Dit was onze wijk zo'n 3 jaar geleden, denk ik (de foto is blijkbaar in 2006 verwerkt)
Wij kochten onze grond in juni 2005 en we zijn verhuisd in mei 2006...en dan waren ze al aan 't bouwen in de wijk en waren de straten ook al aangelegd.

Mocht men er nu een foto van nemen, dat zou een GROOT verschil maken, denk ik.
Denk ik?...ik ben er zeker van!
Hoeveel huizen er nu al rechtstaan en hoeveel gezinnen al in hun huizen wonen, dat weet ik niet, maar het zijn er al énorm véél...en dat op korte tijd.
Wij wonen aan de linker-onderkant, ter hoogte van het bos...sinds eind mei 2006...bijna een jaar.
Zonder binnendeuren...we hebben bericht gekregen dat ze die op 12 april komen leveren...we leven op hoop...zal gaan tijd worden, zeg!

Toen ik na mijn werkdag op de parking van den bureau kwam...kreeg ik zo'n raar voorgevoel..."kijk hé, straks zegt katrien dat ik..." pffffff en 't was zover...
Ik was nog maar justekes binnen, zei de hoofdverpleegster tegen mij "Sandra, ge moogt donderdag de vroegen doen, toer 3, is dat goed? Debora heeft griep en gij hebt dan recuup 1, hé"...astenblieft hé...wééral 't spek aan mijn been!
Alléé vooruit, ik mag er nu 7 na mekaar doen, want dit weekend heb ik mijn werkend weekend.

We zijn naar de burenbrunch gegaan vannemiddag en we hebben ons echt héél goed geamuseerd.
We zijn te voet naar dat kleuterschooltje gegaan, waar het werd georganiseerd, samen met onze buren Patrick en Peggy.
Toen we daar aankwamen, viel het eerst wel serieus tegen...de accomodatie dan toch.
Ik denk dat de organiseerders verwachtten dat het een 'walking dinner' zou worden, maar dat ging nogal moeilijk, met een bord spek en eieren of een servet gevuld met boterkoeken en een tas koffie in de andere.
We hadden verwacht dat we ergens in een eetzaaltje zouden zitten, maar dat bleek niet zo te zijn...buiten onder een afdak ofwel gewoon in de gang.
Onze straat was volop vertegenwoordigd, maar we zaten overal verspreidt.
Toen we met de meesten in de gang aan één tafel gingen zitten, werd het echt plezant.
Voor herhaling vatbaar, maar dan liefst ergens anders.
We waren wel weer van de laatsten die naar huis gingen.
We leerden nog toffe mensen kennen en er werden plannen gesmeed.
De mannen gaan een fietsclubje organiseren, er zouden al 8 geïnteresseerden zijn, vooral voor mountainbiken (echt iets voor Wim)...

en wij vrouwen...wij gaan gewichtheffen doen...met glazen of tassen ergens in één of ander cafeetje...

Voor de boys was het ook een tof weekend bij hun papa.
Ze waren met hun drietjes aan't kaarten.
Ik denk dat hij de vorige keer zo érg geschrokken is, dat hij nu wel weet dat hij zich met zijn jongens MOET bezighouden, want dat hij hen anders kwijt zal zijn...OEF!
Eind goed, al goed!

We waren niet met zen tweetjes vandaag...Wim zijne pa is ons weer komen helpen.



Nog wat cement aan die buizen gedaan en ook aan de zijkant van ons huis.
De oprit wat egaler gemaakt.
Ze hebben ook een roostertje gekocht en dat aan de verluchting in de WC gehangen.
We gaan morgen de boys afhalen bij hun papa...en ik ben crieus hoe het zal geweest zijn.
Ik hoop echt dat het meeviel voor hen...ik duim!

