Deze foto's zijn ook in de zomer van 2006 getrokken.
Ik moest doorheen het glas van het aquarium heen fotograferen en ik dacht dat ik weerkaatsing ging hebben, zoals altijd als je zoiets probeert...maar dat viel reuzegoed mee.

 

Knap hé!

Deze foto's zijn op 1 november genomen, toen ik op bezoek was bij mijn make.
Ik neem tegenwoordig altijd mijnen digi mee...ge kunt nooit weten wat ik weer in mijn vizier krijg, hé!
Een stenen bloemeke bijvoorbeeld...da's eens iets anders dan echte!
Of een vlieg op mijnen auto of één of ander insekt.
Of een boeketje bloemen die op make's tafel staan te pronken.
Of de pot pourie of hoe wordt datte geschreven...opgevreten maïs...alles kan dienen om er foto's van te nemen...kijk maar!

Geniet van een mooi weekend...ik moet werken, ik heb de vroegen, dus vertrek ik morgenvroeg om 6u!
Ik heb 10 dagen na mekaar te werken (Ik ben nu aan de helft).
Vandaag toch efkes tijd gehad om tijdens mijnen toer bij één van mijn beste blogvriendinnen binnen te springen...en daar dan nog ondertussen voor betaald worden ook ...da's kunnen, hé?
Zo moet ge dat doen, zie!
Maar daarover later meer!

Achter onze tuin is een privébos en daarachter heb je een grote tuin en een huis, van geburen uit de straat achter ons huis.
Die hebben twee honden en die begonnen te blaffen, niet te doen, en alsmaar omhoog te springen.
Eerst had ik het niet door, maar dan zag ik ineens een kat in een boom zitten.
Ze kwam er niet uit toen de honden weg waren en ik zag dat ze niet meer uit de boom dierf.
Wim was boven onze kamer aan't verven en ik wees uit het raam "Daar zit een kat in een boom en die durft daar niet uit"
"Maar nee, da's een vogelnest"
Het leek daar wel op zo vanuit het kamerraam vanuit de hoogte bekeken...maar dat beweegt toch normaal niet???
Enfin, hij ging toch gaan kijken en 't was inderdaad een poes die in een boom zat.
Wim is in die boom geklommen...jongens ik verschoot ervan, zo vlot dat dat ging...en hij redde dat arme beest...de poes van de buren.
Die kat wist niet wat haar overkwam...die sprong op de grond en zette het op een lopen...dan bleef ze efkes staan en ze bekeek Wim met veel ongeloof...en dan liep ze verder!
Die heeft nog nooit ne mens in een boom zien klimmen en ze vond dat een wonder, peis ik

Make moest naar het ziekenhuis vandaag om die verdomde 'pinnen' uit haar elleboog te laten halen.
Ik kon haar niet wegbrengen, noch gaan halen, omdat ik in opleiding zat te Zwijnaarde (van 9u t/m 16u), maar ze had haar vriend Roger en mijn tante om haar te helpen.
Ze heeft rond 17u gebeld nadat ze wat had gegeten, en alles is goed verlopen...OEF!
Ze mocht dezelfde dag nog terug naar huis en ze kreeg zelfs een aandenken mee...die verdomde 'pinnen'...amai, schoon aandenken, hé!
Ik hoop dat het nu genoeg is, dat ze niet wéér terug moet, en zij hoopt dat natuurlijk ook.
Want er zit nog een groot stuk 'ijzer' in haar arm, van haar elleboog totaan haar pols en zolang ze er geen last van heeft, mag dat blijven zitten...ze is het nu wel al wat beu en ik geloof dat gerust!
Over twee dagen moet de naad verzorgd worden en dan zal ik terug haar privé-verpleegster spelen

Rode vari of bonte maki...een halfaap en een zeer tam dier...toch in paradisio, waar we vorig jaar naartoe gegaan zijn.
Het was geen voedertijd, maar we hadden wel nog enkele koekjes over van die dat we ook met de doodshoofdaapjes hadden gedeeld.
Dat mocht feitelijk niet, maar op die manier konden wij hen lokken...op ene slaapkop na
Veel was het niet, want we hadden die oorspronkelijk voor de jongens meegenomen, maar dat kwam ons toch goed van pas.
Maar er was een jaloerse dame bij dat aan de voeders was gaan melden.
Wij waren dan al weg, maar Giovanni liep achteraan en die hadden ze nog juist te stekken.
Hij kreeg een vermaning en kwam er dus nog goed vanaf...ik vind dat toch echt kleingeestig, zenne!
De apen worden wel op bepaalde tijdstippen gevoederd, maar dan is er zovéél volk rond, dat je bijna geen kans maakt om er een deftige foto van hen te nemen.
We hebben er dan toch een héle mooie herinnering aan overgehouden, en da's 't voornaamste!
Een fantastische ervaring!

