Op het werk zijn er ook weer dingen gebeurd die niet zo plezant zijn, maar er is niks aan te doen.
Nieuwe wetten, nieuwe regels...ons beginuur begint vanaf nu niet thuis, maar bij onze eerste patiënt.
Dus hadden we een vergadering en ik heb mijn gedacht gezegd...en ik deed daar weer ne stoot met als gevolg dat de bazen en mijn collega's plat lagen van't lachen...'t moest ikke weer zijn...iets verkeerd verstaan en daar dan een antwoord op geven...
We hebben ook het gevoel dat we meer en meer moeten inleveren en da's echt niet plezant, want we doen ons best.
Het is een kleine troost dat het niet alleen bij ons in, maar in de ganse thuisverplegingsektor.
Da's zéker een dag recuup per maand die we kwijt zijn, en het is vooral nadelig voor de inspringers gelijk ikke.
Ik ga nu zo min mogelijk op Lokeren en Stekene staan voor de afstand die ik anders moet doen en den tijd die ik daarmee verlies.

Een collega van ons gaat bij 7 andere zelfstandige verpleegkundigen werken vanaf midden april.
Ze werkt pas een jaar bij ons en kwam van de concurrentie.
Ik vind het spijtig, want het is een toffe en zeer bekwame collega.

We zijn ook een patiënt kwijt...iemand die mij nauw aan het hart lag van mijn vroegere vaste collega's...Gerard!
Ik kwam gisteren bij hem thuis om de bloeddruk van zijn vrouw te nemen, want hij lag in het ziekenhuis.
Zijn suiker stond veel te laag en hij was al in coma gegaan, dus werd de 100 opgebeld en de MUG.
Die kwamen en de dokter was al weg, terwijl die feitelijk bij Gerard had moeten blijven totdat de hulpdiensten er waren.
Gerard kon niet via de trap of lift verplaatst worden, dus belden ze de brandweer op om hem via het venster in de brancard naar beneden te doen.
Probleem was dat de brandweerauto verkeerd stond en die moest gekeerd worden.
Gerard lag wel al op de brancard terwijl ze aan't overleggen waren hoe ze dat gingen doen...5 minuten lang in de wind en regen...het regende een beetje.
Ze keerden de auto terwijl Gerard op de brancard lag, volledig naar boven getoken tot boven de huizen, en dat spelletje heeft zeker een kwartier geduurd.
De politie had de straat afgespannen en alle mensen in de straat stonden naar het nooit geziene tafereel te kijken, vaneigest.
Gerard kwam erdoor in de kliniek...zijn suiker was weer op peil, maar toen zijn vrouw er de dag erna weer naartoe ging, had hij een longontsteking opgedaan...raar maar waar...alléé jongens...ge zou van minder, hé!
Vandaag kreeg ik bericht...Gerard is overleden.
Wie haalt het nu in zijn hoofd om een longpatiënt die dagelijks de hele dag zuurstof krijgt tot boven de huizen te laten hangen in dat rotweer...de hulpdiensten, nota bene!
Daar kan ik mij serieus kwaad in maken, zie...verdomme...onozelaars...klungelaars...toch die kerels in die brandweerauto te Sint-Niklaas!
Dat noemt zich dan brandweerlui in dienst van de medemens...Gerard is er vet mee, pffffffffffffffffffffffff!



Sorry voor mijn uitlatingen, maar ik ben te kwaad!

Gisteren hebben we Marnick om 17u naar het station gebracht...hij's met zijn klas naar Zwitserland vertrokken op sneeuwklassen...vanaf woensdag 12 maart t/m vrijdag 21 maart.
Hij was echt zenuwachtig en keek er echt naar uit.
Een uur op voorhand zei hij "Mama, zijde gij klaar, want we moeten vertrekken, hé!" zijn teleurstelling was groot toen hij hoorde dat het te vroeg was.
Ik heb dan in afwachting al wat foto's getrokken in zijn skiepak.
Da's trouwens nog van mij...ik ben daar een jaar of 10 geleden mee gaan skieën, met de broek en die rode vest.
Dan droeg Giovanni die en nu Marnick.



Hij zag zijn klasgenoten in de vertrekhal en ging er bij gaan staan.
Ik nam een foto van hem met zijnen beste maat Jeroen.
Zijne meester kwam ook foto's trekken en die verschoot toen hij Giovanni zag.
Die heeft er ook bij gezeten en hij verschoot van de groeischeut van Giovanni...hij's groter dan die meester...en ook groter dan de directeur van de school...die ook eens naast hem kwam staan.
Giovanni was blij dat hij nog herkend werd...bij hem was is Zwitserland nu alweer 4 jaar geleden, hé!
Marnick is dan op de trein gestapt en vertrokken...dat deed raar, mijne kleinsten daar zo zien vertrekken.
Hij zwaaide nog en gaf handkusjes...mijn lieveken.

