Wim en Marnick hebben de smaak van het 'biken' te pakken.
Ze zijn dinsdag gaan rijden en vandaag...daarvoor was Wim al een tijdje bezig.
Pas op, zij zijn maar een deel van de Destelbikers...ze zijn nu met 9...mannen uit onze wijk en ze noemen zich tegenwoordig de Destelbikers.
Ze zijn er zelfs al mee bezig om een sponsor te zoeken die hun uitrusting kan bezorgen...allemaal hetzelfde rijpak, zoals de echte clubs.
En Marnick kan die volwassenen heel goed volgen, en hij wordt deze maand pas 12 jaar.
Hij wil ook zo graag een koersfiets, maar hij zal daar nog wat geduld voor moeten hebben, ze zijn nogal duur, veel duurder dan mijn fietske, zenne!
Voorlopig rijdt hij met Wim zijne koersfiets.

En nu ik Marnick zijn bril zo bekijk...schiet er mij iets te binnen...

Ik lag gisteren pas rond 3u15 in mijn bed, ik had wat geblogd en wat buttonnekes zitten bijmaken.
Ik had mijne wekker om 9u gezet, maar ik had dan nog 20 minuten nodig om wakker te geraken en mijn bed uit te stappen at zijn de nadelen van een nachtuiltje te zijn, hé!
Ik ging Marnick oproepen, want die ging samen met mij mee naar de rommelmarkt te Lokeren.
Giovanni bleef thuis en Wim was met de mannen van de wijk gaan mountainbiken (zondag en soms nog 2 dagen in de week, meestal ook met mijn broer bij, maar die lag pas om 5u30 in zijn bed en reed dus niet mee)
Enfin...wij dus naar de rommelmarkt...maar alléé...waar was die?
We vonden maar één overdekt kraamke en een kippekraam...de regen was de grote spelbreker, want er stond geen rommelmarkt vandaag.
Dan maar naar het park gegaan, ook omdat ik van Marnick een spookske wilde maken.
We zagen ook 4 mannen in kayak voetbal spelen...dat was wel tof.

  


Ik sta regelmatig te Lokeren voor mijn werk en dan passeer ik telkens voorbij een brugske waar een hele hoop eendjes zitten.
Die stappen gewoon de baan over en dan kunnen auto's niet verder rijden.
Dus breng ik tegenwoordig extra brood mee als ik daar sta...ik wilde Marnick kennis laten maken met die eendjes, die echt héél dichtbij komen en zich voor niets of niemand verzetten.
We hadden geen oud brood...dan maar een bakker gepasseerd.

Terwijl we de eendjes eten aan't geven waren, kwam er ook een poes een kijkje nemen...een héle mooie met een dikke staart en lang haar...en zo'n lieve...een echt flodderke.

We konden maar niet weggaan, we hadden ons daar goed tussen de dieren...afscheid nemen was moeilijk.
We zijn op de markt nog iets gaan drinken, we kochten een pakske friet voor Marnick die het onderweg in de auto opat, en dan zijn we nog eens naar de solden gaan zien in de JBC.
We waren uitgenodigd op het verjaardagsfeestje van mijn neefje Robbe en dat begon om 14u.
Maar dan waren we pas thuis en Wim moest zich nog douchen.
We zijn dan naar dat feestje gegaan bij mijn broer, waar ook make was met haar vriend Roger en familie van mijn schoonzus.
We zijn bij make blijven eten en lieten Giovanni bij haar achter...het is nu zijn beurt om een weekske bij zijn pitteken te blijven logeren.
We hebben dus weer een topweekend gehad.

Een oudje (geschreven in 1999)



De liefde is mooi, de liefde is zacht
wanneer ze in volle glorie naar je lacht.
De liefde is lekker, liefde smaakt
wanneer ze je gelukkig maakt.

Als ze volop bloeit, kan je niks gebeuren
dan zal ze alleen je hart rood kleuren.
Maar zoals de herfst in je tuin
kleurt verloren liefde je hart donkerbruin.

Je krijgt het niet altijd zoals je het wenst,
de liefde is lelijk wanneer ze is verslenst.
Wanneer de liefde van je is weggegaan
en ze je gewoon in de kou liet staan.

Dan maak je kennis met liefdesverdriet
en meestal verwacht je het niet.
Het snijd pijnlijker dan een mes in je rug
je wil alleen nog maar je liefde terug.

Maar je hebt het niet altijd voor te kiezen,
je moet je erbij neerleggen je liefde te verliezen.
Je kan er nog iets aan proberen te doen,
het terug zien te krijgen die liefde van toen.

Het zal je wel niet altijd lukken,
wanneer je hart is gereten in tientalle stukken.
En dat brengt nu juist die pijn in je hart,
dat gemene liefdesverdriet en die smart.

 

Wat vinden jullie van mijn nieuw fietske?

Ik had een oude krak, nog van Wim zijn mama gekregen.
Mijn stuur stond wat te laag en Wim wilde het hoger zetten.
Hij zetten er zijn forse op en 'krak' zei dat fietske...stuurstang middendoor
Hij heeft mij dan maar nen nieuwe gekocht.
Nu ga ik veel gaan fietsen, zenne!

