Sanneke is gisteren verjaard en is 38 jaar geworden. Ik ben al met haar bevriend sinds mijn 12 jaar, we zijn samen naar Tunesië gegaan, Duitsland en we hebben al heel wat meegemaakt. Ik zie of hoor ze tegenwoordig niet veel meer, ze heeft ook een druk leven zoals ikke en het komt er maar niet van om eens af te spreken, spijtig genoeg. Toch wil ik haar via mijn blogske (en de gsm) een DIKKE PROFICIAT wensen!
Op deze foto was San net 16 jaar geworden en ze had ook een brommetje gekregen, zoals ik al eentje had, maar een ander model. Vanaf dan konden we ook samen uitgaan, waar we op hadden gewacht. Ik mocht vanaf mijn 16de uitgaan, maar San is een klein jaartje jonger dan mij. En die foto is genomen aan ons make's huis.
En deze zijn in Duitsland genomen in 2005, toen we daar in een chalet zaten en zij met haar vriend Peter een weekendje bij ons verbleven. We moeten toch nog eens afspreken, het is al véél te lang geleden dat we mekaar zagen...van toen we nog aan't bouwen waren en ze eens kwamen zien.
Vrijdag ben ik naar de school van Giovanni gegaan, om zijn rapport te gaan afhalen met de resultaten van zijn examen.
Jongens, jongens toch...wat een slecht rapport! Hij redeneert natuurlijk "Ik heb nu toch geen 7 buizen, ik heb er nu MAAR 2!" 't Zijn wel maar 8 vakken, het zou al érg zijn, moest hij nu 7 buizen hebben, hé! Ik versta hem toch niet, zenne! Zijn wiskunde is superslecht, ik heb dat serieus goed ondervonden toen hij dat examen moest voorbereiden. Op zijn eerste (dat met die 7 buizen) en tweede rapport (3 buizen) had hij 70/100 voor dat vak. Op zijn derde rapport had hij 2 buizen, waaronder ook wiskunde (zijn eerste examen) Op zijn vierde rapport (3 buizen) ook weer één voor wiskunde. En nu dit rapport wééral...tel nu zijn buizen eens samen dat hij in totaal heeft gespaard...dat zijn er al 17, hé en 't jaar is nog niet eens om. Voor zijne praktijk is hij den besten van de klas, maar de theorie heeft hij ook nodig! Ik liet hem mijn rapporten eens zien, die van mijn vier jaar studie's die ik op latere leeftijd heb gedaan. Ik had op die 4 jaar tijd slechts 4 buizen. Hij verschoot er wel van, maar het dringt niet door. Wat ook niet doordringt, is de boodschap van zijn leerkrachten, die van Nederlands was aanwezig (daar heeft hij zijn tekort nu bij weggewerkt) en dienen van wiskunde. Zij zeiden hem dat hij nu een C-attest heeft op dit moment, door zijn tekort voor wiskunde. Als hij nu zijn best beter gaat doen, kan hij dat nog wegwerken, om een B-attest te kunnen behalen. Dat wil zeggen, dat hij er nu niet door is...hij heeft dan niet te kiezen en moet zijn derde jaar overdoen. Met een B-attest kan hij nog over gaan, maar dan een afdeling lager. Dan heeft hij toch nog een keuze, hé! Hij kan 2 keer per week bijlessen volgen, maar dat doet hij niet. En hij gaf zijn voorbereiding niet af, hetgeen ook punten kan opleveren... Conclusie...hij veegt er SERIEUS goed zijn gat aan! En dan wij er maar achterzitten en overhoren...pfff! 't Is zijn toekomst...hij moet het inzien, maar als hij niet wil, dan moet hij zijne plan maar trekken, ik kan ook niet meer doen. Maar plezant is wel anders, zenne...amai!
"Waarom heb ik dat stom wiskunde en Nederlands nodig? En dat stom Aardrijkskunde? Die stomme geschiedenis! Ik heb dat toch niet nodig als eletrieker?" "Om je diploma te behalen, jongen!" Wel...dat krijg ik er niet in, sé! Gelukkig doet Marnick het wél goed op school.
Wim en zijne pa zijn vandaag een primer op het plafond in de badkamer aan't zetten.
En ik?
Ik ben gisterenavond lekker op stap geweest met enkele collega's. We zijn eerst iets gaan eten in den Bells...tagliatelli met zalm...mmm...en ik heb daar mijn sigarettendoosje laten liggen...vergeetkous dat ik ben. We hebben daar ook op de flipperkast gespeeld, was lang geleden. Dan zijn we naar de Kadans gegaan te Melsele en we zijn in de Mops geëindigd. Ik was pas rond 4u thuis Maar we hebben ons echt supergoed geamuseerd. 't Was al een tijdje geleden dat we samen nog eens zijn uitgegaan, buiten dat personeelsfeest dan.
Mijn oudste studentje heeft examen, morgen zijn laatste dag. Ik hoop dat die beter gaat zijn dan gisteren, want dan had hij wiskunde en Engels...en op wiskunde gaat hij WééRAL een buis hebben. Hij zag het daarstraks niet meer zitten...
maar ik moest kuisen...en héél goed, omdat alles wit zag van ons weeceetje dat Wim heeft afgeschuurd. Ik vroeg dan hulp aan mijn 2 maatjes, Benji en Gio. "Maar natuurlijk, Sandrake...ge moet het maar vragen, hé!" zeiden ze.
(Benji en Gio)
Ik heb mijn 2 professoren aan het werk gezet...en nu maar hopen op het beste, hé! Giovanni zei dat hij zijn vak al goed kent...ik zal dat seffes eens gaan polsen, zie!
Mijn job heeft ook zijn grote voordelen...da's zeker...en dat mocht ik vanmorgenvroeg om 6u40 (5u40 winteruur) al ondervinden! Nee, niet het vroeg moeten opstaan en in het donker een adres moeten zoeken...ook niet de jeugd die net vertrekken vanuit de dancings en die zien tegenhouden door de politie voor kontrole...maar! Ik moest gisterenmorgend een verzorging doen bij een jonge gast van nog geen 26 jaar. Hij had zich nog graag een douche genomen, maar hij werd verrast door het vroege uur, omdat mijn collega had gezegd dat ik er pas vanaf 7u ging zijn. Deze morgen had hij zich wél een douche kunnen nemen en hij kwam met ontbloot bovenlijf de living binnen...mmm...hij stak zijn broek af (wel met zijn rug naar mij) en hij ging op zijn buik in de zetel liggen...mmm...schoon ventje. Awel...mijnen dag was goed...hihi!
