Een zaterdag, de eerste van de maand maart. Het gaf iets (geef toe) een horde profwielrenners, alsof het jonge kalveren waren net verlost van de winterse geur in de stal, over de Vlaamse kasseien te zien denderen. Gestroomlijnde wielerfanaten met een Spaans zomerkleurtje werden als ware artiesten opgevoerd in het Gentse Kuipje alvorens richting Ninove te laveren. We hadden misschien dan wel een Belg als winnaar verwacht, maar ach, die Stybar (als half-Belg) rekenen we toch ook goed? “De kop is er af”, zei Michel Wuyts waarop José Decauwer opmerkte dat tournée minérale voorbij is en ik schrijf dat we complimentendag ook gehad hebben.Van die laatste heb ik persoonlijk niet veel gemerkt, maar dat hoefde nu ook niet. Iedere dag heeft voor mij wel iets speciaals. Gisteren, op de dag van de Omloop was het boerendag in Myanmar, dag van de vlag in Bangladesh en dag van de doktersassistente bij onze Nederlandse buren. Of het nu echt snel lente gaat worden weet ik niet, maar jullie kennen ongetwijfeld het leuke deuntje van Peter de Koning. Akkoord, in dit geval gaat het over een tandartsassistente maar ik ga niet muggenziften.
Persoonlijk heb ik een eigen favoriete dag, niet echt een complimentendag maar een dag waarop de tijd geduld een beloning geeft. Ooit had ik op een onbewaakt moment in mijn gedachten een schattig muisje voorbij zien rennen, verzorgde haren met een rood hartje er in. Een mooi compliment van ergens denk ik. Ze had een sierlijke looppas alsof ze een soort nerveuze liefde naholde. Ik wou haar nog even wat suggesties geven maar ze verdween nog voor ik mijn monoloog kon beindigen. Ze kwam terug en luisterde hoe ik haar de raad gaf rust en leidraad in haar zoektocht te vinden aan een met berken omzoomde kapel. Ware liefde zoek je al met al niet, nu ja je kan het wel proberen maar beter is er voor open te staan en te wachten. Niet voor niets zegt men : geduld loont. Het muisje kroop soms weg in stilte... toch zou ze mijn woorden met zich meedragen en uiteindelijk haar eigen huisje wel-te-vree vinden. Ondanks haar zekere flitssnelheid in de passage was ik getroffen door haar hartje. Ik zag er een zekere broosheid in gecombineerd met een eerlijkheid die haar sierde. Ze verdiende haar eigen muizenliefdesgeluk. Knuffelend verwarmd te worden, liefdesgloed koesterend in slaap te dommelen en op de kalender iedere nieuwe dag aan te vinken als een etmaal van gelukzaligheid.
Het moet zijn dat mijn woorden haar hadden geraakt want sindsdien is muizeke gebleven. Of het iets te maken heeft met toiletbezoeken weet ik niet, maar plagend noemt ze hem nu slurf. Het was die bewuste dag dan wel geen complimentendag, voor mij is die dag nog steeds onze ware liefdesdag. En zo hebben sommige dagen voor elk van ons zijn speciale betekenis. Muizekesdag en slurfendag, komische namen voor een waar liefdespaar.
Het weekend kondige zich overigens met enige tristesse aan. Als we onze weermannen (en/of vrouwen) mogen geloven ging het behoorlijk regenen. Preventief had ik eraan gedacht een soort zetelmoment in te lassen zonder gezeur over doping en corruptie in de sport, een goed gebonden kom soep en wat binnenpretjes. Het bedenken van een naam voor zo een weekend zal nog wel enige tijd vragen maar er één vinden doe ik wel. Ach, weet je eigenlijk is schrijven als in een soort doolhof rondlopen terwijl je goed moet onthouden welk pad je al genomen hebt. Terwijl mijn muze mij een kopje koffie brengt zie ik zoveel emoties in haar ogen. Lieflijk teder eigenlijk (maar dat is ze altijd) en daarom zeg ik ook steeds dat zij menselijker is dan de meeste mensen. Ik verzwijg haar dat ik een naam zoek om vandaag (bij uitbreiding dit weekend) te benoemen. Na complimentendag, boerendag en dag van de vlag scheur ik in gedachten langsheen muizekes-en slurfendag. Ik kom er wel op, hoop ik. Terwijl “de rosse” zich komt neervlijen in mijn schoot om haar te warmen wens ik jullie allemaal een heel fijn leven toe.
