Ik heb mijn werkweekend weeral achter de rug, zie.
Het was niet echt druk op mijn toer, maar ik heb ook een collega geholpen...dat doen wij altijd, we komen goed overeen met mekaar.
't Was wel enorm kalm toen ik thuis kwam...de boys zaten sinds vrijdagavond bij mijn make, omdat Wim bij een collega ging werken, van 's morgens tot 's avonds.
Ik heb mijn digi genomen en ben naar het park van Sint-Niklaas gereden, nadat ik in Paradisio kleureninkt en zwart-witten ben gaan halen voor Giovanni zijne printer.
't Was schoon weer en ik had zin om foto's te nemen.
Ik kreeg wel rare blikken toegeworpen toen ik op mijn hurkske tussen de stuiken zat...om jacht naar insekten, zwammen, bloemen en planten.
Maar er liep nog iemand met een camera rond...beroepshalve weliswaar, om een gehuwd koppeltje te fotograferen.
Jaja, ook mijn trouwfoto's zijn in dat park genomen...en de communiefoto's van mijn boys, die ik zelf heb genomen, omdat ik door mijn examen (toendertijd) te laat was om nog een fotograaf te vinden die daar tijd voor had...ik moest dus wel.
Dat was zo goed meegevallen, dat ik ze voortaan telkens zelf nam, en dat ga ik in april weer doen...Marnick is een gewillig modelleke, dat zal dus gemakkelijk worden.
Toen ik thuiskwam, stonden onze overburen buiten...samen met de vier mannen die hun oprit hebben gelegd.
Werkmannen zijn al een tijd bezig met het leggen van de voetpaden in onze wijk, maar die trekken zich niets van de opritten aan.
Met als gevolg dat velen hun oprit weer moeten uitbreken en aanpassen, omdat die stomme voetpaden veel hoger liggen.
Zo ook bij onze overburen...4 cm, zeg!
Wij hebben dus sjans dat onze oprit nog niet gelegd is!
Die mannen verstonden er niks van...dat hebben ze nog nooit meegemaakt, zoiets...moet weer lukken dat het in onze wijk moet voorvallen, hé!
Enfin, ik heb nog lang staan babbelen, en dan rap naar binnen om die foto's te bekijken.
Vandaag had ik weer de vroegen en in Temse is een patiënte die mij heel graag heeft...zo erg dat ze graag zou hebben dat ik altijd in op die toer zou staan.
Ik krijg ook vanalles van haar, zoals BBQfakkels die ze bij de colruyt hadden gekregen, wafeltjes die ze aan de deur had gekocht..., maar wat ze mij nu gaf...ik viel met mijne mond open van't verschiet!
Een lederen handtas van Italiaanse makelij van 'Gianni Conti'
Hier lijkt ze wat op, idem kleur...onvoorstelbaar, hé?
Ik dierf ze eerst niet aannemen, zeg!
Gewoon zeggen dat ze me graag heeft...da's voor mij al een héle grote voldoening, amai!
Wim is om de boys gereden bij make en Giovanni zong 'Love is in the air'
Hij naar de bakker gegaan en hij zag daar een meisje...hij was op slag verliefd!
Hij wil zelfs naar Puivelde rijden met de fiets om daar brood te gaan halen zo'n goeie 9 km.
Ze hebben make echt goed geholpen en hebben geen ruzie gemaakt!
Het gaat al véél beter met haar, maar ze moet toch nog goed oppassen met haar elleboog.
Ze was blij met hun gezelschap en hun hulp bij het huishouden...plezant, hé!
Morgen heb ik de laten, dan nog een vroegen en dan een dagske thuis.
Daarna nog 2 vroeges en ik ben 6 dagen thuis...en dat zal deugd doen!!!!!!!!!
Ik heb 3 dagskes verlof in het schoolverlof en op 1 november ben ik ook thuis...joepie!

Ik heb het eindelijk gevonden met dat programma om foto's in te kaderen en mijn naam erop te zetten.
Ik heb ook van fotoshop gebruik gemaakt om ze op te frissen.
Eerst komen de foto's die ik op de grasweide in onze buurt heb getrokken...en enkel van het onkruid dat in onze tuin groeit...bij gebrek aan mooie planten op een regendag in de herfst!

 
 
De foto hieronder doet mij aan Halloween denken...precies een spookske, hé!
Oordeel zelf maar!

Ik ben weer met wat foto's aan de gang gegaan en ik heb een programma ontdekt waarmee ik kan omkaderen en mijn naam kan bijzetten...bordermaker.
Ik moet er alleen wel nog mee leren omgaan.
Geef me nog wat tijd en dan zet ik mijn 'Herfstcollectie' op mijn blog.
Foto's die ik in de gietende regen gemaakt heb, terwijl ik op Marnick wachtte die Kathegese had...in april doet hij zijn plechtige communie.
Bijna deed hij die niet, en had ik ambras met meneer pastoor...maar da's weer een ander verhaal...en jullie kunnen nu waarschijnlijk al niet volgen...mijn brein wil weer te snel gaan...nog een mankementje aan mij dus da's voor een andere keer.

Ik moet dit weekend werken...ik heb de vroegen...maar ik kom jullie alvast een Supergoe en supertof weekend wensen...tot later!
HAVE FUN!

