De hormonen slaan op hol
het 'kopje' zit overvol
je wil weten wie je bent
je denkt dat je alles kent
Dat alles beter willen weten
gaat aan iedereen vreten!
Je omgeving wordt dol
de maat is vol!
Je kijkt in de spiegel en ziet
de veranderingen liever niet.
Jeugdpuistjes in je gezicht
die opvallen in het licht.
Door gevoelens overmand
wat is er toch met je aan de hand?
De mensen begrijpen je niet meer
dat verergert keer op keer
Waarom luisteren ze niet naar jou?
Je voelt je staan al in de kou
Je hebt op alles commentaar
het gaat je niet, het valt je zwaar
Je wil met rust gelaten worden
door die drukke mensen in horden
Het enige dat je interesseert
wat je nog met plezier probeert
zijn dingen die jij leuk vindt
je bent tenslotte toch geen kind?
Je wordt van je jeugd beroofd
hoe halen ze het toch in hun hoofd?
Zien jullie dat dan niet?
Mijn verdriet!
Je bent je kind-zijn aan 't verliezen
en hebt hierbij niks te kiezen
Het leven gaat niet zonder slag of stoot
ja ouders, ik word groot!

Ik moet jullie niet zeggen waar ik de inspiratie haalde voor dit gedicht, zeker?
Ook blogster INGRID heeft er momenteel mee te maken, en nog velen onder ons, daar ben ik zeker van.
Met de kinderen én de kleinkinderen, op welke manier ook.
Niet gemakkelijk, hé!