HORIZON,EIERSCHAAL EN VLEUGELS. De horizon is nog leeg en de morgen lijkt wat donker. Het regent en hoge wolken weten zich wellustig weerspiegeld in regenplassen. Achter witte gordijnen schuilt de morgenstilte zonder enige voorwaarde. Terwijl ze zacht door de poort schuift van haar gekoesterde dromen, waar leefbaar wonen een bordje ware liefde heeft opgehangen, hoort ze de regen zachtjes zich neervlijen tegen het slaapkamerraam. Straks zullen flarden van de nacht een zweefvlucht nemen en dromen herinneringen worden. Weerloos van woorden zal de nieuwe morgen ontwaken. Het kraken van de nacht verliest zijn dagelijks gevecht tegen het krieken van de ochtend, zweetdruppels warm en zacht hunkeren naar een zachte hand. De dauwdruppels laten het raam tranen maar in haar hart voelt ze de warme gloed van ware liefde. Buiten zeurt de wind over kop en staart, dendert een eerste trein -jawel, stipt op tijd- door het vlakke land. In het klein stationnetje rilt spoor twee als drie reizigers diep in hun kragen ongekende gedachten verbergen. Horizon, eierschaal en vleugels. In de vroege ochtend snijdt de scherpte van de wind meedogenloos door de halfnaakte bomenrij. Eerder deze week had diezelfde wind mij nog met zekere ruwheid gestreeld in het flauwe zonnetje nabij het park. Het regent en twee krokussen in mijn straatbeeld -die de stoep eerder verrasten als een lentetuin - staan er mistroostig bij. Ik nip aan mijn eerste tas koffie. In gedachten denk ik hoe dezelfde wind losse fragmenten van verkeerde levens met zich meegenomen had. Die wind die om golven vraagt als ik mijmer, gezeten op een duin. Jou zie voorbij wandelen met een glimlach die je leeftijd nooit zal verraden, jij waarvan ik weet dat je hart weet waar het echt thuishoort en een zeebries een andere dimensie geeft. De “rosse”ontwaakt. In een soort beleefde pirouette maar nog een beetje verlegen om wat de nieuwe dag brengen zal had zij mij snorrend – nog halfnacht- weer wakker gemaakt. Vanuit haar eigen denkwereld maar met een warm hart en aanhankelijk beschaafd zorgt ze op haar manier voor mij. Vanuit de schrijfkamer merk ik hoe ze zichzelf op het aanrecht voorbij een lege verdwaalde eierschaal en een bananenschil welke de afvalemmer gisteren niet haalden laveert. Voor mij het blad nog onbeschreven, een beetje in "wait" wachtmodus tot de regen zijn laatste druppels aan de dag toe vertrouwt en zinnen krassend impressies zullen nalaten over ware liefde. Madame Soleil zal ongetwijfeld nog een robbertje uitvechten tegen natuurelementen terwijl ik een nieuwe emmer inspiratie probeer te verorberen. Op de plank ligt een open boek waarin letters vrank en vrij staan voor alle woorden, geletterde verhalen liggend blijven onaangeroerd in de boekenkast. Horizon, eierschaal en vleugels. Nog koffie. Mijn handen trillen lichtjes als ik schuifelend op mijn pantoffels de bloeddrukmeter zoek. Ik voel me een beetje als een fietser met pech, vervelend wachtend op een bus die alwéér te laat is. Het regent. De “rosse” lijkt samen met mij -in een soort mens/dier duet- de stilte te aanhoren met gelatenheid terwijl ik mijn adem piepend inhou. De lente lijkt ver weg, wat triest des morgens als weemoed onder kieren doorschuift gedragen op de wind die zachtjes aan de ramen rukt en rammelt. Ik waag een sprong, denk dat de nieuwe dag een rivier is en laat me meevoeren. Op het vel papier tover ik een glimlach op jouw broze gezicht terwijl mijn vingers liefdevol plooien strijken. Vandaag zit ware liefde, fris en geurig in een zacht glijdend vingergespeel schuilend langsheen littekens in de juiste plooi. Horizon, eierschaal en vleugels. Het is al licht. Het lijkt of ik een ganse ochtend gevlogen heb tussen liefdeswoorden en gedichten. Fier als een oudere pauw hang ik mijn vleugels in hun bergplaats, denk aan jou en zie hoe de regen gestopt is. Teder leg ik een ochtendvruchtje “ter wieg”, aai het nog even alsof het je broze gelaat is en gooi een zoentje de stilte van de schrijfkamer in.
