Mijn job heeft ook zijn grote voordelen...da's zeker...en dat mocht ik vanmorgenvroeg om 6u40 (5u40 winteruur) al ondervinden!
Nee, niet het vroeg moeten opstaan en in het donker een adres moeten zoeken...ook niet de jeugd die net vertrekken vanuit de dancings en die zien tegenhouden door de politie voor kontrole...maar!
Ik moest gisterenmorgend een verzorging doen bij een jonge gast van nog geen 26 jaar.
Hij had zich nog graag een douche genomen, maar hij werd verrast door het vroege uur, omdat mijn collega had gezegd dat ik er pas vanaf 7u ging zijn.
Deze morgen had hij zich wél een douche kunnen nemen en hij kwam met ontbloot bovenlijf de living binnen...mmm...hij stak zijn broek af (wel met zijn rug naar mij) en hij ging op zijn buik in de zetel liggen...mmm...schoon ventje.
Awel...mijnen dag was goed...hihi!



Donderdag kwam ik bij één van onze patiënten en haar man wil de traditie van zijn familie verder zetten, hij draagt een schotse rok.
Hij had zijn vals gebit niet in en zijn vrouw lachte erom "Haha, zonder tanden!"
Ik ben toch een crieuze van aard hé, dus vond ik het de gelegenheid om een vraag te stellen, die ik mij al een tijd afvroeg.
"En heb je een onderbroek aan onder je rok?"
"Nee" was zijn antwoord, zeg!
Zijn vrouw had er veel plezier om en zij "Alléé, hef je rok eens omhoog en laat het eens zien!"
Ik "Neenee, da's niet nodig!"
Dan vertelde hij dat hij eerst een onderbroek droeg, maar dat een verkoper in een winkel hem aansprak, hij had zijn rok niet goed aan.
Die bleek nog tussen zijn onderbroek te zitten, en sindsdien dus...

Diezelfde dag zei een jonge patiënte tegen mij "Ik lig hier al voor je klaar, ik ben helemaal van jou!"
We bekeken mekaar eens en we schoten in de lach.
"Welja, 't zou veel beter zijn, moest gij ne knappe verpleger zijn, hé!" verbeterde ze zichzelf.
"Ja, en gij een knap gastje."
Maar zo kwam er wel een tof gesprek op gang, natuurlijk...en maar tetteren en dan je haasten naar de volgende patiënt.
Zo was dat vanmorgen ook...te Stekene een tof koppel ontmoet, waar ik nu voor de 5de keer binnenkwam.
Ik kon bijna niet weg, vers geperst appelsiensap gekregen en een vers tasje koffie, 't was toch niet superdruk...en dan zitten luisteren naar hun reisverhalen, tot in het Oostblok (De vroegere DDR) en Rusland, met een camper volgestouwd met gerief om die arme mensen daar te helpen.
Dat deden ze 5 keer, ze kwamen zelfs in de gazet, totdat ze hoorden zeggen dat de Russische mafia mensen als zij overvielen.
Die vrouw liet ook familiefoto's zien van vroeger, ze zijn dit jaar 50 jaar getrouwd.
Als ik het vervolg van hun verhalen wil horen, want ik moest nog verder werken, dan mag ik eens gerust afkomen.
De verzorging loopt ten einde, dus moeten we er niet lang meer naartoe.
DAT zijn nu eens echte voordelen aan mijn job, zie!

Ik heb mijn werkweekend achter de rug nu, sé!
Vrijdag kwam ik bij patiënten buiten en ik hoorde een scherp gepiep.
Ik keek naar beneden en ik zag een klein kuikentje dat tussen riet geklemd zat en probeerde vrij te geraken.