Donderdag kwam ik bij één van onze patiënten en haar man wil de traditie van zijn familie verder zetten, hij draagt een schotse rok. Hij had zijn vals gebit niet in en zijn vrouw lachte erom "Haha, zonder tanden!" Ik ben toch een crieuze van aard hé, dus vond ik het de gelegenheid om een vraag te stellen, die ik mij al een tijd afvroeg. "En heb je een onderbroek aan onder je rok?" "Nee" was zijn antwoord, zeg! Zijn vrouw had er veel plezier om en zij "Alléé, hef je rok eens omhoog en laat het eens zien!" Ik "Neenee, da's niet nodig!" Dan vertelde hij dat hij eerst een onderbroek droeg, maar dat een verkoper in een winkel hem aansprak, hij had zijn rok niet goed aan. Die bleek nog tussen zijn onderbroek te zitten, en sindsdien dus...
Diezelfde dag zei een jonge patiënte tegen mij "Ik lig hier al voor je klaar, ik ben helemaal van jou!" We bekeken mekaar eens en we schoten in de lach. "Welja, 't zou veel beter zijn, moest gij ne knappe verpleger zijn, hé!" verbeterde ze zichzelf. "Ja, en gij een knap gastje." Maar zo kwam er wel een tof gesprek op gang, natuurlijk...en maar tetteren en dan je haasten naar de volgende patiënt. Zo was dat vanmorgen ook...te Stekene een tof koppel ontmoet, waar ik nu voor de 5de keer binnenkwam. Ik kon bijna niet weg, vers geperst appelsiensap gekregen en een vers tasje koffie, 't was toch niet superdruk...en dan zitten luisteren naar hun reisverhalen, tot in het Oostblok (De vroegere DDR) en Rusland, met een camper volgestouwd met gerief om die arme mensen daar te helpen. Dat deden ze 5 keer, ze kwamen zelfs in de gazet, totdat ze hoorden zeggen dat de Russische mafia mensen als zij overvielen. Die vrouw liet ook familiefoto's zien van vroeger, ze zijn dit jaar 50 jaar getrouwd. Als ik het vervolg van hun verhalen wil horen, want ik moest nog verder werken, dan mag ik eens gerust afkomen. De verzorging loopt ten einde, dus moeten we er niet lang meer naartoe. DAT zijn nu eens echte voordelen aan mijn job, zie!
Ik heb mijn werkweekend achter de rug nu, sé! Vrijdag kwam ik bij patiënten buiten en ik hoorde een scherp gepiep. Ik keek naar beneden en ik zag een klein kuikentje dat tussen riet geklemd zat en probeerde vrij te geraken.
De mama, een zwarte kip, liep daar wat verder rond met de rest van haar kroost, gele en zwarte kuikentjes...echt knap om te zien, maar om het achterkomertje leek ze zich niet ongerust te maken...ik daarentegen...! Ik ging het arme beestje helpen, maar toen ik het liet lopen, kon het niet op haar pootjes staan. Ik merkte dat de dochter van die patiënte me vanuit het raam raar stond aan te gapen, ik die daar gebukt neerzat, en ze kwam zien. Ik stond al op het punt op dat kuikentje mee naar huis te pakken, omdat de kloeke mama het niet meer aanvaarde en er zelfs op ging staan en trappen. Uiteindelijk is het toch goed gekomen, het beestje gaf niet op en kon zich onder de moeder verschransen, die dan toch was gaan zitten om de andere kuikenkids een beschutting te bezorgen. Het beestje zal oververmoeid zijn geweest, denk ik en ik hoopte dat het nu wat kon slapen. Ik was gerustgesteld en dan pas kon ik verder gaan werken. In Ex-Joegoslavië nam ik bijna een loslopend hondje mee, een schilpad dat we vrij in de bossen vonden én een haas die gewond was. Mijn ex-man heeft mij kunnen tegenhouden, omdat we op weg waren naar Griekenland en dus nog veel landgrenzen over moesten. Ik kan geen dieren zien lijden, dat is nu eenmaal zo. Ik ben bang van spinnen, maar ik zag een tekenfilm over een spin die stierf en ik sloeg aan het huilen
Hier in de wijk is het weer een beestenboel. Er vliegen niet alleen duiven rond, maar ook eenden komen graag bij ons vertoeven. We passeerden hen langs de ingang van de wijk en ze zaten zonder water. Giovanni vondt er niet beter op dan mijn fles evian voor hen uit te gieten...en hij nam mijnen digie om een paar foto's te nemen. Die krijgt dat al van mij...straks gaat hij ook nog ene willen hebben om alles en nog wat te gaan fotograferen, zoals ik
De muisjes werden ook weer verwend. Ik en Giovanni zijn naar den boerenbond gegaan en we kochten hen een nieuw huisje...een plastieken deze keer, omdat hun houten huisje al serieus begon te stinken. De kartonnen doos waar dat inzat, stond hen ook wel aan. En het nieuws interesseerde hen ook al, vooral de reclameblokken
Vandaag ben ik met de boys naar Temse gereden om een smos te gaan eten. Wim en zijne pa waren de puitjes in het wctje aan het dichtmaken en de muren aan't afschuren, om al de grondlagen verf te kunnen aanbrengen. Blijkbaar is ons huis toch niet zo goed bezet als dat wij dachten. Wim zijn broer kon direct beginnen verven en moest helemaal niets opvullen en afschuren. Zij werden haast zot door die 2 tieners en dus heb ik hen van de last verlost. We zijn ook eens naar de zeeman gegaan en daar konden ze hun energie loslaten... Ik denk dat ze willen gaan vissen, aan de hoedjes te zien Ik dacht dat het voor de grap was dat ze die zotte hoedjes opzetten...Marnick wilde dat toch wel, zeker!
Ik ga nu bijna mijn bedje in, want ik moet er morgen extra vroeg uit. Wij vertrekken in het weekend altijd om 6uur, maar nu gaat dat feitelijk 5 uur zijn, hé! Dus om er morgen toch een béétje fris uit te zien...slaap zacht en tot morgen! En vergeet jullie wekkers en horloges geen uur vooruit te zetten...hopelijk vergeten onze patiënten dat ook niet te doen!
...maar nog niet voor mij...er komt nog een klein stukske aan mijn werkweek... en het vervelende is... we gaan in de nacht van zaterdag op zondag een uur minder slaap hebben gehad... we moeten onze wekkers een uur verder zetten de zaterdagnacht...boehoe!
