Ik ben eens één dagske thuis...ik ben tot in de vroege uurtjes met mijn foto's bezig geweest...tot 3u30 en da's het uur waarop Wim opstaat als hij de vroegen heeft wat een nachtuilke, hé! Het gevolg was dat ik vandaag héél lang geslapen heb...tot 11u30, zeg! Teken dat ik het nodig had, amai! Ik heb nu 7 dagen na mekaar gewerkt, met mijn werkend weekend ertussen en een laten...een kleine 49 uren...de uren dat we gratis en voor niks op den bureau slijten daar dan nog niet bijgerekend...we krijgen een half uurtje per keer administratie bijgeteld. Deze maandag en dinsdag tellen wel al voor de nieuwe week in Gent en we werken 36u per week, het is dan ook geteld vanaf vorige week maandag en dinsdag was ik thuis, dus zijn dat 42u45...dat zijn weer 6u45 die bij mijn overuren worden bijgeteld. Maar we kunnen die niet opnemen...we hebben de laatste maanden zelden een recuupdag. Omdat er nog velen betaald verlof hebben (ik ook) plus NO's (da's iets nieuw) betekent Niet Oproepbaar. Als er nu iemand ziek valt, kunnen we de lates verdelen en achter onze vroegen nog een stuk laten doen, buiten die enkele dagen die we zowiezo per maand hebben en buiten onze volle lates. En enkele part-time collega's zitten met teveel overuren...die moeten dus maar sporadisch ne keer komen werken. Volgende maand heb ik 10 dagen na mekaar, waaronder een dag opleiding en normaal ook een stuk laten bij, die mijn hoofdverpleegster ondertussen al aan iemand anders heeft gegeven. We zullen blij zijn dat het een nieuw jaar is, dat de NO's beter kunnen verdeeld worden, we niet meer met al dat verlof zitten en we eindelijk weer eens recuup kunnen krijgen, zenne! Het wordt opdenduur wat te veel...pfffff! Komt er nog bij dat ik maandag aan de laten begon en door mijn eerste patiënt werd afgeblaft. Mijn collega was er de dag ervoor veel te vroeg (er liggen 2 patiënten in het ziekenhuis en bij die ene komen we anders 2 keer per avond), dat scheelt dus enorm in tijd, hé! Maar ik kreeg ook de volle lading, omdat ik wat later was vertrokken dan anders...we hebben een meisje dat pas om 16u30 van school is en anders sta je daar een tijd te wachten aan de deur. Ik heb hem vriendelijk gewezen op dat feit plus dat ik altijd even vriendelijk ben en hij niet op mijn hoofd moet schuiven wat er de avond ervoor is voorgevallen...daar had ik niks mee te maken. Hij keerde toch om en was ineens vriendelijk, maar hij had wel eerst gedreigd om andere verpleging te nemen...daar heb ik op geantwoordt dat dat zijn volste recht is...voila! Bij de tweede patiënte wilde de zoon opvallen voor zijn bezoek (doet hij elke keer) en ik kreeg allerlei opmerkingen naar mijn hoofd geslingerd. Na mijn werk ging ik naar hem, want hij zat met zijn bezoek in de keuken en die vondt het amusant hoe de zoon mij behandelde. Ik vroeg "Zei je iets over die medicatie?" "Da's al opgelost!" zei hij ineens. "Dan is't goed!" zei ik en ik stond echt al klaar om die zoon en zijn bezoek hun vet te geven...verdorie, 'k laat mij niet doen, zenne! Ik zei een goeiendag tegen zijn moeder, die er trouwens spijt van heeft dat ze het rusthuis verlaten heeft om bij haar zoon en diens vriendin te gaan inwonen. Ik keerde hem de rug toe, maar gaf zelf ook nog een opmerking, dat hij het zou horen "We zijn verpleegsters, geen meid!" en ik zei enkel goeiendag aan zijn moeder...maar ik daverde ongelofelijk! Mijn derde patiënte was die dame die mij die handtas heeft gegeven...en die heb ik eens goed vastgepakt en gezegd hoe blij ik was om een vriendlijk gezicht te zien...voor de rest viel die avond gelukkig goed mee. Dinsdag had ik de vroegen en een patiënt die normaal rond de middag werd gedaan, wordt nu op een vroeger uur gedaan, maar je moet een omweg maken, terwijl je een 45 minuten later weer in de buurt moet zijn, dus vroeg ik of hij ietskes later kon worden gedaan...een patiënt die ik bij de voornaam noem en waar ik anders héél goed mee overéén kom. "Ik wil mijn boodschappen kunnen doen, hé en om 10 u vertrek ik niet meer!" "Maar Willy, we zijn er evengoed dan nog voor 9u" "En dan allemaal nieuwe patiënten tussenkomen, zeker...ik zal anders eens naar 't WG-kruis vragen, die komen op tijd en uur" Ik verschoot ervan, zeg en ik vroeg het niet eens voor mijn eigen, maar voor mijn collega...want ik sta de eerstvolgende maand al niet meer op dienen toer. Ik zei "Zeg Willy, vergeet dat ik het gevraagd heb, hé zeg!" ik heb niet veel meer gezegd en ben naar buiten gegaan. Sommigen vergeten echt dat wij niet enkel bij hen komen...veel kilometers doen en in dat druk verkeer zitten...maar de meeste zijn gelukkig héél wat vriendelijker...daar worden we als een familielid ontvangen, soms zelfs met koekjes en een taske koffie bij. Zulke voorvallen vallen niet zo veel voor en meestal zoeken we wel hoe we die persoon dan het best aanpakken, of zoeken we naar een oplossing...maar héél soms is het je wel al eens teveel...zoals mijn laatste werkdagen. Er zal iets in de lucht gezeten hebben waarschijnlijk!
