Het is onvoorstelbaar hoe sommige mensen met dieren omgaan. Van de Stichting Dier en Project kregen we nieuws waarvan de meeste mensen onpasselijk worden, maar jammer genoeg nog niet iedereen: een zogenaamde kunstenaar uit Costa Rica liet onlangs een hond publiekelijk sterven van honger en dorst en noemde dit 'kunst'. Tijdens de tentoonstelling stierf het hondje. De 'artiest' wilde niet dat iemand hem eten of drinken gaf. Dat monster vroeg aan kinderen de hond op te jagen en betaalde voor het vuile werk. Niemand greep in. En alsof dit niet al vreselijk genoeg is, heeft Honduras de man uitgenodigd om namens Costa Rica dit 'kunstwerk' met een ander arm schepsel te herhalen op de expo 'Centroamericana Honduras 2008'. Het is natuurlijk zaak om er voor te zorgen dat dit monster die vreselijke daad niet herhaalt. Dus vragen we iedereen dit dit leest de petitie te ondertekenen die hieronder staat. Het kost je maar een halve minuut en misschien kunnen we met z'n allen deze kwelling de tweede keer voorkomen. Dus: dierenliefhebbers, we hebben jullie hulp nodig! Onderteken en verspreid de petitie hieronder alsjeblieft!
Ik heb deze tekst (behalve de titel dan, da's mijn ergernis uitend) overgenomen van het blog van Tarali...die het op haar beurt overnam van het blog Jackie! Teken de petitie aub! En stop zo deze waanzin!
Ik had gisterenavond een vriendin op bezoek en het was weer lang geleden dat ik haar gezien had. Ik ken Hilde al jaren...sinds het middelbaar. Ook zij deed haar studie's van verpleging op latere leeftijd en is nu psychiatrisch verpleegkundige op een kinderafdeling bij jonge kindjes met uiteenlopende problematiek, en dat bevalt haar enorm. Ze doet wel vroeges, lates en nachten van 12uur...administratief werk tot 1uur en kijken dan naar gehuurde films, omdat ze soms geen kinderen hebben die daar de nacht doorbrengen...goed verdiend op die manier, hé! En ze hebben al een uurrooster van een gans jaar en kiezen hun eigen werkuren. Toch blijf ik liever op het werk waar ik ben, want zo niks doen is niks voor mij...dan gaat den tijd te traag voorbij...ieder zijn job, hé! Ik heb ook ooit eens 10 weken op stage gestaan op een afdeling van kinderen met allerlei vormen van authisme en andere problematiek...met tieners tot 18 jaar. Ik heb daar een fantastische stage gedaan...véél meegemaakt en enorm véél geleerd! Ik heb er 3 keer na mekaar een afzondering in de isolatiekamer meegemaakt, waarbij alle mannelijke verplegers van het ziekenhuis werden opgeroepen om de jongere vast te nemen en in afzondering te plaatsen...en ik...ik moest een intra-musculaire inspuiting geven met één of ander kalmeringsmiddel. De derde keer vroeg ik wel of iemand anders dat kon doen, omdat het zo'n impact op je heeft...het overdondert je! De hoofdverpleger begreep dat en lachtte dan "Tijd voor een sigaretje zeker, Sandra?"...dat kalmeerde mij Dat is ook eigen aan de psychiatrische...je moet met je eigen gevoelens ook een blijf kunnen en dat wordt ook goed in de gaten gehouden, of je dat wel doet. Eén keer maakte ik mee dat een gast van bijna 18 jaar...een boom van een kerel...ruzie kreeg met een meisje uit de groep. Ik kwam tussenbeide en probeerde dat op een kalme manier te doen. Hij kwam dreigend op mij af en zei dat hij op mijn 'muil' ging slaan. Ik liet mij niet intimideren, keek recht in zijn ogen (een leerkracht zei dat ik een haviksblik heb ) en zei "Als ge da durft, dan zal het je beste dag nie zijn!"