Tienerperikelen... Die waren er vandeweek natuurlijk ook! Zoals jullie weten, wordt mijn oudste zoon Giovanni soms gepest omwille van zijn snor. Hij zei "De jongens van mijn klas hebben ook een snor, maar die scheren die af! Ik wil mij ook scheren, kan Wim mij dat eens leren?" Ik wist niet wat ik hoorde...een gastje van 15 notabene, die zijn snor wilde afscheren! "Maar Giovanni toch, gij gelooft dat toch niet dat die jongens hun snor afscheren, hé! Die hebben gewoon nog geen snor en die zijn jaloers op de jouwe!" Maar tja...de mama geloven ze op diene leeftijd niet meer, hé! Dus...de snor EN het donzig geitenbaardje gingen eraf. Ik heb wel gene foto...dat werd mij verboden door mijne zoon, omdat hij niet zich al scherend op mijn blogske wilde terugvinden, en mij kennende... Sanderendaags kwam hij thuis van 't school en ik vroeg "En??" Ja...ze hadden het gezien dat zijn snor plotseling verdwenen was...in rook opgegaan...of moet ik zeggen, in schuim... "En die zeiden 'gij zijt zot', dus die scheren zich nog niet, zen mama!" Ik kreeg gelijk...alléé vooruit...waar gaan we dat schrijven...in mijn blogske misschien?
Mijn werkend weekend is vorige week goed meegevallen. We hebben wel enkele palliatieve patiënten en bij ene dacht ik echt dat ik haar in mijn handen ging hebben, zo erg was ze achteruit gegaan. Maandag was ik thuis, maar dinsdag had ik de toer waar we dan bij die palliatieve patiënten moeten zijn, en die patiënte was ineens enorm verbeterd. Mijn collega's dachten dat ze dit weekend niet ging halen, maar als ze haar die dag hadden gezien, zouden ze direkt van mening zijn veranderd. Woensdagmorgend moest ik terug bij haar zijn, in het donkere huis met weinig verlichting. Ik begon mijn inspuiting klaar te maken, die ze dagelijks 2 keer moest krijgen, terwijl de zoon haar ging wakker maken...haar bed stond in de living. Ik merkte direkt dat er iets mis was en ik ging gaan zien...ze was ondertussen gestorven en voelde zelfs al koud aan, dus was ze die nacht overleden...en haar zoon had het niet gemerkt. Ik heb de dokter opgebelt om het overlijden te komen vaststellen, en de zoon was natuurlijk erg verdrietig. Zo'n moment is echt wel niet gemakkelijk. Ik kende de patiënte redelijk goed, want ze heeft enkele jaren op mijn vast toerke gestaan. Nu sta ik op 7 verschillende toeren en zag ik haar sporadisch...toch had ik het er ook moeilijk mee. Ik heb ook in enkele rusttehuizen gewerkt en mensen gevonden die gestorven waren...ik heb zelfs eens meegemaakt dat ik een echtgenoot uit de cafetaria liet halen, omdat zijn vrouw stervende was, en dan zijn we er met enkele collega's bij gebleven tot ze gestorven was...maar je word dat NOOIT gewoon!!! Ik deed mijn toer verder zo goed ik kon en probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken.
Ik kreeg foon van mijn hoofdverpleegster, omdat ik een verblijfsonde bij een patiënte moest plaatsen die niet meer kon urineren. De echtgenoot had het gerief pas om 16u, maar ik besloot om haar urineblaas al leeg te maken met een ultra-fijne sonde...het lukte niet, zoals de dokter al had gevreesd. Het probleem was wel dat die patiënte niet naar de kliniek wilde, maar ze had geen enkele keuze. Ik heb haar dan moeten overhalen...een dame die pas uit de kliniek ontslagen was en de laatste maanden niet anders gezien had dan de binnenkant van een ziekenhuis...haar reactie was dus goed te verstaan! Ze begon zelfs te wenen, ze wilde niet weg. Ik ken die patiënte niet zo goed, maar op die korte tijd dat ik er kom, en op de enkele keren, heb ik toch een band met haar opgebouwd. Gelukkig, want ik kon haar ompraten, het was echt nodig voor haar gezondheid...en haar echtgenoot was mij dankbaar...ook omdat ik bij hen bleef tot de ambulance ter plaatse was. Ik ben dan rond de middag ook naar de zoon van onze overleden patiënte gaan kijken, om te zien of alles okee was, en dat was zo...hij had ondertussen steun van zijn familie gekregen, die daar allemaal aan de tafel zaten...ik heb hen gecondoleerd. Ik kijk niet graag terug op diene woensdag...een dag waar ik geconfronteerd werd met de onaangename zaken die bij mijn job horen...maar die spijtig genoeg ook moeten gedaan worden...ook dat is onze taak.
Ik moet werken...in dat medisch wereldje! Maar ik kom jullie toch nog een prettig weekend wensen! Met ne foto van ne knappe gast...stel je voor, dames...een knappe gast, die uit zijn kleren springt van 't verschiet...bij de aanblik van je knappe verschijning in je uitgaans-outfit...mmm...een aangename gedachte, niet???? Hoewel...spannend is dat wel niet, hé! Is het niet beter op de easy way...eerst de plastron...dan het hemd...de riem losmaken...de pantalon (hij heeft dan ondertussen zijn kousen en schoenen al uit, vaneigest hé!)...de slip...ik denk dat er al enkele droomsters over hun toetsenbord aan 't kwijlen zijn...hihi!
Wat is dat een raar wereldje toch...een beetje zoals de baanwerkers...een baan open breken om de baan te verbeteren, en enkele weken later opnieuw om er gasleidingen aan te leggen...zo zit het medische wereldje blijkbaar ook in mekaar. Wat zit ze nu weer te brabbelen, hoor ik jullie al peizen...gij werkt in dat medische wereldje! Wel...mijn make heeft 'pinnen' in haar arm, van haar elleboog naar haar pols. We zijn vandaag naar de dokter gegaan om haar plaaster te laten verwijderen, een collega van haar chirurg die ermee samenwerkt, en die wist haar te vertellen dat ze er weer uit moeten, omdat ze te dicht onder de huid zitten. En dat zou over een week of 3 moeten gebeuren. Ik had dat al willen zien aan haar RX-foto's...precies alsof ze te groot zijn voor haar arm en ik zag dat ze inderdaad nogal dicht tegen haar vel zaten. Ik had haar dat ook gezegd, maar ik dacht niet dat het zo érg was, dat ze er weer uit moeten. We waren wat te vroeg en we gingen daarom nog iets gaan drinken aan het station. Ik liet een auto stoppen, zodat zij op haar gemak met haar kruk de straat kon oversteken..."Dat ze je niet omver rijden, hé make!" "Nee zeg, dat zou wa zijn. Ik wil niet terug naar de kliniek, zenne!" Ze zal nu niet zo lang moeten blijven, maar het idee om weer onder het mes te moeten, trekt haar natuurlijk niet erg aan, hé! Het is nu nog niet zo erg als bij sommige mensen, maar plezant is anders, hé!
