Ondertussen zagen JAN en Wim het met lede ogen (hoewel) aan. Wim wilde er tussen komen, maar hij hield zich in. Ik hoorde Jan tegen Wim fluisteren "Pssst...Wim, laat die meiden nou maar, dan hoeven wij lekker niks te doen." "Ja haha, da's just...!" zei Wim. Haha...nee zenne, niks van waar, het werd een gezellige babbel en de meiden zochten mijn jongens op. Marnick is zowiezo erg verlegen, Giovanni alleen als er meisjes in de buurt zijn. En hij vondt de oudste een hele knappe, maar hij verstond haar niet zo goed, haha...dat hollands, daar kon hij niet aan uit. Ingridje, zeker tot een volgende keer als je nog eens in België komt, je zou het nu niet meer herkennen, er is een einde gekomen aan onze chaos.
Ik en marnick waren boven bezig aan 't uitpakken en gerief sorteren...alléé ja...zowat overal tegelijk feitelijk...chaotisch! Ik keek door het venster en zag een auto passeren met Nederlandse nummerplaat. Blogster INGRID had gezegd dat ik moest oppassen voor die nummerplaat, want dat zij het dan wel eens zou kunnen zijn...ik was op mijn hoede, je ziet het hé! Hoewel ik hen donderdag of vrijdag al had verwacht en ik elke keer ik naar buiten moest, eerst goed rondom mij keek...op de uitkijk voor iemand met een digitje. Die auto reed wel voorbij, dus dacht ik, is zij het dan toch niet? Maar ja...het was Ingridje wél, ze stond samen met Jan en de twee jongste dochters voor mijne neus. Eerst voor Wim die zei dat hij haar niet kende, haha! En Jan kwam effectief zoals gezegd om zijn 3 bezen voor zijnen birthday van 20 mei. Ik gaf hen een rondleiding...tussen de vele dozen door...doorheen onze chaos. Ze mochten ons eerste stuntelig gebruik van de vaatwasser aanschouwen...die eerst niet werktte omdat de waterkraan nog niet open stond, haha! Daarna een gezellige babbel in het salon. Ik wilde Ingrid aan het werk zetten, met wijzende vinger zei ik "Ingridje, gij komt hier als geroepen, nu gade gij mij toch wel helpen bij mijne verhuis, hé!" Ingrid zei "mare...euh...dat heb ik je toch niet gezegd...komen kijken en een stiekeme fotootje nemen, dat wel ja, maar helpen uitpakken?" 'Ingridje" zei ik "iedereen die hier komt, komt om te werken, zie je die dozen daar achter je...daar...die ga jij uitpakken." Maar geen reactie, ze deed haar ogen dicht en deed alsof haar neus bloedde, hé zeg! Haha
De vrijdagavond zaten wij te eten aan de keukentafel, toen onze naaste buurman langskwam. Hij kreeg enorm veel water binnen en wij ook een beetje, weer in de kamer van Marnick. Hij had zijn dakwerker naar zijn dak laten zien en die zei dat het water langs de spaumuur naar binnen kwam. Hun huis is al opgevoegd, het onze nog niet en dus ook niet tussen de spleet waar de huizen samenkomen. Ik belde mijne pa, een metser en vooral kraanman, en die kwam kijken. Hij zei direct dat het niet door die muur kwam, maar door het dak. Enfin, onze loodgieter kwam gisteren onze sleutel terugbrengen en kroop eens op het dak. Buiten loodgieter is hij ook nog dakwerker. Hij zag direkt wat er scheelde, het lag inderdaad aan het dak. Dus belde ik weer naar de buurman, die verdedigde zijn dakwerker, natuurlijk en vanmorgen kwamen we samen, ook onze loodgieter, die daar speciaal tijd voor maakte, zeg! Na veel heen en weer gepraat daar boven op onze daken, moest de andere dakwerker toch toegeven en gaat hij het probleem oplossen. Hij deed er voorlopig iets aan en zou bij beter weer terugkomen. Hij heeft nog andere fouten gemaakt aan het dak, volgens onze loodgieter, maar hij dierf dat al niet meer zeggen, den anderen was niet kontent met zijn bemoeienis, amai! Onze gebuur werkt in dakmaterialen en dakwerkers, en dat is hun beste, zei hij. Ik vraag mij af wat de rest dan maar is. Het probleem is ook dat zij een speciaal dak hebben en da's hoger dan het onze. Door het slechte werk van de man, liep alles over in het gootje en dat kwam tussen de twee huizen terecht. Dit zijn feitelijk nog bouwperikelen, is 't niet? haha!