 

Wij zijn dan naar een smoswinkel gegaan en hebben daar iets gegeten.
Mijnen bro heeft een brief geschreven naar Marnick en hij stuurde hem door...ik lachtte mij een breuk
Gio las hem ook en hij pieste bijna in zijn broek van't lachen...hoe Joe schrijft, da's echt hilarisch
Ik en Gio hebben ook speciaal briefpapier gemaakt voor marnick...met afgedrukte foto's van ons en van marnick met jeroen net voor hun vertrek.
En nu maar aftellen, hé want ik mis hem nu al!!!!!

Buiten het feit dat het op ons werk zo druk is (vrijdag weer mijn recuup 1 kwijt plus een weekend ingesprongen), de ziekenhuisbezoeken en nen tuperware bij een vriendin, heb ik ook nog een zoon die zijn plechtige communie doet op 6 april...Marnick.



Met pit gaat het niet zo goed, ze is verward, maar dat ze het eind van de week niet zou halen zoals mijne pa had gezegd, is gelukkig niet waar.
Zolang ze niet moet afzien, ben ik kontent.
Naar huis zal ze niet meer gaan...het zal een rusthuis worden, vrees ik...en hopelijk is die verwardheid slechts van tijdelijke duur.
Morgen ga ik misschien met de boys naar de kliniek.
Ik ben vorige week tussen mijn vroegdienst en een stukske laten de woensdag met Marnick naar Beveren getrokken om foto's te trekken van hem in communiekledij.
We waren eerst de vrijdag iedere kleren-en schoenenwinkel in het shoppingcentrum afgegaan en we hebben héle mooie kleren gevonden...hélemaal zijne stijl...typisch voor Marnick...een echt fotomodel
Ik heb altijd al zelf de foto's van de communie's genomen en dus nu ook...ik zal die wel eens inscannen en op mijn blog zetten, van allebei mijn jongens.
Vandaag bracht ik eerst Giovanni naar mijn make, omdat hij in de tuin ging helpen, samen met mijn broer.
Ik en Marnick zijn naar Bazel en het park getrokken om weer communiefoto's te nemen...knap, zenne!
Ik wist gewoon niet wat te kiezen om kaartjes van te maken.
Ik heb ze zelf gemaakt en ga ze laten afdrukken bij de fotograaf.
De enige die al weet hoe Marnick er gaat uitzien is Lisetteke (Roosje)
Ik heb de foto's naar haar doorgestuurd en ze heeft ook haar fantasie de vrije loop gelaten.
Er zijn héle mooie kaartjes uitgekomen...3 ervan hebben mijn voorkeur, maar ze zijn spijtig verkleint, omdat het moest voor dat fotoprogramma en ik kan ze niet afdrukken.
Ik ga ze na de communie wel op mijn blog zetten...SUPERNEIG BEDANKT Lisetteke!
Ge zijt ne schat!
Vandaag moesten we ook in de kerk zijn voor de naamopgave...Marnick al vanaf 15u en wij om 17u30.
Foto's mogen we niet trekken, maar ik heb al een CD-rom besteld bij een fotograaf die alle foto's gaat nemen...vandaag en op de communie.
Marnick wilde dan ook naar make, hun pitteke en ze blijven daar slapen...het is hier nu héél rustig!

Nu ik een klein gaatje heb in mijn druk tijdschema, profiteer ik ervan om mijn volgende fotoreeks op mijn blogje te zetten.
Deze foto's komen uit make's tuin.

Wim is jarig vandaag!
Hij heeft de laten spijtig genoeg, juist op zijne verjaardag.

 

Schattie...Proficiat en LOVE YA!

