Onze keuken is klaar, alléé...toch grotendeels. Mijn broer kwam gisteren de graniet leggen en komt vanavond wat kleinigheidjes bijwerken, ook aan het bad. Van de kraan zijn we niet content, de keukenman belde, hij wist niet naar waar hij de laatste factuur moest sturen, maar die betalen we nog niet. We willen een andere kraan, deze zakt er steeds uit, de sproeikop toch en da's vervelend. Ze is ook te groot feitelijk, dus zal er een aanpassing aan de factuur zijn, we zullen misschien nog iets moeten opleggen, te zien welke kraan we nemen. Dat gaan we straks doen en dan de sleutels afgeven aan de volgende bewoners van ons huurhuis. En...wat vinden jullie ervan?
Die heb ik scheef genomen, ik kreeg niet alles ineens op de foto. We hebben er voorlopig gazettepapier tegen gehangen, dat is een goed anti-gluurderssysteem, haha! Samen in bad?...dat is er tot nu toe nog niet van gekomen, en oefenen voor kindjes te krijgen ook nog niet, dus heb ik geen sappig verhaaltje voor degenen die er op zouden zitten wachten...haha...dus geen schrik, want wat zegt men...wie een nieuw huis gaat bewonen, daar komt gezinsuitbreiding van...dat zal er voor 't moment dus niet inzitten...maar wie weet! NEE PLEASE! Twee is al meer dan genoeg! De rest van de foto's volgt nog, mijn broer is momenteel het graniet op de keuken aan't leggen, het werkblad en de venstertablet. En die van de keuken zijn al eerder gekomen om het afremsysteem op onze keukenkasten te plaatsen en het onderstel.
Nu zijn jullie natuurlijk crieus geworden om te zien hoe het geworden is, hé! Awel, hier zijn de eerste foto's zie. Wel nog zonder binnendeuren, maar met gordijnen voor de warmte binnen te houden en wat privacy te hebben.
Ondertussen zagen JAN en Wim het met lede ogen (hoewel) aan. Wim wilde er tussen komen, maar hij hield zich in. Ik hoorde Jan tegen Wim fluisteren "Pssst...Wim, laat die meiden nou maar, dan hoeven wij lekker niks te doen." "Ja haha, da's just...!" zei Wim. Haha...nee zenne, niks van waar, het werd een gezellige babbel en de meiden zochten mijn jongens op. Marnick is zowiezo erg verlegen, Giovanni alleen als er meisjes in de buurt zijn. En hij vondt de oudste een hele knappe, maar hij verstond haar niet zo goed, haha...dat hollands, daar kon hij niet aan uit. Ingridje, zeker tot een volgende keer als je nog eens in België komt, je zou het nu niet meer herkennen, er is een einde gekomen aan onze chaos.
Ik en marnick waren boven bezig aan 't uitpakken en gerief sorteren...alléé ja...zowat overal tegelijk feitelijk...chaotisch! Ik keek door het venster en zag een auto passeren met Nederlandse nummerplaat. Blogster INGRID had gezegd dat ik moest oppassen voor die nummerplaat, want dat zij het dan wel eens zou kunnen zijn...ik was op mijn hoede, je ziet het hé! Hoewel ik hen donderdag of vrijdag al had verwacht en ik elke keer ik naar buiten moest, eerst goed rondom mij keek...op de uitkijk voor iemand met een digitje. Die auto reed wel voorbij, dus dacht ik, is zij het dan toch niet? Maar ja...het was Ingridje wél, ze stond samen met Jan en de twee jongste dochters voor mijne neus. Eerst voor Wim die zei dat hij haar niet kende, haha! En Jan kwam effectief zoals gezegd om zijn 3 bezen voor zijnen birthday van 20 mei. Ik gaf hen een rondleiding...tussen de vele dozen door...doorheen onze chaos. Ze mochten ons eerste stuntelig gebruik van de vaatwasser aanschouwen...die eerst niet werktte omdat de waterkraan nog niet open stond, haha! Daarna een gezellige babbel in het salon. Ik wilde Ingrid aan het werk zetten, met wijzende vinger zei ik "Ingridje, gij komt hier als geroepen, nu gade gij mij toch wel helpen bij mijne verhuis, hé!" Ingrid zei "mare...euh...dat heb ik je toch niet gezegd...komen kijken en een stiekeme fotootje nemen, dat wel ja, maar helpen uitpakken?" 'Ingridje" zei ik "iedereen die hier komt, komt om te werken, zie je die dozen daar achter je...daar...die ga jij uitpakken." Maar geen reactie, ze deed haar ogen dicht en deed alsof haar neus bloedde, hé zeg! Haha
De vrijdagavond zaten wij te eten aan de keukentafel, toen onze naaste buurman langskwam. Hij kreeg enorm veel water binnen en wij ook een beetje, weer in de kamer van Marnick. Hij had zijn dakwerker naar zijn dak laten zien en die zei dat het water langs de spaumuur naar binnen kwam. Hun huis is al opgevoegd, het onze nog niet en dus ook niet tussen de spleet waar de huizen samenkomen. Ik belde mijne pa, een metser en vooral kraanman, en die kwam kijken. Hij zei direct dat het niet door die muur kwam, maar door het dak. Enfin, onze loodgieter kwam gisteren onze sleutel terugbrengen en kroop eens op het dak. Buiten loodgieter is hij ook nog dakwerker. Hij zag direkt wat er scheelde, het lag inderdaad aan het dak. Dus belde ik weer naar de buurman, die verdedigde zijn dakwerker, natuurlijk en vanmorgen kwamen we samen, ook onze loodgieter, die daar speciaal tijd voor maakte, zeg! Na veel heen en weer gepraat daar boven op onze daken, moest de andere dakwerker toch toegeven en gaat hij het probleem oplossen. Hij deed er voorlopig iets aan en zou bij beter weer terugkomen. Hij heeft nog andere fouten gemaakt aan het dak, volgens onze loodgieter, maar hij dierf dat al niet meer zeggen, den anderen was niet kontent met zijn bemoeienis, amai! Onze gebuur werkt in dakmaterialen en dakwerkers, en dat is hun beste, zei hij. Ik vraag mij af wat de rest dan maar is. Het probleem is ook dat zij een speciaal dak hebben en da's hoger dan het onze. Door het slechte werk van de man, liep alles over in het gootje en dat kwam tussen de twee huizen terecht. Dit zijn feitelijk nog bouwperikelen, is 't niet? haha!
Wimmeke lag in bed, met zijn badjas nog aan, volledig knock-out! Ik kreeg mijne klop achteraf, ik werd op de zetel om 6u30 wakker, om dan te gaan slapen. gelukkig was dat de zaterdag, dan moest ik er toch niet zo vroeg uit, maar wel vroeg genoeg om er weer tegenaan te gaan. Want Wim was 'op', hij zat er efkes door en was dus het grootste deel van de uitpak voor mij. Hij deed af en toe wel iets, maar veel was het niet. Te begrijpen, hé! Hij heeft de laatste maanden niet veel geslapen en hard gewerkt, en dan die tandpijn daar bovenop. Die verhuis...dat was den druppel!
Marnick hielp ook, op zijn manier...hij offerde zichzelf op om de douche als eerste te testen. Ik moest het digitje wel hoog genoeg houden, zijn pietje mocht er niet op, haha! De doucheknop moet wel nog vervangen worden, het is nog niet de originele, die was er nog niet volgens de loodgieter. Aan het bad moeten nog silliconen komen, we mogen dus nog niet met water pletsen...daar was ik als eerste om het te testen, aja...maar waar was Wim???