Ja zeg...ik heb de smaak te pakken, zenne! Van zodra ik tijd heb, neem ik mijnen digi en ga ik op stap naar geschikte shots. Ik ben nu al twee keer naar het stadspark te Sint-Niklaas gegaan en héle mooie foto's getrokken...het gaat alsmaar beter. Eerst schieten er zo'n kleine 20 goeie over van de dik 200 en nu moet ik er toch al wat minder nemen. Ik begin het ook al te kennen...door al eens een knoppeke te verzetten, want een bijsluiter lezen, daar heb ik geen geduld voor. Ik ontdek het liever eerst en kijk dan wel eens achteraf in het boekske. Ik heb véél geluk gehad met enkele foto's...vooral met het roosblaadje op het water...er kwam op dat moment juist een vis onder zwemmen, en ik had nog net zijne staart...op foto, hé! En één van die kleine eendjes begon zich nogal vlijtig te wassen toen ik daar de zondag stond. Ik heb nog veel foto's, maar die houd ik voor de volgende keer.
Ik heb mijn werkweekend weeral achter de rug, zie. Het was niet echt druk op mijn toer, maar ik heb ook een collega geholpen...dat doen wij altijd, we komen goed overeen met mekaar. 't Was wel enorm kalm toen ik thuis kwam...de boys zaten sinds vrijdagavond bij mijn make, omdat Wim bij een collega ging werken, van 's morgens tot 's avonds. Ik heb mijn digi genomen en ben naar het park van Sint-Niklaas gereden, nadat ik in Paradisio kleureninkt en zwart-witten ben gaan halen voor Giovanni zijne printer. 't Was schoon weer en ik had zin om foto's te nemen. Ik kreeg wel rare blikken toegeworpen toen ik op mijn hurkske tussen de stuiken zat...om jacht naar insekten, zwammen, bloemen en planten. Maar er liep nog iemand met een camera rond...beroepshalve weliswaar, om een gehuwd koppeltje te fotograferen. Jaja, ook mijn trouwfoto's zijn in dat park genomen...en de communiefoto's van mijn boys, die ik zelf heb genomen, omdat ik door mijn examen (toendertijd) te laat was om nog een fotograaf te vinden die daar tijd voor had...ik moest dus wel. Dat was zo goed meegevallen, dat ik ze voortaan telkens zelf nam, en dat ga ik in april weer doen...Marnick is een gewillig modelleke, dat zal dus gemakkelijk worden. Toen ik thuiskwam, stonden onze overburen buiten...samen met de vier mannen die hun oprit hebben gelegd. Werkmannen zijn al een tijd bezig met het leggen van de voetpaden in onze wijk, maar die trekken zich niets van de opritten aan. Met als gevolg dat velen hun oprit weer moeten uitbreken en aanpassen, omdat die stomme voetpaden veel hoger liggen. Zo ook bij onze overburen...4 cm, zeg! Wij hebben dus sjans dat onze oprit nog niet gelegd is! Die mannen verstonden er niks van...dat hebben ze nog nooit meegemaakt, zoiets...moet weer lukken dat het in onze wijk moet voorvallen, hé! Enfin, ik heb nog lang staan babbelen, en dan rap naar binnen om die foto's te bekijken. Vandaag had ik weer de vroegen en in Temse is een patiënte die mij heel graag heeft...zo erg dat ze graag zou hebben dat ik altijd in op die toer zou staan. Ik krijg ook vanalles van haar, zoals BBQfakkels die ze bij de colruyt hadden gekregen, wafeltjes die ze aan de deur had gekocht..., maar wat ze mij nu gaf...ik viel met mijne mond open van't verschiet! Een lederen handtas van Italiaanse makelij van 'Gianni Conti'
Hier lijkt ze wat op, idem kleur...onvoorstelbaar, hé? Ik dierf ze eerst niet aannemen, zeg! Gewoon zeggen dat ze me graag heeft...da's voor mij al een héle grote voldoening, amai! Wim is om de boys gereden bij make en Giovanni zong 'Love is in the air' Hij naar de bakker gegaan en hij zag daar een meisje...hij was op slag verliefd! Hij wil zelfs naar Puivelde rijden met de fiets om daar brood te gaan halen zo'n goeie 9 km. Ze hebben make echt goed geholpen en hebben geen ruzie gemaakt! Het gaat al véél beter met haar, maar ze moet toch nog goed oppassen met haar elleboog. Ze was blij met hun gezelschap en hun hulp bij het huishouden...plezant, hé! Morgen heb ik de laten, dan nog een vroegen en dan een dagske thuis. Daarna nog 2 vroeges en ik ben 6 dagen thuis...en dat zal deugd doen!!!!!!!!! Ik heb 3 dagskes verlof in het schoolverlof en op 1 november ben ik ook thuis...joepie!
