We hadden maandag een kleine uitstap naar het technopolis gepland, maar dat ging niet door omdat we feitelijk geen goesting hadden.
Dinsdag zijn we wel weggeweest, eerst reed Wim om zijn ouders naar Pepingen en we spraken af op de parking van het fort van Breendonk.
Dat fort had ik wel al eens gezien, maar dat was jaren geleden tijdens mijne jeugd, en ik was er veel van vergeten.
In 1906 behoorde deze vesting tot de vestingsgordel van Antwerpen.
Van september 1940 tot september 1945 werd het in gebruik genomen door de Duitsers, waar circa 3500 gevangenen verbleven.
Daar waren 2330 joodse gevangenen bij, die eerst in houten barakken zouden moeten verblijven en werden gedeporteerd.
Na de inval in de Sovjet-unie in 1941 werden ook veel communisten in Breendonk opgesloten.
Dit bezoek liet een grote indruk op ons na...de verhalen die je via een audio-gids te horen kreeg, deden mij kippevel krijgen...gewoonweg verschrikkelijk!
Ik zag daar enkele duiven rondfladderen en ik nam een foto van een mooi en onschuldig duifje...liet me denken aan de de vredesduif...in schril contrast met de duivels ss-tekens, de hakenkruisen en de adelaar.

Zelfs het zien van die tekens deed mij al huiveren...omdat je de betekenis ervan kent en de vreedheden die ze aanrichtten.
De verhalen van overlevende zijn schrijnend en soms bijna niet aanhoorbaar door het afzien van velen onder hen...en de onzekerheid..."Ga ik er bij de volgende appél nog bij zijn?"...zo'n 4 keer per dag gehouden.
Veel mensen waren verzetstrijders, echte helden, die hun heldendaden moesten bekopen met hun leven.
Voor twaalf van deze mensen liep het fataal af, onder hen een jongen van 18...een jongen van 19jaar, zo jong nog...een boekhouder, slager (gelijk Wim), een burgemeester...allen gemarteld en daarna opgehangen, veroordeeld wegens moord op Duitse bewakers van een neergestorte bommenwerper B17...Depreester, Thielemans, lambrechts, Hautem...
Men moest 8 uren aan één stuk werken...het fort was bedolven onder aarde, komende uit de grachten...om de moraal van de gevangenen te breken...en ze kregen slechts één keer eten per dag...droog brood met een kom koffie en soep die meer water bevatte dan groenten.
Ze sliepen in houten stapelbedden met velen op één kamer (16 van 3 hoog) en wanneer hun vuil stinkende, vol luizen zittende, nooit gewassen en altijd vochtaanvoelende strozak niet goed in het bed hadden gelegd, kregen zij geen eten en werden ze met stokken geslagen...die mensen stierven van ontbering en uitputting.
De kachel mocht enkel branden op uiterst koude dagen.

Alle verhalen grepen mij aan, maar er zijn er enkele die mij toch naar de keel grepen...zo érg was het.
Zo was er een jongen van 17 jaar in het kamp (foto aan de muur) die per vlot stro over het water moest brengen, en hij had enkel een onhandige stok om te sturen.
Hij week een beetje af naar rechts en werd zonder pardon neergeschoten, één schot recht in het hart.
Achteraf werd zijn lijk tentoongesteld aan de andere gevangenen, zelfs in de nacht met een spot op gericht, als voorbeeld voor alle anderen die zouden willen 'ontsnappen'
Op één kamer lagen postbodes, gewoon mensen die wat pamfletjes ronddraagden en geen propaganda van de Duitsers wilden rondbrengen, of die brieven achterhielden.
Voor de Duitsers hadden ze 'k weet niet wat gedaan en dat moesten ze bekopen...er mocht geen enkele uit de kamer het overleven.
Wie op kamer 6 lag, lag goed...die kwamen héél goed overéén met mekaar en die hadden een kameroverste die hen met rust liet.
Op de kamer van de 'facteurkes' zat een verklikker en een Joodse kameroverste, die zijn eigen medegevangenen sloeg en mishandelde, Obler genaamd (Tweede foto een postbode en links de verklikker)
 

 
 


