Maandag hebben we een grote en héle mooie uitstap gemaakt...naar de Westhoek.
Eerst naar de ijzertoren van Diksmuide en dat was echt de moeite waard.
We werden er ook als echt goede vrienden ontvangen door Hugo en Rita, die daar conciërge zijn...een fantastisch, gastvrij en sympathiek koppel.
Ik kende Hugo zijn blog wel (nu efkes dicht tot de winter, blog 'tenvrede' en van Rita http://blog.seniorennet.be/attack ), maar ik had hen nog nooit ontmoet.
Eerst een enorm onthaal door Rita, die Hugo ging gaan halen en we spraken na de bezichtiging in de toren af om iets te drinken.
We bekeken de ijzertoren zelf (ook vredestoren genoemd), de PAX-toren en de crypte met de resten van gesneuvelde Vlaamse soldaten.
In de toren zelf zijn 23 verdiepingen, per lift tot de 22ste en dan per trap naar boven, waar je een panoramisch zicht hebt op Diksmuide en omstreken.
Dan ga je per verdiep naar beneden om het museum te bekijken dat was ingedeeld per thema.
De eerste Wereldoorlog en zijn gevolgen...het afzien van de bevolking tijdens de oorlog...de kinderen...de dieren...je maakt een bombardement mee, gaat door loopgraven en je proeft een beetje van de sfeer van toen...de oorlogstijd.
een sfeer om nooit (meer) mee te maken!
Je kreeg rook rond je oren, alsof je in een gasaanval zit en je kunt de geur van de dood en verderf ruiken via een houten doos...echt bangelijk.
En hetgeen voor mij ook altijd extra interessant om zien is...hoe de medische wereld met de gewonde soldaten en bevolking omging en welke instrumenten ze daarvoor hadden.
Hugo onderbrak zijn werk en kwam ons vergezellen om samen iets te drinken...bedankt voor dat 'straf' taske koffie, hé!
We zijn daarna naar de inkom gegaan om nog goeiendag te zeggen tegen Rita, en ze gaven ons nog postkaarten mee, leeuwtjes en een héél mooi kader...die krijgt een apart plaatsje in ons huis.
We hebben dan nog een foto laten nemen door Wim en daar ben ik echt blij mee.
Ik dierf het zelf niet vragen, omdat Hugo in werktenue was, maar hij stelde het zelf voor...mooie foto, hé!
Veel foto's zijn spijtig genoeg mislukt.
Er schieten er gelukkig nog een 100-tal over, niet enkel van Diksmuide, maar van de ganse trip.
Hier enkele (en dat zijn er al veel, hé)

 
   


 
Hier een foto van de kader met het beroemde gedicht van Dokter John McCrae 'In Flanders fields' over de klaprozen...een bloem die niet kapot te krijgen is.
Hij werkte daar in de medische dienst en schreef het gedicht in 1915.
Superbedankt!!!!!!

In Flanders fields the poppies blow
between the crosses, row on row
That mark our place, and in thy sky
the larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below

We are the dead. Short days ago
We lived, feld down, saw sunset glow,
Loved, and we were loverd, and now we lie
in Flanders fields

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high
if ye break with us who die
we shall not sleep, through poppies grow
in Flanders fields

Dankzij de tip van Rita zijn we naar de dodengang gegaan, ik wist niet dat het daar in de buurt was, slechts 2 km van de toren en gratis te bezichtigen.
Het was ook de moeite waard, amai!
En Marnick nam zijn leeuwtje mee dat hij gekregen had.

Ze gaven ons ook de tip om de 'last post' mee te maken aan de Menenpoort te Ieper, en we hebben dat gedaan.
We wilden eerst naar Ieper trekken, maar zijn eerst naar Hill 60 gegaan.
Overblijfselen van een bunker, waar de Engelsen hun linie hadden opgesteld om de Duitsers tegen te houden.

We reden ook naar Hill 62, waar ook loopgraven en een museum te zien waren...maar amai, ze vroegen daar 27 euro inkom.
Omdat we er al gezien hadden, zei Wim dat we van het geld eens beter konden gaan eten.
We zijn dan op zoek gegaan naar de Engelse grafstenen en kwamen op het Polygon Wood cemetery terecht...indrukwekkend!
Er tegenover was een Schots cemetery waar een ezel stond, en de boys hadden ineens geen interesse meer in de witte grafstenen.
Giovanni vondt die ezel zelfs zo schattig, dat hij hem bijna een kus gaf.
Ik zeg wel 'hem', want dat werd ons ineens duidelijk...door iets dat omhoog kwam...maar dan vondt Giovanni hem niet zo schattig meer...
We passeerden ook per toeval St-Juliaan, waar het Canadese oorlogsmonument staat.