Ik heb het eindelijk gevonden met dat programma om foto's in te kaderen en mijn naam erop te zetten. Ik heb ook van fotoshop gebruik gemaakt om ze op te frissen. Eerst komen de foto's die ik op de grasweide in onze buurt heb getrokken...en enkel van het onkruid dat in onze tuin groeit...bij gebrek aan mooie planten op een regendag in de herfst!
De foto hieronder doet mij aan Halloween denken...precies een spookske, hé! Oordeel zelf maar!
Ik ben weer met wat foto's aan de gang gegaan en ik heb een programma ontdekt waarmee ik kan omkaderen en mijn naam kan bijzetten...bordermaker. Ik moet er alleen wel nog mee leren omgaan. Geef me nog wat tijd en dan zet ik mijn 'Herfstcollectie' op mijn blog. Foto's die ik in de gietende regen gemaakt heb, terwijl ik op Marnick wachtte die Kathegese had...in april doet hij zijn plechtige communie. Bijna deed hij die niet, en had ik ambras met meneer pastoor...maar da's weer een ander verhaal...en jullie kunnen nu waarschijnlijk al niet volgen...mijn brein wil weer te snel gaan...nog een mankementje aan mij dus da's voor een andere keer.
Ik moet dit weekend werken...ik heb de vroegen...maar ik kom jullie alvast een Supergoe en supertof weekend wensen...tot later! HAVE FUN!
Ik heb vorige week een collega mogen vervangen op haar toertje en we hadden daar onze oudste patiënte, Mieke...een klein en tenger vrouwtje van 99 jaar! Nooit had ik zo'n lieve en levenslustige dame tegengekomen van die leeftijd! Ze kon nog redelijk goed stappen, met ondersteuning...zelfs van haar zetel tot de badkamer en dat was een eindje. Ze woonde bij haar dochter in...een echte 'petit just' gelijk wij hier in Sint-Niklaas zeggen...en je moest haar liggen, of je kreeg gedonder. Ze zei het niet in je gezicht, maar achter je rug tegen een collega. Mij kon ze heel goed hebben, ik had sjans. En tijdens het ziekteproces van haar moeder, kregen we ook een sterkere band. Mieke had in het weekend een kleine beroerte gekregen en ze kon haar bed niet meer uit. De mensen van de palliatieve eenheid kwamen er al, en de dokter ook iedere dag. Mieke was stervende en de maandag verschoot ik echt...haar toestand was zo verslecht...ik had er geen hoop meer op. Maar de dag erna was ze allerter...en liet ze me wéér verschieten. Ik had haar in bed gewassen en ze had goed meegeholpen, ook met hulp van haar dochter, die haar liefdevol opving en haar beloofd had om haar niet naar de kliniek of een rusthuis te zullen doen. Haar dochter was efkes weg en Mieke trok een oogske naar mij...zoals ik vroeger van haar gewoon was, als haar dochter een slechtere dag had (dat is ook niet te onderschatten, hé! Ik bewonder haar daar wel voor) Ik riep haar dochter, maar ze deed haar ogen weer zo flauw als tevoren, en nu was het precies of ik had me dat ingebeeld...de deugeniet Ze was altijd in voor een grapje en ze zat vol met deugenietestreken. Woensdagmiddag werd de pijnpomp bij haar geplaatst, ik en de verpleegster van de palliatieven deden dat. Donderdag en vrijdag had ik de laten en dan is het snel bergafwaarts gegaan. De dokter had gezegd dat ze de vrijdagnacht niet ging halen, maar Mieke was een sterk vrouwke...ze is zaterdagmorgend rond 9u30 overleden. En daar heb ik toch wat van geweten, zenne! Met sommige patiënten heb je een grotere band dan met andere, hé! We dachten dat zij in mei de 100 ging halen, maar het heeft niet mogen zijn...
Een vrouw van honderd het heeft niet mogen zijn ze heeft het net niet gehaald voor haar sloot het levensgordijn
Deze vrouw heeft bewezen dat...hoe oud je ook bent hoe ziek en wetende dat het einde nadert je je deugenietstreken nog altijd kent
Zij heeft het geweten dat je door optimisme en humor erg ver in het leven kan komen Mieke...we zullen je nooit vergeten!
Jaja...terug een spin...het krioelt daar van de spinnen. Ik kijk wel héél goed uit als ik in haar tuin wandel...dat ik niet tegen één van die akelige beestjes aanloop...brrr!