...ik moest echt omhoog kijken, hé! Hij hield zich in en keerde mij de rug toe...terwijl er al een mannelijke collega klaar stond om in te grijpen voor het geval dat het nodig was. Ze vonden dat ik de situatie goed had aangepakt, maar achteraf krijgt ge wel een klop van "verdorie...ik had van die kerel op mijnen donder kunnen krijgen!" en ook hem moesten ze afzonderen...dat was een beeld dat ik niet vlug zal vergeten. De hoofdverpleger gaf me een evaluatie en zei dat ik niet kort genoeg op de bal speelde. Het merendeel dat er werkt zijn opvoedkundigen...ik zat toens in de psychiatrische verpleging...een jaartje na mijn studie algemeen ziekenhuis...een wereld van verschil. Hij had gezegd dat hij een midden zocht tussen een opvoedkundige en een psychiatrisch verpleegkundige...hetgeen ik probeerde te doen. Ik kon dat niet "Ge doet dit of ge gaat naar uw kamer!" Ik heb tijdens die stage één keer iemand naar zijn kamer gestuurd...that's it! "Wat telt er...het resultaat of de manier waarop je het doet. De jongeren luisteren naar mij...mijnen aanpak is gewoon anders, met humor, maar toch een beetje dwingend en dat accepteren ze." en dat was zo...ik had daar gezag en kreeg respect. Ik heb daar een werkaanbieding gekregen en ik had die graag aanvaard...ware het niet dat ik dan elke dag via de Kennedytunnel moest en al héél vroeg zou moeten vertrekken om er om 7u te kunnen zijn. Als ik de laten had, had ik om 22u gedaan en ik moest dan door een onbetrouwbare buurt passeren om aan mijn auto te geraken (Stuivenzand-ZH te Antwerpen), want plaats op de parking had je daar niet. Ook met de jongeren van de naaste afdeling, kwam ik redelijk goed overeen...sekueel deliquenten, dus echt geen gemakkelijke jongeren, waar we in het weekend soms toezicht op moesten houden. Wat mij vooral verrast is het feit dat ik die jongeren zo goed wist aan te pakken, en dat het met mijnen oudsten van kwaad naar erger gaat. Toegegeven...de aanpak die ik daar hanteerde, kon ik beter op vreemde jongeren toepassen, omdat ik mij dan niet zo rap kwaadmaakte...terwijl Giovanni met zijn 'laatste woord willen hebben' en zijn 'rake antwoorden', toch wel het bloed vanonder mijn nagels haalt. Het is vakantie...ze slapen dan wat langer en hij staat dan op met een enorm slecht humeur...en daar begint het al mee...zijn broer kan dan niks goed doen en niks is goed! Ik weet mij nu soms al geen raad met zijn 15 jaar, en ik weet dat het ergste nog moet komen...in tweevoud, want ik heb nog een zoon van 12 jaar rondlopen ook...jongens, wat een ramp!!!!!!!!! HELP!!! 't Is niet simpel, zenne! Ik heb hen grotendeels alleen opgevoed en ik moest echt van mij afbijten, want dan is hij al bijna op het verkeerde pad geraakt. Ik stuurde hem naar een andere en strengere school en lette zeer goed op zijn gedrag met medewerking van die school...en da's dan nog goedgekomen. Versta me niet verkeerd...hij kan echt superlief zijn...hij babbelt graag met me en is zeer handig...ik onderstreep dat dan ook elke keer. Maar die tienerperikelen...die hangen mijn keel soms wel eens uit...pfff!
Ikke, Wim, de boys Marnick en Giovanni...de birdy's Clyde en Bonnie...en onze spookachtige witte muisjes 'The Ghostbusters' genaamd...komen jullie een SPOOKY gezellige Halloween wensen!
Het zal hier nog een fotoblog worden, precies ...ik blijf maar in de fotosfeer hangen. Maar ik heb ook eerder getrokken foto's in een nieuw frakske gestoken. Deze foto nam ik in de zomer van 2006 in 'Le monde Sauvage' op safari in de Ardennen. Ik zag een ijsbeer in de verte en wilde er een foto van nemen...tot Marnick mij een andere aanwees die vlak onder ons lag aan de omheining waar we op leunden...die lag te slapen half in het water...en dat was een buitenkansje. Hij staat sindsdien aan de rechter-zijkant van mijn blog, maar daar komt hij niet tot zijn recht. Deze foto werd niet via mijn fuji gefotografeerd, die had ik toen nog niet, maar mijn vorig toestelleke deed dat ook niet slecht. Ik heb hem bewerkt en ik moet zeggen...ik ben er best wel fier op!