Ik moest ook de tas van Giovanni naar school gaan halen, omdat die te zwaar was om met de fiets te dragen. Hij's met zijn klas en enkele leerkrachten op 3-daagse gegaan naar Hulst...en ze hebben zich blijkbaar supergoe geamuseerd. Ze zijn wel geschrokken van de véle sekshops die Hulst rijk is...en jongens van 15-16 jaar...die op ontdekking zijn...ge verstaat hun nieuwschierigheid da wel, zeker hé! De leerkrachten waren ook "tof"...anders dan in de klas. Ze moesten zelf hun potje koken en deden avondspelletjes tot 24u. De sfeer onderling was ook "tof"...eens geen gepest...en de jongens steunen die niet goed met de fiets meekonden...van mij mogen ze dat elke maand organiseren...zo leren die gasten mekaar wat beter kennen buiten de school om...en zelfs de 'Hollanders' vonden ze "tof"
Hoor je de stilte hier nog niet? Nee, nu nog niet...het is nog ietskes te vroeg...maar morgen moet ge eens komen luisteren...zooo stil zal het hier dan zijn...zooo rustig...zooo kalm...waarom? Wim staat een week met de laten...(Hij doet véél liever de vroegen en was pas om 22u45 thuis...'k was in slaap gevallen voor den TV )...en Giovani gaat naar Hulst op 3-daagse met zijn klas per fiets vanuit St-Niklaas...dus zullen ikke en Marnick alleen thuis zijn...zooo stil!
Ik heb een vrij weekend gehad, maar ik heb toch moeten werken...als oppas Het weertje viel goed mee, dus ben ik eerst de zaterdag met Marnick en ons fietske naar de Stationstraat gereden om wat boodschappen te doen. Je hebt daar zo'n 'rommelwinkeltje', waar je allerhande prulletjes aan een meeneemprijs kunt kopen en hij had een portefiel nodig...nu dat hij bij de 'groten' hoort en ook een identiteitskaart heeft! We vonden enen, maar bij thuiskomst bleek die drukknop zo verroest en groen-uitgeslagen te zijn, dat hij het van de eerste keer al begaf. Letterlijk dus rommel...maar ik moest nog naar make en onderweg sprong ik dat winkeltje weer binnen. Ik kreeg een andere en die was toch van betere kwaliteit. Ik was just bij make toegekomen en ik kreeg ineens foon van mijn broer "De gasten en Katia zijn al bij jou thuis, ik ben je vergeten bellen." Afspraak was, dat hij eerst op voorhand ging bellen om te zeggen om hoe laat zijn 2 jongens naar ons zouden komen, ze bleven terug logeren, omdat mijn broer en schoonzus naar een trouwfeest moesten. "Da's geen regeling, hé man!" Nee...de volgende keer mag hij mij zeggen om hoe laat ze ongeveer kunnen komen, zenne! Hij was bij ons make de badkamervloer aan't leggen, dus dacht ik dat ik nog tijd had. Bij aankomst bleek hij juist weg te zijn. Alléé, ikke rap naar huis, want Wim was ook nie thuis...de buurman was hem komen halen, omdat ze donderdag maar een kleine toer gereden hadden met de mountainbike, gingen ze terug een toerke doen. De jongens waren echt braaf...die speelden met mekaar en ik ging af en toe eens gaan zien of alles in orde was...niet veel moeten werken als oppas dus! Ze zijn ook enkele keren naar buiten gegaan en 's avonds speelden ze een gezelschapsspelleke. Wim heeft ook plastiek aan de betonnen platen aan de gracht bevestigd en de bergen zand aan die platen gelegd...we hadden 2 heuveltjes in de tuin en nu is die toch al wat platter.
De zondag is Wim met de buren naar een georganiseerde mountainbike-toer gegaan...die mannen zijn echt sportief aan't doen, zenne! Mijn schoonzus was al vroeger om de boys dan dat ze gezegd had en die wilden niet direct mee naar huis. Ze dronk een taske koffie en de boys ruimden ondertussen op. Ze wilden niet in den auto stappen en hun mama zei dat ze hen nooit meer zou komen halen...en ze zaten er niet eens mee in zo graag komen ze hier. Ze trekken allebei nogal naar Giovanni, tot ergernis van Marnick, die zich dan buitengesloten voelt. En voor de rest van den dag hebben we ons nogal kalm gehouden...een tof filmke bekeken met Mr Bean...goe gelachen! Voor Wim is het vandaag de eerste keer dat hij met de laten staat in bijna 20 jaar dat hij op zen werk werkt...ik ben eens nieuwschierig! Ik heb in ons afsprakenboekje op 't werk de datums geschreven dat hij de laten heeft, en de hoofdverpleegster ging er rekening mee houden. Wat denkt ge...'k heb al twee lates moeten wisselen met een collega (van in oktober)...ze is nu nog met verlof. Waarom moeten we daar dan afspraken inzetten...'wat baat het slikken van de pil, als de man niet seksen wil' ...of zoiets!
Een lieve vriendin van mij heeft er al een item aan gewijdt en er zijn nog enkelen...ik ga hen hierin volgen en ik hoop dat nog meer blogger/blogsters dit zullen doen, want hier moet maar eens een einde aan komen...ik ben het in ieder geval STRONTBEU...padoneer mij voor mijn taalgebruik!
Ik kreeg er vroeger zelf mee te maken, ik spreek dus van ondervinding. Ik ben nooit een grote geweest en daar dachten die 'grotere' meiden eens van te kunnen profiteren om mij het leven op school beu te maken...maar dat liet ik niet toe, zeker niet...de stier in mij vocht terug, soms letterlijk!
In het zesde leerjaar werd ik door een dochter van een dokter gepest bij elk spelletje op de speelplaats buiten gehouden....en de ganse school deed daar aan mee, omdat ze bang van haar waren. Tot de dag dat ik het beu was en ik voor mezelf opkwam...het pesten hield op en de school kwam ook tot inzicht. Wie iemand van mijn klas dierf 'aan te pakken' had met mij te doen, en soms ook met steun van een klasgenote...wij kwamen voor mekaar op! Een 'rotte appel' in de klas wilde een klasgenote buiten spel zetten, en de rest van de klas volgde...die 'grote muil' was groot van gestalte. Ik ging mij speciaal naast dat meisje zetten en ging daarmee tegen de rest van die klas in...het pesten heeft dan ook niet lang geduurd. Ik werd door 8 meisjes gepest, al bijna een week lang, tot ik het aan mijne pa vertelde. Die zei "Haal er de grootste toot eens uit en sla erop!" en ik deed dat...de eerste die me van het groepke aanraakte, had ik vast...en ze kwamen ineens allemaal vriend vragen. Een meisje van een andere klas ging mij aan de voetgangerstunnel opwachten, samen met haar zus, om mij een pak rammel te geven. "Ik zal er zijn en ge zult uw zus nodig hebben!" zei ik, maar wie ik niet zag, waren de twee zussen. Ik kan er een boek over schrijven...en nu wordt mijn oudste zoon gepest. Waarom?
Omdat hij al een snorretje begint te krijgen, en de rest niet, en omdat de leraar van praktijk nogal voor hem is en dat niet onder stoelen of banken steekt. ook werd hij ooit door 3 jongens aan het fietsenhok tegengehouden en bedreigt...ik ben toens naar die school gegaan (VTS) en ik heb die gasten opgewacht. Met jongens moet je nog oppassen, want ze krijgen nogal rap te horen "Zijde bij uw mamake gaan wenen!" Ik zei dat Giovanni de toestemmig had om zichzelf te verdedigen, en dat ik daar niet aan twijfelde dat hij dat kon...maar indien ze aan zijn fiets zouden komen, hadden ze met mij te maken...het pesten hield op. Ik leer mijn jongens om zichzelf te verdedigen, om een grotere bek open te trekken dan de pester...om met die mannen mee te lachen als ze hen uitlachen...meer kun je niet doen, als hen de raad geven naar de directie te stappen als het echt over zijn hout gaat...en dan nog! Het merendeel van die gasten loopt tegenwoordig met een mes rond...als ouder ben je toch nooit gerust, hé! En da's héél wat anders dan in mijne jongen tijd, waar de vuist het allerlaatste verdedigingsmiddel was. Leer je kind dan maar om voor zichzelf op te komen!!! En mocht ik te weten komen dat ze zelf tot een groep 'pesters' horen, weten ze dat het hun beste dag dan niet zal zijn...maar dat doen ze gelukkig niet. Vooral Giovanni heeft de 'afkeer van onrecht' en het 'opkomen voor anderen en jezelf'van mij geërfd.