Ik heb vorige week een collega mogen vervangen op haar toertje en we hadden daar onze oudste patiënte, Mieke...een klein en tenger vrouwtje van 99 jaar!
Nooit had ik zo'n lieve en levenslustige dame tegengekomen van die leeftijd!
Ze kon nog redelijk goed stappen, met ondersteuning...zelfs van haar zetel tot de badkamer en dat was een eindje.
Ze woonde bij haar dochter in...een echte 'petit just' gelijk wij hier in Sint-Niklaas zeggen...en je moest haar liggen, of je kreeg gedonder.
Ze zei het niet in je gezicht, maar achter je rug tegen een collega.
Mij kon ze heel goed hebben, ik had sjans.
En tijdens het ziekteproces van haar moeder, kregen we ook een sterkere band.
Mieke had in het weekend een kleine beroerte gekregen en ze kon haar bed niet meer uit.
De mensen van de palliatieve eenheid kwamen er al, en de dokter ook iedere dag.
Mieke was stervende en de maandag verschoot ik echt...haar toestand was zo verslecht...ik had er geen hoop meer op.
Maar de dag erna was ze allerter...en liet ze me wéér verschieten.
Ik had haar in bed gewassen en ze had goed meegeholpen, ook met hulp van haar dochter, die haar liefdevol opving en haar beloofd had om haar niet naar de kliniek of een rusthuis te zullen doen.
Haar dochter was efkes weg en Mieke trok een oogske naar mij...zoals ik vroeger van haar gewoon was, als haar dochter een slechtere dag had (dat is ook niet te onderschatten, hé! Ik bewonder haar daar wel voor)
Ik riep haar dochter, maar ze deed haar ogen weer zo flauw als tevoren, en nu was het precies of ik had me dat ingebeeld...de deugeniet
Ze was altijd in voor een grapje en ze zat vol met deugenietestreken.
Woensdagmiddag werd de pijnpomp bij haar geplaatst, ik en de verpleegster van de palliatieven deden dat.
Donderdag en vrijdag had ik de laten en dan is het snel bergafwaarts gegaan.
De dokter had gezegd dat ze de vrijdagnacht niet ging halen, maar Mieke was een sterk vrouwke...ze is zaterdagmorgend rond 9u30 overleden.
En daar heb ik toch wat van geweten, zenne!
Met sommige patiënten heb je een grotere band dan met andere, hé!
We dachten dat zij in mei de 100 ging halen, maar het heeft niet mogen zijn...



Een vrouw van honderd
het heeft niet mogen zijn
ze heeft het net niet gehaald
voor haar sloot het levensgordijn

Deze vrouw heeft bewezen
dat...hoe oud je ook bent
hoe ziek en wetende dat het einde nadert
je je deugenietstreken nog altijd kent

Zij heeft het geweten
dat je door optimisme en humor
erg ver in het leven kan komen
Mieke...we zullen je nooit vergeten!

Nog een paar foto's van bewoners van make's tuin

Jaja...terug een spin...het krioelt daar van de spinnen.
Ik kijk wel héél goed uit als ik in haar tuin wandel...dat ik niet tegen één van die akelige beestjes aanloop...brrr!

Van de poes nam ik ook een foto.
Feitelijk is dat niet make's poes, maar ze komt wel bij haar eten en ze woont in de terras.
make kan ze niet binnen laten, omdat Tibo (Mijn broer zijn jongste zoontje) allergisch is voor poezenhaar...spijtig genoeg!
Anders had ik wel één van haar jongskes geadopteerd.
Het katertje...dat ene die wij eten gingen geven toen make in de kliniek lag...moest nog wat langer bij haar logeren, omdat Roger's dochter Saskia hem wilde adopteren, maar ze eerst een reis wilden maken.
Hij's spijtig genoeg ondertussen overreden.
Dit is zijn foto.

Saskia en haar zoontjes zijn er érg verdrietig om, want 't was een lief baasje.
Hij's niet eens volwassen mogen worden.

Sinds we digitaal TV hebben bij telenet, heb ik niet anders dan probs gehad...we konden ineens niet meer van 'Prime-à-la-carte' gebruik maken...al enkele maanden...en ik was dat beu.
We hadden een algemene panne in de wijk, waarschijnlijk door de werken, want ze zijn immers aan de voetpaden begonnen.
Dus belde ik naar telenet en ik volgde de instructie's om het euvel te verhelpen.
Wat gebeurde er?
Ik had niks meer...ik kon enkel TV kijken en opnemen, maar de balken waar 'Prime-à-la-carte'...'het nieuws gemist' en dergelijke op stond genoteerd, waren verdwenen...plus onze foon uit én ik had geen internet meer.

 

Het kon niet van gindsuit verholpen worden en vrijdag is de technieker langsgeweest, juist voordat ik de laten op moest.
Zij beweren dat het probleem door de 'Router' is gekomen, die we hebben geïnstalleerd voor Giovanni zijn internet.
We hebben digitaal TV sinds maart...hij internet sinds april, maar dan konden we nog films kiezen...geen vuiltje aan de lucht.
Ik moet nu wel 60 euro verplaatsingskosten ophoesten, omdat het probleem niet bij telenet lag.
Mijn hoofdverpleegster heeft ook pas digitaal TV, maar dan bij Belgacom.
Dat gaat niet via de TV-kabel, maar via de foonlijn, dus hoef je niet meer te betalen voor die kabel-TV...plus zij heeft 80 posten, waaronder ook animal-planet, hetgeen we 2 maanden gratis mochten bekijken, maar daarna enkel mochten houden, indien we er een abonnement voor betaalden.
Ik heb beslist...en ik heb het trouwens al gedreigd dat te doen aan de foon met de telenet-medewerker...dat ik in februari mijn telenet zal opzeggen en eens ga informeren bij Belgacom.
Want ik ben het echt strontbeu!
Giovanni heeft nu geen internet meer, want de router is weggenomen, en nu moeten we een andere gaan halen in de PC-winkel...ja zeg!

Gun me ook een beetje tijd...ik heb het één en ander in te halen, maar ik kom zéker bij je langs!
Voor nu!

Prettig weekend...en ook aan de bluesfans die nu van Rude Roots hun muziek staan te genieten...en de bloggers en chatterkes die in Antwerpen een feestje aan 't bouwen zijn!

Kijk niet te diep in het glas...oppassen, zulle!