Tja...dan heb ik vrij weekend en enkele dagen verlof...moet ik dan toch wel ziek worden, zeker? Ik voelde mij zo slap als een vod, misselijk en ik kon het maar niet warm krijgen. Ik heb dan niet veel van de zaterdag genoten...een halve dag in mijn bed gelegen en de andere helft in de zetel. Ik heb dan wél mijn boek uitgelezen...daar was dat goed voor...maar da's dan ook het enige! Wim was actiever dan mij...hij heeft de kamer van Marnick een laag primer gegeven. Nu gaan we volgende week de kleuren gaan kiezen (hij mag ze zelf kiezen) en dan kunnen we er weer gaan invliegen! Vandaag was ik al vroeg uit de veren...ik had gisteren teveel uitgerust, vaneigest hé...maar ik voelde mij al véééééél beter! Ik kan mij soms ziek voelen, maar dat breekt nooit door bij mij...een beginnende oor-of keelontsteking of iets dergelijks...dat krijgt bij mij nooit de kans om verder te evalueren...sterk vrouwke, zeker! En da's (gelukkig) idem zo bij de boys...hout vasthouden!!!!!! Wim was met de buren naar een georganiseerde wielertoer te Belsele en ik reed naar Dendermonde. Onderweg stopte ik wel efkes aan den Dender om enkele foto's te nemen, want ik had mijnen digi meegepakt. Ik zag bij nen bloemist enkele pompoenen liggen...daar stiekem foto's van genomen ('t is wreed hé... ) Ik zag ook enkele bloemen onderweg en doordat deze zeldzaam beginnen te worden...autootje aan de kant en fotoke trekken! Ik ben dan uiteindelijk toch aan het park aanbeland. Straf hé...ik heb 8 jaar in Dendermonde gewoond en ik had nog nooit in dat park geweest. Enfin...daar ook veel foto's getrokken en ook aan de Forten...dat zijn 2 héle grote vijvers bijeen. Daar heb ik een grote wandeling gemaakt, rondom de Forten...en ik heb een brood gekocht (mijn oud brood vergeten thuis) om aan de eendjes te geven. Daar heb ik lang tussen vertoefd en...ge raad het al...FLITS! Toen ik thuiskwam was Wim ook al thuis...dan was het al dik na de middag en ik had grote honger...helemaal anders dan de zaterdag, amai! Die trip in de natuur heeft mij echt DEUGD gedaan...niet te doen! We hebben die trip s'avonds opnieuw gedaan om de boys te gaan afhalen bij hun papa...die woont in Denderbelle...een 4-tal km van Dendermonde. In bijlage...de pompoenen!
De laatste foto is van een doodskop die ik vorig jaar kocht, zo enen om een kaarsje in te laten branden. Ik heb geprobeert om die in te kaderen...dat was mijn eerste poging, maar da's niet zo goed gelukt...spijtig! Ik ga het wel niet opnieuw doen...teveel zoekwerk...dus zet ik hem op mijn blog zoals hij geworden is. Ik heb het opgegeven! Het is me al gelukt om vertikale foto's te omkaderen en van mijn naam te voorzien, maar het gaat plots niet meer...sorry daarvoor. Ook foto's die ik vandaag nam...die heb ik dan uit frustratie met paint bewerkt, zonder naam...het zij zo. Ik wens jullie allen een mooie en spooky week!!!!!!!
Op een dag ontmoet Jane,Tarzan in de jungle. Ze is onmiddellijk verkocht en voelt zich aangetrokken tot deze wildeman. Tijdens een gesprek babbelen ze over zijn leven in de jungle. Ze vraagt hem hoe hij zijn seksuele noden bevredigt. "Wat is dat?", vraagt hij,niet wetende waar ze op doelt. Ze legt hem uit wat seks is, waarop hij zegt: "Oh dat. Wel, ik gebruik meestal een gat in de stam van een boom." Zichtbaar verafschuwt zegt ze: "Tarzan, je doet het helemaal verkeerd! Ik zal je uitleggen hoe je het wel moet doen." Ze doet haar kleren uit, gaat liggen op de grond en spreidt haar benen. "Hier", zegt ze, "hiermee moet je dat doen!" Tarzan doet zijn lendendoek uit, gaat een stap dichterbij staan en geeft haar plotseling een krachtige trap in het kruis. Jane rolt in het rond van de pijn, en wanneer ze uiteindelijk een beetje tot positieven komt, vraagt ze: "Waarom deed je dat nu?" "Gewoon effe checken of er geen eekhoorn in zit!
Ik wil jullie terug een aantal foto's laten zien van in ons stadspark. Het mooie kasteeltje met vijver...en ik had geluk dat de grote fontein aan stond en er een regenboog in scheen. Ook kon ik heel dicht bij enkele slapende en van de zon genietende eenden komen...dat leverde mooie foto's op. Ik nam ook veel foto's van de watervallen, maar er is slecht ene van gelukt. Bewegend water...niet simpel, amai! En de zwammen in de boomstammen die daar liggen...da's ook de moeite. Geniet van de foto's...en van een mooi weekend!