Ik dacht vroeger dat dit enkel 'kindergedrag' was, maar ook op de werkvloer kan het soms echt ver gaan...en daar heb ik ook ondervinding mee. Een verpleegster kon op mijn gezicht niet en nog 6 andere collega's. We werden het beu en besloten om er iets aan te doen...haar confronteren hielp niks. Als het erop aan kwam, stond ik er helemaal alleen voor en werd het als een 'iduvidueel' probleem afgehandeld. Ik zei mijn zegje en zij liet traantjes zien...gevolg: Ik werd een 'katje om niet zonder handschoenen aan te pakken' genoemd! Maar alléé, da's ook alweer jaren geleden en achter de rug...ik werk nu niet meer tussen schijnheiligaards.
Waar ik vooral naartoe wil, is het pesten op seniorennet...over de mensen die een voorbeeld zouden moeten zijn voor de klein-en achterkleinkinderen...FOEI! Houdt je daar mee bezig met anonieme bedreigmails naar andere mensen te sturen, zeg...kan het nog gestoorder? En wat voor doel hebben zij dan voor ogen? Ze vinden een blog vervelend of zijn jaloers "Ik ga die eens wat lastig vallen, sé dan ben ik er vanaf" en ze krijgen ook meestal hun goesting...de blogger/blogster sluit de boel en geeft er de brui aan, spijtig genoeg! Laat ieder gewoon zijn goesting doen, gelijk wat er op een blog staat...een blog is iets persoonlijk en als de maker ervan kontent is, laat dat dan gewoon zo! Waarom al dat nijdig en gemeen gedoe?
Ik deed eens mee aan een wedstrijd van telenet, maar één met een schiftingsvraag, de hoop is er dan wel dat je het wint, maar de verwachting is helemaal niet hoog...tot ik een brief in mijn bus kreeg! Ik was bij de prijswinnaars...bij de gelukkigen die dinsdagavond naar de avant-première van 'The bourne ultimatum' mochten gaan in de Metropolis te Antwerpen. De auteur Ludlum schreef een boek ...die werd verfilmd en de eerste film was 'The Bourne identity'...een keigoeie aktiefilm met Matt Damon in de hoofdrol. De schrijver overleedt in 2001, maar anderen schreven verder.
In het kort vertelt...Jason Bourne wordt op zee aangetroffen met 2 kogels in de rug...maar hij herinnert er zich totaal niets meer van...hij lijdt aan geheugenverlies. Hij ontdekt dat hij over de talenten van een gevaarlijk man beschikt. Hij gaat op zoek naar zijn identiteit en ontdekt de dodelijke waarheid: Hij is een elite-agent van Treadstone, een CIA-moordcommando...en nu is hij zelf hun doelwit.
In de tweede film, 'The Bourne Supremacy' heeft hij zijn gewelddadig verleden verruild voor een doorsnee bestaan met zijn vriendin Marie. Zijn rustig leventje wordt echter verstoord en hij ontsnapt ternauwerdood aan een moordaanslag. Opgejaagd door zijn eigen collega's (Ultra getrainde moordenaars), laat Bourne zien dat hij geen gemakkelijk doelwit is.
Jason Bourne is nog steeds op zoek naar zijn identiteit...en hij heeft ook zijn geliefde verloren. Wanneer een Brits Journalist plots uitgebreide artikels begint te schrijven over Treadstone, besluit Bourne de journalist op te zoeken...maar hij niet alleen. Ondertussen wordt hij op de hielen gezeten door een hoge piet bij de CIA. Opgejaagd door een nieuwe generatie uiterst getrainde moordenaars heeft Bourne maar één doel; terug naar het begin en uitzoeken wie hij is.
Ik ben een fan van de Bourne-Triologie en ik heb genoten van de film. Ik mocht iemand meenemen, en omdat allebei mijn jongens met me wilden meegaan, maar ik ambras tussen hen wou vermijden, ben ik met mijn overbuurvrouw Lieve gegaan. Zij had de andere delen niet gezien en ik heb haar het één en het ander moeten uitleggen, maar ook zij genoot van de film...ze wil de andere films ook graag zien. Het enige wat ik minder goed vond aan de film was het gebruik van snelle cuts, veel close-ups en bewegende camera's...dat blijkt populair te zijn, maar als je dat te zien krijgt op een groot scherm in het midden van een gevecht...dan kunnen de oogjes er wel wat last van krijgen...bij mij en mijn buurvrouw toch. De film begon om 20u en er werden eerst nog andere prijzen uitgedeeld. Wie een toeter aan de linker-zijkant van zijn/haar stoel had zitten, kreeg een USB-stick...maar ik win alleen maar film-tickets of satékes door dat goed te doe, op den sjoelbak...ik speelde dat voor het eerst en ik was al direkt tweede...en die maten van Wim trokken grote ogen op Filmtickets won ik door een geheugenspelletje op TV...wie het rapst de oplossing smste, won een filmticket...ik won er meer dan 40...ik kreeg er 20 en een aantal prijzen, zoals een haardrogertje, mixer, fototoestelltje dat niet eens macheerde, enz... Enfin, we waren rond 23u thuis, maar we hebben nog een half uur in den auto zitten tetteren...die begon al aan te dampen...Lieve zei "Straks denken de buren nog iets anders"...we zijn dan maar uitgestapt...
Ik ben maandag aan een nieuwe werkweek begonnen, na 2 weekskes verlof! In die week kreeg ik al foon...ik mocht al een recuup1 afgeven, en 'k was nog niet eens begonnen, zeg! Maar alléé...ik moest naar een nieuwe patiënt, die pas de dag ervoor was opgestart en waarvan de vroegere (zelfstandige) verpleegkundige ons 'veel succes' wenste...dat beloofde dus! Ik kom daar binnen "Deur toe" en dan "Ge gaat me toch ook nie mee koud water wassen gelijk die van gisteren, hé!" op zo'n toon! Mijn reactie was "Amai, gij zijt ook ne vriendelijken" Maar 't bracht precies wel op want ik werd daarna niet meer afgesnauwd. Ik mocht hem de vrijdag ook doen en in het weekend (jaja, werkweekend achter de rug) Hij kon dan zelfs al lachen en hij vroeg zelfs van waar ik ben. Sterker nog...hij zei ook, nadat ik zijne WC-stoel had uitgekuist (met 3 pamperbroeken in en daarop zijn behoeftes) zei hij "Goe gewerkt"...'t begint dus te klikken en da's dikwijls zo met die brompotten...ge moet wel soms zoeken hoe ge die het beste aanpakt, en ik was er plak op. Dinsdag moest ik ook een stukske laten doen en 7 dagen na mekaar werken, met daartussen pendelen naar make's huis en de kliniek. Zaterdag moest ik gaan werken, maar Wim is haar gaan halen en heeft haar naar huis gebracht. Ik had de vroegen en ik nam een patiënt over van een collega die niet op tijd bij patiënten kon geraken. Ik kwam daar binnen en ik kreeg de volle lading van die jonge patiënt zijne papa...'t was dan wel al na 13u en we moeten er 2 maal daags verzorgen...ik kon hem eerlijk gezegd geen ongelijk geven, maar in het weekend gaat het er soms hectisch aan toe...en vannemorgend hadden ze nog geen verzorgingsmateriaal...om 9u zijn de apothekers maar open. Ik legde hem uit dat mijn ene collega dan in Stekene zit, de andere in Beveren en ik in Temse, en hij kon het toch verstaan. Ik stelde voor om rond 7u te komen, maar dat was te vroeg...dan toch maar tussen 11 en 12u...en de zondag was ik ruim op tijd. De papa verontschuldigde zich wel en hij schaamde zich voor zijn gedrag...en ik heb kalm gereageerd en alles rustig uitgelegd...dat scheelt ook veel, hé!