Op 28 februari was ik mijnen toer aan't doen toen make mij opbelde, en wat ze te zeggen had was hélemaal geen goed nieuws.
De ma van mijne pa is 85 jaar en ze sukkelt al jaren met haar gezondheid.
Ze heeft een zwak hart en ze had in de kliniek gelegen een tijd terug.
Ik ben dan naar haar gegaan samen met make en was ondertussen ook bij haar thuis op bezoek gegaan.
Ik zou weer gaan en ik kreeg foon...ik kon niet komen, want ze was ziek en was bang dat ik dan ook ziek zou worden, dus wachtte ik een goeie week om haar eens op te bellen wanneer ik mocht afkomen...ik kreeg de kans niet.
Make vertelde dat pit sinds dinsdag was opgenomen in het ziekenhuis en ze wist het doordat pa zijn oudste broer haar dat gebeld had.
Ik had mijne pa gevraagd om mij te bellen mocht pit in de kliniek liggen, omdat we dat toch ook willen weten, hé, maar hij had me niet gebeld...vergeten!
"Pit heeft longkanker" zei make en ik kreeg ineens een klop van den hamer.
Ik moest mij aan de kant zetten en ik begon te wenen...en ik moest dan nog 3 patiënten gaan doen.
Ik probeerde het weg te steken en werktte mijn toer af.
Dan efkes op den bureau en ik was naar huis.
Ik ben diezelfde dag nog naar pa gegaan, omdat het zijne verjaardag was...juist op de dag dat wij het slechte nieuws vernamen, zeg!
Pa...nog eens DIKKE PROFICIAT met je verjaardag...het is een trieste verjaardag, maar langs de andere kant heb je toch je zoon terug, hé!
Ik heb pa 9 jaar niet gezien...Kort na de geboorte van Giovanni.
Mijn broer héél wat jaartjes meer...door omstandigheden die ik hier wel niet uit de doeken ga doen, is te persoonlijk en da's verleden tijd.
Mijn broer vroeg naar pa zijne gsmnummer en hij heeft hem opgebeld...de rest komt nog wel...het is al een begin, niet?
Ik sprak met make af om haar zaterdag te gaan bezoeken in het ziekenhuis, maar ik kon zolang niet wachten en ben vrijdag na mijn werk naar pit gegaan.
Ze kon haar ogen bijna niet open houden door de pijnstilling die ze toegediend kreeg per infuus.
Pa zijn oudste broer en diens vrouw was er en 2 zussen van pa.
Ik nam mijn één tante apart in de gang, want ik had van de verpleging gehoord dat zij met de arts had gepraat.
Ze weten niet waar de kanker ontstaan is, omdat pit weigert om een longpunktie te laten doen en ze heeft groot gelijk...da's niet pijnloos.
Maar ze heeft waarschijnlijk longkanker met uitzaaiingen in haar lever en pancreas.
Ze weet wat dat is, omdat mijne peter (haar man) gestorven is aan longkanker.
Toen ik 16 jaar was ontdektten ze longkanker bij pé.
Ze zeiden "Als u zich niet laat opereren, dan geven wij u nog 2 maanden"
Hij liet zich niet opereren en hij heeft er nog 10 jaar mee geleefd, terwijl hij nog altijd de sigaretten niet kon laten.
Zaterdag ging ik terug naar de kliniek, nu samen met make en Wim.
Mijn 2 tantes waren er terug en mijn neef Jean-Piérre, die ik in geen jaren gezien heb.
Pit zat in een zetel en ze kon haar ogen weer niet openhouden.
De infuus was weg, maar ze staken een nieuwe.
Make zag ineens een plas onder haar zetel en toen we naar haar incontinentie-materiaal keken, was die kletsnat...alsook haar douwerwindels en haar rug en slaapkleed...zoiets zag ik maar zelden en ik sta al lang in de verzorging en verpleging, zenne!
Ik en mijn tante Leona hebben haar verschoont en in haar bed gelegd.
Ik was om proper gerief gegaan en aan een verpleegster gevraagd of ik gerief mocht nemen...die vroeg niet eens of ze moest helpen.
Toen er een andere verpleegster binnen kwam, hebben we het haar wel gezegd en ik was echt razend...ik heb op mijn tanden moeten bijten of ik schoot uit en ik kan jullie zeggen...ga dan maar opzij, hé...ik ben dan een echte stier!
Het zit in de familie, want mijn tantes en nonkels zijn nog véél heviger dan mij.
Mijn tante kon zich niet inhouden en heeft die verpleegster flink onder haar vijs gegeven.
Ze kwam met een flauw excuus, dat ze aan pit gevraagd had of ze geplast had en dat wij op het belletje hadden moeten duwen, dan waren zij wel gekomen en dan hadden zij de verzorging wel gedaan.
Mijn tante zei dat ik verpleegster ben en dat we niet op hen wilden blijven wachten.
Make en Wim stonden in de gang...een vrouw belde en ze moest plassen en die verpleegster antwoordde "Kun je wachten tot ik het eten heb rondgedeeld?"
Ofwel krijgen ze als antwoord, hetgeen ik van veel patiënten van ons heb gehoord "Piest in uwe pamper!"
Vandaag was ik thuis, maar 't was kuisdag en ik zat met een platte batterij in mijnen auto.
Ik had er vannemorgend iets uitgehaald en mijn lichten stonden nog aan...dat kwam mijn buurvrouw Peggy zeggen rond een uur of 14, terwijl die lichten normaal automatisch uitgaan, maar ik kon niet meer starten.
Ik belde de garage, want Wim had de laten en die hebben mij pas na 18u gedepaneerd.
Morgen ga ik na het werk naar pit.
pa is naar Bulgarijë vertrokken, maar voor zijn vertrek had hij naar ons gebeld.
Wim was al wakker, maar ik was gisterenavond op de zetel in slaap gevallen en pas om 3u wakker geworden en daarna moeilijk weer in slaap geraakt.
Om 9u30 stond ik op en Wim zei dat hij gebeld had.
Hij denkt dat pit het eind van de week niet gaat halen...of heeft de dokter hem dat gezegd, dat weet ik nu niet, ik kon hem niet meer bereiken...Wim had me beter opgeroepen, maar nu is het te laat.
Ik ga morgen terug naar Pit na mijn werk...en ook voor de rest van de week...om den boel in de gaten te houden en om haar nog wat bij me te hebben, voor de tijd dat ze misschien nog heeft.
Ik ga nu zeker geen tijd meer hebben om te bloggen.
Buiten het feit dat pit ziek is, had ik 7 dagen gewerkt waarvan 2 dagen met een stuk laten na mijn vroegen.
En mijn hoofd staat er gezien de omstandigheden nu ook niet naar...het spijt me...ik hoop echt dat jullie dat begrijpen.
Ik zal jullie wel op de hoogte proberen houden, zo af en toe, maar blogbezoekjes zitten er voorlopig niet in...sorry!