De mama, een zwarte kip, liep daar wat verder rond met de rest van haar kroost, gele en zwarte kuikentjes...echt knap om te zien, maar om het achterkomertje leek ze zich niet ongerust te maken...ik daarentegen...!
Ik ging het arme beestje helpen, maar toen ik het liet lopen, kon het niet op haar pootjes staan.
Ik merkte dat de dochter van die patiënte me vanuit het raam raar stond aan te gapen, ik die daar gebukt neerzat, en ze kwam zien.
Ik stond al op het punt op dat kuikentje mee naar huis te pakken, omdat de kloeke mama het niet meer aanvaarde en er zelfs op ging staan en trappen.
Uiteindelijk is het toch goed gekomen, het beestje gaf niet op en kon zich onder de moeder verschransen, die dan toch was gaan zitten om de andere kuikenkids een beschutting te bezorgen.
Het beestje zal oververmoeid zijn geweest, denk ik en ik hoopte dat het nu wat kon slapen.
Ik was gerustgesteld en dan pas kon ik verder gaan werken.
In Ex-Joegoslavië nam ik bijna een loslopend hondje mee, een schilpad dat we vrij in de bossen vonden én een haas die gewond was.
Mijn ex-man heeft mij kunnen tegenhouden, omdat we op weg waren naar Griekenland en dus nog veel landgrenzen over moesten.
Ik kan geen dieren zien lijden, dat is nu eenmaal zo.
Ik ben bang van spinnen, maar ik zag een tekenfilm over een spin die stierf en ik sloeg aan het huilen

Hier in de wijk is het weer een beestenboel.
Er vliegen niet alleen duiven rond, maar ook eenden komen graag bij ons vertoeven.
We passeerden hen langs de ingang van de wijk en ze zaten zonder water.
Giovanni vondt er niet beter op dan mijn fles evian voor hen uit te gieten...en hij nam mijnen digie om een paar foto's te nemen.
Die krijgt dat al van mij...straks gaat hij ook nog ene willen hebben om alles en nog wat te gaan fotograferen, zoals ik



De muisjes werden ook weer verwend.
Ik en Giovanni zijn naar den boerenbond gegaan en we kochten hen een nieuw huisje...een plastieken deze keer, omdat hun houten huisje al serieus begon te stinken.
De kartonnen doos waar dat inzat, stond hen ook wel aan.
En het nieuws interesseerde hen ook al, vooral de reclameblokken

Vandaag ben ik met de boys naar Temse gereden om een smos te gaan eten.
Wim en zijne pa waren de puitjes in het wctje aan het dichtmaken en de muren aan't afschuren, om al de grondlagen verf te kunnen aanbrengen.
Blijkbaar is ons huis toch niet zo goed bezet als dat wij dachten.
Wim zijn broer kon direct beginnen verven en moest helemaal niets opvullen en afschuren.
Zij werden haast zot door die 2 tieners en dus heb ik hen van de last verlost.
We zijn ook eens naar de zeeman gegaan en daar konden ze hun energie loslaten...
Ik denk dat ze willen gaan vissen, aan de hoedjes te zien
Ik dacht dat het voor de grap was dat ze die zotte hoedjes opzetten...Marnick wilde dat toch wel, zeker!

Ik ga nu bijna mijn bedje in, want ik moet er morgen extra vroeg uit.
Wij vertrekken in het weekend altijd om 6uur, maar nu gaat dat feitelijk 5 uur zijn, hé!
Dus om er morgen toch een béétje fris uit te zien...slaap zacht en tot morgen!
En vergeet jullie wekkers en horloges geen uur vooruit te zetten...hopelijk vergeten onze patiënten dat ook niet te doen!

We hadden gisteren een jarige!
Ons make haar vriend Roger is verjaard!
Hij werd 61 jaar!

DIKKE PROFICIAT!

...maar nog niet voor mij...er komt nog een klein stukske aan mijn werkweek...
en het vervelende is...
we gaan in de nacht van zaterdag op zondag een uur minder slaap hebben gehad...
we moeten onze wekkers een uur verder zetten de zaterdagnacht...boehoe!

Maar toch wens ik jullie en onszelf een

Prettig weekend!

Het is me wat van tegenstrijdigheden te Sint-Niklaas.
Eerst weigerden 3 paren om zich door onze wethouder Wouter Van Bellingen, te laten trouwen...en deze woensdag zijn er 626 paren in het huwelijk getreden...of lieten zich hertrouwen.
De weigering was gebaseerd op de huidskleur van 'onze' Wouter...het 'massahuwelijk' was een protest tegen racisme.
Toen bekend werd dat 3 koppels weigerden om zich door hem te laten trouwen, kwamen een grote hoeveelheid aanmeldingen bij de burgelijke stand van mensen die juist wél door Wouter wilden worden getrouwd. 
Zijn vrienden besloten hierop een massa-bruiloft te organiseren op 21 maart, de internationale dag tegen racisme. 
Behalve dat heel België zich opeens door de wethouder wilde laten trouwen, kwamen er zelfs ook aanmeldingen uit het buitenland.
Televisieploegen uit de hele wereld waren op de grote Markt in Sint Niklaas aanwezig om de happening vast te leggen. 
Want behalve de grootste trouwpartij kon men er ook getuige zijn van de grootste groepsknuffel, de grootste trouwfoto, het grootste multiculturele dessertbuffet en de grootste openingsdans.
Ik heb het niet persoonlijk gezien, maar een collega van mij is nog een stukje taart gaan eten.
Wouter Van Bellingen komt oorspronkelijk van Rwanda, maar hij werd door een Vlaams koppel geadopteerd...so what?
Waarom mag hij zijn job niet uitoefenen?
Juist omdat hij een donkere huidskleur heeft?
Willockx (onze Burgemeester) heeft hier niet aan toegegeven..."Dan trouwen jullie maar niet, er komt geen vervanger!"...en gelijk heeft hij!