Even voor de duidelijkheid wat mijn laatste gedicht betreft...dat slaat natuurlijk niet op mij, hé!
Ik vind het een verademing als ik eens één klein momentje alleen ben en tijd voor mijn eigen zelve kan maken...dan is dat "OEF!" met die tieners hier om mij heen en die jongsten die mij bijna 10 keer per dag komt knuffelen...of den oudsten die de gewoonte heeft om mij te doen opspringen, door zijn vingers in mijn zij te steken...of Wimmeke die 'precies goesting' heeft 
Sommige gedichten zijn wel enkele jaartjes geleden geschreven, en dan kan er wel eentje tussenzitten dat vanuit mijn gevoelens of ervaringen van toendertijd geschreven zijn...of een liefdesgedicht (Dan gaat dat over Wim, hihi!)
Soms kan ik niet verder...dan schrijf ik het einde een dag nadien, maar dat kan ook een jaar nadien zijn, da's te zien.
Maar héél soms schiet mij één te binnen...zelfs terwijl ik aan het werk ben onderweg in mijn auto...en dan MOET ik een pen pakken en het opschrijven, want 10 minuten nadien weet ik het niet meer...zoals dit gedicht...dat vloeide in 1 ruk uit mijn pen.
Dus mensen...geen nood...ik ben mijn lachske niet kwijt...ik heb mij nooit eenzaam gevoeld dankzij mijn 2 schatten van jongens en de grote vriendenkring die ik heb (alleen de tijd ontbreekt soms)...ik heb echt geen tijd om mij eenzaam te voelen, hoor!
En heb ik eens een dipje...dat ook al een eeuwigheid geleden is...dan sta ik in mijn living te dansen, springen en onozel te doen op keiharde muziek (vb, Nobody's wife van Anouk...heb ik grijs gedraaid ) tot ik erdoor ben.
Maar iets anders nu...fotograferen...een andere passie van mij of hoe je het kunt noemen.
Ik bewonder dan ook de mensen die goed kunnen fotograferen en ik pluis zulke blogs totin de archieven uit, als ik veel moet inhalen, omdat ik lange tijd niet op bezoek ben geweest.
Ik lees alle bezochte blogs, maar soms pluis ik al eens een archief uit, het is te zien waarover het blog gaat!
Ik was op bezoek bij Marsje en ik kreeg ook weer de kriebels om mijn digitje te nemen en enkele macro-opnames te maken...dus ging ik in make's tuin rond op zoek naar geschikt en fotogeniek ongedierte en nu meer en meer zeldzaam wordende bloemenpracht...ziehier het resultaat.
En mocht er iemand een tip geven ivm hoe ik mijn naam op de foto's kan krijgen...die zou ik zeer dankbaar zijn, want dat ontbreekt wel, vind ik.

Make kwam af en toe eens met grote ogen kijken..."Ons Sandra op spinnenjacht??? DA KAN NIE!"

Wim had de laten vorige week.
Omdat er een collega ziek was donderdag en vrijdag, moesten we haar lates verdelen onder mekaar.
Donderdag had ik sjans, want ik had vrijaf...maar vrijdag deed ik ook mijn stukske laten.
Omdat de boys vrijdag geen school hadden, ben ik Marnick Donderdag naar mijn make gaan brengen.
Ik was al bij haar geweest...om haar wat te helpen en omdat haar kapper allebei ons haar ging doen.
Zaterdag ging ik Marnick terug halen, met Giovanni bij en we zaten aan make's terras te genieten van het zonnetje, terwijl Wim en zijne pa de betonnen platen aan de beek achteraan onze tuin versterktten met betonnen paaltjes.
Het was ons goed bevallen, en de zondag hadden wij enkel schaduw in ons tuintje...en ik had zin om een fietstochtje te maken...dus zijn ik en Marnick dan naar make gereden...van Sint-Niklaas naar Puivelde, zo'n goeie 9 km.
Marnick was met zijn koersfiets...die heeft hij in occasie gekocht...en ikke maar trappen om hem te kunnen bijhouden, zeg!
Ik stak alle fietsers voorbij, maar Marnick reed evengoed op zijn dooie gemakske...tis een echt coereurke, zenne amai
Ik was kapot toen ik thuiskwam...ook al was het niet zo ver...ik heb gewoon te snel gereden.
Maar het was plezant, via veldwegels en de Bosstraat in Puivelde.
Ik nam enkele foto's onderweg, en ook op de terugweg, van een beeld aan een speelplein te St-Niklaas...een mooi beeld en ik had nu eindelijk mijn digitje eens mee om het te fotograferen.
Ik nam ook enkele foto's van make, Marnick en Roger, voor haar terras en ook voor haar huis.
Je ziet dat haar arm en hand nog redelijk gezwollen zijn, hé!
Dat zal nog wel efkes duren eerdat alles weer ok zal zijn.
Ze stapt wél al zonder kruk, door de trainingen van haar kinisist, maar ook op pure wilskracht.
Mijn make is een sterke vrouw...dat heeft ze door dit voorval toch weer eens bewezen!

Ik weet niet wat zeggen
ik kan het niet uitleggen,
vind de juiste woorden niet,
weet geen uitweg voor mijn verdriet

Zo kan het niet verder gaan,
ik kan het niet meer aan
Wat moet ik zeggen
moet ik mij hierbij neerleggen?