We hadden een fuif de vrijdagavond en die was KEIGOE!
Drie collega's kwamen op het idee om samen met hun partner een fuif te organiseren...zomaar.
Ik was ook op de bijeenkomst om erover te praten en plannen te maken, samen met nog een andere collega die ook wel wilde helpen.
Ik kreeg de taak om de wc te versieren...ik werd het wc-verpleegsterke
Ik moest vrijdag niet werken, maar ik ben wel druk bezig geweest om mijn taak tot een goed eind te brengen.
De anderen versierden de zaal en ikke met hulp van een andere collega de wc.
Bij de mannen hadden we ook een handschoen over de doorspoelknoppen gehangen en pampers 'for men' en 'lady' werden aan de toepasselijke deuren geplakt.
Ik had ook zeep in de vorm van een penis, maar die was al rap ribbedebie
Ik had in de mand een spuitencontainer gezet en omgetoverd tot 'donatiebus', maar die is leeg gebleven.
Ik ging daar nu niet gaan staan om 30 eurocent te vragen, maar ik dacht het zo te kunnen oplossen.
Pech...we hebben geen enkele donatie gekregen...en 't was toch maar voor de fun, hé!
Ik had op een ansilla (bedonderlegger) geschreven:
"Geheel vrijblijvend, graag een kleine donatie voor uw waterfiltratie en grote boodschapsituatie, mercie! Het wcverpleegsterke"





We hadden ons verkleed...rode schort met een wit kruis op...4 hadden een rode cowboyhoed en vier een roze en sommigen waren niet verkleedt...met witte handschoenen en rode oorbellen met witte kruisjes.
Claudia had zich als non verkleed en de patners waren gynaecoloog of chirurg.

 

Bij het binnenkomen kreeg iedereen een welkomdrank en dat was een spuit gevuld met bessenjenever...dat had ook veel succes, amai...de reactie's die we daar op kregen waren echt tof!



Ik had 2 van mijn beste vriendinnen uitgenodigd die zonder partner kwamen...ne maat van mij met zijn vriendin en ook geburen.
 


Van de 8 koppels die we gevraagd hadden, zijn er toch drie gekomen.
2 koppels gingen misschien afkomen, maar zijn spijtig genoeg niet geweest en de anderen moesten ergens anders naartoe.
Mijn broer had een quis en ging erna afkomen, zo rond 1u...we hebben hem niet gezien.
Hij heeft nog met de echtgenoot van mijn hoofdverpleegster in de klas gezeten en die had ook al enkele keren gevraagd wanneer hij afkwam.
Rond 1u30 stuurde ik een sms en dan zou hij anderhalf uur later komen, maar gaan Joeri te zien.
Ondertussen feestten wij erop los.



