Op Internet zijn verschillende mensen, ieder op zich met verschillende wensen. De 1 uit zijn verdriet, terwijl een ander van gezelschap geniet. Zo vangen we elkaar allemaal hier op, met een traan of met een goede mop. De 1 is erg depressief, maar toch zo lief. De ander voelt zich eindelijk bevrijd, na een gevoerde innerlijke strijd. Weer iemand vindt hier een nieuw begin, en duikt steeds vaker de prive chat in. Dat kan iemand weer jaloers maken, want die wil ook wel eens contact maken. Het leven schenkt je lieve mooie blije dagen, soms sta ik duidelijk bij het leven in de gunst. Als het me goed gaat, hoort niemand me klagen. Maar met de trieste dagen omgaan, dat is De kunst Dan neemt het passen meer tijd in beslag, dus vul die tijd in de chat op, met een lach. Bied je schouder aan of deel virtueel bier, als mens zijn we dan allemaal gelukkig hier. Als mens zijn we allemaal uniek, met z'n allen kunnen we hier zorgen voor muziek. Een ieder verdient op zijn manier respect, want wees eerlijk Niemand is perfect! Overgenomen van blog La douce France
Deze foto wilde ik ook graag met jullie delen. Neen, mijn boys worden geen eletrieker en chefkok...maar mode-ontwerpers. Ieder begin is moeilijk, met beperkt materiaal moeten werken...tja...doe hen dat maar eens na, hé! Met plastiek zakken van de JBC en een gebrek aan modellen, dan maar zelf model gespeeld. Van wie zouden ze DAT hebben...(mijn naam is haas, haha) Alléé ja, 'k geef het toe, van hun zotte moeder...
En alsof dat nog niet genoeg is, zijn er nog kapers op de kust. We zaten met zen vieren buiten, te genieten van het bezoek van een vriendin van mij met haar 2 dochtertjes. Komt er ineens een ander gezinnetje op bezoek, onuitgenodigd, da's durven hé? Een moeder eend met de kleintjes. Zij komen niet voor het duivenvoer, maar voor de waterschaal die ik dagelijks ververs...ook voor de fazant en ander dorstig pluimvee. Na het verorberen van de helft van ons brood, een lekker badje. Moet kunnen!
Na de bouw-en verhuisperikelen en ook de duifperikelen, begint het hier op een dierentuinperikel te gelijken. De duiven zijn verdwenen, ik zie hen niet meer. Misschien zijn ze naar huis of zijn ze net als wij verhuist, ik weet het niet. er komt hier nu wel dagelijks een andere vogel op het duivenvoer af. Een fazant...schoon beest, hé!
Dé twee symbolen van de balonnenstad Sint-Niklaas samen...de vos (Reynaert) en een balon. Ik vind deze afbeelding op het internet en ik wilde hem direct op mijn blog hebben. En ja, ik ben al eens met een balon meegevlogen, ik met mijn hoogtevrees. Ik was zo enorm zenuwachtig, dat ik om de 5 minuten naar de WC moest...en toch wilde ik meemaken hoe dat was. Het opstijgen vond ik akelig, ik had kriebels in mijn buik. Maar eens de balon de lucht in vloog, verdween mijn hoogtevrees als sneeuw voor de zon. Ik had een camera meegenomen en filmde het mooie landschap, ik hing over de mand alsof het niks was. Ik kon de volgauto filmen, de opschrikkende koeien, blaffende honden, zwaaiende mensen, de boomtoppen...gewoonweg prachtig! De landing verliep minder zacht...de balonvaarder eindigde bovenop ma's vriendin die met mij meevloog, nadat de mand verschillende keren de grond had geraakt alvorens tot stilstand te komen. En dan zo rap als tellen die mand uit, koord vastnemen en de neerkomende balon naar de andere kant trekken, om te vermijden dat die bovenop de mand komt. Spannend! Die ervaring wil ik later met mijn boys delen. Vooral Marnick wil met mij in een balon. Dat komt er nog wel eens van...ooit. Belofte maakt schuld en als ik iets beloof, dan hou ik mij daar aan. Maar wat ik feitelijk zoch, was een fietsroute van Sint-Niklaas (omgeving 't Hertjen) naar Beveren (Europalaan). Op school spraken ze van langs het station van Nieuwkerke-Waas te rijden, naast de spoorweg. Weet iemand daar het vertrekpunt en einde van? Ik ken enkel dat stuk aan de straat schuttershof. kan er mij iemand helpen?