Yeah...weekend!
Lui weekend!
Genieten-weekend!
Goed weer-weekend?
Of lees-weekend!
Verjaardagsfeestje-weekend!
De boys hebben ruzie en ik moet ze uit mekaar halen-weekend!
Wat het ook wordt...kan mij niet schelen...ik heb een VRIJ weekend...en da's het enige dat nu op dit moment telt voor mij!
HAVE A NICE WEEKEND!

Ik kom efkes op mijn blogske om jullie te laten weten dat ik pas vrijdagavond of in het weekend tijd ga hebben om te bloggen.
Ik heb dinsdag een stuk laten gedaan na mijn vroegen en vandaag ook (Zo'n 8 à 9 patiënten, ongeveer 2 uur extra)
Normaal hebben we dat elk 2 keer deze maand, om de drukke laat-toer op te vangen, maar omdat een collega ziek is heb ik mijn goed hart weer eens getoond en ik neem het stuk van vandaag van haar over.
Volgende week dinsdag heb ik dat dan de laatste keer.
Gisteren naar de weightwachers geweest met make en de boys...EN met de fiets...valt niet zo dikwijls voor...ikke met den bike 
Marnick logeert een weekje bij make, next week is Gio aan de beurt en omdat we erna een slanke-lijnslaatje gingen gaan eten, reden ze mee.

In Gent zijn ze op zoek naar een ander automerk om ons in te laten rijden...onze auto's gaan metdentijd vervangen worden...maar ze zijn er nog niet uit.
Ik wel, zenne!
Ik zal hen enkele suggestie's doen.

Met zo enen zoals dienen ondersten, een toyota celica, reed ik ooit...bouwjaar '76, hij was 13 jaar toen ik hem kocht.

Ik zou het in ieder geval wel weten, zenne!
Ferrari, porche, een lexus...keuze genoeg...toch?
En ik heb zo'n vermoeden dat de mannen onder jullie ook wel een voorkeur zullen hebben...

Heb ik gelijk of heb ik gelijk
Een knappe gast bij een fantastisch mooie auto is dan weer moeilijker te vinden...sorry lady's!
Toch tweetjes gevonden...alléé ja, geen knappe mannen, maar dan toch knappe gastjes, hé...hihi!

Wat je allemaal niet vindt wanneer je op zoek gaat naar een auto, hé!

Ik genoot in mijn ligzetel van de vogeltjes in de tuin en een goed boek, terwijl Giovanni op zijn computer zat en Wim met Marnick het eten klaarmaakten...

vrij weekend...het leven kan toch ook mooi zijn, hé!

Het nachtuiltje in mij haalt weer de bovenhand...ik geraak mijn bed weer niet in...en ik vrees dat ik er straks niet zal uitgeraken
Ik ga nu sloppel zeggen tegen bloggenland, want nu ga ik recht mijn bedde in, ik krijg mijne klop!

De boys gingen een weekje bij hun papa blijven, vanaf zondag 8 juli.
Vrijdag de dertiende kreeg ik een smsje van Giovanni
'Just two days and we're back where we belong! Miss you xjes boy and lieveke'
Plots kreeg ik zaterdag foon van mijn ex-man...hij wilde hen nog een weekje langer bij hem hebben.
Ik had gewed met Marnick, hij zei dat ze 14 dagen zouden moeten blijven, ik dacht eens een week en een andere keer misschien ook een week, zoals hij gezegd had...maar dat er van die tweede week niks van in huis ging komen, net zoals vorig jaar.
Ik verloor dus en moet Marnick 5 euro betalen...
Maar ik dacht "Oesje...de boys willen naar huis, maar moeten nu nog een week langer blijven."
Ik zeg niets, als ze iets aan hem willen duidelijk maken, dan moeten ze dat zelf maar doen, ze zijn al groot genoeg.
Ze zijn dan extra kleren komen halen, natuurlijk weer een dik uur later dan afgesproken, rond 22u45 en ik moest de volgende dag om 6u vertrekken.
Mijn ex-man reed samen met de boys, zijn vriendin en diens ouders naar Bobbejaanland...zoiets doet hij nu voor het eerst in zijn leven.
Ik ben alle pretparken al afgegaan met mijn jongens, zelfs tijdens mijn huwelijk, maar dan met mijn make en diens vriend Roger derbij, of mijn broer met zijn gezin...nooit was mijn ex erbij.
En die ouders en vriendin zorgden goed voor mijn boys, ze kregen ijsjes, aten achteraf op hun BBQ en het stond haar niet aan dat de jongens hun beker fanta moesten delen...ze vondt hem te zuinig.
Dat weet IK al jaaaaaaaren, meisje...zuinig voor een ander, maar niet voor zichzelf...alhoewel, hij gaat op reis aan serieuze korting en ik weet van alles de prijs, dat vertelt hij er elke keer bij, van alles dat hij koopt of doet
Maar alléé, ik kreeg weer een sms van Giovanni op 18 juli (buiten nog enkele andere)
'Kom ons zondag halen om 19.00u!! Wij willen hier weg! Miss  u! Love you!! Xjes! van ons!'
Da's het uur waarop we hen om de 14 dagen komen halen...maar ik wist al dat ze vroeger naar huis kwamen, omdat hij op reis gaat.
Om het verhaal kort te maken...ze gingen door hem rond de middag gebracht worden, maar ze kwamen maar niet af, dus ben ik ze zelf gaan halen rond 13u.
Ze hadden hun playstation mee en hebben daar een overdekt zwembad, sauna en jaccuzi (allemaal op de kop getikt en zelf geplaatst door mijn ex-man) en toch hebben ze zich maar één dag geamuseerd...in Bobbejaanland.
Toen Giovanni hem naar een papa met zijn zoontje liet zien en liet kijken hoe die ermee omging, vroeg hij kwaad "Ben ik gene goeie papa, misschien?"
Giovanni wilde hardop 'NEE verdomme!' schreeuwen, maar loog en zei 'Ja papa '
Is dat niet erg?
Gelukkig zijn ze bij ons wél gelukkig, wij zijn er wél mee bezig, wij geven hen wél aandacht, wij gaan wél overal met hen naartoe, wij denken eerst aan hen en dan pas aan onszelf, wij knuffelen hen wél...wij zien ze graag en tonen dat...en da's het verschil!

