Ik kreeg twee rouwprentjes vandaag, van twee mannelijke patiënten.
Arthur overleedt op 19 februari op 70-jarige leeftijd...Gerard op 13 maart op 83-jarige leeftijd.
Deze teksten staan op hun rouwprentjes.

Rust nu maar uit.
je hoeft niet meer.
Voor ons wordt dit natuurlijk een gemis
maar wat is het waard
als leven, geen leven meer is.
Afscheid nemen doet pijn.



Als ik ooit doodga
begraaf me dan niet
verstik me niet onder een zware steen
maar laat me de kans om vrij te zijn
en te gaan overde grenzen van de dood
mee met de wind, mee met de vogels,
die ik bewonderde en liefhad
tijdens mijn leven

Als ik ooit doodga
verstik me dan niet in tranen
maar schep een herinnering aan mij
niet op mijn graf
maar in je eigen levenssfeer
daar waar je gelukkig bent

Als ik ooit doodga
gedenk de goede en gelukkige agen
en vergeet en vergeef mijn fouten
want die hebben we toch allemaal
en ik had u allen zo lief
(Mireille Hugaert)


Pitteke, we hadden je echt lief en zullen je missen!
Ga op zoek naar een rustig plekje en waak over ons!
Mijn pitteke werd 85 jaar.
Vaarwel pitteke!

Jullie weten dat mijn pitteke in de kliniek lag, en ik ben haar geregeld gaan bezoeken.
Ik hielp haar samen met een verpleegster droogleggen nadat ik na mijn werk eens was binnen gesprongen.
Ze was van gang verplaatst en ik had de indruk dat de verpleging daar toch vriendelijker en gedienstiger waren.
Ik zag mijn familie ook terug en we gingen soms iets drinken in de cafetaria.
De laatste week had ik het wel erg druk...een weekend de laten of na mijn vroegen nog een stuk laten...Marnick die naar Zwitserland was...Wim die de laten had vandeweek en Giovanni zat met examen.
Gisteren was het iets rustiger en de examen waren voorbij, dus was ik aan't twijfelen, of ik naar pit zou gaan of zou wachten tot zaterdag, om dan samen met make te gaan.
Ik belde haar op, maar ze was niet thuis.
Kort daarna belde mijn tante Leona "Pit ligt op sterven"
Ik verschoot ervan...het ging ineens zo snel...ik had dat nog niet verwacht!
Ik moest niet meer twijfelen, schoot andere kleren aan en stoof naar de kliniek, waar ik voor 16u arriveerde.
Pitteke lag in bed, op haar rug en ademde diep met lange tussenpozen.
Soms dachten we 'Nu is't gedaan!', maar dan was het vals alarm.
Bijna al haar kinderen waren aanwezig en ook een groot deel van haar kleinkinderen.
Ze had een gelige kleur en trok wit uit rond haar mond en neus...haar lever was het aan't begeven, maar haar hart hield het wonderlijk nog goed vol.
We dierven ons bijna niet te verzetten en bleven tot bijna 22u.
Mijn tante Regina, die alles regelt, zei dat we best naar huis konden gaan.
Ze was erg moe en zou tijdens het waken toch in slaap vallen.
Ik, mijn tante Marleen, mijn nicht Isaura en een schoondochter van pit, mijn tante Monique waren er nog.
In de gang zie Monique dat ze het gevoel had pit in de steek te laten en ze had het liefst weergekeerd...ik had ook dat gevoel, maar het kon nog voor de ganse nacht zijn en ik had sanderendaags de vroegen.
Om 5u40 belde mijn tante Regina...ze was om 4u opgestaan en was naar de kliniek gereden...om 5u is mijn pitteke overleden.
Ik was er het hart van in en ik had het moeilijk tijdens mijnen toer...wenen bij sommige patiënten en ik geraakte maar niet vooruit met mijn werk...mijn hoofdverpleegster wist er wel al van.
Eén van de Patiênten te Beveren, metwie ik een sterke band heb, kon mij troosten.
Ze heeft zelf kanker en krijgt chemo, maar da's echt een héle dappere en optimistische vrouw...ik bewonder haar echt!
Dan geraakte ik toch beter in gang en kon ik mijn gedachten verzetten.
De dag erop ben ik na mijn werk naar mijn tate Regina gereden, waar een groot deel van de familie de begrafenis aan't bespreken waren.
Ze zochten de beste foto's uit voor de rouwkaart en ik dacht aan de onderstaande foto...pit met dat stukske taart in de hand.
Die hebben ze gekozen, maar dan zonder de taart.
Vandaag ben ik rap tijdens mijnen toer om de rouwbrieven gegaan en ik heb al enen in de brievenbus van mijn hoofdverpleegster gestoken, want dinsdag is de begrafenis en dan moet ik normaal werken.
Zaterdag ga ik pit gaan begroeten, samen met make.
Als ik nu efkes niet in de gastenboeken verschijn, begrijp dat dan aub.