Er zaten ook vrouwen in het kamp en één getuigt van wat ze moest doorstaan.
Naakt wachten aan de folterkamer, soms 5 uur lang eerdat het jouw beurt was, met de deur open, zodat iedereen het gekrijs kon horen.
Haar vingers werden geplet, ze gebruikten elektriciteit, ijzeren poken die ze heet maakten...echt héél érg!
Zie je de geul over de vloer lopen op de eerste foto?
Dat was om het bloed op te vangen.
Normaal moesten ze toestemming vragen om te folteren en 2 Belgen (Wijss en De Bodt) deden daar héél graag aan mee, tot ze iemand hadden vergeten, hij was 'blijven hangen', dan werd de sleutel afgenomen door de commandant van het kamp en folterden ze niet meer zonder toestemming.
Er zat ook een kleinere man gevangen, die ze de dwerg noemden en die ze kleren aandeden die hem een kar te groot waren.
Die mens maakten ze belachelijk en één bewaker (Wijss) pakte de man op en smeet hem op de grond, waarna ze lachtten met de dode man "Precies het lijk van een aap!" (Tweede foto)

Het meest choquerende verhaal vond ik van een jongen van 17 jaar...ik krijg het al koud door het gewoon neer te typen, maar ik vind het belangrijker dat de mensen het weten en nooit meer vergeten...en vooral NOOIT meer zullen toestaan!!!!!!!!!
Die jongen werd gemarteld door Wijss en De Bodt en riep om zijn mama.
Wat deden die kerels...ze smeten hem in het ijskoude water, en telkens hij terug naar de kant wilde komen, sloegen ze hem met een spade.
Dan graafden ze een put en staken die jongen erin, met juist zijn hoofd boven het zand.
Telkens de jongen om zijn mama riep, smeten ze modder naar hem.
De Belgische dokter (ook een gevangene) die het verhaal vertelde, werd samen met anderen verplicht om op het hoofd van die jongen te gaan staan, tot hij dood was...afgrijselijk!! Hoe kan een mens tot zoiets in staat zijn!!!!!!!!
Velen verloren daar hun leven, of aan de galg, of aan de schandpalen...of op een andere manier, want de beulen wisten van geen ophouden...soms namen ze lukraak enkele gevangen die werden gefusilleerd, als represaille voor de dodelijke aanslagen door partizanen.

 


Wie zijn nu die beulen...die ijskoude sadisten die beter voor dieren waren dan voor hun medemens...die hun leven en eigendommen stalen...hun eigenwaarde...hun identiteit!
De paarden hadden een naam, de gevangenen een nummer.
kampcommandant Philip Schmitt en zijn echtgenote Ilse Birholz waren smeerlappen.
Hij liet zijn hond los die sommige gevangenen doodbeet, soms stierven zij met 17 beten, en na zijn ondervraging wist hij daar ineens niets meer van...toch werd hij gelukkig veroordeeld en terechtgesteld.
Zijn vrouw ging dikwijls naar de douches kijken, naar die naakte mannen, en soms met een taartje in de hand, terwijl ze daarvan stond te smullen.
Later verdween ze en er is nooit nog een spoor van haar gevonden.
De gevangenen moesten 1 keer per week of per maand in de douche, 400 mensen op 1 uur tijd, en een Duitse smeerlap opende de kranen eerst met ijskoud water en daarna soms met kokend heet.
Kantschuster Hans...een Duitser die van 's morgensvroeg al zat rondliep, hield zich bezig met gevangenen gewoon neer te schieten, of hij stak ze in een ketel met kokend heet water...hij verdween ook met de noorderzon.
Arthur Prauss (Een slager) verdween na de oorlog.
Ook onder de Belgen had je smeerlappen...dat waren nog ergere beesten dan die Duitsers...beulen in de echte zin van het woord...vooral Fernand Wijss (25 jaar) en Richard De Bodt, die zich amuseerden met het folteren en doden van mensen...Wijss werd geëxecuteerd met zijn gezicht naar de paal, dus zonder militaire eer.
De Bodt was ontsnapt en leefde onder een valse naam, hij had zich zelfs aangesloten bij het Amerikaanse leger, maar in 1951 werd hij gevonden en in 1975 overleedt hij in de gevangenis van St-Gillis.
Ook Adolf Lampaerts, Jan Pellemans, Marcel De Saffel (ondanks de spijtbetuiging die hij als enige liet horen) werden terechtgesteld.
Robert Baele 'de rosse van Gent' en overtuigd nazist, veranderde van houding toen hij zich bewust werd van de nederlaag van de Duitsers (Levenslange gevangenis)
De kameroverste Adler (een Oostenrijkse Jood) werd terechtgesteld, Valére De Vos,een kameroverste die naar Buchenwald werd gedeporteerd, werd daar door ex-breendonkgevangenen vermoord.
Ik kan hier nog meer namen schrijven, maar dat zou teveel worden.

