die niet vastpakken, want er kunnen microben opzitten!"
Gelukkig trok Marnick zich daar niks van aan toen hij zag dat het beestje op haar ene goeie poot haar folteraars probeerde te ontvluchten.
Ik vond het echt hartverscheurend wat ik hoorde en ik zou het niet moeten zien hebben, want ik zou die jongens al rap vastgegrabbeld hebben en hen eens goed door mekaar hebben geschudt...verdoeme toch!
Als ze dat een manier van 'stoer doen' vinden...een kansloos dier zo folteren...dan hebben ze het mis!!!
Ik ben direkt in mijnen auto gestapt en Marnick reed mee, omdat ik die duif wilde behoeden voor andere meedogenloze 'voetballers' en haar een kans wou geven om 'waardig' te kunnen sterven op een warme en veilige plaats.
We hebben die duif (mannetje of vrouwtje) in een bak gelegd, met een andere bak met gaatjes erover, naast onze vogelkooi.
Ik heb Marnick er wel op voorbereidt dat ze zou sterven, omdat er geen fut meer in zat.
Ik inspecteerde haar op eventuele wonden, deed haar vleugels uiteen, maar er kwam geen reactie.
Het enige dat ze deed was haar goede poot om mijn vinger houden, terwijl ik haar omkeerde om haar te onderzoeken...maar er kunnen zich ook inwendige bloedingen hebben voorgedaan, en da's niet onwaarschijnlijk.
Ze at niet en dronk niet en ik denk dat ze helse pijn had...je kunt dat onmogelijk weten, hé!
Ik keek nog even naar haar voordat ik naar bed ging en dan leefde ze nog.
Maar vannacht moet ze gestorven zijn...Marnick was in alle staten en weende natuurlijk weer.
Ik moest om 9u te Zwijnaarde zijn voor een bijscholing over 'Communicatie: Moeilijke geprekken'...zeer interessant en ik zat in een tof groepke...ik kon dus later opstaan.
Doordat ik Marnick moest troosten voordat hij naar school ging, en doordat die GPS mij dankzij Giovanni's instelling niet via de autosnelweg wou leiden, maar via binnenwegels...kwam ik bijna 10 minuten te laat.
Marnick is nu bij een vriendje gaan spelen tot 18u en da's maar beter zo, dan denkt hij niet te veel aan die duif, hé!
We hebben haar doodstrijd misschien wel wat gerokken, door haar binnen te halen (tot ergernis van Wim, die het beu is dat wij telkens weer duiven proberen te redden, de derde al)
Maar ik troost mij er toch mee dat ze minder heeft afgezien als dat ze buiten was blijven liggen, in het zicht van jongeren die het plezant vinden om dieren te pijnigen!
Ik heb er vanmorgen nog enkele foto's van genomen.
Toen ze nog leefde, lag ze wel verder van het drinkbakje verwijderd.
Heeft ze nog een poging gedaan om iets te drinken, dat weet ik niet.
Maar toen ik haar bekje in het water stak, wilde ze niet drinken.
Ze droeg ook geen ringen, dus was het een wilde duif.

Slimme vrouwen zijn gevaarlijk !
  

Een man belt naar huis vanuit kantoor en vertelt zijn vrouw; "Schat, er

is iets tussengekomen.

Ik krijg hier de kans om een week lang te gaan vissen.

Die kans wil ik echt niet laten liggen.

Ons team vertrekt vrijwel onmiddellijk.

Zou jij mijn kleren, vismateriaal en vooral mijn blauwe zijden pyjama kunnen inpakken?

Ik kom over een uurtje thuis om de spullen op te pikken. Bedankt !"

Hij haast zich naar huis, grabbelt alles mee en gaat er weer als een speer vandoor.

Een week later komt hij terug thuis. Zijn vrouw vraagt hem; "En ? Leuke trip gehad ?"

"Oh ja, fantastisch! Maar je was vergeten mijn blauwe zijden pyjama in te pakken", antwoordt hij.

"Oh nee, helemaal niet", zegt de vrouw. "Die had ik in je viskoffer gestopt".

Deze foto nam ik deze zomer 2007 aan het fort van Breendonk.
Ik vind hem speciaal, ten eerste omdat het een mooie duif is...maar ook door de manier waarop ze kijkt...om haar houding en om de achtergrond...die duif tegen dat water.
De voorgrond...of de ondergrond waarop ze zit, da's dan weer wat minder...duivestront... ...maar tja...dat hoort er nu eenmaal bij, hé!
Een favorietje...toch wel!