Naar de finale Italië-Frankrijk gekeken en mijn favorieten zijn verloren. Ik was voor Frankrijk, omdat ik niemand van de Italiaanse ploeg kende of me nog kon herinneren van de vorige keer. Ik heb in Italië geen goede ervaringen gehad met de Italianen van het Zuiden. Zefs de Noord-Italianen kunnen er niet mee om "dat zijn geen Italianen", zeggen ze daar. Wij kwamen s'avonds in Pompeï, een vuile stad en géén vriendelijke mensen daar. Men keek ons overal buiten, in een winkel zelfs zo erg, dat wij het gevoel kregen dat wij in de gaten werden gehouden als dieven, ik en mijn toenmalige vriend. Ik was reeds 3 keer in Frankrijk en we werden daar gastvrij ontvangen. En toegegeven, de combinatie Zidane-henry is sterk, ook met Libery erbij. Ik hoorde ook dat de fransen niet blij waren met 'les blues', teveel zwart in. Plus het feit dat Zidane in de pers werd afgeschreven als 'versleten', 'finito met de carrière', ik heb het nu eenmaal voor de underdog. Het zou een mooie afsluiter zijn geweest van zijn carrière. Maar de wetstrijd eindigde met een gelijkstand, er kwamen verlengingen aan te pas. Tijdens die verlengingen liet Zidane zich niet van zijn schoonste kant zien. Borrelde het chauvinisme in hem op? Zei dienen Italiaan iets dat hem niet aanstond? Ik weet het niet, maar die kopstoot vond ik NIET kunnen! Meteen het einde van zijn carrière, maar op een andere manier dan dat hij misschien zelf voor ogen had. Ook een enorme demotiverende deuk voor zijn ploeg, een man minder door zijn rode kaart en hun beste speler het veld af. Ik begrijp het niet, waarom toch? De ploeg verloor in de pinalty's, Barthez haalde geen enkele goal uit, ik ben enorm teleurgesteld! Tja...
Mijn boys voor het kasteel. Ik heb een heleboel foto's genomen, meer nog dan dat ik vorig jaar per dag nam in Duitsland, haha! Deze uitstapdag was zeker al geslaagd.
Ik tussen mijn 2 grote boys in het soldatenkamp. Ik ben een kleintje hé...haha. We konden niet genoeg krijgen van die demonstratie's. Het wassenbeeldmuseum, de film en panorama vielen wat tegen. Gelukkig dat die soldaten er waren, zou anders toch eerder saai zijn geweest.
Ik ben naar het WK aan't zien, verlengingen zeg, Italië-Frankrijk momenteel nog 1-1. Er werden aan de voet van de berg met zijn leeuw, talrijke demonstratie's gegeven. We zagen een duel, de uitdager die de andere de handschoen tegen zijn gezicht sloeg, alles erop en eraan. En ook in groep, mooi met de tenten en den berg op de achtergrond.
Wim en de boys kregen uitleg over hoe alles in mekaar zit. Deze vriendelijke soldaat, die normaal Franstalig is (Waals), legde ons alles goed uit in een ietwat gebroken Vlaams.
Wij zijn een stukske van ons Belgenland gaan verkennen vandaag. We zijn naar Waterloo gegaan. Daar werden demonstratie's gegeven door de infantery van het Britse leger (allee ja), door een groep die de veldslagen tegen de Fransen (Napoleon) 1814) naspelen. Rond 18 juni zelfs met een 2500 man, artillery, infantery en ook de cavalière. Een soldaat schoot met een geweer op een bloemkool, zonder kogel, enkel geladen met buskruit. Er zat een groot gat in de kool. Dan schoot hij vanop een kortere afstand en de bloemkool vloog in honderden stukskes. Dus zelfs wanneer een geweer enkel met buskruit geladen is, kan je gewond geraken, te zien vanop welke afstand.