KROKUSSEN,PASSIEDAUW EN EEN RODE BALLON. Aan de bosrand fleuren de kale struiken -nu nog begroeid met pinnige bramen- helemaal op. De vijverrand krijgt langzaam een strik vol sneeuwklokjes waarlangs een ekster wandelt, fier zelfbewust in haar wit en zwart. In de schaduwen van de hazelaars lijken een stel jonge eekhoorns tikkertje te spelen. Lenaerts laat op papier insecten dansen bij een bijenhotel, het zijn de vliegen. Krokussen tussen rijm en dauw houden hun kelk nog even goed gesloten In het sprietig gras en wachten ze op de eerste nieuwe zon om te ontpoppen. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. Het is een stille morgen. Het dorp slaapt nog als op het perron een trein langzaam binnen rijdt. Een meisje -eenzaam verzonken in mijmeringen- blijft zitten op de bank terwijl reizigers uit en in stappen. Detrein trekt zich weer op gang, knarsende metaalklanken blijven hangen terwijl de laatste wagon verdwijnt. De trein is lijkt een slang, schichtige snelheid die door velden schiet van a naar b. Blinkende sporen in de ochtendzon laten haar raden waarheen de tijd heen rolt zonder weerstand en haar meesleept in gedachten. Rechtover het kleine stationnetje huilen minnende katten als een vondeling onder de ramen. In het grasperk -langs boorden vol ijzer en afval- zoeken orchideeën een eerste bloei, buigen koninklijk op hun hoge stengels. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. In de nestwarmte denkt ze hoe de morgen weemoed in zich meedraagt, de middag werkelijkheid uitstraalt en de avond restjes moed bij elkaar schraapt. De dag ontwaakt nu in taal van sluimer nevels, de zon ontsluiert. Door het slaapkamerraam ziet ze hoe in de morgenzon de spitse takken opvallend gestrekt staan. Ogen en oren herkennen elkaar soms niet, eigenaardig feit. De grote stilte van een nieuwe morgen laat alweer van zich horen. In een klein schriftje leest ze hoe voor zoveel maal zoveel lente is in uren van komen en gaan.Tussen schaduw en passiedauw een mijlpaal van genegenheid en grenzen. Gegraveerd in de harde kaft de gloeidaad, de macht van woorden in het geheugen. Tussen de plooien van de lakens laat ze een rivier ontspringen tussen denkbeeldige hemels en sterren. Ze sijpelt door de steenlagen van haar ware liefde en zet alle filters uit. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. De morgen is nog jong. Ik nip aan een tweede tas koffie en ik vang door het raam de laatste glimp op van een morgenster waarin de hoop zit dat de dag zijn doen in de goede richting zal sturen. De “rosse” slaapt nog en merkt niets op hoe boodschappers van ingewikkelde processen en malafide praktijken tot leven lijken te komen in de bibliotheekkast. Het licht lengt, de vogels laten zich horen in het park verderop. Wilgen willen bloeien en het groen van hun lancetvormig blad zit nog in het bot. Ik lurk aan mij sigaar en vertel mezelf hoe mooi het is al die vormen van nieuw leven. Daar moet ik aankloppen om de symboliek van de dingen en de dagen aan vast te knopen en mij taai te houden onder elk gesternte. In een poging een ochtendvruchtje door barensweeën te loodsen denk ik hoe de rook van woorden soms even je adem beneemt. Krokussen, passiedauw en een rode ballon. Het is nog stil in mijn wereldstad. Langs de kantlijn van het blad waar ik mijn liefde voor jou heb ingeschreven in woorden die je altijd zullen omvatten teken ik een hartje. Ik zit vast in de eenzame gedachte van het gemis en noem het tot herhaling een “ergernisgemis” van ochtenden met ongewenst perfecte stilte. Mijn begrip voor jou, gedeeld met allen die de stilte roemen en ik hun de zwijgzaamheid der dagen geef in ruil voor betere stonden. Gemis valt echter naast de lijnen want ware liefde wint altijd. Ik stop een lieflijk verhaal in een rode ballon, vertrouw op de zachte wind en laat hem weg zweven naar jou toe. Eenvoudige woorden zijn het, als een zon die hopelijk stralen van liefde laten schijnen op je zachte gelaat.