De boys hielpen ook goed mee. Giovanni zette zijn slaapkamer zelf weer in mekaar, helemaal alleen en hij had dat nog nooit gedaan. Ik verschoot er wel van, hij's toch zo handig, hé! Hij hielp Dirk met ons bed in mekaar te zetten. Normaal zou Marnick zijn nieuwe slaapkamer zaterdag gebracht worden, maar het zal pas voor nu zaterdag zijn. Giovanni gaat die dan ook in mekaar steken. Hij wil nog geen nieuwe slaapkamer, over enkele jaren krijgt hij een groot bed.
En dan was het zover...de grootste verhuis! Roger heeft een grote remork en mijn nonkel danny die kwam helpen, heeft een kamionet. Raymond en Wim zijn jongste broer Dirk, hielpen ook. het feit dat Dirk net met een herstellende gekneusde rib zat, weerhield hem er niet van om erg veel te helpen. Ik reed enkele keren over en weer met een volle auto en zorgde ervoor dat de mannen te eten hadden. De ramenplaatser was nog eens moeten terugkomen, de rolluiklint hing schots en scheef en ongelijk met dat aan de achterdeur, dus moest dat hij dat eruit kappen en kon het rolluik niet omhoog. gelukkig dat de bezetters nog moesten komen, zeg! Wim kon het niet meer uithouden van de zeer en moest naar de tandarts van wacht. Hij kreeg een voorlopige vulling en slikt nu antibiotica voor zijn abces, de zwelling zit nu zelfs tot in zijn keel.
Voor de livingkast had ik schrik. Vooral ook omdat Raymond, Wim zijne pa, gedroomd had dat die naar beneden donderde, en omdat dat zo'n zware is en niet uit mekaar kan, was ik toch niet gerust. Die kast is vol eik, vanbinnen zowel als vanbuiten. Met de schuiven en ligplanken alleen al, scheelt dat al in gewicht. Maar ik had goede helpers, zeer sterke mannen, de mannenkracht samengebundeld, dat kon niet stuk...haha...mijn vrees was ongegrond...gelukkig hé!
(Foto: Roger, Raymond, Johan en Wim in volle actie)
Ik was fotograge van dienst, Ann begeleide de kast en marnick keek toe.
I'M BACK...EINDELIJK!!!!!!!!!! Vanaf vandaag weer foon, TV én INTERNET...JOEPIE! Ik zal nog niet iedereen kunnen bezoeken, maar ik ga wel al wat verslag uitbrengen en al een deel bezoekjes afleggen. Allereerst de verhuis uit ons huurhuis. Roger, onze 'verhuisopzichter' en makes vriend, belde mij met de mededeling dat hij zaterdag de verhuis niet kon doen, omdat hij vrijdag naar de kliniek moest voor een knie-operatie. Dat viel serieus tegen, maar gelukkig kon hij het wel donderdag doen, de 25 ste mei op de feestdag. De vrienden die mij de vorige keer hielpen (Wim kende ik toen nog niet) konden niet. San en peter zaten aan de zee. Mijn broer moest gaan vloeren bij een vriend van hem. Ann en Johan zaten met het lange weekend in de Ardennen. Ze zijn wel de woensdag al komen helpen. Roger was de lift komen installeren (belle-etage) dus living op de eerste verdieping, dan is er natuurlijk een lift nodig. Hij had de ballustrade aan het balkon weggenomen en de meubels werden via een katrol en balken naar beneden gegleden. Dan stond het zwaarste gerief al klaar in de garage en hoefden ze dat de volgende dag maar op de remork te zetten en naar den Destelwijk te voeren. Wim zat met enorme tandpijn en geen enkele tandarts die hem kon helpen. Hij liep er al een week en enkele dagen mee rond, zich nog geen tijd gegeven om er naar te laten kijken. Hij was dus maar nen halven. Een vriend belde mij, zijn vrouw is verliefd op een andere, en net nu zij een communicantje hadden. Nu zat ik daar nogal mee in, tijdens die verhuis kon ik hem moeilijk naar ons leten komen om naar hem te luisteren. Als ik een koppel mocht noemen waarvan ik zou denken, die gaan nooit uit mekaar, dan zijn zij dat wel...'t is erg! De barkast, het salon, de tafel, de salonkist, de TV-kast en PC-kast gingen vlot naar beneden, maar mijn grootste vrees was de livingkast.
(Foto: Giovanni die erop toekeek hoe Wim en Johan de barkast beneden aanpakten)
Ik kom jullie efkes zeggen dat wij verhuizen en ik gedurende een ganse periode niet op de blog kan komen. Telenet komt op dinsdag 30 mei naar ons nieuw adres om alles te installeren en tot zolang zitten wij zonder internet. Bedankt voor jullie begrip! Wanneer ik terug ben, zal ik de bezoekers terug met een bezoekje vereren, maar tot zolang...sorry daarvoor. De deuren staan wagenwijd open, je kan mijn blog binnen, maar mijn mailbox is gesloten. Tot volgende week...DADA!
De verhuis is bijna in zicht, nog 3 nachtjes in ons huurhuis slapen en dan is het zover. We hebben alles al een keertje opgekuist. Het gaat wel weer vuil worden, maar dan is het meeste zand er al af. De ramen waren supervuil en de vloeren ook, maar ik kreeg gelukkig hulp van mijn make. Wim zijn ouders waren er vandaag ook weer bij en we hebben ons binnen geïnstalleerd, buiten ging niet deze keer door dat rotweer. Nee, we aten geen taart, daar zaten boterkoeken in die taartdoos. De koffiezet hadden we ook al meegenomen. Morgen is het weer een drukke dag, er komen enkele aannemers langs en s' avonds komt mijn broer de graniet op de keukentoog leggen. Donderdag is de grote verhuis...ik ga dan wel een hele tijd zonder PC zitten, internet komt alles pas op 30 mei aansluiten. En omwille van de vorige problemen, heb ik de afspraak maar zo gelaten. Ik heb dan nog wel een aansluiting in het huurhuis, maar ik kan moeilijk de PC laten staan, hé...dat zou te zot zijn en ik zal toch geen tijd hebben voor mijn verslaving...dus op de tanden bijten en het 6 dagen zonder uithouden. Ik zal het tegen die tijd nog wel eens op mijn blogje zetten, dan weten jullie waarom ik plots niet meer op bezoek kom. En dan nu mijn bedje in...ik slaap alleen deze nacht...in het weekend ook al. Nee, ik en Wim hebben genen ambras, maar anders moet hij helemaal terug van Pepingen komen en morgenvroeg weer naar daar om zijne pa te gaan halen, kwestie van tijd en diesel uit te sparen, hé! SLAAPWEL!
De laminaat is al voor een groot deel in de kamers gelegd. Ik nam er een foto van op onze kamer. Daar ligt het al volledig, en op Giovanni zijn kamer ook al voor een groot deel. Morgenvroeg gaan ze verder doen. De plinten gaan we samen met de binnendeuren laten doen, zo juist voor de winter. Raymond is het WC-muurtje aan't opmetsen, maar da's geen lachertje. De trap is scheef onderaan, is ook niet simpel om er een plaat tegen te hangen. De mensen die bij dezelfde firma bouwden, hebben een rechte trap en ook zij hebben een hoekje dat vanachter de WC-deur komt piepen. We zijn naar de schade aan dat ene huis gaan kijken, waar die kraan is tegen gevlogen. Die mensen hebben wel sjans dat er aan de binnenkant niet veel schade is, de buitenmuur moet wel worden hermetst. We zijn bij de buren blijven plakken, een echt sympathiek koppel. De kraan is over hun waterput gesukkeld en die moet eruit gehaald worden, niet te doen hé! Dat allemaal door een fout van een kraanman. Het is gelukkig verzekering, maar je zit er toch maar mee.
"Teddy...Teddyyyyy where are you, i want to go to sleep...TEDDY! Have you seen my Teddy? I want my Teddy! I can't sleep without him...ah there you are! Sleep tide everybody!"