Ik moest vanmorgen om 9u30 bij de dokter zijn.
Toen ik maandag naar het werk reed, werd ik niet goed.
Het leek alsof ik uren met mijn armen naar boven had gestaan, er zat precies maar weinig bloed in.
Ik was ook draaierig en wat misselijk.
Ik wist dat het geen griep of iets dergelijks was, maar dat er iets met mijn bloeddruk scheelde, en ik zei dat ook tegen de patiënt waar ik toen juist was.
Hij had een polsbloeddrukmeter en ik mocht mijn bloeddruk meten...18,5/12...watte?????????
Ik dacht "Dat kan niet!" en nam hem opnieuw...ook omdat ik weet dat die toestelletjes toch niet zo zuiver meten dan een gewone bloeddrukmeter...en ik had ineens 16,5/11.
Ik belde naar mijn hoofdverpleegster en ze was niet gerust.
Mijn collega die in Beveren woont, waar ik stond, had recuup 1 en ik moest naar haar rijden en haar mijn bloeddruk laten meten, om daarna de toer over te pakken.
Maar ik wist dat zij haar kids juist moest oproepen en naar school moest doen...ik wilde haar niet lastigvallen en ik werktte verder...op mijn gemakske.
Een andere patiënte had ook zo'n digitaal meettoestel en ik had dan een bloeddruk van 15,5/11...nog véél te hoog!
Mijn hoofdverpleegster nam hem ook na den toer met mijn bloeddrukmeter en ik had 14,5/9, hetgeen nog veel was.
Ik ben dan s'avonds naar de dokter gegaan, dan was hij 14/8 en dat was ook nog te hoog voor mijn leeftijd.
Hij beluisterede mij en trok mijn bloed.
Je moet weten dat ik al een onregelmatige hartslag heb sinds wij begonnen met den bouw.
Mijn hart slaat slagen over, niet één keer, maar verschillende na mekaar en ik krijg dan bijna geen zuurstof meer.
"Stress", zei de dokter toen en hij wilde mij kalmeringspillen voorschrijven, waar ik niks van moet hebben.
Wij wonen in mei nu bijna een jaar in ons huis, dus is dat spelletje al zo'n 2 jaar aan de gang...en dan nu die hoge bloeddruk derbij...je kunt u wel voortellen dat het efkes paniek was, zeker hé!
Ik dacht dat ik ijzer of kalium ging tekort hebben, dat het dat was.
Maar nee...mijn bloed is in orde...kan niet beter zijn...cholesterol perfect...lever-gal-pancreastesten okee, ijzergehalte in orde, kalium ook!
Ik heb maandag wel een beta-blokker gekregen, om mijn hartritme op peil te brengen en mijn bloeddruk te laten zakken (is ondertussen ook al in orde)
Het zal weer van de stress zijn, vrees ik...na dat gevalleke met Gio en zijn papa...den bouw waar het niet mee vlot (binnendeurenperikelen)...en diene werkdruk...je zou voor minder tilt slaan, niet?
Ik moet mijn medicatie braaf uitnemen en terug naar hem komen als mijn doosje leeg is...dan zien we wel weer verder, hé!
Dus gene paniek...de dees krijgen ze zo rap nog nie plat, zenne!



In de wachtzaal heb ik zelf voor doktertje gespeeld...'t is te zeggen...toen die brave meneer hoorde dat ik thuisverpleegster ben, begon hij mij over zijn kwalen te vertellen
Hij zei er wel bij dat hij dat normaal niet deed, maar omdat ik in de 'branche' zat, maakte hij een uitzondering.
Ik heb er diene mens dan toch mee geholpen, hé!

Giovanni stuurde gisterenavond al om 23u een sms dat ik hem op school mocht komen afhalen.
De bus was er al terug en ik was echt crieus hoe het in Engeland was geweest.
Hij zit niet graag lang in een bus of een auto, dat viel hem wat tegen, dat steeds lang onderweg zijn...bus...boot...bus...boot...bus, maar de rest van de dagtrip is hem zéér goed meegevallen.
Vooral de burcht in Dover interesseerde hem enorm...en de wapens, natuurlijk hé!
Da's voor jongens het van het.

        



    

  

De kathedraal van Canterbury

    
 
 


     
 

The white clips of Dover

   

Hij nam 46 foto's, en had het digietje niet elke keer zo gehapert, dan waren dat er meer geweest.
Alleen vondt hij het spijtig dat ze niet zoveel tijd kregen om foto's te nemen.
Hij liep achteraan om er toch te kunnen nemen, met als gevolg dat hij niks van de uitleg heeft gehoord.
Hij gaat het nog wel eens opzoeken op internet.
Hij heeft ook slechts 2 foto's van zichzelf laten nemen...ook wel spijtig.
Die paarse pruik heeft hij wel niet durven opzetten fel doen wel, maar het effectief ook doen, da's wat anders.
Ik vind dat hij héél goed overweg kan met een fototoestel, amai!
Ik gaf aan zijn broer eens een wegwerp mee, en die nam foto's van zijn vrienden die hun middenvinger in de lucht staken... , hij was dan wel nog wat jonger toens.
Maar Gio heeft talent, dat bewees hij met zijn foto's...vinden jullie dat ook niet?
Om souvenirs te kopen, kregen ze ook al weinig tijd.
Voor mij heeft hij eentje gekocht...zoooooiets lief!