   

We reden dan naar Ieper...ook een mooie stad!
Met de Lakenhallen, de oude gevels, de cathedraal...
Ik nam er foto's binnen en er was net een dienst bezig.
Er stond een bord om gelieve niet rond te lopen tijdens een kerkdienst, maar ik had dat natuurlijk weer niet gezien, hé!
En ik maar rondgaan en flitsen
We gingen dan iets gaan eten, de boys spaghettie, maar de slechtste ooit.
Ze zeiden dat ik daar in de keuken moest gaan staan.
Ik en Wim hadden tagiatellie met stukjes kip en gewokte groentjes...jammie!
Toen we weer op de markt kwamen, zagen we Engelsen op oude motto's met zijspan en daar een verpleegster in...enfin, toch iets dat daar op trok!!!!
Zij reden ook naar de Menenpoort, waar we naartoe gingen om de 'last post' te zien.
Dat doen ze iedere dag om 20u om de soldaten te herdenken, behalve tijdens de tweede wereldoorlog.
De namen van duizenden vermiste soldaten zijn op de muren geschreven.
Ik ben nogal een kleintje en ik kon niet boven de hoofden kijken...dan maar in Wim zijne nek.
Die kon mij bijna niet houden, en Giovanni zo luid "Gij weegt zeker 80 kilo"...zéééééég!
Hij zette me terug op de grond, maar uit schrik neep ik mijn benen toe...terwijl zijn hoofd er nog tussen zat...iets dat ik anders nooit doe...hihi!
Dan maar Marnick in zijne nek gezet, die weegt toch een stukske minder.

  
 


 
Ik kwam tot de vaststelling dat ik 2 fotokaartjes kwijt was, die uit mijn tas waren gevallen.
Ik en Wim zochten die overal, en ik vond die toch wel terug, zeker!
Ik had sjans, want het was op de plaats waar die Engelsen met hun zijspan hadden gestaan en daar stond veel volk rond, allemaal met een camera in de hand.
Twee stomme kleine kaartjes in een doorschijnend plastieken zakje...ongelofelijk, hé!
We zijn dan nog de oude stadsmuur gaan bekijken, met ook weer een klein kerkhof...hetgeen je met hopen ziet daar in de Westhoek.
Ieper lag midden in de linie en lag volledig plat.
Ze hebben de stad weer opgebouwd en bijna identhiek als het was voor de oorlog.
En ik trek overal foto's van...zelfs van mijn mannen die een pieske stonden te doen
En nee, Giovanni is niet al groter dan Wim...hij speelde vals door op zijn tenen te gaan staan.
Groter dan mij is hij wel (gelukkig) al.

We waren pas rond 22u30 thuis...maar het was echt een fantastische, plezante, leerzame uitstap...en vooral ook dankzij onze vrienden, Hugo en Rita!

We waren zinnens om een grote BBQ te organiseren voor de 2 jarigen, Marnick en Marie-Louise, maar doordat make in de kliniek ligt, ging dat niet door.
Roger (Make's vriend) ging voor balken zorgen, waar hij planken ging op vastmaken, zodat er niemand een been kon breken op de losliggende stenen op ons nog niet bestaand terras.
Ook hebben we een tent in de Colruyt besteld om ons te beschermen voor wind en regen...maar die ligt er nu nog...we zijn die nog niet gaan halen.
Toch hebben we een BBQ gehad, met ons viertje en onze nieuwe (Hele gemakkelijke) elektrische BBQ.
Hééééérlijk!

Ik ben alle dagen bij ons make in de kliniek op bezoek geweest, behalve de maandag...dan zijn we naar Diksmuide, Zillebeke, Zonnebeke, St-Juliaan en Ieper gegaan...foto's volgen nog.
Vandaag naar het Chinees paviljoen en Japanse toren in Brussel en het kasteel van Gaasbeek, maar ik ben daarna ook naar make gegaan.
Ze moest maandag plakken laten nemen van haar bekken en elleboog en dat ziet er al véél beter uit.
Zo goed zelfs, dat ze haar al eens in de zetel hebben gezet en dat ze zelfs al eens op haar benen mag proberen te steunen...OEF!
Ze moest papieren invullen en ondertekenen, hetgeen nogal moeilijk is met haar links hand.
En vermits ik haar (en van mijne pa) handtekening al kan nadoen sinds de lagere school (hihi), heb ik dan maar getekend in haar plaats.
Jaja...ik was een schavuit en heb dat dikwijls nodig gehad...als ik weer eens een nota had of een slecht rapport
Zoals toen ik betrapt werd op roken op school...dan bleek dat heel handig te zijn...dat was rond de periode van het schoolbal en mijne pa vroeg "Wat is dat hier allemaal met diene tipex?"
"Pa, ik heb 'schoolbal' op de verkeerde datum gezet, ziet ge, da moest op dezen dag staan"
Ik had over de nota met dikke vette letters 'schoolbal' geschreven...dan met tipex erover gekladdert en dat dan ook op de juiste datum geschreven.
Nu weet hij daarvan, maar toens gelukkig niet, zeg!
Toen ze het PV van de politie in de kliniek moest ondertekenen, zei ze dat ik dat beter had gedaan.
De polies ging er gelukkig niet op in en ons make zei toch niet "Ons Sandra kan mijn handtekening nadoen" of ik vloog misschien in't gevang voor 'valsheid in geschrifte'...wie weet!
Ze had ook een doodsbrief bij haar post, van haar tante en meter.
We waren niet zeker, maar ze ging donderdag gebruik maken van voor haar de enige ontsnapping aan haar ziekte, longkanker.
Ze is op 16 augustus gestorven, dus heeft ze toch doorgezet.
Da's wel erger, natuurlijk, hé!
Ik ben wel blij dat ik ze nog eens gezien heb, en make zag haar vorige maand dan toch nog.
Op de begrafenis zal ze nu wel niet aanwezig kunnen zijn en nu zit ze daar mee in, maar ze heeft spijtig genoeg geen keuze.
Ik ga ook niet...ik heb haar nog levend kunnen zien en da's voor mij toch belangrijker.
Ik zal donderdag wél aan haar denken, het was een héle lieve vrouw en een sterke.