Van de poes nam ik ook een foto. Feitelijk is dat niet make's poes, maar ze komt wel bij haar eten en ze woont in de terras. make kan ze niet binnen laten, omdat Tibo (Mijn broer zijn jongste zoontje) allergisch is voor poezenhaar...spijtig genoeg! Anders had ik wel één van haar jongskes geadopteerd. Het katertje...dat ene die wij eten gingen geven toen make in de kliniek lag...moest nog wat langer bij haar logeren, omdat Roger's dochter Saskia hem wilde adopteren, maar ze eerst een reis wilden maken. Hij's spijtig genoeg ondertussen overreden. Dit is zijn foto.
Saskia en haar zoontjes zijn er érg verdrietig om, want 't was een lief baasje. Hij's niet eens volwassen mogen worden.
Sinds we digitaal TV hebben bij telenet, heb ik niet anders dan probs gehad...we konden ineens niet meer van 'Prime-à-la-carte' gebruik maken...al enkele maanden...en ik was dat beu. We hadden een algemene panne in de wijk, waarschijnlijk door de werken, want ze zijn immers aan de voetpaden begonnen. Dus belde ik naar telenet en ik volgde de instructie's om het euvel te verhelpen. Wat gebeurde er? Ik had niks meer...ik kon enkel TV kijken en opnemen, maar de balken waar 'Prime-à-la-carte'...'het nieuws gemist' en dergelijke op stond genoteerd, waren verdwenen...plus onze foon uit én ik had geen internet meer.
Het kon niet van gindsuit verholpen worden en vrijdag is de technieker langsgeweest, juist voordat ik de laten op moest. Zij beweren dat het probleem door de 'Router' is gekomen, die we hebben geïnstalleerd voor Giovanni zijn internet. We hebben digitaal TV sinds maart...hij internet sinds april, maar dan konden we nog films kiezen...geen vuiltje aan de lucht. Ik moet nu wel 60 euro verplaatsingskosten ophoesten, omdat het probleem niet bij telenet lag. Mijn hoofdverpleegster heeft ook pas digitaal TV, maar dan bij Belgacom. Dat gaat niet via de TV-kabel, maar via de foonlijn, dus hoef je niet meer te betalen voor die kabel-TV...plus zij heeft 80 posten, waaronder ook animal-planet, hetgeen we 2 maanden gratis mochten bekijken, maar daarna enkel mochten houden, indien we er een abonnement voor betaalden. Ik heb beslist...en ik heb het trouwens al gedreigd dat te doen aan de foon met de telenet-medewerker...dat ik in februari mijn telenet zal opzeggen en eens ga informeren bij Belgacom. Want ik ben het echt strontbeu! Giovanni heeft nu geen internet meer, want de router is weggenomen, en nu moeten we een andere gaan halen in de PC-winkel...ja zeg!
Gun me ook een beetje tijd...ik heb het één en ander in te halen, maar ik kom zéker bij je langs! Voor nu!
Prettig weekend...en ook aan de bluesfans die nu van Rude Roots hun muziek staan te genieten...en de bloggers en chatterkes die in Antwerpen een feestje aan 't bouwen zijn!
Even voor de duidelijkheid wat mijn laatste gedicht betreft...dat slaat natuurlijk niet op mij, hé! Ik vind het een verademing als ik eens één klein momentje alleen ben en tijd voor mijn eigen zelve kan maken...dan is dat "OEF!" met die tieners hier om mij heen en die jongsten die mij bijna 10 keer per dag komt knuffelen...of den oudsten die de gewoonte heeft om mij te doen opspringen, door zijn vingers in mijn zij te steken...of Wimmeke die 'precies goesting' heeft Sommige gedichten zijn wel enkele jaartjes geleden geschreven, en dan kan er wel eentje tussenzitten dat vanuit mijn gevoelens of ervaringen van toendertijd geschreven zijn...of een liefdesgedicht (Dan gaat dat over Wim, hihi!) Soms kan ik niet verder...dan schrijf ik het einde een dag nadien, maar dat kan ook een jaar nadien zijn, da's te zien. Maar héél soms schiet mij één te binnen...zelfs terwijl ik aan het werk ben onderweg in mijn auto...en dan MOET ik een pen pakken en het opschrijven, want 10 minuten nadien weet ik het niet meer...zoals dit gedicht...dat vloeide in 1 ruk uit mijn pen. Dus mensen...geen nood...ik ben mijn lachske niet kwijt...ik heb mij nooit eenzaam gevoeld dankzij mijn 2 schatten van jongens en de grote vriendenkring die ik heb (alleen de tijd ontbreekt soms)...ik heb echt geen tijd om mij eenzaam te voelen, hoor! En heb ik eens een dipje...dat ook al een eeuwigheid geleden is...dan sta ik in mijn living te dansen, springen en onozel te doen op keiharde muziek (vb, Nobody's wife van Anouk...heb ik grijs gedraaid ) tot ik erdoor ben. Maar iets anders nu...fotograferen...een andere passie van mij of hoe je het kunt noemen. Ik bewonder dan ook de mensen die goed kunnen fotograferen en ik pluis zulke blogs totin de archieven uit, als ik veel moet inhalen, omdat ik lange tijd niet op bezoek ben geweest. Ik lees alle bezochte blogs, maar soms pluis ik al eens een archief uit, het is te zien waarover het blog gaat! Ik was op bezoek bij Marsje en ik kreeg ook weer de kriebels om mijn digitje te nemen en enkele macro-opnames te maken...dus ging ik in make's tuin rond op zoek naar geschikt en fotogeniek ongedierte en nu meer en meer zeldzaam wordende bloemenpracht...ziehier het resultaat. En mocht er iemand een tip geven ivm hoe ik mijn naam op de foto's kan krijgen...die zou ik zeer dankbaar zijn, want dat ontbreekt wel, vind ik.