Ik heb vorig weekend gewerkt...en de week ervoor ook...en dus dacht ik woensdag eens een dagje thuis te zijn...mooi niet dus!
Ik was pas een kwartiertje wakker, mij een taske koffie ingegoten en ik wilde mij een douchke nemen...ik had de avond ervoor tot 1u30 in mijn boek (De illusionist: Jeffery Deaver) zitten lezen, terwijl ik dacht dat het 24u was.



Om 8u45 kreeg ik foon, 't was de hoofdverpleegster..."Sandra, kun je de vroegen van Evi verder overpakken, want ze heeft een migraine-aanval en ziet vlekken voor haar ogen"
Ik dus rap onder den douche, rap een stuk brood in mijn kelegat en ik was weg.
Omdat zij al thuis was en ik nog moest vertrekken, was er tijd verloren gegaan en ik werkte in versneld tempo om niet té laat te zijn bij de patiënten.
Mijn hoofdverpleegster vroeg of mijn collega een recuupdag aan mij moest afgeven, omdat ik toch al veel keer de pineut was geweest, maar dat wilde ik niet.
Als ik eens ziek val, zal zij ook waarschijnlijk moeten inspringen, dus waarom dan een dag afgeven.
"Gij zijt veel te goed!"
Het is de bedoeling...wie recuup 1 heeft, springt in, da's niet te goed zijn, maar mij aan de afspraken houden.
Ik heb nu 12 dagen na mekaar gewerkt, donderdag en vrijdag had ik de laten.
En ik was verdomd NEIG content dat het vrijdag 21u30 was, zenne...dan zat mijn toer erop.
Ik ben wel ook blij dat iedere dag een collega van de vroegen een stuk laten overneemt, behalve dan in't weekend, dan moet je een volledige laten doen.
Het werd tijd, tot 23u30 blijven werken, dat hou je gewoon niet vol.
Dus aan iedereen...

 

Anno 2001: Ik vertrok op 21 juli met mijn toenmalige vriend en diens hond Chicco, naar Italië, in zijn volumewagen.
Mijn boys waren bij hun papa, zijn boys bij hun mama, we namen ons gerief en 2 matrassen mee en we waren weg...Bella Italia!
We reden via Duitsland en Oostenrijk, via de Brennerpas.
Onze eerste stop waren de Dolomieten, en het leek alsof we Oostenrijk nog niet uit waren, mooie bergen en houten huizen, echt knap!
We kwamen in Passo Selva Cal Gardena, langs zeer kronkelige wegjes en het ravijn vlak naast ons.
We dronken iets in een koffiehuis en installeerden ons voor de nacht, aan een riviertje.
De volgende dag bekeken we de bergen van wat dichterbij en we gingen via een kabellift naar boven.
In passo Sella zaten we op 2244m hoogte, bijna totaan de besneeuwde bergtoppen.
We hadden een kampeertafeltje mee waar stoelen aan vast hingen en we aten midden in de bergen...dat was echt de moeite!
Chicco was mee als waakhond, een bordercollie met roze snoet, waar we veel beziens mee hadden, een doodbrave hond.

Daarna reden we richting Trento en we volgden Riva Del Gardia, het Gardameer.
In het stadje (Ik heb de naam niet genoteerd) aten we een pizza.
We besloten om aan een parking te kamperen aan het meer en de dag erna besloten we te blijven om te gaan zwemmen en zonnen.
Dan reden we verder en kwamen in Sirmione, een plaatsje op een schiereiland aan het einde van een landtong die het Gerdameer inloopt.
En daar is een prachtige waterburcht te bezichtigen.
Ik at daar ook een spie gele watermeloen...iets dat ik nog nooit geproefd had.




's Avonds waren we weg naar Verona om het coloseum te bekijken.
Er stonden reuzegrote ridders, omdat ze er een toneelstuk gingen opvoeren.
Ik heb wel wat foto's genomen, maar bijna allemaal met mijn ex-vriend of van ons samen, en omdat ik hem niet op mijn blog wil, heb ik de schare foto's zonder hem uitgekozen.
Ik nam toen nog niet zovéél foto's als nu
Ik koop op mijn reizen ook veel postkaarten, hetgeen soms de mooiste foto's zijn.
We liepen het stad in en dronken iets op een terrasje.