We zijn op 15 augustus met enkele vrienden, Ann en Johan en zijn zoontje Jovi, naar het Marnix-kasteel te Bornem gegaan.
Het was lang geleden dat we hen nog eens gezien hadden, en ze hadden ons opgevoegd huis en de binnendeuren nog niet eens gezien.
We wisten van ons vorig bezoekske (via een koeienveld) dat het kasteel op 15 augustus, de laatste 2 zondagen van augustus en de eerste 2 van september geopend was voor individuele bezoeken...en voor de rest enkel voor groepen van minstens 10 man.

Binnen mocht je geen foto's nemen en de graaf en gravin waren aanwezig.
De gravin leidt ook persoonlijk geïnteresseerden rond in het kasteel, maar enkel op een zondag, geloof ik.
Je zag een héleboel foto's en artikels van hen.
Samen met de Koninklijke familie en tal van ministers...of een artikel van de Gravin die naar 'thuis' kijkt...of over de graaf die een eeuwigheid vrijgezel is gebleven, alvorens met de (ik geloof) 27 jaar-jongere gravin te trouwen.
Verder zag je porseleinen poppen, veel kant, oude boeken en meubels.
En je kon voor 4 euro een stukje marsepijn kopen...om het onderhoud van het kasteel onder anderen mee te kunnen bekostigen.
Ik dacht eerst te lezen 'door' de gravin gemaakt, maar 't was 'voor'...ze zal haar mooi verzorgde handjes wel niet vuil maken, denk ik
Johan wilde niet op de foto, maar hij deed wel dienst als plaatselijke fotograaf om dees gravinneke met haar graafke te fotograferen, maar die zullen niet aan de binnenmuren van het kasteel gaan pronken  maar dan toch aan ons muurke!



We zijn ook in de koetsenstallen geweest en daar stonden toch enkele schoonheden bij mekaar.
Toch stiekem enkele fotokes getrokken...ssshhht...nie voortverklappen, hé!

We dachten eens rond het kasteel te wandelen, maar een onvoorzien hekken weerhield ons daarvan.
Dan maar via een wegel, vlak aan die koeienweide.

We zijn nog iets gaan drinken, ergens in Bornem, en dan zijn we op onze grote markt van Sint-Niklaas terecht gekomen...iets gaan eten in den 'Antus'
Het was toch een plezante dag.

Ons make zal na de kliniekopname op revalidatie gaan naar Hamme en ik ben er blij voor.
De kinisist heeft haar gezegd dat, voor iemand die nog nooit iets gebroken heeft, ze nu wel haar schade heeft ingehaald, want zo'n gecompliceerde breuk als zij heeft aan haar elleboog...5 breuken...da's niet niks.
Voor haar elleboog zal het al 3 maanden duren, om te beginnen.
Maar dan moet ze nog herstellen van haar barsten in haar bekken...jaja 2...vanboven en vanonder aan weerskanten...hetgeen niet goed is.
Als het aan één kant was geweest, dan had ze daar nog op kunnen steunen.
Ik hoorde pas gisteren dat ze 2 barsten heeft, want omdat de dokter maar van één barst had gesproken, hadden we aangenomen dat het "maar" één barst was.
Maandag moet ze terug foto's laten nemen en dan gaan ze zien of ze al eens in de zetel mag zitten...maar ze mag in geen geval dan op haar benen steunen.
Enfin, ik kwam weer een vroegere klasvriendin tegen die op geriatrie werkt...de afdeling naast orthopedie.
Zij zat in de groep die mij in mijn eerste jaar gedoopt hebben (studentendoop)
Ze was er in haar tweede jaar niet door en kwam zo in mijn klas terecht, en we werden héle goede vriendinnen.
Ons make had me de sleutel van haar voordeur gegeven...zo dacht ze...dus ik en Marnick naar haar huis om de opdrachtjes uit te voeren zoals kattebak uitkuisen, planten water geven, poesje eten geven...maar, de sleutel pastte niet.
Ik dacht dat ze per ongeluk die van de achterdeur had gegeven, want de terrasdeur was vast.
Ik reed om eten voor de poes en kocht ook een flesje melk.
Ik had mijn verzorgingssets in mijn auto liggen, ik deed er de pincetten, schaar en pijler uit, omdat de plastiek in 3 vakjes is ingedeeld, perfect om katteneten en melk in te doen, hé!