Mijn broerke is eindelijk de plinten komen afwerken de zaterdag aan onze binnendeuren.
Toen hij vloerde staken die er nog niet in, hé!
Ik vroeg hem kort na de feestdagen in 't begin van 't jaar wanneer hij dat kwam doen "Volgend jaar" zei hij dan al lachend.
Hij werkt en is half op zijn eigen als vloerder en hij heeft het enorm druk.
Ik vertelde hem dat ik aan make al had gezegd "Onzen Joe zei volgend jaar, maar ik denk dat hij dat nog meende ook"...hij heeft bij make ook nieuwe vloeren gelegd.
Alléé, mijn broeke heeft toch nog eens aan mij gedacht, maar nu hoop ik wél dat hij ze niet volgend jaar pas gaat komen opvoegen...dat zou wat zijn
Ik kreeg foon van make, omdat ze naar de bank moest en ze vroeg of ik haar wilde brengen.
Ik deed dat en we gingen ook een salade met gebakken kip eten aan de markt.
We zijn om een boeketje bloemen gegaan en naar mijn grootmoeder, de ma van mijne pa...dat was weeral een héle tijd geleden.
Make's vriend Roger belde ook, want hij wil een nieuwe salon kopen en we mochten meekiezen.
Dan make naar huis gebracht en Wim heeft ondertussen aan Marnick zijn kamer gewerkt.
De kamer is eindelijk af van vandaag...oef!
De kleuren op de foto zijn wel iets donkerder dan ze zijn, maar dat komt door dat donker str...weer.
Marnick zijn kamer is PRACHTIG!
Wim is gisteren met de laten gaan werken, maar hij heeft verlof vanaf nu en de week erna en gaat dan aan onze kamer beginnen.

s'Avonds bekeken we de film die mijn broerke gehuurd had '300', maar zo ne zeverfilm, zeg!
Vinden wij toch!
'The Shooter' (of zoiets) was véél beter...ik ben de film naar zijn veelbezochte videotheek gaan binnendoen en ik ben die film gaan huren in die waar wij veel komen.
De zondag sliep in mij uit en Wim was gaan mountainbiken met teh boys van de wijk...en er is een nieuw lid bijgekomen, iemand die pas in de wijk is komen wonen.
Ik ben naar Beveren gereden en ik ben 3 uur zoet geweest met het nemen van foto's.
Ik zat tussen de bloemen en de bijtjes en ik verschoot dat het al zo laat was zeg...dienen tijd vloog voorbij!
s' Avonds waren we om de boys naar Denderbelle.
Marnick verschoot van de eend die zijn 'pitteke' voor hem had gekocht...hij spaart eendjes en dan zet hij die allemaal op ons bad
Deze geeft licht in het donker en veranderd van kleur.
En den Gio kree dan pré.
Ze zijn weeral eens goed verwend!

Veel moet je niet hebben om mooie foto's te nemen...buiten volle batterijen of op zijn minst enkele reserve... ...en enkele viooltjes en ander natuurlijke schoonheden, bedolven onder regenparels!
En een goeie digi, natuurlijk!
De meest geslaagde foto houd ik voor op 't laatst...da's mijn favoriet uit deze reeks.