Ik ben eens één dagske thuis...ik ben tot in de vroege uurtjes met mijn foto's bezig geweest...tot 3u30 en da's het uur waarop Wim opstaat als hij de vroegen heeft wat een nachtuilke, hé! Het gevolg was dat ik vandaag héél lang geslapen heb...tot 11u30, zeg! Teken dat ik het nodig had, amai! Ik heb nu 7 dagen na mekaar gewerkt, met mijn werkend weekend ertussen en een laten...een kleine 49 uren...de uren dat we gratis en voor niks op den bureau slijten daar dan nog niet bijgerekend...we krijgen een half uurtje per keer administratie bijgeteld. Deze maandag en dinsdag tellen wel al voor de nieuwe week in Gent en we werken 36u per week, het is dan ook geteld vanaf vorige week maandag en dinsdag was ik thuis, dus zijn dat 42u45...dat zijn weer 6u45 die bij mijn overuren worden bijgeteld. Maar we kunnen die niet opnemen...we hebben de laatste maanden zelden een recuupdag. Omdat er nog velen betaald verlof hebben (ik ook) plus NO's (da's iets nieuw) betekent Niet Oproepbaar. Als er nu iemand ziek valt, kunnen we de lates verdelen en achter onze vroegen nog een stuk laten doen, buiten die enkele dagen die we zowiezo per maand hebben en buiten onze volle lates. En enkele part-time collega's zitten met teveel overuren...die moeten dus maar sporadisch ne keer komen werken. Volgende maand heb ik 10 dagen na mekaar, waaronder een dag opleiding en normaal ook een stuk laten bij, die mijn hoofdverpleegster ondertussen al aan iemand anders heeft gegeven. We zullen blij zijn dat het een nieuw jaar is, dat de NO's beter kunnen verdeeld worden, we niet meer met al dat verlof zitten en we eindelijk weer eens recuup kunnen krijgen, zenne! Het wordt opdenduur wat te veel...pfffff! Komt er nog bij dat ik maandag aan de laten begon en door mijn eerste patiënt werd afgeblaft. Mijn collega was er de dag ervoor veel te vroeg (er liggen 2 patiënten in het ziekenhuis en bij die ene komen we anders 2 keer per avond), dat scheelt dus enorm in tijd, hé! Maar ik kreeg ook de volle lading, omdat ik wat later was vertrokken dan anders...we hebben een meisje dat pas om 16u30 van school is en anders sta je daar een tijd te wachten aan de deur. Ik heb hem vriendelijk gewezen op dat feit plus dat ik altijd even vriendelijk ben en hij niet op mijn hoofd moet schuiven wat er de avond ervoor is voorgevallen...daar had ik niks mee te maken. Hij keerde toch om en was ineens vriendelijk, maar hij had wel eerst gedreigd om andere verpleging te nemen...daar heb ik op geantwoordt dat dat zijn volste recht is...voila! Bij de tweede patiënte wilde de zoon opvallen voor zijn bezoek (doet hij elke keer) en ik kreeg allerlei opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Na mijn werk ging ik naar hem, want hij zat met zijn bezoek in de keuken en die vondt het amusant hoe de zoon mij behandelde. Ik vroeg "Zei je iets over die medicatie?" "Da's al opgelost!" zei hij ineens. "Dan is't goed!" zei ik en ik stond echt al klaar om die zoon en zijn bezoek hun vet te geven...verdorie, 'k laat mij niet doen, zenne! Ik zei een goeiendag tegen zijn moeder, die er trouwens spijt van heeft dat ze het rusthuis verlaten heeft om bij haar zoon en diens vriendin te gaan inwonen. Ik keerde hem de rug toe, maar gaf zelf ook nog een opmerking, dat hij het zou horen "We zijn verpleegsters, geen meid!" en ik zei enkel goeiendag aan zijn moeder...maar ik daverde ongelofelijk! Mijn derde patiënte was die dame die mij die handtas heeft gegeven...en die heb ik eens goed vastgepakt en gezegd hoe blij ik was om een vriendlijk gezicht te zien...voor de rest viel die avond gelukkig goed mee. Dinsdag had ik de vroegen en een patiënt die normaal rond de middag werd gedaan, wordt nu op een vroeger uur gedaan, maar je moet een omweg maken, terwijl je een 45 minuten later weer in de buurt moet zijn, dus vroeg ik of hij ietskes later kon worden gedaan...een patiënt die ik bij de voornaam noem en waar ik anders héél goed mee overéén kom. "Ik wil mijn boodschappen kunnen doen, hé en om 10 u vertrek ik niet meer!" "Maar Willy, we zijn er evengoed dan nog voor 9u" "En dan allemaal nieuwe patiënten tussenkomen, zeker...ik zal anders eens naar 't WG-kruis vragen, die komen op tijd en uur" Ik verschoot ervan, zeg en ik vroeg het niet eens voor mijn eigen, maar voor mijn collega...want ik sta de eerstvolgende maand al niet meer op dienen toer. Ik zei "Zeg Willy, vergeet dat ik het gevraagd heb, hé zeg!" ik heb niet veel meer gezegd en ben naar buiten gegaan. Sommigen vergeten echt dat wij niet enkel bij hen komen...veel kilometers doen en in dat druk verkeer zitten...maar de meeste zijn gelukkig héél wat vriendelijker...daar worden we als een familielid ontvangen, soms zelfs met koekjes en een taske koffie bij. Zulke voorvallen vallen niet zo veel voor en meestal zoeken we wel hoe we die persoon dan het best aanpakken, of zoeken we naar een oplossing...maar héél soms is het je wel al eens teveel...zoals mijn laatste werkdagen. Er zal iets in de lucht gezeten hebben waarschijnlijk!