Maar Marnick kreeg dan een ideetje
Hij wilde de sleutel van de terrasdeur eruit duwen en dan via het kattenluik de sleutel pakken, om dan de deur open te doen en dan zouden we binnen geraken.
Dus pakte ik terug die pijler...daar lukte het niet mee...ook niet met een pincet, noch de schaar...verdorie toch!
Wij waren maar aan't proberen inbreken en ineens stond de nieuwe gebuur van make op de oprit...BETRAPT ...maar na het te hebben uitgelegd, liet hij ons toch vrijgaan en belde hij de polies niet op stel je voor!

Wim was zijn ouders gaan halen en we zijn make gaan bezoeken in de kliniek...bleek dat ze de sleutel van de voordeur al aan mijn broer had gegeven...en had onze inbraakpoging toch gelukt...we waren dan nog niet binnengeraakt, want er zit een sleutel op de binnenkant van de achterdeur.
Nogal goed dat ik verpleegster ben geworden, want als inbreekster bak ik er niets van
EN
we zijn vanaf vandaag voor 2 weekjes in verlof

YEAH...SUPER...KEITOF...COOL...JOEPIE...EINDELIJK...TIS NODIG...en SUPERWELKOM!
We gaan een heleboel uitstapjes maken, en ik ging die plannen, maar daar is nog niks van gekomen, dus zal ik daar morgen eens werk van maken, sé!

PRETTIG WEEKEND!

Marnick is vandaag jarig...mijn lieveke, mijne jongsten is nu 12 jaar geworden.
Normaal was het BBQ voor zijn verjaardag nu de zondag, maar dat gaat spijtig genoeg niet door met zijn pitteken in de kliniek...het is uitgesteld.
PROFICIAT lieveken!

En ook Wim zijn ma verjaart vandaag!
PROFICIAT Marie-Louise!

 

Amai, dat was verschieten de maandag!
Ik had Roger niet eens gehoord...ofwel vergat hij het te zeggen, we waren allebei van slag...dat ons make haar elleboog ook gebroken is.
En ze had geen dubbele bekkenbreuk, maar een barst in haar bekken (volledig onderaan schaamstreek)...dat was gelukkig overdreven!
Ik ben dezelfde avond nog naar de kliniek gereden (ze was al wakker)...ze was aan haar elleboog geopereerd en ik hoorde van de dokter zeggen dat de elleboog verbrijzeld is.
Die heeft de grootste slag opgevangen en haar waarschijnlijk gered van een gebroken heup.
Nu heeft ze een barst, ook iets van zeer lange duur.
Komt er nog bij dat ze door haar verbrijzelde elleboog niet rap op krukken zal kunnen lopen.
Het zal 2 à 3 weken kliniek worden en daarna revalidatie, omdat ze alleenstaande is.
Wij werken en haar vriend Roger woont niet bij haar en hij is op zijn eigen, ze hebben al 14 jaar een LAT-relatie.
Een dokterassistente zei "Daarna revalidatie of geriatrie"...Watte???????
Ik antwoordde "Dan zal dat wel revalidatie zijn, want ze is nog geen 60 jaar, te jong voor geriatrie, zenne!"
Alléé, wat denken die wel?
Ik ben al iedere dag naar haar geweest, en mijn broer ook.
We zijn ook make's tante (meter) gaan bezoeken die longkanker heeft en er een eind aan wil maken via euthanasie (zo hebben we toch gehoord)
In make's plaats, want nu gaat dat dus niet, hé!
Vandaag ben ik ook naar de kliniek gegaan en ik kwam een kerel tegen die bij mij in de klas heeft gezeten, die daar werkt.
Hij kon toen zijn examen van PAV eens niet en ik liet hem afkijken...maar door mij haalde hij 10/10.
John kwam pas in het derde jaar in ons klas, samen met nog enkele 30-gers, die al twee jaar verpleging hadden gedaan, maar dan gestopt waren en aan het werk zijn gegaan.
Ineens mochten ze bijna niks meer, dus gingen de meeste weer naar school, voor 1 jaartje.
Make vindt het "nen toffen, die kan eens ne keer lachen"...er zit toch 1 slechte verpleegster bij, ene die nogal bruut is en haar en kamergenote antwoorden geeft.
Ik heb ook op die afdeling (orthopedie) gelegen met mijn knie (kruisband af door skie-accident) en ik ken ze van toen.
Ze zal toch kort mogen keren, of ik spreek haar eens aan, zenne!
Zeker weten