Een schattig Engels beertjes-sleutelhanger.
Wel spijtig voor Marnick, want die spaart (buiten badeendjes) ook souvenirs vanuit het buitenland.
Maar ik hou mijn beertje, zenne!
Wanneer Marnick volgend jaar met de school naar Zwitserland gaat, kan hij voor zichzelf iets kopen.
Een Eifeltoren van Parijs, heeft hij in ieder geval toch al...da's toch al iets, hé!

Ik ben vandaag eindelijk eens totbij mijne goeie maat Vic geraakt.
We hebben mekaar al een lange tijd niet meer gezien.
Hij woont bij zijn ene zus en zijn andere zus was er ook...ik nam een foto van hun drietjes.

En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook Louis op de gevoelige plaat vast te leggen.

JOEPIE!



Met ons tweetjes...hihi!

Ik moet morgenvroeg rond 4u opstaan.
Giovanni gaat naar Engeland en ze moeten om 5u op school zijn, de bus vertrekt dan.
Ze gaan eerst met de bus naar Calais en dan met de boot naar Dover en canterbury.
Ik ga hem naar school brengen en ga hem rond middernacht weer gaan halen.
Dan ben ik eens een dagje thuis...moet ik evengoed vroeg opstaan...nog vroeger dan wanneer ik ga werken.
Ik ben wel van plan om er weer in te kruipen, zenne!
Ik ga Giovanni mijn ander digitje meegeven, zodat hij veel foto's kan nemen.
Ik hoop maar dat hij het niet verliest...Gio is een sloddervos en vergeetkous, amai!
Hij gaat een pruik opzetten, een paarse krullebol en daar een pet over en een gele zonnebril.
Hij heeft dat afgesproken met ne kameraad van hem die zich ook gaat verkleden.
Jaaaaaa, ik weet het...'t zit in de genen, vrees ik...deze zotte mama heeft het 'zot-zijn' doorgegeven aan haar zoons...
Want dat doet mij denken aan enkel anekdotes van op school, ik denk ergens in het vijfde middelbaar.
We hadden met de ganse klas afgesproken dat we ons gingen verkleden.
Ik en nog een meisje, hadden zich aan hun woord gehouden en waren verkleed, de rest niet, vaneigest hé!



Dat belette ons niet om zo de klas binnen te komen.
We hebben het ons beklaagt, want we mochten onze maskers gedurende de ganse les aanhouden...en warm dat mijn vriendin Sabine dat had 
Dat was bij de 'vampier', een leerkracht die 2 hoektanden had en ons aan een vampier deden denken.
Ze heeft met ons afgezien, want buiten dat verkleden, zijn we ooit eens met 'snoep-vampiertanden' de klas binnen gekomen...een doetje ben ik nooit geweest!
Ik was de clown van de klas...de klas laten lachen was het liefste wat ik deed.
Zo was ik een kei in het maken van spiekbriefjes.
Ik kende mijn les wel, maar omdat je geen enkel woordje mocht vergeten, had ik alle woordjes afgekort of de beginletter genoteerd op een minipapiertje.
Mevrouw Veys (onze klastitularis) betrapte me tijdens een examen en ik moest dat spiekbriefje afgeven.
Op het einde van het examen stak ik een ander omhoog en ik vroeg "Moet je het vervolg ook hebben, mevrouw?"
En toch kreeg ik nog geen nul, hé!
Ik mocht veel van die leerkracht, ze had me graag, denk ik, gelukkig maar.
Ze vroeg sanderendaags "Zeg Sandra, zijt ge zeker dat die briefjes van mijn les waren? Ik heb ze met een vergrootglas bekeken, maar ik kon er niet aan uit, hoor!"
En toen ze het jaar erna een trui kocht van het fabriek waar make werkte en ze haar portemonee nam, zag ik dat spiekbriefje zitten, ze had het bewaard, zeg!
Ik zei "Mevrouw, ge moet dat inkaderen en mijn naam erbij zetten en dat dan boven uw bed hangen."
Ze kon er toch mee lachen.
Ik mocht mij wel voor elk examen bijna gans uitkleden...ze ging vlijtig op zoek naar spiekbriefjes , maar ik heb het bij haar niet meer gedaan.
Wel heb ik met mijn map omhoog voor een ander gezeten, die dan maar over te pennen had.
mevrouw veys kwam toch wel kijken, zeker?
Er plakte een foto van Richard gere in die map en we hadden er een gesprek over...en die achter mij maar schrijven, jong
Na stage te hebben gedaan in een rusthuis, vroeg ik of ik mijn handen nog eens mocht wassen en ze zei dat de zeep in de kast lag.
Dat was een oude kast en ze had er niet bijgezegd dat die vast was.
Dus geef ik daar een snok aan en ik had het slot mee...ik had -2 op gedrag voor 'vernielen van materiaal'...kon ik toch niets aan doen, zeker
Ik mocht echt veel...tot mevrouw Veys mij eens terzijde nam op 't einde van het vijfde middelbaar.