Ja zeg...ik heb de smaak te pakken, zenne! Van zodra ik tijd heb, neem ik mijnen digi en ga ik op stap naar geschikte shots. Ik ben nu al twee keer naar het stadspark te Sint-Niklaas gegaan en héle mooie foto's getrokken...het gaat alsmaar beter. Eerst schieten er zo'n kleine 20 goeie over van de dik 200 en nu moet ik er toch al wat minder nemen. Ik begin het ook al te kennen...door al eens een knoppeke te verzetten, want een bijsluiter lezen, daar heb ik geen geduld voor. Ik ontdek het liever eerst en kijk dan wel eens achteraf in het boekske. Ik heb véél geluk gehad met enkele foto's...vooral met het roosblaadje op het water...er kwam op dat moment juist een vis onder zwemmen, en ik had nog net zijne staart...op foto, hé! En één van die kleine eendjes begon zich nogal vlijtig te wassen toen ik daar de zondag stond. Ik heb nog veel foto's, maar die houd ik voor de volgende keer.
Ik heb mijn werkweekend weeral achter de rug, zie. Het was niet echt druk op mijn toer, maar ik heb ook een collega geholpen...dat doen wij altijd, we komen goed overeen met mekaar. 't Was wel enorm kalm toen ik thuis kwam...de boys zaten sinds vrijdagavond bij mijn make, omdat Wim bij een collega ging werken, van 's morgens tot 's avonds. Ik heb mijn digi genomen en ben naar het park van Sint-Niklaas gereden, nadat ik in Paradisio kleureninkt en zwart-witten ben gaan halen voor Giovanni zijne printer. 't Was schoon weer en ik had zin om foto's te nemen. Ik kreeg wel rare blikken toegeworpen toen ik op mijn hurkske tussen de stuiken zat...om jacht naar insekten, zwammen, bloemen en planten. Maar er liep nog iemand met een camera rond...beroepshalve weliswaar, om een gehuwd koppeltje te fotograferen. Jaja, ook mijn trouwfoto's zijn in dat park genomen...en de communiefoto's van mijn boys, die ik zelf heb genomen, omdat ik door mijn examen (toendertijd) te laat was om nog een fotograaf te vinden die daar tijd voor had...ik moest dus wel. Dat was zo goed meegevallen, dat ik ze voortaan telkens zelf nam, en dat ga ik in april weer doen...Marnick is een gewillig modelleke, dat zal dus gemakkelijk worden. Toen ik thuiskwam, stonden onze overburen buiten...samen met de vier mannen die hun oprit hebben gelegd. Werkmannen zijn al een tijd bezig met het leggen van de voetpaden in onze wijk, maar die trekken zich niets van de opritten aan. Met als gevolg dat velen hun oprit weer moeten uitbreken en aanpassen, omdat die stomme voetpaden veel hoger liggen. Zo ook bij onze overburen...4 cm, zeg! Wij hebben dus sjans dat onze oprit nog niet gelegd is! Die mannen verstonden er niks van...dat hebben ze nog nooit meegemaakt, zoiets...moet weer lukken dat het in onze wijk moet voorvallen, hé! Enfin, ik heb nog lang staan babbelen, en dan rap naar binnen om die foto's te bekijken. Vandaag had ik weer de vroegen en in Temse is een patiënte die mij heel graag heeft...zo erg dat ze graag zou hebben dat ik altijd in op die toer zou staan. Ik krijg ook vanalles van haar, zoals BBQfakkels die ze bij de colruyt hadden gekregen, wafeltjes die ze aan de deur had gekocht..., maar wat ze mij nu gaf...ik viel met mijne mond open van't verschiet! Een lederen handtas van Italiaanse makelij van 'Gianni Conti'
Hier lijkt ze wat op, idem kleur...onvoorstelbaar, hé? Ik dierf ze eerst niet aannemen, zeg! Gewoon zeggen dat ze me graag heeft...da's voor mij al een héle grote voldoening, amai! Wim is om de boys gereden bij make en Giovanni zong 'Love is in the air' Hij naar de bakker gegaan en hij zag daar een meisje...hij was op slag verliefd! Hij wil zelfs naar Puivelde rijden met de fiets om daar brood te gaan halen zo'n goeie 9 km. Ze hebben make echt goed geholpen en hebben geen ruzie gemaakt! Het gaat al véél beter met haar, maar ze moet toch nog goed oppassen met haar elleboog. Ze was blij met hun gezelschap en hun hulp bij het huishouden...plezant, hé! Morgen heb ik de laten, dan nog een vroegen en dan een dagske thuis. Daarna nog 2 vroeges en ik ben 6 dagen thuis...en dat zal deugd doen!!!!!!!!! Ik heb 3 dagskes verlof in het schoolverlof en op 1 november ben ik ook thuis...joepie!