Enfin, we zijn vandaag toch op uitstap gegaan, samen met vrienden van ons, naar het kasteel van diene Marnix in Bornem...dat waar we vorige keer niet binnen mochten en ik met Giovanni als kwajongens een weide met koeien overstaken om toch een glimp van het kasteel te kunnen opvangen foto's volgen later en tegenbezoekjes ook.
Toch al superbedankt voor het medeleven!

Roosje's bloemen zijn terecht...ze heeft ze vannemorgend aan haar voordeur gevonden...en ze zien er nog redelijk fris uit.
Ze was thuis, maar ik moest kloppen, want de bel deed het niet.
Heb ik gedaan, 2 keer op de venster...maar zij zat boven en Walter buiten...dan hoor je dat niet, hé!
Graag gedaan, meisje!

Maar ik heb ook slecht nieuws.
Ik kreeg foon van make's vriend Roger...ze reed met haar fiets en iemand deed zijn deur open op 't moment dat zij daar voorbij reed...het gevolg kun je al raden, zeker!
Ze heeft een dubbele bekkenbreuk ter hoogte van de schaamstreek, zeer pijnlijk!
Die pipo's hebben haar in hun auto gezet en zijn met haar naar de kliniek gereden, ipv een ambulance te bellen, dat deed er vaneigest geen goed aan (al was het goedbedoelt), ze was zelfs bijna buiten bewustzijn van de pijn.
Ze wordt nu geopereerd en Roger zei dat we er vandaag nog niks kunnen gaan doen.
Kan me niet schelen, ik ga er straks naartoe, al was het maar om er te zijn als ze uit de verdoving komt.
Jullie gaan me dus een tijdje nog minder zien verschijnen dan anders.
Misschien dat ik er nog iets over schrijf, maar verwacht me nog niet om een tegenbezoek te komen brengen...sorry daarvoor!

Ik had mijn werkend weekend, zoals ik al zei.
Ik had gisteren bijna 200 km, een 16-tal km minder.
Vandaag had ik minder patiënten en ik moest 2 keer in de straat van Roosje (Lisette) zijn.
De eerste keer ergens in de namiddag...en omdat ze vrijdag jarig was, wou ik haar verrassen met een boeketje roosjes.
Ze was niet thuis, just vertrokken, zei haar buurvrouw.
Alléé, ik moest er toch nog zijn, dus ik gans 't Waasland afgereden met die bloemen op mijn achterbank.
Ik was weer in de buurt rond 19u30...dus ik weer drukken op Roosje's deurbel...met die boekéé bloemen achter mijne rug...maar ze was nog altijd niet thuis.
Ik heb morgen normaal recuup 1 en dat had ik vorige maand ook...ene recuup 1...en ik heb hem mogen afgeven voor een zieke collega, dus betrouw ik het niet voor morgen.
Ik dacht...ze zal straks wel thuiskomen, dus als ik ze hier achterlaat...tussen haar bloemen in haar tuin...dan zal ze die wel vinden mét het kaartje aan.
Ik belde dat ook naar haar GSM...voice-mail.
Ik ben naar die patiënt gegaan, die trouwens ook niet thuis was en even later kwam afgereden met zijne zoon...just op 't moment dat ik begon te twijfelen of ik die bloemen niet terug zou gaan halen, want als Roosje in den donkeren thuiskomt en ze ziet ze niet direkt...oeioeioei!
Ik heb er dus al spijt van, want ik denk dat ze niet al te gezond uitziende bloemen voor haar voordeur gaat vinden...ik vrees dat ze er NOG liggen!
Plezant verjaardagskadoken, hé!



Dus Roosje...als ge dit leest...GA EENS EERST ALS DE BLIKSEM NAAR UWE VOORTUIN ZIEN!!!!!!!!!
't Zijn die in verschillende kleuren en ze zitten nog in de plastiek!
En ja, op de foto zijn 't geen roosjes, maar ja, ik kan er toch moeilijk morgenvroeg ne foto van gaan nemen, hé!

Geniet van jullie weekend...ik moet werken...érger nog, het is met de laten...en nu dat het eens zeldzaam schoon weer is...doeme toch!

Lees simpelweg de tekst van onder naar boven!

Dit vond ik nu wel passend bij mijn artikel hieronder...zo is het voor velen!
Gelukkig niet voor iedereen!