Ze zei "de clown uithangen is plezant, hé Sandra?"
Ikke "ja mevrouw".
"En iedereen lacht erom en heeft enorm veel plezier."
Ikke al giechelend "ja mevrouw."...een beleefd meisje was ik wel, zenne!
"Maar wie krijgt er altijd de straf?"
Ikke "euh...ik mevrouw."
"Sandra, ik heb het drie jaar door de vingers gezien, maar als je zo gaat doorgaan, dan ga ik je moeten buizen voor je gedrag."
OEPS!
In dat jaar zaten we met 14 meisjes in de klas en er waren 7 van gebuisd.
Ik had sjans, mij hebben ze door gelaten.
Ik denk dat ik op tijd met mijn kattekwaad ben gestopt, het was haar menens.
Niemand nam het van mij over...maar saai dat dat zesde jaar was, jongens niet te doen...de tofste meisjes waren allemaal gebuisd.
Het eindejaarsfeest was wel plezant, we waren allemaal verkleed als 'madonna'...knap hé?

 

De leerkracht van biologie kon minder goed op mijn gezicht, denk ik...hihi!
We waren aan 't babbelen over ons 'bloemetje'..."dat van Nicole is een vergeet-mij-nietje...Linda heeft het hare in haar map geplakt, da's een stinkertje"...enz
Op de bank voor de laarkracht stond een plastieken bloem die je volledig kon ontleden.
Ik met mijn franke toot "mevrouw, is dat jouw bloemetje? Heeft uwe man dat geplukt?"
Lap...ik mocht mijn agenda afgeven en had een strafstudie aan mijn been, hé zeg!
En waterproeven mochten we ook niet meer uitvoeren.
In de kookles werd er niet meer met wijn gekookt..."Wie heeft de rest van de wijn uitgedronken?"
Eén voor één staken we onze vinger op...de leerkracht kon er toch om lachen.
Dat zijn weinig verhalen van de vele dingen die we uitstaken, maar het zou een ganse blog in beslag nemen, moest ik dat hier nu allemaal vertellen.
En ik ga toch ver mijn bedje in, zenne of ik kan er morgenvroeg niet uit.

Ik stond in Beveren vandaag, en in kallo, kieldrecht en melsele.
De laatste keer dat ik er stond, moest ik ook naar Kieldrecht, da's 2 keer per week.
Ik schreef er nog over op mijn blog...er was een accident gebeurt vlak aan de brug om naar Vrasene te rijden en ook op de expresweg met grote files als gevolg en ik ben dan via het wegje dat naast de expresweg loop weer naar beveren gereden.
Nu was er vlak aan de brug richting Kieldrecht een accidentje gebeurt, er stond politie.
Ik was ook eerst naar kallo gereden en ik had al een file zien staan, in de richting komende vanuit Vrasene tot voorbij Beveren naar Antwerpen op.
Toen ik op de expresweg zat richting Kieldrecht, zag ik dat de file bijna totin Vrasene stond.
Maar alléé zeg...elke keer dat ik dienen toer heb en dat ik naar Kieldrecht moet, is er iets gebeurd en staat er een file op de expresweg!
Ik nam het risico niet en reed weer via dat baantje dat naast de expresweg loop, toen ik van die patiënte kwam.
Maar wat dacht je...was die file toch wel al opgelost, zeker!
En ik zag ineens een hele brede en grote traktor op mij af komen...ge kunt daar met moeite met één auto passeren...verdoeme toch!