Make kwam af en toe eens met grote ogen kijken..."Ons Sandra op spinnenjacht??? DA KAN NIE!"
Wim had de laten vorige week. Omdat er een collega ziek was donderdag en vrijdag, moesten we haar lates verdelen onder mekaar. Donderdag had ik sjans, want ik had vrijaf...maar vrijdag deed ik ook mijn stukske laten. Omdat de boys vrijdag geen school hadden, ben ik Marnick Donderdag naar mijn make gaan brengen. Ik was al bij haar geweest...om haar wat te helpen en omdat haar kapper allebei ons haar ging doen. Zaterdag ging ik Marnick terug halen, met Giovanni bij en we zaten aan make's terras te genieten van het zonnetje, terwijl Wim en zijne pa de betonnen platen aan de beek achteraan onze tuin versterktten met betonnen paaltjes. Het was ons goed bevallen, en de zondag hadden wij enkel schaduw in ons tuintje...en ik had zin om een fietstochtje te maken...dus zijn ik en Marnick dan naar make gereden...van Sint-Niklaas naar Puivelde, zo'n goeie 9 km. Marnick was met zijn koersfiets...die heeft hij in occasie gekocht...en ikke maar trappen om hem te kunnen bijhouden, zeg! Ik stak alle fietsers voorbij, maar Marnick reed evengoed op zijn dooie gemakske...tis een echt coereurke, zenne amai Ik was kapot toen ik thuiskwam...ook al was het niet zo ver...ik heb gewoon te snel gereden. Maar het was plezant, via veldwegels en de Bosstraat in Puivelde. Ik nam enkele foto's onderweg, en ook op de terugweg, van een beeld aan een speelplein te St-Niklaas...een mooi beeld en ik had nu eindelijk mijn digitje eens mee om het te fotograferen. Ik nam ook enkele foto's van make, Marnick en Roger, voor haar terras en ook voor haar huis. Je ziet dat haar arm en hand nog redelijk gezwollen zijn, hé! Dat zal nog wel efkes duren eerdat alles weer ok zal zijn. Ze stapt wél al zonder kruk, door de trainingen van haar kinisist, maar ook op pure wilskracht. Mijn make is een sterke vrouw...dat heeft ze door dit voorval toch weer eens bewezen!
Tienerperikelen... Die waren er vandeweek natuurlijk ook! Zoals jullie weten, wordt mijn oudste zoon Giovanni soms gepest omwille van zijn snor. Hij zei "De jongens van mijn klas hebben ook een snor, maar die scheren die af! Ik wil mij ook scheren, kan Wim mij dat eens leren?" Ik wist niet wat ik hoorde...een gastje van 15 notabene, die zijn snor wilde afscheren! "Maar Giovanni toch, gij gelooft dat toch niet dat die jongens hun snor afscheren, hé! Die hebben gewoon nog geen snor en die zijn jaloers op de jouwe!" Maar tja...de mama geloven ze op diene leeftijd niet meer, hé! Dus...de snor EN het donzig geitenbaardje gingen eraf. Ik heb wel gene foto...dat werd mij verboden door mijne zoon, omdat hij niet zich al scherend op mijn blogske wilde terugvinden, en mij kennende... Sanderendaags kwam hij thuis van 't school en ik vroeg "En??" Ja...ze hadden het gezien dat zijn snor plotseling verdwenen was...in rook opgegaan...of moet ik zeggen, in schuim... "En die zeiden 'gij zijt zot', dus die scheren zich nog niet, zen mama!" Ik kreeg gelijk...alléé vooruit...waar gaan we dat schrijven...in mijn blogske misschien?