Dit was onze wijk zo'n 3 jaar geleden, denk ik (de foto is blijkbaar in 2006 verwerkt)
Wij kochten onze grond in juni 2005 en we zijn verhuisd in mei 2006...en dan waren ze al aan 't bouwen in de wijk en waren de straten ook al aangelegd.

Mocht men er nu een foto van nemen, dat zou een GROOT verschil maken, denk ik.
Denk ik?...ik ben er zeker van!
Hoeveel huizen er nu al rechtstaan en hoeveel gezinnen al in hun huizen wonen, dat weet ik niet, maar het zijn er al énorm véél...en dat op korte tijd.
Wij wonen aan de linker-onderkant, ter hoogte van het bos...sinds eind mei 2006...bijna een jaar.
Zonder binnendeuren...we hebben bericht gekregen dat ze die op 12 april komen leveren...we leven op hoop...zal gaan tijd worden, zeg!

Toen ik na mijn werkdag op de parking van den bureau kwam...kreeg ik zo'n raar voorgevoel..."kijk hé, straks zegt katrien dat ik..." pffffff en 't was zover...
Ik was nog maar justekes binnen, zei de hoofdverpleegster tegen mij "Sandra, ge moogt donderdag de vroegen doen, toer 3, is dat goed? Debora heeft griep en gij hebt dan recuup 1, hé"...astenblieft hé...wééral 't spek aan mijn been!
Alléé vooruit, ik mag er nu 7 na mekaar doen, want dit weekend heb ik mijn werkend weekend.

We zijn naar de burenbrunch gegaan vannemiddag en we hebben ons echt héél goed geamuseerd.
We zijn te voet naar dat kleuterschooltje gegaan, waar het werd georganiseerd, samen met onze buren Patrick en Peggy.
Toen we daar aankwamen, viel het eerst wel serieus tegen...de accomodatie dan toch.
Ik denk dat de organiseerders verwachtten dat het een 'walking dinner' zou worden, maar dat ging nogal moeilijk, met een bord spek en eieren of een servet gevuld met boterkoeken en een tas koffie in de andere.
We hadden verwacht dat we ergens in een eetzaaltje zouden zitten, maar dat bleek niet zo te zijn...buiten onder een afdak ofwel gewoon in de gang.
Onze straat was volop vertegenwoordigd, maar we zaten overal verspreidt.
Toen we met de meesten in de gang aan één tafel gingen zitten, werd het echt plezant.
Voor herhaling vatbaar, maar dan liefst ergens anders.
We waren wel weer van de laatsten die naar huis gingen.
We leerden nog toffe mensen kennen en er werden plannen gesmeed.
De mannen gaan een fietsclubje organiseren, er zouden al 8 geïnteresseerden zijn, vooral voor mountainbiken (echt iets voor Wim)...

en wij vrouwen...wij gaan gewichtheffen doen...met glazen of tassen ergens in één of ander cafeetje...

Voor de boys was het ook een tof weekend bij hun papa.
Ze waren met hun drietjes aan't kaarten.
Ik denk dat hij de vorige keer zo érg geschrokken is, dat hij nu wel weet dat hij zich met zijn jongens MOET bezighouden, want dat hij hen anders kwijt zal zijn...OEF!
Eind goed, al goed!

We waren niet met zen tweetjes vandaag...Wim zijne pa is ons weer komen helpen.



Nog wat cement aan die buizen gedaan en ook aan de zijkant van ons huis.
De oprit wat egaler gemaakt.
Ze hebben ook een roostertje gekocht en dat aan de verluchting in de WC gehangen.
We gaan morgen de boys afhalen bij hun papa...en ik ben crieus hoe het zal geweest zijn.
Ik hoop echt dat het meeviel voor hen...ik duim!