Ik moest uitwijken in de modder...in dikke bandensporen.
Maar ach...moest ik de pech hebben gehad om vast te komen zitten, dan mocht dienen traktor mij eruit trekken, zenne!
Tis toch wel wreed, hé!
Ik vroeg op den bureau of mijn collega's ook dikwijls file hebben als ze dienen toer hebben...maar het overkomt mij blijkbaar maar alleen...moet weer eens lukken, hé!

We hebben ons reuzegoe geamuseerd de zondagavond...

We hebben een spelleke gespeeld met ons viertjes



MENS ERGER JE NIET...
maar mens...we hebben ons geërgerd

Vooral omdat Wimmeke er zijn 'dingen' in had om ons te pakken...en dan liefst juist voor de meet
Maar we hebben ons niet laten doen, zenne!

 

En 't schoonste van al...hij heeft niet één keer gewonnen...
Ik won een keertje en Marnick maar liefst 3 keer!

3 tegen 1... ...we hadden hem!

Zo schoon weer vandaag...het zonnetje scheen mooi tussen de bomen!

De duiven kwamen weer smullen.

Maar op die rare concurrent, die met hun maïs ging gaan lopen, hadden ze niet gerekend!

Wat drank allemaal kan doen.
Een vreemdeling komt in de stad en gaat een bar binnen.
Achter de bar ziet hij een grote ton, die tot de rand is gevuld met 10 eurobiljetten. 
De man schat dat er duizenden euro's inzitten.
Man: "Wat is dat met die ton?" vraagt hij aan de barman.
Barman: "Wel, je moet tien euro betalen en als je drie testen hebt doorstaan, dan krijg je al het geld."
Man: "Wat zijn die drie testen?"
Barman: "Eerst betalen, dat zijn de regels."
De man betaalt en z'n biljet gaat de ton in.
Barman: "OK, dit is wat je moet doen. Eerst moet je een héle literpepertequilla uitdrinken, het geheel in één keer en zonder een spier te vertrekken. Ten tweede, er zit hier buiten aan een ketting een pitbull met een zere kies. Die moet je eruit halen met je blote handen. Ten derde, erzit boven een vrouw van 90 jaar die in haar hele leven nog geen enkelorgasme heeft gehad. Je moet ze laten klaarkomen."
Man: "Wel, ik weet dat ik tien euro heb betaald, maar ik ben geen idioot,ik kan dat niet allemaal doen. Onmogelijk!"
Barman: "Wel, je vroeg het en ik heb het je verteld. Je geld blijft in de ton, dat zijn de regels."
De tijd gaat voorbij, de man drinkt nogal wat en vraagt dan behoorlijkaangeschoten: "Waar is dien tequilla?" *hik* Hij pakt de kroes met beide handen vast en slaat hem in één keer achterover.
Tranen stromen over z'n gezicht, maar hij vertrekt geen spier.
Vervolgens zegt hij: "O-oowKeej en dan na het wwoefffffke, hé."
Hij waggelt naar buiten en spoedig horen de gasten een geweldig gewroet en geschuifel.
Ze horen blaffen, schreeuwen, gillen en grommen, en plots een ijzige stilte.
Juist als ze denken dat de man zeker dood moet zijn,
waggelt hij de bar weer binnen, z'n shirt aan repen en z'n lijf vol beten en schrammen.
"O-oowKeej, lacht hij, "en waar i-is da wwijfff met die zzere tand"

Cluedo ken ik en dat hebben we hier.
Maar dit spelletje zou ik ook wel eens willen spelen.