Ik was zaterdag nog naar make gereden en zondag ook...ik was kapot! Wim is dan om de boys gereden naar mijn ex-man. Ik kon ook niet uit die verlofsfeer geraken...ik heb mij de woensdag overslapen, zeg! Zaterdagmorgend belde ik naar mijne collega "Heb je patiënt X van Vrasene doorgekregen, want die heeft tegen mij gezegd dat hij gerust tussen 10 en 12u mag gedaan worden, die slaapt zich liever uit" "Nee, ik heb die niet doorgekregen" "Die staat op toer 5...maar alléé, IK had toer 5...verdoeme, ik had je die moeten doorgeven!" 't Was érg gesteld met mij, amai Gelukkig dat ik belde, zeg! Nu bleek het een rit voor niks te zijn geweest, want zijn maten waren langsgekomen en de mama had hem al verzorgt...ja zeg!
Vandaag was ik een dagske vrij...geen foon gekregen om voor een zieke in te springen...alléluja! Maar ik ben bij make gaan opkuisen en vanalles gaan doen...en ze was er blij voor. Nog eens bedankt iedereen voor het meeleven met de gezondheid van mijn make, hé! En nu ga ik mijn bedje in...ik ga morgen iets plezants gaan doen...maar meer daarover later!
Lieve mensen...ik zou jullie eens iets willen vragen...neenee, tis geen geld ! Mijn boys zitten, zoals jullie wel weten, weer op school. De eerste week viel reuzegoed mee, voor allebei! Voor Marnick kwamen al direkt vriendjes aan de deur en hij werd de woensdag al uitgenodigt om bij ne maat te gaan spelen. Ik heb hem zijn boeken zelf leren kaften en hij doet dat héél goed...hij kafte zelfs al een boek voor zijn broer. Giovanni ziet zijn leraar van praktijk nog altijd (De reddende engel die een jaar 'blijvenzitten' tegenhield) hij krijgt er nog les van en dat vindt hij super, omdat hij die graag heeft en visa versa. Nu mocht hij vandaag een elektrische motor uit mekaar halen...en hij was het rapst met 'strippen' en 'twisten'...nee, niet wat JULLIE denken dat zijn vaktermen...strippen en twisten van elektrische bedradingen. Hij heeft nog maar 1 keer huiswerk gehad, maar hij moet wel tegen het eind van het schooljaar een eindwerk inleveren. Ze moeten een stad kiezen en er zogezegd een trip maken van 2 weken...met overnachtingen in hotels en het gaan bezichtigen van bezienswaardigheden...zoals het acropolis en het park eromheen...een tocht per schip naar de eilanden Hydra, Porros en Aegina, vertrekkend vanuit Peréas aan Athene...of gelijk wat in Athene. Wie al een reis naar Athene heeft gemaakt, in een hotel heeft verbleven, avonturen heeft beleeft...je mag mij die gerust doormailen. Ik en mijn ex-man hebben al een reisverhaaltje klaar voor hem, maar dat is slechts van enkele dagen en we verbleven in geen enkel hotel, we kunnen hem dus niet verder helpen.
Ik hoop dat enkele van jullie avontuurlijke bloggers dat wél kunnen. Bedankt al op voorhand, hé!
Ik was naandag aan het werk en zat in mijnen auto, toen ik ineens foon kreeg van Roger "Je ma mag zaterdag al naar huis"...Watte??? Zaterdag al??? Dat was een grote verrassing...ik had het eerlijk gezegt zo vroeg nog niet verwacht. Ik ben dan samen met Marnick naar de kliniek gereden, nadat ik de katten eten had gegeven bij haar thuis...en ze was dol-enthousiast...en dat kan ik verstaan, amai! Ze wil zooo graaag naar huis, dat ze zo haar best heeft gedaan om alles te doen wat de kinesisten zeiden. Die verpleging is daar wel zot van haar...ze was daar blijkbaar de tofste en meest humoristische patiënte op de gang...er zijn er zelfs bij die hun naam op hare plaaster hebben geschreven Ze hebben wel alles voor haar geregeld...thuishulp en haar eten gaat naar huis worden gebracht. Anders hadden ik en mijn broer wel een beurtrol gedaan om voor haar mee te koken. En haar huis hadden we ook wel opgekuist...nadat mijn broer zijn werk gedaan is, want gisteren stond de WC er nog niet op...de vloer was juist opgevoegd. Ze hadden ook thuisverpleging gevraagd, en omdat make bij de CM is, hadden ze de concurrentie gevraagd...maar die heb ik laten afzeggen...ik zal haar wel een spuitje komen geven tegen flebitis. Ze gaat zichzelf wassen...mijn make is liever van niemand afhankelijk...een plantrekkerke...en ik heb dat ook van geen vreemde. Ik zal haar voeten en rug wel af en toe wassen...dan ben ik de persoonlijke verpleegster van mijn make De hoofdverpleegster verstond mij toch als ik zei dat ik het zelf wil doen. Ik vind het wel spijtig dat ik haar niet kan gaan halen...ik heb zaterdag en zondag de vroegen...en aan de lijst te zien, zal het druk zijn, dus zal ik niet vroeg gedaan hebben, vrees ik! Maar maandag ben ik normaal gezien thuis...recuup 1...op hoop van zegen, hé!
Nu ga ik mij in de zetel zetten en op mijn gemakske naar TV zien, want ik zit al enkele uurtjes voor diene PC en ik ben het al wat beu. Ik kom morgen wel eens op tegenbezoek! Tot morgen!
We hebben nog een druk weekend gehad juist voor onze 1ste werk-en schooldag. De zaterdag waren we eerst op de voetbal en dan die platen die aan de beek werden geplaatst... We zagen laat in de namiddag nog ballons overvliegen...het was ballonnenfeest in St-Niklaas en we wilden daar de zondag toch eens naartoe gaan. Zondag moesten de boys hun fiets proper maken ter voorbereiding op hun eerste schooldag, want ze waren echt vuil!