Ik kom tijdens het dozen-vullen eens efkes bloggen om jullie op de hoogte te houden van de vorderingen. Ik ben al zeer goed opgeschoten, het begint hier al leeg te geraken. Wim en zijne pa...die zijn niet ver geraakt. De plannen waren om het WC-muurtje onder den trap op te metsen, maar da's er niet van gekomen. De mannen zijn wel om gerief gegaan en Raymond heeft ons iets gekocht...een mini-serre. We hebben nog geen tuin, maar binnenkort wel sla of tomaatjes, haha! Ze zijn ook eens naar de andere klanten van onze bouwfirma gegaan wat verder in de wijk, om daar naar den trap te gaan zien. Wij hebben een verweven trap, maar die loopt schuin en nu kunnen wij daar geen plaat tegen slaan, omdat die dan ook scheef zou lopen en wij anders met ons hoofd daar tegen zouden stampen na het doen van onze behoefte... Ze hebben daar 4 huizen gezet, 3 in dezelfde stijl van ons, maar met een andere gevelsteen. Welke verhalen ze daar gehoord hebben, jongens toch, dat houden jullie niet voor mogelijk! Het ene koppeltje liet een kraan komen om zand aan te brengen om op te hogen. Die reed tegen de waterput, kantelde opzij met als gevolg, de kraan in het raam en een stuk van de muur weg! Zij zouden normaal ook gelijk met ons verhuizen, dat gaat nu nog 2 maand langer duren. Een ander koppeltje woont al in hun huis. Zij hebben een grote watervlek ter hoogte van een binnenmuur aan de trap, die steeds maar groter wordt en er normaal niet hoort te zijn. Resultaat...de binnenmuur moet eruit en worden heropgemetst. Een derde koppeltje kreeg een steen in een ruit, vandalen of jaloerse mensen, dat is een raadsel. Mijn toekomstig buurmeisje heeft mijn blog ontdekt en schreef al eens in mijn gastenboek. Ik leef met deze mensen mee, zoiets meemaken, moet verschrikkelijk zijn! Dan weet ik nog niet hoe het met mijn naaste buren is gesteld en hun trage bezetter. Je bouwt aan je droom en dat verandert in een regelrechte nachtmerrie...da's echt niet te doen! Wim en zijn pa waren naar ons huurhuis gekomen, we hadden om 16 u met mijn nonkel afgesproken die de balken zou komen brengen voor de verhuislift die we zelf gaan maken. Hij kwam niet opdagen...hij was in slaap gevallen, zal dus voor morgen zijn. Dan komen de schrijnwerkers de laminaat leggen. Wij houden al hout vast en doen de rolluiken naar beneden uit schrik voor het onheil dat ons misschien nog kan overkomen, als je zoiets hoort, je zou voor minder, hé!
(Foto: Wim, Raymond en Marnick vorige week zondag)
Waar ik mij ook druk ik kan maken, is de toenemende agressie en het steeds jonger worden van de agressors. Moordenaars van 16, 17 en 18 jaar die zonder scrupules andere kinderen doden, zonder enige ietwat verklaarbare aanleiding. Neem nu den dienen van 18 jaar die dat kleintje van 2 jaar dood schoot. Hoe kan dat nu dat zo ne snotter probleemloos aan een geweer geraakt en dan koelbloedig een peuter kan neerschieten...dat gaat mijn verstand te boven! Hij heeft er spijt van? Hij deed het niet onder invloed van één of ander populair spelletje? Hij heeft in zijn leven al heel wat meegemaakt? Hij deed het in een 'zelfmoord-roes'? Dikke BULL-SHIT! Wie zo nuchter en met voorbedachte rade een geweer kan kopen en een kindje kan vermoorden is voor mij een koelbloedige moordenaar. Ik heb een boek, een heel speciaal boek over seriemoordenaars, waargebeurde verhalen geschreven door een ex-FBI-agent. Wat je daarin leest, als je het al kan lezen en het niet met een misselijk gevoel in de maag opzij legt, lees je welke verzinsels zulke mensen of hun advocaten naar voor brengen om hun misdaden en de reden waarom ze het deden, te verklaren. Hoe zit het dan met de echt jeugdigen? Hebben zij ook een 'slechte jeugd' achter de rug? Ik hoorde vandaag op de radio spreken over een 9 en 11-jarige jongens die een 8-jarige hebben verkracht. Euh????????? Hoe is zoiets nu mogelijk...of is het verzonnen. En wat dan nog, hoe komt dat kind aan de inspiratie? Er gebeurt toch wel wat in deze wereld, zenne! Je moet uit de fouten van een ander leren, en wat je zelf meemaakte, jij weet dan toch beter dan wie ook hoe zoiets aanvoelt. Om het dan ook een ander aan te doen...dat versta ik niet goed...maar wie ben ik, hé! Ik leer mijn jongens om voor zichzelf op te komen en zich te verdedigen. Wat als zij zich op een dag moeten verdedigen tegen een jongen met een mes in de hand? Ik krijg er kippevel van bij de gedachte alleen al!
Spijtig, maar Kate Ryan heeft het buiten alle verwachtingen in de halve finale niet gehaald! Ik heb het niet gezien, maar ik zag achteraf toch enkele beelden van deelnemers die er morgen wel bij zullen zijn. 'Schone en het beest' of 'the bold and the beautiful' doen mee. Een langharige blondine met een shakira-look en een bende lelijke Finse monsters die denken dat ze de 'monsterrock' hebben uitgevonden. Ik zie die mannen nog geen kniezwengel doen, haha! Ook een stelletje Narcisten met schoon kostuum die nu al denken dat ze het song-festival al gewonnen hebben. Ik keek naar de pré-selektie, omdat Kate meedeed en Peter. Ik keek niet naar de halve finale, omdat ik het vergeten was. Ik kijk niet naar het song-festival, omdat het mij geen bal interesseert. En zeker nu niet, zonder mijn favoriete...vriendjespolitiek is dat ja!
Wat een week was me dat, zeg! We hebben een schijfaanvraag bij onze bank ingediend, al voor de tweede keer voor dezelfde som, omdat zij de kopie's van de facturen niet hadden ontvangen, terwijl het per fax is gebeurd. Nu stond dat geld nog altijd niet op onze rekening en da's al sinds 2 mei dat we dat vragen. Er is een expert aangesteld waar ik eerst een afspraak mee moet maken om te zien of de werken inderdaad werden uitgevoerd. Die man heeft 2 weken tijd om zijn rapport in te leveren, maar onze aannemers wachten ondertussen op hun geld en ik kan die man al 2 dagen niet bereiken.
Op het stuk dat ik moet omrijden om via Nieuwkerken-Waas Vrasene te kunnen bereiken, heeft een kamion zich op zijn kant in de gracht te rusten gelegd...de grachtkant bleek niet zo stevig te zijn als de chauffeur wel dacht, toen hij uitweek voor een tegenligger en veel plaats is daar niet!
Ik moest vandaag een stukje van de laten overnemen, samen met 5 andere collega's, terwijl wij de vroegen al hadden gewerkt. Dit om in te springen voor een zieke collega en er niemand recuup had, die anders de plaats zou hebben moeten innemen. Ik wil vertrekken, maar ik was al eerder mijn bos sleutels kwijt geraakt (en nog steeds niet gevonden) dus nam ik mijn reservesleutel en stak die in mijn jaszakje. Ik deed voor mijn vertrek nog wat onozel tegen mijn jongste zoon, wil mijn sleutel nemen...die was ook foetsie! Overal gezocht en niet gevonden. Dan maar met Wim zijn auto de baan op. Wim vondt hem, hij was uit mijn jaszak gegleden recht mijn kabas in, waar ik ook al in had gezocht! Voor ik vertrok kreeg ik ook foon van Roger, ma's vriend die ook de verhuis regelt. We gaan namelijk een soort glijbaan aan ons balkonnetje maken (belle-etage) en via houten balken en een katrol aan de muur, de zwaarste meubelstukken naar beneden laten glijden. Hij kan zaterdag niet, hij moet vrijdagmorgend binnen zijn voor een knie-operatie. De verhuis schuift dus op naar nu donderdag! We gaan tijdens ons verlof uit onze pijp mogen komen...amai! Maar nu...even een opkikkertje...een glaasje sheridan's voor mijn neusje en ik kan er weeral tegen, zie...mmm! Ik kreeg dat flesje nog van mijne pa...maar flesje is nu leeg...hihi...PROOST!
