Ik kreeg een mail vandaag, je zal zeggen, ik krijg er zoveel! Maar deze was wel apart!...schokkend...onvergetelijk...gruwelijk! En toch ook realistisch (spijtig genoeg). Ik stuur anders wel eens mails door, maar deze, direct gewist! Ik wil nu niemand hiermee kwetsen door herinneringen naar boven te halen, die hij of zijzelf hebben meegemaakt, maar het deed mij denken aan mijn eigen ervaring! En mensen, draag aub je gordel!!!!!!
Ik had ooit een zwaar accident...op 27 januari 1989 om precies te zijn. Het dragen van mijn gordel, heeft toen waarschijnlijk mijn leven gered, of beschermt voor zwaardere letsels. Mijn make had zich een autootje aangeschaft in occasie, een Toyota Starlet, waar ik meer mee reed dan zijzelf. Ons make had wel een rijbewijs, maar kon niet rijden. Ik haalde mijn rijbewijs op 19-jarige leeftijd en leerde haar dan op mijn beurt rijden. Maar ons make nam veel liever haar fiets. Het vroor dat het kraakte en de baan lag er spiegelglad bij. Ik reed naar mijn werk, héél voorzichtig, want geloof het of niet, maar ik had een raar voorgevoel! Een zwarte kat had de straat over gestoken, juist voor mijn wielen en ik dacht nog "ik moet oppassen, of ik kom nog een accident tegen!" De zigzagbocht te Puivelde kwam ik heelhuids door, maar op een recht stuk schoven mijn achterbanden ineens naar de kant van de tegenliggers. Ik raakte in paniek, had amper rij-ervaring en dacht aan wat een nonkel ooit had gezegd "als je schuift, tegensturen!" hetgeen ik ook deed. Maar ik paniek doe je de stomste dingen, ik nam het te letterlijk op, gaf een grote wrong aan mijn stuur, maar ik stuurde niet bij. Daardoor kwam het achterste van de auto volledig naar links met een snelheid, terwijl mijn voorste op de graskant geblokkeerd werd en ik overkop tuimelde. Ik hield mijn handen stevig vast aan mijn stuur, terwijl ik rondom mij glas, gras en zand zag vliegen. Wat er dan in je omgaat is onbeschrijfelijk, ik dacht echt dat het gedaan was met mij. Er zat toen trouwens een cassetje in mijn autoradio...opgenomen van mijn vader's muziek, dat ik prachtig vond...IT'S OVER van Roy Orbinson. Ik kwam ondersteboven in een gracht terecht, ik hing aan mijn zetel vast en kreeg mijn gordel niet los, grote paniek en maar roepen! Ik werkte toen als verzorgende in 'St-Lucia', een psychiatrisch ziekenhuis, maar op een afdeling met demente bejaarden. Ik moest om 7u beginnen en er was nog geen kat op de baan, buiten die zwarte dan. Ik slaagde erin om mij los te maken en viel op het dak. Ik trok aan de deur en kreeg die niet open, werderom grote paniek en roepen. Ik stampte er tegen met mijn voet en het lukte. Ik zag mijn spulletjes overal liggen, mijn handtas had naast mij gestaan, open. Ik raapte alles bijeen en ging op de rand van die gracht zitten, kijkend naar het onderstel van mijn auto, wenend om de schade aan ons make haar autootje, hopend dat mijn toenmalige vriend (later mijn echtgenoot) hem wel zou kunnen maken. Hij knapte wrakken op, dus zal het met de mijne ook wel lukken. Ik was als in een roes en had de aangekomen fietser niet eens gezien of gehoord. "Gaat het juffrouwke? Ge zijt gewond aan uw handen, ge bloedt." Ik keek naar mijn handen, en inderdaad, die lagen open door het rondvliegend glas, gelukkig niet te erg. Mijn witte portemonee die ik vast hield, zag rood en ik had het niet eens gevoelt, geen pijn. In één van de toens weinige huizen, had de bewoner de knal en mijn geroep gehoord en de politie gebeld. Achteraf hoorde ik dat het de broer van mijn kapper was, die daar woonde. Er kwam een takelwagen van de garagist in de Gentstraat daar achter de hoek. Die twee agenten vroegen "Waar moeten we je naartoe