 

Bedankt voor deze tekst, Mieke Moma!

DE lievelingssong van mijn ex-man, denk ik!
Hij kwam de boys halen en is net terug van Turkeye.
Hij was aan't stoefen met het gerief dat hij voor zichzelf heeft gekocht, een riem, hemdje, jeansbroek, armband, halsketting en wat nog meer.
"En dat kostte zoveel en in België kost dat zoveel meer"
Ik vroeg "En wat heb je voor je jongens meegebracht?" Noppens!
Pffffffffffff begin daar maar eens tegen.
De boys vonden het wel goed wat ik zei en konden hun lachje bijna niet verbergen.
Hij begon de laatste tijd ook mijn rekeningen te maken, dat deed hij al eerder, zenne en die van Wim ook "Jullie verdienen samen zeker zoveel!"
Maar nu had hij gezegt "Jij verdient nu zéker 3 keer zoveel als toen ge nog met mij getrouwd waart"
Ik had er niet op ingegaan, waar bemoeit die zich trouwens mee...maar nu weet ik vanwaar dat komt.
Hij heeft een vriendin die zelfstandige verpleegster is en die verdient 20000 euro op één maand?!?!?!?
Die gelooft nog in sprookskes, denk ik
Ik vroeg hem of dat zijn nieuwe vriendin is "want ik kan niet meer volgen, zenne!" en de jongens lachen, vaneigest hé!
"Euh, nee, ik heb 2 vriendinnen...die schoonheidsspecialiste (is mee gegaan naar Turkeye) en een zelfstandige verpleegster die 4 verpleegsters onder zich heeft, die op zoek is naar een tweede huis om te kopen en die er goed inzit...dat zie je aan haar huis. Die schoonheidsspecialiste ook wel, maar die heeft geen goed karakter en die verpleegster is zot van mij en die meent het met mij"
"Waarom maakt ge het dan niet af met die eerste?"
"Ik moest eerst nog zien of die verpleegster dat met mij meende, nu ga ik het uitmaken!"
We hebben hem staan uitlachen, maar die beseft dat niet, zen!
Hij ziet dat als "Ziet eens wat ik kan krijgen!Ik ben nu interessant."
"Waarom begin jij niet op je eigen? Ge hebt de ervaring en de diploma's en ge verdient véél meer dan dat ge nu hebt!"
Nee...sorry...maar ik leef niet voor mijn werk...ik wil geen 70 patiënten per dag doen...no way!
Wat ik verdien dat interesseert mij niet, ik kan meer verdienen in een ziekenhuis of op mijn eigen, maar ik doe de job die ik doe véél te graag en ik zit in een fantastisch team.
Die verstaat dat dan niet, hé! Die ziet enkel de poen.
Toen ze weg waren zei Marnick "'t interesseerde je niet, hé mama!"
En Giovanni "Euro's!"
Dat klopt...euro's, spiegels en vrouwen zijn zijn leven (in die volgorde)
Laat mij mijn eigen leventje dan maar leven, zenne!
Mijn gezin en hun welzijn, mijn familie en vrienden en een job die ik graag doe!

Soms maak je een balans op
van je leven
Het zit in je kop
voor heel even

Dan denk je na,
wat heb ik bereikt,
wat komt er hierna,
wat heeft mijn leven verrijkt

Zijn het de mensen
om mij heen
Of mijn persoonlijke wensen
één voor één

Voor sommigen is dat
van materiële aard
Voor anderen is dat
geen stuiver waard

Wat het ook moge wezen
of hoe het is gestart
Wat het ook heeft bewezen
het is voor ieder apart

Wie je ook bent
wat je ook doet,
wie je allemaal kent
of je weet het niet goed

Maak een eigen balans,
wat is voor mij belangrijk
Waar miste ik een kans
en is het omvangrijk

Heb ik anderen nodig
of heb ik genoeg aan geld
Ben ik voor vrienden hardhorig
of heb ik al genoeg geteld

Hoe zal ik verdergaan
met mijn leven
Wat is het nut van mijn bestaan
Belangrijk is...om anderen blijven geven!

Ik en Marnick waren de zondag weer op stap, weer naar Lokeren.
We zaten goed, in de schaduw niet ver van het podium.
Maar om 14u begon er een andere band te zingen, waar we nog nooit van gehoord hadden.
Ik vroeg wanneer de idolen gingen beginnen, maar we zaten op het Fonnefeest, verkeerd podium, zeg!
Vermits het gratis was, dachten wij dat we goed zaten, maar 't was op het podium waar we de avond ervoor geweest waren, dus wij rap naar daar.
We hoopten dat ESTHER nog niet begonnen was, want da's onze favoriet.
Het was gelukkig uitgelopen, ze zijn maar pas na 14u30 begonnen, hadden wij sjans, zeg!
eerst kwam ANDREI het podium op en dat was héél goed.