Ik heb het eindelijk gevonden met dat programma om foto's in te kaderen en mijn naam erop te zetten. Ik heb ook van fotoshop gebruik gemaakt om ze op te frissen. Eerst komen de foto's die ik op de grasweide in onze buurt heb getrokken...en enkel van het onkruid dat in onze tuin groeit...bij gebrek aan mooie planten op een regendag in de herfst!
De foto hieronder doet mij aan Halloween denken...precies een spookske, hé! Oordeel zelf maar!
Ik ben weer met wat foto's aan de gang gegaan en ik heb een programma ontdekt waarmee ik kan omkaderen en mijn naam kan bijzetten...bordermaker. Ik moet er alleen wel nog mee leren omgaan. Geef me nog wat tijd en dan zet ik mijn 'Herfstcollectie' op mijn blog. Foto's die ik in de gietende regen gemaakt heb, terwijl ik op Marnick wachtte die Kathegese had...in april doet hij zijn plechtige communie. Bijna deed hij die niet, en had ik ambras met meneer pastoor...maar da's weer een ander verhaal...en jullie kunnen nu waarschijnlijk al niet volgen...mijn brein wil weer te snel gaan...nog een mankementje aan mij dus da's voor een andere keer.
Ik moet dit weekend werken...ik heb de vroegen...maar ik kom jullie alvast een Supergoe en supertof weekend wensen...tot later! HAVE FUN!
Ik heb vorige week een collega mogen vervangen op haar toertje en we hadden daar onze oudste patiënte, Mieke...een klein en tenger vrouwtje van 99 jaar! Nooit had ik zo'n lieve en levenslustige dame tegengekomen van die leeftijd! Ze kon nog redelijk goed stappen, met ondersteuning...zelfs van haar zetel tot de badkamer en dat was een eindje. Ze woonde bij haar dochter in...een echte 'petit just' gelijk wij hier in Sint-Niklaas zeggen...en je moest haar liggen, of je kreeg gedonder. Ze zei het niet in je gezicht, maar achter je rug tegen een collega. Mij kon ze heel goed hebben, ik had sjans. En tijdens het ziekteproces van haar moeder, kregen we ook een sterkere band. Mieke had in het weekend een kleine beroerte gekregen en ze kon haar bed niet meer uit. De mensen van de palliatieve eenheid kwamen er al, en de dokter ook iedere dag. Mieke was stervende en de maandag verschoot ik echt...haar toestand was zo verslecht...ik had er geen hoop meer op. Maar de dag erna was ze allerter...en liet ze me wéér verschieten. Ik had haar in bed gewassen en ze had goed meegeholpen, ook met hulp van haar dochter, die haar liefdevol opving en haar beloofd had om haar niet naar de kliniek of een rusthuis te zullen doen. Haar dochter was efkes weg en Mieke trok een oogske naar mij...zoals ik vroeger van haar gewoon was, als haar dochter een slechtere dag had (dat is ook niet te onderschatten, hé! Ik bewonder haar daar wel voor) Ik riep haar dochter, maar ze deed haar ogen weer zo flauw als tevoren, en nu was het precies of ik had me dat ingebeeld...de deugeniet Ze was altijd in voor een grapje en ze zat vol met deugenietestreken. Woensdagmiddag werd de pijnpomp bij haar geplaatst, ik en de verpleegster van de palliatieven deden dat. Donderdag en vrijdag had ik de laten en dan is het snel bergafwaarts gegaan. De dokter had gezegd dat ze de vrijdagnacht niet ging halen, maar Mieke was een sterk vrouwke...ze is zaterdagmorgend rond 9u30 overleden. En daar heb ik toch wat van geweten, zenne! Met sommige patiënten heb je een grotere band dan met andere, hé! We dachten dat zij in mei de 100 ging halen, maar het heeft niet mogen zijn...