Aan wie kan ik mijn woorden kwijt,
woorden van verdriet en spijt
Ik heb niemand om mij heen
ik ben helemaal alleen

Wat is er toch aan de hand?
Heb zelfs geen vriendenbestand
Hoe is het zover kunnen komen
Kom uit regelrechte nachtmerriedromen

Ik zit in een diep tranendal,
het verdriet komt van overal
Ik kan niet stoppen met wenen,
mijn glimlach is verdwenen

Ik kom tot de constatatie...
ik heb geen enkele relatie
Eenzaam en alleen...
ik sta op één been

Ik had geen wensen,
geen nood aan mensen
Ik kon het wel aan
zou mijn mannetje wel staan

Nu heb ik iemand nodig,
hulp is zeker niet overbodig
Maar ik ben alleen
heb niemand om mij heen

Tienerperikelen...
Die waren er vandeweek natuurlijk ook!
Zoals jullie weten, wordt mijn oudste zoon Giovanni soms gepest omwille van zijn snor.
Hij zei "De jongens van mijn klas hebben ook een snor, maar die scheren die af! Ik wil mij ook scheren, kan Wim mij dat eens leren?"
Ik wist niet wat ik hoorde...een gastje van 15 notabene, die zijn snor wilde afscheren!
"Maar Giovanni toch, gij gelooft dat toch niet dat die jongens hun snor afscheren, hé! Die hebben gewoon nog geen snor en die zijn jaloers op de jouwe!"
Maar tja...de mama geloven ze op diene leeftijd niet meer, hé!
Dus...de snor EN het donzig geitenbaardje gingen eraf.
Ik heb wel gene foto...dat werd mij verboden door mijne zoon, omdat hij niet zich al scherend op mijn blogske wilde terugvinden, en mij kennende...
Sanderendaags kwam hij thuis van 't school en ik vroeg "En??"
Ja...ze hadden het gezien dat zijn snor plotseling verdwenen was...in rook opgegaan...of moet ik zeggen, in schuim...
"En die zeiden 'gij zijt zot', dus die scheren zich nog niet, zen mama!"
Ik kreeg gelijk...alléé vooruit...waar gaan we dat schrijven...in mijn blogske misschien?

Mijn werkend weekend is vorige week goed meegevallen.
We hebben wel enkele palliatieve patiënten en bij ene dacht ik echt dat ik haar in mijn handen ging hebben, zo erg was ze achteruit gegaan.
Maandag was ik thuis, maar dinsdag had ik de toer waar we dan bij die palliatieve patiënten moeten zijn, en die patiënte was ineens enorm verbeterd.
Mijn collega's dachten dat ze dit weekend niet ging halen, maar als ze haar die dag hadden gezien, zouden ze direkt van mening zijn veranderd.
Woensdagmorgend moest ik terug bij haar zijn, in het donkere huis met weinig verlichting.
Ik begon mijn inspuiting klaar te maken, die ze dagelijks 2 keer moest krijgen, terwijl de zoon haar ging wakker maken...haar bed stond in de living.
Ik merkte direkt dat er iets mis was en ik ging gaan zien...ze was ondertussen gestorven en voelde zelfs al koud aan, dus was ze die nacht overleden...en haar zoon had het niet gemerkt.
Ik heb de dokter opgebelt om het overlijden te komen vaststellen, en de zoon was natuurlijk erg verdrietig.
Zo'n moment is echt wel niet gemakkelijk.
Ik kende de patiënte redelijk goed, want ze heeft enkele jaren op mijn vast toerke gestaan.
Nu sta ik op 7 verschillende toeren en zag ik haar sporadisch...toch had ik het er ook moeilijk mee.
 Ik heb ook in enkele rusttehuizen gewerkt en mensen gevonden die gestorven waren...ik heb zelfs eens meegemaakt dat ik een echtgenoot uit de cafetaria liet halen, omdat zijn vrouw stervende was, en dan zijn we er met enkele collega's bij gebleven tot ze gestorven was...maar je word dat NOOIT gewoon!!!
Ik deed mijn toer verder zo goed ik kon en probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken.



Ik kreeg foon van mijn hoofdverpleegster, omdat ik een verblijfsonde bij een patiënte moest plaatsen die niet meer kon urineren.
De echtgenoot had het gerief pas om 16u, maar ik besloot om haar urineblaas al leeg te maken met een ultra-fijne sonde...het lukte niet, zoals de dokter al had gevreesd.
Het probleem was wel dat die patiënte niet naar de kliniek wilde, maar ze had geen enkele keuze.
Ik heb haar dan moeten overhalen...een dame die pas uit de kliniek ontslagen was en de laatste maanden niet anders gezien had dan de binnenkant van een ziekenhuis...haar reactie was dus goed te verstaan!
Ze begon zelfs te wenen, ze wilde niet weg.
Ik ken die patiënte niet zo goed, maar op die korte tijd dat ik er kom, en op de enkele keren, heb ik toch een band met haar opgebouwd.
Gelukkig, want ik kon haar ompraten, het was echt nodig voor haar gezondheid...en haar echtgenoot was mij dankbaar...ook omdat ik bij hen bleef tot de ambulance ter plaatse was.
Ik ben dan rond de middag ook naar de zoon van onze overleden patiënte gaan kijken, om te zien of alles okee was, en dat was zo...hij had ondertussen steun van zijn familie gekregen, die daar allemaal aan de tafel zaten...ik heb hen gecondoleerd.
Ik kijk niet graag terug op diene woensdag...een dag waar ik geconfronteerd werd met de onaangename zaken die bij mijn job horen...maar die spijtig genoeg ook moeten gedaan worden...ook dat is onze taak.

Ik moet werken...in dat medisch wereldje!
Maar ik kom jullie toch nog een prettig weekend wensen!
Met ne foto van ne knappe gast...stel je voor, dames...een knappe gast, die uit zijn kleren springt van 't verschiet...bij de aanblik van je knappe verschijning in je uitgaans-outfit...mmm...een aangename gedachte, niet????
Hoewel...spannend is dat wel niet, hé!
Is het niet beter op de easy way...eerst de plastron...dan het hemd...de riem losmaken...de pantalon (hij heeft dan ondertussen zijn kousen en schoenen al uit, vaneigest hé!)...de slip...ik denk dat er al enkele droomsters over hun toetsenbord aan 't kwijlen zijn...hihi!