Het is me wat van tegenstrijdigheden te Sint-Niklaas. Eerst weigerden 3 paren om zich door onze wethouder Wouter Van Bellingen, te laten trouwen...en deze woensdag zijn er 626 paren in het huwelijk getreden...of lieten zich hertrouwen. De weigering was gebaseerd op de huidskleur van 'onze' Wouter...het 'massahuwelijk' was een protest tegen racisme. Toen bekend werd dat 3 koppels weigerden om zich door hem te laten trouwen, kwamen een grote hoeveelheid aanmeldingen bij de burgelijke stand van mensen die juist wél door Wouter wilden worden getrouwd. Zijn vrienden besloten hierop een massa-bruiloft te organiseren op 21 maart, de internationale dag tegen racisme. Behalve dat heel België zich opeens door de wethouder wilde laten trouwen, kwamen er zelfs ook aanmeldingen uit het buitenland. Televisieploegen uit de hele wereld waren op de grote Markt in Sint Niklaas aanwezig om de happening vast te leggen. Want behalve de grootste trouwpartij kon men er ook getuige zijn van de grootste groepsknuffel, de grootste trouwfoto, het grootste multiculturele dessertbuffet en de grootste openingsdans. Ik heb het niet persoonlijk gezien, maar een collega van mij is nog een stukje taart gaan eten. Wouter Van Bellingen komt oorspronkelijk van Rwanda, maar hij werd door een Vlaams koppel geadopteerd...so what? Waarom mag hij zijn job niet uitoefenen? Juist omdat hij een donkere huidskleur heeft? Willockx (onze Burgemeester) heeft hier niet aan toegegeven..."Dan trouwen jullie maar niet, er komt geen vervanger!"...en gelijk heeft hij!
Dit was onze wijk zo'n 3 jaar geleden, denk ik (de foto is blijkbaar in 2006 verwerkt) Wij kochten onze grond in juni 2005 en we zijn verhuisd in mei 2006...en dan waren ze al aan 't bouwen in de wijk en waren de straten ook al aangelegd.
Mocht men er nu een foto van nemen, dat zou een GROOT verschil maken, denk ik. Denk ik?...ik ben er zeker van! Hoeveel huizen er nu al rechtstaan en hoeveel gezinnen al in hun huizen wonen, dat weet ik niet, maar het zijn er al énorm véél...en dat op korte tijd. Wij wonen aan de linker-onderkant, ter hoogte van het bos...sinds eind mei 2006...bijna een jaar. Zonder binnendeuren...we hebben bericht gekregen dat ze die op 12 april komen leveren...we leven op hoop...zal gaan tijd worden, zeg!
Toen ik na mijn werkdag op de parking van den bureau kwam...kreeg ik zo'n raar voorgevoel..."kijk hé, straks zegt katrien dat ik..." pffffff en 't was zover... Ik was nog maar justekes binnen, zei de hoofdverpleegster tegen mij "Sandra, ge moogt donderdag de vroegen doen, toer 3, is dat goed? Debora heeft griep en gij hebt dan recuup 1, hé"...astenblieft hé...wééral 't spek aan mijn been! Alléé vooruit, ik mag er nu 7 na mekaar doen, want dit weekend heb ik mijn werkend weekend.
We zijn naar de burenbrunch gegaan vannemiddag en we hebben ons echt héél goed geamuseerd. We zijn te voet naar dat kleuterschooltje gegaan, waar het werd georganiseerd, samen met onze buren Patrick en Peggy. Toen we daar aankwamen, viel het eerst wel serieus tegen...de accomodatie dan toch. Ik denk dat de organiseerders verwachtten dat het een 'walking dinner' zou worden, maar dat ging nogal moeilijk, met een bord spek en eieren of een servet gevuld met boterkoeken en een tas koffie in de andere. We hadden verwacht dat we ergens in een eetzaaltje zouden zitten, maar dat bleek niet zo te zijn...buiten onder een afdak ofwel gewoon in de gang. Onze straat was volop vertegenwoordigd, maar we zaten overal verspreidt. Toen we met de meesten in de gang aan één tafel gingen zitten, werd het echt plezant. Voor herhaling vatbaar, maar dan liefst ergens anders. We waren wel weer van de laatsten die naar huis gingen. We leerden nog toffe mensen kennen en er werden plannen gesmeed. De mannen gaan een fietsclubje organiseren, er zouden al 8 geïnteresseerden zijn, vooral voor mountainbiken (echt iets voor Wim)...
en wij vrouwen...wij gaan gewichtheffen doen...met glazen of tassen ergens in één of ander cafeetje...
Voor de boys was het ook een tof weekend bij hun papa. Ze waren met hun drietjes aan't kaarten. Ik denk dat hij de vorige keer zo érg geschrokken is, dat hij nu wel weet dat hij zich met zijn jongens MOET bezighouden, want dat hij hen anders kwijt zal zijn...OEF! Eind goed, al goed!
We waren niet met zen tweetjes vandaag...Wim zijne pa is ons weer komen helpen.
Nog wat cement aan die buizen gedaan en ook aan de zijkant van ons huis. De oprit wat egaler gemaakt. Ze hebben ook een roostertje gekocht en dat aan de verluchting in de WC gehangen. We gaan morgen de boys afhalen bij hun papa...en ik ben crieus hoe het zal geweest zijn. Ik hoop echt dat het meeviel voor hen...ik duim!