 

Deze foto's zijn nu niet bepaald de zuiverste foto's...ook omdat ze in het donker zijn genomen en ik bijna niks op mijn digischerm zag...maar ze behoren toch tot mijn favorietjes.
Ze zijn genomen in de zomer van 2005 toen ik met mijn gezinnetje Duitsland op stelten ging gaan zetten.
We verbleven in het Ferienpark te Bad Arolsen in een chalet en ik zette daar altijd melk met brood voor een poes die daar vrij rondliep en ons al eens met een bezoekske kwam vereren.
Het terras lag dan telkens vol met opengesmeerd brood en ik dacht echt "Wat een vuile kat is me da", maar ik had haar valselijk beschuldigd...zo bleek achteraf.
Toen we op een avond gezelschapsspellekes zaten te spelen viel mijn oog op een beest op het terras en ik zei "Jongens, der zit een hele dikke kat op da terras" dus wij met zen viertjes gaan kijken, hé!
Het bleek geen kat te zijn, maar een moeder-wasbeer met haar drie jonkie's.
We hebben de eer gehad om hen 5 avonden op bezoek te krijgen...met tussenpozen, want als ze het gepeist had, dan keerde ze haar kont en volgden die tienertjes gedwee (ongelofelijk, hé ) om na een tijdje weer terug te keren voor het brood en chocolat die wij al speciaal voor hen kochten.
Ze kwamen echt héél dicht, maar elke poging om hen aan te raken, luktte niet.
Op de laatste avond zat ik daar alleen en dan was er ne slimmerik bij die met gans den broodzak ging gaan lopen.
Hij geraakte niet op tijd onder de schutting, zodat ik dat brood nogal rap terughad, want hij moest maar geduld hebben.
En er was ook eentje bij die het verschil niet kende tussen een stukske chocolat en mijne vinger hij zal verblind geweest zijn door het licht dat op het terras scheen, denk ik!
We hebben nog voor ons vertrek een doos gevuld met brood en chocolat en we gingen met lood in de schoenen weer huiswaarts...wat hebben we hen gemist, jongens toch!
We zijn er twee weken geweest, maar hebben hen pas in de tweede week ontdekt...en hadden we geen eten gezet voor die kat, dan hadden we hen gewoon niet gezien, hé!
Maar dit is een echt onbeschrijfelijke ervaring geweest...en ook hét hoogtepunt van die reis.
We hebben héél véél kastelen gezien en toffe dingen gedaan (foto's volgen ooit nog wel) maar het kontakt met die wasberen is iets dat we nooit van ons leven nog zullen vergeten!

De Forten te Dendermone zijn grote vijvers die met mekaar verbonden zijn en waar je volledig kunt rond wandelen...hetgeen ik heb gedaan.
Ik kende de Forten nog van vroeger...ik heb 8 jaar te Dendermonde gewoond, allééja Denderbelle.
In één van die winters ben ik nog met ijsschaatsen de Forten op gegleden...en er was ook aan de eendjes gedacht...er was een opening in het ijs gemaakt, helemaal aan de kant.
Ik had geen oud brood bij, maar was wel bij een bakker binnen gesprongen om één te kopen, speciaal voor mijn gevederde vriendjes...de eendjes.
Zeer dankbare fotomodellekes!
Ik zag ook een reiger zitten, midden in het grote meer.
Eerst dacht ik dat het een beeld was, maar toen ik dat beeld zag bewegen, wist ik dat het een echte reiger was, dus weer de digi bovengehaald en op de gevoelige plaat vastgelegd...aja!

 


 
 
 



 
Bijna op het einde van mijn wandeling dacht ik "Amai was da? Da stinkt hier gelijk rotte vis!" en 'twas ne rottende vis ook!
Ik heb ook daar enkele foto's van genomen, maar die waren zo onsmakelijk en deden mij aan die geur denken, dat ik die wijselijk van de kaart heb geveegd