Ik moest vanmorgen om 9u30 bij de dokter zijn.
Toen ik maandag naar het werk reed, werd ik niet goed.
Het leek alsof ik uren met mijn armen naar boven had gestaan, er zat precies maar weinig bloed in.
Ik was ook draaierig en wat misselijk.
Ik wist dat het geen griep of iets dergelijks was, maar dat er iets met mijn bloeddruk scheelde, en ik zei dat ook tegen de patiënt waar ik toen juist was.
Hij had een polsbloeddrukmeter en ik mocht mijn bloeddruk meten...18,5/12...watte?????????
Ik dacht "Dat kan niet!" en nam hem opnieuw...ook omdat ik weet dat die toestelletjes toch niet zo zuiver meten dan een gewone bloeddrukmeter...en ik had ineens 16,5/11.
Ik belde naar mijn hoofdverpleegster en ze was niet gerust.
Mijn collega die in Beveren woont, waar ik stond, had recuup 1 en ik moest naar haar rijden en haar mijn bloeddruk laten meten, om daarna de toer over te pakken.
Maar ik wist dat zij haar kids juist moest oproepen en naar school moest doen...ik wilde haar niet lastigvallen en ik werktte verder...op mijn gemakske.
Een andere patiënte had ook zo'n digitaal meettoestel en ik had dan een bloeddruk van 15,5/11...nog véél te hoog!
Mijn hoofdverpleegster nam hem ook na den toer met mijn bloeddrukmeter en ik had 14,5/9, hetgeen nog veel was.
Ik ben dan s'avonds naar de dokter gegaan, dan was hij 14/8 en dat was ook nog te hoog voor mijn leeftijd.
Hij beluisterede mij en trok mijn bloed.
Je moet weten dat ik al een onregelmatige hartslag heb sinds wij begonnen met den bouw.
Mijn hart slaat slagen over, niet één keer, maar verschillende na mekaar en ik krijg dan bijna geen zuurstof meer.
"Stress", zei de dokter toen en hij wilde mij kalmeringspillen voorschrijven, waar ik niks van moet hebben.
Wij wonen in mei nu bijna een jaar in ons huis, dus is dat spelletje al zo'n 2 jaar aan de gang...en dan nu die hoge bloeddruk derbij...je kunt u wel voortellen dat het efkes paniek was, zeker hé!
Ik dacht dat ik ijzer of kalium ging tekort hebben, dat het dat was.
Maar nee...mijn bloed is in orde...kan niet beter zijn...cholesterol perfect...lever-gal-pancreastesten okee, ijzergehalte in orde, kalium ook!
Ik heb maandag wel een beta-blokker gekregen, om mijn hartritme op peil te brengen en mijn bloeddruk te laten zakken (is ondertussen ook al in orde)
Het zal weer van de stress zijn, vrees ik...na dat gevalleke met Gio en zijn papa...den bouw waar het niet mee vlot (binnendeurenperikelen)...en diene werkdruk...je zou voor minder tilt slaan, niet?
Ik moet mijn medicatie braaf uitnemen en terug naar hem komen als mijn doosje leeg is...dan zien we wel weer verder, hé!
Dus gene paniek...de dees krijgen ze zo rap nog nie plat, zenne!



In de wachtzaal heb ik zelf voor doktertje gespeeld...'t is te zeggen...toen die brave meneer hoorde dat ik thuisverpleegster ben, begon hij mij over zijn kwalen te vertellen
Hij zei er wel bij dat hij dat normaal niet deed, maar omdat ik in de 'branche' zat, maakte hij een uitzondering.
Ik heb er diene mens dan toch mee geholpen, hé!

Giovanni stuurde gisterenavond al om 23u een sms dat ik hem op school mocht komen afhalen.
De bus was er al terug en ik was echt crieus hoe het in Engeland was geweest.
Hij zit niet graag lang in een bus of een auto, dat viel hem wat tegen, dat steeds lang onderweg zijn...bus...boot...bus...boot...bus, maar de rest van de dagtrip is hem zéér goed meegevallen.
Vooral de burcht in Dover interesseerde hem enorm...en de wapens, natuurlijk hé!
Da's voor jongens het van het.