Dit schoon veren-en pluimenbeest zag ik vorig jaar op mijn neefjeTibo zijn lentefeest en ik nam er een fotootje van.
Heb ook aub geduld met mij...ik ben op bloggenronde, weliswaar héél langzaam, maar ik kom zeker eens een kijkje nemen op je blog.
Tot dan!
Groetjes
xxx

Op het werk zijn er ook weer dingen gebeurd die niet zo plezant zijn, maar er is niks aan te doen.
Nieuwe wetten, nieuwe regels...ons beginuur begint vanaf nu niet thuis, maar bij onze eerste patiënt.
Dus hadden we een vergadering en ik heb mijn gedacht gezegd...en ik deed daar weer ne stoot met als gevolg dat de bazen en mijn collega's plat lagen van't lachen...'t moest ikke weer zijn...iets verkeerd verstaan en daar dan een antwoord op geven...
We hebben ook het gevoel dat we meer en meer moeten inleveren en da's echt niet plezant, want we doen ons best.
Het is een kleine troost dat het niet alleen bij ons in, maar in de ganse thuisverplegingsektor.
Da's zéker een dag recuup per maand die we kwijt zijn, en het is vooral nadelig voor de inspringers gelijk ikke.
Ik ga nu zo min mogelijk op Lokeren en Stekene staan voor de afstand die ik anders moet doen en den tijd die ik daarmee verlies.

Een collega van ons gaat bij 7 andere zelfstandige verpleegkundigen werken vanaf midden april.
Ze werkt pas een jaar bij ons en kwam van de concurrentie.
Ik vind het spijtig, want het is een toffe en zeer bekwame collega.

We zijn ook een patiënt kwijt...iemand die mij nauw aan het hart lag van mijn vroegere vaste collega's...Gerard!
Ik kwam gisteren bij hem thuis om de bloeddruk van zijn vrouw te nemen, want hij lag in het ziekenhuis.
Zijn suiker stond veel te laag en hij was al in coma gegaan, dus werd de 100 opgebeld en de MUG.
Die kwamen en de dokter was al weg, terwijl die feitelijk bij Gerard had moeten blijven totdat de hulpdiensten er waren.
Gerard kon niet via de trap of lift verplaatst worden, dus belden ze de brandweer op om hem via het venster in de brancard naar beneden te doen.
Probleem was dat de brandweerauto verkeerd stond en die moest gekeerd worden.
Gerard lag wel al op de brancard terwijl ze aan't overleggen waren hoe ze dat gingen doen...5 minuten lang in de wind en regen...het regende een beetje.
Ze keerden de auto terwijl Gerard op de brancard lag, volledig naar boven getoken tot boven de huizen, en dat spelletje heeft zeker een kwartier geduurd.
De politie had de straat afgespannen en alle mensen in de straat stonden naar het nooit geziene tafereel te kijken, vaneigest.
Gerard kwam erdoor in de kliniek...zijn suiker was weer op peil, maar toen zijn vrouw er de dag erna weer naartoe ging, had hij een longontsteking opgedaan...raar maar waar...alléé jongens...ge zou van minder, hé!
Vandaag kreeg ik bericht...Gerard is overleden.
Wie haalt het nu in zijn hoofd om een longpatiënt die dagelijks de hele dag zuurstof krijgt tot boven de huizen te laten hangen in dat rotweer...de hulpdiensten, nota bene!
Daar kan ik mij serieus kwaad in maken, zie...verdomme...onozelaars...klungelaars...toch die kerels in die brandweerauto te Sint-Niklaas!
Dat noemt zich dan brandweerlui in dienst van de medemens...Gerard is er vet mee, pffffffffffffffffffffffff!