Wel...keep on dreamin'...het is je gegund!

Wat is dat een raar wereldje toch...een beetje zoals de baanwerkers...een baan open breken om de baan te verbeteren, en enkele weken later opnieuw om er gasleidingen aan te leggen...zo zit het medische wereldje blijkbaar ook in mekaar.
Wat zit ze nu weer te brabbelen, hoor ik jullie al peizen...gij werkt in dat medische wereldje!
Wel...mijn make heeft 'pinnen' in haar arm, van haar elleboog naar haar pols.
We zijn vandaag naar de dokter gegaan om haar plaaster te laten verwijderen, een collega van haar chirurg die ermee samenwerkt, en die wist haar te vertellen dat ze er weer uit moeten, omdat ze te dicht onder de huid zitten.
En dat zou over een week of 3 moeten gebeuren.
Ik had dat al willen zien aan haar RX-foto's...precies alsof ze te groot zijn voor haar arm en ik zag dat ze inderdaad nogal dicht tegen haar vel zaten.
Ik had haar dat ook gezegd, maar ik dacht niet dat het zo érg was, dat ze er weer uit moeten.
We waren wat te vroeg en we gingen daarom nog iets gaan drinken aan het station.
Ik liet een auto stoppen, zodat zij op haar gemak met haar kruk de straat kon oversteken..."Dat ze je niet omver rijden, hé make!"
"Nee zeg, dat zou wa zijn. Ik wil niet terug naar de kliniek, zenne!"
Ze zal nu niet zo lang moeten blijven, maar het idee om weer onder het mes te moeten, trekt haar natuurlijk niet erg aan, hé!
Het is nu nog niet zo erg als bij sommige mensen, maar plezant is anders, hé!



Ik moest ook de tas van Giovanni naar school gaan halen, omdat die te zwaar was om met de fiets te dragen.
Hij's met zijn klas en enkele leerkrachten op 3-daagse gegaan naar Hulst...en ze hebben zich blijkbaar supergoe geamuseerd.
Ze zijn wel geschrokken van de véle sekshops die Hulst rijk is...en jongens van 15-16 jaar...die op ontdekking zijn...ge verstaat hun nieuwschierigheid da wel, zeker hé!
De leerkrachten waren ook "tof"...anders dan in de klas.
Ze moesten zelf hun potje koken en deden avondspelletjes tot 24u.
De sfeer onderling was ook "tof"...eens geen gepest...en de jongens steunen die niet goed met de fiets meekonden...van mij mogen ze dat elke maand organiseren...zo leren die gasten mekaar wat beter kennen buiten de school om...en zelfs de 'Hollanders' vonden ze "tof"

Hoor je de stilte hier nog niet?
Nee, nu nog niet...het is nog ietskes te vroeg...maar morgen moet ge eens komen luisteren...zooo stil zal het hier dan zijn...zooo rustig...zooo kalm...waarom?
Wim staat een week met de laten...(Hij doet véél liever de vroegen en was pas om 22u45 thuis...'k was in slaap gevallen voor den TV )...en Giovani gaat naar Hulst op 3-daagse met zijn klas per fiets vanuit St-Niklaas...dus zullen ikke en Marnick alleen thuis zijn...zooo stil!

Ik heb een vrij weekend gehad, maar ik heb toch moeten werken...als oppas
Het weertje viel goed mee, dus ben ik eerst de zaterdag met Marnick en ons fietske naar de Stationstraat gereden om wat boodschappen te doen.
Je hebt daar zo'n 'rommelwinkeltje', waar je allerhande prulletjes aan een meeneemprijs kunt kopen en hij had een portefiel nodig...nu dat hij bij de 'groten' hoort en ook een identiteitskaart heeft!
We vonden enen, maar bij thuiskomst bleek die drukknop zo verroest en groen-uitgeslagen te zijn, dat hij het van de eerste keer al begaf.
Letterlijk dus rommel...maar ik moest nog naar make en onderweg sprong ik dat winkeltje weer binnen.
Ik kreeg een andere en die was toch van betere kwaliteit.
Ik was just bij make toegekomen en ik kreeg ineens foon van mijn broer "De gasten en Katia zijn al bij jou thuis, ik ben je vergeten bellen."
Afspraak was, dat hij eerst op voorhand ging bellen om te zeggen om hoe laat zijn 2 jongens naar ons zouden komen, ze bleven terug logeren, omdat mijn broer en schoonzus naar een trouwfeest moesten.
"Da's geen regeling, hé man!"
Nee...de volgende keer mag hij mij zeggen om hoe laat ze ongeveer kunnen komen, zenne!
Hij was bij ons make de badkamervloer aan't leggen, dus dacht ik dat ik nog tijd had.
Bij aankomst bleek hij juist weg te zijn.
Alléé, ikke rap naar huis, want Wim was ook nie thuis...de buurman was hem komen halen, omdat ze donderdag maar een kleine toer gereden hadden met de mountainbike, gingen ze terug een toerke doen.
De jongens waren echt braaf...die speelden met mekaar en ik ging af en toe eens gaan zien of alles in orde was...niet veel moeten werken als oppas dus!
Ze zijn ook enkele keren naar buiten gegaan en 's avonds speelden ze een gezelschapsspelleke.
Wim heeft ook plastiek aan de betonnen platen aan de gracht bevestigd en de bergen zand aan die platen gelegd...we hadden 2 heuveltjes in de tuin en nu is die toch al wat platter.