Ik kijk om mij heen ik ben zo alleen alleen en eenzaam wachtend voor mijn raam
komt er nu niemand naar mij maak me blij met mij is er niks aan de hand 'k ben gewoon in mijn eentje gestrand
Ik ben oud, niet versleten wil je mij niet vergeten? ik voel mij nog actief kom je naar mij alstublief?
Ik woon nog in hetzelfde huis waar ik met mijn ventje zat voor de buis met kinderen om ons heen nu ben ik alleen
De enige die ik nog zie is niet familie verpleegsterkes die mij komen swanjeren daar kom ik vroeg voor uit de veren
verpleegsterke, blijf nog even hier doe mij dat plezier 'n tas koffie met een koek mijn noorden is zoek
Ik wil praten mijn hart open laten mijn tijd doden ja, ik heb ook nog noden!
Ik wilde dit gedicht schrijven, omdat wij dikwijls met deze situaties geconfronteerd worden, het is soms echt schrijnend. Geef hen de aandacht die zij verdienen! Vergeet hen niet!
We zijn gisteren bijna niet thuis geweest, we waren inkopen gaan doen...en niet zomaar voor eventjes, we waren op laminaatjacht. De schrijnwerkers willen zondag onze laminaat boven leggen. Die ene gast (ze zijn met 2) is ne maat van Wim, waarmee hij menig kilometertjes mee is gaan fietsen, ook iemand uit pepingen bij Halle zoals Wim (mijne coureur). De rolluikbakken zijn door hen voor een vriendenprijsje geplaatst en dat willen ze nu ook met de laminaat doen. Later ook onze binnendeuren, zoldertrap, ingebouwde kasten...maar da's toekomstmuziek...budjet is straks op. We vonden mooie en prijslijke laminaat, maar de leveringsdatum was pas over een week à 2 weken...nee bedankt, geen tijd meer! Dan maar naar een andere winkel terug gegaan en daar de laminaat besteld, vrijdag hebben we die. We kwamen tussendoor naar huis eten, hamburgers op een rappeken. We hadden om 18u30 met mijn broer afgesproken aan den bouw, hij kwam de keuken, venstertablet en toog meten voor de graniet. Hij was een half uurtje te laat, maar we zaten ondertussen in onze tuis te genieten, met een ijsje van de kar en een tasje koffie op het terras van onze buren. na het opmeten zijn we naar mijn broer (Joeri) zijn werk gegaan, na sluitingstijd, om de graniet te kiezen. Man man man, wat een keuze, maar DUUR! Toch onze goesting gevonden, zwart met spiekels dat perfect bij onze houten keuken past. Rond 21u tevreden naar ons huurhuis terug gekeerd. Joeri gaat zijn best doen om na zijn uren eerst al aan onze toogtablet te werken, dan kan ik in de week van de 22 ste de bezetters laten komen voor de 'finishing touch'. Den eletrieker is weer niet te bereiken, die heeft zijn handen zeer gedaan, maar zou rond deze periode terugkomen om zijn werk af te werken. En we kregen nog een kadootje in onze bus...Wim zijnen belastingsbrief! Ik kreeg terug, maar voor hem moeten we meer dan het 3-dubbele daarvan betalen...pfff!
Mijnen gastenboekteller staat bekanst op de duizend, seg! dat wil dus zeggen dat ik weer naar den stylo moet grijpen om een gedichteke te schrijven voor den 1000 sten bezoeker. Dees vind ik toch toffer, den 1000 sten bezoeker is niet zo plezant, dat zijn de sleutelgatgluurders en veel van mijn eigen bezoekskes, met vaneigest ook mijn lieve vrienden en gasten die een berichtje nalaten in mijn boekske. Da's dus belangrijker voor mij, al die lieve woordjes, dat doet ne mens goed, hoe jong of hoe oud ge ook zijt, da's waar hé? Dus 1000 ste gastenboekschrijver/ster, laat mij eens via een mailtje weten waar het gedichtje dat ik voor jou ga schrijven over mag gaan? Doen, hé! En als het je niet interesseerd, niet doen dan, haha!
Het lukt mij niet meer om er een fotooke bij te zetten, terwijl dat anders probleemloos ging. Wie iemand hoe dat komt? Heb ik er al teveel foto's opstaan of aan wat ligt dat feitelijk? En als ik het na een tweede poging toch op krijg, dan kan je de foto niet vergroten om die beter te bekijken...HELP!!!!!!!!!! Ik heb het eens bekeken, ik heb van de 30 MB slechts 5,24 MB gebruikt en enkele foto's verwijderd. Dat kan het dus niet zijn, hé!
Het was een zeer plezante dag vandaag. Terwijl Wim, zijne pa en Marnick het zand ophoogden, zaten wij te genieten op het terras, of wat het terras gaat worden. Het was schitterend weer, soms verdween het zonetje, maar het was warm. Roger (ma's vriend) was haar komen brengen, hijzelf moest gaan biljarten. Ik had voor beide mama's een boeketje bloemen gekocht. Ikzelf kreeg tot hiertoe nog geen bloemetje, Wim heeft het al erg druk gehad. Maar Marie-Louise (zijn mama), had ook aan mij gedacht en me meiklokskes meegebracht. Roger kwam enkele uren later ook naar ons, hij meette de trap, omdat hij voor de leuningen gaat zorgen, in inox. Ik kreeg ook pré voor mijn verjaardag van ons make en van Roger. Ik ga er iets voor mezelf van kopen, een paar boeken of kleren of iets voor in het huis, ik weet het nog niet wat. Ik ga mezelf eens in ieder geval goed verwennen, haha! We hebben ons ook nog een ijsje gekocht, er komt dagelijks een ijscrémekar in de wijk, iets dat we niet gewoon zijn, in de Kokkelbeekstraat komt er genen enen. We waren pas rond 19u45 terug thuis en Wim bracht zijn ouders naar Pepingen. De buren die er al wonen, zaten ook op hun terras. Onze andere buren hebben geen sjans met de werkmannen die zij al gehad hebben. Hun metsers kwamen laat werken (meer pauzes dan werken) en gingen al vroeg weg. Het waren prutsers. En nu hun bezetter, een jonge gast die pas s' middags komt werken, als hij al verschijnt die nu al 6 weken aan 't bezetten is. Het chappen is al een keer uitgesteld, nu woensdag zouden die beginnen, maar ze moeten weer bellen om het uit te stellen. Zij gingen normaal ook in mei verhuizen, maar dat zal niet lukken.
Terwijl die mannen aan het werken waren, aten wij een lekker stukje taart...jammie! Het was dus een geslaagde verjaardag. Bedankt voor de vele felicitatie's!
Wim en zijne pa raymond, schepten zaterdag zand naar de achtertuin. Marnick hielp een handje mee. Onze werfopzichter Gino kwam even langs. Wij en de andere klanten kregen het zand van verkavelingen in Haasdonck, maar nu hebben ze zand tekort voor een andere verkaveling waar 3 huizen gaan bouwen. Da's pech hebben!
Deze 2 zandmannetjes kwamen geen zand in onze oogjes strooien, maar in ons tuintje om het op te hogen. Telkens een laag zand en dan een laag turf. Ze merkten ook aan totwaar ons terras moet komen, groot genoeg om er al eens een BBQke te kunnen houden. Dat doen we graag!
"Kriebel knabbel muisje, wie knabbelt daar aan mijn huisje?"