Van Verona volgden we Vicenza en Venetië.
Daar waren we verplicht om op een betaalparking te kamperen.
De volgende dag moesten we een muilkorf kopen voor Chicco, of we mochten Venetië niet binnen.
Chicco had het eerst niet graag, maar was het daarna toch gelukkig al wat gewoon.
Met de bootbus vaarden we via de grote kanalen naar het San-Marcoplein.
Het was er prachtig...en vol duiven.
We kochten duiveneten en konden dan mooie foto's nemen met die duiven op ons.
We liepen het stad door, bekeken de mooie kraampjes en deden een tochtje in een gondel.
We gingen een pizza eten en mijn ex-vriend liet zich een henna-tattoo op zijn arm zetten.

Het werd echt té druk in Venetië en we besloten om verder te trekken.
Onderweg in Ravenna kochten we eten in een supermarkt, om in onze koelbox op eletriek te steken...en iets tegen de muggen.
We maakten een strandwandeling en het was daar zeer winderig, het begon 's avonds zelfs wat te regenen.
We vonden een slaapplaats in een veld onder notenbomen, akelig...maar veilig met de hond die vooraan zat onder het dashbord.
We kwamen ter bestemming, San Marino...dat feitelijk een aparte republiek is.
We moesten er via een kabellift naar boven, voor Chicco betalen en hij moest zijn muilkorf weer opzetten.
We zagen knappe burchten met 3 torens die een eind van mekaar stonden en je had er een fantastisch uitzicht over het stadje beneden aan de berg, met mooie gebouwen en smalle winkelstraatjes.
We lieten een caricatuur van ons maken door een plaatselijke tekenaar dat was de moeite!

Dan reden we terug richting Rimini en volgden we de kustlijn en van daar via de autostrade, waar het péage was, zoals in Frankrijk.
We volgden pésaro, Ancona en Pescara, waar we van de autostrade afgingen.
Iets voor Vasto zochten we een slaapplaats.
De volgende dag vertrokken we richting Termoli, waar we moesten afslagen om aan de andere kant van Italië uit te komen, aan de andere kustlijn.
We zagen onderweg een groot verlaten meer en we besloten om daar te gaan zwemmen.
We begrepen al rap waarom er geen volk zat...je moest toeren uithalen om door het onkruid totaan het meer te geraken en je zakte in het zand.
Dat hield ons niet tegen...we hebben er zelfs naakt gezwommen, tussen de kleine mini-visjes

Dan volgeden we Compobasso, Benevento en we kochten er eten in een winkeltje.
Die vrouw was helemaal niet vriendelijk en hied ons goed in de gaten, alsof we haar winkel zouden leegplunderen.
We aten op onze picknicktafel, die tussen de mieren stond en blijkbaar nie stevig genoeg, want ik viel met tafel en al achterover , niet zo plezant op dat moment, mij serieus zeer gedaan aan mijn elleboog.
Dan volgeden we Salerno, omdat we Pompeï wilden zien.
Als je de geschiedenis kent, dan weet je dat er iets te zien is.
We hadden de pech dat het al avond was, geen kaartjeswinkels meer open en enkele onvriendelijke Italianen te zien, die ons daar bijna wegkeken.
Toch aten we ginder iets en mijn ex-vriend wilde daar zo rap mogelijk weg uit die vuile stad, overal lag er afval.
We volgden Napoli via de autostrade.
Dat was een grote stad met enkele verlichtte burchten, maar het was al laat in de avond en we reden verder.
We reden totin Caserta-Noord en iets voorbij Càpua vonden we een slaapplaats.
Mijn ex-vriend reed ineens ver genoeg, zodat ik niet kon vragen om er overdag terug te keren
Daar heb ik énorm véél spijt van, want achteraf hoorden we zeggen dat het één van de mooiste plekken van Italië was...doeme toch!
De stad is bedolven onder lava en assen en is daarom de best bewaarde stad geworden van de oude tijd, met versteende mensen die nog in de houding liggen van toen de lava hen te pakken kreeg.
Dit hebben we gemist!
Het amfitheater bestaat sinds 80 voor Christus.
Augustus 79 na Christus werd voor 2000 van de 20000 inwoners fataal...een lava van 6 meter bedolf de stad.









Enfin, misschien komt dat er ooit nog eens van om het te zien...het staat op mijn verlanglijstje.
We kwamen in Saluti da Gaeta waar een burcht te zien was, vlak aan de zee.
Het was er in ieder geval knap en we maakten er een wandeling.
De burcht was niet te bezichtigen, die was in militaire handen.

Onderweg naar Rome aten we in een chique restaurant.
Ik vroeg spagghetti bolognaise en dat kenden ze daar niet.
Ik kreeg spaghetti met een blik gepelde tomaten over gegoten en ik betaalde daar veel te veel geld voor.
In Rome aangekomen, bekeken we eerst een oude vervallen burcht, Terme di Caracalla...maar met Chicco mochten we er niet binnen.
We kwamen aan Castell Angelo of de Engelenburcht...en omdat Chicco wéér niet naar binnen mocht, ben ik op mijn eentje gaan kijken en dat was adembenemend knap!
Ook het uitzicht over Rome vanaf daar.
We zagen het mooie witte gebouw, Piazzo Venezia...ook ruïnes Foro Romano...het colloseum...Piazza Navana en niet te vergeten...Vaticaanstad, hoewel het al 's avonds was en mijn toestel nog geen digi was (spijtig genoeg) maar een pentax.
Het St-Pietersplein was echt wel de moeite waard om te zien.
En als ik van de bron dronk...dan werd ik misschien wel een 'heilig beeldeken'...hoewel dat nogal moeilijk zal zijn om dat van mij te maken
Ook in Rome gingen we een pizzeria binnen.
De uitbater was al in België geweest, zei hij...in Brussel en in Antwerpen en hij had er lekker gegeten.
We kregen een glaasje sterke drank aangeboden en hij blééf maar babbelen.
Een sympathieke kerel die erg voor Belgen was.

