De verhuis is bijna in zicht, nog 3 nachtjes in ons huurhuis slapen en dan is het zover. We hebben alles al een keertje opgekuist. Het gaat wel weer vuil worden, maar dan is het meeste zand er al af. De ramen waren supervuil en de vloeren ook, maar ik kreeg gelukkig hulp van mijn make. Wim zijn ouders waren er vandaag ook weer bij en we hebben ons binnen geïnstalleerd, buiten ging niet deze keer door dat rotweer. Nee, we aten geen taart, daar zaten boterkoeken in die taartdoos. De koffiezet hadden we ook al meegenomen. Morgen is het weer een drukke dag, er komen enkele aannemers langs en s' avonds komt mijn broer de graniet op de keukentoog leggen. Donderdag is de grote verhuis...ik ga dan wel een hele tijd zonder PC zitten, internet komt alles pas op 30 mei aansluiten. En omwille van de vorige problemen, heb ik de afspraak maar zo gelaten. Ik heb dan nog wel een aansluiting in het huurhuis, maar ik kan moeilijk de PC laten staan, hé...dat zou te zot zijn en ik zal toch geen tijd hebben voor mijn verslaving...dus op de tanden bijten en het 6 dagen zonder uithouden. Ik zal het tegen die tijd nog wel eens op mijn blogje zetten, dan weten jullie waarom ik plots niet meer op bezoek kom. En dan nu mijn bedje in...ik slaap alleen deze nacht...in het weekend ook al. Nee, ik en Wim hebben genen ambras, maar anders moet hij helemaal terug van Pepingen komen en morgenvroeg weer naar daar om zijne pa te gaan halen, kwestie van tijd en diesel uit te sparen, hé! SLAAPWEL!
De laminaat is al voor een groot deel in de kamers gelegd. Ik nam er een foto van op onze kamer. Daar ligt het al volledig, en op Giovanni zijn kamer ook al voor een groot deel. Morgenvroeg gaan ze verder doen. De plinten gaan we samen met de binnendeuren laten doen, zo juist voor de winter. Raymond is het WC-muurtje aan't opmetsen, maar da's geen lachertje. De trap is scheef onderaan, is ook niet simpel om er een plaat tegen te hangen. De mensen die bij dezelfde firma bouwden, hebben een rechte trap en ook zij hebben een hoekje dat vanachter de WC-deur komt piepen. We zijn naar de schade aan dat ene huis gaan kijken, waar die kraan is tegen gevlogen. Die mensen hebben wel sjans dat er aan de binnenkant niet veel schade is, de buitenmuur moet wel worden hermetst. We zijn bij de buren blijven plakken, een echt sympathiek koppel. De kraan is over hun waterput gesukkeld en die moet eruit gehaald worden, niet te doen hé! Dat allemaal door een fout van een kraanman. Het is gelukkig verzekering, maar je zit er toch maar mee.
"Teddy...Teddyyyyy where are you, i want to go to sleep...TEDDY! Have you seen my Teddy? I want my Teddy! I can't sleep without him...ah there you are! Sleep tide everybody!"
Ik kom tijdens het dozen-vullen eens efkes bloggen om jullie op de hoogte te houden van de vorderingen. Ik ben al zeer goed opgeschoten, het begint hier al leeg te geraken. Wim en zijne pa...die zijn niet ver geraakt. De plannen waren om het WC-muurtje onder den trap op te metsen, maar da's er niet van gekomen. De mannen zijn wel om gerief gegaan en Raymond heeft ons iets gekocht...een mini-serre. We hebben nog geen tuin, maar binnenkort wel sla of tomaatjes, haha! Ze zijn ook eens naar de andere klanten van onze bouwfirma gegaan wat verder in de wijk, om daar naar den trap te gaan zien. Wij hebben een verweven trap, maar die loopt schuin en nu kunnen wij daar geen plaat tegen slaan, omdat die dan ook scheef zou lopen en wij anders met ons hoofd daar tegen zouden stampen na het doen van onze behoefte... Ze hebben daar 4 huizen gezet, 3 in dezelfde stijl van ons, maar met een andere gevelsteen. Welke verhalen ze daar gehoord hebben, jongens toch, dat houden jullie niet voor mogelijk! Het ene koppeltje liet een kraan komen om zand aan te brengen om op te hogen. Die reed tegen de waterput, kantelde opzij met als gevolg, de kraan in het raam en een stuk van de muur weg! Zij zouden normaal ook gelijk met ons verhuizen, dat gaat nu nog 2 maand langer