Het is ons INGRID...ik zag deze foto op haar blog staan en dacht eerst dat ze bij ons in de wijk was geweest, hetgeen ze al een tijdje zegt dat te doen...maar tijdens de verhuis, had ze gezegd. Ik dacht "aha, zit dat zo...zij komt nu al, dan moet ze niet helpen om onze spullen naar binnen te dragen, fotootje nemen en weg..." Maar nee, ik zag dat het een al oudere foto was, aan de achterkant en ene van in Duitsland. Echt héél SCHOON gedaan, zenne! Thanks Ingridje
Jaja, vandaag was ik zelf patiënte...de rollen waren omgekeerd. Ik werd vanmorgen nogal verschietachtig wakker, mij bijna overslapen en als een speer de badkamer en mijn kleren ingeschoten, zonder te eten de baan op. Op weg naar Vrasene is de hoofdbaan afgesloten door werken en moeten we een omleiding volgen langs nogal smalle banen. Donderdag reed ik achter een vuikniswagen die de onkruidbakken kwam leegmaken...zo'n slak, pffff! Vandaag reed ik achter een grote jeep mer remork die ook als een slak reed en telkens er een tegenligger kwam, opzij ging en stopte. Het was een man die achter het stuur zat, ene die blijkbaar de breedte van zijn wagen niet kende en niet gewoon was om met een remork erachter te rijden. We konden hem niet voorbij steken, ik zou hem anders eens vriendelijk gevraagd hebben of ik hem eens moest helpen...en er kwam maar geen einde aan die baan, noch aan de file-vorming waar ik tot mijn grote ergenis deel van uitmaakte. Ik ergerde mij mateloos en moest het achteraf bekopen. Toen ik mijn patiënte stond te wassen, begon alles te tollen. Ik dacht "dat gaat wel over, dat effe doorbijten", maar bij de volgende patiënte moest ik mij in de zetel neerleggen met mijn beentjes in de lucht. Toen ik recht kwam zitten, tolde het nog meer. Ik denk dat ik last had van een te hoge bloeddruk, door de stress en mij op te winden voor die zondagsrijder. Het ging toch over en bij één van mijn laatste patiënten, nam ik mijn bloeddruk en die stond normaal. Dat komt ervan als je je druk maakt, hé!
We gaan volgende week ook met mijn broer naar zijn werk om graniet te gaan kiezen. Hij's vloerder, maar in de job die hij nu doet, plaatst hij werkbladen in de graniet. Da's dus mooi meegenomen! We zijn echt content van zijn werk en het is niet omdat het mijnen bro is dat ik dat zeg, ere wie ere toekomt. Hetzelfde voor onze loodgieter...een echte stielman (BVBA Ronny Van Duyse van Nieuwkerken-Waas).
...is nog niet klaar, ze gaan ons bellen om af te spreken wanneer ze volgende week kunnen verder werken. Het onderstel ontbreekt en de sluit-pomp-systemen aan de deuren ook. Aan de schuiven is het in orde, die mag je dichtslaan, ze schuiven dan zelf verder dicht op hun gemakje. Ik heb er gisteren niet veel over verteld, maar ik beging een grote blunder. Die keukenplaatser belde mij en vroeg of het houten paneel boven de hangkasten, mocht verder getrokken worden, want dat we anders met een hoek zouden zitten. Ik had het verkeerd begrepen, dacht dat hij de kant van de rolluik-bakken bedoelde en zei ja. Ik kwam naar de keuken zien en zag dat hij de kant van de kolomkasten bedoelde, dat paneel was recht gemaakt, zodat er iets op de kolomkasten kon worden gezet. Ik had er spijt van, maar hij zei dat hij juist klaar was en ik dierf niet vragen om het te veranderen. Dus ik naar huis, maar onderweg dacht ik zo "verdoeme, als ik het nu niet laat aanpassen en ik moet er altijd op staan kijken, dan ga ik er spijt van krijgen." Dus ik rechtsomkeer weer naar ons huis. Ik trok mijn stoute schoenen aan en zei dat ik toch liever had dat hij het zou veranderen. Je moest zijn gezicht gezien hebben, jong! Ik hield voet bij stuk en zei hem dat ik hem dan een paar pintjes bier zou komen brengen, dat was op en er was enkel nog cola. Hij ging akoord, dus ik om nen bak jupiler en de deal was on! Hij content en ikke content, haha...en ondertussen had hij het al veranderd ook. En ik moet zeggen, het is VEEL SCHONER zo, zenne!
Prettig weekend aan alle bloggers en blogvrienden en -vriendinnen! Ons weekend is in ieder geval druk geboekt. Werken aan ons huis en vrienden op bezoek. Dikke knuffel!
Veel tijd om te bloggen heb ik nu efkes niet. Sorry dat ik nu mijn blogbezoeken verwaarloos, morgen kom ik zeker eens af. Ik wilde jullie de eerste foto van de keuken niet onthouden. En...wat vinden jullie er al van? Morgen een foto van de (hopelijk) afgewerkte keuken.
Ik kreeg de vraag hoe het verder afliep met de factuur van telenet? Wel...dat zal goed aflopen. We kregen wéér een factuur in onze 'voorlopige' brievenbus te Destelwijk, deze keer voor de kabelaansluiting, 70 zeg en wij hebben die kabel ZELF in de grond moeten steken. Ze hadden mij wijsgemaakt dat de kabelTV 50 zou zijn, dus greep ik weer naar de foon. Ik vroeg wat dat alles te betekenen had en of de andere factuur ook nog ging worden rechtgetrokken (na weer dezelfde uitleg te moeten geven), hoe dat daarmee zat. Die gast wist niet wat hem overkwam, een woeste stier viel hem aan met een tal van vragen en dreigementen dat ik ADSL ging aanvragen en mijn afspraak met telenet ging afzeggen, enz... Ik hoorde dat ik een gast aan de lijn had die er niet veel van kende, ook niet wat communicatie met de klant betrof, ik had de leiding over dit gesprek, hij moest het gaan vragen. Die eerste factuur komt in orde, na aftrek zullen we 50 moeten betalen en geen 92. Maar die 70 moet betaald worden én nog 60 bij ook voor de activering einde mei (duur hé!). Toen ik zei dat deze misverstanden konden worden opgelost indien men de klant beter zou informeren en dat dit geen goede service was, gaf die jongen mij gelijk...ocharme, ik had al compassie met hem, zo ne moeilijke klant, haha!
Ik kreeg ook nog een andere brief. De eletriek werd op naam van onze metser aan onze bouw geleverd, en we mochten zijn werkkast gebruiken zolang er niks in orde was. Toen Intergem geweest was, heeft hij die komen halen en hij had een kontrakt bij Citypower. Wij kregen een brief van hen dat den eletriek ging worden afgesloten op 17 april. Ik heb dan alle gegevens holderdebolder doorgefaxt om toch nog eletriek te kunnen krijgen. Maar Intergem had van hen al een brief gekregen dat zij niet langer onze leverancier waren. Die hadden een brief naar ons nieuw adres gestuurd, maar vermits wij toen nog geen brievenbus hadden, hebben wij die gemist. Nu moest ik hen bellen om een afspraak te maken om een budgetmeter (met oplaadkaart) te komen plaatsen...jawatte...ik dus ook naar daar gebeld en da's nu ook in orde.
Van Gerrit van WELDIMO te bornem (trap) heb ik niks meer vernomen na het doormailen van foto's van de trap (aan de WC-deur). Hij zou ze bekijken en hij stelde voor om een schuine deur bij ons te plaatsen, mits meerkost. Ik ging er niet mee akoord, omdat zij een fout hadden gemaakt met de opmeting en wij daar niet voor gingen opdraaien. Dat was vorige week donderdag...maar we gaan onze binnendeuren niet daar bestellen (ik vertrouw hen voor geen haar meer), we hebben het aan de schrijnwerkers gevraagd die gisteren al een deel rolluik-kappen hebben gemaakt en zij weten een betere oplossing. Gerrit gaat wel nog een mail ontvangen van deze zeer ontevreden klant. De trap zelf is gelukkig in orde, maar de service van die firma is een grote ZERO!