Een vrouw van honderd het heeft niet mogen zijn ze heeft het net niet gehaald voor haar sloot het levensgordijn
Deze vrouw heeft bewezen dat...hoe oud je ook bent hoe ziek en wetende dat het einde nadert je je deugenietstreken nog altijd kent
Zij heeft het geweten dat je door optimisme en humor erg ver in het leven kan komen Mieke...we zullen je nooit vergeten!
Jaja...terug een spin...het krioelt daar van de spinnen. Ik kijk wel héél goed uit als ik in haar tuin wandel...dat ik niet tegen één van die akelige beestjes aanloop...brrr!
Van de poes nam ik ook een foto. Feitelijk is dat niet make's poes, maar ze komt wel bij haar eten en ze woont in de terras. make kan ze niet binnen laten, omdat Tibo (Mijn broer zijn jongste zoontje) allergisch is voor poezenhaar...spijtig genoeg! Anders had ik wel één van haar jongskes geadopteerd. Het katertje...dat ene die wij eten gingen geven toen make in de kliniek lag...moest nog wat langer bij haar logeren, omdat Roger's dochter Saskia hem wilde adopteren, maar ze eerst een reis wilden maken. Hij's spijtig genoeg ondertussen overreden. Dit is zijn foto.
Saskia en haar zoontjes zijn er érg verdrietig om, want 't was een lief baasje. Hij's niet eens volwassen mogen worden.
Sinds we digitaal TV hebben bij telenet, heb ik niet anders dan probs gehad...we konden ineens niet meer van 'Prime-à-la-carte' gebruik maken...al enkele maanden...en ik was dat beu. We hadden een algemene panne in de wijk, waarschijnlijk door de werken, want ze zijn immers aan de voetpaden begonnen. Dus belde ik naar telenet en ik volgde de instructie's om het euvel te verhelpen. Wat gebeurde er? Ik had niks meer...ik kon enkel TV kijken en opnemen, maar de balken waar 'Prime-à-la-carte'...'het nieuws gemist' en dergelijke op stond genoteerd, waren verdwenen...plus onze foon uit én ik had geen internet meer.
Het kon niet van gindsuit verholpen worden en vrijdag is de technieker langsgeweest, juist voordat ik de laten op moest. Zij beweren dat het probleem door de 'Router' is gekomen, die we hebben geïnstalleerd voor Giovanni zijn internet. We hebben digitaal TV sinds maart...hij internet sinds april, maar dan konden we nog films kiezen...geen vuiltje aan de lucht. Ik moet nu wel 60 euro verplaatsingskosten ophoesten, omdat het probleem niet bij telenet lag. Mijn hoofdverpleegster heeft ook pas digitaal TV, maar dan bij Belgacom. Dat gaat niet via de TV-kabel, maar via de foonlijn, dus hoef je niet meer te betalen voor die kabel-TV...plus zij heeft 80 posten, waaronder ook animal-planet, hetgeen we 2 maanden gratis mochten bekijken, maar daarna enkel mochten houden, indien we er een abonnement voor betaalden. Ik heb beslist...en ik heb het trouwens al gedreigd dat te doen aan de foon met de telenet-medewerker...dat ik in februari mijn telenet zal opzeggen en eens ga informeren bij Belgacom. Want ik ben het echt strontbeu! Giovanni heeft nu geen internet meer, want de router is weggenomen, en nu moeten we een andere gaan halen in de PC-winkel...ja zeg!
Gun me ook een beetje tijd...ik heb het één en ander in te halen, maar ik kom zéker bij je langs! Voor nu!
Prettig weekend...en ook aan de bluesfans die nu van Rude Roots hun muziek staan te genieten...en de bloggers en chatterkes die in Antwerpen een feestje aan 't bouwen zijn!
