De Forten te Dendermone zijn grote vijvers die met mekaar verbonden zijn en waar je volledig kunt rond wandelen...hetgeen ik heb gedaan.
Ik kende de Forten nog van vroeger...ik heb 8 jaar te Dendermonde gewoond, allééja Denderbelle.
In één van die winters ben ik nog met ijsschaatsen de Forten op gegleden...en er was ook aan de eendjes gedacht...er was een opening in het ijs gemaakt, helemaal aan de kant.
Ik had geen oud brood bij, maar was wel bij een bakker binnen gesprongen om één te kopen, speciaal voor mijn gevederde vriendjes...de eendjes.
Zeer dankbare fotomodellekes!
Ik zag ook een reiger zitten, midden in het grote meer.
Eerst dacht ik dat het een beeld was, maar toen ik dat beeld zag bewegen, wist ik dat het een echte reiger was, dus weer de digi bovengehaald en op de gevoelige plaat vastgelegd...aja!

 


 
 
 



 
Bijna op het einde van mijn wandeling dacht ik "Amai was da? Da stinkt hier gelijk rotte vis!" en 'twas ne rottende vis ook!
Ik heb ook daar enkele foto's van genomen, maar die waren zo onsmakelijk en deden mij aan die geur denken, dat ik die wijselijk van de kaart heb geveegd

Marnick kwam gisteren al wenend thuis.
Op weg van de school naar huis had hij iets vreselijks meegemaakt.
Er lag een gewonde duif op het voetpad en enkele jongeren vonden er niet beter op dan dat arme beestje als voetbal te gebruiken.
Eerst begonnen ze erop te trappen, om die duif daarna dan weg te shotten.
Marnick dierf niks zeggen, maar hij nam de duif wel weg en legde die op een andere plaats, uit de buurt van die martelende jongens.
Hij kreeg nog te horen "ge moogt die niet vastpakken, want er kunnen microben opzitten!"
Gelukkig trok Marnick zich daar niks van aan toen hij zag dat het beestje op haar ene goeie poot haar folteraars probeerde te ontvluchten.
Ik vond het echt hartverscheurend wat ik hoorde en ik zou het niet moeten zien hebben, want ik zou die jongens al rap vastgegrabbeld hebben en hen eens goed door mekaar hebben geschudt...verdoeme toch!
Als ze dat een manier van 'stoer doen' vinden...een kansloos dier zo folteren...dan hebben ze het mis!!!
Ik ben direkt in mijnen auto gestapt en Marnick reed mee, omdat ik die duif wilde behoeden voor andere meedogenloze 'voetballers' en haar een kans wou geven om 'waardig' te kunnen sterven op een warme en veilige plaats.
We hebben die duif (mannetje of vrouwtje) in een bak gelegd, met een andere bak met gaatjes erover, naast onze vogelkooi.
Ik heb Marnick er wel op voorbereidt dat ze zou sterven, omdat er geen fut meer in zat.
Ik inspecteerde haar op eventuele wonden, deed haar vleugels uiteen, maar er kwam geen reactie.
Het enige dat ze deed was haar goede poot om mijn vinger houden, terwijl ik haar omkeerde om haar te onderzoeken...maar er kunnen zich ook inwendige bloedingen hebben voorgedaan, en da's niet onwaarschijnlijk.
Ze at niet en dronk niet en ik denk dat ze helse pijn had...je kunt dat onmogelijk weten, hé!
Ik keek nog even naar haar voordat ik naar bed ging en dan leefde ze nog.
Maar vannacht moet ze gestorven zijn...Marnick was in alle staten en weende natuurlijk weer.
Ik moest om 9u te Zwijnaarde zijn voor een bijscholing over 'Communicatie: Moeilijke geprekken'...zeer interessant en ik zat in een tof groepke...ik kon dus later opstaan.
Doordat ik Marnick moest troosten voordat hij naar school ging, en doordat die GPS mij dankzij Giovanni's instelling niet via de autosnelweg wou leiden, maar via binnenwegels...kwam ik bijna 10 minuten te laat.
Marnick is nu bij een vriendje gaan spelen tot 18u en da's maar beter zo, dan denkt hij niet te veel aan die duif, hé!
We hebben haar doodstrijd misschien wel wat gerokken, door haar binnen te halen (tot ergernis van Wim, die het beu is dat wij telkens weer duiven proberen te redden, de derde al)
Maar ik troost mij er toch mee dat ze minder heeft afgezien als dat ze buiten was blijven liggen, in het zicht van jongeren die het plezant vinden om dieren te pijnigen!
Ik heb er vanmorgen nog enkele foto's van genomen.
Toen ze nog leefde, lag ze wel verder van het drinkbakje verwijderd.
Heeft ze nog een poging gedaan om iets te drinken, dat weet ik niet.
Maar toen ik haar bekje in het water stak, wilde ze niet drinken.
Ze droeg ook geen ringen, dus was het een wilde duif.