Deze foto geeft de werkelijkheid weer. Neen, de film was er geen met een fictief verhaal. Dit gegeven in je achterhoofd houdend, geeft je bijna de aandrang om te wenen. Het doet je meer meeleven met de acteurs. Je hebt er wel al eens iets over gelezen, maar wanneer je deze beelden ziet gaan je ogen toch wagenwijd open... Je staat er niet bij stil, maar 4 vliegtuigen werden gekaapt! De chaos en machteloosheid druipen van het scherm af. En je voelt jezelf ook machteloos. Ik ben er nog altijd niet goed van...
We zijn juist terug van de cinema, de Siniscoop te Sint-Niklaas. We zagen een zeer aangrijpende, waargebeurde film van Paul Greengrass (The Bourne Supremacy, Bloody Sunday). Het is een documentaire-achtige film, doordat er met kleine handheld-camera's werd gefilmd. Daardoor krijg je als kijker het idee dat je voortdurend midden in de actie zit. De film speelt zich grotendeels in de control centers af, de werkelijke kaping beslaat een klein deel van de film. Maar toch krijg je een meelevend en bloedstollend verhaal te zien dat je aan de stoel kluistert van begin tot einde. Ik werd er stil van...kippevel-effect...de moeite waard om te zien. Het verhaal, voor velen wel gekend: Amerika, 11 september 2001. Vier vliegtuigen worden gekaapt door terroristen. Drie van hen bereiken hun doel: Ze boren zich in de WTC-torens en het Pentagon en richten een ravage aan. Dankzij een aantal moedige passagiers zijn de kapers van het vierde vliegtuig minder succesvol. Alles is rustig wanneer vlucht 93 na drie kwartier vertraging eindelijk opstijgt in Newark. Eenmaal in de lucht wacht de passagiers en de crew een onaangename verrassing. Er zijn kapers aan boord die de controle overnemen. Een paar passagiers slagen erin familieleden aan de lijn te krijgen. Ze horen wat er gebeurd is met de andere vliegtuigen. En dan staan de angstige en vertwijfelende passagiers voor een zware keuze: Afwachten of ingrijpen?
In september komt er een nieuwe film uit van Oliver Stone. Over de aanvallen op de WTC-torens. Dan gaan we zeker ook gaan kijken.
Ik ben mijn zoon gaan laten inschrijven in het GTI te Beveren. Hij gaat daar in de klas 3 ET zitten, ElektriciteitsTechnieken. Die leerkrachten waren supervriendelijk. Het toeval wil dat nu net de leeraar aardrijkskunde Giovanni inschreef, zijn beste vak, haha! Ik heb die leraar al op de hoogte gebracht hoe hij het vorig en dit schooljaar heeft gedaan voor aardrijkskunde. Ook dat wij de laatste toetsen samen leerden, ik overhoorde hem, en dat hij de leerstof toen wel kende. Tot hij de toets voor zich kreeg, natuurlijk. Hij pastte ook een werkpak, veiligheidsschoenen en handschoenen. Zijn veiligheidsbril van vorig jaar is nog goed, maar zijn werkpak was in het VTS een soort overgooier en dat is daar niet toegelaten. We moeten ook de beste fietsroute zoeken van Sint-Niklaas (nabij 't hertjen) naar Beveren (Europalaan). We hadden wel dorst en zijn onderweg efkes gestopt om onze dorst te laven. En vermits mijn boys toch al grote tieners zijn, kregen ze ne kriek.
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 56 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Dé twee symbolen van de balonnenstad Sint-Niklaas samen...de vos (Reynaert) en een balon.
Naar de finale Italië-Frankrijk gekeken en mijn favorieten zijn verloren.
We zijn juist terug van de cinema, de Siniscoop te Sint-Niklaas.
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