duren. Een ander koppeltje woont al in hun huis. Zij hebben een grote watervlek ter hoogte van een binnenmuur aan de trap, die steeds maar groter wordt en er normaal niet hoort te zijn. Resultaat...de binnenmuur moet eruit en worden heropgemetst. Een derde koppeltje kreeg een steen in een ruit, vandalen of jaloerse mensen, dat is een raadsel. Mijn toekomstig buurmeisje heeft mijn blog ontdekt en schreef al eens in mijn gastenboek. Ik leef met deze mensen mee, zoiets meemaken, moet verschrikkelijk zijn! Dan weet ik nog niet hoe het met mijn naaste buren is gesteld en hun trage bezetter. Je bouwt aan je droom en dat verandert in een regelrechte nachtmerrie...da's echt niet te doen! Wim en zijn pa waren naar ons huurhuis gekomen, we hadden om 16 u met mijn nonkel afgesproken die de balken zou komen brengen voor de verhuislift die we zelf gaan maken. Hij kwam niet opdagen...hij was in slaap gevallen, zal dus voor morgen zijn. Dan komen de schrijnwerkers de laminaat leggen. Wij houden al hout vast en doen de rolluiken naar beneden uit schrik voor het onheil dat ons misschien nog kan overkomen, als je zoiets hoort, je zou voor minder, hé!
(Foto: Wim, Raymond en Marnick vorige week zondag)
Waar ik mij ook druk ik kan maken, is de toenemende agressie en het steeds jonger worden van de agressors. Moordenaars van 16, 17 en 18 jaar die zonder scrupules andere kinderen doden, zonder enige ietwat verklaarbare aanleiding. Neem nu den dienen van 18 jaar die dat kleintje van 2 jaar dood schoot. Hoe kan dat nu dat zo ne snotter probleemloos aan een geweer geraakt en dan koelbloedig een peuter kan neerschieten...dat gaat mijn verstand te boven! Hij heeft er spijt van? Hij deed het niet onder invloed van één of ander populair spelletje? Hij heeft in zijn leven al heel wat meegemaakt? Hij deed het in een 'zelfmoord-roes'? Dikke BULL-SHIT! Wie zo nuchter en met voorbedachte rade een geweer kan kopen en een kindje kan vermoorden is voor mij een koelbloedige moordenaar. Ik heb een boek, een heel speciaal boek over seriemoordenaars, waargebeurde verhalen geschreven door een ex-FBI-agent. Wat je daarin leest, als je het al kan lezen en het niet met een misselijk gevoel in de maag opzij legt, lees je welke verzinsels zulke mensen of hun advocaten naar voor brengen om hun misdaden en de reden waarom ze het deden, te verklaren. Hoe zit het dan met de echt jeugdigen? Hebben zij ook een 'slechte jeugd' achter de rug? Ik hoorde vandaag op de radio spreken over een 9 en 11-jarige jongens die een 8-jarige hebben verkracht. Euh????????? Hoe is zoiets nu mogelijk...of is het verzonnen. En wat dan nog, hoe komt dat kind aan de inspiratie? Er gebeurt toch wel wat in deze wereld, zenne! Je moet uit de fouten van een ander leren, en wat je zelf meemaakte, jij weet dan toch beter dan wie ook hoe zoiets aanvoelt. Om het dan ook een ander aan te doen...dat versta ik niet goed...maar wie ben ik, hé! Ik leer mijn jongens om voor zichzelf op te komen en zich te verdedigen. Wat als zij zich op een dag moeten verdedigen tegen een jongen met een mes in de hand? Ik krijg er kippevel van bij de gedachte alleen al!
Spijtig, maar Kate Ryan heeft het buiten alle verwachtingen in de halve finale niet gehaald! Ik heb het niet gezien, maar ik zag achteraf toch enkele beelden van deelnemers die er morgen wel bij zullen zijn. 'Schone en het beest' of 'the bold and the beautiful' doen mee. Een langharige blondine met een shakira-look en een bende lelijke Finse monsters die denken dat ze de 'monsterrock' hebben uitgevonden. Ik zie die mannen nog geen kniezwengel doen, haha! Ook een stelletje Narcisten met schoon kostuum die nu al denken dat ze het song-festival al gewonnen hebben. Ik keek naar de pré-selektie, omdat Kate meedeed en Peter. Ik keek niet naar de halve finale, omdat ik het vergeten was. Ik kijk niet naar het song-festival, omdat het mij geen bal interesseert. En zeker nu niet, zonder mijn favoriete...vriendjespolitiek is dat ja!