Slimme vrouwen zijn gevaarlijk !
  

Een man belt naar huis vanuit kantoor en vertelt zijn vrouw; "Schat, er

is iets tussengekomen.

Ik krijg hier de kans om een week lang te gaan vissen.

Die kans wil ik echt niet laten liggen.

Ons team vertrekt vrijwel onmiddellijk.

Zou jij mijn kleren, vismateriaal en vooral mijn blauwe zijden pyjama kunnen inpakken?

Ik kom over een uurtje thuis om de spullen op te pikken. Bedankt !"

Hij haast zich naar huis, grabbelt alles mee en gaat er weer als een speer vandoor.

Een week later komt hij terug thuis. Zijn vrouw vraagt hem; "En ? Leuke trip gehad ?"

"Oh ja, fantastisch! Maar je was vergeten mijn blauwe zijden pyjama in te pakken", antwoordt hij.

"Oh nee, helemaal niet", zegt de vrouw. "Die had ik in je viskoffer gestopt".

Deze foto nam ik deze zomer 2007 aan het fort van Breendonk.
Ik vind hem speciaal, ten eerste omdat het een mooie duif is...maar ook door de manier waarop ze kijkt...om haar houding en om de achtergrond...die duif tegen dat water.
De voorgrond...of de ondergrond waarop ze zit, da's dan weer wat minder...duivestront... ...maar tja...dat hoort er nu eenmaal bij, hé!
Een favorietje...toch wel!

Ik heb een druk weekend achter de rug!
Een druk werkweekend, begonnen de vrijdag met die vroegen en dat stuk laten...en in het weekend had ik de laten.
Ik stond weer voor niks bij een patiënt.
Zijn vrouw had ons s'middags afgebeld, omdat hij in het ziekenhuis ligt, maar ik had dat niet doorgekregen (we hebben een werkgsm)
s'Avonds kreeg ik foon "Ik bel voor een annulatie!"
"Ja, ik weet het al...ik ben er al geweest en zijn vrouw zei dat hij in het ziekenhuis ligt, ik stond daar voor niks!"
Ze exuseerde zich, de vrouw van de wacht en ik denk dat ze wel weet waarom.
Het is al de derde keer dat ze mij ergens voor niks naartoe sturen.
Tegenwoordig sturen ze een smske, maar ze zetten er niet bij dat het om een oproep of een annulatie gaat.
De eerste keer haalde ik in het weekend een koppel uit hun bed, terwijl ze ons geanulleerd hadden, omdat de verzorging niet meer nodig was.
De tweede keer reed ik op een laten in de spitsuren naar Temse voor een inspuiting...iemand die normaal op de morgend stond, maar die meneer moet naar de dokter en hij had geen inspuitingen meer nodig, dus belde hij ons af.
Door de wacht was ik er naartoe gereden, helemaal voor niks!
Ze bellen later op de avond altijd, om te vragen of we de berichten gekregen hebben en dan hebben ze het mogen kunnen, zenne...kwaad dat ik was!
En ik heb het bericht naar Gent gestuurd en gezegd wat ze me gelapt hadden...plus het feit dat ze soms niet eens opnemen, waardoor wij eventuele nieuwe patiënten mislopen.
Daarna was die mevrouw zéér vriendelijk tegen mij en ze gaf me info aan overvloed via sms
Nu was het diezelfde die mij nu belde...wel spijtig...ik heb mij kalm gehouden, omdat het in St-Niklaas zelf was en ik niet speciaal moest omrijden...en omdat zij altijd haar naam zegt en ze de vorige keer zo haar best had gedaan.
We hebben er toen nog om gelachen "Heb ik mijn best nu niet gedaan?"
Nu had een collega dat sms naar de verkeerde sektor gestuurd, zeg! Kan zij niet aan doen, hé maar zij zat er wel mee verveeld...en ik ook, want da's afrontelijk tegenover de patiënten, zenne!
Enfin, vandaag had ik recuup 1 en ik was vroeg opgestaan om foto's te gaan nemen...ik had enkele mooie plaatsen gevonden tijdens mijne laten.
Om 10u belde mijn hoofdverpleegster...morgen had ik ook recuup 1, maar ik moet weer gaan werken!
Een collega van sektor Dendermonde haar vader is plotseling gestorven en een collega van ons moet 3 dagen gaan inspringen, omdat ze zonder volk zitten...dus moet ik in zijn plaats onze toer opvangen.
"Tis weer bij jou, hé!" zei mijn hoofdverpleegster... en da's waar...ik heb er echt nooit sjans mee! Pfff