Marnick kwam gisteren al wenend thuis.
Op weg van de school naar huis had hij iets vreselijks meegemaakt.
Er lag een gewonde duif op het voetpad en enkele jongeren vonden er niet beter op dan dat arme beestje als voetbal te gebruiken.
Eerst begonnen ze erop te trappen, om die duif daarna dan weg te shotten.
Marnick dierf niks zeggen, maar hij nam de duif wel weg en legde die op een andere plaats, uit de buurt van die martelende jongens.
Hij kreeg nog te horen "ge moogt die niet vastpakken, want er kunnen microben opzitten!"
Gelukkig trok Marnick zich daar niks van aan toen hij zag dat het beestje op haar ene goeie poot haar folteraars probeerde te ontvluchten.
Ik vond het echt hartverscheurend wat ik hoorde en ik zou het niet moeten zien hebben, want ik zou die jongens al rap vastgegrabbeld hebben en hen eens goed door mekaar hebben geschudt...verdoeme toch!
Als ze dat een manier van 'stoer doen' vinden...een kansloos dier zo folteren...dan hebben ze het mis!!!
Ik ben direkt in mijnen auto gestapt en Marnick reed mee, omdat ik die duif wilde behoeden voor andere meedogenloze 'voetballers' en haar een kans wou geven om 'waardig' te kunnen sterven op een warme en veilige plaats.
We hebben die duif (mannetje of vrouwtje) in een bak gelegd, met een andere bak met gaatjes erover, naast onze vogelkooi.
Ik heb Marnick er wel op voorbereidt dat ze zou sterven, omdat er geen fut meer in zat.
Ik inspecteerde haar op eventuele wonden, deed haar vleugels uiteen, maar er kwam geen reactie.
Het enige dat ze deed was haar goede poot om mijn vinger houden, terwijl ik haar omkeerde om haar te onderzoeken...maar er kunnen zich ook inwendige bloedingen hebben voorgedaan, en da's niet onwaarschijnlijk.
Ze at niet en dronk niet en ik denk dat ze helse pijn had...je kunt dat onmogelijk weten, hé!
Ik keek nog even naar haar voordat ik naar bed ging en dan leefde ze nog.
Maar vannacht moet ze gestorven zijn...Marnick was in alle staten en weende natuurlijk weer.
Ik moest om 9u te Zwijnaarde zijn voor een bijscholing over 'Communicatie: Moeilijke geprekken'...zeer interessant en ik zat in een tof groepke...ik kon dus later opstaan.
Doordat ik Marnick moest troosten voordat hij naar school ging, en doordat die GPS mij dankzij Giovanni's instelling niet via de autosnelweg wou leiden, maar via binnenwegels...kwam ik bijna 10 minuten te laat.
Marnick is nu bij een vriendje gaan spelen tot 18u en da's maar beter zo, dan denkt hij niet te veel aan die duif, hé!
We hebben haar doodstrijd misschien wel wat gerokken, door haar binnen te halen (tot ergernis van Wim, die het beu is dat wij telkens weer duiven proberen te redden, de derde al)
Maar ik troost mij er toch mee dat ze minder heeft afgezien als dat ze buiten was blijven liggen, in het zicht van jongeren die het plezant vinden om dieren te pijnigen!
Ik heb er vanmorgen nog enkele foto's van genomen.
Toen ze nog leefde, lag ze wel verder van het drinkbakje verwijderd.
Heeft ze nog een poging gedaan om iets te drinken, dat weet ik niet.
Maar toen ik haar bekje in het water stak, wilde ze niet drinken.
Ze droeg ook geen ringen, dus was het een wilde duif.

Slimme vrouwen zijn gevaarlijk !
  

Een man belt naar huis vanuit kantoor en vertelt zijn vrouw; "Schat, er

is iets tussengekomen.

Ik krijg hier de kans om een week lang te gaan vissen.

Die kans wil ik echt niet laten liggen.

Ons team vertrekt vrijwel onmiddellijk.

Zou jij mijn kleren, vismateriaal en vooral mijn blauwe zijden pyjama kunnen inpakken?

Ik kom over een uurtje thuis om de spullen op te pikken. Bedankt !"

Hij haast zich naar huis, grabbelt alles mee en gaat er weer als een speer vandoor.

Een week later komt hij terug thuis. Zijn vrouw vraagt hem; "En ? Leuke trip gehad ?"

"Oh ja, fantastisch! Maar je was vergeten mijn blauwe zijden pyjama in te pakken", antwoordt hij.

"Oh nee, helemaal niet", zegt de vrouw. "Die had ik in je viskoffer gestopt".

Deze foto nam ik deze zomer 2007 aan het fort van Breendonk.
Ik vind hem speciaal, ten eerste omdat het een mooie duif is...maar ook door de manier waarop ze kijkt...om haar houding en om de achtergrond...die duif tegen dat water.
De voorgrond...of de ondergrond waarop ze zit, da's dan weer wat minder...duivestront... ...maar tja...dat hoort er nu eenmaal bij, hé!
Een favorietje...toch wel!