Hééééérlijk, zo'n weertje!
De vogeltjes komen genieten in onze tuin...van de zaadjes en maïs die ze krijgen.
Mijn boys komen genieten in onze tuin...en spelen met de buurtkinderen.
Mijn ventje komt genieten in onze tuin...om houten paletten te verzamelen die hij mijn make heeft belooft om stoofhout van te maken...en om onze enige boompjes te snoeien.
En de buren komen buiten genieten...een echte verandering als wanneer het slecht weer is...amai!
Dan zie je geen kat op straat (buiten die rosse en die witte van de buren)
Nu was het burenbijeenkomst in onze straat...en we zijn er ook bij gaan staan.
Er is volgend weekend een 'burenbrunch' georganiseerd en ze vroegen of wij ook afkomen.
Natuuuuuuuurlijk...vaneiiiiigest da!
Er zijn sinds onze verhuis in mei vorig jaar, al een heleboel geburen bijgekomen.
Gisteren is er weer een familie naar hun nieuwe huisje verhuist...normaal was dat voor november vorig jaar voorzien.
De perikelen van het bouwen hebben hen niet met rust gelaten...ook hun lotgenoten (van dezelfde bouwfirma) naast hen zijn ervan gespaard gebleven.
Ik denk dat we volgende week zondag straffe verhalen te horen gaan krijgen.
En dat hopelijk onder een stralende zon EN met een goeie frisse duvel in onze handen, genietend van al dat lekkers.

Er is iets mis met mijn gastenboek.
Ik weet niet wat jullie zien, maar ik zie niet alle berichten.
Het onderste bericht is van Etiënne, die mij een prettig weekend wenst, alle andere eronder, kan ik niet zien, noch kan ik opzij scrollen en is het beeld superbreed.
En Etiënne zijn bericht staat buiten de kader.
Ik zal eens via personaliseren gaan zien, hopelijk is het daar beter!