Ik heb nog veel foto's van dat bijtje.
En ik dacht dat ze me beu geworden was, omdat ze ineens rap van bloem tot bloem begon te vliegen...maar achteraf zag ik op de foto dat het een ander bijtje was...dus dat bijtje op die blauwe bloem, da's diene speedy Gonzales!
Ik zag ook een oude fiets in het water liggen...waar oud afval al niet voor kan dienen, hé!
Deze foto's zijn het vervolg van de vorige serie...ze zijn ook in het park genomen.

 
Ik ben echt blij dat ik nu ook verticale foto's kan inkaderen en van mijn naam kan voorzien...nog eens bedankt, Ingridje!
Ik heb de andere foto van 't peird van Dendermonde vervangen...kijk maar eens tussen 't peird zijn poten
En als je deze foto's al mooi vindt, dan moet je eens naar deze link gaan.
Deze fotograaf is een manusje vanalles en zijn camera zou ik wel eens graag in mijn handjes hebben, zie!
Kijk vooral maar eens naar de macrofoto's...die zijn SUBLIEM...niet te evenaren!
Die digi plus die macrolens...jongens toch, dan zal ik al zéker niet meer te houden zijn.
Awel...ik ga ervoor sparen, zie!

 raymsfotosite.web-log.nl/.../09/uitleg_hdr.html

Deze foto is ook in 'Le monde sauvage' genomen tijdens de zomer van 2006.
Het was tijdens een roofvogelshow en ik ben hier wel fier op, omdat deze arend in de lucht vloog op het moment dat ik hem fotografeerde.
Dat was met mijn vorige digi, die geen macro-foto's kon maken, maar voor de rest wel verdomd goeie foto's nam.
Ik hoopte dat deze foto gelukt was, alhoewel dat ik er niet veel van verwachtte.
Je kan dat op het kleine schermpje aan het toestel moeilijk zien, vind ik.
Daar lijken die foto's soms echt schoon en zuiver op, tot je ermee thuiskomt en je ze op je PC-scherm ziet...da's dan héél wat anders.
Nu neem ik foto's bij de vleet van hetzelfde onderwerp...toch van hetgene dat ik wil dat er toch ene foto zuiver van is.
Vroeger deed ik dat nog niet, met soms alle gevolgen vandien..."schiiiitttt mislukt"
Voor deze foto had ik maar één kans...one shot...en 't was dan nog wel een goeie ook!
Kijk zelf maar!

Deze foto's zijn ook diezelfde zondag gefotografeerd, maar dan in het park van Dendermonde.
De verticale foto's hebben wel een kader, maar mijn naam staat er niet bij...spijtig, maar dat lukt mij niet meer en ik weet niet hoe het komt.
Ik heb al vanalles geprobeert, maar de kaders blijven horizontaal en dan passen die foto's daar natuurlijk niet in, hé...dus heb ik die kaders er via paint rondgekregen.
Onderweg naar Dendermonde zag ik deze prachtige bloemen.