Rome was de moeite waard, maar je hebt meer dan 1 dag nodig om alles te bekijken.
En wil je de autostrade vermijden om uit Rome te geraken...dat lukt dus niet.
Het is een grote stad zonder borden...behalve die voor de autostrade, die worden goed aangeduid.
Een uur later vonden we pas een goede slaaplaats.
De volgende dag gingen we terug gaan zwemmen, en daar had Chicco enorm veel beziens met zijn roze snoet en zijn spel met een tennisbal.
Even voor Grosseto zagen we een zonnebloemenveld en we namen er een foto.

Dan kwamen we aan in Siëna en er was juist een feest aan de gang, met een stoet.
Het was dan al 's avonds en we zagen de verlichte Dom...echt knap!
We zochten een slaapplaats dichtbij en gingen sanderendaags terug om de stad te bekijken, iets te drinken op een terras, en we kochten er een voetbaltruitje van Ronaldo.
In Siëna is er veel te zien dus de moeite om eens terug te keren, het is er fantastisch mooi, met zijn schelpvormig piazzo del Campo (het plein waar om de 2 jaar paardenrennen worden georganiseerd, de Palio), de Duomo (Kathedraal of Dom) en de torre (toren).

We zijn wel in Firenze geweest, maar we wisten toen niet wat er allemaak te zien was, en we wilden naar Pisa.
We picknickten in een veld met stro-balen en het was er heet! De zon scheen volle bak, 35 graden.
In Pisa zie je de Torre Pendente of de scheve toren van pisa.
Ik dacht dat die groter was, hij viel mij wat tegen van grootte.
We mochten er ook niet op, omdat hij verstevigd werd tegen het verder scheefzakken.
Mijn ex-vriend heeft nog geprobeert om hem terug recht te duwen, maar da's niet gelukt .
Ik had dat ook beter gedaan, dan kon ik de foto hier op mijn blog zetten.

Na Pisa zijn we via Lago Maggiore (In het uiterlijke zuiden van Zwitserland, waar drie landen samenkomen) terug gekeerd naar België.
Het is een héél knap meer, echt de moeite!
We hebben daar nog een nachtelijke duik genomen en hebben een nachtje aan het meer verbleven.
Een nadeel is dat je in Zwitserland een vignet moet kopen voor een gans jaar, gewoon om het land te doorkruisen.
Ze staan aan de grens te kijken of het vignet op je ruit kleeft, anders ga je het land niet uit!

We hebben veel gezien, echt een prachtreis.
In de reeks 'Kaartlezer' ook mijn andere reisverslagen te lezen.
Te bekijken in mijn archief.
Ik zet er later de datums bij, nu ga ik mijn bedje in, morgen om 6u gaan werken.
Volgende keer Duitsland, samen met Wim en de boys in 2005.
PRETTIG WEEKEND!

Bekijk de wereld om je heen
zie de natuur haar pracht
die zoals geenéén
je overrompelt met haar kracht

Bekijk de mensen om je heen
die druk hun leven leven
Je bent duidelijk niet alleen
je hebt zovéél te geven

Bekijk de kinderen om je heen
die lachend hun spel spelen
Ze doorbreken iedere muur, elke steen
om je hart te komen stelen

Bekijk de dieren om je heen
die je aandacht vragen
en je met hun blik meteen
in je hart doen dragen

Bekijk daarna je eigen persoon
helemaal van kop tot teen
Je valt wel eens uit de toon
maar je hart is niet van steen

Wanneer je alles hebt bekeken
en het valt je wel goed mee
de jaren zijn niet doelloos verstreken
en je bent recht door zee,
wees dan happy en tevree!

Ik had de vroegen vandaag toer Stekene en toen ik op een oprit van een patiënte reed, hoorde ik een raar geluid...'t IS NIE WAAR, hé!...een platte band.
Ik verzorgde haar wondje eerst en zette me dan op de pechstrook, niet ver van de lichten om naar Hulst te rijden.
Ik deed handschoenen aan, nam mijn deken, krick en kruissleutel om de bouten los te maken (daar kun je goed op springen om de bouten los te krijgen) en ik begon eraan...ik verving mijnen band door mij reservewiel.
Niemand die eens stopte om te vragen of het ging.
Er kwam een jonge gast afgewandeld en die vroeg of hij kon helpen "juffrouw" zei hij er achter en mijne neus krulde om ...ik was de bouten van mijn reservewiel aan't vastvijzen.
"Ja graag!" zei ik...'t was ne knappen, amai...hihi!
Hij vees ze met veel mannekracht aan en ik krickte den auto weer naar beneden, ik kon weer voort.