Wimmeke lag in bed, met zijn badjas nog aan, volledig knock-out! Ik kreeg mijne klop achteraf, ik werd op de zetel om 6u30 wakker, om dan te gaan slapen. gelukkig was dat de zaterdag, dan moest ik er toch niet zo vroeg uit, maar wel vroeg genoeg om er weer tegenaan te gaan. Want Wim was 'op', hij zat er efkes door en was dus het grootste deel van de uitpak voor mij. Hij deed af en toe wel iets, maar veel was het niet. Te begrijpen, hé! Hij heeft de laatste maanden niet veel geslapen en hard gewerkt, en dan die tandpijn daar bovenop. Die verhuis...dat was den druppel!
Marnick hielp ook, op zijn manier...hij offerde zichzelf op om de douche als eerste te testen. Ik moest het digitje wel hoog genoeg houden, zijn pietje mocht er niet op, haha! De doucheknop moet wel nog vervangen worden, het is nog niet de originele, die was er nog niet volgens de loodgieter. Aan het bad moeten nog silliconen komen, we mogen dus nog niet met water pletsen...daar was ik als eerste om het te testen, aja...maar waar was Wim???
De boys hielpen ook goed mee. Giovanni zette zijn slaapkamer zelf weer in mekaar, helemaal alleen en hij had dat nog nooit gedaan. Ik verschoot er wel van, hij's toch zo handig, hé! Hij hielp Dirk met ons bed in mekaar te zetten. Normaal zou Marnick zijn nieuwe slaapkamer zaterdag gebracht worden, maar het zal pas voor nu zaterdag zijn. Giovanni gaat die dan ook in mekaar steken. Hij wil nog geen nieuwe slaapkamer, over enkele jaren krijgt hij een groot bed.
En dan was het zover...de grootste verhuis! Roger heeft een grote remork en mijn nonkel danny die kwam helpen, heeft een kamionet. Raymond en Wim zijn jongste broer Dirk, hielpen ook. het feit dat Dirk net met een herstellende gekneusde rib zat, weerhield hem er niet van om erg veel te helpen. Ik reed enkele keren over en weer met een volle auto en zorgde ervoor dat de mannen te eten hadden. De ramenplaatser was nog eens moeten terugkomen, de rolluiklint hing schots en scheef en ongelijk met dat aan de achterdeur, dus moest dat hij dat eruit kappen en kon het rolluik niet omhoog. gelukkig dat de bezetters nog moesten komen, zeg! Wim kon het niet meer uithouden van de zeer en moest naar de tandarts van wacht. Hij kreeg een voorlopige vulling en slikt nu antibiotica voor zijn abces, de zwelling zit nu zelfs tot in zijn keel.
Voor de livingkast had ik schrik. Vooral ook omdat Raymond, Wim zijne pa, gedroomd had dat die naar beneden donderde, en omdat dat zo'n zware is en niet uit mekaar kan, was ik toch niet gerust. Die kast is vol eik, vanbinnen zowel als vanbuiten. Met de schuiven en ligplanken alleen al, scheelt dat al in gewicht. Maar ik had goede helpers, zeer sterke mannen, de mannenkracht samengebundeld, dat kon niet stuk...haha...mijn vrees was ongegrond...gelukkig hé!
(Foto: Roger, Raymond, Johan en Wim in volle actie)
Ik was fotograge van dienst, Ann begeleide de kast en marnick keek toe.