We kregen ineens enkele collega's derbij...Ann en San (ik stond met hen als eersten op de dansvloer)...Wim en 2 geburen...die hadden een schort vantussen de versiering gehaald en deden die aan

 

Ze hadden de DJ tot 4u gevraagd en rond 3u30 waren we den boel aan't opruimen.
Ik had zere voeten, maar ik heb veel gedanst en mij echt héél goe geamuseerd.
Wim was met de geburen meegereden en die waren er pas rond 22u en ik al voordat het begon.
Nu reed Wim met mij mee en die was goe beschonken, zenne
Ik moest nog rijden, dus heb ik wel opgepast.
Mijn collega's gaan dat nog organiseren, omdat het héél goed is meegevallen en ik ben er blij om.
Om 4u stuurde mijn broer een sms 'we komen nog af', maar we waren dan wel al op weg naar huis...dat was nog op tijd, amai
Hij amuseerde zich met zijn maten en geraakte gewoon niet weg.
Op 16 mei geeft hij met zijn maten een fuif en dan denk ik wel dat we er naartoe zullen gaan als dat lukt.
En op 31 mei geven ik, mijn overbuur Luc en een schoonzus en schoonbroer van hem ook een fuif, omdat we 40 jaar worden.
Daar zijn we ook al mee bezig om alles te organiseren.
Een collega trouwt in juni, een andere op 20 september en mijne maat die op de fuif was op 19 september...een druk jaar, hé!

Deze reeks foto's zijn op een zaterdag eind januari getrokken.
Giovanni is dan meegegaan en we hebben er een uitstapje van gemaakt.
Eerst richting Dendermonde aan het water wat foto's genomen en we zijn dan naar de lekkerbek iets gaan drinken, na eerst foto's te hebben genomen van een beeld in de buurt.
Veel natuur was er niet te fotograferen...geen beestjes...geen bloemen...dan maar een raar beeld.
Ook Gio nam enkele foto's en hij waande zich een echte fotograaf...gelijk ikke
De Lekkerbek vonden we eerst niet, da's daar zo veranderd en het was jaren geleden dat ik daar nog was geweest.
Dan maar de weg gevraagd aan enkele wandelaars die daar met een hond liepen.
Bleek dat de ex-man en dochter van Robby te zijn, zeg...van ons Romxske, die spijtig genoeg gestopt is met haar blog.
Dat moest ook lukken, hé!
Ik bestelde een thee en Gio een milkshake...bleek die zuur te zijn.
We hadden dat ook al eens in het shoppingcentrum...dan kreeg Marnick een zure milkshake...elke keer dat we dat bestellen, zit er ne zuren bij.
We hebben wel direkt een nieuwe gekregen, nadat de garcon ervan geproefd had.

Ik had gisteren de laten...op de dag van Amor...en woensdag ook al.
Ik was pas rond 22u30 thuis, maar mijn ventje Wim was wakker gebleven, ook al moet hij s' morgens rond 4u vertrekken als hij met de vroegen staat.
Tis te zeggen...hij lag op de zetel te slapen.
Ik zag wel dat hij had opgeruimd en gestofzuigd en op het midden van de tafel prijkte een grote vaas met mooie bloemen...lief hé!
Ik heb zijne valentijn nog niet gaan halen...maar dat heeft een reden, want als hij dat gaat zien gaat hij mij direct bespringen en ik wil dat liever op een rustig moment hebben en niet ergens tussen de soep en de patatten...want hetgeen ik voor ogen heb is nogal stimulerend en hij ziet dat graag (hihi)...en meer verklap ik nie...voila!

Ik kijk naar je gezicht
met mijn liefdespijl
op jou gericht
Ik kijk naar beneden
mijn blik is
naar beneden gegleden
Naar de plek waar ik moet zijn
naar je hart
het hart van mijn valentijn
Je liefdevol hart
is voor mij
bijzonder en heel apart
Ik leg mij neer
en luister
je hart gaat snel tekeer
Omdat je ziet
hoe ik je verliefd bekijk
en je geniet
Onze liefde komt bijeen
het verenigd zich
en wij vormen één
Op deze speciale dag
der verliefden
zeg ik met een brede lach
Lieve valentijn
ik hoop dat je voor altijd
mijn valentijn kan zijn

Dit is het vervolg op de foto's van de vorige keer...de kerk van Puivelde.

Zaterdag zijn we naar een restaurant gegaan om make's en mijn toekomstige verjaardag te gaan vieren...De Brokkelinck.
Ik was nog geen 100%...nog erg moe na het minste dat ik deed...nog geen goede eetlust en ik had nog altijd geen goesting op een sigaretje.
Als dat er nog niet is...aan dat alleen al, weet ik dat ik nog ziek ben of niet.
De drang was er wel, maar het roken zelf smaakte mij nog lang niet.
We waren er al om 18u en Wim was zijn ouders gaan halen.
Aan het restaurant heb je een meer en da's een recreatiepark 'De Ster' genaamd.
Op onderstaande foto zie je Wim bij zijn ouders staan met Raymond die het verjaardagskado voor make in zijn armen heeft.