Het was een grote toer in het kamp, die wel zo'n kleine 3 uur duurde...een vreselijke tijd.
En als je denkt dat het ergste gekomen is, dan heb je het mis.
In een kamer staan de muren vol met namen in alfabetische volgorde...slachtoffers uit de vele concentratiekampen.
En er is een klein museum aan met foto's uit de concentratiekampen...levende geraamtes...doden die op mekaar zijn gestapeld...kinderen die je met hun uitpuilende oogjes aankijken...ik heb er geen woorden voor!

Wij kwamen aan de auto en we hadden honger...maar dan realiseer je je, dat wij gewoon onze autokoffer moesten opendoen en daar stond dan een koelbox vol met sandwishen...lekker fris drinken...een boterkoekske met rozijntjes...terwijl die mensen honger leden...stierven voor het stelen van ene stomme aardappel niet ver van waar wij stonden...niet echt zo heel lang geleden.
Raymond is 70 jaar en Marie-Louise 74...hij was 8 jaar toen hij de Duitsers zag lopen, zij 12 jaar...ze hebben een oorlog meegemaakt...ze waren er wel stil van geworden...en wij ook!

Wim zijn ouders wilden zo graag het Athomium zien in Brussel en daar zijn we dan naartoe gereden...naar de bollen, en dat was efkes ontspannen na zo'n zware kost te hebben gezien en gehoord!
Het is niet echt de moeite voor hetgeen je betaalt, vinden wij, maar je moet het eens een keer gedaan hebben...mensen uit verschillende landen komen er speciaal naartoe en wij Belgen zagen het ooit eens ergens ver in onze jeugd of van ver terwijl we er passeerden.
Je moet eerst via enkele trappen omhoog...ook met een roltrap, en da's niet iets waar Wim zijn ma zot van is...vooral het naar beneden komen niet.
Toch heeft ze haar angst kunnen trotseren, met Wim die vlak voor haar stond...ik was echt fier op haar!
In dienen bol kon je iets drinken en zag je foto's op grote schermen van de opknapwerken in 2005.
Eens je weer beneden bent, mag je een hele tijd aanschuiven om weer met de lift naar boven te gaan totin de hoogste bol, waar zich een eetgelegenheid bevindt...maar daar had je ook een heel mooi uitzicht.
We zijn dan nog iets gaan drinken ergens aan de cinéma en reden dan weer naar Pepingen.

Wim zijn ma wilde graag eens enkele cafeetjes rondgaan in Pepingen, dus deden we dat.
Wim kende daar veel volk, en dan wilde zijn ma naar een vriendin die 78 jaar is en nog altijd een café openhoudt...een hele vriendelijke en flinke vrouw.
De boys aten er soep, versgemaakt met een boterhammetje en ze kregen ook speculaaskoekjes.
Giovanni wilt er later gaan wonen :lol:
Bij Wim's ouders thuis, maakten we kennis met Arthur...'de hond van het ronde bot'...afgekort Tuurke...hun nieuwe hond.
De oudste broer van Wim, Patrick, was met zijn gezin het paard en de kippen komen eten geven en met Tuurke gaan wandelen.
Hij liet me fier de 3 kippen zien die hij als kuikentjes heeft grootgebracht en die hem zo gewoon zijn, dat hij ze kan oppakken en ze komen als hij ze roept.
Zijn dochtertje Brenda heeft ze naar haar papa en zijn 2 broers genoemd, Patrick, Wim en Dirk :lol:
Hun poes noemt ook al Wimmeke...een katin die van mijn make komt...een vergissingske, want make dacht dat het ne kater was...nu zit dat beest met die naam, Wimmeke!

 


Op de terugweg naar huis moesten we via Brussel omrijden en we passeerden de bollen nog eens in den donkeren...nu verlicht met pinkende lichtjes...dat was wel knap.
We hebben wel een goede dag gehad...schoon weertje en zeer leerzaam, ondanks het verschrikkelijke onderwerp...en wat Belgische cultuur opgesnoven ook.