RIDDER VALENTIJN Bij een kopje koffie zoekt de schrijver de juiste zinnen. De letters lijken vandaag een snipperdag te nemen. Zelfs de geopende mailbox staat er mistroostig bij als hij worstelend met zekere schrik aftastende vragen neerpent op zoek naar antwoorden die onbewust verborgen delen wakker maken. Gevoelens en gedachten raken hem. In een eenzame koestering herinnert en waardeert hij mooie momenten. Het zijn allemaal bijzondere dingen. Met lichtjes gesloten ogen mijmert hij over de onverzettelijke overwinningsdrang, het overleven om uiteindelijk gegroeid te zijn in een onafscheidelijke band. Bij een nieuwe zin met vraagteken weet hij dat antwoorden hem over pijngrenzen heen zullen dragen. Het inzicht van de waardering in de eerlijkheid van openheid die at last meer vreugde dan verdriet zal brengen.. Gisteren was hij nog met luid kloppend hart onder het deken van zijn comfortzone gekropen en terwijl hemels sterrenpracht schitterde in de nacht had hij deels vruchteloos gezocht naar de slaap. Hoe vaak hij vragen geteld en herhaald had weet hij niet meer. Lurkend aan een sigaar zoeken zijn zachte handen moeizaam de juiste aanslag. Vandaag maar - nog meer - morgen worden we overspoeld met liefdesteksten. Ridder Valentijn trekt op zijn romantische tocht doorheen het land. Stilletjes denkt hij aan de mensen die het ware liefdesgeluk niet kennen. Ook zij verdienen de duurzame knusheid, de rust in hun leven met de juiste persoon aan hun zijde. De klok telt op dat ogenblik geen tijd meer, alleen maar de momenten. Een thuis staat niet meer voor een hoop bakstenen, maar wel voor een gevoel. Op die momenten hoor je de klanken van je hart niet meer, je voelt ze en wil ze blijvend delen met je geliefde. Mag het morgen voor iedereen een dag worden vol romantiek, kleine dingen die net dat ietsje meer zeggen dan wat onze consumptiemaatschappij ons voor ogen wil houden. Een dag waarin ware liefde vervat kan zitten in een knipoog, een guitige lach of een tedere zoen. Vervat in bekommernis, deelzaamheid en eerlijkheid. Voor hen die ridder Valentijn nog niet zagen passeren, blijf jezelf. Ware liefde komt ooit voorbij, blijf geloven en droom verder.