        



    

  

De kathedraal van Canterbury

    
 
 


     
 

The white clips of Dover

   

Hij nam 46 foto's, en had het digietje niet elke keer zo gehapert, dan waren dat er meer geweest.
Alleen vondt hij het spijtig dat ze niet zoveel tijd kregen om foto's te nemen.
Hij liep achteraan om er toch te kunnen nemen, met als gevolg dat hij niks van de uitleg heeft gehoord.
Hij gaat het nog wel eens opzoeken op internet.
Hij heeft ook slechts 2 foto's van zichzelf laten nemen...ook wel spijtig.
Die paarse pruik heeft hij wel niet durven opzetten fel doen wel, maar het effectief ook doen, da's wat anders.
Ik vind dat hij héél goed overweg kan met een fototoestel, amai!
Ik gaf aan zijn broer eens een wegwerp mee, en die nam foto's van zijn vrienden die hun middenvinger in de lucht staken... , hij was dan wel nog wat jonger toens.
Maar Gio heeft talent, dat bewees hij met zijn foto's...vinden jullie dat ook niet?
Om souvenirs te kopen, kregen ze ook al weinig tijd.
Voor mij heeft hij eentje gekocht...zoooooiets lief!

Een schattig Engels beertjes-sleutelhanger.
Wel spijtig voor Marnick, want die spaart (buiten badeendjes) ook souvenirs vanuit het buitenland.
Maar ik hou mijn beertje, zenne!
Wanneer Marnick volgend jaar met de school naar Zwitserland gaat, kan hij voor zichzelf iets kopen.
Een Eifeltoren van Parijs, heeft hij in ieder geval toch al...da's toch al iets, hé!

Ik ben vandaag eindelijk eens totbij mijne goeie maat Vic geraakt.
We hebben mekaar al een lange tijd niet meer gezien.
Hij woont bij zijn ene zus en zijn andere zus was er ook...ik nam een foto van hun drietjes.

En ik heb van de gelegenheid gebruik gemaakt om ook Louis op de gevoelige plaat vast te leggen.

JOEPIE!



Met ons tweetjes...hihi!

Ik moet morgenvroeg rond 4u opstaan.
Giovanni gaat naar Engeland en ze moeten om 5u op school zijn, de bus vertrekt dan.
Ze gaan eerst met de bus naar Calais en dan met de boot naar Dover en canterbury.
Ik ga hem naar school brengen en ga hem rond middernacht weer gaan halen.
Dan ben ik eens een dagje thuis...moet ik evengoed vroeg opstaan...nog vroeger dan wanneer ik ga werken.
Ik ben wel van plan om er weer in te kruipen, zenne!
Ik ga Giovanni mijn ander digitje meegeven, zodat hij veel foto's kan nemen.
Ik hoop maar dat hij het niet verliest...Gio is een sloddervos en vergeetkous, amai!
Hij gaat een pruik opzetten, een paarse krullebol en daar een pet over en een gele zonnebril.
Hij heeft dat afgesproken met ne kameraad van hem die zich ook gaat verkleden.
Jaaaaaa, ik weet het...'t zit in de genen, vrees ik...deze zotte mama heeft het 'zot-zijn' doorgegeven aan haar zoons...
Want dat doet mij denken aan enkel anekdotes van op school, ik denk ergens in het vijfde middelbaar.
We hadden met de ganse klas afgesproken dat we ons gingen verkleden.
Ik en nog een meisje, hadden zich aan hun woord gehouden en waren verkleed, de rest niet, vaneigest hé!