Ik heb een druk weekend achter de rug!
Een druk werkweekend, begonnen de vrijdag met die vroegen en dat stuk laten...en in het weekend had ik de laten.
Ik stond weer voor niks bij een patiënt.
Zijn vrouw had ons s'middags afgebeld, omdat hij in het ziekenhuis ligt, maar ik had dat niet doorgekregen (we hebben een werkgsm)
s'Avonds kreeg ik foon "Ik bel voor een annulatie!"
"Ja, ik weet het al...ik ben er al geweest en zijn vrouw zei dat hij in het ziekenhuis ligt, ik stond daar voor niks!"
Ze exuseerde zich, de vrouw van de wacht en ik denk dat ze wel weet waarom.
Het is al de derde keer dat ze mij ergens voor niks naartoe sturen.
Tegenwoordig sturen ze een smske, maar ze zetten er niet bij dat het om een oproep of een annulatie gaat.
De eerste keer haalde ik in het weekend een koppel uit hun bed, terwijl ze ons geanulleerd hadden, omdat de verzorging niet meer nodig was.
De tweede keer reed ik op een laten in de spitsuren naar Temse voor een inspuiting...iemand die normaal op de morgend stond, maar die meneer moet naar de dokter en hij had geen inspuitingen meer nodig, dus belde hij ons af.
Door de wacht was ik er naartoe gereden, helemaal voor niks!
Ze bellen later op de avond altijd, om te vragen of we de berichten gekregen hebben en dan hebben ze het mogen kunnen, zenne...kwaad dat ik was!
En ik heb het bericht naar Gent gestuurd en gezegd wat ze me gelapt hadden...plus het feit dat ze soms niet eens opnemen, waardoor wij eventuele nieuwe patiënten mislopen.
Daarna was die mevrouw zéér vriendelijk tegen mij en ze gaf me info aan overvloed via sms
Nu was het diezelfde die mij nu belde...wel spijtig...ik heb mij kalm gehouden, omdat het in St-Niklaas zelf was en ik niet speciaal moest omrijden...en omdat zij altijd haar naam zegt en ze de vorige keer zo haar best had gedaan.
We hebben er toen nog om gelachen "Heb ik mijn best nu niet gedaan?"
Nu had een collega dat sms naar de verkeerde sektor gestuurd, zeg! Kan zij niet aan doen, hé maar zij zat er wel mee verveeld...en ik ook, want da's afrontelijk tegenover de patiënten, zenne!
Enfin, vandaag had ik recuup 1 en ik was vroeg opgestaan om foto's te gaan nemen...ik had enkele mooie plaatsen gevonden tijdens mijne laten.
Om 10u belde mijn hoofdverpleegster...morgen had ik ook recuup 1, maar ik moet weer gaan werken!
Een collega van sektor Dendermonde haar vader is plotseling gestorven en een collega van ons moet 3 dagen gaan inspringen, omdat ze zonder volk zitten...dus moet ik in zijn plaats onze toer opvangen.
"Tis weer bij jou, hé!" zei mijn hoofdverpleegster... en da's waar...ik heb er echt nooit sjans mee! Pfff

Ik heb nog veel foto's van dat bijtje.
En ik dacht dat ze me beu geworden was, omdat ze ineens rap van bloem tot bloem begon te vliegen...maar achteraf zag ik op de foto dat het een ander bijtje was...dus dat bijtje op die blauwe bloem, da's diene speedy Gonzales!
Ik zag ook een oude fiets in het water liggen...waar oud afval al niet voor kan dienen, hé!
Deze foto's zijn het vervolg van de vorige serie...ze zijn ook in het park genomen.