Ik moest vanmorgen om 9u30 bij de dokter zijn. Toen ik maandag naar het werk reed, werd ik niet goed. Het leek alsof ik uren met mijn armen naar boven had gestaan, er zat precies maar weinig bloed in. Ik was ook draaierig en wat misselijk. Ik wist dat het geen griep of iets dergelijks was, maar dat er iets met mijn bloeddruk scheelde, en ik zei dat ook tegen de patiënt waar ik toen juist was. Hij had een polsbloeddrukmeter en ik mocht mijn bloeddruk meten...18,5/12...watte????????? Ik dacht "Dat kan niet!" en nam hem opnieuw...ook omdat ik weet dat die toestelletjes toch niet zo zuiver meten dan een gewone bloeddrukmeter...en ik had ineens 16,5/11. Ik belde naar mijn hoofdverpleegster en ze was niet gerust. Mijn collega die in Beveren woont, waar ik stond, had recuup 1 en ik moest naar haar rijden en haar mijn bloeddruk laten meten, om daarna de toer over te pakken. Maar ik wist dat zij haar kids juist moest oproepen en naar school moest doen...ik wilde haar niet lastigvallen en ik werktte verder...op mijn gemakske. Een andere patiënte had ook zo'n digitaal meettoestel en ik had dan een bloeddruk van 15,5/11...nog véél te hoog! Mijn hoofdverpleegster nam hem ook na den toer met mijn bloeddrukmeter en ik had 14,5/9, hetgeen nog veel was. Ik ben dan s'avonds naar de dokter gegaan, dan was hij 14/8 en dat was ook nog te hoog voor mijn leeftijd. Hij beluisterede mij en trok mijn bloed. Je moet weten dat ik al een onregelmatige hartslag heb sinds wij begonnen met den bouw. Mijn hart slaat slagen over, niet één keer, maar verschillende na mekaar en ik krijg dan bijna geen zuurstof meer. "Stress", zei de dokter toen en hij wilde mij kalmeringspillen voorschrijven, waar ik niks van moet hebben. Wij wonen in mei nu bijna een jaar in ons huis, dus is dat spelletje al zo'n 2 jaar aan de gang...en dan nu die hoge bloeddruk derbij...je kunt u wel voortellen dat het efkes paniek was, zeker hé! Ik dacht dat ik ijzer of kalium ging tekort hebben, dat het dat was. Maar nee...mijn bloed is in orde...kan niet beter zijn...cholesterol perfect...lever-gal-pancreastesten okee, ijzergehalte in orde, kalium ook! Ik heb maandag wel een beta-blokker gekregen, om mijn hartritme op peil te brengen en mijn bloeddruk te laten zakken (is ondertussen ook al in orde) Het zal weer van de stress zijn, vrees ik...na dat gevalleke met Gio en zijn papa...den bouw waar het niet mee vlot (binnendeurenperikelen)...en diene werkdruk...je zou voor minder tilt slaan, niet? Ik moet mijn medicatie braaf uitnemen en terug naar hem komen als mijn doosje leeg is...dan zien we wel weer verder, hé! Dus gene paniek...de dees krijgen ze zo rap nog nie plat, zenne!
In de wachtzaal heb ik zelf voor doktertje gespeeld...'t is te zeggen...toen die brave meneer hoorde dat ik thuisverpleegster ben, begon hij mij over zijn kwalen te vertellen Hij zei er wel bij dat hij dat normaal niet deed, maar omdat ik in de 'branche' zat, maakte hij een uitzondering. Ik heb er diene mens dan toch mee geholpen, hé!
Giovanni stuurde gisterenavond al om 23u een sms dat ik hem op school mocht komen afhalen. De bus was er al terug en ik was echt crieus hoe het in Engeland was geweest. Hij zit niet graag lang in een bus of een auto, dat viel hem wat tegen, dat steeds lang onderweg zijn...bus...boot...bus...boot...bus, maar de rest van de dagtrip is hem zéér goed meegevallen. Vooral de burcht in Dover interesseerde hem enorm...en de wapens, natuurlijk hé! Da's voor jongens het van het.
De kathedraal van Canterbury
The white clips of Dover
Hij nam 46 foto's, en had het digietje niet elke keer zo gehapert, dan waren dat er meer geweest. Alleen vondt hij het spijtig dat ze niet zoveel tijd kregen om foto's te nemen. Hij liep achteraan om er toch te kunnen nemen, met als gevolg dat hij niks van de uitleg heeft gehoord. Hij gaat het nog wel eens opzoeken op internet. Hij heeft ook slechts 2 foto's van zichzelf laten nemen...ook wel spijtig. Die paarse pruik heeft hij wel niet durven opzetten fel doen wel, maar het effectief ook doen, da's wat anders. Ik vind dat hij héél goed overweg kan met een fototoestel, amai! Ik gaf aan zijn broer eens een wegwerp mee, en die nam foto's van zijn vrienden die hun middenvinger in de lucht staken... , hij was dan wel nog wat jonger toens. Maar Gio heeft talent, dat bewees hij met zijn foto's...vinden jullie dat ook niet? Om souvenirs te kopen, kregen ze ook al weinig tijd. Voor mij heeft hij eentje gekocht...zoooooiets lief!
Een schattig Engels beertjes-sleutelhanger. Wel spijtig voor Marnick, want die spaart (buiten badeendjes) ook souvenirs vanuit het buitenland. Maar ik hou mijn beertje, zenne! Wanneer Marnick volgend jaar met de school naar Zwitserland gaat, kan hij voor zichzelf iets kopen. Een Eifeltoren van Parijs, heeft hij in ieder geval toch al...da's toch al iets, hé!
Ik ben vandaag eindelijk eens totbij mijne goeie maat Vic geraakt. We hebben mekaar al een lange tijd niet meer gezien. Hij woont bij zijn ene zus en zijn andere zus was er ook...ik nam een foto van hun drietjes.
En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook Louis op de gevoelige plaat vast te leggen.
Ik moet morgenvroeg rond 4u opstaan. Giovanni gaat naar Engeland en ze moeten om 5u op school zijn, de bus vertrekt dan. Ze gaan eerst met de bus naar Calais en dan met de boot naar Dover en canterbury. Ik ga hem naar school brengen en ga hem rond middernacht weer gaan halen. Dan ben ik eens een dagje thuis...moet ik evengoed vroeg opstaan...nog vroeger dan wanneer ik ga werken. Ik ben wel van plan om er weer in te kruipen, zenne! Ik ga Giovanni mijn ander digitje meegeven, zodat hij veel foto's kan nemen. Ik hoop maar dat hij het niet verliest...Gio is een sloddervos en vergeetkous, amai! Hij gaat een pruik opzetten, een paarse krullebol en daar een pet over en een gele zonnebril. Hij heeft dat afgesproken met ne kameraad van hem die zich ook gaat verkleden. Jaaaaaa, ik weet het...'t zit in de genen, vrees ik...deze zotte mama heeft het 'zot-zijn' doorgegeven aan haar zoons... Want dat doet mij denken aan enkel anekdotes van op school, ik denk ergens in het vijfde middelbaar. We hadden met de ganse klas afgesproken dat we ons gingen verkleden. Ik en nog een meisje, hadden zich aan hun woord gehouden en waren verkleed, de rest niet, vaneigest hé!