Wat een week was me dat, zeg! We hebben een schijfaanvraag bij onze bank ingediend, al voor de tweede keer voor dezelfde som, omdat zij de kopie's van de facturen niet hadden ontvangen, terwijl het per fax is gebeurd. Nu stond dat geld nog altijd niet op onze rekening en da's al sinds 2 mei dat we dat vragen. Er is een expert aangesteld waar ik eerst een afspraak mee moet maken om te zien of de werken inderdaad werden uitgevoerd. Die man heeft 2 weken tijd om zijn rapport in te leveren, maar onze aannemers wachten ondertussen op hun geld en ik kan die man al 2 dagen niet bereiken.
Op het stuk dat ik moet omrijden om via Nieuwkerken-Waas Vrasene te kunnen bereiken, heeft een kamion zich op zijn kant in de gracht te rusten gelegd...de grachtkant bleek niet zo stevig te zijn als de chauffeur wel dacht, toen hij uitweek voor een tegenligger en veel plaats is daar niet!
Ik moest vandaag een stukje van de laten overnemen, samen met 5 andere collega's, terwijl wij de vroegen al hadden gewerkt. Dit om in te springen voor een zieke collega en er niemand recuup had, die anders de plaats zou hebben moeten innemen. Ik wil vertrekken, maar ik was al eerder mijn bos sleutels kwijt geraakt (en nog steeds niet gevonden) dus nam ik mijn reservesleutel en stak die in mijn jaszakje. Ik deed voor mijn vertrek nog wat onozel tegen mijn jongste zoon, wil mijn sleutel nemen...die was ook foetsie! Overal gezocht en niet gevonden. Dan maar met Wim zijn auto de baan op. Wim vondt hem, hij was uit mijn jaszak gegleden recht mijn kabas in, waar ik ook al in had gezocht! Voor ik vertrok kreeg ik ook foon van Roger, ma's vriend die ook de verhuis regelt. We gaan namelijk een soort glijbaan aan ons balkonnetje maken (belle-etage) en via houten balken en een katrol aan de muur, de zwaarste meubelstukken naar beneden laten glijden. Hij kan zaterdag niet, hij moet vrijdagmorgend binnen zijn voor een knie-operatie. De verhuis schuift dus op naar nu donderdag! We gaan tijdens ons verlof uit onze pijp mogen komen...amai! Maar nu...even een opkikkertje...een glaasje sheridan's voor mijn neusje en ik kan er weeral tegen, zie...mmm! Ik kreeg dat flesje nog van mijne pa...maar flesje is nu leeg...hihi...PROOST!
Ik kijk om mij heen ik ben zo alleen alleen en eenzaam wachtend voor mijn raam
komt er nu niemand naar mij maak me blij met mij is er niks aan de hand 'k ben gewoon in mijn eentje gestrand
Ik ben oud, niet versleten wil je mij niet vergeten? ik voel mij nog actief kom je naar mij alstublief?
Ik woon nog in hetzelfde huis waar ik met mijn ventje zat voor de buis met kinderen om ons heen nu ben ik alleen
De enige die ik nog zie is niet familie verpleegsterkes die mij komen swanjeren daar kom ik vroeg voor uit de veren
verpleegsterke, blijf nog even hier doe mij dat plezier 'n tas koffie met een koek mijn noorden is zoek
Ik wil praten mijn hart open laten mijn tijd doden ja, ik heb ook nog noden!
Ik wilde dit gedicht schrijven, omdat wij dikwijls met deze situaties geconfronteerd worden, het is soms echt schrijnend. Geef hen de aandacht die zij verdienen! Vergeet hen niet!