Ik had de garage gebeld, omdat ik een andere band moest hebben, maar die waren in verlof.
Via een ander nummer, kon ik hen bereiken.
Ik mocht de auto na den toer bij hen zetten en er s' avonds weer om komen.
Maar mijn hoofdverpleegster stuurde me naar een bandencentrale.
Ik had de pech dat het middagpauze was en ze veel werk hadden aan de auto's waar ze aan bezig waren.
Bleek dat die band te neig was afgesleten aan de buitenkant, en die aan de andere kant ook, dus werden dat 2 nieuwe banden en uitlijnen.
Ik heb er een uur gezeten, maar ik ga die morgen wel inbrengen, zenne...dan is dat uur betaald.
Ze mogen al blij zijn dat ik vanmorgen de garage niet moest bellen, dat ik zelf een band kan veranderen...hetgeen onze mannelijke verplegers zelfs niet kunnen.
Ik vertelde het aan de patiënten en ene was ervan verschoten "Een vrouw die nen band kan veranderen??? Da ziede nie veel, amai...da ga ik voortvertellen!" en ikke fier

We zijn de zaterdagavond lekker gaan chinezen...op uitnodiging van onze verzekeringsagent Guido en diens vrouw Rita.
Guido is een vriend van makes vriend en hij hielp mij na mijn scheiding met allerlei zaken, die dankzij hem toch goed tot een einde werden gebracht.
Ik ben dan met alles bij hem gegaan.
Hij heeft ons ook geholpen met de lening en is ook makelaar, dus ging hij mee huizen bekijken, toen we eerst één wilde kopen ipv te bouwen.
Hij en Rita zitten achter de schermen van 'recht van antwoord' met Goedele (een vriendin van Rita) en ook bij programma's van de VRT.
Ze zijn ondertussen goeie vrienden geworden en om de goede afloop van den bouw te vieren nodigden ze ons uit.

We werden getrakteerd, zeg!
En het eten was JAMMIE!
We zijn dan nog iets gaan drinken (dan trakteerden wij) op een terrasje aan een café op de markt.
We waren rond 1u30 thuis.
Als ons terras wat meer in orde is, dan gaan we hen vragen om te komen BBQ-en, zeker weten...het is een plezant koppel.
Nu was ik niet alleen met mijn chinese oogskes...hé Fredje...
De zondag gingen we de boys halen, want die waren bij make blijven logeren.
Toen we terugkwamen, riepen onze buren Patrick en Peggy ons...ze lieten de foto's zien van Marnick in het pretpak te Tongeren...hij was de zaterdag met hen meegegaan, alsook het zoontje van Patrick (is ook 11jaar).
Hij gaat ze op CD zetten voor mij.
Ik en Peggy deelden een fles witte wijn, Patrick en Wim dronken Duveltjes, vaneigest, hé!
Ik ben vandaag naar de weighwatchers geweest en ik dacht dat ik zeker was bijgekomen...maar ik was 700g af, goed hé?
Ik heb wel chineze thee als dessert genomen en ik heb geen enkel koekje aangeraakt.
Ik ga NOG gaan chinezen, zenne  

Gisteren zijn we in Sint-Niklaas gebleven en zijn we naar het shoppingcentrum geweest.
Make en mijn tante hielden plaats voor ons in ons favoriete eetgelegenheid.
Deze keer geen slanke-lijn-slaatje, maar wok...lekker!
Vandaag zijn we naar Rupelmonde gegaan, de geboorteplaats van Mercator, de bekende cartograaf, die in 1512 het licht zag te Rupelmonde.
We wandelden eerst langs de Schelde en bezochten een scheepswerf...met droog weer (oef)...maar met héél véél wind.

De boys en hun liefJE...

 
We zagen een molen en de gravetoren, maar we waren te vroeg...je kon die maar bezoeken vanaf 13u, dus liepen we nog wat rond en picknickten we aan de vijver nabij de toren.
We zagen ook het standbeeld van Mercator en Reynaert de vos met de Reynaertmuur.

 
Daarna bezochten we de Gravetoren, het enige overblijfsel van een imposant waterkasteel.
Mercator zat er gevangen, beschuldigd van ketterij, omdat hij andere ideeën had dan de kerk.

De Spaanse molen, bestaande sinds 1516, was ook de moeite.
De molenaar gaf ons uitleg en we mochten dan vrij rondlopen.

We zijn daarna nog terug naar de schelde gegaan, om met de overzetboot mee te varen naar Wintan, maar daar was niks te zien dan een natuurgebied.
Het was niet het ideale weer om daar een wandeling in te maken...je vloog daar bijna weg.
We moesten aan die boothalte een half uur wachten op de overzet die aan de overkant lag.
Giovanni was moe en hij sliep efkes op een tafel... en dat was geen zicht.
Die andere veerboot bracht ons dan naar de andere kant, naar Schelle.
We stapten een restaurant binnen, het was er druk, alles gereserveerd en de mensen waren niet vriendelijk...zij negeerden ons gewoon en we zijn er dan weg gegaan.
Verder was er niet veel te zien en we hadden geen goesting om er langer te blijven.
Dan maar weer diezelfde boot opgestapt om weer naar de overkant te varen, naar Wintan, om dan weer een andere veerboot te nemen terug naar Rupelmonde.
De helft van dat restaurant staptten in, maar wij hadden gelukkig zitplaatsen.
En op de boot naar Rupelmonde ook.
We hebben eens in een veerboot gezeten, maar verder ook niets.
We zijn naar Temse gereden en hebben daar een smoske gekocht, om thuis op te eten.