 
Ik ben echt blij dat ik nu ook verticale foto's kan inkaderen en van mijn naam kan voorzien...nog eens bedankt, Ingridje!
Ik heb de andere foto van 't peird van Dendermonde vervangen...kijk maar eens tussen 't peird zijn poten
En als je deze foto's al mooi vindt, dan moet je eens naar deze link gaan.
Deze fotograaf is een manusje vanalles en zijn camera zou ik wel eens graag in mijn handjes hebben, zie!
Kijk vooral maar eens naar de macrofoto's...die zijn SUBLIEM...niet te evenaren!
Die digi plus die macrolens...jongens toch, dan zal ik al zéker niet meer te houden zijn.
Awel...ik ga ervoor sparen, zie!

 raymsfotosite.web-log.nl/.../09/uitleg_hdr.html

Deze foto is ook in 'Le monde sauvage' genomen tijdens de zomer van 2006.
Het was tijdens een roofvogelshow en ik ben hier wel fier op, omdat deze arend in de lucht vloog op het moment dat ik hem fotografeerde.
Dat was met mijn vorige digi, die geen macro-foto's kon maken, maar voor de rest wel verdomd goeie foto's nam.
Ik hoopte dat deze foto gelukt was, alhoewel dat ik er niet veel van verwachtte.
Je kan dat op het kleine schermpje aan het toestel moeilijk zien, vind ik.
Daar lijken die foto's soms echt schoon en zuiver op, tot je ermee thuiskomt en je ze op je PC-scherm ziet...da's dan héél wat anders.
Nu neem ik foto's bij de vleet van hetzelfde onderwerp...toch van hetgene dat ik wil dat er toch ene foto zuiver van is.
Vroeger deed ik dat nog niet, met soms alle gevolgen vandien..."schiiiitttt mislukt"
Voor deze foto had ik maar één kans...one shot...en 't was dan nog wel een goeie ook!
Kijk zelf maar!

Deze foto's zijn ook diezelfde zondag gefotografeerd, maar dan in het park van Dendermonde.
De verticale foto's hebben wel een kader, maar mijn naam staat er niet bij...spijtig, maar dat lukt mij niet meer en ik weet niet hoe het komt.
Ik heb al vanalles geprobeert, maar de kaders blijven horizontaal en dan passen die foto's daar natuurlijk niet in, hé...dus heb ik die kaders er via paint rondgekregen.
Onderweg naar Dendermonde zag ik deze prachtige bloemen.



Ik had het geluk dat er ook in het park nog bloemen te vinden waren...en dat er op dat moment een bijtje op zat...en een klein vliegske...mijn favoriete foto's...toch wel...die horen dus feitelijk ook in die reeks thuis.
Ik heb al een heleboel favorietjes, zenne...er zijn altijd enkele foto's die er bovenuit springen van de rest...vind ik toch!
De weerspiegeling van dat huis in het water vind ik ook een speciale foto.
En de andere bloemen...zoals die met het zand in...precies een bloemkool, hé?
Een speciale plant, ik had die nog nooit gezien.
Niet dat ik groene vingers heb en daar veel van afweet...verre van!
Maar...ik heb nog altijd de smaak te pakken...zoals tijdens mijn bezoekje aan make donderdag...ik had mijnen digi weer mee...en de boys wilden play-station spelen...en zij maar zagen...en ikke maar fotograferen
"Nog ene" en dan kwam ik weer voorbij iets interessant "Alléé, nog ene"
"Zeg mama!"
Maar toen ik deze foto's nam was ik helemaal (in alle rust) alleen.

Danzij een programma dat Ingrid van Villa_kakelbont mij heeft opgestuurd, heb ik mijn foto kunnen inkaderen en mijn naam kunnen inzetten.

BEDANKT INGRIDJE...SMAK!
 

Ik kan je niet vergeten
je zit voortdurend in mijn hoofd
Ik wil het je laten weten
ik hoop dat je me gelooft

Je zit in mijn dromen ingebakken
je wil er niet uit
Ik wil je naam vastpakken
het helpt me niet vooruit

Je blijft constant bij mij
ik voel je blik in mijn rug
Ik ben zo niet vrij
geen me mijn vrijheid terug

Je palmt mijn herinneringen in
en je laat niet meer los
Ik zie totaal geen begin
ik zie de streken van een vos

Je bent altijd al leep geweest
en je gaf nooit iets snel op
Je dwaalt rond me als een geest
je bijt je vast in mijn kop

Ik zal aan iets anders denken
je zal het moeten verstaan
Ik bedien je niet op je wenken
nee...ik zal je laten je gaan

(Pure fantasie, hé mensen...voor alle duidelijkheid )