En vandaag zijn ze ook bezig met onze keuken...er was een technieker aan het 'geraamte' bezig, morgen de aankleding en apparatuur.
Ja, hier gaat het zijn (sinds den bouw) gewone gangetje. Ik heb het één en 't ander beneden gezet, Wim heeft dat meegenomen naar den bouw om het op onze zolder te zetten. Het zijn dingen die we nu nog kunnen missen, want anders komt alles op een hoop en da's niet de bedoeling. Wim heeft om 20 u een afspraak met De Clerck van Vrasene, waar onze vensters van komen. De schrijnwerker komt morgenvroeg de houten rolluik-bakken plaatsen en hij heeft de oprollers voor de rolluiken nodig. Ik kreeg gisteren foon, ze komen de keuken morgen al brengen tussen 16 en 17u. En daar kijk ik ENORM naar uit! Na het werk morgen direct naar den bouw, denk ik, met (weer) het digitje in de aanslag, haha! Donderdag en vrijdag zetten ze de keuken in mekaar. Ik ga er vandaag wel vroeg in, na thuis en CSI, denk ik.
Wanneer jij in de spiegel tuurt en jezelf zo bewonderend begluurd zo bezig zijn met je eigen ik zo vol zijn van jezelf, geeft je een kick
Je denkt dat jij de beste bent een knappe, elegante en intelligente vent jij wil alles voor jezelf, elk ding voor een ander vindt jij verspilling
Je liegt, bedriegt, wil ieders aandacht je denkt dat iedere vrouw op jou wacht dat zij je aanbidden, je voelt je vereerd je voelt je geliefd en gegeerd
Jij geeft aan vrouwen een roze bril je houdt ze welwillend en stil tot ze zien wie jij echt bent lelijk vanbinnen en rotverwend
Jij hebt geen empathisch vermogen terwijl je liegt kijk je recht in de ogen vrouwen mogen jou geen verdriet doen maar jij mag alles en 'pakt de poen'
Zie jij dan niet verder dan je spiegelbeeld? Dat er ver uit jouw buurt weer alles heelt Waarom trapt iedereen toch in jouw val? In het ongelukkige leven en het tranendal
Al het goede rondom jou gaat teloor ik heb er maar één woord voor NARCIST jij bent een grote egoïst!
Vandaag had ik een rustig dagje. Ik ben mijn make gaan halen en we zijn naar het koopcentrum gegaan, het Waaslands shoppingcentrum, zoals ze het nu noemen. We aten daar een 'afslankslaatje' en lekker dat dat was, amai! Ik ga dat zeker nog eten. Daarna hebben we het tegenovergestelde gedaan, een crémeken gegeten en dat was ook jammie, haha! Ik moet ook naar Arista, mijn TBC-inenting laten zien. Ik was al eerder naar het medisch onderzoek gemoeten, maar ik was het vergeten te laten aflezen en daarom was ik 'wettelijk niet in orde', dus opnieuw een prikje moeten krijgen. 'Eigen schuld, dikke bult', zei ik tegen de arbeidsgeneesheer. 'Ik zal je eens een bultje zetten, zie', zie hij. Ik was het door al die bouwperikelen vergeten, zoals mijn hoofdverpleegster soms zegt 'sandra zit met haren bouw in haren kop' en ze heeft nog gelijk ook, haha! Ik kreeg ook bezoek van een goede vriendin, Anneke. Ik had een digitaal fototoestel op de kop kunnen tikken voor een appel en een ei. Zij en haar man hebben het gekocht.
Pffff...en ik ben er niet treurig om. Het was weer druk, s'morgens zo niet, maar de laten wel. Niet zozeer dat ik veel patiënten had, maar die afstanden, hé! Zaterdag gewerkt van 7u15 tot 11u, s'avonds van 15u tot 22u30. Zondag s' morgens een half uurtje minder en s'avonds gelukkig al om 21u 45 thuis, in totaal 420 km. Zaterdag mistraptte ik mij op een trap. Ik heb de gewoonte om op een trap te lopen, ik kon nog net mijn andere voet zetten, of ik was pardoes op mijn knie terecht gekomen. s' Avonds had ik moeite om mijn ogen open te houden. De zondag heb ik enkele uurtjes geslapen tussen mijn toeren door en dat hielp enorm, ik was dan veel fitter. Er liep dan wel ineens een hond de baan op. Ik zag het al van ver gebeuren, ik kon op tijd stoppen. Ik heb de tegenliggers verwittigd.
Hier zie je enkele foto's van Wim zijn fietsavontuur enkele jaren geleden. Hij en zijn ploegmaten vertrokken in België om Frankrijk per fiets te doorkruisen, een tocht van 9 dagen aan een gemiddelde van 200 km per dag. Wim was erg zenuwachtig, dat was te merken aan de snelheid van zijn hartslag, gemeten door een toestelletje, bij de 200. Ze gingen de Mont Ventoux beklimmen, gevolgd door een kamionet geladen met hun spullen. Iemand van de bende had sossiesen meegenomen, maar die waren nog niet droog genoeg. Ze hingen die dan maar aan de zijkant van de kamionet te drogen. Daar hebben ze veel beziens mee gehad, haha! Sommige mannen reden met de auto naar ginds en beklommen de berg, Wim en zijn makkers niet. En het is hem ook gelukt, hij heeft de berg kunnen beklimmen, een hoogte van 1912 meter. De afdaling vondt hij wel nogal akelig en enorm stijl. Wel een ervaring om nooit te vergeten. Wat hij ook nog niet vergeten is, is zijn GSM-rekening...hij belde mij en zijn ouders dagelijks vanuit Frankrijk op, haha...een dure aangelegenheid!
Een patiënt vertelde mij vandaag een plezant verhaal. Hij's sportdirecteur die in al een heleboel koersen heeft meegereden, in een volg-auto weliswaar. Hij reed mee in de 11-daagse Olympiatoer, van hotel naar hotel. Hij was samen met een vriend in het grootste hotel van Nederland, een 10-tal kilometers van Groningen. Een hotel waar 3500 gasten kunnen overnachten met vele feestzalen. In één van die zalen was een trouwfeest aan de gang. Hij en zijn vriend vermengden zich onder de feestvierders en aten ook mee. En dit alles in koerskledij, haha...je moet dat maar durven, hé! En niemand die hen ook maar de deur wezen.
Dat liet mij aan Wim zijn avonturen denken, ja...hij heeft ook nog gekoerst. Zijn fiets staat nu al een paar jaartjes stil, omdat hij het een beetje beu was geworden voor een tijdje na de beklimming van 'Le Mont Ventoux' en omdat zijn ploegmaten nu zo ver van hem vandaan wonen, sinds zijn verhuis van pepingen (tegen Halle) naar Sint-Niklaas. Alleen gaan rijden, dat doet hij niet graag. Nu wil hij er terug mee starten, na de verhuis en ik kan hem er alleen maar in aanmoedigen. Hij liet zijn voetbal al staan, ook weer omwille van die grote afstand. Hij rijd in de week al dagelijks zo ver en dan in het weekend ook nog eens, dat zag hij niet zitten.