Dat belette ons niet om zo de klas binnen te komen.
We hebben het ons beklaagt, want we mochten onze maskers gedurende de ganse les aanhouden...en warm dat mijn vriendin Sabine dat had 
Dat was bij de 'vampier', een leerkracht die 2 hoektanden had en ons aan een vampier deden denken.
Ze heeft met ons afgezien, want buiten dat verkleden, zijn we ooit eens met 'snoep-vampiertanden' de klas binnen gekomen...een doetje ben ik nooit geweest!
Ik was de clown van de klas...de klas laten lachen was het liefste wat ik deed.
Zo was ik een kei in het maken van spiekbriefjes.
Ik kende mijn les wel, maar omdat je geen enkel woordje mocht vergeten, had ik alle woordjes afgekort of de beginletter genoteerd op een minipapiertje.
Mevrouw Veys (onze klastitularis) betrapte me tijdens een examen en ik moest dat spiekbriefje afgeven.
Op het einde van het examen stak ik een ander omhoog en ik vroeg "Moet je het vervolg ook hebben, mevrouw?"
En toch kreeg ik nog geen nul, hé!
Ik mocht veel van die leerkracht, ze had me graag, denk ik, gelukkig maar.
Ze vroeg sanderendaags "Zeg Sandra, zijt ge zeker dat die briefjes van mijn les waren? Ik heb ze met een vergrootglas bekeken, maar ik kon er niet aan uit, hoor!"
En toen ze het jaar erna een trui kocht van het fabriek waar make werkte en ze haar portemonee nam, zag ik dat spiekbriefje zitten, ze had het bewaard, zeg!
Ik zei "Mevrouw, ge moet dat inkaderen en mijn naam erbij zetten en dat dan boven uw bed hangen."
Ze kon er toch mee lachen.
Ik mocht mij wel voor elk examen bijna gans uitkleden...ze ging vlijtig op zoek naar spiekbriefjes , maar ik heb het bij haar niet meer gedaan.
Wel heb ik met mijn map omhoog voor een ander gezeten, die dan maar over te pennen had.
mevrouw veys kwam toch wel kijken, zeker?
Er plakte een foto van Richard gere in die map en we hadden er een gesprek over...en die achter mij maar schrijven, jong
Na stage te hebben gedaan in een rusthuis, vroeg ik of ik mijn handen nog eens mocht wassen en ze zei dat de zeep in de kast lag.
Dat was een oude kast en ze had er niet bijgezegd dat die vast was.
Dus geef ik daar een snok aan en ik had het slot mee...ik had -2 op gedrag voor 'vernielen van materiaal'...kon ik toch niets aan doen, zeker
Ik mocht echt veel...tot mevrouw Veys mij eens terzijde nam op 't einde van het vijfde middelbaar.



Ze zei "de clown uithangen is plezant, hé Sandra?"
Ikke "ja mevrouw".
"En iedereen lacht erom en heeft enorm veel plezier."
Ikke al giechelend "ja mevrouw."...een beleefd meisje was ik wel, zenne!
"Maar wie krijgt er altijd de straf?"
Ikke "euh...ik mevrouw."
"Sandra, ik heb het drie jaar door de vingers gezien, maar als je zo gaat doorgaan, dan ga ik je moeten buizen voor je gedrag."
OEPS!
In dat jaar zaten we met 14 meisjes in de klas en er waren 7 van gebuisd.
Ik had sjans, mij hebben ze door gelaten.
Ik denk dat ik op tijd met mijn kattekwaad ben gestopt, het was haar menens.
Niemand nam het van mij over...maar saai dat dat zesde jaar was, jongens niet te doen...de tofste meisjes waren allemaal gebuisd.
Het eindejaarsfeest was wel plezant, we waren allemaal verkleed als 'madonna'...knap hé?

 

De leerkracht van biologie kon minder goed op mijn gezicht, denk ik...hihi!
We waren aan 't babbelen over ons 'bloemetje'..."dat van Nicole is een vergeet-mij-nietje...Linda heeft het hare in haar map geplakt, da's een stinkertje"...enz
Op de bank voor de laarkracht stond een plastieken bloem die je volledig kon ontleden.
Ik met mijn franke toot "mevrouw, is dat jouw bloemetje? Heeft uwe man dat geplukt?"
Lap...ik mocht mijn agenda afgeven en had een strafstudie aan mijn been, hé zeg!
En waterproeven mochten we ook niet meer uitvoeren.
In de kookles werd er niet meer met wijn gekookt..."Wie heeft de rest van de wijn uitgedronken?"
Eén voor één staken we onze vinger op...de leerkracht kon er toch om lachen.
Dat zijn weinig verhalen van de vele dingen die we uitstaken, maar het zou een ganse blog in beslag nemen, moest ik dat hier nu allemaal vertellen.
En ik ga toch ver mijn bedje in, zenne of ik kan er morgenvroeg niet uit.