Ik en mijn broer hebben make een kadobon gekocht die ze in gelijk welke winkel in het Waaslands shoppingcentrum kan gaan inwisselen.
Make en haar vriend Roger kwamen iets later binnen, samen met mijn nonkel Danny (make's broer), tante Ingrid en diens zus Vivianne.



 
 

 

Vivianne kennen we ook al jaren!
Ik ben met haar eens in een luchtballon meegevlogen en ze gaat naar alle waarschijnlijkheid deze winter met me mee naar Egypte, in Wim zijn plaats, want die ziet die reis niet zitten.
Ik liet hen mijn fotoalbum zien van mijn natuurfoto's...een prachtalbum is het geworden van fototoalbum...de moeite waard.
Vivianne woont in een bos met een grote vijver waar veel libellen rondvliegen...een eigenste ratatouille (een slim en tam ratje dat gewoon bij haar komt eten halen)...allerlei mooie bloemen en zelfs vleermuizen...tijd dus om eens een tochtje naar ginds te maken met mijnen digi...vooral het mooist in de zomerperiode.
Mijn broer Joeri was er even later ook met zijn zoontjes Robbe en Tibo.


 

 

Ik had hen een paaseitje gekocht om met pailletten en naaldjes te versieren, om zich bezig te houden.
We hadden de verjaardagsmenu gevraagd, en voor de kids eten van de kaart.

 

 

Onze menu:
Aperitiefhapje
...
Tongfilets met aardappelmouseline en coulis van groene kruiden
...
Kabeljauwhaasje op een bedje van paddestoelen en blanke botersaus
...
Opkikkertje
...
Supréme van parelhoen met groententaartje en een roomsaus geparfumeerd met cognac
...
verjaardagsdessert (taart)
...
Koffie en pralines
...
En een drankenarrangement.
...

Het eten was echt jammie!
Ik heb echter slechts de helft ervan opgegeten.
Toch van het hoofdgerecht...ik kon echt niet meer.
Ook make at maar de helft op, want dat moest nu lukken dat ze zich ook niet opperbest voelde.
Ze had een zware verkoudheid...de twee jarigen ziek, zeg! Kom dat tegen, hé!
Ik en make trakteerden, ieder de helft en dat was met plezier gedaan, amai!

 

We hebben toch heel veel plezier gemaakt.
We waren voor 24u al weg uit het restaurant en da's wel spijtig, maar tja...met die twee zieken!
Wim bracht zijn ouders naar huis en die belde ineens...ze stonden in panne met zijn auto en moesten op de touring wegenhulp wachten om geholpen te worden.
Die liet gelukkig niet al te lang op zich wachten.
Ontdanks ons 'ziek-zijn' en de autopanne, toch weer een avond om nooit meer te vergeten!

Donderdag zei een collega tegen mij "Ge zijt zo stil, Sandra?"
Tja...dat zijn ze van mij niet gewoon, hé...maar door dat inspringen de ganse tijd was ik moe.
Ik ben s'avonds nog naar de bijeenkomst geweest voor de fuif die drie collega's op 22 februari organiseren.
Ik en een andere collega gaan hen helpen...ik mag de wc versieren met pampers... ...tof jobke amai!
Ik reed rond een uur of 20 naar huis, maar ik voelde mij niet zo goed...wat overgeefachtig, dus zette ik voor de zekerheid nen emmer naast mijn bed.
Om 24u moest ik eruit...rap de badkamer in en ik heb daar een uur gezeten...echt afgezien!
Ik had diarree en ik moest ook overgeven...in dienen emmer dan...en ik zweette mij verloren.
Ik dacht het af te wachten en de volgende morgend vroeg op te staan om toch de vroegen te gaan doen, maar het ging niet, ik was op, helemaal leeg!
Maagpijn tot en met, geen eetlust, zo slap als een vod en wat ik probeerde te eten moest er weer uit.
Ik belde dus naar mijn hoofdverpleegster, maar omdat zij niet opnam belde ik de collega die recuup 1 had.
Zij nam de toer van mij over.
Ik sliep de ganse dag op de zetel en af en toe werd ik eens wakker.
Ik probeerde cornflakes te eten en die hield ik binnen...voor een tijd, want van zodra dat de dokter die middag het huis uit was, moest ik weer naar de wc lopen.
Ik had buikgriep en ik moest ook de vrijdag thuisblijven...en als ik werkend weekend had gehad, moest ik ook dan thuisblijven.
Vrijdag had ik normaal de laten en wie had recuup 1...diezelfde collega, zeg en in het weekend had ze ook al de laten.
Ik voelde mij schuldig, maar ik kon ECHT niet!
Ik heb donderdag 2 potjes platte kaas gegeten en that's it...en ik heb geslapen...de ganse dag.
Ook s' nachts kon ik goed doorslapen en de vrijdag lag ik ook weer op diene zetel, zo slap als een vod en misselijk tot en met!
Zelfs een sigaretje roken, hetgeen ik vrijdag eens probeerde, ging niet, want dat maakte mij nog misselijker.
Zaterdag was ik al iets beter, maar bij het minste dat ik deed was ik zo moe als iets, en ik moest s'avonds dan gaan eten voor onze verjaardag, zeg!
Maar daarover later meer...nu ga ik ver mijn bedje opzoeken, want morgen weer mijn eerste werkdag en ik wil fit genoeg zijn om die heelhuids door te komen.
Ik ben op die drie dagen 2 kilo kwijt, zeg!
Ik heb nu eerst 2 vroeges, dan 2 lates, dan een vroegen en dan in het weekend de vroegen, in de plaats van een collega die met haar been in het gips zit, want normaal was ik thuis.
Het wordt dus een drukke week...7 dagen werken!
Jullie zien mij nog één van dees verschijnen...tot dan!