ZOMERS, VALENTIJN EN KLEIN GELUK Terwijl de ochtendnevels nog drijven leest de schrijver in de gemoedelijke sfeer van de ochtendstilte hoe Valentijn zijn vriend Cupido een stevige handdruk had gegeven. Hij bekijkt haar foto en in een soort solo belevingsfeest ziet hij hoe ze samen spaghetti en rode wijn delen. Op de zachte pastelkleurige achtergrond maakt stemmige vioolmuziek haar glimlach extra fotogeniek. Zachtjes laat hij zijn hand op haar knie rusten als ware het een kuis ondeugdsignaal. Haar innemendheid grijpt hem aan in lieflijke meelevende gevoelens. In haar ogen leest hij de levenswaarde van ware liefde en vullen lichamen zich met energie. Vragen zijn geen vragen gebleven. De gezamenlijke monologen werden licht gezeefd en stevig gebundeld met liefdevolle inzet. Het verleden had getekend, het heden kleurt. Op het speelveld van ware liefde liggen tedere kussen naast een traan op de sprei. Het lijkt of toekomst en verleden rusten in de nestwarmte. Met gesloten ogen en in gedachten verzonken ziet hij hoe ze een nieuwe dag ontkurken met innige hartstocht. Als de zomer weer zal komen en de lokroep van de zee schreeuwt zal hij haar dit gedicht lezen. "Rotstekening" De hemel vloeit blauw langs de grauwrotsige hand van het land. Mijn liefste danst in het water. Ze heeft haar been als een vogel opgeheven als een rose flamingo Haar hoofd wiegt op haar hals Mijn liefste slaapt in de zachtrode huid van haar geurige lichaam. Zal ik haar doen ontwaken met de bloem van mijn mond? Zal ik voorzichtig haar hand aanraken? Als de zomer weer zal komen zullen voeten woelen in korrels zand, hun beiden laten lachen en zal ware liefde zich teder wentelen in de zonnestralen. Zomer, Valentijn en klein geluk Terwijl hij nipt aan een tweede tas koffie komt Rod Stewart langs. De muziek beroert zijn hart terwijl hij gezeten aan de schrijftafel een gesprek voert met het maagdelijk vel papier. Een monoloog over hoe hij de zachtheid van haar hart koestert. Hoe beminnen zich verschuilt in kleine dingen. Hoe haar zachte lippen en lieve glimlach hem telkens weer weten te raken. De zoete geuren hadden gisteren de kamer gevuld, nu vochten ze tegen het aroma van verse koffie. In de schaduw van het summiere licht ziet hij twee dansende kraanvogels.Verstrengelde snavels vol minnend liefdesgeluk. Hun harten en lichamen hadden elkaar gevonden, nimmer loslatende ware liefde. Het vel papier aanhoorde zijn mijmeringen en oefende geduld. Hij wreef zich even in de ogen. Schrijversgedachten, mooi en intens zijn nu alleen nog maar uitgesproken in de stilte van de ochtend, straks vereeuwigd op het zijn maagdelijkheid verliezend vel papier. Ware liefde in pennentrekken van vloeiende inkt, liefdestroom zonder waterval. De bladwijzer lacht. In hun liefdesverhaal reist hij mee als anonieme getuige, hoofdstuk na hoofdstuk tot ze samen oud en gelukkig hun kleinkinderen de inhoud van ware liefde zullen door geven. Zomer, Valentijn en klein geluk. Valentijn riddert zich vandaag in vele harten. Het is donderdag. In mijn hart denk ik aan al diegenen die vandaag alleen zullen zijn, diegenen die dierbaren verloren hebben en mensen die vandaag een moeilijke tijd doormaken. Daarom wil ik schrijven dat je er nooit alleen voor staat en het kleine gebaren zijn die tellen. Mag dit ochtendvruchtje jullie hart vullen met tederheid en jullie even laten glimlachen. Als dat lukt ben ik een gelukkig mens.
Voorspeld. Februari, de dagen tochten tussen de kieren. De regen drapeert zich rondom het vensterraam, géén vogel doorkruist het bos. En toch... Drie mussen spoeden zich van tak tot dak. Zij tsjilpen en het regent. In het hoogzwangere beekje spoelt een papieren ziel weg. Te water gelaten woorden -niet altijd gesproken- weggeschreven in etter door de inkt gemengd. Lejaeghere vraagt hoe de zin van tranen naar buiten vloeit en wie het woord zal opvangen. Gonggrijp schrijft over zo'n morgen waarin niets gebeurt, waarin sneeuw is voorspeld maar regen heerst in een soort onbewogen grijs van een stilstaande wereld. Een ochtend waarin takken tasten naar houvast en gebouwen doelloos voor zich uit staren. Elbert. Hoe alles anders kan worden, als je niets zeker weet.
Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.
Onder haar huid huist eeuwigdurende onrust. De nachtwarmte zit nog gegoten om haar lijf als een ode in de kantlijn. Aanvoelend als een soort februari-blues omkransen grijze nevels haar hart. Het regent. Weerspiegeld in de paden van blinkende plassen langsheen de bosrand drijven haar gedachten weg.
Ze leest Roovers. “ Wanneer gedachten vrij, van dogma's reizen door een binnenwereld zonder grenzen. Wanneer je zijn kunt wat je droomt, in een buitenwereld vol respectvolle mensen. Wanneer belemmeringen drempels zijn die je naar gelang kunt overwinnen. Wanneer je liefde ziet als vorm van vrijheid en je keuzevrij bent in wat te minnen. Wanneer je leven loopt langs jouw gekozen weg en niemand je richting wil bepalen, dan proef je vrijheid. Geniet daarvan want ware vrijheid duurt tot de dood je komt halen.”
Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.
Ochtend en Lenaerts leest voor. In het zwerven van herinneringen -achterna- het is overal waar die kleine warmte om jou uit zijn doosje springt. Het is een blik, een handdruk een woord van troost en dat maakt me "troostbaar " blij alsof ik een grote schat opgevist heb. Even kunnen kleuren de tijd niet juist meer duiden. Straks is er koffie en zullen foto's -die voorspelbaar niet schrikten- en vuurtorentjes wéér de juiste perseptie krijgen. Simons is wakker en fluistert langsheen de muren hoe als een poolwervel jouw beenderen verkilt, hij je warmt waar je rilt .
Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.
In een citatenbundel staan eenzaam en verlaten vijf woorden :alles van waarde is weerloos . Terwijl het wit nog wacht op mijn eerste woorden nip ik aan een tweede tas koffie. “De rosse” is net wakker, huppelt naar haar etensbakje terwijl ik denk aan hoe de stilte met ons alleszeggend zwijgend wordt gevuld. Ik verstop me -schrijversgewijs- onder een regentapijt dat ons vandaag verbindt. Verzwolgen door letters herlees ik een brokje poëzieweek. Schrijvers en dichters lievelustig pennend, hun ziel helemaal bloot leggend in vele naakte letters. Lezende ogen begrijpen duizend poëtische woorden openlijk neergeschreven in omfloerste liefdestaal. Uit mijn handen vloeit een handschrift dat vervluchtigde toen je mij begreep maar nog méér ik jou.
Voorspeld aangevoeld en regen van tederheid.
De regen, voorspeld. Stortbui van de ochtend die tikt aan mijn ruiten en mijn hart terwijl ik in de schrijfkamer het grijze verdrijf met een schemerlamp. Ik hou het trieste buiten. Eventjes vergeet ik de wereld, kruip wat dichter tegen je aan en voel hoe jij begrijpt wat ware liefde met mensen doet. Uit de letterbak heb ik het zeuralfabet verbannen, lees Geerts die een dakdichter een sonnet en een gat in de lucht laat fluiten op het dak. Koffie. In de schoonheid van Oeyen's woorden leg ik mijn ziel. Omdat geluk in kleine dingen schuilt en ware liefde elkaar kust in lieflijke zinnen bied ik je een boek vol woorden aan om te lezen, laat ik wat zon en wind in je haren spelen en schep ik een ijslaag op een vijver
Nieuwpoort, Koksijde en Middelkerke slapen nog zonder vakantiegangers. De zee schuimt in de branding en schuurt op het strand. Een beetje radeloos draait en kolkt het schuim, water spat zilt en zout landinwaarts in. Géén mens die haar grollen door de wind hoort. Zeegrillen. Terwijl de zee zeurt van pijn lopen een stel meeuwen -speurend met argusogen- op de verlaten dijk. In de vroegte van de ochtend dendert een gestroomlijnde trein -sneller dan de wind- over de sporen. Aan de rand van het bos schudt een beuk met diepgewortelde rilling een klad spreeuwen los. Jonge kauwtjes zoeken een veilig toevluchtsoord. Net wakker hoort ze hoe de oude deur van het tuinhuis droog knarst in het roeste slot. De wind speelt om het huis als een fladderende vlieger zonder staart.
Fladderende vliegers in een ander soort wereld.
Langsheen de contouren van haar hart lopen de herinneringen aan zonnige dagen, aan de zee waar kleurrijke papieren vogels klapperen in vrijheid. Ze ziet ze zwalkend zonder draad onberekend zwenken, stuurloos dolen in onverwachte vlagen. Het lijken voor haar willoze kinderen zwierig zwevend op een ontbrekende thermiek. Een nieuwe dag. Terwijl het zonlicht nog even blijft talmen zoekt ze -net wakker- uitwegen. Een beetje vliegerachtig, in een grillige dynamiek van een onzeker begin van het nieuwe etmaal.Niet de nacht maar het sluiten van de ogen brengt verlossing. Op haar lippen landen schrijvers woorden, rusten even en vliegen door. In slaapwarm maakt het niet uit wat lippen zeggen als het hart weent en in de hemel kano’s vol troost schommelen. Zachtjes voelt ze hoe een ander soort wereld zichzelf toevoegt en in haar ziel bijt. Terwijl de fladderende vliegers verdwenen zijn aan de horizon blijft ze half naakt achter in de plooien van de nestwarmte waar ze stilletjes wezen was. Het is al licht als de nieuwe morgen insluipt door de kieren van lamellen en de geur van de ochtend niet meer brandt onder de dekens.