Ik stond in Beveren vandaag, en in kallo, kieldrecht en melsele.
De laatste keer dat ik er stond, moest ik ook naar Kieldrecht, da's 2 keer per week.
Ik schreef er nog over op mijn blog...er was een accident gebeurt vlak aan de brug om naar Vrasene te rijden en ook op de expresweg met grote files als gevolg en ik ben dan via het wegje dat naast de expresweg loop weer naar beveren gereden.
Nu was er vlak aan de brug richting Kieldrecht een accidentje gebeurt, er stond politie.
Ik was ook eerst naar kallo gereden en ik had al een file zien staan, in de richting komende vanuit Vrasene tot voorbij Beveren naar Antwerpen op.
Toen ik op de expresweg zat richting Kieldrecht, zag ik dat de file bijna totin Vrasene stond.
Maar alléé zeg...elke keer dat ik dienen toer heb en dat ik naar Kieldrecht moet, is er iets gebeurd en staat er een file op de expresweg!
Ik nam het risico niet en reed weer via dat baantje dat naast de expresweg loop, toen ik van die patiënte kwam.
Maar wat dacht je...was die file toch wel al opgelost, zeker!
En ik zag ineens een hele brede en grote traktor op mij af komen...ge kunt daar met moeite met één auto passeren...verdoeme toch!

Ik moest uitwijken in de modder...in dikke bandensporen.
Maar ach...moest ik de pech hebben gehad om vast te komen zitten, dan mocht dienen traktor mij eruit trekken, zenne!
Tis toch wel wreed, hé!
Ik vroeg op den bureau of mijn collega's ook dikwijls file hebben als ze dienen toer hebben...maar het overkomt mij blijkbaar maar alleen...moet weer eens lukken, hé!

We hebben ons reuzegoe geamuseerd de zondagavond...

We hebben een spelleke gespeeld met ons viertjes



MENS ERGER JE NIET...
maar mens...we hebben ons geërgerd

Vooral omdat Wimmeke er zijn 'dingen' in had om ons te pakken...en dan liefst juist voor de meet
Maar we hebben ons niet laten doen, zenne!

 

En 't schoonste van al...hij heeft niet één keer gewonnen...
Ik won een keertje en Marnick maar liefst 3 keer!

3 tegen 1... ...we hadden hem!

Zo schoon weer vandaag...het zonnetje scheen mooi tussen de bomen!

De duiven kwamen weer smullen.

Maar op die rare concurrent, die met hun maïs ging gaan lopen, hadden ze niet gerekend!

Wat drank allemaal kan doen.
Een vreemdeling komt in de stad en gaat een bar binnen.
Achter de bar ziet hij een grote ton, die tot de rand is gevuld met 10 eurobiljetten. 
De man schat dat er duizenden euro's inzitten.
Man: "Wat is dat met die ton?" vraagt hij aan de barman.
Barman: "Wel, je moet tien euro betalen en als je drie testen hebt doorstaan, dan krijg je al het geld."
Man: "Wat zijn die drie testen?"
Barman: "Eerst betalen, dat zijn de regels."
De man betaalt en z'n biljet gaat de ton in.
Barman: "OK, dit is wat je moet doen. Eerst moet je een héle literpepertequilla uitdrinken, het geheel in één keer en zonder een spier te vertrekken. Ten tweede, er zit hier buiten aan een ketting een pitbull met een zere kies. Die moet je eruit halen met je blote handen. Ten derde, erzit boven een vrouw van 90 jaar die in haar hele leven nog geen enkelorgasme heeft gehad. Je moet ze laten klaarkomen."
Man: "Wel, ik weet dat ik tien euro heb betaald, maar ik ben geen idioot,ik kan dat niet allemaal doen. Onmogelijk!"
Barman: "Wel, je vroeg het en ik heb het je verteld. Je geld blijft in de ton, dat zijn de regels."
De tijd gaat voorbij, de man drinkt nogal wat en vraagt dan behoorlijkaangeschoten: "Waar is dien tequilla?" *hik* Hij pakt de kroes met beide handen vast en slaat hem in één keer achterover.
Tranen stromen over z'n gezicht, maar hij vertrekt geen spier.
Vervolgens zegt hij: "O-oowKeej en dan na het wwoefffffke, hé."
Hij waggelt naar buiten en spoedig horen de gasten een geweldig gewroet en geschuifel.
Ze horen blaffen, schreeuwen, gillen en grommen, en plots een ijzige stilte.
Juist als ze denken dat de man zeker dood moet zijn,
waggelt hij de bar weer binnen, z'n shirt aan repen en z'n lijf vol beten en schrammen.
"O-oowKeej, lacht hij, "en waar i-is da wwijfff met die zzere tand"

Cluedo ken ik en dat hebben we hier.
Maar dit spelletje zou ik ook wel eens willen spelen.