Maandag hebben we een grote en héle mooie uitstap gemaakt...naar de Westhoek.
Eerst naar de ijzertoren van Diksmuide en dat was echt de moeite waard.
We werden er ook als echt goede vrienden ontvangen door Hugo en Rita, die daar conciërge zijn...een fantastisch, gastvrij en sympathiek koppel.
Ik kende Hugo zijn blog wel (nu efkes dicht tot de winter, blog 'tenvrede' en van Rita http://blog.seniorennet.be/attack ), maar ik had hen nog nooit ontmoet.
Eerst een enorm onthaal door Rita, die Hugo ging gaan halen en we spraken na de bezichtiging in de toren af om iets te drinken.
We bekeken de ijzertoren zelf (ook vredestoren genoemd), de PAX-toren en de crypte met de resten van gesneuvelde Vlaamse soldaten.
In de toren zelf zijn 23 verdiepingen, per lift tot de 22ste en dan per trap naar boven, waar je een panoramisch zicht hebt op Diksmuide en omstreken.
Dan ga je per verdiep naar beneden om het museum te bekijken dat was ingedeeld per thema.
De eerste Wereldoorlog en zijn gevolgen...het afzien van de bevolking tijdens de oorlog...de kinderen...de dieren...je maakt een bombardement mee, gaat door loopgraven en je proeft een beetje van de sfeer van toen...de oorlogstijd.
een sfeer om nooit (meer) mee te maken!
Je kreeg rook rond je oren, alsof je in een gasaanval zit en je kunt de geur van de dood en verderf ruiken via een houten doos...echt bangelijk.
En hetgeen voor mij ook altijd extra interessant om zien is...hoe de medische wereld met de gewonde soldaten en bevolking omging en welke instrumenten ze daarvoor hadden.
Hugo onderbrak zijn werk en kwam ons vergezellen om samen iets te drinken...bedankt voor dat 'straf' taske koffie, hé! :lol:
We zijn daarna naar de inkom gegaan om nog goeiendag te zeggen tegen Rita, en ze gaven ons nog postkaarten mee, leeuwtjes en een héél mooi kader...die krijgt een apart plaatsje in ons huis.
We hebben dan nog een foto laten nemen door Wim en daar ben ik echt blij mee.
Ik dierf het zelf niet vragen, omdat Hugo in werktenue was, maar hij stelde het zelf voor...mooie foto, hé!
Veel foto's zijn spijtig genoeg mislukt.
Er schieten er gelukkig nog een 100-tal over, niet enkel van Diksmuide, maar van de ganse trip.
Hier enkele (en dat zijn er al veel, hé) :lol:

 
   


 
Hier een foto van de kader met het beroemde gedicht van Dokter John McCrae 'In Flanders fields' over de klaprozen...een bloem die niet kapot te krijgen is.
Hij werkte daar in de medische dienst en schreef het gedicht in 1915.
Superbedankt!!!!!!

In Flanders fields the poppies blow
between the crosses, row on row
That mark our place, and in thy sky
the larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below

We are the dead. Short days ago
We lived, feld down, saw sunset glow,
Loved, and we were loverd, and now we lie
in Flanders fields

Take up our quarrel with the foe:
To you from failing hands we throw
The torch; be yours to hold it high
if ye break with us who die
we shall not sleep, through poppies grow
in Flanders fields

Dankzij de tip van Rita zijn we naar de dodengang gegaan, ik wist niet dat het daar in de buurt was, slechts 2 km van de toren en gratis te bezichtigen.
Het was ook de moeite waard, amai!
En Marnick nam zijn leeuwtje mee dat hij gekregen had.

Ze gaven ons ook de tip om de 'last post' mee te maken aan de Menenpoort te Ieper, en we hebben dat gedaan.
We wilden eerst naar Ieper trekken, maar zijn eerst naar Hill 60 gegaan.
Overblijfselen van een bunker, waar de Engelsen hun linie hadden opgesteld om de Duitsers tegen te houden.

We reden ook naar Hill 62, waar ook loopgraven en een museum te zien waren...maar amai, ze vroegen daar 27 euro inkom.
Omdat we er al gezien hadden, zei Wim dat we van het geld eens beter konden gaan eten.
We zijn dan op zoek gegaan naar de Engelse grafstenen en kwamen op het Polygon Wood cemetery terecht...indrukwekkend!
Er tegenover was een Schots cemetery waar een ezel stond, en de boys hadden ineens geen interesse meer in de witte grafstenen.
Giovanni vondt die ezel zelfs zo schattig, dat hij hem bijna een kus gaf.
Ik zeg wel 'hem', want dat werd ons ineens duidelijk...door iets dat omhoog kwam...maar dan vondt Giovanni hem niet zo schattig meer...:lol:
We passeerden ook per toeval St-Juliaan, waar het Canadese oorlogsmonument staat.

   

We reden dan naar Ieper...ook een mooie stad!
Met de Lakenhallen, de oude gevels, de cathedraal...
Ik nam er foto's binnen en er was net een dienst bezig.
Er stond een bord om gelieve niet rond te lopen tijdens een kerkdienst, maar ik had dat natuurlijk weer niet gezien, hé!
En ik maar rondgaan en flitsen :lol:
We gingen dan iets gaan eten, de boys spaghettie, maar de slechtste ooit.
Ze zeiden dat ik daar in de keuken moest gaan staan.
Ik en Wim hadden tagiatellie met stukjes kip en gewokte groentjes...jammie!
Toen we weer op de markt kwamen, zagen we Engelsen op oude motto's met zijspan en daar een verpleegster in...enfin, toch iets dat daar op trok!!!!
Zij reden ook naar de Menenpoort, waar we naartoe gingen om de 'last post' te zien.
Dat doen ze iedere dag om 20u om de soldaten te herdenken, behalve tijdens de tweede wereldoorlog.
De namen van duizenden vermiste soldaten zijn op de muren geschreven.
Ik ben nogal een kleintje en ik kon niet boven de hoofden kijken...dan maar in Wim zijne nek.
Die kon mij bijna niet houden, en Giovanni zo luid "Gij weegt zeker 80 kilo"...zéééééég!
Hij zette me terug op de grond, maar uit schrik neep ik mijn benen toe...terwijl zijn hoofd er nog tussen zat...iets dat ik anders nooit doe...hihi!
Dan maar Marnick in zijne nek gezet, die weegt toch een stukske minder.

  
 


 
Ik kwam tot de vaststelling dat ik 2 fotokaartjes kwijt was, die uit mijn tas waren gevallen.
Ik en Wim zochten die overal, en ik vond die toch wel terug, zeker!
Ik had sjans, want het was op de plaats waar die Engelsen met hun zijspan hadden gestaan en daar stond veel volk rond, allemaal met een camera in de hand.
Twee stomme kleine kaartjes in een doorschijnend plastieken zakje...ongelofelijk, hé!
We zijn dan nog de oude stadsmuur gaan bekijken, met ook weer een klein kerkhof...hetgeen je met hopen ziet daar in de Westhoek.
Ieper lag midden in de linie en lag volledig plat.
Ze hebben de stad weer opgebouwd en bijna identhiek als het was voor de oorlog.
En ik trek overal foto's van...zelfs van mijn mannen die een pieske stonden te doen :lol:
En nee, Giovanni is niet al groter dan Wim...hij speelde vals door op zijn tenen te gaan staan.
Groter dan mij is hij wel (gelukkig) al.

We waren pas rond 22u30 thuis...maar het was echt een fantastische, plezante, leerzame uitstap...en vooral ook dankzij onze vrienden, Hugo en Rita!