In de namiddag hadden we met Roger afgesproken...hij heeft zijne voet zeer gedaan en kan met moeite zijn werk doen...hij plaatst trappen en ballustrades in aluminium en inox. We waren er op de afgesproken tijd, maar Roger was er nog niet...die zat in den 'Blablabla' te Sint-Pauwels op zijn eten te wachten, dus wij daar naartoe om iets te drinken en te wachten tot hij gedaan had met eten. Giovanni reed make's gras af, ik kuistte haar terras, gaf de planten water, ruimde wat op en gaf de katten te eten. Het kleine katerke dat bij make zat, was op logé...hij heeft een thuis gevonden bij Roger zijn ene dochter, maar ze gingen eerst op reis en tot zolang bleef hij nog bij make. Ik heb hem ondertussen wel al aan make's huis gezien...die dochter woont in dezelfde straat, hij moet dus niet ver lopen, hé! De moederkat was ineens spoorloos verdwenen...tot ik haar terugzag. Ik ben dus al anderhalve week bezig met haar eten te gaan geven, om de 2 dagen. En er zijn nog kapers op de kust. Het gras afrijden duurde enorm lang, omdat het een nieuw grasmachine is en het voor de eerste keer gebruikt werd...met het oude werd het gras naast de garage afgereden, make moet doorgang geven aan een landbouwer die achter haar tuin een veld met maïs heeft...(psssst, en daar ben ik een plaske gaan doen, want mijn broer is nieuwe vloeren in de WC en badkamer aan't leggen en de WC staat voor 't moment in de gang! Er zat dan maïs in mijn haar MIEKE...haha) Ik ben daarna ook nog naar de kliniek geweest. Ons make deed dan haar best om met een driepoot ter ondersteuning de kamer door te stappen. Ze hunkert naar huis en dat geeft haar moed. Enfin...we waren feitelijk wat te moe om nog naar de grote markt te trekken...we wilden ons in onze zetel neerploffen en er de eerste uren niet meer uitkomen. Een patiënt vertelde vandeweek dat de zaterdagavond een ballon in brand schoot, dat ze nog juist een kind en een vrouw uit de mand konden redden. Of dat nu waar is, weet ik niet...ik heb het nog niet opgezocht en heb er verder niets meer van gehoord. Volgens hem stond het in de gazet. Van zodra ik iets hoor, zal ik het laten weten.
De laatste dag van ons verlof...de vrijdag...dan hadden we de boys van mijn broer op logement. Mijn broer en zijn vrouw moesten naar een trouwfeest, en zijn schoonma ging er ook bij zijn, dus gingen ze normaal naar make gaan...maar tja...dat ging nu dus niet! Mijn boys keken daar al enorm naar uit, en die van mijn broer ook...die 4 zijn echt zot van mekaar! Mijn boys vroegen om hoe laat ze mochten komen, maar dat zou pas s'avonds zijn, na de voetbaltraining van Robbe, den oudsten van mijn broer. Dat was te laat, dus vroeg ik aan mijn broer of ze vroeger mochten komen ipv om 19u30...en dat mocht...Robbe wilde er gerust de training voor laten. Om 13u30 stonden ze aan onze deur, gepakt en gezakt. Ik zag ze niet veel...geen van de 4...boven zaten er 2 aan de PC van Giovanni en de andere 2 aan de play-station...maar ik ging toch af en toe eens gaan zien, zenne! Het was de bedoeling dat Robbe en Tibo op Giovanni zijn kamer bleven slapen, zij op de grote luchtmatras. Robbe wilde niet naast zijn broer liggen..."Die beweegt teveel en dan kan ik niet slapen! Ik zal hierop slapen, op diene zak!"...zo'n zak met bolletjes in, die zich naar je 'poep' zet als ge erin gaat zitten. Alléé, er was geen houden aan en ook Marnick verhuisde met zijn matras naar Gio's kamer...4 op een rij...dat was echt wel geestig om te zien.
Mijn schoonzus had gevraagd of ik met hun boys naar de voetbal wilde gaan te Sint-Pauwels, omdat Robbe om 11u een match moest spelen en hij moest er al om 10u15 zijn. Zij wonen te St-Pauwels en ze moesten de sleutel van de zaal ergens naartoe brengen, dus wisten ze dat ze bij de laatsten van dat feest gingen zijn. Het was al lang geleden dat ik hem nog zag spelen, dus deed ik dat...de boys wilde dat ook. Mijn schoonzus was er toch al rond 10u30...mijn broer ietskes later toen de match just begonnen was...zo ziek als hondertduzend man Niet dat hij zat geweest is, zei hij, maar het lag aan het bier...jaja! We zijn dan blijven kijken...tegen Waasmunster. De zoon van Roger's dochter (make's vriend) speelt in dezelfde ploeg als Robbe. Ik, de boys en Tibo gingen eerst het plein gaan verkennen. Ik heb wat fotootjes genomen.
Hun ploegske maakte de eerste goal...dat meiske van op de tweede foto...de tweede goal werd ook door haar gemaakt...maar ze kregen er 3 tegen. Mijn broer reed al met Tibo naar huis, terwijl Katia op Robbe wachtte. Ineens vroeg hj aan zijne pa "Gaan wij play-station spelen, dan ben ik de man en gij de vrouw en dan kunnen we kussen." Mijn broer "Daziedevanier!" "Of we kunnen ook twee mannen zijn en kussen!"...hij had weer wat geleerd bij ons, zenne! Fel dat hij was "Homo!" tegen Giovanni...we konden ons wel niet houden van lachen. Dan zei hij ineens "Als papa aan mama haar borsten komt, roept zij aaaaahh...aaah...aaaah!" die stond in de belangstelling, hé! Mijn broer vindt het gelukkig humoristisch en kon ermee lachen. "Straks moogt ge nie meer bij ons blijven slapen!" zei ik, maar dat was niet waar...mijn broer vroeg al direct of ze over 14 dagen ook kunnen komen logeren...dan hebben ze terug een feest...ik ben dan thuis, dus waarom niet, hé! Wim was samen met mijne nonkel Danny de betonnen platen vanachter aan de beek aan't plaatsen. We gingen die na 3 weken krijgen...we hebben er meer dan 3 maanden op moeten wachten. Ik vroeg aan mijne nonkel of hij daar gans de wereld mee heeft rondgereden, voordat hij die naar ons thuis bracht! Hij ging die bestellen op zijn werk, hij voert overal beton naartoe met de kamion. Hij had ze nu wel aan 80 euro minder, ergens anders gehaald. We hebben hem wat geld gegeven, maar hij wil eens komen BBQ-en...we moeten dringend ons terras afwerken...dat weet ik...want we willen nOg veel mensen laten komen! We hebben nu een feesttent...dan nog een vuurke derbij en we zijn weg, hé! Moet kunnen
Vorige week donderdag (tijdens ons verlof...ik sta wat achter) hebben we weer een topdag gehad. We zijn op uitnodiging een bezoekske gaan brengen aan een héle lieve en sympathieke vriendin...Magda. We zijn bij haar thuis echt gastvrij ontvangen. Eerst wat bijbabbelen, natuurlijk, hé! En Giovanni liet zich van zijnen beste kant zien...die viel bijna in slaap in haar zetel echt typisch voor nen tiener. We hebben lekkere spaghettie gegeten op het terras, het was een heerlijk weertje.
En dan gingen we Hasselt gaan verkennen...naar het jenevermuseummmmmmmmm...en euh...dat was interessant, zenne! Ik dacht eerst dat ik mijn zus zag, maar ik had me vergist...toen ik achter tepels begon te zoeken, bleek het ne stier te zijn! Ook de play-mobillekes kennen jenever, zag ik. Het plezantste kwam wel op 't laatste...we mochten jenever proeven...en dat was zo goed, dat we een fleske gekocht hebben. Marnick was beteuterd, omdat hij als "11"-jarige (zogezegd) geen jetonneke kreeg, waarmee je een glaasje kon krijgen. Ik heb hem laten proeven en hij weet ook wat lekker is, amai! We zaten ook nog wat te genieten op het terrasje op het binnenplein van het museum.