Dat belette ons niet om zo de klas binnen te komen. We hebben het ons beklaagt, want we mochten onze maskers gedurende de ganse les aanhouden...en warm dat mijn vriendin Sabine dat had Dat was bij de 'vampier', een leerkracht die 2 hoektanden had en ons aan een vampier deden denken. Ze heeft met ons afgezien, want buiten dat verkleden, zijn we ooit eens met 'snoep-vampiertanden' de klas binnen gekomen...een doetje ben ik nooit geweest! Ik was de clown van de klas...de klas laten lachen was het liefste wat ik deed. Zo was ik een kei in het maken van spiekbriefjes. Ik kende mijn les wel, maar omdat je geen enkel woordje mocht vergeten, had ik alle woordjes afgekort of de beginletter genoteerd op een minipapiertje. Mevrouw Veys (onze klastitularis) betrapte me tijdens een examen en ik moest dat spiekbriefje afgeven. Op het einde van het examen stak ik een ander omhoog en ik vroeg "Moet je het vervolg ook hebben, mevrouw?" En toch kreeg ik nog geen nul, hé! Ik mocht veel van die leerkracht, ze had me graag, denk ik, gelukkig maar. Ze vroeg sanderendaags "Zeg Sandra, zijt ge zeker dat die briefjes van mijn les waren? Ik heb ze met een vergrootglas bekeken, maar ik kon er niet aan uit, hoor!" En toen ze het jaar erna een trui kocht van het fabriek waar make werkte en ze haar portemonee nam, zag ik dat spiekbriefje zitten, ze had het bewaard, zeg! Ik zei "Mevrouw, ge moet dat inkaderen en mijn naam erbij zetten en dat dan boven uw bed hangen." Ze kon er toch mee lachen. Ik mocht mij wel voor elk examen bijna gans uitkleden...ze ging vlijtig op zoek naar spiekbriefjes , maar ik heb het bij haar niet meer gedaan. Wel heb ik met mijn map omhoog voor een ander gezeten, die dan maar over te pennen had. mevrouw veys kwam toch wel kijken, zeker? Er plakte een foto van Richard gere in die map en we hadden er een gesprek over...en die achter mij maar schrijven, jong Na stage te hebben gedaan in een rusthuis, vroeg ik of ik mijn handen nog eens mocht wassen en ze zei dat de zeep in de kast lag. Dat was een oude kast en ze had er niet bijgezegd dat die vast was. Dus geef ik daar een snok aan en ik had het slot mee...ik had -2 op gedrag voor 'vernielen van materiaal'...kon ik toch niets aan doen, zeker Ik mocht echt veel...tot mevrouw Veys mij eens terzijde nam op 't einde van het vijfde middelbaar.
Ze zei "de clown uithangen is plezant, hé Sandra?" Ikke "ja mevrouw". "En iedereen lacht erom en heeft enorm veel plezier." Ikke al giechelend "ja mevrouw."...een beleefd meisje was ik wel, zenne! "Maar wie krijgt er altijd de straf?" Ikke "euh...ik mevrouw." "Sandra, ik heb het drie jaar door de vingers gezien, maar als je zo gaat doorgaan, dan ga ik je moeten buizen voor je gedrag." OEPS! In dat jaar zaten we met 14 meisjes in de klas en er waren 7 van gebuisd. Ik had sjans, mij hebben ze door gelaten. Ik denk dat ik op tijd met mijn kattekwaad ben gestopt, het was haar menens. Niemand nam het van mij over...maar saai dat dat zesde jaar was, jongens niet te doen...de tofste meisjes waren allemaal gebuisd. Het eindejaarsfeest was wel plezant, we waren allemaal verkleed als 'madonna'...knap hé?
De leerkracht van biologie kon minder goed op mijn gezicht, denk ik...hihi! We waren aan 't babbelen over ons 'bloemetje'..."dat van Nicole is een vergeet-mij-nietje...Linda heeft het hare in haar map geplakt, da's een stinkertje"...enz Op de bank voor de laarkracht stond een plastieken bloem die je volledig kon ontleden. Ik met mijn franke toot "mevrouw, is dat jouw bloemetje? Heeft uwe man dat geplukt?" Lap...ik mocht mijn agenda afgeven en had een strafstudie aan mijn been, hé zeg! En waterproeven mochten we ook niet meer uitvoeren. In de kookles werd er niet meer met wijn gekookt..."Wie heeft de rest van de wijn uitgedronken?" Eén voor één staken we onze vinger op...de leerkracht kon er toch om lachen. Dat zijn weinig verhalen van de vele dingen die we uitstaken, maar het zou een ganse blog in beslag nemen, moest ik dat hier nu allemaal vertellen. En ik ga toch ver mijn bedje in, zenne of ik kan er morgenvroeg niet uit.
Ik stond in Beveren vandaag, en in kallo, kieldrecht en melsele. De laatste keer dat ik er stond, moest ik ook naar Kieldrecht, da's 2 keer per week. Ik schreef er nog over op mijn blog...er was een accident gebeurt vlak aan de brug om naar Vrasene te rijden en ook op de expresweg met grote files als gevolg en ik ben dan via het wegje dat naast de expresweg loop weer naar beveren gereden. Nu was er vlak aan de brug richting Kieldrecht een accidentje gebeurt, er stond politie. Ik was ook eerst naar kallo gereden en ik had al een file zien staan, in de richting komende vanuit Vrasene tot voorbij Beveren naar Antwerpen op. Toen ik op de expresweg zat richting Kieldrecht, zag ik dat de file bijna totin Vrasene stond. Maar alléé zeg...elke keer dat ik dienen toer heb en dat ik naar Kieldrecht moet, is er iets gebeurd en staat er een file op de expresweg! Ik nam het risico niet en reed weer via dat baantje dat naast de expresweg loop, toen ik van die patiënte kwam. Maar wat dacht je...was die file toch wel al opgelost, zeker! En ik zag ineens een hele brede en grote traktor op mij af komen...ge kunt daar met moeite met één auto passeren...verdoeme toch!
Ik moest uitwijken in de modder...in dikke bandensporen. Maar ach...moest ik de pech hebben gehad om vast te komen zitten, dan mocht dienen traktor mij eruit trekken, zenne! Tis toch wel wreed, hé! Ik vroeg op den bureau of mijn collega's ook dikwijls file hebben als ze dienen toer hebben...maar het overkomt mij blijkbaar maar alleen...moet weer eens lukken, hé!
