Anno 1999 ben ik tijdens de paasvakantie op skiereis gegaan met mijn toenmalige vriend.
Ik zat in mijn eerste jaar verpleging algemeen ziekenhuis en ik stond de twee weken voor het verlof op stage.
Daar zei ik dat ik voor het eerst ging skieën en die verpleegsters lachtten nog "breek geen been hé, want ge moet de week erna nog terug naar hier komen."
Ik lachen natuurlijk "dat moet al lukken, hé!"
We vertrokken met een ganse bende per bus en mijn vriend kende daar iedereen van.
Een meisje uit mijn klas was getrouwd met één van zijn vrienden.
We reden naar Ramsau voor een 7-tal dagen.

De laatste foto is raar, hé...je ziet er feitelijk een tweede doorheen.
Enfin, ik zag dat die bende flinke drinkers waren en vooral Bettina's man, een flik nota bene.
We waren eerst in België gaan oefenen op een piste en ik mocht direct mee naar boven, omdat ik het nogal rap onder de knie had.
Dat lag zeker aan dat waterskieën dat ik vroeger geleerd had.
Ik kon wel nog niet goed slalommen en gleed die kunstberg af tegen een hele hoge snelheid.
Nét voor enkele autobanden kwam ik tot stilstand.
Maar niet getreurd...de organisator van de skiereis, ging degene die niet konden skieën, les geven.
Maar daar aangekomen, bleek hij partie te zijn naar de zwarte pistes en konden ik en een vriendin van één van die mannen, onze plan trekken.
Dat meisje's vriend was ook pleite en mijn vriend nam ons op sleeptouw.
Eerst wat oefenen op de groene piste en stilletjesaan naar de blauwe.
Ik viel enorm veel en gleed soms ver de berg af, het slalommen lukte ook niet goed, maar ik daalde al remmend af.
De eerste dag overleefde ik en s' avonds werd er weer gefeest.

Op de tweede dag lukte het voor mij al veel beter, ik kon stoppen waar ik wilde dat ik tot stilstand kwam, maar die vriendin werd weer bij ons achtergelaten en het meisje viel constant.
Tussen de middag werd er weer goed gezopen, maar ik lette op.
Je voelt je zo al onzeker op die latten, drank zou dat zeker niet verminderen.
Bettina's man nam mijn haar eens onder handen.
De anderen deden dat al jaren en waren het blijkbaar gewoon.
We zaten telkens op een andere piste...de Reiteralm of Planai of een andere piste.
We waren die dag wel bijna te laat aan de liften die ons naar beneden zouden brengen, door ons, de trage nieuwkomers.
Ze waren met ons op een rode piste terechtgekomen.
We zagen een sneeuwruimer en daar mochten ik en dat meisje gelukkig met meerijden totaan de liften.

Ook de avonden werden sfeervol opgevuld.
De bende hing echt aanéén en er werden ook nagels in een houten blok geslagen.

Op de derde dag ging het nog wat beter, maar dat meisje kon het echt niet en we moesten dikwijls stoppen, omdat ze gevallen was.
s' middags zat de groep weer samen.

En niet enkel WIJ vielen al eens op ons gat :lol:
s' Morgens gaat dat skieën nog goed vlot, maar na de noen wordt dat moeilijker en ik kwam ten val.
Niet eens hard, ik wilde zelfs pas juist de berg af glijden.
Ik kreeg een enorme pijnscheut in mijn linkerknie en daar lag ik dan, met mijn skie's nog aan en mijn hoofd naar onder.
Ik werd door 2 mannen op een brancard gelegd en zij skieden met mij de berg af.
Beneden wachtte een ambulance en ik werd naar het ziekenhuis gevoerd.
Ze voerden een kijkoperatie uit en daar werd bevestigd dat mijn voorste kruisband was afgebroken.
Ik had mijn knieën overbelast door het verkeerd afdalen.
Ik was de enige op gans de bus die verzekerd was, ook voor nabehandeling.
Ik lag 4 dagen in dat ziekenhuis te Schladming met een Oostenrijkse als kamergenote.
De chirurg kwam mijn redon (plastiek busje dat bloed en ander vocht opvangt na een operatie) verwijderen en zonder iets te zeggen, trok hij die uit mijn knie.
Dat deed ZEER en ik hing aan de papegaai luidop te lachen.
Die bekeek mij alsof ik zot was :lol: , maar da's een aardigheid van mij.
Als ik pijn heb, dan lach ik! :-? raar hé?
En ik kon mijn spuitjes oefenen...op mezelf.
Ik had ook wel een héél mooi uitzicht vanuit mijn kamer!

Ik werd per euro-ambulance naar België teruggebracht en ik was blij dat ik niet voor het vliegtuig had gekozen, want dat was een avontuur op zich!
Ik denk dat enkele cliniclowns de ambulance hadden gestolen :lol: ik en mijn vriend hebben ons krom gelachen met die chauffeurs.
Ik mocht een sigaretje roken, ze stoptten waar het mooi was, of om eens naar toilet te gaan, we aten frietjes samen en we zongen en danstten mee op de muziek op hun radio...dolle pret!
Je ziet het aan de foto's, hé!
Ik heb wel naar die stageplaats moeten bellen om te zeggen dat ik niet kon komen...en toen lachtten ze niet meer.
Ik heb de verloren stage (70u) moeten inhalen in het tweede jaar.

Ik heb die mannen nog mee binnen geïnviteerd, maar ze gingen een restaurantje zoeken en dan naar Oostenrijk terugrijden.
Ondanks de tegenslag, kende deze reis toch nog een mooi einde, en een grappig :lol:

We zijn ter compensatie wel nog een weekend naar de Ardennen gegaan.
We zaten in een hotelletje in La Roche.
We zagen de watervallen van Coo, dinant en een oorlogsmuseum in La Roche.
Ik zat voor 6 weken in een brace.

 
Ik ging enkele jaren later wel nog eens skieën op een overdekte piste ergens in België.
Ik had eerst grote schrik, maar dat viel na een tijd goed mee en ik ben toen niet gevallen.

Waarom verdien jij een bloemetje?
Omdat het me Happy maakt.
Voor vanavond wel terusten, en voor morgen blij weer op.
van yvette uit kuurne