brengen, juffrouwke?" Ik antwoorde "Naar mijn werk, we hebben te weinig volk." En wat denk je? Die lomperikken deden dat nog ook. Ik kwam op mijn werk en wilde beginnen werken, maar ik mocht niet van mijn hoofdverpleegster. Gelukkig zag zij wél dat ik in shock was en ze verzorgde mijn handen. Ik moest in het bed gaan liggen van een leegstaande kamer en wachten tot de grootste drukte achter de rug was, zodat een collega mij naar huis kon brengen. Ik belde al wenend naar ons make, met de melding dat ik haar autootje kapot had gereden, ik voelde mij daar zo schuldig om. Zij vroeg natuurlijk of ik niks had, dat was voor haar het voornaamste! Ik stelde haar gerust en dat ik weldra thuis zou zijn. Ik lag stilletjes in dat bed, toen er ineens één van de nonnetjes die daar in die tijd hielpen, de kamer binnen kwam. Ze sprong omhoog van 't verschiet, omdat ze niemand in het lege bed verwachte, natuurlijk! Ik deed mijn verhaal en wat ze daarop antwoordde, is mij altijd bijgebleven als zijnde zowat de waarheid "Maar gij hebt een engelbewaarder bij jou gehad, dat kan niet anders." Als ik er zo over nadenk, dan is het lot mij toch zeer gunstig geweest, want voor hetzelfde geld had ik het nu niet meer kunnen navertellen! Enfin, ik werd naar huis gebracht, naar ons make die die dag gelukkig thuis was. En dan kreeg ik 'mijne klop', wenen en blijven wenen, de shock deed zijn werk! We zijn achteraf naar het wrak gaan kijken, samen met mijn make, een nonkel en tante, een nichtje en één van mijn toens (en nu nog) beste vriendinnen. Je ziet hen op de foto's. De auto kon niet meer gered worden en ik kocht de auto van mijn vriend over, een Toyota Celica van '76. Ik had veel geluk dat ik mijn gordel droeg, dat ik goed ingepakt was tegen de koude én dat ik niet zo'n grote ben 1,61 meter. Omdat de kant van de gracht aan de bestuurderszijde een grote klap had gegeven, het dak zat in mekaar gedeukt. Die cassette stak ik achteraf in mijn cassettespeler, waar Roy nog juist zong...OVER...einde van het lied! Maar gelukkig NIET voor mij!
Reacties op bericht (1)
21-03-2006
Wrak.
Ziet er behoorlijk gehavend uit, het autootje. Gelukkig enkel maar blikschade, en blik is te vervangen zegt men altijd. Zelf heb ik meerdere autoongelukken meegemaakt, als passagier nog wel, want zelf auto rijden kan ik niet. De spiegel herinnert mij aan elk. Maar ook ik moet een engelbewaarder hebben gehad, want mijn riendin is op 25 jarige leeftijd overleden in een autoongeluk, en die auto zag er lang niet zo verhakkeld uit als die van jou, of de mijne. Ik heb maar niet gesoliciteert naar de vrijgekomen job bij het V.P. blijf liever ver uit de buurt van die akelige spin. Trouwens gaan lezen en af en toe mijn gedacht zeggen lijkt mij veel leuker.
Groetjes, en tot de volgende.
21-03-2006, 21:46 geschreven door huismusje/troubadoerke
Copyright by Sandra
Over mijzelf
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
Ik ben een vrouw en woon in Sint-Niklaas (België) en mijn beroep is thuisverpleegster.
Ik ben geboren op 13/05/1968 en ben nu dus 55 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: PC, schrijven, poppen maken, lezen, enz....
Ik heb 2 zoons, Giovanni (16) en Marnick (13) en een hélé lieve vriend Wim.
Ik ben een zot ding, zeggen ze! Whatever, ik lach gewoon graag en doe mijn eigen ding!
Marnick-Giovanni
wasberen in Duitsland
mijn 3 schatten
Oostende 29 april
Ik en Romx
Ik en Ben
Frieda, ikke, Romx en Roosje
Ikke en Femke (Zus53)
Romx en Wim
Corry, Cooltje (Rita) en frieda
Opapat, May en Jean (La douce France)
Podiumbeesten: ikke, Veerle, Romx, frieda, Corry en roosje
Ik ben Sandra, en gebruik soms ook wel de schuilnaam Sanne, voor de vrienden.