Wat drank allemaal kan doen. Een vreemdeling komt in de stad en gaat een bar binnen. Achter de bar ziet hij een grote ton, die tot de rand is gevuld met 10 eurobiljetten. De man schat dat er duizenden euro's inzitten. Man: "Wat is dat met die ton?" vraagt hij aan de barman. Barman: "Wel, je moet tien euro betalen en als je drie testen hebt doorstaan, dan krijg je al het geld." Man: "Wat zijn die drie testen?" Barman: "Eerst betalen, dat zijn de regels." De man betaalt en z'n biljet gaat de ton in. Barman: "OK, dit is wat je moet doen. Eerst moet je een héle literpepertequilla uitdrinken, het geheel in één keer en zonder een spier te vertrekken. Ten tweede, er zit hier buiten aan een ketting een pitbull met een zere kies. Die moet je eruit halen met je blote handen. Ten derde, erzit boven een vrouw van 90 jaar die in haar hele leven nog geen enkelorgasme heeft gehad. Je moet ze laten klaarkomen." Man: "Wel, ik weet dat ik tien euro heb betaald, maar ik ben geen idioot,ik kan dat niet allemaal doen. Onmogelijk!" Barman: "Wel, je vroeg het en ik heb het je verteld. Je geld blijft in de ton, dat zijn de regels." De tijd gaat voorbij, de man drinkt nogal wat en vraagt dan behoorlijkaangeschoten: "Waar is dien tequilla?" *hik* Hij pakt de kroes met beide handen vast en slaat hem in één keer achterover. Tranen stromen over z'n gezicht, maar hij vertrekt geen spier. Vervolgens zegt hij: "O-oowKeej en dan na het wwoefffffke, hé." Hij waggelt naar buiten en spoedig horen de gasten een geweldig gewroet en geschuifel. Ze horen blaffen, schreeuwen, gillen en grommen, en plots een ijzige stilte. Juist als ze denken dat de man zeker dood moet zijn, waggelt hij de bar weer binnen, z'n shirt aan repen en z'n lijf vol beten en schrammen. "O-oowKeej, lacht hij, "en waar i-is da wwijfff met die zzere tand"
Hééééérlijk, zo'n weertje! De vogeltjes komen genieten in onze tuin...van de zaadjes en maïs die ze krijgen. Mijn boys komen genieten in onze tuin...en spelen met de buurtkinderen. Mijn ventje komt genieten in onze tuin...om houten paletten te verzamelen die hij mijn make heeft belooft om stoofhout van te maken...en om onze enige boompjes te snoeien. En de buren komen buiten genieten...een echte verandering als wanneer het slecht weer is...amai! Dan zie je geen kat op straat (buiten die rosse en die witte van de buren) Nu was het burenbijeenkomst in onze straat...en we zijn er ook bij gaan staan. Er is volgend weekend een 'burenbrunch' georganiseerd en ze vroegen of wij ook afkomen. Natuuuuuuuurlijk...vaneiiiiigest da! Er zijn sinds onze verhuis in mei vorig jaar, al een heleboel geburen bijgekomen. Gisteren is er weer een familie naar hun nieuwe huisje verhuist...normaal was dat voor november vorig jaar voorzien. De perikelen van het bouwen hebben hen niet met rust gelaten...ook hun lotgenoten (van dezelfde bouwfirma) naast hen zijn ervan gespaard gebleven. Ik denk dat we volgende week zondag straffe verhalen te horen gaan krijgen. En dat hopelijk onder een stralende zon EN met een goeie frisse duvel in onze handen, genietend van al dat lekkers.
Er is iets mis met mijn gastenboek. Ik weet niet wat jullie zien, maar ik zie niet alle berichten. Het onderste bericht is van Etiënne, die mij een prettig weekend wenst, alle andere eronder, kan ik niet zien, noch kan ik opzij scrollen en is het beeld superbreed. En Etiënne zijn bericht staat buiten de kader. Ik zal eens via personaliseren gaan zien, hopelijk is het daar beter!
Waarom ik het de laatste tijd zo druk had en om de haverklap naar Dendermonde en lebbeke moest, had een reden. De jongens gingen niet graag meer naar de papa, en dan vooral Giovanni niet. Hij heeft nooit een band met hen gehad en tijdens de bezoeken die om de 14 dagen in het weekend gebeurden, trok hij zich niet veel van hen aan. Het kwam zelfs zover, dat hij hen thuis liet terwijl hij op stap ging, tot een uur of 2 in de morgend. De jongens vertelden mij dat en ik was in alle staten! Ik confronteerde mijn ex-man met dit feit en dreigde ermee de jongens te komen halen, indien dit weer zou gebeuren, in aanwezigheid van de politie. Ik dacht dat het hem had afgeschrikt...maar kort na Nieuwjaar hoorde ik dat hij dat erna nog 2 keer had gedaan, één keer zelfs vanaf 13u s'middags (hij zei dat hij naar de winkel ging) tot 3u45 's nachts. En dat was ook de druppel voor Giovanni...hij wilde niet meer op bezoek bij zijn papa en vroeg mij om mij in te lichten wanneer hij feitelijk zelf kan beslissen. Ik ging eerst om info naar de maatschappelijke cel van de politie van St-niklaas (foute zet) en ik liet hen hun verhaal doen, met de vraag wat ik daar tegen kon doen. "Niets", was het antwoord. "We halen geen kinderen meer buiten met de politie, teveel trauma's", dat kon ik nog begrijpen. "Als je mama jullie thuishoudt en jullie papa dient een klacht in, dan hangt er een gevangenisstraf van 6 maanden boven haar hoofd, want je bent verplicht tot je 18 jaar naar je papa te gaan", en ook "Uw zoon is bijna 15 jaar...dat is feitelijk de leeftijd dat zij al mogen gaan babysitten, dus waarom niet op zijn broertje van 11 jaar"...dat kon ik minder goed begrijpen. "Mevrouw, om 13u zeggen 'ik ga naar de winkel', om dan rond 3u45 onder de morgend thuis te komen, dat noem ik geen babysitten, zenne!"...daar moest ze mij dan uiteidelijk toch gelijk in geven. Ik ben dan zonder de boys (ze zouden van die trut al een trauma krijgen, geen tweede keer) naar het sociaal centrum geweest, die mij in den tijd geholpen hebben met het schrijven van mijn brief voor scheidingsaanvraag naar de vrederechter. Bij die mevrouw heb ik veel meer en betere info gekregen en daar ging ik met een veel beter gevoel naar buiten. Ik had het adres en telefoonnummer van de jeugdrechtbank, dus ik de griffier gebeld, wat er allemaal in zo'n verzoekschrift moet staan. Ik moest naar Dendermonde om een kopie van Gio's geboorte-akte (hij's daar geboren), naar Lebbeke (dat niet op dezelfde dag open was) om een bewijs van woonst van de tegenpartij, mijn ex dus. Naar St-Niklaas om dat bewijs van woonst voor Gio, dat samen met enkele kopie's van de brief en een kopie van ons vonnis van de scheiding, moest te Dendermonde op de jeugdrechtbank terrechtkomen. Ik had ook een afspraak met een advocaat van het OCMW, die gratis juridisch advies verstrekte. Hij zei dat de jeugdrechtbank méér dan voldoende zijn werk heeft, en