Toch was dit weer een zeer geslaagde uitstap.

We hebben regen gehad vandaag...toen we enkele uurtjes thuis waren, scheen de zon...en dan kregen we dit op ons dak...hagelballen!

 

Onze voeger kwam zijn factuur brengen (jaja, daar is hij rapper mee ) en hij zei dat de grove voegen ('t is een moeilijke steen dat wij hebben) er wel rap zullen af zijn...awel...met dit weer...ik twijfel daar dan niet aan!!!!!!!!!
Ik hoop dat het straks beter weer gaat zijn.
Ik zeg straks, want ik ben zinnens om rond 8u op te staan en mijn boys es mee te pakken naar Antwerpen.
Gio heeft nu ook internet gekregen (voorwaarde was dat hij over mocht) en ik heb mijn woord gehouden.
Maar hij zal moeten wachten tot s' avonds, want morgen zijn we weer weg...weer of geen weer!
En nu kruip ik in mijn bedje...pfff veel werk gehad met die foto's.
Tot de volgende keer dan maar weer!

We zijn vandaag naar Antwerpen gereden, via de E17 en ik had dat beter niet gedaan...file totaan de kennedy, maar we zijn via de konijnepijp (Waaslandstunnel) gereden en waren dan van die file vanaf...OEF!
We hadden het weer niet mee, een sterke wind, maar het bleef toch voor enkele uurtjes droog.
We parkeerden juist voor het 't Steen (burcht) op een grote parking en we zijn dan eerst naar 't water gaan kijken...en een grote boot die op den droge staat.

 


In de burcht zagen we mooie schepen op schaal in het scheepvaartmuseum, en knappe schouwen.

   


Het Steen zelf is ook knap aan de buitenkant, met zijn bekend beeld, de 'lange zwapper' of hoe noemt dat juist.
Lange Wapper (bedankt Luc47)

 

We zijn dan nog eens naar het water gegaan, maar er was teveel wind en het café aldaar was niet open...geen terrasjesweer, spijtig genoeg.
We zijn dan naar de markt gegaan om het beeld van Antwerpen te bekijken en de kathedraal.

 
Het was dan al beginnen regenen, je ziet het aan de druppels op mijn lens en de donkere lucht, hé!
Maar ik had sjans dat ik toen die foto's genomen heb, want we moesten lopen dat we rap ergens binnen zaten, omdat het begon te gieten.
Ik had naar info gezocht en een wokrestaurant gevonden dichtbij de markt.
Dinsdags is dat gesloten en ik had dat op tijd gezien, want normaal gingen we gisteren al naar Antwerpen gaan...ik veranderde speciaal de plannen...wat dacht je...was dat toch wel tot en met de vierde gesloten wegens familiale omstandigheden, zeker!
We zijn dan maar een pizzeria binnen gelopen.
Ik en Giovanni kozen voor een 'Sole Mio', een pizza met kaas, tomaten, spinazie en een ei.
Marnick had liever spaghettie blognaise.
En toen we naar de parking liepen, hebben we weer moeten lopen en ondertussen moeten schuilen, omdat het water goot...het viel met bakken tegelijk uit de lucht, zeg!

We hebben ondanks het slechte weer en de kou die we hadden, toch een plezante dag gehad...echt de moeite!

We zijn voor onze eerste dagtrip in Oost-Vlaanderen gebleven en zijn naar Bazel gereden.
Ik moet er dikwijls zijn voor het werk en ik wist niet eens dat daar een heel mooie waterburcht (Wissekerke) te bezichtigen is.
Het is een burcht uit de 10e eeuw met middeleeuwse kelders en het behoorde tot de gordel van burchten, samen met die van Temse en met Rupelmonde, ter verdediging van de Schelde.
In 1562 werd het zwaar beschadigd door de troepen van Marnix van Sint-Aldegande (eigenaar van een waterburcht te Bornem)
Het werd wederopgebouwd in 1590.
Tijdens de volgende renovatie in 1803 werden de rechthoekige vensters vervangen door de renaissance boogvensters en werd de slotgracht opgevuld.
Da's zowat de geschiedenis en ik moet zeggen dat ik het een bezoek zeker waard vond.
Ik heb meer dan 80 foto's (van 1 kasteelke)

Dit is de voorkant van de knappe burcht.

Wanneer je door de zijdeur komt, bevindt je je in de kelder, waar de keuken te zien was, een badkamertje, een zaaltje en de wijnkelder.
Via trappen kom je op het gelijkvloers en het werd steeds mooier.

Je hebt daar de grote inkomhal, het salon, de woonkamer, de kapel en een kamer met schilderijen van de familieleden en vroegere eigenaars van het kasteel.
Er was ook een soort vergaderzaaltje met een heel speciaal plafond.

Een verdiep hoger zie je weer allerlei mooie kamers, waaronder een Egyptische, die zich onder het dak van een toren bevindt.
Ook enkele kleine slaapkamertjes en een heel mooi uitzicht over het meer.