Ik had het geluk dat er ook in het park nog bloemen te vinden waren...en dat er op dat moment een bijtje op zat...en een klein vliegske...mijn favoriete foto's...toch wel...die horen dus feitelijk ook in die reeks thuis.
Ik heb al een heleboel favorietjes, zenne...er zijn altijd enkele foto's die er bovenuit springen van de rest...vind ik toch!
De weerspiegeling van dat huis in het water vind ik ook een speciale foto.
En de andere bloemen...zoals die met het zand in...precies een bloemkool, hé?
Een speciale plant, ik had die nog nooit gezien.
Niet dat ik groene vingers heb en daar veel van afweet...verre van!
Maar...ik heb nog altijd de smaak te pakken...zoals tijdens mijn bezoekje aan make donderdag...ik had mijnen digi weer mee...en de boys wilden play-station spelen...en zij maar zagen...en ikke maar fotograferen
"Nog ene" en dan kwam ik weer voorbij iets interessant "Alléé, nog ene"
"Zeg mama!"
Maar toen ik deze foto's nam was ik helemaal (in alle rust) alleen.

Danzij een programma dat Ingrid van Villa_kakelbont mij heeft opgestuurd, heb ik mijn foto kunnen inkaderen en mijn naam kunnen inzetten.

BEDANKT INGRIDJE...SMAK!
 

Ik kan je niet vergeten
je zit voortdurend in mijn hoofd
Ik wil het je laten weten
ik hoop dat je me gelooft

Je zit in mijn dromen ingebakken
je wil er niet uit
Ik wil je naam vastpakken
het helpt me niet vooruit

Je blijft constant bij mij
ik voel je blik in mijn rug
Ik ben zo niet vrij
geen me mijn vrijheid terug

Je palmt mijn herinneringen in
en je laat niet meer los
Ik zie totaal geen begin
ik zie de streken van een vos

Je bent altijd al leep geweest
en je gaf nooit iets snel op
Je dwaalt rond me als een geest
je bijt je vast in mijn kop

Ik zal aan iets anders denken
je zal het moeten verstaan
Ik bedien je niet op je wenken
nee...ik zal je laten je gaan

(Pure fantasie, hé mensen...voor alle duidelijkheid )

Ik had de vroegen vandaag...euh nee...ik had de laten vandaag...euh nee...ik had de vroegen EN de laten vandaag...da's verwarrend opdenduur, hé zeg!
Ik had toer Stekene...en amai, die is druk geworden.
Toch efkes tijd gemaakt om na mijn toerke eens in Puivelde binnen te wippen en een taske koffie te gaan drinken bij mijn make.
Daar gaat het al veel beter mee...ze heeft haar huis al opgedweild...de trezebees zeg!
Ze kan niet stilzitten en zo houdt ze zichzelf bezig...en ze moet haar hand toch zoveel mogelijk gebruiken, zegt ze...dus waarom niet dweilen???
Ik ben dezelfde...ik zit met mijne knie in een brace, ik schuif uit op een plas water terwijl ik die efkes heb uitgedaan en ik moest ermee naar de spoed...gelukkig niks ergs, 'k moest mij rustig houden.
De week nadien stond ik al op mijn ladder mijn keuken te behangen.
Ik mistrap mij enkele jaren later en diezelfde knie doet zeer en is gezwollen.
Ik ben daar een hele week mee blijven werken...al rondpikkelend!
Met koorts en een hoge bloeddruk ben ik ook al gaan werken, en ik ben ooit op mijn werk van mezelve gegaan na een reactie op medicatie om borstvoeding te doen stoppen...en ik weet waar dat vandaan komt...van mijn make
Deze avond ben ik nog voor een kleine 2 uurtjes de baan op gegaan...een dag van bijna 9u vandaag!
En dit weekend heb ik de laten...dus kom ik jullie een zalig weekend wensen!

Weer één van mijn favoriete foto's...getrokken in Paradisio in de zomer van 2006.
Deze aapjes zijn echt schattig, maar moeilijk te fotograferen!
Ze zijn rap en komen enkel tevoorschijnt als er iets te bikken valt.
We hadden koekjes bij voor ons eigen, maar we hebben die wel met hen gedeeld.
En zo kon ik enkele héle mooie foto's nemen.