dat ik alles beter persoonlijk naar daar kon brengen en 52 euro best ter plekke kon betalen, dat zou de procedure versnellen...en dat deed ik dus. Ik had eerst wel 20 keer aan Gio gevraagd of hij absoluut zeker was van zijn beslissing...hij antwoordde steevast JA en Marnick zou nog 3 jaar wachten, om dan ook hetzelfde te doen. Ik wilde wél dat mijn ex hiervan op de hoogte was, wat er boven zijn hoofd hing. Zijn vader was al op de hoogte (dacht ik), Gio had al met hem gepraat, en gevraagd om het nog te verzwijgen, hetgeen hij had gedaan. Maar toen ik hem zondag belde, met de melding wat we van plan waren, en of hij daar bij kon zijn, omdat we niet wisten hoe mijn ex zou reageren...viel hij uit de lucht (had Gio verkeerd begrepen) en had mijn ex-schoonmoeder het naar haar zoon gebeld en ik kreeg een foon met vraag naar uitleg. De jongens zaten alleen thuis bij hem, hij was gaan carten met zijn nieuwe vriendin (de boys hadden geen zin om mee te gaan) Ik verwittigde de jongens, dat ik om 17u naar hem moest komen, omdat ik erbij wilde zijn als hij thuiskwam. En de jongens ook, die al met schrik zijn thuiskomst zaten af te wachten...maar ik en Wim stonden paraat van zodra hij zijn oprit opreed...tot opluchting van de jongens, natuurlijk. Mijn ex reageerde wel anders dan dat wij hadden verwacht, helemaal niet de stormdende tornado met woordenwaterval, zoals we van hem gewoon zijn. Maar als gekwetste vader die op het punt stond zijn zoon te verliezen...en Gio was hard voor hem. Ik ook eerst, want je kids thuislaten en dan uitgaan, tijdens hun ouderbezoek, zoiets doe je niet. De meeste vaders houden zich met hun kids bezig, doen hun eigen ding niet steeds, zijn geen egoïsten, tellen niet na wat hun kids heb dat weekend of die week hebben gekost, zeggen hen hoe graag zij hen wel zien, knuffelen hen...mijn ex niet! Hij zei wel dat, indien het zou voorkomen voor de jeugdrechter, Gio nooit meer voor gelijk wat naar hem moest komen. Gio hield eerst voet bij stuk en somde zijn fouten op (hetgeen een narcist normaal gezien moeilijk kan verkroppen)...en ik dan nog over zijn leugens...het ontkennen van het uitgaan...dat ik wél mijn zoons geloof...dus gaf hij uiteindelijk toch toe, van één keer. Uiteindelijk brak hij en begon hij te wenen. Gio (klein hartje) ook...en ik bijna (ook een klein hartje)...maar toch vroeg Gio zich af of het geen comedie was, omdat hij weet dat zijn vader kan wenen wanneer hij dat wil...Marnick kan dat ook. Ik denk toch dat het nu gemeend was, ze zijn in mekaars armen geëindigd, al wenend en mijn ex zei EINDELIJK eens dat hij Gio graag ziet. Eind goed al goed...en mijn ex zijn nieuw vriendinnetje van nog net geen 21 jaar, kwam het ijs breken door over haar stoten te vertellen...we hebben dan nog hartelijk gelachen , een nog zotter geval dan ikke. Wim had een paar sigaretjes van haar gekregen, want die zat ondertussen in de auto te wachten, hé! Ik heb Wim dan ook binnen geroepen, natuurlijk. Ik heb al naar de jeugdrechtbank gebeld en geschreven, om het verzoekschrift weer in te trekken. Hopelijk leerde hij nu een les, want hij hoorde dat het ook van Marnick uit kwam, dat hij zeker niet goed bezig was. Zijn grootouders zou Gio wel missen, maar die waren bij ons welkom. En als 'oudere' gast, zou hij hen metdertijd wel zelf kunnen gaan bezoeken, dat wilde hij althans doen. Een lange tekst...ik weet het...maar het moest me eens van het hart. Toen we thuiskwamen, waren de boys allebei gelukkig en hoopvol naar de toekomst toe. Ik nam er foto's van...dit doen ze als ze ruzie maken...maar ook om te dollen...en ga dan maar opzij als die 2 beren dat doen, zenne!
Ze zijn aan mekaar gewaagd...maar hun kleine stoere mama, die kunnen ze nog niet af, zenne! Ik laat mij niet doen!
We hebben afscheid moeten nemen van ons allerliefste, en voor ieder van ons aanzien als de lievelingspatiënte, Julia. Zij bracht 17 kinderen op de wereld. Toen haar echtgenoot te horen kreeg dat ze er geen meer mocht baren (hij wilde er 20), liet hij haar zitten, nadat hij ook al op 2 van zijn dochters incest had gepleegd, één ervan werd zelfs zwanger. Buiten dat, kon hij ook geen enkele vrouw met rust laten. Deze altijd goedlachse dame, heeft een héél érg moeilijk leven gehad, sinds haar jeugd. En toch lachte zij iedere dag, ze klaagde NOOIT, alles was goed voor haar en er kon zelfs dikwijls eens een grapje af. En ook al heeft ze zich geen enkele man meer aangetrokken...ook over seks kon ze meelachen. De mensen die mijn verhalen lezen, kunnen zich zeer zeker nog het verhaal herinneren van Julia en de worst die ze voor middageten kreeg voorgeschoteld van het OCMW, die haar eten brachten. "Wat doen ze mij nu nog aan, en dat op mijne leeftijd. Da's precies enen van een Congolees"...enz... Ik wist toen niet meer waar ik het had van plezier. Ik hoorde dat ook mijn andere collega's zoveel lol met haar hadden. Op een keer had ik de laten en we kwamen er 2 maal daags. "Moet je eens kijken wat ik van één van mijn zoons heb gekregen." Dat was een jumpende minipenis...en toen dat ding niet meer vooruitsprong, lachtten we ons te pletter...en dan sprong dat ineens weer op. Ik schreef ook het verhaal van de ziekenzorg, dat een zekere Julia, met dezelfde familienaam gestorven was, iedereen dacht dat zij dat was. Zij komt daar die zaal binnen en iedereen dacht dat ze een spook zagen. Wel...ik had maandag de laten en ik verheugde mij al op mijn weerzien met Julia. Sinds ik mijn vast toertje niet meer heb, zag ik haar zo vaak niet meer. Ik verheugde mij ook op het lekker tasje koffie en koekjes die we ALTIJD bij haar kregen. Op de laten hebben we daar zeker geen tijd voor, maar voor Julia maakte ik een uitzondering, tijd of niet, kon mij niet schelen. De buren spraken mij aan toen ik daar toe kwam. Ze vertelden dat er een ambulance was geweest en 3 van haar zoons waren die achterna gereden. Ze spraken van een hersenbloeding...en ik hield mijn hart al vast. Ze is dezelfde avond overleden. Ik weet nog, toen ik dagelijks bij haar kwam, dan kreeg zij bloedverdunners bij de vleet...marevan en fraxiparinne. De dokter had dat eens een tijd gestopt, die fraxie's, maar niet voor lang. Teveel bloedverdunners is nooit goed. Inspuitingen voor een tijdje in combinatie met marevan, ok...maar toch geen jaren aan een stuk zeker! Kléredokter verdoeme! ja, ik weet het, Julia was niet meer van de jongste...maar toch!