Mijn werkend weekend is vorige week goed meegevallen. We hebben wel enkele palliatieve patiënten en bij ene dacht ik echt dat ik haar in mijn handen ging hebben, zo erg was ze achteruit gegaan. Maandag was ik thuis, maar dinsdag had ik de toer waar we dan bij die palliatieve patiënten moeten zijn, en die patiënte was ineens enorm verbeterd. Mijn collega's dachten dat ze dit weekend niet ging halen, maar als ze haar die dag hadden gezien, zouden ze direkt van mening zijn veranderd. Woensdagmorgend moest ik terug bij haar zijn, in het donkere huis met weinig verlichting. Ik begon mijn inspuiting klaar te maken, die ze dagelijks 2 keer moest krijgen, terwijl de zoon haar ging wakker maken...haar bed stond in de living. Ik merkte direkt dat er iets mis was en ik ging gaan zien...ze was ondertussen gestorven en voelde zelfs al koud aan, dus was ze die nacht overleden...en haar zoon had het niet gemerkt. Ik heb de dokter opgebelt om het overlijden te komen vaststellen, en de zoon was natuurlijk erg verdrietig. Zo'n moment is echt wel niet gemakkelijk. Ik kende de patiënte redelijk goed, want ze heeft enkele jaren op mijn vast toerke gestaan. Nu sta ik op 7 verschillende toeren en zag ik haar sporadisch...toch had ik het er ook moeilijk mee. Ik heb ook in enkele rusttehuizen gewerkt en mensen gevonden die gestorven waren...ik heb zelfs eens meegemaakt dat ik een echtgenoot uit de cafetaria liet halen, omdat zijn vrouw stervende was, en dan zijn we er met enkele collega's bij gebleven tot ze gestorven was...maar je word dat NOOIT gewoon!!! Ik deed mijn toer verder zo goed ik kon en probeerde er zo weinig mogelijk aan te denken.
Ik kreeg foon van mijn hoofdverpleegster, omdat ik een verblijfsonde bij een patiënte moest plaatsen die niet meer kon urineren. De echtgenoot had het gerief pas om 16u, maar ik besloot om haar urineblaas al leeg te maken met een ultra-fijne sonde...het lukte niet, zoals de dokter al had gevreesd. Het probleem was wel dat die patiënte niet naar de kliniek wilde, maar ze had geen enkele keuze. Ik heb haar dan moeten overhalen...een dame die pas uit de kliniek ontslagen was en de laatste maanden niet anders gezien had dan de binnenkant van een ziekenhuis...haar reactie was dus goed te verstaan! Ze begon zelfs te wenen, ze wilde niet weg. Ik ken die patiënte niet zo goed, maar op die korte tijd dat ik er kom, en op de enkele keren, heb ik toch een band met haar opgebouwd. Gelukkig, want ik kon haar ompraten, het was echt nodig voor haar gezondheid...en haar echtgenoot was mij dankbaar...ook omdat ik bij hen bleef tot de ambulance ter plaatse was. Ik ben dan rond de middag ook naar de zoon van onze overleden patiënte gaan kijken, om te zien of alles okee was, en dat was zo...hij had ondertussen steun van zijn familie gekregen, die daar allemaal aan de tafel zaten...ik heb hen gecondoleerd. Ik kijk niet graag terug op diene woensdag...een dag waar ik geconfronteerd werd met de onaangename zaken die bij mijn job horen...maar die spijtig genoeg ook moeten gedaan worden...ook dat is onze taak.
Ik moet werken...in dat medisch wereldje! Maar ik kom jullie toch nog een prettig weekend wensen! Met ne foto van ne knappe gast...stel je voor, dames...een knappe gast, die uit zijn kleren springt van 't verschiet...bij de aanblik van je knappe verschijning in je uitgaans-outfit...mmm...een aangename gedachte, niet???? Hoewel...spannend is dat wel niet, hé! Is het niet beter op de easy way...eerst de plastron...dan het hemd...de riem losmaken...de pantalon (hij heeft dan ondertussen zijn kousen en schoenen al uit, vaneigest hé!)...de slip...ik denk dat er al enkele droomsters over hun toetsenbord aan 't kwijlen zijn...hihi!
Wat is dat een raar wereldje toch...een beetje zoals de baanwerkers...een baan open breken om de baan te verbeteren, en enkele weken later opnieuw om er gasleidingen aan te leggen...zo zit het medische wereldje blijkbaar ook in mekaar. Wat zit ze nu weer te brabbelen, hoor ik jullie al peizen...gij werkt in dat medische wereldje! Wel...mijn make heeft 'pinnen' in haar arm, van haar elleboog naar haar pols. We zijn vandaag naar de dokter gegaan om haar plaaster te laten verwijderen, een collega van haar chirurg die ermee samenwerkt, en die wist haar te vertellen dat ze er weer uit moeten, omdat ze te dicht onder de huid zitten. En dat zou over een week of 3 moeten gebeuren. Ik had dat al willen zien aan haar RX-foto's...precies alsof ze te groot zijn voor haar arm en ik zag dat ze inderdaad nogal dicht tegen haar vel zaten. Ik had haar dat ook gezegd, maar ik dacht niet dat het zo érg was, dat ze er weer uit moeten. We waren wat te vroeg en we gingen daarom nog iets gaan drinken aan het station. Ik liet een auto stoppen, zodat zij op haar gemak met haar kruk de straat kon oversteken..."Dat ze je niet omver rijden, hé make!" "Nee zeg, dat zou wa zijn. Ik wil niet terug naar de kliniek, zenne!" Ze zal nu niet zo lang moeten blijven, maar het idee om weer onder het mes te moeten, trekt haar natuurlijk niet erg aan, hé! Het is nu nog niet zo erg als bij sommige mensen, maar plezant is anders, hé!