Ik had de vroegen vandaag...euh nee...ik had de laten vandaag...euh nee...ik had de vroegen EN de laten vandaag...da's verwarrend opdenduur, hé zeg!
Ik had toer Stekene...en amai, die is druk geworden.
Toch efkes tijd gemaakt om na mijn toerke eens in Puivelde binnen te wippen en een taske koffie te gaan drinken bij mijn make.
Daar gaat het al veel beter mee...ze heeft haar huis al opgedweild...de trezebees zeg!
Ze kan niet stilzitten en zo houdt ze zichzelf bezig...en ze moet haar hand toch zoveel mogelijk gebruiken, zegt ze...dus waarom niet dweilen???
Ik ben dezelfde...ik zit met mijne knie in een brace, ik schuif uit op een plas water terwijl ik die efkes heb uitgedaan en ik moest ermee naar de spoed...gelukkig niks ergs, 'k moest mij rustig houden.
De week nadien stond ik al op mijn ladder mijn keuken te behangen.
Ik mistrap mij enkele jaren later en diezelfde knie doet zeer en is gezwollen.
Ik ben daar een hele week mee blijven werken...al rondpikkelend!
Met koorts en een hoge bloeddruk ben ik ook al gaan werken, en ik ben ooit op mijn werk van mezelve gegaan na een reactie op medicatie om borstvoeding te doen stoppen...en ik weet waar dat vandaan komt...van mijn make
Deze avond ben ik nog voor een kleine 2 uurtjes de baan op gegaan...een dag van bijna 9u vandaag!
En dit weekend heb ik de laten...dus kom ik jullie een zalig weekend wensen!

Weer één van mijn favoriete foto's...getrokken in Paradisio in de zomer van 2006.
Deze aapjes zijn echt schattig, maar moeilijk te fotograferen!
Ze zijn rap en komen enkel tevoorschijnt als er iets te bikken valt.
We hadden koekjes bij voor ons eigen, maar we hebben die wel met hen gedeeld.
En zo kon ik enkele héle mooie foto's nemen.

Ik heb mij gisteren een nieuwe scanner gekocht en ik wilde hem eens uittesten.
Vermits ik op het blog van Viva op bezoek was en daar naar aanleiding van het sterven van haar poes Nestje ook aan mijn poezen terugdacht, en dat het 1 november is, ben ik in mijn albums gaan neuzen en heb ik de foto's van mijn overleden poezen ingescand.
We hadden enorm veel poezen bij make thuis...ik heb niet anders geweten...maar mijn eigen eerste poes was een kater Mickey genaamd.
Ik en mijn ex-man woonden toen samen in een huurhuisje en mijn schoonzusje kwam Mickey bij ons brengen, haar broertje was er allergisch aan.
Het was één van een nest katjes die een poes op haar werk achter een machine had weggestoken, maar omdat ze begonnen rond te lopen, werden ze ontdekt en haar baas wilde ze in de put steken, dus nam ze eentje mee.
De moeder was een gewone zwarte poes, maar zijn vader was een rasechte siamees en hij was de enige die op zijne pa leek.
Ik had dus een chocolat point halfbloed siamese kater...net een grijs muisje en feitelijk te klein om bij de moeder weg te gaan...deed me denken aan Mickey Mouse met die zwarte oortjes en zwarte snoet, dus was de naam vlug gekozen.
Ik heb hem grootgebracht met een papflesje waar oorspronkelijk snoepjes in zat.

Mickey was de liefste en braafste kat die ik ooit gekend heb!
Hij kwam niet aan onze parkieten en zelfs Giovanni mocht ermee doen wat hij wou...aan zijn oren en staart trekken, dat deed hem niets.
Hij liet hem efkes doen en maakte zich dan uit de voeten...hoewel ze mij bang hadden gemaakt "Een siamees is een jaloerse kat, dus let op als die bij je baby in de buurt komt!"
Tja...hij kreeg altijd de volle aandacht en moest dat nu delen...maar nooit geen problemen mee gehad, zenne!

Mickey maakte ook ne verhuis mee, want na 8 maanden in dat huisje te hebben gewoond, kochten wij ons een huis.
We zijn dan getrouwd (slechts 2 dagen op die foto hieronder) en dan de geboorte van Giovanni.
Mickey werd 3 jaar...tot ik hem langs de baan vond...hij was overreden en daar heb ik echt wel héél lang van afgezien...dierenvrienden zullen mij daar wel in verstaan!