I'M BACK...EINDELIJK!!!!!!!!!! Vanaf vandaag weer foon, TV én INTERNET...JOEPIE! Ik zal nog niet iedereen kunnen bezoeken, maar ik ga wel al wat verslag uitbrengen en al een deel bezoekjes afleggen. Allereerst de verhuis uit ons huurhuis. Roger, onze 'verhuisopzichter' en makes vriend, belde mij met de mededeling dat hij zaterdag de verhuis niet kon doen, omdat hij vrijdag naar de kliniek moest voor een knie-operatie. Dat viel serieus tegen, maar gelukkig kon hij het wel donderdag doen, de 25 ste mei op de feestdag. De vrienden die mij de vorige keer hielpen (Wim kende ik toen nog niet) konden niet. San en peter zaten aan de zee. Mijn broer moest gaan vloeren bij een vriend van hem. Ann en Johan zaten met het lange weekend in de Ardennen. Ze zijn wel de woensdag al komen helpen. Roger was de lift komen installeren (belle-etage) dus living op de eerste verdieping, dan is er natuurlijk een lift nodig. Hij had de ballustrade aan het balkon weggenomen en de meubels werden via een katrol en balken naar beneden gegleden. Dan stond het zwaarste gerief al klaar in de garage en hoefden ze dat de volgende dag maar op de remork te zetten en naar den Destelwijk te voeren. Wim zat met enorme tandpijn en geen enkele tandarts die hem kon helpen. Hij liep er al een week en enkele dagen mee rond, zich nog geen tijd gegeven om er naar te laten kijken. Hij was dus maar nen halven. Een vriend belde mij, zijn vrouw is verliefd op een andere, en net nu zij een communicantje hadden. Nu zat ik daar nogal mee in, tijdens die verhuis kon ik hem moeilijk naar ons leten komen om naar hem te luisteren. Als ik een koppel mocht noemen waarvan ik zou denken, die gaan nooit uit mekaar, dan zijn zij dat wel...'t is erg! De barkast, het salon, de tafel, de salonkist, de TV-kast en PC-kast gingen vlot naar beneden, maar mijn grootste vrees was de livingkast.
(Foto: Giovanni die erop toekeek hoe Wim en Johan de barkast beneden aanpakten)
Ik kom jullie efkes zeggen dat wij verhuizen en ik gedurende een ganse periode niet op de blog kan komen. Telenet komt op dinsdag 30 mei naar ons nieuw adres om alles te installeren en tot zolang zitten wij zonder internet. Bedankt voor jullie begrip! Wanneer ik terug ben, zal ik de bezoekers terug met een bezoekje vereren, maar tot zolang...sorry daarvoor. De deuren staan wagenwijd open, je kan mijn blog binnen, maar mijn mailbox is gesloten. Tot volgende week...DADA!
De verhuis is bijna in zicht, nog 3 nachtjes in ons huurhuis slapen en dan is het zover. We hebben alles al een keertje opgekuist. Het gaat wel weer vuil worden, maar dan is het meeste zand er al af. De ramen waren supervuil en de vloeren ook, maar ik kreeg gelukkig hulp van mijn make. Wim zijn ouders waren er vandaag ook weer bij en we hebben ons binnen geïnstalleerd, buiten ging niet deze keer door dat rotweer. Nee, we aten geen taart, daar zaten boterkoeken in die taartdoos. De koffiezet hadden we ook al meegenomen. Morgen is het weer een drukke dag, er komen enkele aannemers langs en s' avonds komt mijn broer de graniet op de keukentoog leggen. Donderdag is de grote verhuis...ik ga dan wel een hele tijd zonder PC zitten, internet komt alles pas op 30 mei aansluiten. En omwille van de vorige problemen, heb ik de afspraak maar zo gelaten. Ik heb dan nog wel een aansluiting in het huurhuis, maar ik kan moeilijk de PC laten staan, hé...dat zou te zot zijn en ik zal toch geen tijd hebben voor mijn verslaving...dus op de tanden bijten en het 6 dagen zonder uithouden. Ik zal het tegen die tijd nog wel eens op mijn blogje zetten, dan weten jullie waarom ik plots niet meer op bezoek kom. En dan nu mijn bedje in...ik slaap alleen deze nacht...in het weekend ook al. Nee, ik en Wim hebben genen ambras, maar anders moet hij helemaal terug van Pepingen komen en morgenvroeg weer naar daar om zijne pa te gaan halen, kwestie van tijd en diesel uit te sparen, hé! SLAAPWEL!