Je kon met een combi-ticket ook de Japanse tuin bekijken via het toeristentreintje. Dat waren we eerst van plan, maar het treintje was just weg...en zo hadden we tijd genoeg om jenever te proeven, hé! De Japanse tuin was prachtig! Mooie vijvers met watervalletjes en dan middenin die schoonheid...een Chinees paviljoen. Ik wilde er persé foto's van nemen, en Marnick zag ook iets staan dat hem interesseerde...hij ging een stapje te ver, en ineens begon er een alarm af te gaan...je ziet aan zijn gezicht hoe hij ervan verschoot, hé! We kregen wel niet echt onder ons voeten, maar we werden erop gewezen dat die afsluiting daar stond om de mensen buiten het paviljoen te houden. Wij wisten dat natuurlijk wel...en zij ook...ik denk dat ze regelmatig zo'n situatie's meemaken...zeker met niet-Japanners met een camera in de hand! Maar ik was toch ook verschoten, zenne! Zo luid! We hadden al héle grote en kleurrijke vissen in die vijver zien zwemmen, en die kwamen gewoon naar je toe gezwommen. Aan de waterkant komen die vissen samen...ze komen echt bijna op den droge. Je zag dat die Japanse koi gewoon waren om eten te krijgen. Wim vond stukjes brood en we gaven die aan die vissen. Dat had je moeten zien...hun bek ging open en ze zogen mijn vingers mee...raar gevoel...en de vissen zelf voelden aan als natte rubber. Wij hadden ooit een goudvis thuis...hij's oud geworden, 9 jaar...werd zelfs al wat grijs...en die zoog ook aan onze vinger toen we die in de viskom staken...maar die had een kleine bek. We hebben héél wat tijd aan die vissen besteedt...wie weer de meeste moeite had om daar weg te gaan, was ik, vaneigest! En ik had natte schoenen en kousen, en aan de onderkant van mijn broek was ik ook niet meer droog...telkens wanneer die vissen zich omdraaiden en terug het water inzwommen, werd ik nat gemaakt door het zwiepen van hun staart... De grote waterval was ook de moeite. Het is daar echt knap in die Japanse tuin, en ik kan mij voorstellen dat het nog mooier is, wanneer de bloemen in bloei staan. We zijn dan met het treintje teruggereden en we zijn het heilig paterke gaan kijken.
Bij Magda thuis smulden we nog van een lekkerse ananastaart...we aten boterhammen en we hebben nog een héél plezante avond gehad...een lange avond! Als je je amuseert, gaat de tijd rap voorbij! De jongens zaten binnen naar de radio te luisteren en te tekenen...die voelden zich al goed thuis bij Magda. En wij zaten gezellig op het terras. Voor ons vertrek richting Sint-Niklaas, dronken we binnen nog een taske koffie. Dit is één van mijn topdagen tijdens ons verlof...en dat dankzij Magda, want had zij ons niet uitgenodigd, dan hadden wij het mooie Hasselt zeker niet ontdekt. En mekaar zien op een meeting is wel plezant, maar toch anders dan wanneer je mekaar daarbuiten ziet...het was een blij weerzien! Bedankt Magdake...
Woensdag zijn we ook thuis gebleven...mijn boys en Wim dan toch, want ik was op stap! Eerst speelde Wim voor kapper...hij had één klant in zijn zaak 'Het schorrekopke' en die kon hij dan maar half afwerken...want de batterij van de tondeuse moest worden opgeladen dan toch met een snoer kunnen voortwerken, want ocharme Marnick!
Ik kreeg ineens foon van Robby (Romx46) die zat met een vriendin Sonia in den Antus, een café op de markt. Ik moest naar de weigthwatchers en da's daar in een zaal, dus zat ik al goed...eerst wat efkes babbelen en fotootjes laten zien. Ik heb de vakantiefoto's van 2005 (Duitsland) en 2006 (België) in een album gezet via foto.com en die was just aangekomen. Robby en ventje ben staan er ook in, omdat we een weekend bij hen hebben gelogeerd. We zijn dan naar Blankenberge gegaan om de zandsculpturen te bekijken, we hebben enkele toerkes gedaan op speciale velo's en hebben het vuurwerk gezien in Oostende zelf. De zondag erop waren we naar Raversijde gegaan, dus wilde ik haar dat album laten zien...ze verschoot ervan en vond het knap. En met Robby...daar valt altijd mee te lachen...zo'n zot geval, maar een braaf meiske... euh, oei ik verslik mij
We hadden maandag een kleine uitstap naar het technopolis gepland, maar dat ging niet door omdat we feitelijk geen goesting hadden. Dinsdag zijn we wel weggeweest, eerst reed Wim om zijn ouders naar Pepingen en we spraken af op de parking van het fort van Breendonk. Dat fort had ik wel al eens gezien, maar dat was jaren geleden tijdens mijne jeugd, en ik was er veel van vergeten. In 1906 behoorde deze vesting tot de vestingsgordel van Antwerpen. Van september 1940 tot september 1945 werd het in gebruik genomen door de Duitsers, waar circa 3500 gevangenen verbleven. Daar waren 2330 joodse gevangenen bij, die eerst in houten barakken zouden moeten verblijven en werden gedeporteerd. Na de inval in de Sovjet-unie in 1941 werden ook veel communisten in Breendonk opgesloten. Dit bezoek liet een grote indruk op ons na...de verhalen die je via een audio-gids te horen kreeg, deden mij kippevel krijgen...gewoonweg verschrikkelijk! Ik zag daar enkele duiven rondfladderen en ik nam een foto van een mooi en onschuldig duifje...liet me denken aan de de vredesduif...in schril contrast met de duivels ss-tekens, de hakenkruisen en de adelaar.
Zelfs het zien van die tekens deed mij al huiveren...omdat je de betekenis ervan kent en de vreedheden die ze aanrichtten. De verhalen van overlevende zijn schrijnend en soms bijna niet aanhoorbaar door het afzien van velen onder hen...en de onzekerheid..."Ga ik er bij de volgende appél nog bij zijn?"...zo'n 4 keer per dag gehouden. Veel mensen waren verzetstrijders, echte helden, die hun heldendaden moesten bekopen met hun leven. Voor twaalf van deze mensen liep het fataal af, onder hen een jongen van 18...een jongen van 19jaar, zo jong nog...een boekhouder, slager (gelijk Wim), een burgemeester...allen gemarteld en daarna opgehangen, veroordeeld wegens moord op Duitse bewakers van een neergestorte bommenwerper B17...Depreester, Thielemans, lambrechts, Hautem... Men moest 8 uren aan één stuk werken...het fort was bedolven onder aarde, komende uit de grachten...om de moraal van de gevangenen te breken...en ze kregen slechts één keer eten per dag...droog brood met een kom koffie en soep die meer water bevatte dan groenten. Ze sliepen in houten stapelbedden met velen op één kamer (16 van 3 hoog) en wanneer hun vuil stinkende, vol luizen zittende, nooit gewassen en altijd vochtaanvoelende strozak niet goed in het bed hadden gelegd, kregen zij geen eten en werden ze met stokken geslagen...die mensen stierven van ontbering en uitputting. De kachel mocht enkel branden op uiterst koude dagen.