We zijn gisteren bijna niet thuis geweest, we waren inkopen gaan doen...en niet zomaar voor eventjes, we waren op laminaatjacht. De schrijnwerkers willen zondag onze laminaat boven leggen. Die ene gast (ze zijn met 2) is ne maat van Wim, waarmee hij menig kilometertjes mee is gaan fietsen, ook iemand uit pepingen bij Halle zoals Wim (mijne coureur). De rolluikbakken zijn door hen voor een vriendenprijsje geplaatst en dat willen ze nu ook met de laminaat doen. Later ook onze binnendeuren, zoldertrap, ingebouwde kasten...maar da's toekomstmuziek...budjet is straks op. We vonden mooie en prijslijke laminaat, maar de leveringsdatum was pas over een week à 2 weken...nee bedankt, geen tijd meer! Dan maar naar een andere winkel terug gegaan en daar de laminaat besteld, vrijdag hebben we die. We kwamen tussendoor naar huis eten, hamburgers op een rappeken. We hadden om 18u30 met mijn broer afgesproken aan den bouw, hij kwam de keuken, venstertablet en toog meten voor de graniet. Hij was een half uurtje te laat, maar we zaten ondertussen in onze tuis te genieten, met een ijsje van de kar en een tasje koffie op het terras van onze buren. na het opmeten zijn we naar mijn broer (Joeri) zijn werk gegaan, na sluitingstijd, om de graniet te kiezen. Man man man, wat een keuze, maar DUUR! Toch onze goesting gevonden, zwart met spiekels dat perfect bij onze houten keuken past. Rond 21u tevreden naar ons huurhuis terug gekeerd. Joeri gaat zijn best doen om na zijn uren eerst al aan onze toogtablet te werken, dan kan ik in de week van de 22 ste de bezetters laten komen voor de 'finishing touch'. Den eletrieker is weer niet te bereiken, die heeft zijn handen zeer gedaan, maar zou rond deze periode terugkomen om zijn werk af te werken. En we kregen nog een kadootje in onze bus...Wim zijnen belastingsbrief! Ik kreeg terug, maar voor hem moeten we meer dan het 3-dubbele daarvan betalen...pfff!
Mijnen gastenboekteller staat bekanst op de duizend, seg! dat wil dus zeggen dat ik weer naar den stylo moet grijpen om een gedichteke te schrijven voor den 1000 sten bezoeker. Dees vind ik toch toffer, den 1000 sten bezoeker is niet zo plezant, dat zijn de sleutelgatgluurders en veel van mijn eigen bezoekskes, met vaneigest ook mijn lieve vrienden en gasten die een berichtje nalaten in mijn boekske. Da's dus belangrijker voor mij, al die lieve woordjes, dat doet ne mens goed, hoe jong of hoe oud ge ook zijt, da's waar hé? Dus 1000 ste gastenboekschrijver/ster, laat mij eens via een mailtje weten waar het gedichtje dat ik voor jou ga schrijven over mag gaan? Doen, hé! En als het je niet interesseerd, niet doen dan, haha!
Het lukt mij niet meer om er een fotooke bij te zetten, terwijl dat anders probleemloos ging. Wie iemand hoe dat komt? Heb ik er al teveel foto's opstaan of aan wat ligt dat feitelijk? En als ik het na een tweede poging toch op krijg, dan kan je de foto niet vergroten om die beter te bekijken...HELP!!!!!!!!!! Ik heb het eens bekeken, ik heb van de 30 MB slechts 5,24 MB gebruikt en enkele foto's verwijderd. Dat kan het dus niet zijn, hé!
Het was een zeer plezante dag vandaag. Terwijl Wim, zijne pa en Marnick het zand ophoogden, zaten wij te genieten op het terras, of wat het terras gaat worden. Het was schitterend weer, soms verdween het zonetje, maar het was warm. Roger (ma's vriend) was haar komen brengen, hijzelf moest gaan biljarten. Ik had voor beide mama's een boeketje bloemen gekocht. Ikzelf kreeg tot hiertoe nog geen bloemetje, Wim heeft het al erg druk gehad. Maar Marie-Louise (zijn mama), had ook aan mij gedacht en me meiklokskes meegebracht. Roger kwam enkele uren later ook naar ons, hij meette de trap, omdat hij voor de leuningen gaat zorgen, in inox. Ik kreeg ook pré voor mijn verjaardag van ons make en van Roger. Ik ga er iets voor mezelf van kopen, een paar boeken of kleren of iets voor in het huis, ik weet het nog niet wat. Ik ga mezelf eens in ieder geval goed verwennen, haha! We hebben ons ook nog een ijsje gekocht, er komt dagelijks een ijscrémekar in de wijk, iets dat we niet gewoon zijn, in de Kokkelbeekstraat komt er genen enen. We waren pas rond 19u45 terug thuis en Wim bracht zijn ouders naar Pepingen. De buren die er al wonen, zaten ook op hun terras. Onze andere buren hebben geen sjans met de werkmannen die zij al gehad hebben. Hun metsers kwamen laat werken (meer pauzes dan werken) en gingen al vroeg weg. Het waren prutsers. En nu hun bezetter, een jonge gast die pas s' middags komt werken, als hij al verschijnt die nu al 6 weken aan 't bezetten is. Het chappen is al een keer uitgesteld, nu woensdag zouden die beginnen, maar ze moeten weer bellen om het uit te stellen. Zij gingen normaal ook in mei verhuizen, maar dat zal niet lukken.