Sorry voor mijn uitlatingen, maar ik ben te kwaad!

Gisteren hebben we Marnick om 17u naar het station gebracht...hij's met zijn klas naar Zwitserland vertrokken op sneeuwklassen...vanaf woensdag 12 maart t/m vrijdag 21 maart.
Hij was echt zenuwachtig en keek er echt naar uit.
Een uur op voorhand zei hij "Mama, zijde gij klaar, want we moeten vertrekken, hé!" zijn teleurstelling was groot toen hij hoorde dat het te vroeg was.
Ik heb dan in afwachting al wat foto's getrokken in zijn skiepak.
Da's trouwens nog van mij...ik ben daar een jaar of 10 geleden mee gaan skieën, met de broek en die rode vest.
Dan droeg Giovanni die en nu Marnick.



Hij zag zijn klasgenoten in de vertrekhal en ging er bij gaan staan.
Ik nam een foto van hem met zijnen beste maat Jeroen.
Zijne meester kwam ook foto's trekken en die verschoot toen hij Giovanni zag.
Die heeft er ook bij gezeten en hij verschoot van de groeischeut van Giovanni...hij's groter dan die meester...en ook groter dan de directeur van de school...die ook eens naast hem kwam staan.
Giovanni was blij dat hij nog herkend werd...bij hem was is Zwitserland nu alweer 4 jaar geleden, hé!
Marnick is dan op de trein gestapt en vertrokken...dat deed raar, mijne kleinsten daar zo zien vertrekken.
Hij zwaaide nog en gaf handkusjes...mijn lieveken.

 

Wij zijn dan naar een smoswinkel gegaan en hebben daar iets gegeten.
Mijnen bro heeft een brief geschreven naar Marnick en hij stuurde hem door...ik lachtte mij een breuk
Gio las hem ook en hij pieste bijna in zijn broek van't lachen...hoe Joe schrijft, da's echt hilarisch
Ik en Gio hebben ook speciaal briefpapier gemaakt voor marnick...met afgedrukte foto's van ons en van marnick met jeroen net voor hun vertrek.
En nu maar aftellen, hé want ik mis hem nu al!!!!!

Buiten het feit dat het op ons werk zo druk is (vrijdag weer mijn recuup 1 kwijt plus een weekend ingesprongen), de ziekenhuisbezoeken en nen tuperware bij een vriendin, heb ik ook nog een zoon die zijn plechtige communie doet op 6 april...Marnick.



Met pit gaat het niet zo goed, ze is verward, maar dat ze het eind van de week niet zou halen zoals mijne pa had gezegd, is gelukkig niet waar.
Zolang ze niet moet afzien, ben ik kontent.
Naar huis zal ze niet meer gaan...het zal een rusthuis worden, vrees ik...en hopelijk is die verwardheid slechts van tijdelijke duur.
Morgen ga ik misschien met de boys naar de kliniek.
Ik ben vorige week tussen mijn vroegdienst en een stukske laten de woensdag met Marnick naar Beveren getrokken om foto's te trekken van hem in communiekledij.
We waren eerst de vrijdag iedere kleren-en schoenenwinkel in het shoppingcentrum afgegaan en we hebben héle mooie kleren gevonden...hélemaal zijne stijl...typisch voor Marnick...een echt fotomodel
Ik heb altijd al zelf de foto's van de communie's genomen en dus nu ook...ik zal die wel eens inscannen en op mijn blog zetten, van allebei mijn jongens.
Vandaag bracht ik eerst Giovanni naar mijn make, omdat hij in de tuin ging helpen, samen met mijn broer.
Ik en Marnick zijn naar Bazel en het park getrokken om weer communiefoto's te nemen...knap, zenne!
Ik wist gewoon niet wat te kiezen om kaartjes van te maken.
Ik heb ze zelf gemaakt en ga ze laten afdrukken bij de fotograaf.
De enige die al weet hoe Marnick er gaat uitzien is Lisetteke (Roosje)
Ik heb de foto's naar haar doorgestuurd en ze heeft ook haar fantasie de vrije loop gelaten.
Er zijn héle mooie kaartjes uitgekomen...3 ervan hebben mijn voorkeur, maar ze zijn spijtig verkleint, omdat het moest voor dat fotoprogramma en ik kan ze niet afdrukken.
Ik ga ze na de communie wel op mijn blog zetten...SUPERNEIG BEDANKT Lisetteke!
Ge zijt ne schat!
Vandaag moesten we ook in de kerk zijn voor de naamopgave...Marnick al vanaf 15u en wij om 17u30.
Foto's mogen we niet trekken, maar ik heb al een CD-rom besteld bij een fotograaf die alle foto's gaat nemen...vandaag en op de communie.
Marnick wilde dan ook naar make, hun pitteke en ze blijven daar slapen...het is hier nu héél rustig!