Dan was het aan ESTHER...volgens ons toch de beste van alle idolen en da's met dit live-optreden bevestigd...supergoed!

Voor DEAN kwamen wij niet echt, maar die jonge meisjes duidelijk wél.
Niet dat hij slecht zingt, verre van, maar wij vinden Esther veel beter en da's onze menig, hé!
Het was meer dan 30 graden en je kon het bijna niet uithouden van de hitte...maar daar vonden de organisatoren al rap iets op...waterslangen...waar ik en Marnick gretig gingen gaan onderstaan...dat deed deeeeuuuugd, amai!

We waren wel rap weer opgedroogd, maar daar vonden wij dan iets op...een fontein!!
En een goeie frisse fles water in de auto, gekoeld in de koelbox met enkele vrieselementen.
Onze cola-light was echt lauw, dus dat water was welkom, alsof er een engeltje op onze tong pieste.

Ik was vrij, maar stond als eerste wacht.
Ik heb GELUKKIG geen foontje gekregen, hoewel de schrik er toch wat in zat.
Nu hebben we een supermooi VRIJ weekend gehad!

Ons weekend stond volledig in het teken van de Lokerse feesten.
Toch voor mij en Marnick...Wim is de dodentocht gaan rijden zondag (100 km) en hij moest vroeg opstaan, Giovanni bleef liever thuis...concerten zijn niet aan hem besteedt.
Eerst hebben we poker gespeeld en dat was plezant.



Ik en Marnick waren rond 18u30 vertrokken, we kochten een inkomkaart (Voor hem was het nog gratis) en we gingen eerst de kerremis rond, wat eten en wat kuieren.

't Was echt schitterend weer...eigenlijk té warm om naar een concert te gaan, maar we hadden dat ervoor over.
Het eerste optreden begon om 20u, een Belgische band die voor mij onbekend was...ARID.
Maar...dat was genieten, jong!
Voor oog en oor... !
Marnick was wel teleurgesteld, omdat de drummer zijn drumstokken in het publiek smeet en hij had ze niet kunnen opvangen.

Tijdens de pauze kwam een radioman hem intervieuwen.
Hij vroeg hoe jong hij was..."Elf jaar"
Of hij die bands kende..."Nee"
Of hij al niet in zijn bedje moest liggen op zo'n jonge leeftijd "Nee"...want het is vakantie, antwoordde de ondervragen in zijn plaats.
En ik kreeg onder mijn voeten, omdat ik er geen foto van had getrokken.
Die kerel was al zo rap vertrokken als hij gekomen was, we kregen niet eens de kans om te vragen van welke radiostation hij was.
Dan was het een optreden van THE MAGIC NUMBERS rond 21u30, een new age hippieband.
Ik dacht "Dat zal wat worden", maar dat viel goed mee.
Niet dat het mijn gerne was, maar ze hadden een supergoede stem en bespeeldden hun instrumenten met zo'n enthousiasme, dat je werd meegesleept.
De zanger is de broer van de gitariste en de drummer is de broer van de andere gitariste.
Mijn foto's van hen zijn bijna allemaal mislukt (behalve deze ene), omdat bewegende beelden in het donker moeilijk te fotograferen zijn, tot ik gelukkig op tijd ontdekte dat ik een knop kan verzetten om dat probleem te verhelpen.

Ik was wel al aan't uitkijken naar THE PET SHOP BOYS...twee gasten die ik nog kende van de jaren 80...nu toch wel duidelijk een stukske verouderd, maar nog altijd even goed.
Ze maakten er ook een grote show van die om 23u15 begon, met een scherm en dansers, echt super.

 

 


En een concert eindigt altijd met een goed pintje, natuurlijk, hé!
Gelijk ne groten
We waren pas rond 2u thuis.
Het concert was nog niet gedaan, MAGNUS kwam ook nog optreden, maar het werd al laat voor Marnick, dus maar braaf naar huis gegaan.
Maar we hebben ons echt keigoe geamuseerd, zenne!

het leven is veel aangenamer, wanneer je het bekijkt door geel...namelijk dit...

Oejoejoej...en Marnick heeft nu juist een gele bril op...wat gaat die allemaal zien onderweg tijdens het biken...de rit van zijn leven, denk ik...
Gelukkig rijden ze niet van café tot café, want dat geel vocht lust hij ook al graag...

Bedankt Mieke Moma voor deze plezante mail!