Terwijl die mannen aan het werken waren, aten wij een lekker stukje taart...jammie! Het was dus een geslaagde verjaardag. Bedankt voor de vele felicitatie's!
Wim en zijne pa raymond, schepten zaterdag zand naar de achtertuin. Marnick hielp een handje mee. Onze werfopzichter Gino kwam even langs. Wij en de andere klanten kregen het zand van verkavelingen in Haasdonck, maar nu hebben ze zand tekort voor een andere verkaveling waar 3 huizen gaan bouwen. Da's pech hebben!
Deze 2 zandmannetjes kwamen geen zand in onze oogjes strooien, maar in ons tuintje om het op te hogen. Telkens een laag zand en dan een laag turf. Ze merkten ook aan totwaar ons terras moet komen, groot genoeg om er al eens een BBQke te kunnen houden. Dat doen we graag!
"Kriebel knabbel muisje, wie knabbelt daar aan mijn huisje?"
Het is ons INGRID...ik zag deze foto op haar blog staan en dacht eerst dat ze bij ons in de wijk was geweest, hetgeen ze al een tijdje zegt dat te doen...maar tijdens de verhuis, had ze gezegd. Ik dacht "aha, zit dat zo...zij komt nu al, dan moet ze niet helpen om onze spullen naar binnen te dragen, fotootje nemen en weg..." Maar nee, ik zag dat het een al oudere foto was, aan de achterkant en ene van in Duitsland. Echt héél SCHOON gedaan, zenne! Thanks Ingridje
Jaja, vandaag was ik zelf patiënte...de rollen waren omgekeerd. Ik werd vanmorgen nogal verschietachtig wakker, mij bijna overslapen en als een speer de badkamer en mijn kleren ingeschoten, zonder te eten de baan op. Op weg naar Vrasene is de hoofdbaan afgesloten door werken en moeten we een omleiding volgen langs nogal smalle banen. Donderdag reed ik achter een vuikniswagen die de onkruidbakken kwam leegmaken...zo'n slak, pffff! Vandaag reed ik achter een grote jeep mer remork die ook als een slak reed en telkens er een tegenligger kwam, opzij ging en stopte. Het was een man die achter het stuur zat, ene die blijkbaar de breedte van zijn wagen niet kende en niet gewoon was om met een remork erachter te rijden. We konden hem niet voorbij steken, ik zou hem anders eens vriendelijk gevraagd hebben of ik hem eens moest helpen...en er kwam maar geen einde aan die baan, noch aan de file-vorming waar ik tot mijn grote ergenis deel van uitmaakte. Ik ergerde mij mateloos en moest het achteraf bekopen. Toen ik mijn patiënte stond te wassen, begon alles te tollen. Ik dacht "dat gaat wel over, dat effe doorbijten", maar bij de volgende patiënte moest ik mij in de zetel neerleggen met mijn beentjes in de lucht. Toen ik recht kwam zitten, tolde het nog meer. Ik denk dat ik last had van een te hoge bloeddruk, door de stress en mij op te winden voor die zondagsrijder. Het ging toch over en bij één van mijn laatste patiënten, nam ik mijn bloeddruk en die stond normaal. Dat komt ervan als je je druk maakt, hé!
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Waar ik mij ook druk ik kan maken, is de toenemende agressie en het steeds jonger worden van de agressors.
Wat een week was me dat, zeg!
We zijn gisteren bijna niet thuis geweest, we waren inkopen gaan doen...en niet zomaar voor eventjes, we waren op laminaatjacht.
Mijnen gastenboekteller staat bekanst op de duizend, seg!
Het was een zeer plezante dag vandaag.
We kregen bezoek van onze beste vrienden, Romx, Ben en Lisette om mijn verjaardag te vieren en naar ons huis te komen kijken.
Jaja, vandaag was ik zelf patiënte...de rollen waren omgekeerd.
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