Ik heb een druk weekend achter de rug!
Een druk werkweekend, begonnen de vrijdag met die vroegen en dat stuk laten...en in het weekend had ik de laten.
Ik stond weer voor niks bij een patiënt.
Zijn vrouw had ons s'middags afgebeld, omdat hij in het ziekenhuis ligt, maar ik had dat niet doorgekregen (we hebben een werkgsm)
s'Avonds kreeg ik foon "Ik bel voor een annulatie!"
"Ja, ik weet het al...ik ben er al geweest en zijn vrouw zei dat hij in het ziekenhuis ligt, ik stond daar voor niks!"
Ze exuseerde zich, de vrouw van de wacht en ik denk dat ze wel weet waarom.
Het is al de derde keer dat ze mij ergens voor niks naartoe sturen.
Tegenwoordig sturen ze een smske, maar ze zetten er niet bij dat het om een oproep of een annulatie gaat.
De eerste keer haalde ik in het weekend een koppel uit hun bed, terwijl ze ons geanulleerd hadden, omdat de verzorging niet meer nodig was.
De tweede keer reed ik op een laten in de spitsuren naar Temse voor een inspuiting...iemand die normaal op de morgend stond, maar die meneer moet naar de dokter en hij had geen inspuitingen meer nodig, dus belde hij ons af.
Door de wacht was ik er naartoe gereden, helemaal voor niks!
Ze bellen later op de avond altijd, om te vragen of we de berichten gekregen hebben en dan hebben ze het mogen kunnen, zenne...kwaad dat ik was!
En ik heb het bericht naar Gent gestuurd en gezegd wat ze me gelapt hadden...plus het feit dat ze soms niet eens opnemen, waardoor wij eventuele nieuwe patiënten mislopen.
Daarna was die mevrouw zéér vriendelijk tegen mij en ze gaf me info aan overvloed via sms
Nu was het diezelfde die mij nu belde...wel spijtig...ik heb mij kalm gehouden, omdat het in St-Niklaas zelf was en ik niet speciaal moest omrijden...en omdat zij altijd haar naam zegt en ze de vorige keer zo haar best had gedaan.
We hebben er toen nog om gelachen "Heb ik mijn best nu niet gedaan?"
Nu had een collega dat sms naar de verkeerde sektor gestuurd, zeg! Kan zij niet aan doen, hé maar zij zat er wel mee verveeld...en ik ook, want da's afrontelijk tegenover de patiënten, zenne!
Enfin, vandaag had ik recuup 1 en ik was vroeg opgestaan om foto's te gaan nemen...ik had enkele mooie plaatsen gevonden tijdens mijne laten.
Om 10u belde mijn hoofdverpleegster...morgen had ik ook recuup 1, maar ik moet weer gaan werken!
Een collega van sektor Dendermonde haar vader is plotseling gestorven en een collega van ons moet 3 dagen gaan inspringen, omdat ze zonder volk zitten...dus moet ik in zijn plaats onze toer opvangen.
"Tis weer bij jou, hé!" zei mijn hoofdverpleegster... en da's waar...ik heb er echt nooit sjans mee! Pfff

Ik heb nog veel foto's van dat bijtje.
En ik dacht dat ze me beu geworden was, omdat ze ineens rap van bloem tot bloem begon te vliegen...maar achteraf zag ik op de foto dat het een ander bijtje was...dus dat bijtje op die blauwe bloem, da's diene speedy Gonzales!
Ik zag ook een oude fiets in het water liggen...waar oud afval al niet voor kan dienen, hé!
Deze foto's zijn het vervolg van de vorige serie...ze zijn ook in het park genomen.