Fladderende vliegers in een ander soort wereld.
Grijze ochtend. Ik nip aan mijn eerste tas koffie en kijk naar buiten. Bij de tramhalte zie ik hoe de wind als een soort ijskoning -gemeen en nijdig- vroege forenzen hun gezichten geselt. Ik zie Groeneveld wandelen, dichtbundel onder de arm. Uit mijn bibliotheekkast haal ik een klein boekje, laat San vertellen dat soms het even niet weten goed en wijs is vooraleer ik lurkend aan een sigaar mijn – niet akoord- signeer. Want soms...soms is een momentum vergeten zich als begeven op glad ijs, waar alleen even ademen meer dan genoeg is. Soms is het niet geven maar ontvangen, kracht vinden zonder verlangen.
Fladderende vliegers in een ander soort wereld.
In de lade van mijn schrijftafel streel ik stiekem de inhoud van een fotokader. “De rosse” snapt me niet denk ik als ik bij mezelf -en eigenlijk ook voor haar- prevel hoe haar lieflijke glimlach van een uitzonderlijke soort is. Ik laat ze leven in een vruchtje waarin ik zinnen pen dat het minder met de lippen was dan met de ogen; het hele gezicht, het voorhoofd en de wangen die stralen van ware liefde.
Koffie. Hoe mooi is niet de aanraking van je handen en de geur van je haar die de dag nadien nog in mijn kleren hing. Je stem en de zachtheid van je lippen die de passie van ware liefde tot leven wekten. Je teder gefluister in mijn oor, een warme adem die mijn lichaam liet rillen. Mijn handen rond je middel, jij heupwiegde puberaal. De chaos van onrustigheid vloeide weg. Samen leunen, steunen op en bij elkaar en je geliefd voelen maakt de liefdesrust stil. Harten bonsen en vinden hetzelfde ritme. Handen streken op gevoelige snaren, vingers op zachte huid. Zachte ware liefde zonder woorden. Respectvol gekus, romantiek van eb en vloed. Ware liefde gaat er niet over om hoe en wanneer, het gaat erom met wie.Als Pieter Emmerechts zingt dansen we snel weer (in het donker) aan zee. Zijn er wéér fladderende vliegers en is een ander soort wereld even ver weg.
"Sommige dingen kan je alleen maar vaststelllen."De lucht draagt weer grijs, als eentonig uniform in januaridagen. Boris, de hond van boer Nest stapt door het veld. Het regent hard, de aarde ligt nog diep te bed en de mist sluimert nog over de jonge morgen. In de greppels ligt het water uit de hemelsluizen er stil bij. De beek aan de bosrand voelt zich toch een beetje beduusd met al dat water in zich. Elbert (al vroeg wakker) bladert door grauwe velden die doorweekte stoppels vertonen. De krakende dode weilanden ten einde van droeve regendagen maken een loos gebaar. Het is kil voor wie de warmte mist. Een vogel zoekt -voorlopig vruchteloos- stro om een nest te maken.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Vroeg, té vroeg wakker en terwijl ze op de klok kijkt draait ze zich nog even om. “Ik heb nog tijd”, denkt ze.
Elke nacht omhelst intiem haar dromen, een beetje dwalend in 't onverwerkte van een vervlogen dag. Wanneer de nacht bijna verkeken is, het eerste licht wakker maakt omarmt ze nog enigzins vermoeid haar dromen. Langsheen de rij vuurtorentjes tekent een veeg wind zich zonder betekenis. Verbinden -haaks op- verwerken overmand de nestwarmte terwijl op het kastje een omgeslagen bladzijde tot leven komt. Ook Bert Deben zoekt “de weg”.