Ik heb mij gisteren kwaad gemaakt, ik was om te ONTPLOFFEN! Ik had een factuur gekregen van telenet en het deel dat te betalen was voor 'internet' en 'telefonie' was veel hoger dan normaal. Ik had nog geen tijd gehad om het eens beter te bekijken of te bellen, maar gisteren deed ik dat. Op 11 april waren die van telenet naar den bouw gekomen om de kabel aan te sluiten op het net. Op 14 april kwamen zij terug, ik dacht om alles al te komen aanbrengen, zodat ik de verhuisdatum maar hoefde door te bellen, waarna zij het internet zouden activeren en stopzetten op ons huidig adres. Zij hadden het verkeerd begrepen en ik had er niet eens om gevraagd. Zij hadden zelf voorgesteld om die vrijdag terug te komen. Een fout van hen, ze hadden niet duidelijk genoeg geweest en maar aangenomen dat het voor de verhuis was. Nu zag ik dat ik activeringskosten moest betalen, een nieuwe aansluiting en ook voor telefonie, en dat op ons huidig adres. Zij hadden hier al alles stopgezet, nog voordat de technieker in ons nieuw huis ook maar iets had geactiveerd...is mijn fout ook niet. Toch zeker een 5-tal dagen zonder internet gezeten en 1 dag zonder telefoon. Ze hebben het terug geactiveerd op ons huidig adres en daar moet IK voor betalen...anee hé, ik betaal daar GEEN CENT voor! Op aanraden van mijn vriendin Romx, heb ik gebeld en serieus van mijn oren gemaakt. Vriendelijk dat ze waren...ik mocht een nieuwe afspraak maken, deze keer wel degelijk voor de verhuis. Als dit niet in orde komt en ik geen andere factuur krijg opgestuurd, dan mag telenet van mij DEN HOOGSTEN BOOM IN, voila! Dan zeg ik die afspraak af en moeten ze bij ons nooit meer zijn en ik heb hen daarvoor verwittigd, ook zeggende dat er bij ons in de toekomst 3 PC's zullen komen te staan. IK BEN EENS CRIEUS!
We hadden de trap bekeken en alles leek in orde, we moesten betalen na plaatsing, hetgeen Wim ook deed. Maar dan zagen wij iets dat er niet hoorde. Een stuk trap dat voorbij de deuropening van de WC komt. Mijn broer zegt dat het door een goede schrijnwerker wel op te lossen is, want we hebben betaald en die firma kunnen wij dus niet meer laten terugkeren. Is er geen schrijnwerker onder jullie die ons raad kan geven? Deze maand komt een vriend van Wim (schrijnwerker) de kasten rond de rolluiken plaatsen, maar we weten nog niet wanneer dat zal zijn. Hij gaat ook de binnenkant van de trap bekleden, maar eerst moet er een stuk muur worden opgemetst. Jongens toch, bouwstress krijg ik ervan!
Ik belde vorige week naar gerrit om te informeren wanneer onze trap zou arriveren. Ik schatte ergens in de eerste of tweede week van mei, vermits men op 11 mei is komen opmeten en je 6 tot 7 weken moest wachten. Omdat gerrit mij al eerder aan het lijntje had gehouden met het opmeten van het trappengat, had ik niet veel vertrouwen meer in die gast, dus belde ik. Hij zei "Je gaat eerst een brief naar huis krijgen. Wanneer je die ontvangt, bel je maar eens terug, dan kunnen we een datum afspreken voor het plaatsen van de trap, maar dat zal in de derde week van mei zijn." "Zo laat, Gerrit? Volgens mijn berekening moet dat toch de...blablabla..." "Nee, het wordt geteld vanaf de datum dat de papieren binnen zijn, dus vanaf de 26ste" Alléé, ik dacht dat hij wel gelijk zou hebben, het is tenslotte toch zijn werk. We hadden nog geen brievenbus en vermits Roger (make's vriend) een zelfgemaakte in den unox te koop aanbiedt, hebben we die maar voorlopig (na het te vragen) vooraan gezet, om die brief die volgende week zou komen, te kunnen ontvangen. Ik ben dus vanmorgen aan mijn toertje bezig en zat in belsele, tot ik plots een foontje krijg. "Mevrouw, wij zijn van de firma...en wij komen uw trap leveren, Destelwijk, waar is dat juist? Onze GPS kan het niet vinden." IK VIEL UIT DE LUCHT...niet omdat onze wijk niet door dat apparaat te vinden is, kan ook niet, 't is een nieuwe wijk...maar WIJ WISTEN VAN NIKS! Onze trap??? Komen leveren??? Nu??? Help!!! De deuren waren vast en die mannen zaten al in Temse, die bewuste firma is in Bornem. Ik belde mijn hoofdverpleegster "Ik zit met een klein probleempje!" Ik leg het haar uit...deur vast...ik moet naar daar...die mannen binnen laten. Enfin, voor haar niet erg, maar ik zou wel later zijn bij mijn patiënten. Ik mocht anders een collega bellen die dan zou komen inspringen. Ik naar den Destelwijk, ik zie diene kamion met onzen trap daar achterin...ik deed teken naar die mannen om mij te volgen en dat deden ze uiteindelijk ook. Ze waren mij zo geconcentreerd aan 't volgen, tussen twee kamionetten in (ene met remork achter), dat zij bijna hun zijspiegel afreden. Ik liet hen binnen, deed mijn toer alleen verder in versneld tempo, ik smste Wim om na zijn werk naar ons huis te gaan en ging na mijn werk gaan kijken. We geraakten aan de praat met de buren naast ons, zij wonen er ook al een aantal maanden. We gaven hen een rondleiding en kregen zelf ook één in hun huis. Wim moest de voegen van de garagevloer stofzuigen en ik ging samen met de boys nog eens gaan zien.
Wij zijn bij ROMX en BEN blijven logeren, dan hebben we al dikwijls gedaan, en we hielden het rustig. Ben nam dat nogal letterlijk, hij was in slaap gevallen, terwijl ik en Romxke aan de pc zaten te tokkelen en hij met Wim TV zaten te zien. En ik heb er stiekem een foto van genomen, haha! Ben...ge kent mij, hé!
Zoals ROMX het zo schoon zei "de echte star's staan niet aan de hemel, maar..." op het podium!!!!! Kijk maar naar de foto...de STAR's IKKE, VEERLE, ROMX, FRIEDA, CORRY en ROOSJE. Dat was de mooie afsluiter van deze avond, na al dat dansen, zweten, drinken, zingen...eindigde het laatste lied op het podium. Maar wat dacht je, dat dit het einde van ONZE avond was?...MOOI NIET! We hadden dan wel gene muziek meer, maar wel nog een hele hoop chetonnekes. Ik en Veerle gingen altijd om den drank...we hebben eens lief in die garcons hun ogen gekeken en we kregen nog te drinken, hoewel de bar al werd afgeruimd. We hadden dan NOG chetonnekes over, die gaven we als dank aan hen, zij mochten iets drinken op onze kosten, we konden er niks anders meer mee doen. Die kontent, natuurlijk. ROMX ging ook naar hun tafel, zij kreeg ons aan't zingen en die garcons ook, haha...da's een echte, zenne! Dan zeggen ze van mij dat ik een zot geval ben, maar dan ken je haar niet! Oesje, ze zal dit lezen, dan zal ik mij maar koest houden...is lief bedoelt zen zoetje, haha! We hebben daar nog meer dan een uur gezeten en we bleven als enige tafel over. Er is wel ook iets verschrikkelijks gebeurt die avond, een chatster SACA (Ingrid) die ik via ROMX ken, is opgehaald door een ambulance en naar het ziekenhuis gevoerd. Ben is constant op de baan geweest, om haar vader te gaan verwittigen, hij's ook in het ziekenhuis geweest. Ik hoop dat het nu beter met haar gaat. Wie er ook van de chat was die ik al eerder op een meeting samen met ROMX leerde kennen is GYPSY en hij heeft ook een blog. We kregen honger en zijn een pakske friet gaan eten. Ikke, Wim, Ben, Romx, Frieda, Roosje en Veerle...totin de late uurtjes!