Ik heb mij gisteren een nieuwe scanner gekocht en ik wilde hem eens uittesten.
Vermits ik op het blog van Viva op bezoek was en daar naar aanleiding van het sterven van haar poes Nestje ook aan mijn poezen terugdacht, en dat het 1 november is, ben ik in mijn albums gaan neuzen en heb ik de foto's van mijn overleden poezen ingescand.
We hadden enorm veel poezen bij make thuis...ik heb niet anders geweten...maar mijn eigen eerste poes was een kater Mickey genaamd.
Ik en mijn ex-man woonden toen samen in een huurhuisje en mijn schoonzusje kwam Mickey bij ons brengen, haar broertje was er allergisch aan.
Het was één van een nest katjes die een poes op haar werk achter een machine had weggestoken, maar omdat ze begonnen rond te lopen, werden ze ontdekt en haar baas wilde ze in de put steken, dus nam ze eentje mee.
De moeder was een gewone zwarte poes, maar zijn vader was een rasechte siamees en hij was de enige die op zijne pa leek.
Ik had dus een chocolat point halfbloed siamese kater...net een grijs muisje en feitelijk te klein om bij de moeder weg te gaan...deed me denken aan Mickey Mouse met die zwarte oortjes en zwarte snoet, dus was de naam vlug gekozen.
Ik heb hem grootgebracht met een papflesje waar oorspronkelijk snoepjes in zat.

Mickey was de liefste en braafste kat die ik ooit gekend heb!
Hij kwam niet aan onze parkieten en zelfs Giovanni mocht ermee doen wat hij wou...aan zijn oren en staart trekken, dat deed hem niets.
Hij liet hem efkes doen en maakte zich dan uit de voeten...hoewel ze mij bang hadden gemaakt "Een siamees is een jaloerse kat, dus let op als die bij je baby in de buurt komt!"
Tja...hij kreeg altijd de volle aandacht en moest dat nu delen...maar nooit geen problemen mee gehad, zenne!

Mickey maakte ook ne verhuis mee, want na 8 maanden in dat huisje te hebben gewoond, kochten wij ons een huis.
We zijn dan getrouwd (slechts 2 dagen op die foto hieronder) en dan de geboorte van Giovanni.
Mickey werd 3 jaar...tot ik hem langs de baan vond...hij was overreden en daar heb ik echt wel héél lang van afgezien...dierenvrienden zullen mij daar wel in verstaan!

Na Mickey wilde ik geen andere kat meer, omdat ik er teveel vanaf zag als ze verdwenen...vooral als ik ze dood zag...maar dat was buiten Mousti gerekend.
Mousti verscheen ineens bij ons en ik gaf haar te eten...ze is dan blijven komen, tot ze kort nadien plots verdween.
Ik dacht dat ze terug naar haar baasjes was gegaan, maar ik mistte haar toch, omdat het zo'n lieve en een speelvogel was.
Het was winter toen ze verdwenen was, en toen het wat beter weer begon te worden, begonnen we iets te ruiken.
We hadden een inkommetje voor onze achterdeur, dat we later hebben afgebroken en een groot schuifraam aan de zijkant gestoken, na de aankoop van een nieuwe keuken.
We vonden daar onze Mousti dood...blijkbaar was ze bevroren geweest en al een tijd dood.
Macaber, ik weet het, maar zo is het gebeurd!
We denken dat ze vergiftigd is en naar huis is gekomen toen wij op dat moment niet thuis waren.
En daar heb ik verdorie ook veel van afgezien!



Misja was ook al een volwassen kat toen ze bij ons kwam...gekregen van een kennis van ons.
Na deze schattige katjes, kreeg ze nog een nestje van 5 en dan was ze plotseling verdwenen...we weten niet wat er met haar is gebeurd.
Die kleintjes heb ik op dezelfde manier als Mickey grootgebracht, zelfs toen ik moest inspringen voor de nacht in het rusthuis waar ik werkte.
Ik was rond 8u thuis, maar lag dan pas rond 10u in mijn bed...dat was nogal een werk, zenne!
Ik heb ze toch 5 een thuis kunnen bezorgen en we hebben zelf geen gehouden.
Marnick kwam er ook bij en dat werd me efkes teveel...met een echtgenoot die nooit hielp noch thuis was, zag ik dat niet meer zitten.