Ik zocht nooit echt naar wat ik vond er was gewoon een leven lang een soort van vreemde samenhang van wat moest zijn en reeds bestond
en als ik zocht, was het op plekken waar leven meer een voelen was geen wegenmap of geen kompas ik zocht nooit echt, ik wou ontdekken
het lag, denk ik, al klaar voor mij ik moest het enkel leren zien en af en toe wat meer doorgronden
het meeste ging ook weer voorbij ik zocht het nooit, het heeft misschien veel eerder altijd mij gevonden.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Gonggrijp heeft zijn paraplu bij. Ochtend, regen en wind. In een dichtbundel herschikken zinnen zich. Het regent je als zonet, het regent je klaarblijkelijk als tijd wint van nooit aflatend geduld en het zich laat blijken in zoals het schijnt. Lenaerts wandelt langsheen de muren. Geparafraseerd kronkelt verdriet zich in een schrijn dat zich af en toe opent. Haar ogen priemen zich vast op het dunne uitzicht uit het raam, het ijle licht als een Vermeer. Afwisselend knippert ze met en sluit ze haar ogen. Buiten bomen kaal en donker, kriskras door elkaar. Even lijkt het of een solist een vluchtige melodie speelt die ze kwijt is zodra ze opkijkt.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Ik nip aan mijn derde tas koffie. Buiten vechten papraplu's een gevecht uit met natuurelementen. “De rosse” slaapt nog en hoort niet hoe ik me afvraag hoe het nog zou gaan met de mensen van Unterleuten? Mijn vraag krijgt géén antwoord. Met zachte aanslag schrijf ik een “JIJ ZIET ME GRAAG GEDACHTE”. Een kort verhaal waarin ik slaapoogjes -nog even vechtend tegen de nieuwe dag- lichtjes weggezonken in een hoofdkussen laat rusten.Ik laat haar denken aan tedere knuffels.Cursief laat ik hun samen zonder gepraat verstrengelen in elkaars armen om ware liefde te delen. Zijn lieve kusjes op haar voorhoofd zijn woorden uit een zoveelste boekdeel. Ik laat haar terug denken aan die mooie dagen aan zee, aan de zon en zijn grapjes. Herinneringen die stiekem onverwacht uit haar ogen komen vloeien uit de letterbak en rollen over haar wangen. Hier -zo op papier- ziet ze hem met haar half geopende oogjes en voelt ze hem in gedachten dichtbij. In haar kleine schriftje een prachtzin : * Jij ziet mij graag zoals ik ben* Zeven woorden, alleszeggend over haar ware liefde voor hem. Als de morgen het wint van de nacht laat ik haar naar beneden lopen. Met beide handen omknelt ze een warme mok geurende koffie en lijkt het of ze zijn warmte tussen haar vingers voelt. Glimlachend begint een nieuwe dag, waarin ze weer van hem houden zal.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Maandagochtend, de radio op zacht. Nog koffie. Méér dan mijn bekommernis om de mensen van Unterlauten denk ik aan de littekens van haar ziel. Januaridagen, regen. Gisteren hadden regen en wind ook al hun eigenzinnig spel gespeeld. Terwijl ik lurk aan een eerste sigaar (ik weet het, no good) speelt mijn zesde zintuig mij parten. Een gevoelsmens als ik worstelt soms met gevoelens. Uit mijn bibliotheekkast pluk ik een werk weg van H.C.Berendt :”Voorgevoelens”. “De rosse” (ondertussen wakker) stoort er zich niet aan, zelfs niet als ik haar zeg dat voorkennis, of precognitie, niet bepaald een zeldzaam fenomeen is.”Ik heb/had het voorzien!” heeft iedereen al wel eens gezegd.
Unterlauten, Gonggrijp en het zesde zintuig.
Ik trek mijn jas aan. Wandelend in het park regent mijn gezicht vol. Haastige forenzen (die een short-cut nemen naar het station) hebben géén aandacht voor mijn mijmeringen. Op een doorweekt stukje papier schrijf ik neer (in vraagvorm) of de mensen van Unterlauten het goed stellen, of Gongrijp zijn paraplu het wel hield in de regenvlaag en of mijn zesde zintuig het allemaal goed inschatte.