Aan onze tafel zaten zijn GROOTSTE FANS, zie maar hoe wij hier aan 't meezingen zijn en rechtop applaudiseerden telkens hij een lied gezongen had. Op de foto: VEERLE, ROMX en ikke
Ook FOLIEKE (chatster en blogster) en haar ventje kwamen aan onze tafel zitten. Ze heeft mij de naam van haar blog gezegd, ik dacht 'lieke's thuishaven', maar ik vind het niet. Als je dit leest, meisje...zeg het mij dan nog eens ne keer, want de dees heeft dat weeral vergeten, zenne. Echt een plezant koppel!
Eén blogster moest ik extra in de gaten houden. Zij schoof alsmaar dichter naar Wim en was kwaad op ROMX toen die tussen haar en mijn ventje dierf gaan zitten. Juist...ROOSJE! Ze ging ook dikwijls met mijne Wim gaan dansen en ze maakte Sonja ook wijs dat Wim haar nieuwe vriend is. En die speelde dat spelletje zelfs mee, zeg! En jaloers dat ze was als ik eens met hem ging dansen...jawatte zeg! Maar alléé, ze heeft hem eens gebezigd voor een avondje en op 't einde heb ik hem toch (gelukkig heelhuids) terug gekregen, haha!
ook LANA was met zijn lanamobiel tot in Oostende geraakt. Die kan tetteren, jong...en dan zeggen ze dat vrouwen viswijven zijn, haha! En zoals altijd, weer aan tafel met een hele hoop vrouwen. Ook RIBBEDEBIE kwam eens naar onze tafel. PALSON (Sonja) ook, maar ik heb haar niet gezien, ik zat weer met mijn gedachten ergens anders ofwel was ik naar LANA zijnen uitleg aan 't luisteren, ik weet het niet. Daar heb ik dan ook weer spijt van, hé! Er waren nog een heleboel bloggers, mensen die mij waarschijnlijk wel hebben herkent, maar ik hen niet. Er waren ook veel chatters die ik niet kende, je kon moeilijk zien wie een blogger en wie een chatter was. Hoewel, Sonja zou ik toch wel herkent hebben.
Mijn vriendinnetje ZUS53 zat spijtig aan een andere tafel, bij JEAN, BETTY, OPAPAT, ROOS, MIEKEMUIS en vriend, MAY, LEENTJE (Wist ik achteraf pas), JOSKE( trekhaak, wist ik ook niet) en nog andere bloggers. Ze is wel eens naar onze tafel een bezoekje komen brengen en ik was dan toch kontent.
Ik, Wim, Romx en ben hadden een tafel gevonden vlak aan de danszaal. Vermits wij wilden dansen, leek dat ons een ideale plaats. We waren wel de anderen kwijt geraakt. ROOSJE, VEERLE (schoondochter van Frieda) en CORRY zaten in het auditorium. FRIEDA, COOLTJE (Rita) en den LANA (Eddy) wilden de zeelucht gaan opsnuiven...en die bléven maar weg, zeg! Dus gingen ik met ROMX een broodje gaan eten, we hadden al honger. Ondertussen hielden de mannen de wacht aan onze tafel. Toen wij terugkwamen, gingen zij gaan eten...aflossing van de wacht. Het auditorium liep leeg en dan hebben wij wel 100 keer moeten zeggen "die plaatsen zijn bezet". De groep was dan eindelijk kompleet en de broodjes die wij kregen, werden verorberd (hoewel), wij vonden die toch niet zo jammie! Ik nam dan ondertussen wat foto's van ons gezelschap. Op de foto: CORRY, COOLTJE en FRIEDA
JEAN bedankte MAY achteraf voor het geschenkje. Tegen mij zei hij dat we nog wat te verwachten hadden "wacht maar op het blog!" Alléé, wat hebben wij dan gedaan? Mijn naam is haas! Dan geeft ne mens al eens een kadootje...amai zenne...hihi Ik gaf JEAN zijn prijs van mijn prijsvraag, 2 chetonnekes om iets te drinken op mijn kosten. Hij had gezegd "dat gaat je veel geld kosten!" dus dacht ik, die gaat mij nog om chetonnekes komen vragen, ik zal mij maar wat wegsteken. Maar nee...ik kwam er nogal goedkoop vanaf, zelfs die 2 had ik niet moeten geven. OEF! (haha)
Wat later hoorden we van MAY dat JEAN gezien was en of we naar de inkom wilden komen. Ook OPAPAT was aldaar, dus konden wij ons geschenkje afgeven, ikke, MAY en FRIEDA. Het idee kwam van MAY, als gevolg op een opmerking die ik had gemaakt over de kledij die JEAN droeg tijdens zijn parachutesprong uit een vliegmachien om zich te vervoegen met zijn bruidje OMA...euh...OPAPAT. Wij vonden dat hij zich toch wat deftiger moest kleden om naar Oostende te komen. Het zou anders nogal een schande zijn geweest! Daar hoorde ook een felicitatiefoto bij, natuurlijk. Het koppeltje stond daar met het hoofd in de wolken (alhoewel, zou ook rook kunnen geweest zijn van de JEAN zijn sigaar...haha! Ik kreeg ook mijne prijs van JEAN van zijn prijsvragen...een fles PINEAU des CHARENTES, speciaal voor mij gaan kopen! MIEKEMUIS was samen met haar vriend, BETTY en JEAN binnen gekomen na ergens met hen te zijn gaan eten. Zij heeft haar prijs (2 flessen champagne) nog niet gekregen. Bleek dat de bestellingen van de wijn en andere dranken niet op tijd waren gearriveerd ten huize Peeters. We hadden dan een plezant gesprekje, echt sympathieke mensen.
Wim moest eerst gaan werken op de dag van het sennet-feest. Hij kwam om 12u thuis en maakte zich klaar (eten, sigaretje en douche)...anderhalf uur later (heeft meer tijd nodig dan een vrouw, amai!) vertrokken we richting oostende. Wij reden eerst naar onze vrienden, ROMX (chatster) en haar ventje BEN die in Oostende wonen. Dan met de tram naar het casino, waar we hadden afgesproken met FRIEDA en MAY (Magda), want wij hadden een verrassing in petto voor de pasgehuwden OPAPAT(Patrick) en JEAN (la douce France) en we moesten nog het één en het ander afspreken. De eerste die ik zag was REDPOPPY die aan de inkom stond om de badgekes uit te delen. Ik werd ook gedag gezegd door ALEX, VLIEG, COWBOYKE en nog enkele bloggers waarvan me de naam ontglipt (sorry). Zij herkenden mij blijkbaar van de vele foto's die op mijn blog staan. Ik voelde mij al als een BV (haha). De eerste die we van het nieuwe gelukkige koppeltje zagen was OPAPAT die meteen mooie foto's van ons nam. Hij was daar samen met zijn echt vrouwtje ROOS. Op de foto van links naar rechts: FRIEDA, ikke, ROMX en ROOSJE (Lisette). Ik zag ook ZUS53 (Ann) met haar ventje, STEFFIE, CORRY, TINAATJE en nog vele anderen. Met ZUS53, CORRY en TINAATJE was het een blij weerzien (zoete inval).
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Waar ik mij ook druk ik kan maken, is de toenemende agressie en het steeds jonger worden van de agressors.
Wat een week was me dat, zeg!
We zijn gisteren bijna niet thuis geweest, we waren inkopen gaan doen...en niet zomaar voor eventjes, we waren op laminaatjacht.
Mijnen gastenboekteller staat bekanst op de duizend, seg!
Het was een zeer plezante dag vandaag.
We kregen bezoek van onze beste vrienden, Romx, Ben en Lisette om mijn verjaardag te vieren en naar ons huis te komen kijken.
Jaja, vandaag was ik zelf patiënte...de rollen waren omgekeerd.
.gif)
Ik kreeg de vraag hoe het verder afliep met de factuur van telenet?
Ja, hier gaat het zijn (sinds den bouw) gewone gangetje.
Ik heb mij gisteren kwaad gemaakt, ik was om te ONTPLOFFEN!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