Ik moest ook de tas van Giovanni naar school gaan halen, omdat die te zwaar was om met de fiets te dragen. Hij's met zijn klas en enkele leerkrachten op 3-daagse gegaan naar Hulst...en ze hebben zich blijkbaar supergoe geamuseerd. Ze zijn wel geschrokken van de véle sekshops die Hulst rijk is...en jongens van 15-16 jaar...die op ontdekking zijn...ge verstaat hun nieuwschierigheid da wel, zeker hé! De leerkrachten waren ook "tof"...anders dan in de klas. Ze moesten zelf hun potje koken en deden avondspelletjes tot 24u. De sfeer onderling was ook "tof"...eens geen gepest...en de jongens steunen die niet goed met de fiets meekonden...van mij mogen ze dat elke maand organiseren...zo leren die gasten mekaar wat beter kennen buiten de school om...en zelfs de 'Hollanders' vonden ze "tof"
Hoor je de stilte hier nog niet? Nee, nu nog niet...het is nog ietskes te vroeg...maar morgen moet ge eens komen luisteren...zooo stil zal het hier dan zijn...zooo rustig...zooo kalm...waarom? Wim staat een week met de laten...(Hij doet véél liever de vroegen en was pas om 22u45 thuis...'k was in slaap gevallen voor den TV )...en Giovani gaat naar Hulst op 3-daagse met zijn klas per fiets vanuit St-Niklaas...dus zullen ikke en Marnick alleen thuis zijn...zooo stil!
Ik heb een vrij weekend gehad, maar ik heb toch moeten werken...als oppas Het weertje viel goed mee, dus ben ik eerst de zaterdag met Marnick en ons fietske naar de Stationstraat gereden om wat boodschappen te doen. Je hebt daar zo'n 'rommelwinkeltje', waar je allerhande prulletjes aan een meeneemprijs kunt kopen en hij had een portefiel nodig...nu dat hij bij de 'groten' hoort en ook een identiteitskaart heeft! We vonden enen, maar bij thuiskomst bleek die drukknop zo verroest en groen-uitgeslagen te zijn, dat hij het van de eerste keer al begaf. Letterlijk dus rommel...maar ik moest nog naar make en onderweg sprong ik dat winkeltje weer binnen. Ik kreeg een andere en die was toch van betere kwaliteit. Ik was just bij make toegekomen en ik kreeg ineens foon van mijn broer "De gasten en Katia zijn al bij jou thuis, ik ben je vergeten bellen." Afspraak was, dat hij eerst op voorhand ging bellen om te zeggen om hoe laat zijn 2 jongens naar ons zouden komen, ze bleven terug logeren, omdat mijn broer en schoonzus naar een trouwfeest moesten. "Da's geen regeling, hé man!" Nee...de volgende keer mag hij mij zeggen om hoe laat ze ongeveer kunnen komen, zenne! Hij was bij ons make de badkamervloer aan't leggen, dus dacht ik dat ik nog tijd had. Bij aankomst bleek hij juist weg te zijn. Alléé, ikke rap naar huis, want Wim was ook nie thuis...de buurman was hem komen halen, omdat ze donderdag maar een kleine toer gereden hadden met de mountainbike, gingen ze terug een toerke doen. De jongens waren echt braaf...die speelden met mekaar en ik ging af en toe eens gaan zien of alles in orde was...niet veel moeten werken als oppas dus! Ze zijn ook enkele keren naar buiten gegaan en 's avonds speelden ze een gezelschapsspelleke. Wim heeft ook plastiek aan de betonnen platen aan de gracht bevestigd en de bergen zand aan die platen gelegd...we hadden 2 heuveltjes in de tuin en nu is die toch al wat platter.
De zondag is Wim met de buren naar een georganiseerde mountainbike-toer gegaan...die mannen zijn echt sportief aan't doen, zenne! Mijn schoonzus was al vroeger om de boys dan dat ze gezegd had en die wilden niet direct mee naar huis. Ze dronk een taske koffie en de boys ruimden ondertussen op. Ze wilden niet in den auto stappen en hun mama zei dat ze hen nooit meer zou komen halen...en ze zaten er niet eens mee in zo graag komen ze hier. Ze trekken allebei nogal naar Giovanni, tot ergernis van Marnick, die zich dan buitengesloten voelt. En voor de rest van den dag hebben we ons nogal kalm gehouden...een tof filmke bekeken met Mr Bean...goe gelachen! Voor Wim is het vandaag de eerste keer dat hij met de laten staat in bijna 20 jaar dat hij op zen werk werkt...ik ben eens nieuwschierig! Ik heb in ons afsprakenboekje op 't werk de datums geschreven dat hij de laten heeft, en de hoofdverpleegster ging er rekening mee houden. Wat denkt ge...'k heb al twee lates moeten wisselen met een collega (van in oktober)...ze is nu nog met verlof. Waarom moeten we daar dan afspraken inzetten...'wat baat het slikken van de pil, als de man niet seksen wil' ...of zoiets!
Een lieve vriendin van mij heeft er al een item aan gewijdt en er zijn nog enkelen...ik ga hen hierin volgen en ik hoop dat nog meer blogger/blogsters dit zullen doen, want hier moet maar eens een einde aan komen...ik ben het in ieder geval STRONTBEU...padoneer mij voor mijn taalgebruik!