 
Ik ben echt blij dat ik nu ook verticale foto's kan inkaderen en van mijn naam kan voorzien...nog eens bedankt, Ingridje!
Ik heb de andere foto van 't peird van Dendermonde vervangen...kijk maar eens tussen 't peird zijn poten
En als je deze foto's al mooi vindt, dan moet je eens naar deze link gaan.
Deze fotograaf is een manusje vanalles en zijn camera zou ik wel eens graag in mijn handjes hebben, zie!
Kijk vooral maar eens naar de macrofoto's...die zijn SUBLIEM...niet te evenaren!
Die digi plus die macrolens...jongens toch, dan zal ik al zéker niet meer te houden zijn.
Awel...ik ga ervoor sparen, zie!

 raymsfotosite.web-log.nl/.../09/uitleg_hdr.html

Deze foto is ook in 'Le monde sauvage' genomen tijdens de zomer van 2006.
Het was tijdens een roofvogelshow en ik ben hier wel fier op, omdat deze arend in de lucht vloog op het moment dat ik hem fotografeerde.
Dat was met mijn vorige digi, die geen macro-foto's kon maken, maar voor de rest wel verdomd goeie foto's nam.
Ik hoopte dat deze foto gelukt was, alhoewel dat ik er niet veel van verwachtte.
Je kan dat op het kleine schermpje aan het toestel moeilijk zien, vind ik.
Daar lijken die foto's soms echt schoon en zuiver op, tot je ermee thuiskomt en je ze op je PC-scherm ziet...da's dan héél wat anders.
Nu neem ik foto's bij de vleet van hetzelfde onderwerp...toch van hetgene dat ik wil dat er toch ene foto zuiver van is.
Vroeger deed ik dat nog niet, met soms alle gevolgen vandien..."schiiiitttt mislukt"
Voor deze foto had ik maar één kans...one shot...en 't was dan nog wel een goeie ook!
Kijk zelf maar!

Deze foto's zijn ook diezelfde zondag gefotografeerd, maar dan in het park van Dendermonde.
De verticale foto's hebben wel een kader, maar mijn naam staat er niet bij...spijtig, maar dat lukt mij niet meer en ik weet niet hoe het komt.
Ik heb al vanalles geprobeert, maar de kaders blijven horizontaal en dan passen die foto's daar natuurlijk niet in, hé...dus heb ik die kaders er via paint rondgekregen.
Onderweg naar Dendermonde zag ik deze prachtige bloemen.



Ik had het geluk dat er ook in het park nog bloemen te vinden waren...en dat er op dat moment een bijtje op zat...en een klein vliegske...mijn favoriete foto's...toch wel...die horen dus feitelijk ook in die reeks thuis.
Ik heb al een heleboel favorietjes, zenne...er zijn altijd enkele foto's die er bovenuit springen van de rest...vind ik toch!
De weerspiegeling van dat huis in het water vind ik ook een speciale foto.
En de andere bloemen...zoals die met het zand in...precies een bloemkool, hé?
Een speciale plant, ik had die nog nooit gezien.
Niet dat ik groene vingers heb en daar veel van afweet...verre van!
Maar...ik heb nog altijd de smaak te pakken...zoals tijdens mijn bezoekje aan make donderdag...ik had mijnen digi weer mee...en de boys wilden play-station spelen...en zij maar zagen...en ikke maar fotograferen
"Nog ene" en dan kwam ik weer voorbij iets interessant "Alléé, nog ene"
"Zeg mama!"
Maar toen ik deze foto's nam was ik helemaal (in alle rust) alleen.

Danzij een programma dat Ingrid van Villa_kakelbont mij heeft opgestuurd, heb ik mijn foto kunnen inkaderen en mijn naam kunnen inzetten.

BEDANKT INGRIDJE...SMAK!
 

Ik kan je niet vergeten
je zit voortdurend in mijn hoofd
Ik wil het je laten weten
ik hoop dat je me gelooft

Je zit in mijn dromen ingebakken
je wil er niet uit
Ik wil je naam vastpakken
het helpt me niet vooruit

Je blijft constant bij mij
ik voel je blik in mijn rug
Ik ben zo niet vrij
geen me mijn vrijheid terug

Je palmt mijn herinneringen in
en je laat niet meer los
Ik zie totaal geen begin
ik zie de streken van een vos

Je bent altijd al leep geweest
en je gaf nooit iets snel op
Je dwaalt rond me als een geest
je bijt je vast in mijn kop

Ik zal aan iets anders denken
je zal het moeten verstaan
Ik bedien je niet op je wenken
nee...ik zal je laten je gaan

(Pure fantasie, hé mensen...voor alle duidelijkheid )