Even voor de duidelijkheid wat mijn laatste gedicht betreft...dat slaat natuurlijk niet op mij, hé! Ik vind het een verademing als ik eens één klein momentje alleen ben en tijd voor mijn eigen zelve kan maken...dan is dat "OEF!" met die tieners hier om mij heen en die jongsten die mij bijna 10 keer per dag komt knuffelen...of den oudsten die de gewoonte heeft om mij te doen opspringen, door zijn vingers in mijn zij te steken...of Wimmeke die 'precies goesting' heeft Sommige gedichten zijn wel enkele jaartjes geleden geschreven, en dan kan er wel eentje tussenzitten dat vanuit mijn gevoelens of ervaringen van toendertijd geschreven zijn...of een liefdesgedicht (Dan gaat dat over Wim, hihi!) Soms kan ik niet verder...dan schrijf ik het einde een dag nadien, maar dat kan ook een jaar nadien zijn, da's te zien. Maar héél soms schiet mij één te binnen...zelfs terwijl ik aan het werk ben onderweg in mijn auto...en dan MOET ik een pen pakken en het opschrijven, want 10 minuten nadien weet ik het niet meer...zoals dit gedicht...dat vloeide in 1 ruk uit mijn pen. Dus mensen...geen nood...ik ben mijn lachske niet kwijt...ik heb mij nooit eenzaam gevoeld dankzij mijn 2 schatten van jongens en de grote vriendenkring die ik heb (alleen de tijd ontbreekt soms)...ik heb echt geen tijd om mij eenzaam te voelen, hoor! En heb ik eens een dipje...dat ook al een eeuwigheid geleden is...dan sta ik in mijn living te dansen, springen en onozel te doen op keiharde muziek (vb, Nobody's wife van Anouk...heb ik grijs gedraaid ) tot ik erdoor ben. Maar iets anders nu...fotograferen...een andere passie van mij of hoe je het kunt noemen. Ik bewonder dan ook de mensen die goed kunnen fotograferen en ik pluis zulke blogs totin de archieven uit, als ik veel moet inhalen, omdat ik lange tijd niet op bezoek ben geweest. Ik lees alle bezochte blogs, maar soms pluis ik al eens een archief uit, het is te zien waarover het blog gaat! Ik was op bezoek bij Marsje en ik kreeg ook weer de kriebels om mijn digitje te nemen en enkele macro-opnames te maken...dus ging ik in make's tuin rond op zoek naar geschikt en fotogeniek ongedierte en nu meer en meer zeldzaam wordende bloemenpracht...ziehier het resultaat. En mocht er iemand een tip geven ivm hoe ik mijn naam op de foto's kan krijgen...die zou ik zeer dankbaar zijn, want dat ontbreekt wel, vind ik.
Make kwam af en toe eens met grote ogen kijken..."Ons Sandra op spinnenjacht??? DA KAN NIE!"
Wim had de laten vorige week. Omdat er een collega ziek was donderdag en vrijdag, moesten we haar lates verdelen onder mekaar. Donderdag had ik sjans, want ik had vrijaf...maar vrijdag deed ik ook mijn stukske laten. Omdat de boys vrijdag geen school hadden, ben ik Marnick Donderdag naar mijn make gaan brengen. Ik was al bij haar geweest...om haar wat te helpen en omdat haar kapper allebei ons haar ging doen. Zaterdag ging ik Marnick terug halen, met Giovanni bij en we zaten aan make's terras te genieten van het zonnetje, terwijl Wim en zijne pa de betonnen platen aan de beek achteraan onze tuin versterktten met betonnen paaltjes. Het was ons goed bevallen, en de zondag hadden wij enkel schaduw in ons tuintje...en ik had zin om een fietstochtje te maken...dus zijn ik en Marnick dan naar make gereden...van Sint-Niklaas naar Puivelde, zo'n goeie 9 km. Marnick was met zijn koersfiets...die heeft hij in occasie gekocht...en ikke maar trappen om hem te kunnen bijhouden, zeg! Ik stak alle fietsers voorbij, maar Marnick reed evengoed op zijn dooie gemakske...tis een echt coereurke, zenne amai Ik was kapot toen ik thuiskwam...ook al was het niet zo ver...ik heb gewoon te snel gereden. Maar het was plezant, via veldwegels en de Bosstraat in Puivelde. Ik nam enkele foto's onderweg, en ook op de terugweg, van een beeld aan een speelplein te St-Niklaas...een mooi beeld en ik had nu eindelijk mijn digitje eens mee om het te fotograferen. Ik nam ook enkele foto's van make, Marnick en Roger, voor haar terras en ook voor haar huis. Je ziet dat haar arm en hand nog redelijk gezwollen zijn, hé! Dat zal nog wel efkes duren eerdat alles weer ok zal zijn. Ze stapt wél al zonder kruk, door de trainingen van haar kinisist, maar ook op pure wilskracht. Mijn make is een sterke vrouw...dat heeft ze door dit voorval toch weer eens bewezen!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