De laminaat is al voor een groot deel in de kamers gelegd. Ik nam er een foto van op onze kamer. Daar ligt het al volledig, en op Giovanni zijn kamer ook al voor een groot deel. Morgenvroeg gaan ze verder doen. De plinten gaan we samen met de binnendeuren laten doen, zo juist voor de winter. Raymond is het WC-muurtje aan't opmetsen, maar da's geen lachertje. De trap is scheef onderaan, is ook niet simpel om er een plaat tegen te hangen. De mensen die bij dezelfde firma bouwden, hebben een rechte trap en ook zij hebben een hoekje dat vanachter de WC-deur komt piepen. We zijn naar de schade aan dat ene huis gaan kijken, waar die kraan is tegen gevlogen. Die mensen hebben wel sjans dat er aan de binnenkant niet veel schade is, de buitenmuur moet wel worden hermetst. We zijn bij de buren blijven plakken, een echt sympathiek koppel. De kraan is over hun waterput gesukkeld en die moet eruit gehaald worden, niet te doen hé! Dat allemaal door een fout van een kraanman. Het is gelukkig verzekering, maar je zit er toch maar mee.
"Teddy...Teddyyyyy where are you, i want to go to sleep...TEDDY! Have you seen my Teddy? I want my Teddy! I can't sleep without him...ah there you are! Sleep tide everybody!"
Ik kom tijdens het dozen-vullen eens efkes bloggen om jullie op de hoogte te houden van de vorderingen. Ik ben al zeer goed opgeschoten, het begint hier al leeg te geraken. Wim en zijne pa...die zijn niet ver geraakt. De plannen waren om het WC-muurtje onder den trap op te metsen, maar da's er niet van gekomen. De mannen zijn wel om gerief gegaan en Raymond heeft ons iets gekocht...een mini-serre. We hebben nog geen tuin, maar binnenkort wel sla of tomaatjes, haha! Ze zijn ook eens naar de andere klanten van onze bouwfirma gegaan wat verder in de wijk, om daar naar den trap te gaan zien. Wij hebben een verweven trap, maar die loopt schuin en nu kunnen wij daar geen plaat tegen slaan, omdat die dan ook scheef zou lopen en wij anders met ons hoofd daar tegen zouden stampen na het doen van onze behoefte... Ze hebben daar 4 huizen gezet, 3 in dezelfde stijl van ons, maar met een andere gevelsteen. Welke verhalen ze daar gehoord hebben, jongens toch, dat houden jullie niet voor mogelijk! Het ene koppeltje liet een kraan komen om zand aan te brengen om op te hogen. Die reed tegen de waterput, kantelde opzij met als gevolg, de kraan in het raam en een stuk van de muur weg! Zij zouden normaal ook gelijk met ons verhuizen, dat gaat nu nog 2 maand langer duren. Een ander koppeltje woont al in hun huis. Zij hebben een grote watervlek ter hoogte van een binnenmuur aan de trap, die steeds maar groter wordt en er normaal niet hoort te zijn. Resultaat...de binnenmuur moet eruit en worden heropgemetst. Een derde koppeltje kreeg een steen in een ruit, vandalen of jaloerse mensen, dat is een raadsel. Mijn toekomstig buurmeisje heeft mijn blog ontdekt en schreef al eens in mijn gastenboek. Ik leef met deze mensen mee, zoiets meemaken, moet verschrikkelijk zijn! Dan weet ik nog niet hoe het met mijn naaste buren is gesteld en hun trage bezetter. Je bouwt aan je droom en dat verandert in een regelrechte nachtmerrie...da's echt niet te doen! Wim en zijn pa waren naar ons huurhuis gekomen, we hadden om 16 u met mijn nonkel afgesproken die de balken zou komen brengen voor de verhuislift die we zelf gaan maken. Hij kwam niet opdagen...hij was in slaap gevallen, zal dus voor morgen zijn. Dan komen de schrijnwerkers de laminaat leggen. Wij houden al hout vast en doen de rolluiken naar beneden uit schrik voor het onheil dat ons misschien nog kan overkomen, als je zoiets hoort, je zou voor minder, hé!