Waarom ik het de laatste tijd zo druk had en om de haverklap naar Dendermonde en lebbeke moest, had een reden.
De jongens gingen niet graag meer naar de papa, en dan vooral Giovanni niet.
Hij heeft nooit een band met hen gehad en tijdens de bezoeken die om de 14 dagen in het weekend gebeurden, trok hij zich niet veel van hen aan.
Het kwam zelfs zover, dat hij hen thuis liet terwijl hij op stap ging, tot een uur of 2 in de morgend.
De jongens vertelden mij dat en ik was in alle staten!
Ik confronteerde mijn ex-man met dit feit en dreigde ermee de jongens te komen halen, indien dit weer zou gebeuren, in aanwezigheid van de politie.
Ik dacht dat het hem had afgeschrikt...maar kort na Nieuwjaar hoorde ik dat hij dat erna nog 2 keer had gedaan, één keer zelfs vanaf 13u s'middags (hij zei dat hij naar de winkel ging) tot 3u45 's nachts.
En dat was ook de druppel voor Giovanni...hij wilde niet meer op bezoek bij zijn papa en vroeg mij om mij in te lichten wanneer hij feitelijk zelf kan beslissen.
Ik ging eerst om info naar de maatschappelijke cel van de politie van St-niklaas (foute zet) en ik liet hen hun verhaal doen, met de vraag wat ik daar tegen kon doen.
"Niets", was het antwoord.
"We halen geen kinderen meer buiten met de politie, teveel trauma's", dat kon ik nog begrijpen.
"Als je mama jullie thuishoudt en jullie papa dient een klacht in, dan hangt er een gevangenisstraf van 6 maanden boven haar hoofd, want je bent verplicht tot je 18 jaar naar je papa te gaan", en ook "Uw zoon is bijna 15 jaar...dat is feitelijk de leeftijd dat zij al mogen gaan babysitten, dus waarom niet op zijn broertje van 11 jaar"...dat kon ik minder goed begrijpen.
"Mevrouw, om 13u zeggen 'ik ga naar de winkel', om dan rond 3u45 onder de morgend thuis te komen, dat noem ik geen babysitten, zenne!"...daar moest ze mij dan uiteidelijk toch gelijk in geven.
Ik ben dan zonder de boys (ze zouden van die trut al een trauma krijgen, geen tweede keer) naar het sociaal centrum geweest, die mij in den tijd geholpen hebben met het schrijven van mijn brief voor scheidingsaanvraag naar de vrederechter.
Bij die mevrouw heb ik veel meer en betere info gekregen en daar ging ik met een veel beter gevoel naar buiten.
Ik had het adres en telefoonnummer van de jeugdrechtbank, dus ik de griffier gebeld, wat er allemaal in zo'n verzoekschrift moet staan.
Ik moest naar Dendermonde om een kopie van Gio's geboorte-akte (hij's daar geboren), naar Lebbeke (dat niet op dezelfde dag open was) om een bewijs van woonst van de tegenpartij, mijn ex dus.
Naar St-Niklaas om dat bewijs van woonst voor Gio, dat samen met enkele kopie's van de brief en een kopie van ons vonnis van de scheiding, moest te Dendermonde op de jeugdrechtbank terrechtkomen.
Ik had ook een afspraak met een advocaat van het OCMW, die gratis juridisch advies verstrekte.
Hij zei dat de jeugdrechtbank méér dan voldoende zijn werk heeft, en dat ik alles beter persoonlijk naar daar kon brengen en 52 euro best ter plekke kon betalen, dat zou de procedure versnellen...en dat deed ik dus.
Ik had eerst wel 20 keer aan Gio gevraagd of hij absoluut zeker was van zijn beslissing...hij antwoordde steevast JA en Marnick zou nog 3 jaar wachten, om dan ook hetzelfde te doen.
Ik wilde wél dat mijn ex hiervan op de hoogte was, wat er boven zijn hoofd hing.
Zijn vader was al op de hoogte (dacht ik), Gio had al met hem gepraat, en gevraagd om het nog te verzwijgen, hetgeen hij had gedaan.
Maar toen ik hem zondag belde, met de melding wat we van plan waren, en of hij daar bij kon zijn, omdat we niet wisten hoe mijn ex zou reageren...viel hij uit de lucht (had Gio verkeerd begrepen) en had mijn ex-schoonmoeder het naar haar zoon gebeld en ik kreeg een foon met vraag naar uitleg.
De jongens zaten alleen thuis bij hem, hij was gaan carten met zijn nieuwe vriendin (de boys hadden geen zin om mee te gaan)
Ik verwittigde de jongens, dat ik om 17u naar hem moest komen, omdat ik erbij wilde zijn als hij thuiskwam.
En de jongens ook, die al met schrik zijn thuiskomst zaten af te wachten...maar ik en Wim stonden paraat van zodra hij zijn oprit opreed...tot opluchting van de jongens, natuurlijk.
Mijn ex reageerde wel anders dan dat wij hadden verwacht, helemaal niet de stormdende tornado met woordenwaterval, zoals we van hem gewoon zijn.
Maar als gekwetste vader die op het punt stond zijn zoon te verliezen...en Gio was hard voor hem.
Ik ook eerst, want je kids thuislaten en dan uitgaan, tijdens hun ouderbezoek, zoiets doe je niet.
De meeste vaders houden zich met hun kids bezig, doen hun eigen ding niet steeds, zijn geen egoïsten, tellen niet na wat hun kids heb dat weekend of die week hebben gekost, zeggen hen hoe graag zij hen wel zien, knuffelen hen...mijn ex niet!
Hij zei wel dat, indien het zou voorkomen voor de jeugdrechter, Gio nooit meer voor gelijk wat naar hem moest komen.
Gio hield eerst voet bij stuk en somde zijn fouten op (hetgeen een narcist normaal gezien moeilijk kan verkroppen)...en ik dan nog over zijn leugens...het ontkennen van het uitgaan...dat ik wél mijn zoons geloof...dus gaf hij uiteindelijk toch toe, van één keer.
Uiteindelijk brak hij en begon hij te wenen.
Gio (klein hartje) ook...en ik bijna (ook een klein hartje)...maar toch vroeg Gio zich af of het geen comedie was, omdat hij weet dat zijn vader kan wenen wanneer hij dat wil...Marnick kan dat ook.
Ik denk toch dat het nu gemeend was, ze zijn in mekaars armen geëindigd, al wenend en mijn ex zei EINDELIJK eens dat hij Gio graag ziet.
Eind goed al goed...en mijn ex zijn nieuw vriendinnetje van nog net geen 21 jaar, kwam het ijs breken door over haar stoten te vertellen...we hebben dan nog hartelijk gelachen , een nog zotter geval dan ikke.
Wim had een paar sigaretjes van haar gekregen, want die zat ondertussen in de auto te wachten, hé!
Ik heb Wim dan ook binnen geroepen, natuurlijk.
Ik heb al naar de jeugdrechtbank gebeld en geschreven, om het verzoekschrift weer in te trekken.
Hopelijk leerde hij nu een les, want hij hoorde dat het ook van Marnick uit kwam, dat hij zeker niet goed bezig was.
Zijn grootouders zou Gio wel missen, maar die waren bij ons welkom.
En als 'oudere' gast, zou hij hen metdertijd wel zelf kunnen gaan bezoeken, dat wilde hij althans doen.
Een lange tekst...ik weet het...maar het moest me eens van het hart.
Toen we thuiskwamen, waren de boys allebei gelukkig en hoopvol naar de toekomst toe.
Ik nam er foto's van...dit doen ze als ze ruzie maken...maar ook om te dollen...en ga dan maar opzij als die 2 beren dat doen, zenne!