Ik kreeg er vroeger zelf mee te maken, ik spreek dus van ondervinding. Ik ben nooit een grote geweest en daar dachten die 'grotere' meiden eens van te kunnen profiteren om mij het leven op school beu te maken...maar dat liet ik niet toe, zeker niet...de stier in mij vocht terug, soms letterlijk!
In het zesde leerjaar werd ik door een dochter van een dokter gepest bij elk spelletje op de speelplaats buiten gehouden....en de ganse school deed daar aan mee, omdat ze bang van haar waren. Tot de dag dat ik het beu was en ik voor mezelf opkwam...het pesten hield op en de school kwam ook tot inzicht. Wie iemand van mijn klas dierf 'aan te pakken' had met mij te doen, en soms ook met steun van een klasgenote...wij kwamen voor mekaar op! Een 'rotte appel' in de klas wilde een klasgenote buiten spel zetten, en de rest van de klas volgde...die 'grote muil' was groot van gestalte. Ik ging mij speciaal naast dat meisje zetten en ging daarmee tegen de rest van die klas in...het pesten heeft dan ook niet lang geduurd. Ik werd door 8 meisjes gepest, al bijna een week lang, tot ik het aan mijne pa vertelde. Die zei "Haal er de grootste toot eens uit en sla erop!" en ik deed dat...de eerste die me van het groepke aanraakte, had ik vast...en ze kwamen ineens allemaal vriend vragen. Een meisje van een andere klas ging mij aan de voetgangerstunnel opwachten, samen met haar zus, om mij een pak rammel te geven. "Ik zal er zijn en ge zult uw zus nodig hebben!" zei ik, maar wie ik niet zag, waren de twee zussen. Ik kan er een boek over schrijven...en nu wordt mijn oudste zoon gepest. Waarom?
Omdat hij al een snorretje begint te krijgen, en de rest niet, en omdat de leraar van praktijk nogal voor hem is en dat niet onder stoelen of banken steekt. ook werd hij ooit door 3 jongens aan het fietsenhok tegengehouden en bedreigt...ik ben toens naar die school gegaan (VTS) en ik heb die gasten opgewacht. Met jongens moet je nog oppassen, want ze krijgen nogal rap te horen "Zijde bij uw mamake gaan wenen!" Ik zei dat Giovanni de toestemmig had om zichzelf te verdedigen, en dat ik daar niet aan twijfelde dat hij dat kon...maar indien ze aan zijn fiets zouden komen, hadden ze met mij te maken...het pesten hield op. Ik leer mijn jongens om zichzelf te verdedigen, om een grotere bek open te trekken dan de pester...om met die mannen mee te lachen als ze hen uitlachen...meer kun je niet doen, als hen de raad geven naar de directie te stappen als het echt over zijn hout gaat...en dan nog! Het merendeel van die gasten loopt tegenwoordig met een mes rond...als ouder ben je toch nooit gerust, hé! En da's héél wat anders dan in mijne jongen tijd, waar de vuist het allerlaatste verdedigingsmiddel was. Leer je kind dan maar om voor zichzelf op te komen!!! En mocht ik te weten komen dat ze zelf tot een groep 'pesters' horen, weten ze dat het hun beste dag dan niet zal zijn...maar dat doen ze gelukkig niet. Vooral Giovanni heeft de 'afkeer van onrecht' en het 'opkomen voor anderen en jezelf'van mij geërfd.
Ik dacht vroeger dat dit enkel 'kindergedrag' was, maar ook op de werkvloer kan het soms echt ver gaan...en daar heb ik ook ondervinding mee. Een verpleegster kon op mijn gezicht niet en nog 6 andere collega's. We werden het beu en besloten om er iets aan te doen...haar confronteren hielp niks. Als het erop aan kwam, stond ik er helemaal alleen voor en werd het als een 'iduvidueel' probleem afgehandeld. Ik zei mijn zegje en zij liet traantjes zien...gevolg: Ik werd een 'katje om niet zonder handschoenen aan te pakken' genoemd! Maar alléé, da's ook alweer jaren geleden en achter de rug...ik werk nu niet meer tussen schijnheiligaards.
Waar ik vooral naartoe wil, is het pesten op seniorennet...over de mensen die een voorbeeld zouden moeten zijn voor de klein-en achterkleinkinderen...FOEI! Houdt je daar mee bezig met anonieme bedreigmails naar andere mensen te sturen, zeg...kan het nog gestoorder? En wat voor doel hebben zij dan voor ogen? Ze vinden een blog vervelend of zijn jaloers "Ik ga die eens wat lastig vallen, sé dan ben ik er vanaf" en ze krijgen ook meestal hun goesting...de blogger/blogster sluit de boel en geeft er de brui aan, spijtig genoeg! Laat ieder gewoon zijn goesting doen, gelijk wat er op een blog staat...een blog is iets persoonlijk en als de maker ervan kontent is, laat dat dan gewoon zo! Waarom al dat nijdig en gemeen gedoe?
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