Nu ik een klein gaatje heb in mijn druk tijdschema, profiteer ik ervan om mijn volgende fotoreeks op mijn blogje te zetten.
Deze foto's komen uit make's tuin.

Wim is jarig vandaag!
Hij heeft de laten spijtig genoeg, juist op zijne verjaardag.

 

Schattie...Proficiat en LOVE YA!

Op 28 februari was ik mijnen toer aan't doen toen make mij opbelde, en wat ze te zeggen had was hélemaal geen goed nieuws.
De ma van mijne pa is 85 jaar en ze sukkelt al jaren met haar gezondheid.
Ze heeft een zwak hart en ze had in de kliniek gelegen een tijd terug.
Ik ben dan naar haar gegaan samen met make en was ondertussen ook bij haar thuis op bezoek gegaan.
Ik zou weer gaan en ik kreeg foon...ik kon niet komen, want ze was ziek en was bang dat ik dan ook ziek zou worden, dus wachtte ik een goeie week om haar eens op te bellen wanneer ik mocht afkomen...ik kreeg de kans niet.
Make vertelde dat pit sinds dinsdag was opgenomen in het ziekenhuis en ze wist het doordat pa zijn oudste broer haar dat gebeld had.
Ik had mijne pa gevraagd om mij te bellen mocht pit in de kliniek liggen, omdat we dat toch ook willen weten, hé, maar hij had me niet gebeld...vergeten!
"Pit heeft longkanker" zei make en ik kreeg ineens een klop van den hamer.
Ik moest mij aan de kant zetten en ik begon te wenen...en ik moest dan nog 3 patiënten gaan doen.
Ik probeerde het weg te steken en werktte mijn toer af.
Dan efkes op den bureau en ik was naar huis.
Ik ben diezelfde dag nog naar pa gegaan, omdat het zijne verjaardag was...juist op de dag dat wij het slechte nieuws vernamen, zeg!
Pa...nog eens DIKKE PROFICIAT met je verjaardag...het is een trieste verjaardag, maar langs de andere kant heb je toch je zoon terug, hé!
Ik heb pa 9 jaar niet gezien...Kort na de geboorte van Giovanni.
Mijn broer héél wat jaartjes meer...door omstandigheden die ik hier wel niet uit de doeken ga doen, is te persoonlijk en da's verleden tijd.
Mijn broer vroeg naar pa zijne gsmnummer en hij heeft hem opgebeld...de rest komt nog wel...het is al een begin, niet?
Ik sprak met make af om haar zaterdag te gaan bezoeken in het ziekenhuis, maar ik kon zolang niet wachten en ben vrijdag na mijn werk naar pit gegaan.
Ze kon haar ogen bijna niet open houden door de pijnstilling die ze toegediend kreeg per infuus.
Pa zijn oudste broer en diens vrouw was er en 2 zussen van pa.
Ik nam mijn één tante apart in de gang, want ik had van de verpleging gehoord dat zij met de arts had gepraat.
Ze weten niet waar de kanker ontstaan is, omdat pit weigert om een longpunktie te laten doen en ze heeft groot gelijk...da's niet pijnloos.
Maar ze heeft waarschijnlijk longkanker met uitzaaiingen in haar lever en pancreas.
Ze weet wat dat is, omdat mijne peter (haar man) gestorven is aan longkanker.
Toen ik 16 jaar was ontdektten ze longkanker bij pé.
Ze zeiden "Als u zich niet laat opereren, dan geven wij u nog 2 maanden"
Hij liet zich niet opereren en hij heeft er nog 10 jaar mee geleefd, terwijl hij nog altijd de sigaretten niet kon laten.
Zaterdag ging ik terug naar de kliniek, nu samen met make en Wim.