Ik ben dan met de boys verhuist en we zijn bij een vriendin van mij een klein poesje gaan halen, die we ook Mickey noemden, hoewel zij een meisje was.
En dat heb we meermaals ondervonden...ze wierp altijd een nest van 5 jonkie's, die ik wel rap kwijt raakte, omdat het meestal rostjes waren.
Blijkbaar was er een roste kater verliefd op mijn kattin
Het was ook wel een dankbare kat...ze kon alle hulp gebruiken, wanneer die katjes alle 5 te eten wilden hebben...die vochten om een tepel en dan weende ze terwijl ze naar mij keek...dan vroeg ze mijn hulp.
En dan begon ze te spinnen wanneer dat deed.
Ik heb ook oud en nieuw van 1999-2000...het millenium, met haar gevierd.
De boys lagen al in hun bed en ik had op dat moment niemand...de zelfontspanner aangezet, enkele films gehuurd en gezellig de avond doorgebracht met onze lieve Mickey...een schat, maar wel de vuilste kat die ik ooit gehad heb.
Mensenlief...ik ben er ook dikwijls kwaad op geweest, zenne omdat ze het telkens weer klaarspeelde om haar behoefte te doen naast haar kattenbak
Ook zij verdween spoorloos en we hebben haar nooit teruggezien.
Ik heb daarna geen poezen meer gehad, omdat mijn broer zijn jongste zoontje er allergisch aan is en ook astma heeft.

Het is 1 november...maar ik ga nooit naar het kerkhof.
Wat ik wel doe, is de mensen die gestorven zijn van mijn familie, mijn oma (die we moeke noemden) en opa's, 3 nonkels, Jackie, Alex, en Eddy...mijn 2 neven Jonas en Ronnie (véél te jong gestorven)...of van de patiënten die ik gekend heb...mijn Hollandse penvriendin Diënne die op 15-jarige leeftijd is gestorven aan leukemie...mijn beste vriendin haar vriend Tom die het ook moest afleggen tegen leukemie...en een collegatje van mij die een auto-accident had op 25-jarige leeftijd...ik wil al deze mensen herdenken!

Ik zet er eerst de foto's op die ik aan de Dender heb getrokken vorige week zondag...een dag waarvan ik heb genoten...in de natuur zijn doet deugd!
De foto van de trap is goed meegevallen...de kleuren komen echt mooi uit.
Die pluisbloem is ook eindelijk eens een keer goed gelukt, dat had ik al eens een paar keer geprobeert, zonder resultaat.
De laatste foto was feitelijk een geintje...en t'is nog een mooie foto geworden ook

Jacky's blogje

17 oktober 2007 - 23 oktober 2007

Hond sterft voor 'kunst'. Help dit te stoppen!

Het is onvoorstelbaar hoe sommige mensen met dieren omgaan. Van de Stichting Dier en Project kregen we nieuws waarvan de meeste mensen onpasselijk worden, maar jammer genoeg nog niet iedereen: een zogenaamde kunstenaar uit Costa Rica liet onlangs een hond publiekelijk sterven van honger en dorst en noemde dit 'kunst'. Tijdens de tentoonstelling stierf het hondje. De 'artiest' wilde niet dat iemand hem eten of drinken gaf. Dat monster vroeg aan kinderen de hond op te jagen en betaalde voor het vuile werk. Niemand greep in. En alsof dit niet al vreselijk genoeg is, heeft Honduras de man uitgenodigd om namens Costa Rica dit 'kunstwerk' met een ander arm schepsel te herhalen op de expo 'Centroamericana Honduras 2008'. Het is natuurlijk zaak om er voor te zorgen dat dit monster die vreselijke daad niet herhaalt. Dus vragen we iedereen dit dit leest de petitie te ondertekenen die hieronder staat. Het kost je maar een halve minuut en misschien kunnen we met z'n allen deze kwelling de tweede keer voorkomen. Dus: dierenliefhebbers, we hebben jullie hulp nodig! Onderteken en verspreid de petitie hieronder alsjeblieft! Redactie Hart voor Dieren

http://www.petitiononline.com/13031953/petition.html

Ik heb deze tekst (behalve de titel dan, da's mijn ergernis uitend) overgenomen van het blog van Tarali...die het op haar beurt overnam van het blog Jackie!
Teken de petitie aub!
En stop zo deze waanzin!