Ik neem afscheid van een vrouw met een GROOT hart. Zij bleef haar geloof trouw, een vrouw apart! Ondanks de vele tegenslagen die haar leven hebben getekend, leefde ze met humor gevulde dagen. Julia, je hebt énorm veel voor ons betekend! Wij sluiten je in ons hart een speciaal plaatsje voor jou voor die vrouw apart, voor die goedhartige en steeds lachende vrouw!
Ik ben er nogal laat mee om het op mijn blog te zetten, we zijn nu al de 4de maart... Wim voelde zich niet zo goed, hoest veel, en ik was wat moe, een boekje gelezen...we hebben het rustig gehouden. We zijn naar Make gereden en zij had speciaal voor Wim zijn verjaardag gekookt, frietjes met kippefilétjes...mmm!
Dat doet ze ieder jaar op Wim zijne verjaardag en ik kon ervan mee profiteren...het is dus neig plezant als Wim verjaard ! En we waren nogal laat thuis.
Roger was er pas later, die was 3-band gaan spelen in Oostende...en van de 65 mensen is hij er als de winnaar uitgekomen, hij won 350 en een tinnen schaal. Dus PROFICIAT Roger en DIKKE PROFICIAT schattie, van mij en de boys DIKKE XXX
Ik heb er mijn vinger kunnen opzetten...nee, niet op het attributje van Jean (Hoewel dat juist bedekt zou zijn met mijn pink, zoals hij ons zelf opbiechtte te Hechtel), maar op de betekenis en de onderliggende lusten en verlangens van zijn droom.
Je weet immers dat het menselijk brein, of het uitspitten van de psyché, een interesse van me is.
Het zal wel met beroepsvorming te maken hebben, dat laat ik in het midden.
Het is niet omdat ik niet als psychiatrisch verpleegkundige tewerkgesteld ben, dat dan de interesse in de materie verdwenen zou zijn.
Nee, deze keer heeft hij niet mijn aandacht getrokken door te beginnen spreken over zijn lichamelijk gebrekje, maar wél aan de psychische kant ervan.
Beste Jean, ik ga mij nu tot jou richten en je proberen te helpen.
Ik vroeg mij af "waarom droomt een man over zijn goede vriendinnen?"...dat is normaal, dat doet iedere gezonde man wel eens, tot daartoe maakte ik mij nog geen zorgen.
Maar "waarom droomt een man over zijn goede vriendinnen in de gedaante van sexy begijntjes?"...daar zat het probleem.
Wel, lieve vriend, ik ben dat in het belang van het behoudt van je psychisch welzijn, eens beginnen te analyseren.
Ten eerste moet je wel een fanatiek godsdienstige opvoeding hebben gehad, dat je niet kan zwijgen over God de Heer en alles wat met het geloof te maken heeft, zoals begijntjes.
Als tweede punt merk ik op, dat je een zéér strenge opvoeding hebt gekend, met een taboe rondom seks, er werd niet over gepraat, je moest het zelf ontdekken.
Ik weet het, zo zijn vele mensen opgevoed en die zijn er niet seksueel gefrustreerd uitgekomen.
Maar jij kan 'godsdienst' en 'seks' niet los van mekaar kan zien.
Jij associeert begijntjes met seks...je vriendinnen als sexy begijntjes, en wie weet wat nog allemaal.
Tot hiertoe leek mijn redenering wel logisch...maar er ontbrak nog iets aan.
"Wat was dan de oorzaak van je frustratie?"
Je attributje, natuurlijk!
Je schreef het immers zelf in je gedicht "Hij verandert niet, blijft klein geschapen. Bid God, laat de vrouwen verschieten en hem aangapen"
En daar viel mijn eurootje...dat 'aangapen' van vrouwen.
Je had gedroomd dat we ergens aan een straathoek je 'grote aanhangsel' in de mond hadden genomen, verkleed als sexy begijntjes.
We hebben waarschijnlijk onze monden open getrokken te Hechtel, Jean...maar in een geheel andere context.
Toen je ons dat courgetteke liet zien en ons opbiechtte hoe klein van omvang en grootte hij wel was...zijn we geschrokken, en zullen we daar voor je met open mond hebben gestaan.
Als dat waar is Jean, dat geef ik je in naam van ons beiden onmiddelijk onze excuses, dat is onvergeeflijk zoiets.
We hadden je niet één of ander menu van libido-opwekkende groenten en fruit mogen geven, maar we hadden moeten zien dat het fout met je ging.
We hadden je als goede vriendinnen moeten opvangen en beter moeten luisteren naar je verhaal.
Daar zijn we tekort in geschoten, en dat beseffen we nu ten volle.
Nee, we hebben het erger gemaakt.
Je begreep ons verkeerd en je zag ons ineens als twee wulpse begijntjes...daar zijn we de mist in gegaan.
Sorry voor ons gebrek aan empathie, het zal niet meer gebeuren, dat beloven we je.
Hieronder een beetje troost...enkele foto's van mannen met hetzelfde probleem als jij...goede vriend...JE STAAT ER NIET ALLEEN VOOR, ER BESTAAN NOG ZULKE MANNEN...dus schaam je niet, alstublieft!
Met wat ben je dan beter?
Ik kan me wel voorstellen dat je de tips van Magda ten zeerste kon waarderen en dat je er als dank een gedicht over schreef.
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