Na Mickey wilde ik geen andere kat meer, omdat ik er teveel vanaf zag als ze verdwenen...vooral als ik ze dood zag...maar dat was buiten Mousti gerekend.
Mousti verscheen ineens bij ons en ik gaf haar te eten...ze is dan blijven komen, tot ze kort nadien plots verdween.
Ik dacht dat ze terug naar haar baasjes was gegaan, maar ik mistte haar toch, omdat het zo'n lieve en een speelvogel was.
Het was winter toen ze verdwenen was, en toen het wat beter weer begon te worden, begonnen we iets te ruiken.
We hadden een inkommetje voor onze achterdeur, dat we later hebben afgebroken en een groot schuifraam aan de zijkant gestoken, na de aankoop van een nieuwe keuken.
We vonden daar onze Mousti dood...blijkbaar was ze bevroren geweest en al een tijd dood.
Macaber, ik weet het, maar zo is het gebeurd!
We denken dat ze vergiftigd is en naar huis is gekomen toen wij op dat moment niet thuis waren.
En daar heb ik verdorie ook veel van afgezien!



Misja was ook al een volwassen kat toen ze bij ons kwam...gekregen van een kennis van ons.
Na deze schattige katjes, kreeg ze nog een nestje van 5 en dan was ze plotseling verdwenen...we weten niet wat er met haar is gebeurd.
Die kleintjes heb ik op dezelfde manier als Mickey grootgebracht, zelfs toen ik moest inspringen voor de nacht in het rusthuis waar ik werkte.
Ik was rond 8u thuis, maar lag dan pas rond 10u in mijn bed...dat was nogal een werk, zenne!
Ik heb ze toch 5 een thuis kunnen bezorgen en we hebben zelf geen gehouden.
Marnick kwam er ook bij en dat werd me efkes teveel...met een echtgenoot die nooit hielp noch thuis was, zag ik dat niet meer zitten.

Ik ben dan met de boys verhuist en we zijn bij een vriendin van mij een klein poesje gaan halen, die we ook Mickey noemden, hoewel zij een meisje was.
En dat heb we meermaals ondervonden...ze wierp altijd een nest van 5 jonkie's, die ik wel rap kwijt raakte, omdat het meestal rostjes waren.
Blijkbaar was er een roste kater verliefd op mijn kattin
Het was ook wel een dankbare kat...ze kon alle hulp gebruiken, wanneer die katjes alle 5 te eten wilden hebben...die vochten om een tepel en dan weende ze terwijl ze naar mij keek...dan vroeg ze mijn hulp.
En dan begon ze te spinnen wanneer dat deed.
Ik heb ook oud en nieuw van 1999-2000...het millenium, met haar gevierd.
De boys lagen al in hun bed en ik had op dat moment niemand...de zelfontspanner aangezet, enkele films gehuurd en gezellig de avond doorgebracht met onze lieve Mickey...een schat, maar wel de vuilste kat die ik ooit gehad heb.
Mensenlief...ik ben er ook dikwijls kwaad op geweest, zenne omdat ze het telkens weer klaarspeelde om haar behoefte te doen naast haar kattenbak
Ook zij verdween spoorloos en we hebben haar nooit teruggezien.
Ik heb daarna geen poezen meer gehad, omdat mijn broer zijn jongste zoontje er allergisch aan is en ook astma heeft.

Het is 1 november...maar ik ga nooit naar het kerkhof.
Wat ik wel doe, is de mensen die gestorven zijn van mijn familie, mijn oma (die we moeke noemden) en opa's, 3 nonkels, Jackie, Alex, en Eddy...mijn 2 neven Jonas en Ronnie (véél te jong gestorven)...of van de patiënten die ik gekend heb...mijn Hollandse penvriendin Diënne die op 15-jarige leeftijd is gestorven aan leukemie...mijn beste vriendin haar vriend Tom die het ook moest afleggen tegen leukemie...en een collegatje van mij die een auto-accident had op 25-jarige leeftijd...ik wil al deze mensen herdenken!