Ik had gisterenavond een vriendin op bezoek en het was weer lang geleden dat ik haar gezien had.
Ik ken Hilde al jaren...sinds het middelbaar.
Ook zij deed haar studie's van verpleging op latere leeftijd en is nu psychiatrisch verpleegkundige op een kinderafdeling bij jonge kindjes met uiteenlopende problematiek, en dat bevalt haar enorm.
Ze doet wel vroeges, lates en nachten van 12uur...administratief werk tot 1uur en kijken dan naar gehuurde films, omdat ze soms geen kinderen hebben die daar de nacht doorbrengen...goed verdiend op die manier, hé! En ze hebben al een uurrooster van een gans jaar en kiezen hun eigen werkuren.
Toch blijf ik liever op het werk waar ik ben, want zo niks doen is niks voor mij...dan gaat den tijd te traag voorbij...ieder zijn job, hé!
Ik heb ook ooit eens 10 weken op stage gestaan op een afdeling van kinderen met allerlei vormen van authisme en andere problematiek...met tieners tot 18 jaar.
Ik heb daar een fantastische stage gedaan...véél meegemaakt en enorm véél geleerd!
Ik heb er 3 keer na mekaar een afzondering in de isolatiekamer meegemaakt, waarbij alle mannelijke verplegers van het ziekenhuis werden opgeroepen om de jongere vast te nemen en in afzondering te plaatsen...en ik...ik moest een intra-musculaire inspuiting geven met één of ander kalmeringsmiddel.
De derde keer vroeg ik wel of iemand anders dat kon doen, omdat het zo'n impact op je heeft...het overdondert je!
De hoofdverpleger begreep dat en lachtte dan "Tijd voor een sigaretje zeker, Sandra?"...dat kalmeerde mij
Dat is ook eigen aan de psychiatrische...je moet met je eigen gevoelens ook een blijf kunnen en dat wordt ook goed in de gaten gehouden, of je dat wel doet.
Eén keer maakte ik mee dat een gast van bijna 18 jaar...een boom van een kerel...ruzie kreeg met een meisje uit de groep.
Ik kwam tussenbeide en probeerde dat op een kalme manier te doen.
Hij kwam dreigend op mij af en zei dat hij op mijn 'muil' ging slaan.
Ik liet mij niet intimideren, keek recht in zijn ogen (een leerkracht zei dat ik een haviksblik heb ) en zei "Als ge da durft, dan zal het je beste dag nie zijn!"...ik moest echt omhoog kijken, hé!
Hij hield zich in en keerde mij de rug toe...terwijl er al een mannelijke collega klaar stond om in te grijpen voor het geval dat het nodig was.
Ze vonden dat ik de situatie goed had aangepakt, maar achteraf krijgt ge wel een klop van "verdorie...ik had van die kerel op mijnen donder kunnen krijgen!" en ook hem moesten ze afzonderen...dat was een beeld dat ik niet vlug zal vergeten.
De hoofdverpleger gaf me een evaluatie en zei dat ik niet kort genoeg op de bal speelde.
Het merendeel dat er werkt zijn opvoedkundigen...ik zat toens in de psychiatrische verpleging...een jaartje na mijn studie algemeen ziekenhuis...een wereld van verschil.
Hij had gezegd dat hij een midden zocht tussen een opvoedkundige en een psychiatrisch verpleegkundige...hetgeen ik probeerde te doen.
Ik kon dat niet "Ge doet dit of ge gaat naar uw kamer!"
Ik heb tijdens die stage één keer iemand naar zijn kamer gestuurd...that's it!
"Wat telt er...het resultaat of de manier waarop je het doet. De jongeren luisteren naar mij...mijnen aanpak is gewoon anders, met humor, maar toch een beetje dwingend en dat accepteren ze." en dat was zo...ik had daar gezag en kreeg respect.
Ik heb daar een werkaanbieding gekregen en ik had die graag aanvaard...ware het niet dat ik dan elke dag via de Kennedytunnel moest en al héél vroeg zou moeten vertrekken om er om 7u te kunnen zijn.
Als ik de laten had, had ik om 22u gedaan en ik moest dan door een onbetrouwbare buurt passeren om aan mijn auto te geraken (Stuivenzand-ZH te Antwerpen), want plaats op de parking had je daar niet.
Ook met de jongeren van de naaste afdeling, kwam ik redelijk goed overeen...sekueel deliquenten, dus echt geen gemakkelijke jongeren, waar we in het weekend soms toezicht op moesten houden.
Wat mij vooral verrast is het feit dat ik die jongeren zo goed wist aan te pakken, en dat het met mijnen oudsten van kwaad naar erger gaat.
Toegegeven...de aanpak die ik daar hanteerde, kon ik beter op vreemde jongeren toepassen, omdat ik mij dan niet zo rap kwaadmaakte...terwijl Giovanni met zijn 'laatste woord willen hebben' en zijn 'rake antwoorden', toch wel het bloed vanonder mijn nagels haalt.
Het is vakantie...ze slapen dan wat langer en hij staat dan op met een enorm slecht humeur...en daar begint het al mee...zijn broer kan dan niks goed doen en niks is goed!
Ik weet mij nu soms al geen raad met zijn 15 jaar, en ik weet dat het ergste nog moet komen...in tweevoud, want ik heb nog een zoon van 12 jaar rondlopen ook...jongens, wat een ramp!!!!!!!!!
HELP!!!
't Is niet simpel, zenne! Ik heb hen grotendeels alleen opgevoed en ik moest echt van mij afbijten, want dan is hij al bijna op het verkeerde pad geraakt.
Ik stuurde hem naar een andere en strengere school en lette zeer goed op zijn gedrag met medewerking van die school...en da's dan nog goedgekomen.
Versta me niet verkeerd...hij kan echt superlief zijn...hij babbelt graag met me en is zeer handig...ik onderstreep dat dan ook elke keer.
Maar die tienerperikelen...die hangen mijn keel soms wel eens uit...pfff!