De zondag is Wim met de buren naar een georganiseerde mountainbike-toer gegaan...die mannen zijn echt sportief aan't doen, zenne!
Mijn schoonzus was al vroeger om de boys dan dat ze gezegd had en die wilden niet direct mee naar huis.
Ze dronk een taske koffie en de boys ruimden ondertussen op.
Ze wilden niet in den auto stappen en hun mama zei dat ze hen nooit meer zou komen halen...en ze zaten er niet eens mee in zo graag komen ze hier.
Ze trekken allebei nogal naar Giovanni, tot ergernis van Marnick, die zich dan buitengesloten voelt.
En voor de rest van den dag hebben we ons nogal kalm gehouden...een tof filmke bekeken met Mr Bean...goe gelachen!
Voor Wim is het vandaag de eerste keer dat hij met de laten staat in bijna 20 jaar dat hij op zen werk werkt...ik ben eens nieuwschierig!
Ik heb in ons afsprakenboekje op 't werk de datums geschreven dat hij de laten heeft, en de hoofdverpleegster ging er rekening mee houden.
Wat denkt ge...'k heb al twee lates moeten wisselen met een collega (van in oktober)...ze is nu nog met verlof.
Waarom moeten we daar dan afspraken inzetten...'wat baat het slikken van de pil, als de man niet seksen wil' ...of zoiets!

Plagen is om liefde vragen,
maar wat is pesten dan?
Het is mensen lastig vallen
en hen voortdurend belagen

Op pesten staat geen leeftijd,
het is meedogenloos
en het is een mensenleven
dat je gevoelloos open rijt

Het is trappen op het hart
van iemand
die je niet eens kent
zo genadeloos en bikkelhard

En wat is de reden van het gepest?
Gewoon omdat mensen
zich onderscheiden
en anders zijn dan al de rest

Het op de eerste indruk afgaan
mensen geen kans geven
om ze te leren kennen
of om hen bij te staan

Jaloezie is de grootste drijfveer
en het benijden,
de menselijke vijand
overwint keer op keer

Wat heb je eraan?
De aandacht die je krijgt
en het niet naamloos
in de grote massa opgaan?

De angst die je in de ogen ziet
van de slachtoffers,
hen kunnen 'raken'
is het dat waar je zo van geniet?

Of is het de macht
over een medemens
die je dingen laat doen,
het zelfvertrouwen dat je verkracht?

Zolang het maar niet met jou gebeurt,
dat je eigen weinige
zelfvertrouwen maar niet
door de modder wordt gesleurd!

Een pester is bang en laf
en doet alles volledig
uit eigenbelang,
scheidt het koren niet van het kaf

"Zolang ik maar niet opval
of ik word zelf een slachtoffer
van gepest
iedere keer en overal"

Meelopen is de gemakkelijkste manier,
het is geen keuze maken
low profile
laat die pesters geen kier

Pesters zijn mensen zonder karakter
zonder zelfvertrouwen
zonder eigenwaarde...
maar daar kom je nog wel zelf achter!!!

Een lieve vriendin van mij heeft er al een item aan gewijdt en er zijn nog enkelen...ik ga hen hierin volgen en ik hoop dat nog meer blogger/blogsters dit zullen doen, want hier moet maar eens een einde aan komen...ik ben het in ieder geval STRONTBEU...padoneer mij voor mijn taalgebruik!



Ik kreeg er vroeger zelf mee te maken, ik spreek dus van ondervinding.
Ik ben nooit een grote geweest en daar dachten die 'grotere' meiden eens van te kunnen profiteren om mij het leven op school beu te maken...maar dat liet ik niet toe, zeker niet...de stier in mij vocht terug, soms letterlijk!



In het zesde leerjaar werd ik door een dochter van een dokter gepest bij elk spelletje op de speelplaats buiten gehouden....en de ganse school deed daar aan mee, omdat ze bang van haar waren.
Tot de dag dat ik het beu was en ik voor mezelf opkwam...het pesten hield op en de school kwam ook tot inzicht.
Wie iemand van mijn klas dierf 'aan te pakken' had met mij te doen, en soms ook met steun van een klasgenote...wij kwamen voor mekaar op!
Een 'rotte appel' in de klas wilde een klasgenote buiten spel zetten, en de rest van de klas volgde...die 'grote muil' was groot van gestalte.
Ik ging mij speciaal naast dat meisje zetten en ging daarmee tegen de rest van die klas in...het pesten heeft dan ook niet lang geduurd.
Ik werd door 8 meisjes gepest, al bijna een week lang, tot ik het aan mijne pa vertelde.
Die zei "Haal er de grootste toot eens uit en sla erop!" en ik deed dat...de eerste die me van het groepke aanraakte, had ik vast...en ze kwamen ineens allemaal vriend vragen.
Een meisje van een andere klas ging mij aan de voetgangerstunnel opwachten, samen met haar zus, om mij een pak rammel te geven.
"Ik zal er zijn en ge zult uw zus nodig hebben!" zei ik, maar wie ik niet zag, waren de twee zussen.
Ik kan er een boek over schrijven...en nu wordt mijn oudste zoon gepest.
Waarom?



Omdat hij al een snorretje begint te krijgen, en de rest niet, en omdat de leraar van praktijk nogal voor hem is en dat niet onder stoelen of banken steekt.
ook werd hij ooit door 3 jongens aan het fietsenhok tegengehouden en bedreigt...ik ben toens naar die school gegaan (VTS) en ik heb die gasten opgewacht.
Met jongens moet je nog oppassen, want ze krijgen nogal rap te horen "Zijde bij uw mamake gaan wenen!"
Ik zei dat Giovanni de toestemmig had om zichzelf te verdedigen, en dat ik daar niet aan twijfelde dat hij dat kon...maar indien ze aan zijn fiets zouden komen, hadden ze met mij te maken...het pesten hield op.
Ik leer mijn jongens om zichzelf te verdedigen, om een grotere bek open te trekken dan de pester...om met die mannen mee te lachen als ze hen uitlachen...meer kun je niet doen, als hen de raad geven naar de directie te stappen als het echt over zijn hout gaat...en dan nog!
Het merendeel van die gasten loopt tegenwoordig met een mes rond...als ouder ben je toch nooit gerust, hé!
En da's héél wat anders dan in mijne jongen tijd, waar de vuist het allerlaatste verdedigingsmiddel was.
Leer je kind dan maar om voor zichzelf op te komen!!!
En mocht ik te weten komen dat ze zelf tot een groep 'pesters' horen, weten ze dat het hun beste dag dan niet zal zijn...maar dat doen ze gelukkig niet.
Vooral Giovanni heeft de 'afkeer van onrecht' en het 'opkomen voor anderen en jezelf'van mij geërfd.