Rondom het kasteel is een mooi park, ook zéker de moeite waard om eens in rond te wandelen.
Zo heb je ook een beter zicht over het kasteel en de ijzeren hangbrug, het meer, de dieren en de prachtige natuur, zalig!
Naast het kasteel heb je de duiventoren (foto mislukt), maar we zijn er wél naar binnen gegaan.
Daar bevinden zich een 700-tal gemetste duivenhokken, naar 't schijnt.
Je kan er ook iets drinken, als je wilt.
Het kasteel was gratis te bezichtigen en we liepen er vrij rond.
De boys hadden honger, dus zijn we in Temse een smoske gaan eten.
We besloten dan om naar die kerel zijn waterburcht te gaan die deze burcht ooit heeft aangevallen...Filipe de Marnix van Sint-Aldegonde te Bornem, niet zo ver van Temse.
Ik wist niet of het open ging zijn, ik hoopte het.
Het kasteel was een wandeling van ongeveer een kilometer, langsheen een dreef met beschermde bomen.
We zagen een bord staan 'privaat domein, verboden te betreden' met daar een telefoonnummer op.
Ik belde en die gids zei dat ze enkel groepen van minstens 10 personen rondleidingen gaven, dus niet aan ons...en we mochten zelfs niet in de buurt van het kasteel komen.
We waren teleurgesteld, een rit voor niks...maar dan kennen ze mij nog niet, zenne!
We gingen niet via het privaat domein, er stond op het bord geschreven dat we daar dan van verwijderd gingen worden...dus zochten we naar een andere toegang.
We gingen via een wegel, maar we geraakten er niet, geen kasteel te zien.
Ik kwam te laat op het idee om de aankomende bus tegen te houden en mits betaling met de groep bejaarden mee te gaan, maar dat zou te neig opvallen.
We zagen een weide, deden het touw vanrond het hekken (ik en Giovanni, Marnick dierf niet) en we liepen het modderige veld op, de koeienstronten ontwijkend.
Awel...we zaten bijna tussen de koeien, maar we hebben dan toch een glimp van het kasteel opgevangen gelukkig in deze tijd...vroeger zouden ze ons hebben neergeschoten.
Zie hier naar het resultaat van onze kwajongensstreken.

  



Tijdens de laatste 2 zondagen van augustus, de 15e en de eerste zondagen van september, zijn er opendeurdagen.
Dan zijn er individuele rondleidingen, zo las ik op een bord en dat zei ook de gids aan de foon.
Dan gaan we zéker terug, om de porseleinen poppen, het kant en het koetsenmuseum te gaan bekijken.

...maar dan 2 uurtjes later...liep mijne wekker af en ik kon er iets moeilijker uit dan anders EN toch wel met chinese oogskes!
Maar van zodra ik in gang geschoten was, leek het alsof ik voor twee geslapen had...het ging vlot vooruit.
Ik kreeg wel foon van mijn hoofdverpleegster, die ook aan't werk was op een andere toer.
Ik had een patiënte die bedlegerig was en veel verzorging nodig had.
De zoon had loopbaanonderbreking genomen om voor zijn zieke moeder en vader van 90 jaar te zorgen en die hielp ons goed.
Eerst zeer onwennig, maar hij begon zijnen draai al wat te vinden en hij was echt blij dat ze thuis was.
In het ziekenhuis had ze doorligwonden gekregen en hij was niet tevreden, over ons wél.
We waren er woensdag gestart, 3 keer per dag, dat maandag zou worden opgedreven naar 4 keer, omdat het nodig was.
Ik kwam er gisteren voor mijnen tweede keer en hij begon mij al gewoon te worden.
Maar ik kreeg foon dat ze de zaterdagnacht gestorven was...water op de longen en zeer kortademig.
De dokter van wacht dierf niet weggaan, omdat hij aan de ademhaling gehoord had, dat ze niet lang meer te leven had.
Mijn collega die de laten had, werd opgebeld en legde haar samen met de zoon goed voor de begrafenisondernemer.
Ik ben nog naar die mensen gegaan om hen te condoleren in naam van ons team, maar de zoon was er niet, spijtig!
Ik had hem wel achteraf aan de foon, we mogen allemaal langskomen (degenen die ze gezien hebben) om wat préé te komen halen.
Dat hoeft voor ons niet, maar wil ik maar zeggen, zo'n voldoening dat die mensen je geven, het uiten van hun tevredenheid, zo'n aangename mensen...dat doet méér deugd dan gelijk welke préé!
Ik vind het spijtig voor de familie, maar de patiënte zelf zag wel af...
Het laatste uurtje, de laatste patiënten, wogen wel het zwaarst...dan begon ik mijn kloppeke te krijgen.
Maar...ik heb het doorbeten en het gehaald.
Ik stond die namiddag met onze buren naast ons te praten en die van rechtover ons, die het mede hadden georganiseerd..."Sandra, zijde gij nog altijd wakker?"
Ik fel natuurlijk "Jaja, maar ik zet dezen zonnebril wel op om mijn wallen weg te steken!"
Ik ging mij uitslapen vandaag, gisterenavond pas om 23u30 in mijn bedde...om 6u15...7u30...9u30...werd ik wakker...pfff...'k ben dan maar om 10u opgestaan!