Alle verhalen grepen mij aan, maar er zijn er enkele die mij toch naar de keel grepen...zo érg was het. Zo was er een jongen van 17 jaar in het kamp (foto aan de muur) die per vlot stro over het water moest brengen, en hij had enkel een onhandige stok om te sturen. Hij week een beetje af naar rechts en werd zonder pardon neergeschoten, één schot recht in het hart. Achteraf werd zijn lijk tentoongesteld aan de andere gevangenen, zelfs in de nacht met een spot op gericht, als voorbeeld voor alle anderen die zouden willen 'ontsnappen' Op één kamer lagen postbodes, gewoon mensen die wat pamfletjes ronddraagden en geen propaganda van de Duitsers wilden rondbrengen, of die brieven achterhielden. Voor de Duitsers hadden ze 'k weet niet wat gedaan en dat moesten ze bekopen...er mocht geen enkele uit de kamer het overleven. Wie op kamer 6 lag, lag goed...die kwamen héél goed overéén met mekaar en die hadden een kameroverste die hen met rust liet. Op de kamer van de 'facteurkes' zat een verklikker en een Joodse kameroverste, die zijn eigen medegevangenen sloeg en mishandelde, Obler genaamd (Tweede foto een postbode en links de verklikker)
Er zaten ook vrouwen in het kamp en één getuigt van wat ze moest doorstaan. Naakt wachten aan de folterkamer, soms 5 uur lang eerdat het jouw beurt was, met de deur open, zodat iedereen het gekrijs kon horen. Haar vingers werden geplet, ze gebruikten elektriciteit, ijzeren poken die ze heet maakten...echt héél érg! Zie je de geul over de vloer lopen op de eerste foto? Dat was om het bloed op te vangen. Normaal moesten ze toestemming vragen om te folteren en 2 Belgen (Wijss en De Bodt) deden daar héél graag aan mee, tot ze iemand hadden vergeten, hij was 'blijven hangen', dan werd de sleutel afgenomen door de commandant van het kamp en folterden ze niet meer zonder toestemming. Er zat ook een kleinere man gevangen, die ze de dwerg noemden en die ze kleren aandeden die hem een kar te groot waren. Die mens maakten ze belachelijk en één bewaker (Wijss) pakte de man op en smeet hem op de grond, waarna ze lachtten met de dode man "Precies het lijk van een aap!" (Tweede foto)
Het meest choquerende verhaal vond ik van een jongen van 17 jaar...ik krijg het al koud door het gewoon neer te typen, maar ik vind het belangrijker dat de mensen het weten en nooit meer vergeten...en vooral NOOIT meer zullen toestaan!!!!!!!!! Die jongen werd gemarteld door Wijss en De Bodt en riep om zijn mama. Wat deden die kerels...ze smeten hem in het ijskoude water, en telkens hij terug naar de kant wilde komen, sloegen ze hem met een spade. Dan graafden ze een put en staken die jongen erin, met juist zijn hoofd boven het zand. Telkens de jongen om zijn mama riep, smeten ze modder naar hem. De Belgische dokter (ook een gevangene) die het verhaal vertelde, werd samen met anderen verplicht om op het hoofd van die jongen te gaan staan, tot hij dood was...afgrijselijk!! Hoe kan een mens tot zoiets in staat zijn!!!!!!!! Velen verloren daar hun leven, of aan de galg, of aan de schandpalen...of op een andere manier, want de beulen wisten van geen ophouden...soms namen ze lukraak enkele gevangen die werden gefusilleerd, als represaille voor de dodelijke aanslagen door partizanen.
Wie zijn nu die beulen...die ijskoude sadisten die beter voor dieren waren dan voor hun medemens...die hun leven en eigendommen stalen...hun eigenwaarde...hun identiteit! De paarden hadden een naam, de gevangenen een nummer. kampcommandant Philip Schmitt en zijn echtgenote Ilse Birholz waren smeerlappen. Hij liet zijn hond los die sommige gevangenen doodbeet, soms stierven zij met 17 beten, en na zijn ondervraging wist hij daar ineens niets meer van...toch werd hij gelukkig veroordeeld en terechtgesteld. Zijn vrouw ging dikwijls naar de douches kijken, naar die naakte mannen, en soms met een taartje in de hand, terwijl ze daarvan stond te smullen. Later verdween ze en er is nooit nog een spoor van haar gevonden. De gevangenen moesten 1 keer per week of per maand in de douche, 400 mensen op 1 uur tijd, en een Duitse smeerlap opende de kranen eerst met ijskoud water en daarna soms met kokend heet. Kantschuster Hans...een Duitser die van 's morgensvroeg al zat rondliep, hield zich bezig met gevangenen gewoon neer te schieten, of hij stak ze in een ketel met kokend heet water...hij verdween ook met de noorderzon. Arthur Prauss (Een slager) verdween na de oorlog. Ook onder de Belgen had je smeerlappen...dat waren nog ergere beesten dan die Duitsers...beulen in de echte zin van het woord...vooral Fernand Wijss (25 jaar) en Richard De Bodt, die zich amuseerden met het folteren en doden van mensen...Wijss werd geëxecuteerd met zijn gezicht naar de paal, dus zonder militaire eer. De Bodt was ontsnapt en leefde onder een valse naam, hij had zich zelfs aangesloten bij het Amerikaanse leger, maar in 1951 werd hij gevonden en in 1975 overleedt hij in de gevangenis van St-Gillis. Ook Adolf Lampaerts, Jan Pellemans, Marcel De Saffel (ondanks de spijtbetuiging die hij als enige liet horen) werden terechtgesteld. Robert Baele 'de rosse van Gent' en overtuigd nazist, veranderde van houding toen hij zich bewust werd van de nederlaag van de Duitsers (Levenslange gevangenis) De kameroverste Adler (een Oostenrijkse Jood) werd terechtgesteld, Valére De Vos,een kameroverste die naar Buchenwald werd gedeporteerd, werd daar door ex-breendonkgevangenen vermoord. Ik kan hier nog meer namen schrijven, maar dat zou teveel worden.
Het was een grote toer in het kamp, die wel zo'n kleine 3 uur duurde...een vreselijke tijd. En als je denkt dat het ergste gekomen is, dan heb je het mis. In een kamer staan de muren vol met namen in alfabetische volgorde...slachtoffers uit de vele concentratiekampen. En er is een klein museum aan met foto's uit de concentratiekampen...levende geraamtes...doden die op mekaar zijn gestapeld...kinderen die je met hun uitpuilende oogjes aankijken...ik heb er geen woorden voor!
Wij kwamen aan de auto en we hadden honger...maar dan realiseer je je, dat wij gewoon onze autokoffer moesten opendoen en daar stond dan een koelbox vol met sandwishen...lekker fris drinken...een boterkoekske met rozijntjes...terwijl die mensen honger leden...stierven voor het stelen van ene stomme aardappel niet ver van waar wij stonden...niet echt zo heel lang geleden. Raymond is 70 jaar en Marie-Louise 74...hij was 8 jaar toen hij de Duitsers zag lopen, zij 12 jaar...ze hebben een oorlog meegemaakt...ze waren er wel stil van geworden...en wij ook!
Wim zijn ouders wilden zo graag het Athomium zien in Brussel en daar zijn we dan naartoe gereden...naar de bollen, en dat was efkes ontspannen na zo'n zware kost te hebben gezien en gehoord! Het is niet echt de moeite voor hetgeen je betaalt, vinden wij, maar je moet het eens een keer gedaan hebben...mensen uit verschillende landen komen er speciaal naartoe en wij Belgen zagen het ooit eens ergens ver in onze jeugd of van ver terwijl we er passeerden. Je moet eerst via enkele trappen omhoog...ook met een roltrap, en da's niet iets waar Wim zijn ma zot van is...vooral het naar beneden komen niet. Toch heeft ze haar angst kunnen trotseren, met Wim die vlak voor haar stond...ik was echt fier op haar! In dienen bol kon je iets drinken en zag je foto's op grote schermen van de opknapwerken in 2005. Eens je weer beneden bent, mag je een hele tijd aanschuiven om weer met de lift naar boven te gaan totin de hoogste bol, waar zich een eetgelegenheid bevindt...maar daar had je ook een heel mooi uitzicht. We zijn dan nog iets gaan drinken ergens aan de cinéma en reden dan weer naar Pepingen.