Ikke, Wim, de boys Marnick en Giovanni...de birdy's Clyde en Bonnie...en onze spookachtige witte muisjes 'The Ghostbusters' genaamd...komen jullie een SPOOKY gezellige Halloween wensen!

 
Trick or treat!

Het zal hier nog een fotoblog worden, precies ...ik blijf maar in de fotosfeer hangen.
Maar ik heb ook eerder getrokken foto's in een nieuw frakske gestoken.
Deze foto nam ik in de zomer van 2006 in 'Le monde Sauvage' op safari in de Ardennen.
Ik zag een ijsbeer in de verte en wilde er een foto van nemen...tot Marnick mij een andere aanwees die vlak onder ons lag aan de omheining waar we op leunden...die lag te slapen half in het water...en dat was een buitenkansje.
Hij staat sindsdien aan de rechter-zijkant van mijn blog, maar daar komt hij niet tot zijn recht.
Deze foto werd niet via mijn fuji gefotografeerd, die had ik toen nog niet, maar mijn vorig toestelleke deed dat ook niet slecht.
Ik heb hem bewerkt en ik moet zeggen...ik ben er best wel fier op!

Deze foto's zijn genomen in en rond een maïsveld niet zo ver van onze wijk.

 
 
 
 
 
 



En dan heb ik voor de zottigheid maïs enkele schone kleurkes gegeven

Heksen maken hun griezelsoep
van vieze vuile heksentroep
Ze vliegen in het rond
en maken het echt te bont

"We gaan je pakken", schreeuwen ze luid
ik durf mijn huis niet meer uit
De heksen zijn niet alleen
er zweven spoken om ze heen

Ze komen rond middernacht
wanneer je ze niet verwacht
wanneer je je wekker hebt gezet
en ligt te dromen in je bed

Straks zijn ze hier
zo wild als het wildste dier
Wat moet ik nu doen?
Ze namen me niet mee...toen

Ik legde snoep op tafel
een chocolade koek en een wafel
Dat hebben ze toen meegenomen
naar mijn bed zijn ze niet gekomen

Dat brengt mij op een idee
ik breng weer snoep voor ze mee
dan kunnen ze het oprapen
en dan laten ze mij rustig slapen