 

Ze zijn aan mekaar gewaagd...maar hun kleine stoere mama, die kunnen ze nog niet af, zenne! Ik laat mij niet doen!

We hebben afscheid moeten nemen van ons allerliefste, en voor ieder van ons aanzien als de lievelingspatiënte, Julia.
Zij bracht 17 kinderen op de wereld.
Toen haar echtgenoot te horen kreeg dat ze er geen meer mocht baren (hij wilde er 20), liet hij haar zitten, nadat hij ook al op 2 van zijn dochters incest had gepleegd, één ervan werd zelfs zwanger.
Buiten dat, kon hij ook geen enkele vrouw met rust laten.
Deze altijd goedlachse dame, heeft een héél érg moeilijk leven gehad, sinds haar jeugd.
En toch lachte zij iedere dag, ze klaagde NOOIT, alles was goed voor haar en er kon zelfs dikwijls eens een grapje af.
En ook al heeft ze zich geen enkele man meer aangetrokken...ook over seks kon ze meelachen.
De mensen die mijn verhalen lezen, kunnen zich zeer zeker nog het verhaal herinneren van Julia en de worst die ze voor middageten kreeg voorgeschoteld van het OCMW, die haar eten brachten.
"Wat doen ze mij nu nog aan, en dat op mijne leeftijd. Da's precies enen van een Congolees"...enz...
Ik wist toen niet meer waar ik het had van plezier.
Ik hoorde dat ook mijn andere collega's zoveel lol met haar hadden.
Op een keer had ik de laten en we kwamen er 2 maal daags.
"Moet je eens kijken wat ik van één van mijn zoons heb gekregen."
Dat was een jumpende minipenis...en toen dat ding niet meer vooruitsprong, lachtten we ons te pletter...en dan sprong dat ineens weer op.
Ik schreef ook het verhaal van de ziekenzorg, dat een zekere Julia, met dezelfde familienaam gestorven was,
iedereen dacht dat zij dat was.
Zij komt daar die zaal binnen en iedereen dacht dat ze een spook zagen.
Wel...ik had maandag de laten en ik verheugde mij al op mijn weerzien met Julia.
Sinds ik mijn vast toertje niet meer heb, zag ik haar zo vaak niet meer.
Ik verheugde mij ook op het lekker tasje koffie en koekjes die we ALTIJD bij haar kregen.
Op de laten hebben we daar zeker geen tijd voor, maar voor Julia maakte ik een uitzondering, tijd of niet, kon mij niet schelen.
De buren spraken mij aan toen ik daar toe kwam.
Ze vertelden dat er een ambulance was geweest en 3 van haar zoons waren die achterna gereden.
Ze spraken van een hersenbloeding...en ik hield mijn hart al vast.
Ze is dezelfde avond overleden.
Ik weet nog, toen ik dagelijks bij haar kwam, dan kreeg zij bloedverdunners bij de vleet...marevan en fraxiparinne.
De dokter had dat eens een tijd gestopt, die fraxie's, maar niet voor lang.
Teveel bloedverdunners is nooit goed.
Inspuitingen voor een tijdje in combinatie met marevan, ok...maar toch geen jaren aan een stuk zeker!
Kléredokter verdoeme!
ja, ik weet het, Julia was niet meer van de jongste...maar toch!

Ik neem afscheid van een vrouw
met een GROOT hart.
Zij bleef haar geloof trouw,
een vrouw apart!
Ondanks de vele tegenslagen
die haar leven hebben getekend,
leefde ze met humor gevulde dagen.
Julia, je hebt énorm veel voor ons betekend!
Wij sluiten je in ons hart
een speciaal plaatsje voor jou
voor die vrouw apart,
voor die goedhartige en steeds lachende vrouw!

Voor straks...



Slaap zacht!
En ook...