Ik had de vroegen vandaag...euh nee...ik had de laten vandaag...euh nee...ik had de vroegen EN de laten vandaag...da's verwarrend opdenduur, hé zeg!
Ik had toer Stekene...en amai, die is druk geworden.
Toch efkes tijd gemaakt om na mijn toerke eens in Puivelde binnen te wippen en een taske koffie te gaan drinken bij mijn make.
Daar gaat het al veel beter mee...ze heeft haar huis al opgedweild...de trezebees zeg!
Ze kan niet stilzitten en zo houdt ze zichzelf bezig...en ze moet haar hand toch zoveel mogelijk gebruiken, zegt ze...dus waarom niet dweilen???
Ik ben dezelfde...ik zit met mijne knie in een brace, ik schuif uit op een plas water terwijl ik die efkes heb uitgedaan en ik moest ermee naar de spoed...gelukkig niks ergs, 'k moest mij rustig houden.
De week nadien stond ik al op mijn ladder mijn keuken te behangen.
Ik mistrap mij enkele jaren later en diezelfde knie doet zeer en is gezwollen.
Ik ben daar een hele week mee blijven werken...al rondpikkelend!
Met koorts en een hoge bloeddruk ben ik ook al gaan werken, en ik ben ooit op mijn werk van mezelve gegaan na een reactie op medicatie om borstvoeding te doen stoppen...en ik weet waar dat vandaan komt...van mijn make
Deze avond ben ik nog voor een kleine 2 uurtjes de baan op gegaan...een dag van bijna 9u vandaag!
En dit weekend heb ik de laten...dus kom ik jullie een zalig weekend wensen!

Weer één van mijn favoriete foto's...getrokken in Paradisio in de zomer van 2006.
Deze aapjes zijn echt schattig, maar moeilijk te fotograferen!
Ze zijn rap en komen enkel tevoorschijnt als er iets te bikken valt.
We hadden koekjes bij voor ons eigen, maar we hebben die wel met hen gedeeld.
En zo kon ik enkele héle mooie foto's nemen.

Ik heb mij gisteren een nieuwe scanner gekocht en ik wilde hem eens uittesten.
Vermits ik op het blog van Viva op bezoek was en daar naar aanleiding van het sterven van haar poes Nestje ook aan mijn poezen terugdacht, en dat het 1 november is, ben ik in mijn albums gaan neuzen en heb ik de foto's van mijn overleden poezen ingescand.
We hadden enorm veel poezen bij make thuis...ik heb niet anders geweten...maar mijn eigen eerste poes was een kater Mickey genaamd.
Ik en mijn ex-man woonden toen samen in een huurhuisje en mijn schoonzusje kwam Mickey bij ons brengen, haar broertje was er allergisch aan.
Het was één van een nest katjes die een poes op haar werk achter een machine had weggestoken, maar omdat ze begonnen rond te lopen, werden ze ontdekt en haar baas wilde ze in de put steken, dus nam ze eentje mee.
De moeder was een gewone zwarte poes, maar zijn vader was een rasechte siamees en hij was de enige die op zijne pa leek.
Ik had dus een chocolat point halfbloed siamese kater...net een grijs muisje en feitelijk te klein om bij de moeder weg te gaan...deed me denken aan Mickey Mouse met die zwarte oortjes en zwarte snoet, dus was de naam vlug gekozen.
Ik heb hem grootgebracht met een papflesje waar oorspronkelijk snoepjes in zat.

Mickey was de liefste en braafste kat die ik ooit gekend heb!
Hij kwam niet aan onze parkieten en zelfs Giovanni mocht ermee doen wat hij wou...aan zijn oren en staart trekken, dat deed hem niets.
Hij liet hem efkes doen en maakte zich dan uit de voeten...hoewel ze mij bang hadden gemaakt "Een siamees is een jaloerse kat, dus let op als die bij je baby in de buurt komt!"
Tja...hij kreeg altijd de volle aandacht en moest dat nu delen...maar nooit geen problemen mee gehad, zenne!

Mickey maakte ook ne verhuis mee, want na 8 maanden in dat huisje te hebben gewoond, kochten wij ons een huis.
We zijn dan getrouwd (slechts 2 dagen op die foto hieronder) en dan de geboorte van Giovanni.
Mickey werd 3 jaar...tot ik hem langs de baan vond...hij was overreden en daar heb ik echt wel héél lang van afgezien...dierenvrienden zullen mij daar wel in verstaan!