Mijn 2 tantes waren er terug en mijn neef Jean-Piérre, die ik in geen jaren gezien heb.
Pit zat in een zetel en ze kon haar ogen weer niet openhouden.
De infuus was weg, maar ze staken een nieuwe.
Make zag ineens een plas onder haar zetel en toen we naar haar incontinentie-materiaal keken, was die kletsnat...alsook haar douwerwindels en haar rug en slaapkleed...zoiets zag ik maar zelden en ik sta al lang in de verzorging en verpleging, zenne!
Ik en mijn tante Leona hebben haar verschoont en in haar bed gelegd.
Ik was om proper gerief gegaan en aan een verpleegster gevraagd of ik gerief mocht nemen...die vroeg niet eens of ze moest helpen.
Toen er een andere verpleegster binnen kwam, hebben we het haar wel gezegd en ik was echt razend...ik heb op mijn tanden moeten bijten of ik schoot uit en ik kan jullie zeggen...ga dan maar opzij, hé...ik ben dan een echte stier!
Het zit in de familie, want mijn tantes en nonkels zijn nog véél heviger dan mij.
Mijn tante kon zich niet inhouden en heeft die verpleegster flink onder haar vijs gegeven.
Ze kwam met een flauw excuus, dat ze aan pit gevraagd had of ze geplast had en dat wij op het belletje hadden moeten duwen, dan waren zij wel gekomen en dan hadden zij de verzorging wel gedaan.
Mijn tante zei dat ik verpleegster ben en dat we niet op hen wilden blijven wachten.
Make en Wim stonden in de gang...een vrouw belde en ze moest plassen en die verpleegster antwoordde "Kun je wachten tot ik het eten heb rondgedeeld?"
Ofwel krijgen ze als antwoord, hetgeen ik van veel patiënten van ons heb gehoord "Piest in uwe pamper!"
Vandaag was ik thuis, maar 't was kuisdag en ik zat met een platte batterij in mijnen auto.
Ik had er vannemorgend iets uitgehaald en mijn lichten stonden nog aan...dat kwam mijn buurvrouw Peggy zeggen rond een uur of 14, terwijl die lichten normaal automatisch uitgaan, maar ik kon niet meer starten.
Ik belde de garage, want Wim had de laten en die hebben mij pas na 18u gedepaneerd.
Morgen ga ik na het werk naar pit.
pa is naar Bulgarijë vertrokken, maar voor zijn vertrek had hij naar ons gebeld.
Wim was al wakker, maar ik was gisterenavond op de zetel in slaap gevallen en pas om 3u wakker geworden en daarna moeilijk weer in slaap geraakt.
Om 9u30 stond ik op en Wim zei dat hij gebeld had.
Hij denkt dat pit het eind van de week niet gaat halen...of heeft de dokter hem dat gezegd, dat weet ik nu niet, ik kon hem niet meer bereiken...Wim had me beter opgeroepen, maar nu is het te laat.
Ik ga morgen terug naar Pit na mijn werk...en ook voor de rest van de week...om den boel in de gaten te houden en om haar nog wat bij me te hebben, voor de tijd dat ze misschien nog heeft.
Ik ga nu zeker geen tijd meer hebben om te bloggen.
Buiten het feit dat pit ziek is, had ik 7 dagen gewerkt waarvan 2 dagen met een stuk laten na mijn vroegen.
En mijn hoofd staat er gezien de omstandigheden nu ook niet naar...het spijt me...ik hoop echt dat jullie dat begrijpen.
Ik zal jullie wel op de hoogte proberen houden, zo af en toe, maar blogbezoekjes zitten er voorlopig niet in...sorry!