Ik weet niet juist hoe deze ganzensoort noemt en ik heb geen goesting om het op te zoeken...maar deze foto werd in 2006 te Paradisio getrokken.
Als je te dicht in de buurt kwam, dan maaktten ze zich kwaad.
Ik vind het een mooie foto en een plekske op mijn blog waard.

Carnaval in Brazil
dat is waar ik heen wil
dé Carnavalstad bij uitstek
daar is niets 'te' gek

Ik wil de sfeer opsnuiven
naar de mensen in de stoet staan wuiven
Ik wil alle figuren zien
en de halfnaakte dansers bovendien

Ik wil uitbundig carnaval gaan vieren
het uitschreeuwen en met mijn gat staan zwieren
Ik wil de drank rijkelijk laten vloeien
ik wil daar volledig openbloeien

Ik wil de kleurrijke veren voelen
en mijn bezweet lichaam in de zee gaan afkoelen
Ik blijf niet hier, ik ga naar Brazil
want da's waar ik heen wil

We zijn de zaterdag naar een verjaardagsfeestje geweest bij de schuinsoverburen en hebben daar pannekoeken gegeten.
't Was ook lichtmis, dus had Lieve haar man Luc een pannekoekfeestje in mekaar gestoken met hem als pannekoekenbakker.
Lieve werd 37 jaar en dat hebben we gevierd samen met enkele zussen en schoonbroers van haar en een deel buren...degenen waarmee we een weekend naar de Ardennen gaan trekken.
We hebben ons reuzegoed geamuseerd tot bijna middernacht...en sanderendaags waren die mannen afgesproken om te gaan mountainbiken...Wim heeft afgezien een toer van in de 80 kmrs.
Luc wordt 40 in april...een schoonbroer van hen ook...ikke 40 in mei...en een zus van Lieve in juli...dus gaan we samen een fuif organiseren!
We weten wel nog niet waar en wanneer en we zullen nog eens samen moeten komen om alles te bespreken...maar hopelijk komt die fuif er...we zien wel!

Ja, door zo rap te willen zijn en alles op mijn blog te willen zetten, ben ik nog wat vergeten te vertellen.
Op make's verjaardag was ik naar haar thuis gegaan, omdat de coiffeur ging komen en die doet dan ook mijn haar...en voor haar verjaardag, vaneigest hé!
Ik had haar al een kaartje mee, voor het kado zullen we samenleggen, maar ze weet nog niet goed wat ze wil hebben.
Make's gebuurvrouw zat daar ook en mijn tante Ingrid even later ook.
Ik kreeg een sms van mijn broer, of er ergens taart stond, anders zou hij één gaan halen en komen brengen.
Ik trok haar ijskast open, keek er eens efkes in en deed ze terug dicht, dus make "Wa zoekt ge?"
"O niks" zei ik en ze zal zich vaneigest afgevraagd hebben wat ik in haar ijskast deed...normaal haal ik er dan toch tenminste iets uit voor te drinken, hé!
Ik stuurde een sms naar mijn broer dat ze geen taart had en een goed uur nadien kwam hij taart brengen...en een grote verjaardagskaart...lief van hem, hé!



Mijn broer heeft besloten om met de scheiding door te zetten.
 Ze zijn 14 jaar getrouwd geweest, ik had mij mistelt.
Hij woont nu bij make en heeft zich daar al goed geïnstalleerd, en zij is het nu ook al gewoon.
Deze maand heeft hij tijd om ons terras te komen leggen, maar vanaf maart gaat hij drie bouwen moeten vloeren...en omdat we het graag voor de communie van Marnick in april willen af hebben, zal het er binnenkort moeten gelegd worden.
Dat zal eens gaan tijd worden, zenne!
Wim en zijne pa gingen het leggen, maar dat werd alsmaar uitgesteld...dus heb ik het aan mijn broer gevraagd, dan gebeurt het wat rapper...en zeker met hun hulp, hé!
De tegels zijn gekozen en besteld...keramische gaan het worden...ik kijk er al naar uit! 