Ik dacht vroeger dat dit enkel 'kindergedrag' was, maar ook op de werkvloer kan het soms echt ver gaan...en daar heb ik ook ondervinding mee.
Een verpleegster kon op mijn gezicht niet en nog 6 andere collega's.
We werden het beu en besloten om er iets aan te doen...haar confronteren hielp niks.
Als het erop aan kwam, stond ik er helemaal alleen voor en werd het als een 'iduvidueel' probleem afgehandeld.
Ik zei mijn zegje en zij liet traantjes zien...gevolg: Ik werd een 'katje om niet zonder handschoenen aan te pakken' genoemd!
Maar alléé, da's ook alweer jaren geleden en achter de rug...ik werk nu niet meer tussen schijnheiligaards.



Waar ik vooral naartoe wil, is het pesten op seniorennet...over de mensen die een voorbeeld zouden moeten zijn voor de klein-en achterkleinkinderen...FOEI!
Houdt je daar mee bezig met anonieme bedreigmails naar andere mensen te sturen, zeg...kan het nog gestoorder?
En wat voor doel hebben zij dan voor ogen?
Ze vinden een blog vervelend of zijn jaloers "Ik ga die eens wat lastig vallen, sé dan ben ik er vanaf" en ze krijgen ook meestal hun goesting...de blogger/blogster sluit de boel en geeft er de brui aan, spijtig genoeg!
Laat ieder gewoon zijn goesting doen, gelijk wat er op een blog staat...een blog is iets persoonlijk en als de maker ervan kontent is, laat dat dan gewoon zo!
Waarom al dat nijdig en gemeen gedoe?

Ik deed eens mee aan een wedstrijd van telenet, maar één met een schiftingsvraag, de hoop is er dan wel dat je het wint, maar de verwachting is helemaal niet hoog...tot ik een brief in mijn bus kreeg!
Ik was bij de prijswinnaars...bij de gelukkigen die dinsdagavond naar de avant-première van 'The bourne ultimatum' mochten gaan in de Metropolis te Antwerpen.
De auteur Ludlum schreef een boek ...die werd verfilmd en de eerste film was 'The Bourne identity'...een keigoeie aktiefilm met Matt Damon in de hoofdrol.
De schrijver overleedt in 2001, maar anderen schreven verder.
  


In het kort vertelt...Jason Bourne wordt op zee aangetroffen met 2 kogels in de rug...maar hij herinnert er zich totaal niets meer van...hij lijdt aan geheugenverlies.
Hij ontdekt dat hij over de talenten van een gevaarlijk man beschikt.
Hij gaat op zoek naar zijn identiteit en ontdekt de dodelijke waarheid: Hij is een elite-agent van Treadstone, een CIA-moordcommando...en nu is hij zelf hun doelwit. 



In de tweede film, 'The Bourne Supremacy' heeft hij zijn gewelddadig verleden verruild voor een doorsnee bestaan met zijn vriendin Marie.
Zijn rustig leventje wordt echter verstoord en hij ontsnapt ternauwerdood aan een moordaanslag.
Opgejaagd door zijn eigen collega's (Ultra getrainde moordenaars), laat Bourne zien dat hij geen gemakkelijk doelwit is.



Jason Bourne is nog steeds op zoek naar zijn identiteit...en hij heeft ook zijn geliefde verloren.
Wanneer een Brits Journalist plots uitgebreide artikels begint te schrijven over Treadstone, besluit Bourne de journalist op te zoeken...maar hij niet alleen.
Ondertussen wordt hij op de hielen gezeten door een hoge piet bij de CIA.
Opgejaagd door een nieuwe generatie uiterst getrainde moordenaars heeft Bourne maar één doel; terug naar het begin en uitzoeken wie hij is.

Ik ben een fan van de Bourne-Triologie en ik heb genoten van de film.
Ik mocht iemand meenemen, en omdat allebei mijn jongens met me wilden meegaan, maar ik ambras tussen hen wou vermijden, ben ik met mijn overbuurvrouw Lieve gegaan.
Zij had de andere delen niet gezien en ik heb haar het één en het ander moeten uitleggen, maar ook zij genoot van de film...ze wil de andere films ook graag zien.
Het enige wat ik minder goed vond aan de film was het gebruik van snelle cuts, veel close-ups en bewegende camera's...dat blijkt populair te zijn, maar als je dat te zien krijgt op een groot scherm in het midden van een gevecht...dan kunnen de oogjes er wel wat last van krijgen...bij mij en mijn buurvrouw toch.
De film begon om 20u en er werden eerst nog andere prijzen uitgedeeld.
Wie een toeter aan de linker-zijkant van zijn/haar stoel had zitten, kreeg een USB-stick...maar ik win alleen maar film-tickets of satékes door dat goed te doe, op den sjoelbak...ik speelde dat voor het eerst en ik was al direkt tweede...en die maten van Wim trokken grote ogen op
Filmtickets won ik door een geheugenspelletje op TV...wie het rapst de oplossing smste, won een filmticket...ik won er meer dan 40...ik kreeg er 20 en een aantal prijzen, zoals een haardrogertje, mixer, fototoestelltje dat niet eens macheerde, enz...
Enfin, we waren rond 23u thuis, maar we hebben nog een half uur in den auto zitten tetteren...die begon al aan te dampen...Lieve zei "Straks denken de buren nog iets anders"...we zijn dan maar uitgestapt...