(Foto: Wim, Raymond en Marnick vorige week zondag)
Waar ik mij ook druk ik kan maken, is de toenemende agressie en het steeds jonger worden van de agressors. Moordenaars van 16, 17 en 18 jaar die zonder scrupules andere kinderen doden, zonder enige ietwat verklaarbare aanleiding. Neem nu den dienen van 18 jaar die dat kleintje van 2 jaar dood schoot. Hoe kan dat nu dat zo ne snotter probleemloos aan een geweer geraakt en dan koelbloedig een peuter kan neerschieten...dat gaat mijn verstand te boven! Hij heeft er spijt van? Hij deed het niet onder invloed van één of ander populair spelletje? Hij heeft in zijn leven al heel wat meegemaakt? Hij deed het in een 'zelfmoord-roes'? Dikke BULL-SHIT! Wie zo nuchter en met voorbedachte rade een geweer kan kopen en een kindje kan vermoorden is voor mij een koelbloedige moordenaar. Ik heb een boek, een heel speciaal boek over seriemoordenaars, waargebeurde verhalen geschreven door een ex-FBI-agent. Wat je daarin leest, als je het al kan lezen en het niet met een misselijk gevoel in de maag opzij legt, lees je welke verzinsels zulke mensen of hun advocaten naar voor brengen om hun misdaden en de reden waarom ze het deden, te verklaren. Hoe zit het dan met de echt jeugdigen? Hebben zij ook een 'slechte jeugd' achter de rug? Ik hoorde vandaag op de radio spreken over een 9 en 11-jarige jongens die een 8-jarige hebben verkracht. Euh????????? Hoe is zoiets nu mogelijk...of is het verzonnen. En wat dan nog, hoe komt dat kind aan de inspiratie? Er gebeurt toch wel wat in deze wereld, zenne! Je moet uit de fouten van een ander leren, en wat je zelf meemaakte, jij weet dan toch beter dan wie ook hoe zoiets aanvoelt. Om het dan ook een ander aan te doen...dat versta ik niet goed...maar wie ben ik, hé! Ik leer mijn jongens om voor zichzelf op te komen en zich te verdedigen. Wat als zij zich op een dag moeten verdedigen tegen een jongen met een mes in de hand? Ik krijg er kippevel van bij de gedachte alleen al!
Spijtig, maar Kate Ryan heeft het buiten alle verwachtingen in de halve finale niet gehaald! Ik heb het niet gezien, maar ik zag achteraf toch enkele beelden van deelnemers die er morgen wel bij zullen zijn. 'Schone en het beest' of 'the bold and the beautiful' doen mee. Een langharige blondine met een shakira-look en een bende lelijke Finse monsters die denken dat ze de 'monsterrock' hebben uitgevonden. Ik zie die mannen nog geen kniezwengel doen, haha! Ook een stelletje Narcisten met schoon kostuum die nu al denken dat ze het song-festival al gewonnen hebben. Ik keek naar de pré-selektie, omdat Kate meedeed en Peter. Ik keek niet naar de halve finale, omdat ik het vergeten was. Ik kijk niet naar het song-festival, omdat het mij geen bal interesseert. En zeker nu niet, zonder mijn favoriete...vriendjespolitiek is dat ja!
Wat een week was me dat, zeg! We hebben een schijfaanvraag bij onze bank ingediend, al voor de tweede keer voor dezelfde som, omdat zij de kopie's van de facturen niet hadden ontvangen, terwijl het per fax is gebeurd. Nu stond dat geld nog altijd niet op onze rekening en da's al sinds 2 mei dat we dat vragen. Er is een expert aangesteld waar ik eerst een afspraak mee moet maken om te zien of de werken inderdaad werden uitgevoerd. Die man heeft 2 weken tijd om zijn rapport in te leveren, maar onze aannemers wachten ondertussen op hun geld en ik kan die man al 2 dagen niet bereiken.
Op het stuk dat ik moet omrijden om via Nieuwkerken-Waas Vrasene te kunnen bereiken, heeft een kamion zich op zijn kant in de gracht te rusten gelegd...de grachtkant bleek niet zo stevig te zijn als de chauffeur wel dacht, toen hij uitweek voor een tegenligger en veel plaats is daar niet!