Deze foto's zijn getrokken aan de kerk van Puivelde, de Jobkerk.
Ik heb daar mijn plechtige communie gedaan en daar hangt een anekdote aan vast.
We moesten onze hobby voorstellen en ik zwom heel graag, dus nam ik mijn bikini mee.
Ik was wel mijn bovenstukske vergeten, dus toen ik enkel mijn broekske toonde, schoot gans de kerk in de lach...en ikke
Ik ben ook in deze kerk getrouwd.
En ook daar weer een anekdote, ik kreeg tijdens mijnen trouw de slappe lach...maar 't was niet moeilijk, als ik jullie ook vertel waarom.
Eerst begon het al met die pastoor...telkens als die onze namen uitsprak, bleef die hangen bij de R.
Sandrrrrrrra en Rrrrrrrrony was dat alle keren...en ikke
Dan moest hij iets zegenen..."ik zegen...ik zegen...ik zegen..." hij kon er niet meer opkomen wat hij juist moest zegenen.
De getuigen stonden verkeerd en toen de pastoor de ringen vroeg, kwam de fotograaf met de plastieke ringen af die ik als versiering op een wit kussentje had genaaid dat één van mijn neefjes vasthield in de stoet
Twee nichtjes en 2 neefjes gingen mee en ze moesten elk iets dragen.
En iedereen tegen mij achteraf "We zagen je rug de hele tijd schudden en op en neer gaan"
Niet moeilijk...ik kon mij gewoon niet meer houden van 't lachen...en dat staat ook allemaal op diene film die mijn nonkel gefilmd heeft, hé!
Zal geen goede voorbode zijn geweest, amai!
Zes en een half jaar later was ik ribbedebie, inmiddels een dikke 10 jaar geleden.
Die kerk heeft dus een plaats in mijn leven gehad, en hoewel ik geen gelovig mens ben, wou ik die toch eens op de gevoelige plaat vastleggen.
De kerktoren met de haan in een klein stukje blauwe lucht...het hek eromheen...fauna en flora (de eerste spin van 2008) en het mooie Jezusbeeld, toch wel één van de mooiste die ik al gezien heb...zeker een foto waard!
Wat dat wit spul was, weet ik feitelijk niet, maar dat het niet bij de flora hoort, weet ik wel.
Maar dit zijn mijn eerste foto's van 2008.
Mijn fotoalbum is niet mooi...de foto's zijn donkerder met strepen die er normaal niet op te zien mogen zijn en verkleuring van de kleuren.
Ik vroeg mijn geld terug aan foto.com, maar ze gaan een ander album sturen en ik moet daar niks meer voor betalen.
Ik heb wel een mail gestuurd en erin geschreven dat het ander album naar hen onderweg is, maar ik zou 4,95 euro verzendingskosten moeten betalen en dat heb ik er eerlijk gezegd niet meer voor over.
Ik verwacht ook nog een ander fotoalbum van pfototoalbum...ik ga hier dus 3 albums hebben met dezelfde foto's.
Er zal toch ene schonen tussen zitten, hoop ik, hé!

Het was gedichtendag vandaag en Giovanni moest een gedicht voordragen in de klas.
Hij koos eentje uit mijn gedichtenboek...eentje dat hij als mijn beste heeft bestempeld.

Vrienden

Je hebt vrienden nodig in je leven
die je op tijd een schouderklopje geven
die hun huis open stellen om in te schuilen
een schouder aanbieden om op uit te huilen

Vrienden staan klaar om je te steunen
om in moeilijke tijden tegenaan te leunen
ze staan je bij met raad en daad
en staan altijd voor je paraat

Sommigen zeggen je vriend te zijn
geven je water en stelen je wijn
je hoeft ze niet op twee handen te tellen
je kan het ook met weinig vrienden stellen

Je weet meteen wie je vrienden zijn
door zorgen te hebben groot of klein
vriendschap werkt het best langs twee wegen
ook zij willen wel eens hun hartje legen

Wees dan ook hun steun en toeverlaat
wie een goede vriend is, weet hoe dat gaat
het is een nemen, maar ook belangloos geven
vrienden verrijken immers je leven



Zijn klasvrienden vonden mijn gedicht het beste...tof hé...en ikke blij

PS: Mijnen overgebuur is just komen zeggen dat we het vakantiehuis hebben...tis in orde...JOEPIE!!!!!