Wim en Marnick hebben de smaak van het 'biken' te pakken.
Ze zijn dinsdag gaan rijden en vandaag...daarvoor was Wim al een tijdje bezig.
Pas op, zij zijn maar een deel van de Destelbikers...ze zijn nu met 9...mannen uit onze wijk en ze noemen zich tegenwoordig de Destelbikers.
Ze zijn er zelfs al mee bezig om een sponsor te zoeken die hun uitrusting kan bezorgen...allemaal hetzelfde rijpak, zoals de echte clubs.
En Marnick kan die volwassenen heel goed volgen, en hij wordt deze maand pas 12 jaar.
Hij wil ook zo graag een koersfiets, maar hij zal daar nog wat geduld voor moeten hebben, ze zijn nogal duur, veel duurder dan mijn fietske, zenne!
Voorlopig rijdt hij met Wim zijne koersfiets.

En nu ik Marnick zijn bril zo bekijk...schiet er mij iets te binnen...

Ik lag gisteren pas rond 3u15 in mijn bed, ik had wat geblogd en wat buttonnekes zitten bijmaken.
Ik had mijne wekker om 9u gezet, maar ik had dan nog 20 minuten nodig om wakker te geraken en mijn bed uit te stappen at zijn de nadelen van een nachtuiltje te zijn, hé!
Ik ging Marnick oproepen, want die ging samen met mij mee naar de rommelmarkt te Lokeren.
Giovanni bleef thuis en Wim was met de mannen van de wijk gaan mountainbiken (zondag en soms nog 2 dagen in de week, meestal ook met mijn broer bij, maar die lag pas om 5u30 in zijn bed en reed dus niet mee)
Enfin...wij dus naar de rommelmarkt...maar alléé...waar was die?
We vonden maar één overdekt kraamke en een kippekraam...de regen was de grote spelbreker, want er stond geen rommelmarkt vandaag.
Dan maar naar het park gegaan, ook omdat ik van Marnick een spookske wilde maken.
We zagen ook 4 mannen in kayak voetbal spelen...dat was wel tof.

  


Ik sta regelmatig te Lokeren voor mijn werk en dan passeer ik telkens voorbij een brugske waar een hele hoop eendjes zitten.
Die stappen gewoon de baan over en dan kunnen auto's niet verder rijden.
Dus breng ik tegenwoordig extra brood mee als ik daar sta...ik wilde Marnick kennis laten maken met die eendjes, die echt héél dichtbij komen en zich voor niets of niemand verzetten.
We hadden geen oud brood...dan maar een bakker gepasseerd.

Terwijl we de eendjes eten aan't geven waren, kwam er ook een poes een kijkje nemen...een héle mooie met een dikke staart en lang haar...en zo'n lieve...een echt flodderke.

We konden maar niet weggaan, we hadden ons daar goed tussen de dieren...afscheid nemen was moeilijk.
We zijn op de markt nog iets gaan drinken, we kochten een pakske friet voor Marnick die het onderweg in de auto opat, en dan zijn we nog eens naar de solden gaan zien in de JBC.
We waren uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van mijn neefje Robbe en dat begon om 14u.
Maar dan waren we pas thuis en Wim moest zich nog douchen.
We zijn dan naar dat feestje gegaan bij mijn broer, waar ook make was met haar vriend Roger en familie van mijn schoonzus.
We zijn bij make blijven eten en lieten Giovanni bij haar achter...het is nu zijn beurt om een weekske bij zijn pitteken te blijven logeren.
We hebben dus weer een topweekend gehad.

Een oudje (geschreven in 1999)



De liefde is mooi, de liefde is zacht
wanneer ze in volle glorie naar je lacht.
De liefde is lekker, liefde smaakt
wanneer ze je gelukkig maakt.

Als ze volop bloeit, kan je niks gebeuren
dan zal ze alleen je hart rood kleuren.
Maar zoals de herfst in je tuin
kleurt verloren liefde je hart donkerbruin.

Je krijgt het niet altijd zoals je het wenst,
de liefde is lelijk wanneer ze is verslenst.
Wanneer de liefde van je is weggegaan
en ze je gewoon in de kou liet staan.

Dan maak je kennis met liefdesverdriet
en meestal verwacht je het niet.
Het snijd pijnlijker dan een mes in je rug
je wil alleen nog maar je liefde terug.

Maar je hebt het niet altijd voor te kiezen,
je moet je erbij neerleggen je liefde te verliezen.
Je kan er nog iets aan proberen te doen,
het terug zien te krijgen die liefde van toen.

Het zal je wel niet altijd lukken,
wanneer je hart is gereten in tientalle stukken.
En dat brengt nu juist die pijn in je hart,
dat gemene liefdesverdriet en die smart.

 

Wat vinden jullie van mijn nieuw fietske?

Ik had een oude krak, nog van Wim zijn mama gekregen.
Mijn stuur stond wat te laag en Wim wilde het hoger zetten.
Hij zetten er zijn forse op en 'krak' zei dat fietske...stuurstang middendoor
Hij heeft mij dan maar nen nieuwe gekocht.
Nu ga ik veel gaan fietsen, zenne!