Na Mickey wilde ik geen andere kat meer, omdat ik er teveel vanaf zag als ze verdwenen...vooral als ik ze dood zag...maar dat was buiten Mousti gerekend.
Mousti verscheen ineens bij ons en ik gaf haar te eten...ze is dan blijven komen, tot ze kort nadien plots verdween.
Ik dacht dat ze terug naar haar baasjes was gegaan, maar ik mistte haar toch, omdat het zo'n lieve en een speelvogel was.
Het was winter toen ze verdwenen was, en toen het wat beter weer begon te worden, begonnen we iets te ruiken.
We hadden een inkommetje voor onze achterdeur, dat we later hebben afgebroken en een groot schuifraam aan de zijkant gestoken, na de aankoop van een nieuwe keuken.
We vonden daar onze Mousti dood...blijkbaar was ze bevroren geweest en al een tijd dood.
Macaber, ik weet het, maar zo is het gebeurd!
We denken dat ze vergiftigd is en naar huis is gekomen toen wij op dat moment niet thuis waren.
En daar heb ik verdorie ook veel van afgezien!



Misja was ook al een volwassen kat toen ze bij ons kwam...gekregen van een kennis van ons.
Na deze schattige katjes, kreeg ze nog een nestje van 5 en dan was ze plotseling verdwenen...we weten niet wat er met haar is gebeurd.
Die kleintjes heb ik op dezelfde manier als Mickey grootgebracht, zelfs toen ik moest inspringen voor de nacht in het rusthuis waar ik werkte.
Ik was rond 8u thuis, maar lag dan pas rond 10u in mijn bed...dat was nogal een werk, zenne!
Ik heb ze toch 5 een thuis kunnen bezorgen en we hebben zelf geen gehouden.
Marnick kwam er ook bij en dat werd me efkes teveel...met een echtgenoot die nooit hielp noch thuis was, zag ik dat niet meer zitten.

Ik ben dan met de boys verhuist en we zijn bij een vriendin van mij een klein poesje gaan halen, die we ook Mickey noemden, hoewel zij een meisje was.
En dat heb we meermaals ondervonden...ze wierp altijd een nest van 5 jonkie's, die ik wel rap kwijt raakte, omdat het meestal rostjes waren.
Blijkbaar was er een roste kater verliefd op mijn kattin
Het was ook wel een dankbare kat...ze kon alle hulp gebruiken, wanneer die katjes alle 5 te eten wilden hebben...die vochten om een tepel en dan weende ze terwijl ze naar mij keek...dan vroeg ze mijn hulp.
En dan begon ze te spinnen wanneer dat deed.
Ik heb ook oud en nieuw van 1999-2000...het millenium, met haar gevierd.
De boys lagen al in hun bed en ik had op dat moment niemand...de zelfontspanner aangezet, enkele films gehuurd en gezellig de avond doorgebracht met onze lieve Mickey...een schat, maar wel de vuilste kat die ik ooit gehad heb.
Mensenlief...ik ben er ook dikwijls kwaad op geweest, zenne omdat ze het telkens weer klaarspeelde om haar behoefte te doen naast haar kattenbak
Ook zij verdween spoorloos en we hebben haar nooit teruggezien.
Ik heb daarna geen poezen meer gehad, omdat mijn broer zijn jongste zoontje er allergisch aan is en ook astma heeft.

Het is 1 november...maar ik ga nooit naar het kerkhof.
Wat ik wel doe, is de mensen die gestorven zijn van mijn familie, mijn oma (die we moeke noemden) en opa's, 3 nonkels, Jackie, Alex, en Eddy...mijn 2 neven Jonas en Ronnie (véél te jong gestorven)...of van de patiënten die ik gekend heb...mijn Hollandse penvriendin Diënne die op 15-jarige leeftijd is gestorven aan leukemie...mijn beste vriendin haar vriend Tom die het ook moest afleggen tegen leukemie...en een collegatje van mij die een auto-accident had op 25-jarige leeftijd...ik wil al deze mensen herdenken!

Ik zet er eerst de foto's op die ik aan de Dender heb getrokken vorige week zondag...een dag waarvan ik heb genoten...in de natuur zijn doet deugd!
De foto van de trap is goed meegevallen...de kleuren komen echt mooi uit.
Die pluisbloem is ook eindelijk eens een keer goed gelukt, dat had ik al eens een paar keer geprobeert, zonder resultaat.
De laatste foto was feitelijk een geintje...en t'is nog een mooie foto geworden ook