Ik moest vandaag een stukje van de laten overnemen, samen met 5 andere collega's, terwijl wij de vroegen al hadden gewerkt. Dit om in te springen voor een zieke collega en er niemand recuup had, die anders de plaats zou hebben moeten innemen. Ik wil vertrekken, maar ik was al eerder mijn bos sleutels kwijt geraakt (en nog steeds niet gevonden) dus nam ik mijn reservesleutel en stak die in mijn jaszakje. Ik deed voor mijn vertrek nog wat onozel tegen mijn jongste zoon, wil mijn sleutel nemen...die was ook foetsie! Overal gezocht en niet gevonden. Dan maar met Wim zijn auto de baan op. Wim vondt hem, hij was uit mijn jaszak gegleden recht mijn kabas in, waar ik ook al in had gezocht! Voor ik vertrok kreeg ik ook foon van Roger, ma's vriend die ook de verhuis regelt. We gaan namelijk een soort glijbaan aan ons balkonnetje maken (belle-etage) en via houten balken en een katrol aan de muur, de zwaarste meubelstukken naar beneden laten glijden. Hij kan zaterdag niet, hij moet vrijdagmorgend binnen zijn voor een knie-operatie. De verhuis schuift dus op naar nu donderdag! We gaan tijdens ons verlof uit onze pijp mogen komen...amai! Maar nu...even een opkikkertje...een glaasje sheridan's voor mijn neusje en ik kan er weeral tegen, zie...mmm! Ik kreeg dat flesje nog van mijne pa...maar flesje is nu leeg...hihi...PROOST!
Ik kijk om mij heen ik ben zo alleen alleen en eenzaam wachtend voor mijn raam
komt er nu niemand naar mij maak me blij met mij is er niks aan de hand 'k ben gewoon in mijn eentje gestrand
Ik ben oud, niet versleten wil je mij niet vergeten? ik voel mij nog actief kom je naar mij alstublief?
Ik woon nog in hetzelfde huis waar ik met mijn ventje zat voor de buis met kinderen om ons heen nu ben ik alleen
De enige die ik nog zie is niet familie verpleegsterkes die mij komen swanjeren daar kom ik vroeg voor uit de veren
verpleegsterke, blijf nog even hier doe mij dat plezier 'n tas koffie met een koek mijn noorden is zoek
Ik wil praten mijn hart open laten mijn tijd doden ja, ik heb ook nog noden!
Ik wilde dit gedicht schrijven, omdat wij dikwijls met deze situaties geconfronteerd worden, het is soms echt schrijnend. Geef hen de aandacht die zij verdienen! Vergeet hen niet!
We zijn gisteren bijna niet thuis geweest, we waren inkopen gaan doen...en niet zomaar voor eventjes, we waren op laminaatjacht. De schrijnwerkers willen zondag onze laminaat boven leggen. Die ene gast (ze zijn met 2) is ne maat van Wim, waarmee hij menig kilometertjes mee is gaan fietsen, ook iemand uit pepingen bij Halle zoals Wim (mijne coureur). De rolluikbakken zijn door hen voor een vriendenprijsje geplaatst en dat willen ze nu ook met de laminaat doen. Later ook onze binnendeuren, zoldertrap, ingebouwde kasten...maar da's toekomstmuziek...budjet is straks op. We vonden mooie en prijslijke laminaat, maar de leveringsdatum was pas over een week à 2 weken...nee bedankt, geen tijd meer! Dan maar naar een andere winkel terug gegaan en daar de laminaat besteld, vrijdag hebben we die. We kwamen tussendoor naar huis eten, hamburgers op een rappeken. We hadden om 18u30 met mijn broer afgesproken aan den bouw, hij kwam de keuken, venstertablet en toog meten voor de graniet. Hij was een half uurtje te laat, maar we zaten ondertussen in onze tuis te genieten, met een ijsje van de kar en een tasje koffie op het terras van onze buren. na het opmeten zijn we naar mijn broer (Joeri) zijn werk gegaan, na sluitingstijd, om de graniet te kiezen. Man man man, wat een keuze, maar DUUR! Toch onze goesting gevonden, zwart met spiekels dat perfect bij onze houten keuken past. Rond 21u tevreden naar ons huurhuis terug gekeerd. Joeri gaat zijn best doen om na zijn uren eerst al aan onze toogtablet te werken, dan kan ik in de week van de 22 ste de bezetters laten komen voor de 'finishing touch'. Den eletrieker is weer niet te bereiken, die heeft zijn handen zeer gedaan, maar zou rond deze periode terugkomen om zijn werk af te werken. En we kregen nog een kadootje in onze bus...Wim zijnen belastingsbrief! Ik kreeg terug, maar voor hem moeten we meer dan het 3-dubbele daarvan betalen...pfff!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Waar ik mij ook druk ik kan maken, is de toenemende agressie en het steeds jonger worden van de agressors.
Wat een week was me dat, zeg!
We zijn gisteren bijna niet thuis geweest, we waren inkopen gaan doen...en niet zomaar voor eventjes, we waren op laminaatjacht.
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