Ik ben maandag aan een nieuwe werkweek begonnen, na 2 weekskes verlof!
In die week kreeg ik al foon...ik mocht al een recuup1 afgeven, en 'k was nog niet eens begonnen, zeg!
Maar alléé...ik moest naar een nieuwe patiënt, die pas de dag ervoor was opgestart en waarvan de vroegere (zelfstandige) verpleegkundige ons 'veel succes' wenste...dat beloofde dus!
Ik kom daar binnen "Deur toe" en dan "Ge gaat me toch ook nie mee koud water wassen gelijk die van gisteren, hé!" op zo'n toon!
Mijn reactie was "Amai, gij zijt ook ne vriendelijken"
Maar 't bracht precies wel op want ik werd daarna niet meer afgesnauwd.
Ik mocht hem de vrijdag ook doen en in het weekend (jaja, werkweekend achter de rug)
Hij kon dan zelfs al lachen en hij vroeg zelfs van waar ik ben.
Sterker nog...hij zei ook, nadat ik zijne WC-stoel had uitgekuist (met 3 pamperbroeken in en daarop zijn behoeftes) zei hij "Goe gewerkt"...'t begint dus te klikken en da's dikwijls zo met die brompotten...ge moet wel soms zoeken hoe ge die het beste aanpakt, en ik was er plak op.
Dinsdag moest ik ook een stukske laten doen en 7 dagen na mekaar werken, met daartussen pendelen naar make's huis en de kliniek.
Zaterdag moest ik gaan werken, maar Wim is haar gaan halen en heeft haar naar huis gebracht.
Ik had de vroegen en ik nam een patiënt over van een collega die niet op tijd bij patiënten kon geraken.
Ik kwam daar binnen en ik kreeg de volle lading van die jonge patiënt zijne papa...'t was dan wel al na 13u en we moeten er 2 maal daags verzorgen...ik kon hem eerlijk gezegd geen ongelijk geven, maar in het weekend gaat het er soms hectisch aan toe...en vannemorgend hadden ze nog geen verzorgingsmateriaal...om 9u zijn de apothekers maar open.
Ik legde hem uit dat mijn ene collega dan in Stekene zit, de andere in Beveren en ik in Temse, en hij kon het toch verstaan.
Ik stelde voor om rond 7u te komen, maar dat was te vroeg...dan toch maar tussen 11 en 12u...en de zondag was ik ruim op tijd.
De papa verontschuldigde zich wel en hij schaamde zich voor zijn gedrag...en ik heb kalm gereageerd en alles rustig uitgelegd...dat scheelt ook veel, hé!



Ik was zaterdag nog naar make gereden en zondag ook...ik was kapot!
Wim is dan om de boys gereden naar mijn ex-man.
Ik kon ook niet uit die verlofsfeer geraken...ik heb mij de woensdag overslapen, zeg!
Zaterdagmorgend belde ik naar mijne collega "Heb je  patiënt X van Vrasene doorgekregen, want die heeft tegen mij gezegd dat hij gerust tussen 10 en 12u mag gedaan worden, die slaapt zich liever uit"
"Nee, ik heb die niet doorgekregen"
"Die staat op toer 5...maar alléé, IK had toer 5...verdoeme, ik had je die moeten doorgeven!"
't Was érg gesteld met mij, amai
Gelukkig dat ik belde, zeg!
Nu bleek het een rit voor niks te zijn geweest, want zijn maten waren langsgekomen en de mama had hem al verzorgt...ja zeg!



Vandaag was ik een dagske vrij...geen foon gekregen om voor een zieke in te springen...alléluja!
Maar ik ben bij make gaan opkuisen en vanalles gaan doen...en ze was er blij voor.
Nog eens bedankt iedereen voor het meeleven met de gezondheid van mijn make, hé!
En nu ga ik mijn bedje in...ik ga morgen iets plezants gaan doen...maar meer daarover later!

Lieve mensen...ik zou jullie eens iets willen vragen...neenee, tis geen geld !
Mijn boys zitten, zoals jullie wel weten, weer op school.
De eerste week viel reuzegoed mee, voor allebei!
Voor Marnick kwamen al direkt vriendjes aan de deur en hij werd de woensdag al uitgenodigt om bij ne maat te gaan spelen.
Ik heb hem zijn boeken zelf leren kaften en hij doet dat héél goed...hij kafte zelfs al een boek voor zijn broer. 
Giovanni ziet zijn leraar van praktijk nog altijd (De reddende engel die een jaar 'blijvenzitten' tegenhield) hij krijgt er nog les van en dat vindt hij super, omdat hij die graag heeft en visa versa.
Nu mocht hij vandaag een elektrische motor uit mekaar halen...en hij was het rapst met 'strippen' en 'twisten'...nee, niet wat JULLIE denken dat zijn vaktermen...strippen en twisten van elektrische bedradingen.
Hij heeft nog maar 1 keer huiswerk gehad, maar hij moet wel tegen het eind van het schooljaar een eindwerk inleveren.
Ze moeten een stad kiezen en er zogezegd een trip maken van 2 weken...met overnachtingen in hotels en het gaan bezichtigen van bezienswaardigheden...zoals het acropolis en het park eromheen...een tocht per schip naar de eilanden Hydra, Porros en Aegina, vertrekkend vanuit Peréas aan Athene...of gelijk wat in Athene.
Wie al een reis naar Athene heeft gemaakt, in een hotel heeft verbleven, avonturen heeft beleeft...je mag mij die gerust doormailen.
Ik en mijn ex-man hebben al een reisverhaaltje klaar voor hem, maar dat is slechts van enkele dagen en we verbleven in geen enkel hotel, we kunnen hem dus niet verder helpen.


     

Ik hoop dat enkele van jullie avontuurlijke bloggers dat wél kunnen.
Bedankt al op voorhand, hé!