Wim zijn ma wilde graag eens enkele cafeetjes rondgaan in Pepingen, dus deden we dat. Wim kende daar veel volk, en dan wilde zijn ma naar een vriendin die 78 jaar is en nog altijd een café openhoudt...een hele vriendelijke en flinke vrouw. De boys aten er soep, versgemaakt met een boterhammetje en ze kregen ook speculaaskoekjes. Giovanni wilt er later gaan wonen Bij Wim's ouders thuis, maakten we kennis met Arthur...'de hond van het ronde bot'...afgekort Tuurke...hun nieuwe hond. De oudste broer van Wim, Patrick, was met zijn gezin het paard en de kippen komen eten geven en met Tuurke gaan wandelen. Hij liet me fier de 3 kippen zien die hij als kuikentjes heeft grootgebracht en die hem zo gewoon zijn, dat hij ze kan oppakken en ze komen als hij ze roept. Zijn dochtertje Brenda heeft ze naar haar papa en zijn 2 broers genoemd, Patrick, Wim en Dirk Hun poes noemt ook al Wimmeke...een katin die van mijn make komt...een vergissingske, want make dacht dat het ne kater was...nu zit dat beest met die naam, Wimmeke!
Op de terugweg naar huis moesten we via Brussel omrijden en we passeerden de bollen nog eens in den donkeren...nu verlicht met pinkende lichtjes...dat was wel knap. We hebben wel een goede dag gehad...schoon weertje en zeer leerzaam, ondanks het verschrikkelijke onderwerp...en wat Belgische cultuur opgesnoven ook.
Ons weekend was rustig en sereen, boys bij de papa, niemand om ons heen, geen zorgen om ons been, gene zeer in onze groten teen, geen gezaag van geenéén, wij waren helemaal...mmm...hihi...alleen, wij waren één, wij gingen om de boys en naar make, maar nergens anders heen! Enfin...'t was een rustig weekend en ik wens een mooie week voor iedereen!
Ik ben weer aan't nachtuilen, zenne...maar anders geraken die foto's nooit op mijn blog. Vrijdag zijn we naar Bellewaerde park gegaan en hebben we ons eens terug kunnen uitleven in de Westhoek, nabij Ieper. Bij ons vorig bezoek waren we daar gepasseerd en we wilden er nog eens naartoe...het is al een aantal jaartjes geleden dat we er nog waren geweest. Ik nam eerst een foto van Marnick aan het bloemenhuis en ik wilde direct naar de 'El Volador' gaan op Mexicoplein, omdat ik dacht dat er anders héél veel volk zou staan. Dat viel best mee en Wim met Marnick gingen ook mee. Zij vonden het super, maar ik had er meer van verwacht. We zijn dan naar de 'El Toro' gegaan en dat vind ik plezant, zoiets...een soort octopus, maar dan met stieren. In den Boomerang wilden we ook graag gaan...met 2 loopings en die keert nog eens achteruit ook. We zouden er met ons viertjes ingaan, maar Marnick dierf uiteindelijk toch niet en Giovanni zat met den 'bever'...die had de kick gevoeld en wilde daar op 't einde van ons bezoek nog eens ingaan...en wij ook. Daar moest je niet lang aanschuiven, de meeste mensen durven daar toch niet in. We liepen voorbij de geitjes en bokken, want dieren heb je ook in Bellewaerde. Olifanten, Giraffen, Bengaalse tijgers (ene in 't water, die just wegliep toen ik er een foto wou van nemen), apeneiland, flamingo's en we zagen ook enkele pelikanen...maar stokstaartjes of wasbeertjes hebben we niet gevonden...spijtig! In het magische Houdinihuis zijn we ook geweest en dat was ook de moeite. We moesten lang aanschuiven, maar dan kon er ineens veel volk naar binnen. Je zit daar met velen op een bank en rechtover je idem, en dan begint die bank en het huis te tollen...ge wordt zat zonder een druppel alcohol aan te raken In de Bengal Rapid River was 't ook de moeite...gelukkig, want daar hebben we het langst van al moeten aanschuiven. We zaten met ons viertjes en een Waals koppeltje in zo'n spel. Ik nam natuurlijk foto's van Wim en Gio...van ons eigen was nogal moeilijk. Dat ondervondt dat koppeltje ook, want nadat hij het voorstel om ik een foto van hen te nemen had afgeslagen, stelde hij voor om ene van mij en Marnick te nemen, zodat ik opnieuw zou vragen of ik hen moest trekken...tegen dan stonden we al op de band. Ik zei dat mijn Frans niet zo goed is en hij zijn Nederlands...sympathiek koppeltje. De Screaming Eagle was ook de moeite...daar gingen ik, Wim en Marnick in, en Gio weer niet. Hoge dingen die rap naar beneden komen, dat trekt hem niet aan, maar over de kop gaan en nog eens achteruit ook, dat wél...raar, hé! Wat we zeker ook niet wilden missen, was de Niagara...man wat een aanschuiven, maar het was de moeite van het wachten waard. Van een hoogte naar beneden en dan allemaal dat water op je...we waren kletternat. Ik en Marnick hadden onze regenjas aangedaan, maar Wim en Gio niet. marnick nam een foto van ons drie, maar die is spijtig genoeg mislukt. De mannen waren toch al nat en ze konden er geen genoeg van krijgen...hop naar de Big chute waterglijbaan...en daar hebben we een tijdje gebleven...Wim met Gio, eens met Marnick, ik met Marnick...zo plezant! In de piratenboot krijg je Gio ook niet meer...en wij mieten mensen voorgaan om zeker vanachter te kunnen zitten...en dan de armen in de lucht en roepen...om beurten, de ene helft van de boot en dan de andere helft...da's de max! Marnick ging wel mooi in 't midden zitten De 4D-cinema was ook toffer dan ik had verwacht 'Fly me to the moon' met een 3-tal vliegen in de hhofdrol. Je krijgt een speciale bril op je neus en je gaat in een zetel zitten, die dan alle kanten op beweegt. Er stond een bord waarop stond dat je nat kon worden...en dat begreep ik eerst niet...tot ik er zat...die vlieg kuchtte eens en we kregen water op ons Enfin, we waren dan terug op het Mexico-plein en de boys wilden terug in de Volador...eerst Wim met Marnick, maar Gio ging dan ook eens mee. Ineens kwam hij aangelopen en hij ging er terug in, samen met Marnick, zeg! Hij vondt het tof! We gingen dan naar den Boomerang, maar het was dan al 18u45 en ze hadden just de poorten gesloten...verdoeme zeg, we konden er niet meer in. We dachten, nu is er misschien minder volk aan de boomstammen (River Splash) wat daarvoor was dat niet te doen...maar dat was ook dicht. We zijn dan in the wild west teracht gekomen en de boys hebben nog wat geschoten. Pas een uur later waren we weg uit het park...eerdat het volk allemaal buiten is, zal dat gemakkelijk 20u zijn of later, denk ik.
We hebben veel gezien en in veel attractie's gezeten, maar toch ook enkele dingen gemist (River Splash, keverbaan, Voodoo River, caroussel, enz...) terwijl we het park hebben doorgestapt in zo'n hoog tempo, dat ik met mijn korte beentjes mijn jongens soms niet kon volgen maar ja, we moesten ook eten, al eens een crémeken, al eens ergens langer blijven plakken of al eens lang aanschuiven...en ondertussen vliegt den tijd voorbij, hé! Wim wil in de herfst ook eens naar een pretpark gaan, dan is er minder volk en moet je haast niet aanschuiven...dat zou ideaal zijn. Toch hebben we ons rot geamuseerd...het kind in mij kwam weer naar boven!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
